เล่ห์นางบ่าง (ชุดนารินหัวสูง)

ตอนนั้นยังบอกให้ต่างคนต่างอยู่เเล้วทำไมตอนนี้ถึงได้อยากมีอะไรกับผม รินนภัสอึงตอบไม่ถูกนี่หากไม่ใช่เพราะลูกไม่มีทางเลยที่เธอจะกลับเข้ามาหาชายหนุ่มแบบเดมิแนนซ์

____________________________________

Talk

ตอนนี้ก็เปิดนิยายมาอีกเรื่องแล้วเนอะหลังจากที่ได้รับความตึงเครียดในการเรียนในรายวิชาวรรณกรรมไรท์รู้สึกว่าวรรณคดีเป็นหนังสือเล่มเเรกในชีวิตที่ไรท์เคยอ่าน และพี่อาคเนย์ก็เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไรท์แต่งแนวนี้เเละได้รับกระเเสดีไรท์เลยคิดว่าอยากให้ตัวละครในเรื่องไม่เหมือนเรื่องไหนๆในนิยายไทยที่เคยพบแบบconcept indy ของไรท์ ดังนั้นชื่อเรื่องและเนื้อเรื่องบอกเลยว่าไม่เหมือนใคร 555 ชื่อเรื่องบอกเลยชนะใจไรท์ขาดๆ 5555

เรื่องนี้มีชื่อว่า เล่ห์นางบ่าง ได้รับเเรงบันดาลใจมาจากจันทโครพ ต้องบอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้ถ้าให้ไรต์เล่าที่มาคงอีกยาว เราไปดูกันดีกว่าว่าเรื่องนี้จะต้องกลับไปร้านสะดวกซื้อและซื้อทิชชูอีกกี่ม้วน อีกกี่โหล ต้องจิกหมอนจนต้องซื้อไหมกี่หมอน และต้องขำจนฟันร่วงไปกี่ซี่

__________________________________

เรียงความ

เรื่อง ครอบครัวของข้าพเจ้า

เขียนโดย เด็กชายเดมิเเนนซ์  นักเรียนชั้นมอสี่

      สวัสดีครับผมชื่อ เดมิเเนนซ์ คุณอาจมองว่ารายงานเป็นเรื่องน่าเบื่อใช่ไหม ผมมองออกไม่มีใครชื่นชอบการเขียนรายงานเท่ากับด๊อกเตอร์และนักวิชาการที่พวกเขาชอบมันสุดๆ ผมเบื่อที่จะเขียนรายงานที่ต้องมี คำนำ สารบัญ สรุปแบบง่ายๆสักแต่จะส่ง วันนี้ผมอยากนำเสนอเรียงความที่ไม่น่าเบื่อ เริ่มจากสมาชิกครอบครัวสายดนตรีของผมก่อน บ้านของผมมีกันอยู่หลายคนเเต่ละคนมากันคนละคีย์เลย ทั้งคีย์สูง คีย์ต่ำ และคีย์แหบเลยทีเดียวสงสัยกันใช่ไหมว่าคีย์พวกนั้นคืออะไร คีย์สูงก็อาหญิงผมไง ทุกๆคนจะได้ยินชื่ออาผมจากเรียงความของเธอมีแกงค์ ลูกพี่ลูกน้องของผมไปแล้ว คีย์ต่ำก็อาชายที่ค่อนข้างเคารพอาหญิง และคีย์แหบก็ศิลปินที่ทุ่มเทกับการร้องจนเสียงแหบแบบพ่อผมไง ถามว่าผมชอบไหมที่พ่อร้องเพลงและทุ่มเทกับงาน ใช่ผมชอบ ตอนนี้เราอยู่ห่างกัน ใช่ครับทั้งเหงา ทั้งเหนื่อย และทั้งท้อ แต่เชื่อผมเถอะไม่มีอะไรที่ดีไปกว่ากำลังใจจากครอบครัวและจาก เธอคนนัั้น

เธอคนนั้นที่เดินมาหาผมทุกวัน

เธอคนนั้นที่ทำให้ชีวิตผมมีค่า

"ขอบคุณนะริน ที่รักของผม"