I Love You,My sister รุ่นพี่ครับ...เป็นแฟนกันนะ

...แนะนำตัวละคร... 

นัทสึเมะ - เป็นคนตรงไปตรงมา จีบโดยที่พูดตรงๆ ไม่หยอดมุ

นานาโอะ มิโอะ - วางฟอร์มจัด

1

ณ ห้องสภานักเรียน

"เอาล่ะๆ ที่ฉันเรียกทุกคนมาประชุมในวันนี้น่ะนะ..."

"..."

บรรยากาศในห้องเงียบสุดๆ ทุกคนมีสีหน้าที่เคร่งเครียดกับการประชุมในครั้งนี้ เหมือนครั้งก่อนๆ ด้วยซ้ำ

"คือฉันอยากชวนทุกคนมาจิบชากันน่ะ ^^" ประธาน

"อ่ะ เอ่อ =o=" ฉัน

"เฮ้!" สมาชิกสภานักเรียนคนอื่นๆ เฮฮาดีใจกันยกใหญ่

อีกแล้วเหรอ...เอาอีกแล้วงั้นเหรอ กลับมาเป็นแบบนี้อีกแล้วเหรอ!

"แต่ประธานค่ะ เราต้องประชุมกันเรื่อง..."

"เอาน่าๆ หยวนๆ บ้างสิมิโอะ ^^" นอยยิ้มที่แสนจะน่ารักนั่น...เฮ้อ~ ฉันใจอ่อนอีกแล้วสินะ T.T

"นั่นสิครับ รุ่นพี่"

น้ำเสียงเรียบๆ ของใครบางคนดังขึ้นใกล้ๆ หู ฉันหันหลังไปดูแทบช็อก! มีม้าพูดได้อยู่ข้างหลังฉันเหรอเนี่ย!!

ไอ้ม้าที่ว่าเนี่ยมันถือน้ำชามาด้วยสิ...คนมีหัวเป็นม้าค่อยๆ ถอดหัวออก (ฉันรู้อยู่แล้วล่ะน่าว่าเป็นคน) พอถอดออกปุ๊บฉันก็เห็นใบหน้าหล่อๆ ของเขาได้ชัดเจน เหมือนทุกครั้งเลย

อะจ๊ากกกกกกกกก!! นัทสึเมะอีกแล้วเหรอ!!

ฉันวิ่งไปหลบนั่งยองๆ อยู่หลังเก้าอี้ นัทสึเมะวางแก้วน้ำชาลงบนโต๊ะก่อนจะเดินตรงมาหาฉันที่นั่งหลบเขาอยู่หลังเก้าอี้

"ฮ่าๆๆ มิโอะจังกลัวนัทสึเมะอีกแล้วงั้นเหรอ"

"ฮึก...มากคะประธาน ToT"

"กลัวผมอีกแล้วเหรอ ^^;"

"ฮือออออ...ใครก็ได้ช่วยฉันทีเซ่ T^T" ตัวฉันสั่นระริก

ฉันจะเล่าให้ฟังนะว่าเหตุใดฉันถึงได้กลัวนัทสึเมะมากขนาดนี้ มากขนาดอยากจะหนีเขาไปให้ไกลๆ เลยด้วยซ้ำ

เมื่อวันที่มีการสมัครประธานนักเรียน ฉันเองก็อยู่ทีมเดียวกับประธานอูซึมากิ ระหว่างที่ฉันเตรียมงานอย่างหนักหน่วงอยู่นั้น ก็มีรุ่นน้องสวมแว่นตาหนาเตอะคนหนึ่งเดินเข้ามาสารภาพรักฉัน ฉันทั้งอึ้ง งงและตกใจมากๆ

หลังจากวันนั้นรุ่นน้องคนนั้นก็ตามตอแยฉันตลอด คือไอ้ที่ฉันทำไม่สนใจเขา กลัวเขา ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะหล่อมากก็ตาม แต่เขามีเสน่ห์มากเกินไป มีแฟนคลับมากเกินไป ถ้าฉันรับรักเขา ฉันคงโดนหาเรื่องทุกวี่ทุกวันแน่ๆ

