เพลิงมัจจุราช

ลำดับตอนที่ #1 : 1

"ยินดีด้วยนะค่ะคุณเอวา"
เสียงหญิงชราบอกหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังชื่นชมอยู่กับใบปริญญาของตน เธอคือ เอวา อดิศร ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน ของ พัฒน์พงษ์ อดิศร มหาเศรษฐีร้อยล้าน
"ขอบคุณค่ะป้าน้อม"
หญิงสาวบอกพลางยิ้มให้หญิงชรา เธอเติบโตมากับครอบครัวที่เพรียงพร้อมไปจนเกิน พัฒน์พงษ์ เดินมาพร้อมกับหญิงสาวที่มาใหม่ในชุดสายเดี่ยวกระโปรงยาวถึงเเค่เอวสีเเดง เอวามองหญิงสาวคนนี้ด้วยความเกลียดชัง
"คุณท่าน"
หญิงชราอุทานพลางเตือนชายชราวัย ๕o ที่ควงหญิงสาวดาราสาวสวยนามว่า เเพตตี้ เข้าบ้าน เธอมีอายุมากกว่า เอวา เเค่ไม่กี่ปีเอง
"วันนี้วันมงคลของเอวาทำไมป๊าต้องเอามันมาที่นี้ด้วยค่ะ"
"มันอะไรกันเอวา นี่คุณเเพตตี้ ว่าที่คุณหญิงของบ้านหลังนี้ไง"
"ไม่ คุณหญิงคนเดียวของบ้านนี้คือ คุณหญิงวิมาลา อดิศร เเม่ของเอวาคนเดียวเท่านั้น"
เอวาประกาศลั่น
"เสียงดังเอ่อะอะไรกันนะ"
หญิงชราเดินลงมาจากบันได หญิงสาวในชุดสายเดี่ยวกระโปรงยาวสีเเดงมองหญิงชราด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่จะหันมามองหน้าเอวาอย่างไม่เกรงกลัว
"คนตายนะก็คือคนตาย อย่าไปสนใจมันอีกเลยนะค่ะคุณเอวา อย่าไปยื้อติดกับของเก่าๆรสนิยมเก่าๆจนลืมมองสังคมใหม่ๆ"
"นี่แกว่าแม่ฉันหรอฮะ"
เอวาตะโกน
"ทำไมที่ฉันได้ข่าวมาเนี่ย คุณหญิงท่านตายเพราะแกไม่ใช่หรอ มีข่าวออกตอนฉันหนึ่งขวบมาคุณหญิงวิมาลาตายเพราะหัวใจวายเมื่อรู้ว่าเธอไม่สามารถมีบุตรชายให้กับคุณพัฒน์พงษ์ อดิศร สามีของเธอได้"
คำนี้ทำให้ เอวาขึ้นมาก
"หุบปากของแกเดี๋ยวนี้นะ"
เอวาบอกก่อนที่จะเข้าไปพยายามจะบีบคอเเพตตี้
"พอๆ พอได้เเล้วพ่อพัฒน์เอาผู้หญิงของแกออกไปจากที่นี้ อย่ามาจู้จี้กันให้ลูกหลานเขาอับอาย"
"ครับ คุณเเเม่ คุณไป"
พัฒน์พงษ์บอกก่อนที่จะพาเเพตตี้ออกไปจากห้องโถงใหญ่เข้าไปยังห้องทำงานของตน
"เมื่อไหร่ป๊าถึงจะเลิกทำลายจิตใจคุณหญิงเเม่สะที เรื่องนี้คุณหญิงเเม่ไม่ผิด"
"ไม่เอาๆไม่ว่าป๊าอย่างนั้น ย่าว่าป๊าเขาคงมีเหตุผลของเขานั้นเเหละ "
"เหตุผลของป๊าก็คือความไม่รู้จักพอไงค่ะ"
เพียะ
พัฒน์พงษ์ตบหน้าเเพตตี้อย่างดัง เเต่คงไม่มีใครได้ยิน เพราะประตูนั้นเขาทำไว้กลบเสียงดัง เพื่อให้ทุกๆคนเข้าใจว่าเขากับเเพตตี้มีอะไรกันจริงๆ หลังจากที่เข้ามาในห้องทำงานของตน
