ice prince ละลายหัวใจเจ้าชายน้ำแข็ง

...แนะนำตัวละคร...
ฟอเวิร์ด  -  ถึงผมจะเป็นคนใจแข็ง แต่สำหรับคนที่รัก...ผมจะยอมเธอทุกอย่างเลยละครับ

มันนี่  -  I  love  you  only!  forward!!  (>o<)

บันนี่  -  ใช่...ฉันสวย  ใช่...ฉันรวย  ใช่...ฉันเก่ง  แต่ถ้าใครมารังแกน้องสุดที่รักของฉันละก็...ได้เจอคนสวยรวยเก่งอย่างฉันแน่!!

Chapter  1

เขาคือเจ้าชายน้ำแข็ง  หน้าตาเหมือนเจ้าชายแต่วางมาดเหมือนพระ

ราชา  พวกเจ้าหญิงที่หลงรักเขามาสารภาพรักกับเขาเมื่อไร  ก็จะได้คำตอบที่เหมือนๆ  กันก็คือ...

"ฟะ...ฟอเวิร์ด  ฉันชอบเธอ  ถ้าไม่รังเกียจ...มาคบกันนะ"

"โนเวย์"

"=()="

หลังจากนั้นพวกเจ้าหญิงที่มาสารภาพรักกับเขาก็จะกลายเป็นน้ำแข็งทันตาเห็นหลังถูกปฏิเสธ  แต่ฉันรู้ดี...ว่าเขาเป็นคนใจดีมากขนาดไหน

"ฟอเวิร์ด!!!"  ฉันวิ่งเข้าไปแล้วกอดเขาจากด้านหลัง

"O.O"  เขาหันหน้ามามองฉันแล้วอึ้งไปนิดๆ

"^_^"

"เธอเป็นใคร  -  -"

"ฉันชื่อมันนี่  อายุ  16  ปี  เกิดวันที่  24  เมษา  ครอบครัวมีพ่อแม่พี่ชายแล้วก็พี่สาว  สตอเบอรรี่คือผลไม้โปรด  งานอดิเรกคือแอบรักฟอเวิร์ดเจ้าค่ะ  ^^"

"ระ...โรคจิต  -O-"

ถึงฉันจะถูกฟอเวิร์ดที่รักกล่าวหาว่าเป็นโรคจิต  แต่ฉันก็ยังรักเขาเหมือนเดิมและรักมากขึ้นทุกวันๆ  ด้วยซ้ำไป  ^^

ปัจจุบัน...

"น่านะ  ทานหน่อยเถอะ  ฉันตั้งใจทำมาให้ฟอเวิร์ดเลยนะ"

"..."

"ถ้าไม่ทาน  ฉันจะถือว่าฟอเวิร์ดรับรักฉันแล้วนะ  ^^"

"โอเคๆ  ทานก็ได้ครับ  -  -;"

ฟอเวิร์ดหนุ่มน้อย  (อันที่จริงเราก็อายุเท่าๆ  กันนั่นแหละ  ^^)  ที่ฉันรักและตามตื้อตามจีบเขามานานรับคัฟเค้กไปจากมือฉันแล้วกินมันอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยวก็ติดคอหรอก  ค่อยๆ  ทานก็ได้ไม่เห็นจะต้องรีบอะไรขนาดนั้น"

"แฮ่กๆๆ!...ฉันรีบน่ะ  ต้องไปชมรมต่อ  แฮ่กๆ"

"เห็นมั้ยล่ะ  นี่จ้ะ  น้ำนะ"  ฉันยื่นขวดน้ำเปล่าให้เขา  เขารับมันไปแล้วรีบดื่มอีกแล้ว  "ต้องไปชมรมเหรอ  งั้นฉันไปด้วยคนน๊า...^^"  ฉันออดอ้อนเขาอีกครั้งแต่ผลลัพธ์ก็ได้มาเหมือนเคย...นั่นก็คือ...

