คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ความลับ
“แพต แกอยู่ไหน”
เสียงของแอลเรียล แพตที่กำลังถือไม้กวาดรีบวางก่อนที่จะเดินจากไป
“โถ คิดว่าจะแน่”
ภายในห้องประชาสัมพันธ์ แคทนั่งทำแผลให้กับโม
“นี่เธอ เธอไปทำอะไรให้แพตถึงได้โดนแบบนี้”
“พี่เห็นหรอ”
“นี่เรียกฉันว่าพี่แคทก็ได้ฉันไม่ได้ถือเธอหรอ”
แคทบอกก่อนที่จะทำแผลเสร็จ
“ทำไมทุกคนในวงการบันเทิงถึงขนานนามว่าคุณคือนางร้ายล่ะค่ะ”
“มันเป็นเพราะ……………………….”
ย้อนกลับไปตอนที่แคทตัดสินใจไปเรียนที่นิวซีแลนด์ พี่แอน พี่สาวของเธอ บอกว่าให้เธอไปรอที่สนามบินที่เชียงใหม่
“แคทไปก่อนนะค่ะ”
“เดินทางดีๆล่ะ”
“ค่ะ”
แคทบอกก่อนที่จะไปที่โรงเรียน เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น
“ช่วย ช่วยด้วยรถระเบิด มีคนบาดเจ็บ”
ภายในโรงพยาบาล ร่างของหญิงสาว ๒ คนถูกวางอยู่บนเตียง
“คนไข้ตายแล้ว”
ฮือๆเสียงร้องไห้ทำให้หญิงสาวรู้สึกเสียใจ
ตึกๆ
อะไรบางอย่างทำให้เธอและเพื่อนสาวของเธอฟื้นขึ้นมา
“ที่นี้มันที่ไหนเนี่ย”
“ศูนย์บัญชาการตำรวจกองที่ ๗ ที่นี้คือโรงพยาบาลตำรวจ”
“แล้วฉันมาทำอะไรที่นี้”
“เธอกับเพื่อนของเธอโดนระเบิดใต้รถประจำทางทำให้เสียชีวิต แต่ไม่ต้องกลัวฉันกู้ชีวิตเธอสองคนกลับมาแล้ว”
“พวกคุณช่วยฉันทำไหม”
“ชีวิตคนนะสำคัญนะ ฉันเป็นตำรวจถ้าไม่ช่วยคนจะช่วยใคร”
“พวกเรากำลังทดสอบเครื่องมือที่พวกเราประดิษฐ์เพื่อช่วยคนและพวกเธอคือ ๒ คนแรกที่สำเร็จ”
“ฉันอยากกลับบ้าน”
“ฉันคงให้เธอกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้”
“ทำไม”
“ตอนนี้เกิดสงครามขึ้น และพวกเธอต้องช่วยเรา”
“บอกมาเลยเรื่องช่วยชาติฉันเต็มใจ”
“ดี งั้นเรามาเริ่มกันเลย”
ภายในตึกร้าง แคทและมัทนา มอบลงพื้นเพื่อหลบอะไรบางอย่าง
“จำไว้ทำให้หัวหน้าของมันเชื่อพวกเรา”
“ค่ะ”
แคทเดินอกมาจากที่ซ่อน มายังทางเข้าตึกร้าง
“นี่เธอเป็นใคร”
“คือฉันมาทำงานที่นี้ค่ะ”
“จำไว้แคทเธอและเพื่อนของเธอต้องระวังให้มาก เพราะข้างในที่เธอต้องเข้าไปเป็นสถานที่บริการทางเพศ”
“ค่ะ”
“ตามมา”
พวกมันบอก
พวกเราสองคนเข้าไปตามที่พวกนั้นบอก ภายในตึกร้างอย่างกับหลังมือเลย ภายนอกดูร้างง แต่ภายในอย่างกับคลับที่สร้างสีสัน
“นี่ใคร”
“เด็กใหม่ครับท่าน”
“เอามันไว้ที่ห้องฉัน”
“ทั้งสองคนเลยหรอ”
“ฉันเอาผู้หญิงด้านซ้าย ส่วนอีกคนฉันยกให้แก”
ก่อนที่ชายฉกรรจ์จะพาฉันไปที่ห้องของหัวหน้าใหญ่และพาตัวมัทนาไปห้องของพวกมัน
“ใช้เวลาที่มันอยู่ข้างนอกตามหาหลักฐาน”
พวกตำรวจที่บอกฉัน ฉันรีบหาหลักฐานที่พอจับพวกเลวๆพวกนี้เข้าคุก ฉันเห็นเอกสารวางไว้ที่หัวนอนของมัน เธอเปิดดู
“เอกสารการซื้อขายทั้งหมด”
ฉันเอาเอกสารพวกนี้ไปซ่อนไว้ใต้เตียง เพราได้ยินเสียงคนเข้ามา
“ไงจ๊ะสาวน้อย ข้างในห้องดูดีเรียบร้อยรึเปล่า”
“เรียบร้อยค่ะ”
ฉันบอก
แล้วผู้ชายคนนั้นก็ปลดเข็มกัดออก ฉันที่แกล้งยิ้มก็ยิ้มก่อนที่มันจะขว้างฉันลงเตียง
“ไปขึ้นสวรรค์กันดีกว่า”
ก่อนที่มันจะโน้มเข้ามาหาฉัน มืออีกข้างของฉันหยิบลูกดอกยาสลบที่ตำรวจให้เอามาทิมที่คอของมัน
สักพักร่างของชายร่างใหญ่ก็สลบลง
“ชาตินี้ทั้งชาติแกอย่าคิดจะทำร้ายเพศแม่”
ภายในห้องที่มัทนาอยู่ ฉันเดินเข้าไป เห็นมัทนาที่นอนสลบอยู่คาดว่าขัดขืนเลยโดน
“สวยๆแบบนี้ อร่อยแน่ๆ”
มันบอกก่อนที่จะโน้มตัวไปซุกไซ้ใต้คอเพื่อนของฉัน
โอ้ยยย
ฉันยิงลูกดอกยาสลบลงที่มัน ทำให้มันสลบ
“มัท มัท”
มัทที่มึนหัวเพราะโดนทำลายจนสลบ
“ฮือๆ”
“ยัง ยัง มันยังไม่ได้ทำเธอ”
มัทนาโล่งอก ก่อนที่ฉันจะพาเพื่อนของฉันไปข้างนอกพร้อมกับเอกสารที่ยู่ในมือฉัน
“จัดการเลย”
สิ้นเสียงตำรวจก็บุกเข้ามา ฉันและมัทนาหลบอยู่ก็รีบออกจากประตูทางออกตึกนี้
“เธอสองคนเก่งมาก”
หัวหน้าตำรวจบอกฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
“แล้วนึกยังไงถึงเป็นเหยื่อล่อให้พวกมัน”
“ตอนนี้ฉันมีความฝันอยู่ ๒ อย่าง คือ ตอนนี้ระหว่างที่อยู่ที่นี้ฉันอยากรับใช้ชาติ แผ่นดินที่ฉันเกิด และฉันหวังว่าฉันจะได้ยินคำว่าให้อภัยจากน้องสาวของฉัน”
“งั้นก็ดี เมื่อเธอรับจะทำมัน ฉันก็กล้าให้เธอสองคนทำ พร้อมรึยัง”
“พร้อมแล้วค่ะ”
ภายในสถานีตำรวจ
“เจ๊โดนนังหน้าเนื้อใจเสือทำร้ายค่ะ”
“เป็นไปได้ไงคราวก่อนผมให้คนของผมเฝ้าเจ๊ตลอดเลยนะ”
“บางที่มันอาจมีพวกลอบกัดหรือหนอนบ่อนไส้ก็ได้นะค่ะ”
พี่เบลล่า รุ่นพี่ที่ทำงานทุ่มเท่ทั้งชีวิตเพื่องานนี้
“แล้วเจ๊จะให้พวกเราทำอย่างไง”
“เจ๊ไม่ได้ขอความเห็นใจ แต่เจ๊อยาให้คนเลวมันเข้าคุก”
“งั้นบอกชื่อมาเดี๋ยวผมจัดให้”
“ไม่ มันขู่เอาชีวิตเจ๊ไว้ เจ๊ไม่กล้า”
“งั้นเอางี้ เจ๊มาอยู่ที่นี้ก่อน เดี๋ยวผมให้คนที่เก่งที่สุด มาดูแลเจ๊”
“แคท เธออยากเจอน้องสาวเธอไหม”
“อยากค่ะมันเป็นความฝันของฉันเลย”
“ดีเธอจะได้กลับแล้ว”
“ภารกิจเสร็จแล้วหรอค่ะ”
“ยัง นี่เพิ่งเริ่มต้น”
“หมายความว่าไงค่ะ”