ไม่รู้ว่าทำไมความอดทนของพวกผู้ชายเนี่ยถึงได้มีเยอะนักนะ หลังจากที่ทีมของฉันได้เป็นสภานักเรียนเต็มตัว นัทสึเมะก็เข้ามาในชีวิตฉันมากขึ้น เขาสมัครเป็นผู้ช่วยทุกคนหรือก็คือเป็นคนใช้หาข้าวหาน้ำให้กินเวลาประชุมนั่นแหละ

และรุ่นน้องคนนั้นก็คือ นัทสึเมะไงล่ะ ที่ตามจีบฉันมาจนถึงป่านนี้น่ะ!!

2

"รุ่นพี่ครับ ^^"

"ย้ากกก! ออกไป ออกไปห่างๆ ฉัน >o<" ฉันพูดพลางโบกมือไล่เขาให้ไปไกลๆ แต่ยิ่งไล่เขาก็ยิ่งเดินมาหาฉันจนตอนนี้เขาหยุดยืนอยู่หน้าฉันแล้ว ฮืออออ...กลัวที่สุดเลย

"เลิกกลัวผมสักทีเถอะนะ ผมไม่ใช่ปีศาจสักหน่อย"

"ถึงจะไม่ใช่แต่นายก็เหมือนมากเลยล่ะนัทสึเมะ ToT"

"เอาล่ะๆ ฉันว่านะ..." ประธานอูซึมากิเดินมาทางฉัน เขาคล้องคอนัทสึเมะแล้วพูดหน้าเครียด

"เราไปเล่นซ่อนแอบกันดีกว่า...เนอะ ^^" ประธานเปลี่ยนสีหน้าไปในทางที่ทะเล้นขึ้น ฉันล่ะเซ็ง...นี่เขาจะเล่นกันอีกแล้วเหรอ วันนี้เล่นมาสองรอบแล้วนะรวมครั้งนี้ด้วยก็เป็นครั้งที่สาม เล่นทุกวันแบบนี้ไม่เบื่อกันบ้างหรือไง~!

"เฮ้!"

"ตาที่แล้วใครเป็นนะ..."

สมาชิกคนอื่นๆ ท่าทางดีใจกันใหญ่ ทุกคนวิ่งออกไปจากห้องประชุมสภานักเรียน เหลือแค่ฉันกับนัทสึเมะอยู่ในห้องแค่สองคน

"รุ่นพี่มิโอะ ^^"

"อ้ะ! หะๆ!" ฉันเหมือนสติหลุด แต่เมื่อนัทสึเมะเรียกชื่อฉัน สติฉันก็กลับมาทันที

ฉันกับนัทสึเมะมองหน้าสบตากันอยู่สักพัก ฉันตัดสินใจนั่งลงแล้วทำงานเอกสารอยู่ในห้องประชุม นัทสึเมะนั่งบนโต๊ะประชุม เขาอมอมยิ้มอยู่ดูมีความสุข จ้องมองฉันทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยเนี่ยนะ! เหอะ สุภาพบุรุษซะจริงนะ!

สักพักนัทสึเมะก็หยิบลูกโป่งออกมาเล่น เขาเป่าลูกโป่งแล้ววางเกลื่อนพื้นเต็มห้องไปหมด ฉันนั่งมองเขาด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายใจ เมื่อไรเขาจะเลิกทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันสักที

"รุ่นพี่มิโอะเนี่ย...ชอบประธานสินะครับ"

3

"หะ! หา! บ้าเหรอ"

"หน้าแดงซะแล้วสิ" ฉันเอามือปิดหน้า นี่ฉันหน้าแดงจริงๆ น่ะเหรอ อร๊าย! อายจัง >///<

"รุ่นพี่เนี่ย ชอบแสดงออกทางสีหน้าท่าทางจริงๆ เลยนะครับ"

"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่สักหน่อย!"