"ไม่ได้หรอก!  ชมรมไม่ใช่ที่ที่คนนอกจะเข้าออกได้ตามใจชอบหรอกนะ"  พูดจบเขาก็ดื่มน้ำอีกครั้ง

"แต่ฉันไม่ใช่คนนอกสักหน่อย...ฉันเป็นถึงแฟนฟอเวิร์ดเลยนะ  ต้องเข้าได้อยู่แล้วล่ะ  ^///^"

"แฮ่กๆๆ...สายแล้วฉันไปละ  ขอบใจสำหรับขนมกับน้ำนะ"  พูดไม่ทันจบเขาก็รีบวิ่งหนีฉันไป...

O()o!  เฮ้!  รอฉันด้วยสิ

ฉันเดินไปที่ชมรมเทนนีสของฟอเวิร์ด  ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน  แต่ฉันก็หามันเจอเพราะฉันเดินตามกลิ่นหอมๆ  ของฟอเวิร์ดมาไงละ  (ฟังดูหื่นไงก็ไม่รู้นะ  -  -??)

ฉันเดินตรงไปที่ประตูแล้วเปิดมันออกอย่างช้าๆ  แล้วแอบดูว่าในนั้นมีใครอยู่บ้าง  แต่ก็เห็นว่ามีหนุ่มน้อย  ซ้อมตีลูกเทนนีสอยู่  2  คน  ที่สำคัญกว่านั้นก็คือมีฟอเวิร์ดอยู่ในนั้นด้วย  >///<

ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาฟอเวิร์ด  เขาเห็นฉันจึงหยุดซ้อมแล้วเดินมาหาฉันพร้อมใบหน้าหล่อเหลาและอีกมุมหนึ่งก็แสนจะน่ารัก  เขาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้วส่ายหน้าไปๆ  มาๆ  ก่อนจะพูดกับฉัน

"ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะ"

"แต่ฉันก็เดินเข้ามาเฉยๆ  นะ  ไม่ได้สุ่มไก่อะไรเลย"   ฉันตอบไปแบบกวนๆ  นั่นทำให้เขาเริ่มทำหน้าซีเรียสขึ้นมาบ้างแล้ว  "เอ่อ...ฉันขอโทษนะ

(_  _)"  ฉันก้มหน้างุดเพื่อหลบหนีสายตาที่สุดแสนจะเยือกเย็นของเขา

"ไหนๆ  ก็เข้ามาแล้ว  งั้นก็ช่วยมาเป็นคู่ซ้อมให้ฉันหน่อยสิ"  เขาพูดเสียงสูงพร้อมกับโยนแร็กเกตสีแดงมาให้  กรี๊ดดดด...นี้มันแร็กเกตของฟอเวิร์ดนี่น่า  >.,<

ฉันรีบรับแร็กเกตมาก่อนที่มันจะหล่นลงพื้นแล้วฉันก็เดินตามฟอเวิร์ดไปที่ม้านั่งตัวหนึ่ง  เขานั่งลงบนม้านั่งแล้วดื่มน้ำ  ฉันนั่งลงข้างๆ  เขาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ  ฉันใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อให้เขา เขาหยุดดื่มน้ำแล้วเหล่ตามามองฉันก่อนจะวางขวดน้ำลงบนม้านั่ง

"อะ...เอ่อ  จ้องฉันมีอะไรเหรอหรือว่ามีอะไรติดหน้าฉัน"  ฉันลูบหน้าไปๆ  มาๆ  จนฟอเวิร์ดจับมือเป็นเชียงว่าให้ฉันเลิกลูบหน้าตัวเองได้แล้ว

"ไม่มีอะไรติดหน้าเธอหรอก  ไปซ้อมกันเถอะ"  เขาลุกขึ้นยืนแล้วกำลังจะเดินไปที่เนส  แต่ฉันจับมือเขาไว้เพราะจะพูดอะไรบางอย่าง

"ฉันเล่นเทนนีสไม่เป็นหรอก"

"ไหนเธอเคยบอกว่าอยู่ชมรมกีฬาประเภทลูกไม่ใช่เหรอ"

ไอ้กีฬาประเภทลูกน่ะมันมีหลายชนิดไม่ใช่เหรอ  นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเล่นเทนนีสเป็นสักหน่อย  -  -;

"ฉันอยู่ชมรมบาสหญิงน่ะ...เฮ้ย!"