“ฉันไล่เธอออกจากตำรวจ แต่เธอต้องเข้าไปในฐานะนางร้ายประจำวงการบันเทิง ทำทุกอย่างให้ตรงกันข้ามกับน้องสาวเธอ”
“เพื่ออะไรค่ะ”
“เพื่อสืบเรื่องการทุจริตของคนในวงการบันเทิงและตำรวจ ฉันต้องการรู้เรื่องความจริงของเรื่องนี้ ฉันจะให้เธอไปเป็นเด็กในสังกัสของเจ๊ไผ่ เจ๊ไผ่จะสอนทุกๆอย่างให้เธอ ไม่ว่าจะเป็นมารยาทผู้หญิง ฟิตติ้ง การแสดง ทุกๆอย่างรวมถึงทำอย่างไงให้พวกเธอเป็นผู้หญิง”
“พวกเธอ”
“ใช่ ฉันไม่ได้ส่งเธอไปคนเดียวหรอ มันอันตรายเกิน ฉันส่งมัทนาไปเป็นเพื่อนเธอ ”
“มัท แต่คราวที่แล้วยัยมัทเกือบโดน”
“ไม่ต้องห่วง เพราะยัยมัทฉันสร้างประวัติให้ใหม่แล้ว รวมถึงเธอด้วยดูนี่สิ”
“ให้ฉันอ่านหรอค่ะ”
“ใช่ เธอต้องตีบทที่ฉันเขียนให้แตก จำไว้ ต่อไปนี้เธอไม่ใช่ตำรวจ ไม่ใช่คนของทางการ แต่เธอคือนางร้ายในวงการบันเทิง”
“ฉันเป็นนางร้ายเพราะฉันชอบ ”
“ฉันไม่เชื่อว่าคุณชอบการเป็นนางร้าย”
“ไม่เคยได้ยินหรอไม่ร้ายไม่มีคนรัก”
“แต่คุณก็ร้ายน้อยกว่าพี่แพต ไม่สิคุณแพต”
“เธอเป็นน้องสาวของแพตสินะ”
“ใช่ค่ะ แต่เคย”
“พี่น้องนะตัดไม่ขาดหรอ”
“แต่คำว่าโลภ หลง โกรธ ทำให้คนมันเปลี่ยนไป”
“จริงอย่างที่เธอพูด ถ้าคนไม่มีสิ่งเหล่านี้ โลกจะสงบขึ้นมาก”
แคทบอก
“ไปเถอะทุกคนรอเธออยู่ โม”
“ขอบคุณมากนะค่ะที่ทำแผลให้”
โมบอกก่อนที่จะเดินจากไป
“เธอมันเชื่อใจคนง่าย คนอย่างแพตไม่น่าเกิดเป็นพี่สาวของคนที่มีจิตใจดีงามอย่างเธอ โม ภัทริน”
หลังจากที่กลับมาจากสวนน้ำ บีเอ็มก็ขันอาสามาส่งโม บีวายขอมาส่งมัท ซึ่งฉันก็ต้องยอม
ภายในรถของบีวาย
“ใจคอเธอจะไม่คุยกับฉันเลยหรอ”
“………………………”
“ทำไมถึงเป็นดารา นางร้าย”
“เป็นแล้วสนุกดี”
“ฉันไม่เชื่อเธอหรอ นางร้ายนะไม่ได้เหมาะกับเธอเลยรู้ไว้ด้วยมัท”
“เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน”
“แต่ใจฉันไม่เคยเปลี่ยน ฉันยังยืนยันคำเดิม ว่า ฉันรักเธอเหมือนเดิม”
“สิ่งที่คุณจะไม่มีวันเข้าใจและไม่มีวันรู้คือ จิตใจของคน ”
“ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปแบบนี้”
“คุณจอดรถ”
มัทนาบอก
“ไม่”
“ฉันบอกให้จอด”
“ไม่”
“นี่คุณ”
“คุณก็รู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นมาเฟีย และถ้ามาเฟียต้องการอะไรไม่มีใครขัดได้”
“นี่เลิกทำตัวแบบนี้สะที อุ๊บส์”
ทันที่ที่ฉันกำลังจะด่าเขา เขาก็จอดรถก่อนที่จะจุมพิตฉัน ใครก็ได้ช่วยฉันที ก่อนที่เขาจะถอนจูบ
“เดินทางกันต่อเถอะ”
เขาบอกก่อนที่จะสตารท์รถออก
ภายในรถของบีเอ็ม โมที่นั่งเหงียบนึกไม่ถึงว่าพี่สาวของเธอจะทำแบบนี้กับเธอรวมถึงบีเอ็มพูดได้ไงว่าเธอเป็นแฟนเขา
“นี่”
บีเอ็มเรียก
“ค่ะ”
“หัวเธอนะไปโดนไรมา”
“ชนประตูค่ะ”
“ชนประตูหรือชนแพต”
ฉันสะดุ้ง
“ตอนนี้แพตแต่งงานแล้วเธอจะอยู่ที่ไหนบ้านแพตหรือบ้านริท”
“บ้านฉันสิค่ะ”
“เธอไม่ได้อยู่กับแพตหรอ”
“ค่ะ เราไม่ได้เป็นพี่น้องกัน”
“ถึงแพตเขาจะร้ายแต่ยังไงเขาก็เป็นพี่เธอนะ”
“ฉันนะเห็นพี่แพตเป็นน้องสาวเสมอ แต่พี่แพตนะสิค่ะ เห็นฉันเป็นน้องสาวบางหรือเปล่า”
“แล้วนี่เธอจะไปงานแต่งแพตไหม”
“ไป แต่ฉันไปในฐานะเพื่อนของพี่ริท”
“ดูท่าเธอจะรักริทมากกว่าแพต”
“ใช่ค่ะ เราฝ่าฝันอะไรมาด้วยกัน ตอนที่ฉันเข้ากรุงเทพมาหาพี่แพต ก็ได้พี่ริทช่วยเนี่ยแหละ”
“แต่ที่ฉันรู้ริทเข้าอยู่ต่างประเทศ”
“เขาเรียนที่กรุงเทพอยู่สามปีก่อนที่จะไปเรียนเมืองนอก ตอนนั้นเงินที่ฉันได้ร่ำเรียนคือเงินของพี่ริท”
“เพราะงงี้เธอถึงรักพี่ริทใช่ไหม”
“ไม่ใช่แค่พี่ริทยังมีอีกหลายคน”
“ถ้าสมมุติ แพตเขามีคนอื่นทิ้งริทไปเธอจะทำอย่างไง”
“พี่ริทเขามีค่าเกินกว่าผู้หญิงเล่ห์เหลี่ยมอย่างพี่แพตจะมาทำอะไรพี่ริทได้”
เธอจะไม่ยอมให้พี่ริท พี่ชายที่แสนดีของเธอโดนหลอกเป็นอันขาด เขาดีกับเธอมาก
ภายในศาลาใหญ่ พี่ริทที่เพิ่งขายน้ำชาเขียวเสร็จก็มาอยู่กับหญิงสาว
“พี่ริทจะไปเรียนกรุงเทพจริงหรือค่ะ”
“จริง พี่ไปเรียนแค่สามปีก่อนที่จะไปเรียนมอสี่ห้าหกที่ญี่ปุ่น”
“พี่ริทนี้โชคดีได้ไปเรียนถึงญี่ปุ่นเลย”
“พี่เคยบอกแล้วพี่จะทำให้แพตชอบพี่สักวัน หลังจากเรียนจบพี่จะเปิดบริษัทน้ำชาและขอแพตแต่งงาน”
“แต่ถ้าพี่แพตเขาไม่ชอบพี่ล่ะ”
“พี่รู้นิสัยแพตดี พี่เชื่อว่ามันต้องมีสักวันที่แพตต้องชอบพี่”
หลังจากที่พี่ริทของเธอไปกรุงเทพ
“อะไรนะนี่ตาสักแกไปโดนอะไรมา”
“โดนลูกหลงจากพวกที่พี่แพตหว่านเสน่ห์ค่ะ”
“ไม่จริง ”
แม่ของเธอบอก
ภายในบ้าน แพตที่นั่งทาเล็บอยู่ในห้องได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่าง
“คุณเป็นใคร”
เสียงนี้ดังจากด้านล่าง แพตเดินลงมาดู
“พวกฉันเป็นมาเฟีย ตอนนี้แพตลูกแกกอยู่ไหน”
“ไม่อยู่”
“หรอ ไม่อยู่”
พวกมาเฟียที่พี่แพตหว่านเสน่ห์เข้ามาในบ้าน พี่แพตเห็นก็รีบล๊อกห้องและโดดหนีไป
“มันไม่อยู่”
พวกมาเฟียจับพ่อของฉันไว้
“นั้นแกจะทำอะไร”
ปึก
เสียงของมาเฟียต่อยพ่อแน
ฉันที่กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามอหนึ่ง ลงมาดู