"ผมรู้หรอกนะ เวลาประชุมทีไรรุ่นพี่มิโอะที่จริงจังอยู่เสมอจะชอบจ้องหน้าประธาน เฝ้ามองประธานแบบนั้นไม่เบื่อบ้างเหรอ"

หะหา!? นี่เขาสังเกตตลอดเลยเหรอ นี่ฉันถูกจ้องมองถึงขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย ให้ตายสิ...!

"แล้วทีนายล่ะ มองฉันตลอดเลย...ไม่เบื่อบ้างเหรอ"

"...!" เขาชะงักไป

เฮ้ย! ฉันลืมไปเลย นี่ฉันย้อนเขาแรงไปหรือเปล่านะ

"เอ่อ..."

"เวลาที่ผมมองพี่น่ะ ไม่เบื่อหรอกนะแถมยังมีความสุขมากๆ อีกด้วย ยิ่งเวลาเห็นพี่ยิ้มน่ะนะ...น่ารักสุดๆ ไปเลยล่ะครับ ^^"

"O///O"

"เขินอีกแล้วสินะ"

"ละ แล้วถ้าฉันจะชอบประธานจริงๆ แล้วจะทำไมล่ะ!" ฉันพูดแก้เขินแต่มันกลับแรงอีกแล้ว โธ่เอ๊ยฉัน! ทำไมไม่คิดก่อนแล้วค่อยพูดออกมานะ Y_Y

นัทสึเมะไม่สนใจคำถามของฉัน เขาหันไปเป่าลูกโป่งอีกลูก

"ไม่น่าถาม...มันก็น่าโมโห่น่ะสิครับ"

ปัง!

นัทสึเมะใช้เข็มที่ไหนไม่รู้เจาะลงบนพื้นผิวของลูกโป่ง มันแตกตรงหน้าฉันพอดีเด๊ะ นี่เขาจงใจที่จะทำให้ฉันตกใจสินะ ฉันสะดุ้งเล็กน้อยพอเศษลูกโป่งตกลงบนโต๊ะประชุมจนหมด มือทั้งสองข้างของนัทสึเมะก็ยื่นเข้ามาจับใบหน้าของฉัน เขาก้มลงมาจูบฉันทันที...

นะ...นะ...นัทสึเมะจูบฉัน! เขากล้าดียังไงถึงได้ทำแบบนี้กับฉันในห้องประชุมอันศักดิ์สิทธิ์นี่น่ะ!!

"เมื่อไรรุ่นพี่มิโอะจะตาสว่าง...แล้วมาคบกับผมสักทีล่ะครับ ^^"

"O///O" ฉันเอามือทั้งสองปิดหน้าแล้วหลับตาปี๋ ตอนนี้ฉันอายมากๆๆๆ เลย ทำไมเขาถึงได้...! ทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าฉันอีกแล้วล่ะหะ!

"เขินอีกแล้วเหรอ น่ารักจังนะครับรุ่นพี่มิโอะน่ะ อย่างนี้ผมก็หลงรักตายเลยน่ะสิ"

อร๊ายยยยยย! ฉันห้ามคิดนะ ห้ามดีใจ ห้ามหวั่นไหว แล้วก็ห้ามใจอ่อนเด็ดขาดเลยด้วย นัทสึเมะเขาแค่แกล้งฉันเล่นเท่านั้นแหละน่า มันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก ไม่มีเด็ดขาด!!

4

ฉันถือเอกสารล้นมือ ลูกโป่งก็เกลื่อนพื้นไปหมด ทำให้เดินยิ่งลำบากเขาไปกันใหญ่ ฉันถือเอกสารหนักๆ นี่ไปพร้อมๆ กับเดินตามองพื้น เท้าเขี่ยลูกโป่งให้ไปไกลๆ แต่จู่ๆ ร่างกายฉันก็ลอยขึ้นซะเอง

ฉันก้มมองดูตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น หะ! นัทสึเมะอุ้มฉัน!! เอาอีกแล้ว นี่เขาจะปั่นหัวฉันเล่นทำไมเนี่ย รู้มั้ยว่าฉันน่ะ...ฉัน...!

"ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ"

"ไม่ เพราะเดี๋ยวรุ่นพี่ของผมจะล้มเอา ยิ่งเซ่อซ่าอยู่นี่"

คำว่ารุ่นพี่ของผมน่ะทำให้ฉันเขินมากเลย แต่...ได้ยิ่งเซ่อซ่าเนี่ยทำให้ฉันหมดอารมณ์ปลาบปลื้มไปเลยนะ

นัทสึเมะอุ้มฉันออกมาจากห้องประชุม ถึงจะออกมาแล้วเขาก็ไม่ปล่อยฉันลงสักที นี่ฉันอยู่ใกล้เขามากไปหรือเปล่านะ...รู้สึกเหมือนไม่ค่อยจะปลอดภัยยังไงก็ไม่รู้แฮะ...ที่ถูกเขาอุ้มอยู่ แถมยังออกมาข้างนอกแล้วด้วย

พวกเด็กผู้หญิงม.ปลาย ต่างก็มองมาที่ฉันกับนัทสึเมะเป็นตาเดียว ระหว่างทางที่ผ่านมาก็มีแต่คนมองฉันกับเขาทั้งนั้น ไม่มองอย่างเดียวดูเหมือนจะเอาไปนินทาต่อๆ กันด้วย คนข้างหน้านี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย ถ่ายรูปฉันที่ถูกเขาอุ้มทำไมกัน >o<

"ดูดิ ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ"

"นั่นสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพลย์บอยที่ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง สมบูรณ์แบบไปหมดทุกอย่าง อย่างนัทสึเมะคุงเนี่ยจะไปสนใจรองประธานที่จริงจังไปซะทุกอย่างอย่างนั้นได้น่ะ"

เอ่อ...จะนินทาอะไรกันน่ะ ก็ให้มันเบาๆ บ้างก็ได้นะ เพราะว่าฉันได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหูเลย  -  -

"^^" นั่น! นัทสึเมะยังยิ้มได้อยู่อีกนะ ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรบ้างเลยเหรอ เป็นเพลย์บอยภาษาอะไรเนี่ย ไม่แคร์หญิงเลย!

อ้อ! ฉันลืมไป แค่เขาอยู่เฉยๆ ผู้หญิงน่ารักๆ ก็เข้ามาประเคนให้หมดแล้วสินะ เขาถึงไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย

"ปล่อยฉันลงได้แล้ว! ฉันจะไปทำงาน!"

"ไม่ครับ"

"นี่! คนอื่นเขาเข้าใจเราผิดหมดแล้วนะ!"

"ช่างเขาสิครับ ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว ใครจะว่าอะไร หรือจะคิดยังไง มันก็เรื่องของเขา ไม่ว่าจะเป็นผมหรือรุ่นพี่ เราก็ไม่สามารถไปกักเกณฑ์ความคิดใครได้อยู่แล้วล่ะครับ"

เอาอีกแล้วไง พูดอะไรเป็นหลักการเหมือนผู้ใหญ่อีกแล้ว ตรงนี้แหละที่ฉันไม่ชอบเอาซะเลย! ฉันเป็นรุ่นพี่นะ แต่เขากลับไม่ฟังเลยเนี่ย ฉันไม่น่านับถือเลยหรือไง

"ก็รู้แล้ว แต่ถ้านายปล่อยฉัน คนอื่นเขาจะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดกันไปมากกว่านี้ไงเล่า"

"เขาเข้าใจกันยังไงหรือครับ รุ่นพี่มิโอะ"

"เขาก็เข้าใจว่านายน่ะมาจีบฉันน่ะสิ!"

