นางร้ายที่ไม่มีใครจดจำ

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัวนางร้าย

"น้องหนูเเคท"
เสียงของเจ๊ไผ่ดังขึ้น
"หนูรู้ไหมว่าวนนี้หนูสวยมากเลยจ๊ะ"
"เจ๊ก็ชมหนูเกินไป"
เเคทบอก
"ไม่หรอ  แคทของผมนะสวยจริงๆ"
  สักพักชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินมาพ้รอมกับช่อดอกไม้ใหญ่ๆ 
"ขอบคุณค่ะ"
เเพตบอก
"นี่ครับ สำหรับเจ้าหญิงเเคทเธอรีนของผม"
 เเคทรับดอกไม้ เพื่อนๆเเซวกัน
"นี่ครับ ดอกไม้ของเจ้าหญิงเเคทเธอรีนของผม"
  เขาคือ ภานุ พงษ์กร ผู้กำกับละครของตึกดิน เเฟนของเเคทเธอรีน
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย"
เจ๊ไผ่บอก
"งั้นเเคทไปก่อนนะค่ะ"
'จ๊ะ"
ภานุบอก
   เมื่อละสายตาภานุ พิมอรที่เดินตามหลังเเคทก็ถามขึ้น
"ดูแกรักคุณนุมากนะ"
"เเน่นอนพี่นุคือทุกๆอย่างของฉัน"
"หวานกันเเต่เช้าเลย"
 "ว่าเเต่พี่ถามทำไม"
"ก็เห็นนุเขามาหาเธอทุกวันนะ"
"พี่กำลังเตื่อนฉันเรื่องนั้นใช่ไหม"
"ฉันขอโทษที่ย้ำเรื่องนั้นให้เธอฟัง"
พิมอรบอก
ย้อนกลับไปในอดีตสมัยที่แคทยังเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ ๒
"ยัยเเคท พี่บีโอมา"
 เเคทในวัยเพียงสิบห้าปีหันไปหาชายหนุ่มทีี่สวมชุดโรงเรียนอย่างสง่า รุ่นพี่บีโอ ประธานโรงเรียนที่ฮอตที่สุด เป็นหวานใจของหญิงสาวคนอื่นๆ
"เเล้วไง"
"อ้าว ก็เห็นบอกว่าอยากรู้จัก"
"ก็รู้จักแล้วไง"
 เเคทบอก พลางคิดถึงเรื่องเมื่วานก่อน
"พี่คือ พี่บีโอใช่ไหม"
"ใช่"
 เขาบอก
"คือ หนูเป็น;..............."
"เป็นพวกบ้าคลั่งไคล้ฉันงั้นสิ"
"ป่าวค่ะ"
"ฉันมองหน้าเธอก็รู้เเล้ว อย่ามาปฎิเสธ เด็กอนุบาลยังมองออกเลยว่าเธอนะโกหก"
"ห่ะ"
  เเคทบอกก่อนเดินจากไป
"พี่เขาหล่อเนอะ"
"หล่อเเต่นิสัยไม่ดีก็ไม่ไหวนะแก"
"เเต่ฉันชอบ"
   เเคทเดินออกไปล้างมือที่ก๊อกน้ำ
"นี้ เธอ"
   รุ่นพี่บีโอ ตายเเล้วไปว่าเขาเยอะเลย
"เธอคือนักเรียนใหม่ใช่ไหม"
"ค่ะ"
 ฉันตอบ
"ฉัน บีโอ ประธานนักเรียน"
"ค่ะ"
"มีอะไรให้สภานักเรียนช่วยก็บอกได้นะ"
 ช่วยไปไกลๆได้ไหมค่ะ
"อ่อค่ะ"
  ฉันบอก
"กลัวฉันหรอ"
 พี่บีโอถาม
"ป่าวค่ะ"
เเค่ไม่อยากคุยด้วย
"..................."