“พ่อ”
ฉันรีบลงมาดูพ่อของตน
กระอักเลือด เพราะไม่แค่ต่อย พวกมันทุบตีพ่อจนกระทั่งพ่อตาย
“แกทำแบบนี้ทำไม”
“แกทำให้แพตตี้ต้องหนีไป”
“ห่ะ”
“แกตบแพตตี้ทำลายแพตตี้วันนี้ฉันเอาคืนให้แพตตี้”
“อย่า”
สิ้นเสียงมันก็มาลงที่แม่ฉัน
“โอ ฉันเจอสาวน้อย”
“แก อีแก่ ไปบอกแพตตี้ด้วยนะไม่ต้องคืนเงินเสี่ย ๓๒ ล้านแล้ว เอาน้องมันไปขัดดอกดีกว่าเยอะ”
สิ้นเสียงมันก็ลากตัวเธอออกไป
“นี่ครับเสี่ย เด็กที่ติดหนี้ไว้”
ฉันมองดูชายร่างยักษ์ที่มีคนบอกว่าเป็นเสี่ย สักพักพวกนั้นก็พักฉันให้นั่งข้างเสี่ย เสี่ยก็เหมือนจะปลดเสื้อของฉันออกทว่า
“เฮ้ย จะทำอะไรนะ”
เสียงของพี่ริทดังขึ้น
“เรื่องของฉันแล้วแกเป็นใคร”
พวกลูกน้องที่คุ้มอยู่ไปบอกเสี่ยว่า
“คุณเรืองฤทธิ์ ลูกบุญธรรมของคุณทอมสัน หุ้นส่วนเราครับ”
“หุ้นส่วน”
เสี่ยทวนคำก่อนที่จะปล่อยผู้หญิง
“ขอบคุณมานะพี่ริทที่มาช่วย”
“แล้วนี่เราเขากรุงเทพมาได้ไง”
“คือ พี่แพตเขาติดหนี้พนันมัน ๓๒ ล้านนะ”
“เราเลยมาขายตัว”
“เรียกว่าถูกบังคับมากกว่าค่ะ”
“แล้วนี่แพตล่ะ”
“แม่บอกว่าพี่แพตหนีไปค่ะ”
“แล้วเราจะไปอยู่ไหน”
“ยังไม่รู้เลยค่ะ”
“งั้นไปอยู่บ้านพี่ก่อน”
ภายในบ้านของพี่ริท
“นี่ โม น้องสาวผมครับคุณพ่อ”
“อ้อ หนูโมที่ริทบอกว่าขยันใช่ไหม”
“ครับ”
หลังจากนั้นพ่อของพี่ริทก็ส่งฉันเรียนจนจบ เขายกบ้านหลังนั้นให้ฉันดูแล เขาช่างใจดีเหลือเกิน
“อืม แล้วมีแฟนรึยัง”
“ยังค่ะ”
“ทำไมถึงเป็นดารา”
“ฉันอยากชดใช้เงิน ๓๒ ล้านค่ะ”
“แล้วตอนนี้เหลืออีกกี่ล้าน”
“ ๒ ล้าน ฉันเก็บไว้ในธนาคารตั้งใจว่าพบพวกมันอีกเมื่อไหร่คอยจ่าย”
“นี่เธอรู้ความจริงอะไรไหม”
“ความจริงอะไรค่ะ”
“ไอ้เสี่ยที่เธอบอกเนี่ยมันเป็นพี่เขยสุดเลวของฉันเอง”
“พี่เขย”
“ใช่ มันแต่งงานลับๆกับพี่สาวฉันก่อนที่จะมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น โดยพี่สาวฉันทำอะไรไม่ได้เพราะเป็นผู้หญิง”
“งั้นก็แสดงว่า”
“ถ้าเธอยากชดใช้หนี้สิน ฉันจะช่วย”
“ไม่เป็นไรหรอค่ะ ฉันเคลียร์ได้”
“แต่ฉันไม่อยากให้ธอหลงกลมัน ฉันช่วยดีกว่า”
ภายในโรงแรมตอนดึกๆ
แคทที่เล่นสนุกเกอร์อยู่ในห้องของเล่นของโรงแรมอยู่คนเดียวอย่างสนุกสนาน เธอชอบเล่นมันมาก บีโอที่นอนไม่หลับลุกขึ้นมาเดินเล่นเห็นไฟยังติดอยู่
“ใครลืมปิดไฟไว้นะ”
บีโอบอกก่อนที่จะเดินเข้ามาพบหญิงสาวคนที่เขาคิดว่าเป็นแคท
“แคท”
ชายหนุ่มบอก
หญิงสาวที่เล่นสนุกเกอร์อยู่หันมามอง
“อ้าว คุณบีโอ”
“คุณมาทำอะไรที่นี้ตอนนี้”
“เล่นสนุกเกอร์ไงค่ะ”
“คุณรู้กฏของโรงแรมใช่ไหมว่าที่นี้ปิดบริการตอนสามทุ่ม”
“ค่ะ ฉันขอโทษ”
แคทก้มหน้า
“คุณรู้ไหมตอนที่คุณทำความผิด คุณก็เหมือนแฟนผมมาก เธอชอบก้มหน้าก่อนทำหน้าเศร้า ”
แคทหันมามองหน้าบีโอ เขายังจำเธอได้ทุกๆอย่าง
“ตอนนี้แฟนคุณอยู่ไหนล่ะค่ะ”
“เธออยู่นี้”
บีโอชี้มาที่บริเวณหัวใจเขา
“เธออยู่ตรงนี้ของผมเสมอ”
“ท่าทางคุณจะรักเธอมาก”
“เลิกเล่นแง้ได้แล้วแคท คุณก็รู้นิว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร”
“ขอโทษนะค่ะ ฉันไม่รู้จัก”
“มันนเกิดอะไรขึ้นทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้”
“เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน”
“คุณโกรธที่พวกเราว่าคุณว่านังร่านใช่ไหม”
“คำๆนั้นมันเหมาะกับนางร้ายอย่างฉันอยู่แล้วนิค่ะ”
แคทบอกก่อนที่จะเลิกเล่นสนุกเกอร์และเดินกลับห้อง
“คนทำผิดต้องโดนลงโทษ”
บีโอบอกก่อนที่จะจับมือหญิงสาวและผลักหญิงสาวไปนอนบนโซฟาของห้อง
“คุณจะทำอะไรนะ”
บีโอโน้มเข้ามาหาหญิงสาว ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งสองจะประกบกัน ทำให้ฉันคิดถึงเรื่องราวเก่าๆของเราสองคน
ภายในโรงเรียนมัธยมต้น
“ทำอะไรนะ”
บีโอที่เดินมาเห็นฉันมองโทรศัพท์เขา
“เมื่อวานนายไปไหนมา”
“หึงหรอ”
“นี่นาย”
“โอเค ฉันไปส่งเด็กผู้หญิงที่บ้านมา”
“ใคร”
“นักเรียนใหม่”
“ทำไม”
“นี่ทำไมแฟนฉันขี้หึงจริงๆนั่งก่อน”
บีโอนั่งลงบนเก้าอี้ที่ห้องสภานักเรียนบอกก่อนที่จะดึงหญิงสาวมานั่งที่ตักของชายหนุ่มนี่พวกแฟนคลับเขาคงมาฟ้องเธอล่ะสิ คอยดูนะเจอเมื่อไรตายแน่
“เมื่อวานแม่เขาไม่ว่างมารับมาส่ง ฉันเลยไปส่งแค่นั้น”
“สาบาน”
เขาทำท่าสาบาน
“ถ้าผมโกหกขอให้ฟ้าผ่าตาย”
“ดี”
สิ้นเสียงบีโอก็ผลักฉันให้นั่งแทนที่เขาก่อนที่เขาจะลุกและนั่งบนพื้นคร่อมตัวฉัน
“คนทำผิต้องโดนลงโทษ”
เขาบอกก่อนที่จะโน้มตัวมาจุมพิตหญงสาวก่อนที่จะถอนจูบ
ทางด้านแพตที่นอนไม่หลับเดินเข้ามาเห็นทั้งสองคนพอดี
“เธอสองคนได้ลงข่าวหน้าหนึ่งแน่”
ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปทั้งสองและเดินจากไป
เขาถอนจูบฉันก่อนที่จะลุกขึ้น
เพียะ
“นายมันเลว”
“คุณว่าผมเลว คุณก็เลวกว่าเพราะคุณแอบไปมีอะไรกับบีเอ”
“ฉันเปล่านะ”
“คุณมันไม่เคยเปลี่ยน ”
“คุณเองก็ไม่เคยเปลี่ยนตัดสินคนด้วยคำพูดของคนอื่น”
“ใช่ผมมันไม่เคยเปลี่ยน ”