"ก็แล้วไม่จริงหรอครับ ^^"

รอยยิ้มเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึก เขาส่งยิ้มมาให้ฉัน ฉันหลบหน้าหนีนัทสึเมะทันที อะไรเนี่ย! นี่ฉันกำลังเขินรุ่นน้องอยู่อีกแล้วเหรอ

"ฉะ...ฉันกลัวว่าประธานจะเห็นเข้าแล้วเข้าใจผิดต่างหากล่ะ >o<" ฉันหลับตาปี๋พูด ไม่กล้าสบตานัทสึเมะเอาซะเลยล่ะนะ ตอนนี้น่ะ

"งั้นเองเหรอครับ นั่นสินะ" นัทสึเมะค่อยๆ วางฉันลงและแล้วฉันก็เป็นอิสระสักที

"แต่ประธานเขาคงไม่มาสนใจหรอกครับ" เขาบ่นพึมพำเงียบๆ

"หะ? เมื่อกี้นายว่าไงนะ" ฉันไม่ได้ยินจริงๆ นะ ใครก็ได้ที่รู้ช่วยบอกฉันทีเหอะ

"เปล่าครับ ไม่มีอะไร"

นัทสึเมะล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเขาก็หยิบเอาอะไรติดมือออกมาด้วย

"ให้ครับ ^^" เขาแบมือออกทำให้ฉันเห็นว่าไอ้ที่เขาหยิบออกมาเมื่อกี้นี้น่ะมันก็คืออมยิ้มรสผลไม้

"ไม่เอาหรอก...ฉันไม่ชอบน่ะ"

"กินบ่อยๆ แล้วก็จะรู้เองแหละครับว่ามันอร่อยหรือไม่อร่อย แล้วพอถึงตอนนั้นรุ่นพี่จะไม่ใช่แค่ชอบ แต่รักมันเลยล่ะ ^^"

"O///O"

น่ะ...นี่เขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่น่ะ

ฉันคิดได้สองความหมายนะ คือหนึ่งก็คือไอ้ที่เขาพูดมานั่นแหละและสองเขาพูดเพื่อให้ฉันลองดูว่านัทสึเมะน่ะ ดีหรือไม่ดียังไง แล้วพอรู้นิสัยเขา ฉันก็จะรับและเข้าใจได้ดีเอง

แต่สงสัยว่าฉันจะคิดเข้าข้างตัวเองมากกว่า เขาคงหมายถึงอมยิ้มนี่มากกว่าล่ะมั้ง

นัทสึเมะลูบหัวฉันเหมือนลูกหมาลูกแมวแล้วเขาก็เดินออกไป...ทิ้งให้ฉันอยู่ตรงสนามหญ้านี่คนเดียว แล้วนั่นเขาจะไปไหนน่ะ

แต่ช่างเหอะ มันไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันอยู่แล้วนี่เนอะ

หลังจากนั้นเกือบทุกวัน เวลาเข้าห้องประชุม หรือที่ไหนๆ เวลาที่ฉันเจอเขา ฉันจะเป็นฝ่ายหลบหนีเขาตลอด ยิ่งถูกจูบไปอย่างนั้นแล้วด้วยนี่นะ...

แต่ก็ทุกครั้งที่เขาเห็นฉัน นัทสึเมะก็จะจ้องมองและส่งยิ้มมาให้เสมอเลย บางทีที่เขาก็ทำตัวน่ารักในแบบผู้ใหญ่แบบนี้น่ะ...ก็น่ารักไปอีกแบบเหมือนกันนะ

เฮ้ยๆๆ! นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่น่ะ มันไม่ดีเอาซะเลยนะ ไม่เอาสิไม่เอา ฉันจะไปคิดถึงนัทสึเมะทำไมกันเล่า!!

5

ณ โรงอาหาร

"อ้าว รุ่นพี่มิโอะมากินข้าวคนเดียวเหรอครับ ^^"

เสียงคุ้นหูดังขึ้นท่ามกลางเสียงคนเจื้อยแจ้วในโรงอาหาร ฉันหันไปมองทางต้นเสียงที่ดังมาแต่หาตัวคนเรียกฉันไม่เจอเพราะตอนนี้ในโรงอาหารคนเยอะมากๆ

แปะ

มีใครสักคนวางมือลงบนไหล่ฉัน ฉันหันไปมองข้างหลัง...ที่แท้ก็...นัทสึเมะ!!