"เฮ้ย?  เฮ้ยอะไร"

"ฉะ  ฉันลืมไปเลยว่าวันนี้ต้องเข้าชมรม  ฉันไปดีกว่าเดี๋ยวจะถูกโค้ชทำโทษเอา"  ฉันคืนแร็กเกตให้เขา แล้วกำลังจะวิ่งออกไปแต่ว่านึกอะไรขึ้นมาได้ซะก่อน  ก็เลยหันกลับไปหาเขาแล้วตะโกนบอก  "ขยันซ้อมเข้านะ ที่รัก!  ><//"  พูดจบฉันวิ่งออกมาจากชมรมเทนนีส

"เฮ้ย!  จะบ้าเหรอ"  เขาตะโกนตามไล่หลังฉัน

แหม...ยังอุตส่าห์ออกมาบอกฉันอีกนะเนี่ย  ผู้ชายคนนี้น่ารักที่สุดเล้ย!!  >///<

ฉันเดินมาที่ชมรมบาสของตัวเอง  พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่านักกีฬาชมรมบาสชายกำลังซ้อมกันอยู่ฉันเดินเข้าไปหาคนพวกเพื่อที่จะพูดคุยด้วย

"ไงมันนี่  ^^"  หนึ่งในนั้นหันมาพูดกับฉัน

"ดีจ้ะ  พวกนายเห็นเพื่อนๆ  ฉันบ้างมั้ย"

"อ๋อ  พวกนั้นกลับบ้านกันไปหมดแล้วละ  เห็นบอกว่าวันนี้โค้ชใจดีที่เห็นพวกนั้นขยันซ้อมก็เลยให้กลับบ้านไปพักกันไวกว่าวันอื่น"

"เหรอ  ขอบใจมากนะ  งั้นฉันก็กลับมั่งดีกว่า...^^"  ฉันกลับหลังหันหน้าเตรียมที่จะเดินไปที่ประตู  แต่ทว่า...

"เดี๋ยวก่อน!!!"  เสียงอันแสนคุ้นหูที่พอได้ยินฉันจำเป็นจะต้องสะดุ้งทุกครั้ง  และเสียงน่ากลัวๆ  แบบนี้ก็มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ...โค้ชโจมโหด!!

ฉันกลับหลังหัน  (อีกรอบ  -  - ^)  แล้วก้มหน้าเดินไปหาโค้ช  พอฉันเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าโค้ช  โค้ชก็ดึงหางม้าเป็นลอนนิดๆ  ของฉันแล้วเดินไปที่ห้องพักของโค้ช  โค้ชลากฉันให้นั่งลงที่เก้าอี้นักโทษแล้วโค้ชก็เดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของตัวเองก่อนจะจ้องหน้าฉันแบบว่าอยากจะขูดเลือดขูดเนื้อฉันออกมาให้หมดตัวยังไงยังงั้น T^T

"ทำไมเธอถึงได้เข้าชมรมสายอีกแล้วละ  หา!!"

"...T_T"

"ฉันบอกเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งนะว่าห้ามเข้าชมรมสาย  ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นนักกีฬาตัวจริงและจะเล่น

บาสเก่งแค่ไหน  จะได้ถ้วยมาให้โรงเรียนไม่รู้กี่ถ้วยต่อกี่ถ้วย  แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่อีกละก็...เตรียมตัวหาชมรมใหม่อยู่ได้เลย!!!"

"...!!!"