เขาบอกก่อนที่จะเดินจากไป
เช้าวันต่อมา
“แคท”
ฉันที่กำลังถูกจับแต่งหน้าใส่เสื้อในบทของนางร้ายเหม้อคิดถึงบีโอ
“แกมีข่าวออกถึงแก”
“ข่าวอะไร”
“ข่าวที่แกจูบกับผู้ชายลึกลับ”
“ห๊ะ”
ฉันมองดูที่โทรศัพท์ของเพื่อน
“นางร้ายป้ายแดง แคท จูบกายลึกลับภายในตอนกลางคืน หน้าไม่อาย”
“ใครลงข่าวนี้”
“ไม่รู้ว่าแต่แกจูบใคร”
“………………”
“พวกหน้าไม่อาย”
เสียงดังไปทั่วกองถ่ายละคร ฉันเดินมาจนถึงหน้ากล้องไม่มีใครสนใจฉัน
“พวกชอบสร้างข่าว”
แอลเรียลบอก
คำที่พวกเขาว่าไม่มีผลอะไรกับฉันแต่คำที่แอลเรียลว่ามันช่างเจ็บจริงๆ
“ฉันเคยบอกแกแล้วว่าแกต้องเจ็บยิ่งกว่าที่ฉันเคยเจ็บ”
เธอยังจำได้ดีตอนที่เกิดเรื่องขึ้น แพตมาหาฉันก่อนที่ฉันจะไปที่เชียงให่เพื่อเตรียมตัวไปนิวซีแลนด์
“แพต”
“ไง สบายดีหรอนังร่าน”
มัทที่ยืนอยู่ทำท่าจะหาเรื่อง
“ช่างมันเถอะมัน ฉันไม่ได้ทำ”
“แต่ก็มีใครเชื่อเธอ”
“ไม่มีใครเชื่อ แต่ฉันเชื่อใจตัวเองว่าฉันไม่มีทางทำเรรื่องบัดสีบัดทะเลิง ทำเรื่องไม่ดีทำร้ายจิตใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของฉัน”
“แต่แกก็ทำไปแล้ว”
“คนที่ทำคือแกต่างหากแพต เธอทำลายแอลเรียลที่เธอเรียกว่าเพื่อน ทำลายความรักมิตรภาพที่น้องฉันมีให้ ”
“พูดไปใครจะเชื่อเธอ”
“ฉันไม่ใช่คนโง่เธอก็รู้ ตอนที่ฉันเห็นเธอกับไอ้ผู้ชายพันธ์เลววุสกำลังถ่ายรูปกับบีเอที่นอนสลบเพราะโดนวางยาเพื่อตบตาน้องฉันให้เราแตกกัน ฉันแอบอัดเสียงไว้ และตอนนี้เธอก็ไม่มีทางลบเสียงที่ส่งไปให้ที่ทางการได้”
“นี่แก”
แพตบอกก่อนที่จะมองเห็นผู้ชายคนขับรถและรถที่มาจอด
ฉันเคยบอกแกแล้วว่าแกต้องเจ็บยิ่งกว่าที่ฉันเคยเจ็บ”
นี่คือคำพูดที่แพตบอกฉัน แพตไม่ได้บอกฉันแต่ฉันบอกแพตในวันที่เกิดเหตุแล้วมันก็ย้อนมาทำร้ายฉัน
“บีโอ”
บีไอที่เดินมาถาม
“อะไร”
“ผู้ชายในรูปคือแกใช่ไหม”
บีโอมองรูปที่บีไอส่งมาให้ดู นี่มันรูปเขาตอนที่จูบกับแคทนี่
“ฉันเอง”
“แกต้องมารับผิดชอบ”
“ฉันรับผิดชอบอยู่แล้ว”
“ตอนนี้แคทกำลังโดนนินทา”
“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าควรทำอย่างไง”
เขาบอกก่อนที่จะโทรเรียกเลขาฯส่วนตัวของเขา
“คุณพิษณุ คุณช่วยแจ้งนักข่าวไปว่าผมต้องการแถลงข่าวเรื่องรูปภาพคุณแคทเดี๋ยวนี้”
“ครับ”
สิบนาทีต่อมานักข่าวมาที่โรงแรมนี้เต็มไปหมด หนึ่งในนั้นก็คือ ญาณิน นักข่าวที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก
“นักข่าวมาทำอะไรกันนะแก”
แพตถามแอลเรียล
“คงจะมาทำข่าวเรื่องแคทล่ะมั้ง”
ภายในห้องโถงใหญ่ที่จัดให้แถลงข่าว
“นี่แกคิดจะทำอะไร”
“รับผิดชอบในเรื่องที่ฉันทำไปไง”
“เรื่อง”
ทันใดนั้นแคทที่อยู่ในชุดนางร้ายก็เดินเข้ามาพร้อมกับพนักงาน
“พร้อมแล้วใช่ไหม”
เขาถาม
แคทที่ยืนงงอยู่ก็พยักหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร
“อะไรนะ คุณบีโอให้ฉันไปแถลงข่าว”
“ค่ะ คุณบีโอต้องการให้ทุกคนรู้ความจริงค่ะ”
นี่เขาจะแฉฉันทีฉันเป็นนังร่านหรอ
“งั้นก็ตามมา”
เขาบอกก่อนที่จะเดินมาที่โต๊ะแถลงข่าว
“ก็สวัสดีพี่ๆสื่อมวลชนทุกท่านนะครับ ผมในฐานะที่เป็นประธานโรงแรมนี่ ก็ขอมาชี้แจ้งในกรณีที่คุณแคท-แคทเธอรีนมาเป็นข่าวกับผู้ชายลึกลับที่โรงแรมผม ผมอยากจะบอกทุกคนว่า ผู้ชายในคลิปคือผมเอง”
ทุกคนตกใจมากโดยเฉพาะแคท
“หมายความว่าไงค่ะ”
บีโอที่นั่งข้างๆแคทจับมือหญิงสาวก่อนที่จะบอกสื่อมวลชนว่า
“ผมกับคุณแคทเคยคบกันตอนผมไปร่วมประชุมที่LA ครับ เราคบกันแบบเพื่อน เลยไม่ได้เปิดเผยเพราะตอนนั้นเธอยังคบกับภานุครับ”
“อ้าวแล้วมารักกันตอนไหนค่ะ”
“คือ ผมประทับใจคุณแคทมานานแล้ว แต่เพราะเขามีแฟนแล้วเลยไม่มีโอกาสครับ พอเขาเลิกกัน ผมก็เลยมีโอกาสได้มาศึกษาดูใจลองคบกัน ซึ่งภาพที่เห็นคือเราจูบบกันเพราะว่าเป็นจูบที่ผมดีใจที่มีแฟนสาวสวยอย่างคุณแคทครับ ซึ่งผมเป็นคนที่ขี้หึง หวงเจ้าของมาก ผมเลยวางแผนไว้นานแล้วว่าจะคบกับคุณแคทก่อนที่เราจะแต่งงานกันครับ”
“แต่งงานนี่คุณ”
แคทที่หันมามองหน้าบีโออย่างงุนงง
“ใช่ครับ ผมเคยบนกับที่ศาลสมเด็จพระเจ้าตากสินเอาไว้ว่าผมจะกลับมาแต่งงานกับคนที่ผมชอบ ถ้าผมขอเธอคบนะครับ”
หลังจากที่แถลงข่าวเสร็จ
ภายในห้องนอนของบีโอ
ตึก
เขาที่กำลังนั่งเคลียร์งานเอกสารได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างจึงหยิบไม้กระบองเหล็กอาวุธประจำตัวของเขาขึ้นมา
หมับ
ชายหนุ่มจับต้นแขนก่อนที่จะต่อย ทว่าเขาลดมือลงเมื่อคนที่เข้ามาในบ้านก็คือ แคท
“คิดถึงรสจูบผมถึงขนาดบุกมาที่นี้เลยหรอ”
“เปล่า ฉันแค่จะมาถามความจริง ทำไมต้องโกหกเรื่องที่เป็นแฟน”
“ผมไม่เคยโกหก ผมพูดความจริงทุกอย่าง เรื่องเป็นแฟนเราก็ยังไม่ได้เลิกกันจริงไหม”
“นี่คุณสมองคุณนี่เฟือนไปหรือกินยาไม่เขย่าขวด ฉันแคท แคทเธอรีน ไม่มีแฟน โสดเข้าใจป่ะ”
“แปลกดีนะ แฟนผมเขาก็หน้าตาคล้ายคุณชื่อเหมือนคุณ จมูกเหมือนคุณ เหมือนคุณทุกอย่างเพียงแต่………….”
