นางร้ายที่ไม่มีใครจดจำ

ลำดับตอนที่ #2 : สมาคมนางร้าย

หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องประชุม ก่อนที่จะเดินออกมาจนถึงหน้าประตู
"ค่ะ ตอนนี้แอลเรียลอยู่หน้าประตูทางออกเเล้วค่ะ"
"พี่ก็บอกแอลเรียลเหมือนกันว่าตอนนี้พี่อยู่ข้างหลังนางฟ้า"
 หญิงสาวหันมาทางชายหนุ่ม 
"ไง เหนื่อยไหม"
"ไม่เลยค่ะ"
หญิงสาวบอกก่อนที่ชายหนุ่มจะลูบผมของหญิงสาวเบาๆ
"จริงๆพี่ไม่จำเป็นต้องมารับแอลเรียลทุกวันก็ได้นิค่ะ"
"ไม่ได้หรอ พี่เคยบอกเราเเล้วไงว่าพี่จะไม่ยอมให้เราคาดสายตาพี่ไปเด็ดขาด"
"พี่บีเอเรื่องนั้นหมดจบไปแล้ว"
"เพราะจบไปแล้วไงพี่ถึงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก"
 ชายหนุ่มบอกพลางคิดถึงอดีตที่คนรักของเขาดื่มเหล้าจนเมาเมื่อรู้ว่าเขานอกใจ เเละที่มากกว่านั้นคนที่เขาอยู่ด้วยในคืนนั้นก็คือ พี่สาวของเธอ เเต่เขามั่นใจนะว่ารูปภาพที่มีการเผยเเพร่กันมีคนเห็นไม่ใช่พี่สาวของหญิงสาว เเต่อธิบายไปก็ไม่มีใครฟัง
"ฮือๆ"
  เสียงชายหนุ่มร้องไห้ขณะที่กอดร่างบางๆของหญิงสาวไว้
"อย่าเป็นไรนะแอลเรียล"
 เขาบอกหญิงสาวที่นอนไร้สติ หลังจากที่หญิงสาวดื่มเหล้านเมาเเละวิ่งออกไปกลางถนน
"ตอนนี้ฉันก็อยู่กับพี่เเล้วไง ไม่มีใครทำอะไรฉันได้"
"ถูกต้อง เพราะพี่จะไม่มีวันยอม"
 บีเอบอกก่อนที่จะพาจูงมือหญิงสาวขึ้นรถอย่างน่ารัก
 เเคทเธอรีนที่แอบมองจากด้านในได้เเต่อมยิ้ม
"ความรักสำหรับคนบางคนมันมีค่ามากกว่าชีวิต"
"ฉันเชื่อว่าแอลเรียลต้องเข้าใจแกสักวันหนึ่ง"
มัทบอก
"มาครบรึยัง"
"ยัง ยังเหลืออีกคนหนึ่ง"
"ใคร"
"ผมเองที่รัก"
 ภานุเดินมาหาแอลเรียล
"วันนี้ผมอาสาไปส่งเจ้าหญิงเเสนสวยกับเพื่อนๆที่คอนโดฯ"
เเคทได้เเต่อมยิ้ม
"ไม่มีเพื่อนนะ เพราะวันนี้ฉันมีนัด"
เเคทมองหน้ามัทอย่างดุๆ
"คือ ฉันมีธุระจริงๆอ่ะแกไม่งั้นฉันไม่มีวันทิ้งเพื่อนรักสุดซี้ เพื่อนซี้สุดรักของฉันไปไหนหรอจริงไหม"
"งั้นแกก็รีบๆไปเลย"
"เฮ้ย เเคทอย่างอนฉันนะ"
"คุณนุรีบตามไปสิค่ะ"
"ครับ"
 ภานุบอกก่อนที่จะเดินตามเเคทไป
 เมื่อพ้นสายตา มัทนาก็หยิบโทรศัพท์ก่อนที่จะโทรหาใครบางคน
"เป็นไปตามแผน"
มัทนาบอกก่อนที่จะวางสาย หวังว่าวันนี้เเคทจะรู้ความจริงอะไรบางอย่างที่เธอกับพิมอรเพิ่งรู้หลังจากที่ถ่ายรายการสมาคมนางร้ายเสร็จเมื่อวาน
"เอ้ ทำไมคุณนันถึงมานั่งตรงนี้ล่ะนุ ปกติแกจะนั่งที่ฟอนต์รอไม่ใช่หรอ"
เเคทถามขณะที่เดินเปิดประตูทางเข้าคอนโดฯห้องของเธอ 
"ไม่รู้สิ"
ภานุบอก
"ภานุ"
นันทิชาที่นั่งรออยู่หน้าห้องชองเเคทมองมาที่ภานุ เเคทได้เเต่มองอย่างงๆ
"คุณทักคนผิดหรือเปล่าครับ"
"เปล่า ทำไมจะผิดล่ะ ภานุ ผู้กำกับละครชื่อดัง พ่อของลูกฉัน"
"อะไรนะ"เเคทที่ฟังอยู่ถาม
"คือ........................"ภานุได้เเต่อึ้งที่นันทิชาบอกว่าเขาเป็นพ่อของเด็กในท้อง