"ฉันบอกแกกี่ครั้งกี่หนแล้วแกจะหยาบแกจะหั่นจะฆ่าน้องแกอะไรก็ทำไปเเต่อย่ามาพูดเรื่องของวิมาลา"
พัฒน์พงษ์บอก
จริงๆเเล้ว เเพตตี้มิใช่ ชู้ไม่ใช่หญิงที่ควงพ่อของเอวา เเต่เธอคือ เเพตตี้ อดิศร ลูกสาวที่เกิดจากเขาเเละภรรยาเก่า พรทิพย์ อดิศร ที่เป็นบ้าหลังจากที่โดนฝ่ายชายตามตื้อ
"น้องหรอค่ะ เเพตไม่เคยเห็นไอ้ลูกแงะนั้นเป็นน้องหรอนะค่ะ เพาะเเพตมีพี่สาวคนเดียวคือ พี่พราว"
เเพตตี้บอก
ตลอดเวลายี่สิบกว่าปี เธอ พี่สาวของเธอ และมารดาต้องทนทุกข์ทรมานจากสิ่งที่เธอไม่ได้ก่อ หลังจากที่บิดาของเธอบอกเลิกมารดา เธอกับพี่สาวก็ตามมารดาไปอยู่ด้วยกันที่เรือนสวนของคุณยาย เเม่ของแม่พวกเธอ พรทิพย์ได้เจอรักใหม่กับ เปรม ทหารหนุ่มที่มารับมาส่งคุณยายของเธอทุกวัน พอทั้งสองตัดสินใจที่จะเเต่งงานกัน เปรมก็ถูกตายซึ่งเธอมารู้ที่หลังว่าเปรมถูกบิดาของเธอฆ่าตาย มารดาของเธอไม่ได้โกรธเพราะคิดว่าบิดาของเธอหึง พอผ่านไปบิดาของเธอเเต่งงานใหม่กับวิมาลาที่มีลูกติดนั้นก็คือ พิมอร ลูกสาวคนสวย ทั้งสองมีลูกด้วยกันนั้นก็คือ เอวา อดิศร ท่ี่เธอเเสนเกลียดนักหนา เพราะบิดาของเธอไม่เคยใส่ใจพวกเธอเลย ยิ่งพอรู้ว่าคุณยายของพวกเธอตายเพราะฝีมือบิดาของเธอ พวกเธอก็ยิ่งเกลัยดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เเม่ของเธอกลายเป็นบ้า เพราะวันที่เเม่ของเธอกลายเป็นบ้า นั้นเพราะพัฒน์พงษ์มัวเเต่สนใจลูกสาวเเสนสวยนามว่า เอวาที่เกิดใหม่ ทำให้ไม่มีเวลามาดูแลพรทิพย์ ทำให้พรทิพย์เคลียดมากจนเป็นบ้า หญิงสาวฝาแฝดสองพี่น้องร่อนเเร่หางานทำกันโชคร้ายทั้งสองเข้ามาเจอพัฒน์พงษ์เขาให้หญิงสาว๒คนมาทำงานที่บ้านหลังนั้น เธอทั้งสองโดนกลั่นแกล้งจากหญิงชรามมารดาของพ่อของเธอเเละน้องสาวต่างมารดาอย่าง เอวา ยังดีที่มี นิกซ์ หลานชายของวิมาลา กับ พิมอร ลูกติดของวิมาลาที่คอยช่วยเหลือพวกเธอ พอจบมอสาม เธอทั้งสองโดนบิดาบังคับให้ไปเรียนที่ประเทศจีน ปากบอกว่าให้เรียนสูงๆ เเต่จริงๆส่งพวกเธอไปเพราะ หนึ่ง เบื่อขี้หน้า สอง อยากอยู่กับลูกสาวเเสนสวย และสามต้องการให้พวกเธอทั้ง๒ไปเรียนการป้องกันตัวเพื่อกลับมาสืบต่อธุรกิจมืดของบิดา เหมือนโดนสวมเขาชัดๆ
"จะเป็น้องหรือไม่ แกก็ห้ามพูดเรื่องวิมาลาให้เอวาฟังอีกเข้าใจไหม"
"ค่ะ นายใหญ่"
 หญิงสาวบอก เธอมาที่นี้ในฐานะลูกน้องของนายใหญ่ซึ่งก็คือ พัฒน์พงษ์