“เพียงแต่อะไร”
“เท่าที่ผมจำได้เธอไม่ชอบแต่งหน้า”
“งั้นคุณควรจะจำสุภาษิตหนึ่งไว้นะค่ะคุณประธานโรงแรม เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน”
“สมาคมนางร้ายอย่างคุณให้สุภาษิตเป็นสุภาษิตเดียวหรอ”
“มันแล้วแต่สถานการณ์ว่าควรใช้อะไร”
“ถ้าคุณมีความรัก คุณจะรู้ว่าการรอคอยคนที่เราไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ จะกลับมารึเปล่ามันทรมาน”
บีโอร้องไห้ แคทที่ยืนนึ่งเพราะบีโอไม่เคยร้องไห้ เขาแทบไม่เคยร้องไห้ เลยสักนิด
“ฉันขอโทษ”
หญิงสาวบอก
“ฉันไม่น่าพูดเรื่องนี้เลย เอาเป็นว่าฉันจะพยายามอยู่ให้ห่างคุณ คุณจะได้ไม่คิดว่าฉันเป็นเธอที่คุณรัก”
แคทบอกก่อนที่จะออกไปจากห้องของบีโอ
เช้าวันต่อมา
“ไม่น่าเชื่อนะแกว่าแคทกับท่านประธานจะคบกัน”
“คนบางคนนะแปลกนะโม”
มัทนาที่เดินเข้ามาเห็นโมที่กำลังแต่งหน้าไม่สนใจที่กลุ่มนินทา
“ค่ะ”
“ตอนที่มีข่าวลือนะนินทาว่าร้ายต่างๆนาๆ เพราะรู้ความจริงนินทาว่าไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างงี้”
“ฉันแค่ปรึกษาไม่ได้นินทา”
“ผู้หญิงส่วนใหญ่เวลาเกาะกุมกันอยู่ร้อยละ 99.99 จับกลุ่มนินทาผู้อื่นมากกว่าปรึกษา”
“นี่แกว่าพวกเราสอดหรอ”
“แล้วแต่จะคิด”
มัทนาบอกก่อนที่จะเดินไปที่ห้องแต่งตัว
ภายในห้องแต่งตัว มัทนาเห็นแคทที่กำลังใส่ชุดสายเดี่ยวในคราบนางร้าย
“ออกไปก่อน”
มัทนาบอกทีงานที่เจ๊ไผ่จ้างมาแต่งหน้าหญิงสาว๒คนเพราะดูท่าจะไม่มีใครแต่งหน้าให้หญิงสาว๒คนให้เสร็จก่อนเข้าฉาก
“ค่ะ”
“เมื่อคืนไปไหนมา”
“ไปเดินเล่น”
“ถ้ามีคนเห็นว่าเธอไปหาบีโอรู้ไหมว่าข่าวจะออกมาอย่างไง”
“ฉันรู้ ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะกีดกั้นแกหรอนะ แต่หน้าที่ย่อมสำคัญกว่าเรื่องส่วนตัว”
“ฉันรู้ ตอนนี้ฉันพยายามลืมเรื่องพวกนี้อยู่”
“ฉันรู้ว่าแกรักบีโอมากเหมือนที่ฉันรักบีวาย”
มัทนาบอก
ภายในกองถ่ายละครเพลิงมายา
“จำไว้นะค่ะฉากนี้เนี่ย น้องแคทซึ่งรับบทเป็น พิซซ่า นางร้ายประจำวงการเดินเข้ามารับดอกไม้จากพระเอก ”
เพลิงมายาที่เธอและพี่พิมอรแต่งขึ้น ถูกแต่งขึ้นใหม่โดยใช้เค้าโครงของหญิงสาว นั้นก็คือ เพลิงมายา เรื่องของมายา หญิงสาวผู้เป็นลูกสาวเศรษฐีถูกกดขี้ข่มเห่งจากแม่เลี้ยงใจร้าย ซึ่งมีเพียง เพลิง บุตรชายที่ติดแม่เลี้ยงใจร้ายมาดูแลหญิงสาว หญิงสาวทนไม่ได้ในเวลาต่อมาออกจากบ้านหลังนั้น ปากกัดตีนถีบจนได้เป็นถึงนางเอกของบริษัทสกาวใจ ที่เพลิงเป็นเจ้าของบริษัท เพลิงได้เจอกับมายาและถูกใจมายา ทั้งสองได้คุยกันถูกคอ พิซซ่า คู่หมั้นของเพลิงพยายามให้เพลิงรักเธอให้ได้โดยต่อมาเธอก็เสียตัวกับเสี่ยทรงเพื่อให้เสี่ยทรงปล้ำมายา แต่สุดท้ายมายาก็ได้รับความช่วยเหลือจากเพลิง แต่แล้ว มยุรี แม่เลี้ยงใจร้ายก็เปิดฉากไล่เธออกเมื่อรู้ว่าเธอคือมายา ทำให้เพลิงต้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสมัยเด็กของมายาที่ดีกรีระดับเศรษฐีร้อยล้าน
“ค่ะ”
พอเข้าฉากทุกอย่างก็เต็มไปด้วยความสงบ บีโอที่นั่งทำงานอยู่ในห้อง เพราะเขารู้ว่าถ้าเขาออกไปต้องเจอหญิงสาวแน่นอน
“เหนื่อยไหม”
บีวายที่เข้ามาในโรงแรมตอนไหนไม่รู้ส่งขวดน้ำให้หญิงสาวที่กำลังเก็บของให้แคทที่แต่งหน้าเสร็จ
“…………….”
“นี่จะไม่คุยกับฉันจริงๆหรอ”
“ขอโทษนะค่ะ”
มัทนาบอกก่อนที่จะหยิบอุปกรณ์ที่เขายืนขว้าง
หมับ
บีวายทนไม่ไว้ที่มัททำตัวเหมือนเขาไม่มีความสำคัญ ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวไว้
“ปล่อยค่ะ”
“เมื่อวานเธอคงยังติดใจรสจูบฉันอยู่ใช่ไหม”
“………………….”