ฉันจะไปหลบที่ไหนดี ไม่ว่าจะหันไปทางไหนคนก็เยอะแยะไปหมด

จริงสิ! ทำไมฉันไม่ใช้โอกาสนี้หนีเขาไปซะล่ะ ยังไงซะเขาก็หาฉันไม่เจออยู่แล้ว ก็คนเยอะขนาดนี้นี่นะ

"รุ่นพี่มิโอะไม่ต้องคิดที่จะวิ่งหนีผมเลยนะ เพราะยังไงซะผมก็หารุ่นพี่เจออยู่แล้ว ^^"

"ปะ เปล่า! ฉันไม่ได้จะหนีนายสักหน่อย ก็แค่คิดว่าวันนี้จะกินอะไรดีก็เท่านั้น แต่คนเยอะอย่างนี้ฉันไม่กินดีกว่า ไปนะ ^^;" ฉันโบกมือลานัทสึเมะ แต่เขาก็เดินมาขวางหน้าฉันไว้อีก

"ไปกินกับผมก็ได้นะ ^^"

"บ้าเหรอ!!" พูดอะไรน่ะ ทะลึ่งชะมัด

"รุ่นพี่คิดอะไรอยู่ครับ ผมหมายถึงไปกินข้าวกันผมนะ หรือว่ารุ่นพี่กำลังคิดเรื่องแบบนั้นอยู่ ^^"

"เปล่าๆ ไม่ใช่นะ คือฉันก็หมายถึงที่นายพูดนั่นแหละ บ้าเหรอที่จะให้ฉันไปแย่งนายกินน่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ ^^"

"เอางั้นเหรอ...ที่ไหนล่ะ"

นัทสึเมะก้มลงมากระซิบข้างหูฉัน

"ดาดฟ้าครับ"

"น่ะ...นั่นมันผิดกฎไม่ใช่เหรอ!"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่วันนี้วันเดียวเอง ^^"

"เอ่อ...ก็ได้"

ตอนนี้ฉันและนัทสึเมะกำลังนั่งหม่ำมื้อเที่ยงอยู่บนดาดฟ้าของตึก นัทสึเมะไม่ยอมกินอะไรเลยได้แต่นั่งดูฉันกิน อย่างนี้ฉันก็กินไม่อร่อยน่ะสิ จ้องกันอยู่ได้

"นัทสึเมะ ไม่กินเหรอ"

"อิ่มแล้วครับ แค่มองรุ่นพี่มิโอะกินอย่างมีความสุขน่ะ...ผมก็อิ่มแล้วล่ะ ^^"

"O///O" ฉันก้มหน้าก้มตากินขนมปังในมือต่อไป เขินชะมัด บางทีการที่เขาพูดตรงๆ แบบนี้น่ะมันก็ทำให้ฉันเขินบ่อยมากๆ เลย

"นี่รุ่นพี่มิโอะน่ะ...เมื่อไรจะเปลี่ยนใจมาชอบผมสักทีล่ะครับ"

แต่บางที...การที่เขาพูดหรือทำอะไรตรงๆ มากเกินไปมันก็ทำให้ฉันอึดอัดใจไม่ใช่น้อยเลย  -  -

6

"ถามอะไรบ้าๆ น่า"

"มันไม่มีทางเลยเหรอครับ ที่รุ่นพี่จะเปลี่ยนใจน่ะ"

"..." ฉันเงียบ ไม่กล้าตอบคำถามนั้นของเขาเอาซะเลยนะ

"นั่นสินะครับ" นัทสึเมะยิ้มจริงใจมาให้ฉัน ครั้งนี้รอยยิ้มของเขาดูไม่ค่อยสดใสเหมือนทุกครั้ง ครั้งนี้ดูเศร้าๆ ยังไงก็ไม่รู้แฮะ

"ผมขอตัวก่อนนะครับ" เขาทำท่าจะลุกขึ้นแต่ฉันดึงแขนเสื้อเขาเอาไว้

"ยะ อยู่ด้วยกันก่อนสิ ฉันไม่อยากอยู่บนนี้คนเดียว"

"หือ? ผมดีกว่าประธานสินะครับ ใช่มั้ยล่า ^^"

"อะ...ปะ ประธานน่ะ เขาไม่ทำเหมือนฉันเป็นของเล่นอย่างนัทสึเมะหรอกนะ เขาน่ะ..."