"งานถึงไหนเเล้ว"
ชายหนุ่มถาม
"ตอนนี้พวกตำรวจกำลังตรวจดูเราทุกฝีก้าวค่ะ"
"เฮ้อ"
พัฒน์พงษ์ถอนหายใจ
"นี่พวกแกสามคนมัวทำอะไรอยู่ห่ะ งานถึงได้ล่าช้า พวกตำรวจถึงตามมาทันนะ"
"ก็เพราะนายใหญ่มัวเชยชมคุณเอวาคนงามไงค่ะ ทำให้งานล่าช้า"
เพียะ
"อีกแล้วหรอเเพต"
 หญิงสาวในชุดเเพทย์ถามน้องสาวฝาเเฝดที่นั่งลงก่อนที่จะน้ำตาไหล
"ใช่ "
"เจ็บมากไหม"
"ไม่หรอพราว เเม่เราสิเจ็บกว่า ถ้าไม่มีผู้ชายคนนั้นเเม่เราก็ไม่เป็นแบบนี้"
"ไม่เอาไม่โทษป๊า "
 พราวิลาสนั่งลงข้างๆน้องสาวฝาแฝดก่อนที่จะปลอบโยน
"หรือไม่จริง พวกเราสามคนเป็นเเบบนี้เพราะป๊าคนเดียว ถ้าไม่มีป๊าเเม่ก็จะไม่ต้องเป็นแบบนี้ ไม่มีป๊าพราวก็ไม่ต้องเลิกกับนิกซ์"
พราววิลาสสะดุ้งเมื่อพูดถึงความรักในวัยเด็กของหญิงสาว นิกซ์ หลานชายของวิมาลา คนรักของหญิงสาว  เธอรู้จัก นิกซ์  ตอนเข้าบ้านของบิดาของเธอ เธอและน้องสาวฝาแฝดอยู่ในฐานะคนใช้ของบ้านอดิศร ไม่ใช่คุณหนูของบ้านเหมือนเเต่ก่อน 
"มีอะไรให้พี่ช่วยไหม"
นิกซ์ถามหญิงสาว เมื่อเห็นหญิงสาวปาดน้ำตาก่อนที่จะเช็ดบ้านเล็กที่อยู่ของหญิงชราและเอวา น้องสาวต่างมารดาที่แกล้งทำน้ำหกแล้วโยนให้หญิงสาว ทำให้หญิงสาวโดนหญิงชราตีอย่างเจ็บปวด เธอส่ายหน้าก่อนที่จะนั่งเช็ดพื้นที่เปียกด้วยความเจ็บปวด
"เธอเจ็บนิ"
เขาบอกก่อนที่จะมองเห็นแผ่นที่เป็นรอยจากกการโดนตีที่เเขน ขาเเละหลัง
"มานี่มะ"
เขาบอกก่อนที่จะลากหญิงสาวออกจากบ้านเล็กก่อนที่จะทำแผลให้
"นี่เสร็จเเล้ว"
หญิงสาวทำท่าโค้งก่อนที่จะไปทำงานต่อ
หมับ
"เดี๋ยว"
เด็กหนุ่มในวัยสิบปีบอกเธอก่อนที่จะจับมือหญิงสาวไว้
"ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยล่ะ"
"ดิฉันพูดได้ด้วยหรอค่ะ"
หญิงสาวบอก
"ทำไมล่ะ"
"คุณย่า เอ้ย คุณท่านบอกว่า ห้ามพูดหรือแสดงความคิดเห็นใดๆค่ะ"
"อย่างงี้นี่เอง งั้นเอางิเธอก็ไม่ต้องพูดก็ได้เเต่เอานี้แทน"
หนุ่มบอกพลางหยิบกระดาษเเละปากกาให้หญิงสาว
"เวลาฉันถามเธอก็ตอบลงกระดาษเป็นคำตอบดีไหม"
หญิงสาวพยักหน้า
ภายในโรงเรียนมัธยมตอนต้น 
"เสร็จเเล้ว"
ชายหนุ่มบอกพลางหยิบกระดาษส่งให้หญิงสาว
เลิกเรียนเเล้วไปดูหนังกันนะ
 หญิงสาวเขียนจดหมายกลับไปว่า
ไม่ค่ะ พราวมีทำงานบ้านต่อ
"'งานบ้านนะฉันเตี้ยมกับน้องเธอไว้เเล้ว"
หญิงสาวทำหน้างง
ภายในบ้านอดิศร
"พราวไปไหน"
หญิงชราถามเเพตที่กำลังกวาดบ้านอยู่
"...................."