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่”
เขาบอกก่อนที่ถอดชุดสูทออก ก่อนที่จะผลักหญิงสาวลงเก้าอี้
“อย่านะ”
“หายเป็นใบ้แล้วหรอ แต่ยังไงฉันขอทำคิสมาร์กไว้กับเธอก่อนล่ะกัน คนอื่นจะได้รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว”
เขาบอกก่อนที่จะล๊อกประตูใช้ชุดสูทปิดกล้องวงจรปิด
“ฮือ”
ฉันครางออกมาเล็กน้อยด่อนที่บีวายจะไซคอฉัน
“อย่า”
ฉันร้อง
ผ่านไปสิบนาที เขาก็ใส่ชุดสูทเราไม่ได้มีอะไรกัน เขาแค่ทำอย่างที่เขาบอก คิสมาร์ก เมื่อเขาใส่ชุดสูทเสร็จเขาก็หอมแก้มฉันที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา รอยคิสมาร์กที่คอฉัน
ภายในห้องแต่งตัว แคทที่เพิ่งถ่ายฉากนางร้ายเสร็จ ก็เข้ามาในห้องแต่งตัว
“มัท”
มัทที่นั่งเหม้ออยู่หน้ากระจก
“มีอะไร”
“คอแกไปโดนไรมา”
แคทถามพลางมองที่ลำคอของมัทที่มีรอยแผล
“มดกัด”
“แต่ฉันคิดว่าไม่นะ”
“บอกฉันมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“รุ่นพี่บีวาย”
“ฮืม”
“เขาทำใช่ไหม”
“ใช่”
บีวายที่นั่งเหม้อเช่นกัน เขาคิดถึงภาพที่เขาซุกไซร้ที่คอของหญิงสาวจนเกิดเป็นคิสมาร์ก
“บีวาย”
“ห๊ะ”
“แกเป็นอะไรว่ะเหม้อลอยตลอดเลยช่วงนี้นะ”
“คิดถึงน้องมัทธนะพาราละสิ”
“อืม ”
“พูดถึงเรื่องมัทธะพารา บีเอ็ม แกจะไปงานแต่งงานของริทกับแพตไหม”
“ไม่รู้”
บีเอ็มบอกก่อนดื่มเหล้าต่อ
“พอๆ ฉันไม่ถามแกล่ะ”
ภายในช่วงกลางคืน โมที่กำลังดูรูปภาพที่ริทส่งมาให้ รูปภาพงานแต่งงานที่เขาใหนักออกแบบมาออกแบบให้
“สวยจังเลยค่ะพี่ริท”
“ก็ต้องสวยเพื่อเจ้าสาวอย่างพี่แพตของโมไง”
“พี่โมคงเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดนะค่ะที่มีผู้ชายที่รักพี่สาวของโมจริงๆ”
“พูดถึงแพต โมพอจะรู้ไหมว่าทำไมคุณบีเอ็มชอบทำหน้าเศร้าพอพูดถึงเรื่องของพี่แพตนะ”
“นี่พี่ไม่รู้เรื่องจริงๆหรอค่ะ”
“อืม”
“พี่บีเอ็มนะเคยหลงรักพี่แพต เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะเสียใจ”
“จริงสินะพี่ลืมคิดเรื่องนั้นไป”
ทำไมริทจะไม่รู้ว่าก่อนที่แพตจะมาเป็นแฟนเขา แพตเคยเป็นแฟนของบีเอ็มมาก่อน และหญิงสาวก็ชอบบีเอ็มมาก
“ป๊า บ่นคิดถึงเรามากเลยนะ”
“โมก็คิดถึงป๊าแล้วก็พี่ริท”
“เพื่อแสดงความรักที่มีต่อพี่โมต้องมางานแต่งงานพี่ในวันศุกร์นี้”
“ห๊ะ ศุกร์นี้ไหนพี่ริทบอกว่าจะแต่งตอนปิดกล้องไงค่ะ”
“พี่เลี่ยนใจล่ะถึงตามใจแพต คงรอชาตินะ พี่กะว่าจะหมั้นไปก่อน เดี๋ยวคอยแต่ง”
“ก็ดีค่ะ โอเคค่ะ ฝันดีนะค่ะพี่ชายแสนดีของโม”
โมปิดโทรศัพท์
พี่ริทคงกลัวพี่แพตเปลี่ยนใจก่อน
ภายในสถานีตำรวจ หญิงสาวใส่ชุดสีส้มคนหนึ่งปรากฏที่โรงพัก
“สารวัตรครับ”
บีไอที่นั่งทำงานอยู่ชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวที่ใส่ชุดสีส้ม
“เบลล์”
“ไงค่ะ ”
“มาทำอะไรที่นี้”
“ก็มาหาว่าที่คู่หมั้นไงค่ะ”
“ผมเคยบอกคุณแล้วนะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ลืมไปแล้วหรอค่ะว่าเราสองคนจะแต่งกันเร็วๆนี้แล้ว”
“คุณมันเห็นแก่ตัว”
“เห็นแก่ตัว ยังดีกว่า เห็นผู้ชายของเราไปมีคนอื่น”
“เบลล์ คือเรื่องนั้นผมไม่ได้ตั้งใจ”
“จะตั้งใจหรือไม่ก็เรื่องของคุณ ”
เบลล์บอกก่อนออกไป
ทำไมนะเขาถึงต้องมาเจอะไรแบบนี้
เณอเบลล์ เพื่อนสมัยเรียนมัธยมของเขา ตอนแรกเขาขอเธอคบ หลังจากผ่านไป ๒ ปี เธอก็เปลี่ยนไป จากคนเดิมที่เคยน่ารัก เขาตามใจเธอมากเกินไป
“เป็นไรว่ะทำหน้าเคลียด”
“ก็เจอเบลล์ไง”
“เบลล์”
เพื่อนทุกคนหัวเราะ
“สารวัตรเอกชัยต้องเหงิ่บเมื่อเจอคู่หมั้นของตนมาหา”
“นี่ถ้าแต่งงานแกไม่ต้องกราบเบลล์เลยหรอ”
“ไม่ต้องไม่มีวันนั้น”
“แล้วแกจะทำอย่างไง”
“ฉันจะหนี หนีไปให้ไกล ฉันไม่อยากแต่งกับเบลล์”
ภายในบ้าน เบลล์เดินเข้ามาในบ้านอย่างเร่งรีบ
ครืด ครืด
“เดี๋ยวคืนนี้ผมไปหา”
เบลล์อ่านข้อความก่อนที่จะกดทิ้ง เธอมีคนรักอยู่แล้ว อรัญ แฟนของเธอ เขาถูกพ่อของเบลล์หมายหัวและเธอโดนขู่ว่า หากไม่ยอมทำตามที่พ่อสั่ง อรัญจะมีอันเป็นไป
“เบลล์ขอโทษนะค่ะอรัญเบลล์ไม่ว่าง”
เบลล์บอก
ภายในกองถ่ายละคร วุสเดินมาหาอลเรียลที่พักเหนื่อยจากซีนแรกของวันนี้
“เหนื่อยไหม”
“ไม่เลย แล้ววุสล่ะ”
“ไม่”
วุสบอก
แคทที่ดื่มน้ำอยู่เห็นสองคนกำลังคุยกัน เธอก็เริ่มเป็นห่วง โมเห็นสายตาที่แคทมองวุสกับแอลเรียล มันไม่ใช่สายตาชิงชัง แต่เป็นสายตาที่บ่งบอกว่าเป็นห่วง
“ถ่ายรูปไว้ให้พี่แอลดูดีกว่า”
แคทบอกก่อนที่จะถ่ายรูปเก็บไว้
“ทำอะไรนะ”
แพตที่เดินมาอย่างอารมณ์เสียบอก
“ถ่ายรูปไงค่ะ”
“ถ่ายทำไม”
“มันเป็นเรื่องของโมไม่ใช่เรื่องของพี่”
“ได้ดีจนลืมพี่เลยนะ”
“ฉันไม่เคยลืมพี่ พี่ต่างหากที่ลืมฉัน แต้องขอบคุณพี่สินะที่ลืมฉันทิ้งแม่ฆ่าพ่อ ทำให้ฉันได้พบกับพ่อที่รักันจริง พ่อที่ให้ฉันได้ทุกอย่าง ”
“ฉันน่าจะฆ่าแกตอนที่มันฆ่าพ่อ”
“แต่ก็ช่วยไม่ได้นิค่ะ ดวงฉันมันแข็ง ขนาดพี่ที่จะฆ่าฉันในห้องน้ำยังฆ่าไม่ได้เลย”
“แกเป็นคนไปบอกพี่ริทให้เลื่อนวันหมั้นในวันศุกร์นี้ใช่ไหม”
“เปล่านะค่ะอย่ากินปูนร้องท้องสิค่ะ พี่ทำตัวให้พี่ริทเขาสงสัยเอง เขาเลยเร่งหมั้น กองปิด พี่ก็แต่งงานมีความสุข”
“นี่แกคิดจะแย่งบีเอ็มจากฉันใช่ไหม”
“ก็อย่างที่พี่รู้แฟนใครก็รักก็หวงยิ่งพี่บีเอ็มเขาทั้งน่ารัก หล่อ แล้วก็รักฉันมากอย่างงี้ แฟนสาวอย่างฉันก็ขอทำหน้าที่เป็นแม่ไก่ที่หวงลูกไก่”