หลังจากที่โค้ชพูดจบฉันก็ถึงกับสะดุ้งเฮือกใหญ่  จนรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องนั้น  แต่ก็ไม่วายโค้ชยังอุตส่าห์เดินตามออกมาจากห้องแล้วสั่งการฉันอีก  YOY...

"วันนี้เธอต้องอยู่ซ้อมจนกว่าจะถึงหกโมงครึ่ง"

"O()O!!"  ไม่น๊า......

ทำไมโค้ชถึงได้ใจร้ายกับมันนี่ถึงขนาดนี้ละค่ะ  ทำไม ฮือ...ทำไมเล่นให้ฉันอยู่ซ้อมจนเย็นขนาดนั้น แล้วกว่าฉันจะได้กลับบ้านกลับช่องอีกละ  ไหนจะการบ้านที่กองพะเนินอีกล่ะ  ไหนจะ  ไหนจะ...โอ๊ย!!  ยัยป้าโหดพิสดารหน้าเลือดใจดำ!  ขอให้เครียดจนตีนกาขึ้นเต็มหน้าด้วยเถิด...สาธุ!!!

ฉันจำใจเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ  กับชมรมบาสเกตบอลของฉัน  แล้วหลังจากที่เปลี่ยนจากชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเป็นเสื้อยืดแขนสั้น  กางเกงขาสั้นและมัดหางม้าลอนๆ  ให้เป็นจุกสองข้าง  แล้วเดินไปชมรมเทนนีสเพื่อแอบดูฟอเวิร์ดยังอยู่ซ้อมเทนนีสอยู่หรือเปล่า  แค่ไปแอบดูแป๊บเดียวยัยป้านั่นคงไปว่าอะไรฉันมากหรอก  ^^

ฉันเดินมาจนถึงชมรมเทนนีสแล้วก็เห็นว่าประตูชมรมถูกเปิดแง้มไว้อยู่บ้าง  ดังนั้นฉันก็รีบไปแอบดูทันที  แต่พอชะเง้อหน้าเข้าไปดูก็ไม่เห็นมีใครอยู่เลยสักคน  ฉันมองดูอยู่ได้สักพักก็เริ่มถอดใจเดินกลับชมรมบาสไป

ฉันเดินเข้ามาในชมรมตัวเองแล้วกำลังจะเดินไปหยิบลูกบาส  แต่ก็เห็นว่ายัยป้ายืนจ้องฉันเป็นนักโทษคดีนักฆ่าหั่นศพต่อเนื่องอีกแล้วง่า...จะทำอะไรฉันอีกหะ  แค่อยู่ซ้อมถึงเย็นยังไม่พอใจอีกหรือไงย่ะ  จะให้ฉันทำความสะอาดทั้งโรงยิมอีกเลยมั้ยละ  โทษฐานที่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าช้าน่ะ...!

"ทำไมไปเปลี่ยนชุดนานขนาดนี้  ฉันจะให้เธอทำความสะอาดโรงยิมบาสเกตบอลนี่โทษฐานที่ลีลามากท่ากว่าจะมาซ้อมได้  ซ้อมเสร็จก็ทำให้สะอาดด้วยละ"

ปัง!

โค้ช...ไม่สิ  ยัยป้า!  สั่งฉันอีกแล้วอ่ะ  ทำความสะอาดทั้งโรงยิมเนี่ยนะ  โหดโคตร  ไม่รู้ว่าป้าแกเห็นฉันเป็นบ๋อยหรือไงก็ไม่รู้ ถึงได้สั่งอะไรที่เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเขาไม่นิยมจะทำกัน  แล้วเล่นสั่งเอาๆ  แบบนี้รู้บ้างมั้ยว่ามือฉันจะด้าน  หน้าฉันจะแก่กว่าวัยหรืออะไรอื่นๆ  ก็ตามแต่  คอยดูนะยัยป้า!  ฉันจะทำความสะอาดโรงยิมคร่ำครึนี่ให้ดูใหม่เอี่ยมเหมือนเพิ่งทำความสะอาดโดยแม่

บ้านมือโปรเหมือนแม่ฉันให้เลย คอยดูสิ!  (ยังไงก็ไม่สามารถขัดคำสั่งโค้ชคนนี้ได้เลยนะฉันเนี่ย  T_T)

6 : 29 p.m.