 เขามองหน้าฉันก่อนทำอะไรบ้างอย่าง ฉันหลับตาปรี้
"ออกเเล้ว"
ฉันลืมตา เมื่อเห็นพี่บีโอหยิบอะไรบางอย่างออกเส้นผมฉัน
"สงสัยเธอจะโดนเเกล้งเเล้วล่ะสาวน้อย"
   ฉันเพิ่งรู้ความจริงเมื่อได้รู้จักพี่บีโอ ที่เขาพูดเมื่อวานนะเขาคุยโทรศัพท์ต่างหาก หลงผิดไปตั้งนาน
"เรารู้จักกันมานานเเล้วเธอชื่ออะไร"
"เเคทค่ะ"
"เเคทที่แปลว่าเเมวนะหรอ"
"ค่ะ บ้านฉันทั้งบ้านทำอาชีพเกี่ยวกับเเมวหมดเลย"
"ครอบครัวของเธอเป็นเเมวหรอ"
"ป่าวค่ะ  พ่อฉันเป็นสัตว์เเพทย์รักษษเเมวโดยตรง เเม่ฉันเป็นคนทำวิจับเรื่องเเมวนะค่ะ ท่านเลยตั้งชื่อฉันว่าเเคท"
"เเคท พ่อเเม่เธออยู่ไหนล่ะ"
 พี่บีโอถามฉันชี้ไปด้านบน
"เหนือ"
"สวรรค์ค่ะ"
"ฉันเสียใจด้วยนะ" ก่อนที่เขาจะถามต่อ
"แล้วนี่เธออยู่กับใคร"
"พี่สาวค่ะ"
"ชื่อเหมี่ยวหรือเปล่า"
"หึๆ ชื่อ แอนค่ะ พี่ฉันกับฉันเราไม่ได้เจอกันนานมากเเล้วค่ะ"
"ทำไมล่ะ"
"พ่อฉันบอกกับฉันตั้งเเต่เด็กว่าพี่แอนเป็นคนเก่ง ฉลาด รอบรู้  ท่านเลยส่งพี่แอนไปนิวซีเเลนด์เพื่อไปเรียนหมอค่ะ"
"แล้วนอกจากพี่สาวเธอมีใครอีก"
"ก็มีน้องสาวอีกคน"
"สรุปเธออยู่กับใครบาง"
"ก็มีฉัน พี่แอน แล้วก็แอลเรียลค่ะ"
"แอลเรียล เด็กวิทย์-คณิตนะหรอ"
"ค่ะ"
"แล้วเธอล่ะสายไหน"
"ศิลป์-สังคมค่ะ"
"ทำไมเธอถึงไม่ชอบวิทย์-คณิต"
"ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ หัวมันไม่ให้"
"ฉันว่าไม่ใช่เพราะหัวไม่ให้หรอ เเต่.................."ก่อนที่เขาจะพูดว่า
"งั้นเดี๋ยวฉันสอนเธอให้"
"จริงหรอค่ะ"ฉันถามพี่บีโอ
"จริง"
"เย้ๆ"
 นับตั้งเเต่วันนั้นพี่บีโอก็ดูแลเเละสอนคณิตให้ฉันเรื่อยมา
"นี สองกำลังสองอะไรได้ ๑ ล่ะ"
"อ้าวไม่ใช่หรอสองตัดสอง"
"นั้นมันเศษส่วน"
"บีโอ"
เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น
"ว่า"
"พวกฉันจะกลับบ้านเเล้ว"
เพื่อนของพี่บีโอบอกก่อนมองมาที่ฉัน 
"ใครว่ะ"
"เเคท"
"เเเมว"
"อ้อ นี่บีไอ เพื่อนฉันเอง"
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่บีไอ"
ฉันยกมือไหว้
"สมกับเป็นเด็กศิลป์-สังคม"
"รุ่นพี่รู้จักฉันด้วยหรอค่ะ"
"ไม่ร้ได้ไง แอลเรียลน้องเธอนะเเฟนเพื่อนฉัน"
รุ่นพี่บีไอบอก นี่พี่บีโอเป็นเเฟนของแอลเรียลหรอหรอก
"ไม่ใช่ ฉัน"
รุ่นพี่บีโอบอก
"บีเอต่างหาก"
"นู่นไงพูดถึงก็มาแล้ว"
"โทษทีมาช้า ฉันไปรอแอลเรียลมา"
"หวานได้ใจจริง"
"นี่ใคร"
พี่บีเอถาม
"ใคร หึ ตลก บีเอไหว้ว่าที่พี่เเฟนแก  เเคท พี่ของแอลเรียล"
"อ่อ เด็กศิลป์"
"แกนี่พิลึก นี่แอลเรียลไม่เคยพาเเกไปหาพี่เขาเลยรึไง"
"เเม้เเต่บ้านอยู่ตรงไหนยังไม่รู้เลย"