"เขาทำไมเหรอครับ ประธานน่ะ"

"เขายังเข้าใจฉัน...มากกว่านัทสึเมะซะอีก"

"..." เขาเงียบไป ทำให้ฉันเป็นห่วง ก็เล่นพูดอะไรออกไปโดยไม่คิดอีกแล้วน่ะสิ ชิ! เกลียดตัวเองชะมัด

"..."

ฉันมองนัทสึเมะที่เงียบไปตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว นัทสึเมะมองฉันแล้วยิ้มบางๆ มาให้

"เหรอครับ ^_^"

"o///o"

มะ...ไม่น้อยใจอะไรฉันบางเลยเหรอ ทั้งๆ ที่ฉันทั้งพูดแรงไปตลอดเลย แถมยังเล่าเรื่องคนที่ชอบให้เขาฟังอีก

หรือว่า...เขาจะชอบฉันจริงๆ กันนะ

"รุ่นพี่มิโอะ...ปากเลอะน่ะครับ"

เขาพูดพลางเช็ดรอบปากให้ฉัน มันเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันมองเขาอยู่พอดี นัทสึเมะกับฉันสบตากันแล้วเขาก็ค่อยๆ...ก้มหน้าลงมาอีกแล้ว

นัทสึเมะจูบฉันเป็นครั้งที่สอง เขายัดเยียดอะไรบางอย่างก็ไม่รู้ใส่มือฉันอีกแล้ว เขาลุกขึ้นยืนแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง

"ครั้งนี้ครั้งที่สองแล้วนะครับ รุ่นพี่มิโอะ ^^"

"บ้า! >///<"

"ผมหมายถึงอมยิ้มน่ะ ผมให้รุ่นพี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะครับ...ผมว่าผมไปก่อนดีกว่า ขอตัวก่อนนะครับรุ่นพี่ ^^"

นัทสึเมะเดินออกไปจากดาดฟ้า ฉันนั่งอยู่บนนี้คนเดียวแล้วเปลี่ยวใจชะมัดเลย...เวลาแบบนี้ไม่อยากอยู่ห่างกันเลย...อยากเจอ อยากคุยกับประธานชะมัด

นัทสึเมะจูบฉันครั้งแรก...เขาก็ให้อมยิ้มกับฉัน ครั้งที่สอง...เขาก็ให้อมยิ้มกับฉันอีก แล้วครั้งต่อๆ ไปล่ะ...มันจะมีอีกหรือเปล่า

"นี่มิโอะจัง" ประธานเรียกชื่อฉัน ฉันหันไปหาเขา ประธานส่งยิ้มมาให้ อย่านะ อย่าสิ เดี๋ยวฉันจะหลงรักไปมากกว่านี้กันพอดี -3-

"มิโอะจังกับนัทสึเมะน่ะ...ไปถึงไหนกันแล้วเหรอ ^^"

"เอ๊ะ! หะหา? ทำไมประธานถึงถามอะไรแบบนั้นล่ะค่ะ @o@"

"ก็เดี๋ยวนี้เห็นมิโอะจังสนิทกับนัทสึเมะมากขึ้นนี่น่า คบกันแล้วใช่มั้ย"

"มะ...ไม่ใช่นะค่ะ ไม่ได้คบกันสักหน่อย"

"งั้นหรอกเหรอ นี่ๆ ถ้าคบกันแล้วน่ะ อย่าลืมบอกฉันนะ ^^"

"อร๊าย! ไม่หรอกคะ >..<"

"แหมๆ ไม่ต้องอายหรอกนะ"

"ประธานก็ >///<" ประธานยีหัวฉันจนยุ่งเหยิงไปหมด เป็นจังหวะเดียวกับที่นัทสึเมะเดินเข้ามาในห้องประชุมพอดี

นัทสึเมะมองหน้าฉันสลับกับประธาน เขาเอามือล้วงกระเป๋ากางแล้วเดินตรงมายืนอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันยิ้มแห้งๆ ไปให้ประธาน ประธานมองฉันกับนัทสึเมะสลับกันไปมาเช่นกัน