ตึงๆๆๆๆ

เสียงเดาะลูกบาสกระทบกับพื้นสนามบาสดังไปทั่วโรงยิม  ฉันยืนเดาะลูกบาสอยู่หน้าแป้นเพื่อเตรียมชู้ตลูกสุดท้าย  เพราะอีกไม่ถึงหนึ่งนาทีก็จะได้เลิกซ้อมสักที

ฉันหันหลังชู้ตลูกบาสอย่างสุดแรง  แล้วปรากฏว่าลูกบาสก็ลงแป้นพอดิบพอดี  แม่นเหมือนจับวางเลยแฮะฉัน  ^.,^

ฉันเดินไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ของชมรมเพราะคิดว่ามันน่าจะมีพวกอุปกรณ์ทำความสะอาดไรงี้  และพอเข้าไปดูมันก็มีอยู่จริงๆ  แต่อยู่ตรงหลืบห้องนู่นแถมขี้ฝุ่นยังเกาะเกรอะกรังเต็มไปหมด  นี่คงจะไม่ค่อยมีใครเข้ามาดูแลใส่ใจนักหรอกใช่มั้ยเนี่ย  แต่ช่างเหอะ  ฉันต้องรีบไปทำความสะอาดในโรงยิมอย่างด่วนจี๋แล้วแหละ

ฉันหอบอุปกรณ์ทำความสะอาดมาอย่างพะรุงพะรังจนมาถึงโรงยิม  และเตรียมจัดการทำความสะอาดทีละจุดโดยเริ่มจากชั้นบนที่เป็นจุดชมการแข่งขันก่อนค่อยทำชั้นล่างที่เป็นสนามแข่ง

7 : 59  P.M.

Zzzz...UoU

ติ๊ง...ติ๊ง...ติ๊ง

เฮ้ย!  เฮ้ย!  เฮ้ย!

ให้ตายเหอะ!  นี่ฉันทำงานจนเพลียหลับไปนานขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย  ตายๆๆๆ  ตายแล้วๆ  แม่ต้องบ่นฉันแน่เลยที่กลับบ้านดึกดื่นแล้วไม่ยอมโทรไปบอกอีกต่างหาก  แล้วไอ้เสียงเตือนเมื่อกี้ก็เป็นเสียงนาฬิกาของโรงเรียนที่มันบอกว่า...สองทุ่มตรง!!

ฉันรีบเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดไว้ที่ห้องเดิมที่เอามันออกมาแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นยูนิฟอร์มของโรงเรียน

หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จฉันก็เดินมาล้างหน้าที่ก๊อกน้ำหน้าห้องน้ำชาย  หญิง  แต่บรรยากาศเงียบเชียบซะไม่มี  ที่สำคัญยังงกอีกต่างหากเห็นเขาว่ากันว่าผอ.  บอกให้ตัดไฟบางส่วนไปในตอนกลางคืน  ไอ้ตอนที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ต้องอาศัยไฟจากมือถือแทน  ฮือๆ...ทำไมชีวิตฉันถึงได้เป็นแบบนี้ได้นะ  T.,T

ซู่...

ฉันเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้ดูสดใสและสดชื่นขึ้นมาบ้าง  แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเหมือนใบไม้แห้งถูกใครเหยียบก็ไม่รู้ดังแกรบๆ  ช่างเข้ากับที่นี่ที่ไม่มีแสงไฟให้มองเห็นชักเจนนักและสายลมที่พัดปลิวไปอย่างเอื่อยเฉื่อย...ฉันมองซ้ายหันขวาก็ไม่มีเห็นใคร  และในตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเหมือนเสียงคนหมุนก๊อกน้ำและน้ำก็ไหลออกมาจากก๊อก...