 น่าสงสารพี่บีเอ เพราะแอลเรียลเคร่งครัดกับทุกเรื่อง เธอโดนพี่สาวไม่สิไม่ใช่พี่สาว ก็เเค่คนที่ไม่อยากรู้จักนามว่า จี๊ด ที่เป็นหญิงใจเเตกพูดกรอกหูทุกวันว่า "ระวังเถอะจะมีผัวโดยไม่รู้ตัว" น้องฉันถึงได้กลัวไงล่ะ
"ไม่ต้องกังวล ฉันพอรู้ว่าแอลเรียลรักนายมาก "
"เธอรู้ได้ไง"
  หึ เพราะเป็นพี่ไง ถึงว่าทำไมช่วงนี้เวลาที่จี๊ด สาวใจเเตกมาหาที่บ้านถึงหลบหน้า  เเถมยังฝันหวานถึงบีเอ ตอนเเรกก็คิดว่าพระเอกหนังเกาหลี
"ถึงไม่รู้เรื่องของนายกับแอลเรียลมา เเต่ฉันก็พอรู้ เพราะมีไม่กี่คนที่เข้าถึงน้องฉันโดยที่ไม่โดนเหวี่ยงได้"
"แอเรียลเป็นคนขี้เหวี่ยงหรอ"
"เปล่า แอลเรียลก็เหมือนพวกวัยรุ่นทั่วไปนั้นเเหละ เพียงเเต่โลกส่วนตัวเธอสูง "
 ฉันบอก
ไม่อยากจะบอกว่าที่แอลเรียลเป็นเเบบนี้เพราะเพื่อนๆของเธอ 
"อืม "
"แล้วนี่เธอกลับบ้านยังไง"
"เดินกลับ"
 ฉันบอกก่อนที่จะลาพี่ๆทุกคน
   ภาพแห่งความทรงจำหยุดลงที่เธอลาพวกพี่ๆตอนนั้นเธอน่าจะไม่เจอพวกเขา ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่ดีนะ พวกเขาดีมาก เเต่ฉันนี่สิที่เลว ปล่อยให้ไอ้เพื่อนตัวดีสวมเขา
"นี่ เเคท"
"อะไร"
 ฉันถามมัท มัทเป็นคนดี ไม่ใช่เพื่อนที่ฉันด่านะ
"แกรู้เรื่องเด็กใหม่ป่ะ"
"ทำไม"
"ก็เด็กใหม่ที่ชื่อเเพตไง"
"เเพตไหน"
"เเพตตี้"
 ฉันส่ายหน้าไม่สมควรเป็นเด็กศิลป์-สังคมเลยเรา
"นี่เธอ"
ฉันหันไปทางหญิงสาวที่เดินเข้ามาหาฉัน
"หือ"
"ขอนั่งด้วยได้ไหม"
"ได้สิ"
"ขอบใจ"
"เธอชื่ออะไรหรอ"
"เเคท"
"ยินดีที่ได้รู้จักฉันเเพต"
"ยินดีที่ได้รู้จัก"
ฉันบอก 
 หนึ่งเดือนต่อมา
เสียงรถตำรวจดังขึ้น
"แก นังร่าน นังร่าน"
 เสียงทุกคนรุมต่อว่าฉัน ฉันมองไปที่เเพตที่ทำท่าประจบพี่บีโอ
"พอกันที กับยัยเพื่อนทรยศ"
 ฉันบอกก่อนเดินจากไป
"ที่ฉันเตื่อนเธอ เพราะฉันเป็นห่วง"
"ฉันขอบใจพี่มากค่ะพี่อร อย่างน้อยฉันก็ได้บทเรียนกับบางเรื่อง"
"เเคท เรื่องนั้นหมดจบไปแล้วนะ"
มัทบอกฉันเพราะฉันเป็นพวกคิดมาก
"แกรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ทำ"
"ฉันรู้"
  มัทบอกก่อนที่พวกเราสามคนจะกอดกัน
ภายในห้องประชุม
"เอาล่ะเมื่อมากันครบเเล้วผมในฐานะผู้กำกับละครได้ยื่นเรื่องขอกำกับละครเรื่องเเรกของประเทศที่จะนำนักแสดงในหลยาๆช่องมารวมกันซึ่งทุกคนก็เห็นพ้องกันว่าจะทำละครเพื่อสานสัมพันธ์ไมตรีระหว่างวงการบันเทิงไทยเรา โดยให้นักเขียนของเเต่ละช่อง ผู้กำกับเเต่ละช่องนักแสดงเเต่ละช่อง เเละช่องสมารถออกความคิดเห็น เเต่งละคร เเสดงละคร ออกอากาศได้โดยไม่ผิดกฏหมาย"
"แล้วละครที่เราจะทำกันเป็นอย่างไงหรอครับ"
"ผมได้คิดดูเเล้วว่า ผมจะทำเป็นละครเเนวที่สื่อถึงความสัมพันธ์ไมตรีของประเทศโดยให้พวกคุณตัดสิน"