"คุณฟังไม่ผิดหรอค่ะคุณเเคท ภานุ คือ สามีของฉันเเละเป็นพ่อของลูกฉัน เราเเต่งงานกันถูกต้องตามกฏหมายทุกอย่าง พอฉันดูรู้ว่าภานุเป็นเพื่อนของคุณฉันก็รีบมา ฉันอยากทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับลูกและภานุ"
"เพื่อนหรอ" เเคทหันไปถามภานุ
"คือ เเคท คุณฟังผมก่อน"
เเคทที่ทำท่าจะกดลิฟต์ลงอย่างเดียวหันมาทางภานุ
"อะไร"
"คือ ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดนะ"
"ตอนนี้มันเกิดขึ้นเเล้วไม่ได้ยินที่ผู้หญิงคนนั้นบอกหรอเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนกันเข้าใจไหมนุ"
เเคทบอก
"เเคท เเต่ใครๆก็รู้ว่าคุณนะเเฟนผม"
"เเสดงว่าทุกคนก็เข้าใจผิด เพราะนับเเต่นี้ต่อไปเราเป็นเพียงเพื่อนกัน เพื่อนกันเท่านั้น นุกลับไปดูแลรับผิดชอบภรรยาเเละลูกคุณเถอะค่ะ "
"ไม่"
"ทำไม"
"ผมรักคุณนะเเคท"
"ฉันไม่เชื่อคุณอีกแล้วคุณนุ เราจบกันเเค่นี้นะอย่าได้เจอกันอีกเลย"
"นี่คุณขอเลิกผมหรอ"
"ใช่ ไม่ใช่เเค่เลิกเป็นเฟน แต่เลิกทุกอย่างที่ทำให้ฉันเเละคุณไม่ได้เจอกันอีก"
"ดี คนอื่นๆจะได้รู้ว่านางร้านอย่างคุณนะมันไม่มีค่า"ภานุบอก
"หมายความว่าไง"
"ถ้าคุณกล้าบอกเลิกผม ผมจะทำให้คุณตกลงจากวงการบันเทิง เเม้เเต่เพื่อนของคุณก็จะไม่สนใจคุณ"
"ก็เอาสิค่ะ ฉันเองก็เริ่มอยากเห็นความกล้าของคุณ เเต่จงจำไว้ ฉันไม่ได้เลิกกับคุณเพราะฉันไม่ดี ฉันเลิกกับคุณเพราะคุณมีคนไหม จำใส่หัวกระโหลกอันหนาๆของคุณเอาไว้คุณนุ"
  หลังจากที่พูดเสร็จลิฟต์ก็เปิด ฉันรีบออกไปจากที่นี้
"ดี แกเลิกกับมันก็ดี ฉันนะโคตรเกลียดขี้หน้ามันเลย"
เจ๊ไผ่บอก
"โห นี่ตั้งเเต่อยู่กับเจ๊มานี่เพิ่งเห็นเจ๊เกลียดผู้ชายก็วันนนี้เเหละ"
 มัทนาบอก
"มันก็เเน่อยู่เเล้วบังอาจมาหยามน้องสาวของฉันก่อนนิ"
"ปล่อยเขาไปเถิดเจ๊"
เเคทบอก
"ปล่อยหรอ นี่น้องหนูเเคทยังจะใจดีอีกหรอ มันทำกับหนูแบบนี้นะ ถ้าเป็นพี่ พี่จะแฉให้มันเอาให้มันไม่มีที่อยู่เลย"
"เขาบอกว่าถ้าหนูเลิกกับเขา เขาจะทำให้หนูไม่มีที่อยู่ในวงการบันเทิง ไม่มีเพื่อน"
"เลวจริงๆ"
เจ๊ไผ่บอกก่อนที่จะปลอบใจเเคท
"แล้วหนูคิดหรอว่าพวกเราจะยอมให้เป็นอย่างนั้น"
"ใช่ เธอคิดหรอว่าพวกเราจะยอมให้เธอถูกรังเเกนะเเคท"
พี่พิมอรถาม
"ไม่รู้ค่ะ"
"ฟังนะเด็กน้อย พวกเรานะไม่ใช่เพื่อนกัน เเต่พวกเราเป็น family do you know ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นเพื่อนเลยเเคท มัท เเต่ฉันเห็นพวเธอ ๒ คนเป็นพี่น้อง มากกว่าเพื่อน พวกเราร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันตั้งกี่ปี กับเจ๊ไผ่ ฉันก็เห็นพี่เป็นพี่ชายเสมอไม่เคยคิดว่าพี่เป็นหัวหน้าเลย"
"ซึ้งจัง เเต่ฉันขอเป็นพี่สาวนะไม่เอาพี่ชาย"
"ค่ะ "
"มากอดกัน"
มัทนาบอก เวลาที่พวกเราเศร้าพวกเรามักจะปลอบใจตลอดเวลา ไม่เคยทิ้งกันไปไหน ที่นี้เหมือนครอบครัวมากกว่าเหมือนคนร่วมงาน ลูกน้อง เพื่อน พวกเราไม่ได้มีหน้าที่เเค่ทำงาน พวกเรามีหน้าที่ดูแลกันและกัน ดูแลคนรอบข้าง และดูแลสิ่งที่เรารัก นี่เเหละสมาคมนางร้ายของพวกเรา