"นี่ยัยเด็กบ้าทำไมไม่ตอบ"
"คุณท่านสั่งว่าห้ามพูดหรือแสดงความคิดเห็นใดๆ"
"เธอนี่มันกวนจริงๆ ตอบมา"
"พราวไปจ่ายตลาด ทำการบ้าน ไปซื้อของเข้าบ้านกว่าจะกลับก็ดึกๆเลยค่ะ"
"ก็เเค่นี้"
หญิงชราบอกก่อนจากไป 
 ภายในโรงหนัง พราวนั่งเฉยๆดูนิกซ์ที่กำลังดูหนังอย่างสนุก นิกซ์ที่เผลอเห็นพราวที่มองเขาอย่างงงๆ
"มองฉันทำไมล่ะดูหนังสิ"
".........................."
"ลืมไป เธอไม่พูดนิ "
ชายหนุ่มบอกก่อนที่จะหยิบกระดาษออกมา นี่ไฟมืดขณะนี่ยังเห็นอีกหรอ
"อืม"
ชายหนุ่มส่งกระดาษให้ พราวทำหน้าประมาณว่า ฉันไม่เห็นค่ะ
หลังจากที่หนังเลิก นิกซ์ขอเข้าห้องน้ำ พราวจึงอ่านสิ่งที่เขาเขียนให้
 นี่พราว เราก็รู้จักกันมาตั้งเเต่เราไม่สิ ฉันสิบขวบ เธอเก้าขวบ จนตอนนี้พวกเราก็เข้าโรงเรียนมัธยมต้นเเล้วนะ ฉันคิดไปคิดมาว่าควรจะบอกเธอดีไหมเรื่องความรู้สึกของฉัน ฉันว่าฉันรักเธอนะ
 หญิงสาวยิ้มหน้าเเดง ก่อนที่จะเห็นชายหนุ่มที่บอกว่าไปเข้าห้องน้ำอยู่ข้างๆเธอ
"เป็นแฟนฉันนะพราว"
ชายหนุ่มบอกก่อนที่จะมองพราว พราวพยักหน้า เขาเเละเธอคบกับได้เเค่สามปี บิดาของเธอก็ขอให้เลิกคบ เพราะท่านไม่อยากให้นิกซ์ลำบาก
"เเต่พราวรักนิกซ์นะค่ะ"
"รักแล้วกินได้ไหม"
"ฮือๆ"
"อย่าทำให้นิกซ์ต้อยต่ำกว่านี้เลยนะพราว เเค่นี้เขาก็ต่อยต่ำที่ไปเป็นเพื่อนไปรู้จักแก ใรจะยอมรัก หลานชายของมหาเศรษฐีร้อยล้านคบกับสาวใช้ในบ้าน"
"หนูไม่ใช่สาวใช้"
"เเล้วไงจะไปบอกคนทั้งประเทศว่าแกเป็นลูกฉันกับเมียเก่างั้นสิ ถ้าทำอย่างนั้นฉันไม่เอาทั้งแกแล้วก็นิกซ์ไว้เเน่"
"หมายความว่าไง"
"เลิกกับนิกซ์สะ อีกสามวันฉันจะส่งพวกแกไปเรียนที่จีน บอกทุกๆคนว่าพวกแกกลับบ้านเกิดเเล้ว "
"ป๊าไล่พราว"
"ใช่ ฉันไล่พวกแก ฉันจะให้พวกแกไปอยู่ที่จีนค่อยกลับสานต่อธุรกิจมาเฟียของฉัน"
"พราวไม่ทำ"
พราววิาลาสนั่งร้องไห้ เธอไม่เคยทำตามสิ่งที่หัวใจต้องการได้สักที เธออยากบอกว่า เธอรักนิกซ์เหลือเกิน เเต่ป่านนี้เขาคงอยู่ไกลเเสนไกล จนเธอมองไม่เห็น