“บีเอ็มเขาไม่ได้รักแกจริงหรอ”
“แล้วพี่คิดว่าพี่ริทเขารักพี่งั้นหรอ พี่ริทโชคร้ายที่มีเจ้าสาวเป็นพวกไม่บริสุทธิ์ เขาเป็นคนดีมากถ้าพี่ไม่เจอเขา คงจะดีกว่านี้”
“แกรู้ได้ไงว่าฉันไม่บริสุทธิ์”
“จริงๆฉันก็ไม่อยากรื้อฟื้นมันหรอนะค่ะแต่มันจำเป็น ฉันอยากให้พี่สำนึกบุญคุณของพี่ริท ป๊า แล้วก็ฉันที่อุตส่าห์ให้โอกาสพี่ พี่คงไม่รู้อะไรวันที่พี่ดื่มเมาจนได้เสียกับวุส พระเอกคนนั้นนะ พี่ริทเขาไปปเห็นเข้า ฉันไม่ได้ฟ้องนะบังเอิญตอนนั้นพี่ริทไปทำธุรกิจกับลูกค้าที่คลับนั้นพอดีและบังเอิญเห็นจุดไคลเม็กซ์”
“ไม่จริง”
“แต่พี่ริทเขาไม่พูดเพราะเขาไม่สนใจว่าพี่จะบริสุทธิ์หรือไม่ เขาหวังแค่ว่าขอให้พี่รักเขาจากใจจริง แค่นั้น”
“พี่ริทของแกมันโง่ เชื่อคนง่าย คิดว่ารักมีจริงในโลก แต่จริงๆไม่มี”
“มีสิค่ะ ใครจะรู้ล่ะ บางที่การที่พี่ริทเห็นพี่แบบนั้น เขาอาจจะเปลี่ยนใจยกเลิกงานแต่ง ยกเลิกทุกอย่าง แล้วก็ไปสนใจคนที่เขาควรรัก”
“เขาไม่มีทางเลิกรักฉันแน่ๆ”
“เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน”
พอโมพูดเสร็จแล้ว โมก็เดินออกไปยังสวนที่เป็นที่พักส่วนตัวของบีโอ ซึ่งมีเพียงเพื่อนของเขาและเขาที่เข้าได้
“เธอเข้ามาที่นี้ได้ไง”
ผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่หน้ากากที่คลุมหน้าเดินมา
“อ่อคือฉันเห็นที่นี้มีน้ำพุสวยนะค่ะเลยเข้ามา”
“อืม เธอคงไม่รู้ว่าที่นี้คือพื้นที่ส่วนตัวของฉันและเพื่อนๆ”
“ขอโทษค่ะ”
โมบอกก่อนที่จะลุก
“ได้ข่าวว่าเธอถ่ายรูปอะไรบางอย่างไว้ในนี้หรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ฉันขอดูหน่อยสิ”
โมยอมให้ดู เพราะคิดว่าเป็นพวกบีเอ็ม
ชายหนุ่มมองดูภาพก่อนกดลบ และพยักหน้า สักพักชายฉกรรจ์ก็ใช้ผ้าที่มียาสลบใส่อยู่ปิดจมูกหญิงสาวก่อนที่โมจะสลบ
“ในเมื่อฉันไม่ได้บีเอ็ม แกก็อย่าหวัง”
แพตบอกก่อนพยักหน้าให้ชายฉกรรจ์อุ้มโมไปข้างนอก มัทนาที่ดเนเล่นอยู่ตรงนั้นพอดีเห็นเข้าจึงแกล้งทำเป็นไปเข้าห้องน้ำ
“ฮัลโหล ”
มัทโทรหาคนบางคน เธอกำลังเคลียดเพราะคิดว่าแพตมีแผนร้ายกดเบอร์ผิด จากกดเบอร์แคทเป็นเบอร์บีวาย
[ไง คิดถึงรสจูบฉันหรอ]
“บีวาย”
มัทบอกก่อนมองเบอร์
[มีอะไร]
“คือ ฉันขอโทษกดเบอร์ผิด”
[เท่าที่ฉันรู้เวลาเธอมีปัญหาอะไรหรือเคลียดเธอจะโทรหาแคทแต่ดันกดเบอร์ฉัน]
รุ่นพี่นี่เดาใจฉันเก่งจริง แย่แล้วตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชมรุ่นพี่บีวาย
“คือ ฉันเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งอุ้มโมออกไปข้างนอกนะค่ะ แค่นี้ล่ะ”
[ผู้ชายใคร]
“ไม่รู้ค่ะ แต่โมสลบ ที่โรงแรมนี้มีคนที่ทำความผิดแล้วโดนเรียกตัวไปหาบีโอย่างงี้ไหมค่ะ”
[ไม่ ทำไม]
มัทที่ยืนเคลียดอยู่ เดินวนไปวนมา เมื่อรถบีวายจอดเขาก็ลงมาพร้อมกับีเอ็มที่เพิ่งไปทำธุระเสร็จ
“มันไปนานหรือยัง”
“ฉันไม่รู้ค่ะ”
“งั้นเอางี้เธอมีเบอร์โมไหม”
“ก็น่าจะมี”
มัทบอกเพราะเจ๊ไผ่ให้ save เบอร์ดาราไว้ทุกคนเผื่เกิดปัญหาอะไรขึ้น
“บีวาย”
บีวายพยักหน้าก่อนที่จะกดโทรศัพท์
“มันอยู่ที่โรงแรมอะไรสักอย่าง ที่อยู่แถวๆสวนน้ำนายนะ”
“โรงแรมม่านรูด ”
“โรงแรมม่านรูด”
“ไปเร็ว”
ภายในโรงแรมม่านรูด
“แล้วเราจะเอาไงกับมันดีครับ”
“นายสั่งมาว่าให้รอนายมาก่อน ”
“มันนี่สวยใช่เล่นเลยนะเนี่ย”
“แน่นอนล่ะดารานางเอกเชี่ยวนะ”
“นายจะว่าเราไหมครับถ้าเราเอ่อ….”
“ไม่หรอก่อนโดนนายซ้อมขอขึ้นสวรรค์กับนางฟ้าก่อนดีกว่า”
ชายฉกรรจ์บอกก่อนที่จะโน้มไปหาหญิงสาว
ตึก
เสียงประตูถูกชายสองคนพักขึ้นมา บีเอ็มที่เห็นว่า โมหลับอยู่ได้แต่แค้น
“เธอพาโมออกไปก่อน”
มัทที่เพิ่งเข้ามารีบพยักหน้าก่อนที่จะพาโมออกไปด้านนอก
“เฮ้ย ”
ชายหนุ่มจับที่ไหล่ของมัทเป็นการขวาง
ปึก
และแล้วมันก็สลบลงด้วยเชือกที่บีวายตวัดใส่
“รีบพาโมออกไป”
เขาบอก
มัทรับพยุงโมออกไป
ภายในโรงแรมม่านรูด
“โอ้ยยยย”
เสียงพวกที่ทำลายโมนอนนิ่งไปกับเสียงร้องที่มาจากการถูกชาย ๒ คนซ้อม
“จำไว้อย่าคิดที่จะแตะต้องผู้หญิงของมาเฟีย”
บีเอ็มบอกก่อนที่จะเดินจากไปพร้อมกับบีวาย
ทางด้านมัทนาพาโมขึ้นรถที่พวกเธอมากัน บีเอ็มที่มาถึงรถของนั่งหลัง ฉันเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงโม
“เธอมานั่งหน้ากับฉัน”
ฉันทำหน้างุนงง
“รึว่าจะเป็นเหยื่อให้พวกมันได้ปล้ำเธอก็ตามใจ”
บีวายบอก ฉันรีบขึ้นตามไม่ใช่เพราะกลัวนะ แต่กลัวต้องเดินกลับที่กองนะสิ
“มัท คุณรู้ไหมว่าใครทำลายโม”
“ก็ที่ฉันเห็นก็ชายฉกรรจ์”
“ไม่ใช่ชายฉกรรจ์”
บีเอ็มที่นั่งดูโมที่นอนสลบนิ่งบอก
“ใคร”
ภายในบ้านพักในสวนน้ำของบีเอ็ม เขาอุ้มโมมาที่ห้องนอนของชายหนุ่ม
“คืนนี้พวกคุณคงต้องพักที่นี้ไปก่อน”
บีเอ็มบอก มัทนามองหน้าบีวายที่เข้าตามมา
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอ ฉันไม่ปล้ำเธอให้โง่หรอ”
มัทนารีบเดินมาหลบที่สุดห้อง
“ไม่ต้องห่วงหรอมัท เธอลองเชื่อสัญชาติญาณของบีวายสิ เขาไม่ใช่คนโหดร้ายนะ”
และแล้วคืนนี้เธอก็นอนบนเตียงกับโมที่นอนอยู่พร้อมกับชายหนุ่ม ๒ คนที่นอนบนโซฟา มัทนานอนไม่หลับจึงออกมาด้านนอก
ภายในที่นั่งในสวนน้ำ หญิงสาวนั่งบนเก้าอี้มองดูพระจันทร์เต็มดวง
“ทำไมพระจันทร์ถึงมีกระต่ายอยู่ข้างบนล่ะค่ะ”
มัทนาถามขณะที่นอนฟังนิทานจากบีวาย
“มันก็แค่เป็นจิตนาการที่คนเขาคิดกัน”