"คู่กกรมไหมครับ ญี่ปุ่นกับไทย"
"สงครามโลกครั้งที่ ๒ ไทย ญี่ปุ่น อเมริกา"
 ประธานที่นั่งฟังได้เเต่กุ้มใจ
"ผมอยากได้ละครที่เป็นละครปัจจุบันไม่ใช่เอาประวัติศาสตร์มาแอบอ้าง"
"เพลิงมายา"
เสียงของหญิงสาวดังขึ้น
"อะไรนะ"
ประธานหันไปมอง
"เพลิงมายา เรื่องราวที่กล่าวึงหญิงคนหนึ่งที่เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาอยู่กับน้องสาวอย่างมีความสุขวันหนึ่งเธอถูกใส่ร้ายป้ายสีว่าได้เสียกับคนรักของน้องสาวตัวอง ทำให้น้องสาวเกลียดเธอ เเละสังคมดูถูกว่าเธอเป็นนังร่าน จนเธอต้องหนีไปได้รับความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งเขารับเลี้ยงเธออย่างดีจนเธอได้เป็นใหญ่ ทุกคนก็มองว่าเธอขายตัวเพื่อได้เงินเเละงาน "
"เยี่ยม"
"แล้วมันเกี่ยวอย่างไงกับสัมพันธ์ไมตรีกับต่าประเทศ"
"ดิฉันคิดว่าเราไม่ควรีบเร่งทำละครเพื่อสันพันธไมรีกับต่างประเทศ ในเมื่อประเทศของเราก็ยังไม่ได้พัฒนาไม่รักกัน เราจะมัวเเต่สร้างสัมพันธ์ไมตรีกับชาวต่างชาติไมทำไม"
"เยี่ยม ผมสนใจความคิดของคุณเเคท เราควรให้พี่น้องคนไทยรักกันก่อน"
"ผมเอาความคิดของคุณเป็นหลัก เรื่องเพลิงมายาผมจะเก็บไว้เป็นทางเลือก มีใครจะเสนอความคิดอะไรอีกไหม"
"มีค่ะ"
พิมอรบอก
"เราเอาเป็นเรื่องของคนในวงการดีไหมค่ะ"
"คนในวงการ"
"ปัจจุบันมีคนไทยชอบคิดว่าดาราส่วนใหญ่ชอบคบพวกไฮโซเพื่อหวังสบายโดยไม่รู้ความจริง นางร้ายชอบเที่ยวคลับ ชอบเอาเเต่ใจ เราเอาเรื่องเพลิงมายาที่คุณเเคทเธอรีนบอกไปผสมโรงกับความจริงบนวงการบันเทิงดีไหมค่ะ "
พิมอรบอก
"วงการมายา หญิงสาว นางร้าย  ครอบครัว  เหมาะๆ"
"คุณนักเขียนคุณช่วยพล๊อตเรื่องตามโครงร่างที่คุณพิมอร เเละก็คุณเเคทเธอรีนบอกด้วยนะ"
"ครับ/ค่ะ"
"ฉันจะใช้ชื่อเรื่องนี้ว่าเพลิงมายา เรื่องราวความจริงของนางร้ายบนวงการมายาที่ไม่มีใครรู้"
 หลังจากที่ประชุมเสร็จ
"พี่พิมอรกับแคทคิดพล๊อตเรื่อไงด้ไงสุดยอดอ่ะ"
"ฉันก็เเค่ให้หลักความจริงเล่าทั้งนั้น"
"นี่คงไม่ใช่เรื่องส่วนตัวใช่ไหมค่ะ"
"ก็ห้าสิบห้าสิบ"
"แล้วถ้ามีคนจำได้ว่เราเอาชีวิตจริงของพวกเรามาเเต่งเป็นละครพวกคนอื่นๆจะไม่คิดว่าเราเเต่งละครเรื่องนี้เพื่อให้ทุกคนเห็นความจริง อย่างที่พวกเอาหน้าทำกันหรอค่ะ"
"มัท เราไม่ได้ต้องการเเบบนั้น พวกเราสองคนก็เเค่พูดไปเชยๆ บางที่อะไรบางอย่างที่เราไม่เคยรู้อาจถูกเปิดเพราะละครเรื่องนี้ บางที่ละครเพลิงมายาอาจเป็นกุญเเจสำคัญทีี่เปิดเผยเรื่องทุกอย่างที่เราไม่เคยรู้"
เเคทบอก
"กุญเเจ"
"ลืมไปแล้วหรอยัยมัทว่าเราเข้าวงการบันเทิงมายานี้เพราะอะไร"
   มัทนามองเพื่อนสาวอย่างไม่เข้าใจ