ซู่...ซู่

เสียงน้ำที่ไหลออกมาดังแข่งกับก๊อกน้ำที่ฉันเปิดล้างหน้าอยู่  ฉันรีบหมุนก๊อกน้ำปิดแล้วเตรียมจะวิ่งหนี แต่ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนหมุนก๊อกน้ำอีกครั้ง...

ตอนนี้บรรยากาศมันช่างเงียบเฉียบเหลือเกิน  และฉันก็จะวิ่งจริงๆ  แล้วด้วยนะ  ฉันรีบควานหยิบมือถือกับเสื้อผ้าที่หอบมาแล้ววางไว้ตรงขอบอ่างล้างหน้า  แต่ดูเหมือนว่าฉันจะทำโทรศัพท์ตก  ฉันก้มลงจะเก็บแต่มันก็กลิ้งไปอีกทาง...

มือถือกลิ้งได้ค่ะ...นักอ่านทุกคน  =()= !?!

ฉันจะไม่ว่าเลยท่าไอ้ทางที่โทรศัพท์ฉันมันจะกลิ้งไปในทางสว่างๆ  ที่ยังพอมองเห็นทางอยู่บ้างแต่นี่มันกลับกลิ้งไปในที่ที่แสงไฟส่องไม่ถึงและเป็นจุดๆ  เดียวกับที่ฉันได้ยินเสียงก๊องน้ำเปิด  ให้ตายเหอะ  ตกลงยังไงๆ คืนนี้ฉันก็จะต้องโดนคุณผีหลอกให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย   YOY...

แต่ใครจะไปยอมกันละ!  ฉันจะไม่อยู่ให้โง่ให้คุณผีมันมาหลอกมาหลอนฉันแน่   ฉันลุกขึ้นยืนแล้วกลับหลังหันจะวิ่งหนี  แต่ทว่า...

"เดี๋ยวก่อน!!"  เสียงคุณผีเรียกฉันเอาไว้  YOY...

แต่จะว่าไปแล้ว...เสียงนี้ฟังดูเหมือนเสียงของคนที่ฉันรู้จักเรียกรั้งฉันเอาไว้  ฉันหยุดความคิดที่จะวิ่งหนีเอาไว้สักพักเพราะรู้สึกว่าเสียงนี้มันคุ้นมาก คุ้นมากซะจนเหมือนเสียงของ...

...ฟอเวิร์ด...

ฉันหันไปมองทางต้นเสียงพลางรีบเรียกสติของตัวเองเอาไว้ให้ดีแต่ในใจก็ยังท่องบทสวดนะโมตะสะอยู่หลายรอบ  ก็ทำไมละ  เพื่อเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของฟอเวิร์ดที่รักแต่เป็นเสียงผีขึ้นมาจริงๆ  ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันได้ก็ซวยกันพอดีสิ  =.,=

"นี่ของเธอหรือเปล่า..."

เจ้าของเสียง  (ที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร)  ยื่นมือถือของฉันมาให้   โชคดีที่แสงไฟส่องให้เห็นอยู่บ้าง  ฉันเห็นมือที่ยื่นมือถือของฉัน  ฉันจะหยิบมันมาแล้วพูดขอบคุณก่อนค่อยวิ่งหนีดีหรือว่าจะอยู่คุยกับคุณผีตนนี้ก่อนดี

"ใช่ค่ะ  ของฉันเอง"  ฉันตอบแต่ยังไม่รับมือถือคืนกลับมา

"เอาไปสิ"

เสียงนั้นเดินเข้ามาใกล้ฉันอีกสองก้าว  ฉันถอยหลังหนีเขา  และตอนนี้ก็เริ่มเห็นลางๆ  แล้วว่าเจ้าของเสียงรูปร่างเป็นอย่างไร  เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสันทัดใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนฉัน  แต่ฉันยังมองไม่เห็นหน้าเขาเนี่ยสิเลยไม่แน่ใจว่าคนหรือผีกันแน่

ฉันยื่นมือไปรับโทรศัพท์ตัวเองคืนมา  แต่ก็สังเกตเห็นว่าเจ้าเสียงหล่อนี่ใส่ผ้ารัดข้อมือสีแดงที่แสดงถึงการเล่นกีฬาประเภทลูก  แล้วที่สำคัญมันสลักชื่อไว้ว่า...