“แล้วสรุปบนพระจันทร์มีกระต่ายไหมค่ะ”
หญิงสาวถามบีวายได้แต่โมโห เธอจะกวนประสาทเขาอีกนานไหม
“ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นแค่จิตนาการ ถ้าเธอไม่อยากมีก็คือมี ถ้าไม่ก็คือไม่”
“แล้วรุ่นพี่เห็นกระต่ายบนพระจันทร์ไหมค่ะ”
“เห็น ฉันเห็นกระต่ายใส่ชุดนอนลายการ์ตูน”
เขาบอก
“กระต่ายตัวนั้นน่ารักใช่ไหมล่ะค่ะ”
มัทนาบอก บีวายที่นั่งข้างๆได้แต่ยิ้มก่อนบอกไปว่า
“ใช่ กระต่ายตัวนั้นน่ารักมาก”
หญิงสาวมองพระจันทร์พลางขำตัวเองที่ไม่เคยรู้ว่ากระต่ายตัวนั้นหมายถึงเธอก็ตอนนั้นเธอเพิ่งอยู่มัธยมปลายเองนี่ แถมเธอชอบอะไรที่มหัศจรรย์นั้นทำให้เธอคิดว่ากระต่ายที่ใส่ชุดนอนลายการ์ตูนมีจริงเหมือนที่เธอดูหนังเรื่อง Miss Potter ไง
“คิดถึงกระต่ายที่อยู่บนดวงจันทร์หรอ”
ชายหนุ่มที่เธอคิดว่านอนแล้ว กลับมาอื่นอยู่ตรงหน้าเธอ
“กระต่ายไม่มีจริงหรอบนพระจันทร์นะ”
หญิงสาวหยุดขำก่อนที่จะตอบไป
“งั้นหรอแล้วตอนที่เธอเรียนมัธยมปลายทำไมถึงคิดว่ามันมีล่ะ”
“ขอโทษนะค่ะเราเคยรู้จักกันหรอ”
“รู้สิ รู้ดีด้วย ”
ชายหนุ่มบอก
“…………”
“ทำไม ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ เธอลืมเรื่องของเราสองคนได้จริงๆหรอ”
“ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้จักคุณ”
มัทนาบอกก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ชายหนุ่มที่ทำท่าจะทรุด
“นี่เธอลืมเรื่องราวของเราได้จิรงๆหรอมัทนา ”
ภายในกองถ่ายละคร
“นี่ มีใครเห็นมัทบางไหม”
แคทถามขึ้น เมื่อตื่นขึ้นมาไม่เห็นเพื่อน เธอคิดว่ามัทคงไปช๊อปปิ้งเลยไม่ได้ตาม คิดว่าเธอจะกลับมา แต่นี่เธอยังไม่กลับมาเลย
“ไม่เห็นย่ะ ใครจะเห็นป่านนี้คงไปล่อผู้ชายในป่าแล้วมั้ย”
ช่างแต่งหน้าที่กำลังเตรียมของบอก แพตที่ยืนอยู่ด้วยก็ขำเพราะสะใจ
“ยัยมัทไม่ใช่คนแบบนี้ฉันรู้จักพวกฉันดี เธอดีกว่าคนบางคนที่อยู่ที่นี้สะอีก”
แคทบอก
“มัทนาไปทำธุระด้านนอกกับเพื่อนผมเดี๋ยวกลับมา”
บีโอที่ทนเห็นแคท หญิงสาวที่เขารักโดนรังแกไม่ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นนางร้ายในสายตาคนอื่นๆ แต่เธอคือนางเอกของเขาตลอดไป
“หรอค่ะ อุ้ย แพตลืมไปได้ไงว่ามัทบอกแพตไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เธอไปซื้อตุ้มหูให้ฉัน เธอคงกลัวฉันโดนไล่ออกจากกองถ่าย”
แพตรีบบอก แคทมองแพตอย่างสมเพช ทุกคนพากันเห็นใจแพต บีโอเดินเข้ามาลากแคทไปข้างนอก
“นี่คุณปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยแน่หลังจากที่เราคุยธุระกันเสร็จ”
ชายหนุ่มบอกก่อนที่จะลากหญิงสาวไปยังบ้านพักของชายหนุ่ม หญิงสาวเห็นห้องนอนของชายหนุ่มเขายังเหมือนเดิม ใจร้อน ขี้งอน อะไรที่เขาต้องการเขาต้องได้ ฉันรู้มาแค่นี้
“ผมมอยากให้คุณช่วยดูแลโม”
“แล้วถ้าฉันตอบว่าไม่ล่ะ”
“ทำไม”
“หนึ่งยัยเด็กนั้นกับฉันไม่ได้รู้จักไม่ใช่ญาติไม่ใช่พี่น้องไม่ใช่เพื่อนที่สำคัญที่ฉันต้องเกี่ยวข้อง สอง งานฉันเยอะท่วมหัวไปหมด ไม่มีเวลาไปดูแลยัยเด็กนั้น และสามข้อสุดท้ายที่สำคัญที่สุดถ้าฉันทำตัวสนิทสนมกับยัยเด็กนั้นอ้างว่ามีคนขอให้ดูแลหรือมาดูแล คุณคิดดูสิว่านักข่าวกับคนในวงการบันเทิงจะว่าฉันเละขนาดไหนแค่ฉันบอกเลิกกับแฟนเขายังตีข่าวมาไม่ยั้งเลย ”
“คุณก็มีเหตุผลดีนะ แต่ที่คุณพูดนะมันไม่ถูกต้อง”
“ยังไง”
“หนึ่ง ถึงโมจะไม่ใช่พี่น้องไม่ใช่ญาติไม่ใช่เพื่อนที่สำคัญที่คุณควรเกี่ยวข้องแต่คุณคงสะกดคำว่า เพื่อนร่วมงานไม่เป็นล่ะสินะเพราะว่าคุณนะมันนางร้ายนี่ สอง งานคุณท่วมหัว งานโมก็ท่วมหัว ผมก็ท่วมหัว ทีมงานก็ท่วมหัว แต่พวกที่จะมาทำร้ายโมนะมันก็มีเวลาท่วมหัวที่จะกลับมาจับคุณไปปล้ำแล้วก็โมด้วยคุณคงไม่อยากข่าวสินะ และข้อสุดท้ายข้อสามที่คุณบอกว่ามันสำคัญมากที่สุด ผมก็อยากบอกนะว่ามันสำคัญกับผมเหมือนกันโมด้วยนะ ถ้าคุณบ่ายเบี่ยงที่จะดูแลโม แล้วให้โมอยู่คนเดียว โมเป็นลูกสาวบุญธรรมของนักธุรกิจรายใหญ่คุณคิดว่าถ้าเกิดโมโดนปล้ำทำร้าย พ่อของเขาจะเอาคุณไว้หรอ อย่างน้อยถ้าคุณช่วยโม เขาก็ยังยั้งได้ว่าคุณช่วยโม คุณจะได้รอดไง รู้แล้วสินะว่าคุณควรช่วยโม”
ชายหนุ่มบอกก่อนที่จะเดินจากไป
“เอาแต่ใจเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
หญิงสาวบอก แต่คงใช่คำว่าเหมือนเดิมคงไม่ได้เพราะเธอไม่ได้เป็นแฟนกับเขาแล้วนี่ จริงไหม
“ผมมาส่งพวกคุณ ๒คนได้แค่นี้ต้องไปสวนน้ำต่อ”
“หืม คุณบีเอ็มนี่ขยันจริงๆเลยนะค่ะ ขนาดเป็นแค่ลูกน้องยังขยันไปทำงานทุกวัน เจ้านายคุณบีเอ็มคงดีใจมากเลยสินะใช่ไหมค่ะคุณบีวาย”
โมบอก บีวายหันไปมองหน้าบีเอ็มก่อนหันมาตอบ
“ใช่ครับ”
“รีบดขไปข้างในกันเถอะ คนอื่นรอนานไม่ดี”
มัทนาบอกก่อนที่จะเข้าไปข้างใน
หมับ
บีวายจับมือโม มัทนาที่กำลังเดินอยู่ก็หยุด
“โม”
“ค่ะ”
“พี่ฝากดูนางร้ายด้วยนะที่ชื่อมัทนาด้วยนะ”
บีวายบอกก่อนจากไป
มัทนาที่ทำท่าว่าจะเดินต่อเมื่อเห็นบีวายจากไป เธอก็หันไปมองรถที่แล่นออกไป
“อ้าว ยังไม่เดินอีกหรอค่ะมีอะไรจะฝากบอกคุณบีวายหรือเปล่าค่ะ”
มัทนาบอกหน้าโมอย่ารู้ทันก่อนที่จะบอกโมว่า
“มี”
“อะไรค่ะ”
“วานเธอช่วยไปบอกบีวายแล้วก็บีเอ็มด้วยว่าถ้าเธอไม่หยุดพูดเธอเดือดร้อนแน่”
มัทนาบอก
“อุ้ย งั้นเรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ”
ความคิดเห็น