7

"คือสมาชิกคนอื่นๆ เขาเล่นซ่อนแอบกันน่ะครับ ก็เลยวานให้ผมมาตามประธานไปเล่นกันน่ะ รุ่นพี่มิโอะด้วยนะครับ ^^"

"จริงเหรอ *o*" ประธานวิ่งออกไปรวมกลุ่มกับพวกที่เล่นซ่อนแอบกัน ตอนนี้ในห้องประชุมเลยเหลือแค่ฉันกับนัทสึเมะ

"เห็นนะครับ ^^"

"หะ เห็นอะไรเหรอ ^^;"

"ก็เมื่อกี้ไงครับ ถ้าผมเห็นแก่ตัวแล้วก็หึงรุ่นพี่น่ะนะ ผมเข้ามาตั้งแต่ที่ประธานถามว่าคบกันแล้ว แล้วผมก็จะตอบว่าใช่ เราคบกันแล้ว ^^"

"นัทสึเมะบ้า เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"

"แล้วเมื่อไรล่ะครับที่จะได้เป็นน่ะ"

"ไม่รู้แล้ว! ไปเล่นซ่อนแอบดีกว่า" ฉันบอกปัดไปแล้ววางเอกสารลงบนโต๊ะก่อนจะวิ่งออกไปรวมตัวกับคนนอกห้อง นัทสึเมะวิ่งออกมาแล้วมายืนข้างๆ ฉัน

"ครั้งนี้ประธานเป็นล่ะ"

ทุกคนวิ่งออกไปหาที่ซ่อน ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าจะซ่อนที่ไหน เอาที่ที่คิดว่าหาง่ายที่สุดนี่แหละ

ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปหลบที่ห้องประชุม (หาง่ายใช่มั้ยล่ะ ก็ฉันขี้เกียจเล่นเป็นเด็กๆ นี่) นัทสึเมะก็จับมือฉันแล้วจูงมือพาฉันเข้ามาซ่อนในห้องประชุมด้วยกัน

"เข้าไปสิครับรุ่นพี่"

นัทสึเมะบอกให้ฉันเข้าไปซ่อนใต้โต๊ะประชุม เขานั่งลงข้างๆ ฉัน ผ่านไปสักพักเขาก็ค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้ๆ ฉัน

เวลาผ่านไปนานมากแล้ว ก็ไม่มีใครเข้ามาเจอเราสักที นัทสึเมะกระเถิบเข้ามาใกล้ฉันจนตัวติดกัน บรรยากาศในห้องประชุมตอนนี้เงียบมากๆ เงียบมากซะจนได้ยินเสียงคนข้างนอกเลยล่ะ

"เหลือแค่มิโอะจังกับนัทสึเมะ สองคนนั้นไปซ่อนที่ไหนกันนะ" เสียงประธานพูดกับสมาชิกสภานักเรียนคนอื่นๆ นี่เหลือแค่ฉันกับนัทสึเมะเองเหรอ

"ฉันว่าเราออกไปกันเถอะ" ฉันลุกขึ้น แต่นัทสึเมะคว้าข้อมือฉันไว้

"เดี๋ยวครับ"

"แต่คนอื่นเขาตามหาเราอยู่นะ"

"ก็ให้เขาตามต่อไปเถอะครับ ผมอยากอยู่กับรุ่นพี่มิโอะนานๆ น่ะ" เขาออกแรงดึงฉัน ฉันกลับมานั่งลงที่เดิม นัทสึเมะปล่อยมือเขาที่กุมฉันอยู่ออก เขาหันหน้าหนีหลบฉันซะงั้น

"ไหนบอกว่าอยากอยู่กับฉันไง...ทำไมจะพูดอะไรเลยล่ะ"

"..." เขาเหล่มามองฉัน แล้วหันกลับไป

"ผมไม่มีอะไรจะพูดหรอกครับ แต่ผมอยากทำ"

"ทะ ทำอะไร!" ฉันเขยิบออกห่างเขา