ฟอเวิร์ด...

กรี๊ดดดดดดด  ที่แท้ก็ที่รักของฉันเองหรอกเหรอเนี่ย

โธ่  ไอ้เราก็กลัวแทบตายเกือบวิ่งหนีที่รักตัวเองอยู่หลายครั้งแต่ฉันจำผ้ารัดข้อมือนี่ได้ดีที่สุดเพราะฉันเป็นคนเลือกให้เขาเอง  ก็ฉันรู้ว่าเขาชอบสีแดงก็เลยเลือกให้ตอนที่การแข่งขันกีฬาประเภทลูกจบลงและโค้ชที่คุมกีฬาประเภทลูกก็พาพวกนักกีฬาไปกินหมูกระทะกัน  ฉันก็ถือโอกาสตอนที่เขาเดินดูสายรัดมือเลือกสายรัดอันนี้ให้เขาซะเลย  และเขาก็ดูจะรักมันเอามากๆ  ด้วย

"ฟอเวิร์ด!!"  ฉันเรียกชื่อเขาแล้วกระโดดกอดทันที  ทำให้เจ้าตัวตกใจมากจนทำตัวไม่ถูก

"มะ...มัมมี่"

"หา?  =()="

เมื่อกี้นี้เขาเรียกฉันว่าอะไรนะ  คงไม่ใช่...

ฟอเวิร์ดค่อยๆ  แกะมือฉันออกจากเอวจากไหล่ของเขา เขาจับไหล่ฉันไว้แล้วจ้องฉันเขม็ง  อะไรอีกอ่ะ...

"ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ  กลับดึกขนาดนี้มันอันตรายนะ"

ก็ยัยป้าทำโทษฉันน่ะสิ  =3=

"งั้น...ฟอเวิร์ดก็ไปส่งฉันที่บ้านหน่อยสิ  ^^"

"เรื่องอะไรเล่า  ฉันก็ต้องกลับบ้านตัวเองเหมือนกันนะ"

"ใจร้ายอ่ะ!  เมื่อกี้นี้ฉันก็เกือบเป็นลมตายเพราะ..."

"เฮ้อ..เพราะเธอตื่นตูมเองตากหากเล่า  ทั้งๆ  ที่ฉันยังรู้เลยว่าเป็นเธอน่ะ"

"แล้วรู้ได้ไงอ่ะ  *.,*"  ฉันจ้องหน้าเขาเพื่อเค้นคำตอบ

"ใครไม่รู้ก็โง่แล้ว  ไฟจ้าซะขนาดนั้น"  เขาพูดพลางชี้ไปที่แสงไฟที่ส่องลงมาที่ฉัน  โธ่  ไอ้เราก็นึกว่า ' ฉันจำเธอได้อยู่แล้ว...เพราะเธอเป็นที่รักของฉันยังไงละ '  พูดจบแล้วก็ก้มหน้าลงมาจูบฉันอย่างเร้าร้อน  กรี๊ดดดด >.,<

เอ๊ะ!  เดี๋ยวนะ เขาบอกว่า...ใครไม่รู้ก็โง่แล้ว  อ้าว…นี่ที่รักหลอกด่าฉันเหรอเนี่ย  ใจร้ายที่สุด  T.,T

ฉันก้มลงมองดูที่นาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์  แล้วเห็นว่า  มันจะสองทุ่มครึ่งอยู่แล้ว!!!

แว้กกกกก…! ดึกขนาดนี้การบ้านช่างมันแล้ว  กลับบ้านไปฉันจะอาบน้ำนอนเลยดีกว่าเพราะไม่อยากนอนดึก อีกอย่างฉันต้องตื่นแต่เช้าอีกด้วย

ฉันเลิกสนใจฟอเวิร์ดแล้วรีบวิ่งกลับไปที่ชมรมเพื่อเก็บข้าวของ  หลังจากที่เก็บของเสร็จแล้วฉันก็รีบวิ่งออกมาจากโรงเรียนแต่ฟอเวิร์ดก็เรียกฉันเอาไว้ก่อน  ฉันหันหลังกลับไปยิ้มให้เขา

"อยากจูบฉันก่อนกลับใช่มั้ย  ^^"

"ไม่ใช่ละ  -_-"

"แล้วที่รักเรียกฉันทำไมเหรอ?"

"ตกลงจะให้ฉันไปส่งมั้ยเนี่ย"

O_o  หือ?  นี่เขาอยากไปส่งฉันจริงๆ  เหรอเนี่ย

"..."  ฉันยังไม่ตอบอะไรเพราะรอให้เขาพูดประโยคที่ทำให้ฉันเข้าใจได้มากกว่านี้

"โอเค  งั้นฉันกลับละ"

"เดี๋ยวสิ!  เมื่อกี้บอกว่าจะไปส่งฉันใช่มั้ย...ไปสิ"  เขายืนงงกับคำพูดของฉันอยู่นาน  จนฉันไม่รอให้เขาตอบ  ฉันเดินไปหาเขาแล้วจับมือของเขาประสานเข้ากับมือของฉัน

"ทำอะไรเนี่ย??"

"แหะๆ  จูงมือแบบคนรักไง  >.<"  ฉันตอบแล้วก็แอบเห็นว่าเขาหน้าแดงด้วยล่ะ

กรี๊ดดดดด  หน้าแดงขนาดนี้เริ่มรักฉันบ้างหรือยังนะ...ฟอเวิร์ด

ฉันเดินไปตามทางกลับบ้านเรื่อยๆ  เพราะไม่รู้จะรีบไปทำไมนี่น่า  แต่ตอนที่อยู่หน้าโรงเรียนฟอเวิร์ดเองก็จับมือฉันตอบด้วยล่ะ  กรี๊ดด...ดีใจที่สุด  ^.,^

เดินไปเดินมาแป๊บเดียวก็ถึงบ้านฉันซะแหละ  ในบ้านไฟยังเปิดอยู่บ้างบางส่วนงั้นก็แสดงว่าแม่ยังไม่นอนสินะ   ฉันหยุดยืนตรงหน้าบ้านแล้วหยิบกุญแจไขประตูบ้ายเพื่อเปิดประตูเข้าไป   พอเข้ามาแล้วฉันก็เดินเข้าไปหาแม่ในห้องนั่งเล่นแล้วบอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครทันที   ฉันไม่ชอบรอให้แม่สงสัยก่อนแล้วค่อยถามหรอก เพราะเดี๋ยวแม่จะไม่ไว้ใจฉันเปล่าๆ

"แม่ค่ะ  ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่หนูแอบชอบอยู่แล้วเขาก็เป็นคนที่หนูเล่าให้แม่ฟังบ่อยๆ  นั่นแหละ  ที่ชื่อฟอเวิร์ดน่ะ"  ฉันกระซิบบอกแม่  แต่ดูเหมือนว่าฟอเวิร์ดจะได้ยิน  -  -  ที่รักฉันนี่หูดีจริงๆ

"แฮ่มๆ  ขอโทษนะครับ"  ฟอเวิร์ดกระแอมไอเป็นการขัดจังหวะ  เขาทำสีหน้าว่าฉันในเชียง  ' เธอเนี่ยน๊า '  แล้วทำคิ้วไม่เท่ากัน  ช่างน่ารักอะไรเยี่ยงนี่นะที่รักของฉัน  >.<

"สวัสดีครับคุณน้า  ผมเป็นเพื่อนของมัมมี่...เอ้ย!