ตอนที่ 1 : 00. Hello teacher [Re:100%]
Update : 8 January 2017
Edit : 16 January 2017
ตึก ตึก
รองเท้าหนังสีดำก้าวเดินไปตามพื้นระเบียงภายในอาคารอย่างใจเย็น สายตาคมราวพญาเหยี่ยวมองตรงไปข้างหน้าโดยไม่สนสายตาของเหล่าบรรดานักเรียนและอาจารย์หญิงที่มองมาเลยแม้แต่นิด ร่างสูงเดินมาจนถึงห้องพักครู มือหนาเปิดประตูเข้าไปก่อนจะพาตัวเองไปนั่งโต๊ะประจำของตน
‘เพอร์ซิวัล เกรฟส์’ อาจารย์ฝึกสอนที่ย้ายมาจากอเมริกาเพื่อมาหาประสบการณ์การสอนที่ประเทศอังกฤษได้เทอมหนึ่งแล้ว เทอมแรกที่ย้ายมาเขาได้สอนนักเรียนชั้นปี 8 ก่อนเพื่อทำความคุ้นเคยซะก่อน หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปก็พบว่านักเรียนที่นี่น่ารักดี ไม่ดื้อไม่ซน ไม่ป่วนหรือทำตัวคร่ำเครียดจนเกินไปด้วย และที่สำคัญ...เพิ่งย้ายเข้ามาได้ไม่ถึงสัปดาห์ เขาก็มีกลุ่มแฟนคลับเข้าซะแล้ว แถมสมาชิกก็เยอะไม่ใช่เล่นซะด้วย
“อรุณสวัสดิ์ มิสเตอร์เกรฟส์”
“อรุณสวัสดิ์ มิสเตอร์เคิร์กแลนด์”
เพอร์ซิวัลทักทายเพื่อนร่วมงาน เขาหยิบตารางสอนขึ้นมาดูก็พบว่าปีนี้เขามีสอนนักเรียนชั้นปี 10 กับปี 11 ห้องที่สอนก็มีแต่ห้อง B กับ C เท่านั้น
“ปีนี้สอนนักเรียนม.ปลายแฮะ” เคิร์กแลนด์ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆเอ่ยกล่าวเล็กน้อยพอเป็นพิธี
“คุณนี่สุดยอดจริงๆ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ” เกรฟส์เอ่ยอย่างถ่อมตัว
“ฉันนี่ได้สอนปี 10 ห้อง C อีกแล้ว นี่ฉันต้องไปเจอเจ้าเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนบ้านั่นอีกปีแล้วเหรอเนี่ย!”
ชายหนุ่มผมบลอนด์เอ่ยออกมาอย่างหัวเสียเมื่อนึกถึงใบหน้าของเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนจากอเมริกาที่เข้ามาทำการแลกเปลี่ยนที่อังกฤษตั้งแต่ช่วงกลางเทอมหรือ Spring Term ใบหน้าสวมแว่นที่ดูใสๆไร้พิษภัยหากแต่ระดับความป่วนประสาทอยู่ในขั้นแมกซ์จนเขาถึงกับประสาทกินไปหลายวัน! ซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเจ้าเด็กบ้านั่นมีสาวๆมาชอบได้อย่างไร?!
“แต่ดูแล้ว เด็กปี 10 ที่ชื่ออัลเฟรดก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ครับ?”
“คุณอย่าไปหลงใหลภายนอกของเจ้าเด็กนั่นสิครับ!”
อาจารย์หนุ่มโวย เพอร์ซิวัลได้แต่หัวเราะหึๆในลำคอเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ชื่ออัลเฟรดน่ะแสบสันแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้ถึงกับเกรียนจนถึงขั้นลามปามตบหัวผู้หลักผู้ใหญ่อะไรแบบนั้นซะหน่อย และอีกอย่างเขาจะได้ถือโอกาสฝากเด็กคนนี้แก้แค้นอาจารย์ชาวบริติชคนนี้ด้วย เนื่องจากตอนที่ย้ายเข้ามาใหม่ๆ เคิร์กแลนด์ได้ให้สโคนเขามากล่องหนึ่งเพื่อทำความรู้จัก พอกินเข้าไปได้ชิ้นเดียวเขาถึงกับปวดท้องจนได้นอนห้องพยาบาล สรุปเลยคือวันสอนวันแรกเขาไปสอนไม่ได้ จนต้องให้ครูคนอื่นไปสอนแทน
เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนคาบเช้าคาบแรกแล้ว เพอร์ซิวัลหยิบเอกสารและหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่งและขอตัวไปสอนนักเรียน และรีบเดินหนีออกจากห้องก่อนที่นายเคิร์กแลนด์จะเปิดปากบ่นอีกที
ร่างสูงเดินมาถึงตึกของอาคารชั้นปี 10-11 แล้ว ระหว่างทางเดินเขาก็ยังคงสัมผัสได้ถึงสายตาของนักเรียนและอาจารย์สาวที่ลอบมองมาทางเขาอยู่เช่นเคย ชีวิตประจำวันในโรงเรียนเป็นแบบนี้บ่อยจนเขาเริ่มคุ้นชินและเมินเฉยราวกับธาตุอากาศ
“ว้าย!”
นักเรียนหญิงคนหนึ่งเกิดสะดุดล้มลงตรงหน้าเขา ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะพยุงร่างของเด็กสาวให้ยืนขึ้นพร้อมกับปัดฝุ่นตามกระโปรงของหล่อนออกด้วย
“ไม่เป็นไรนะ”
“ขะ ขอบคุณค่ะ อาจารย์เกรฟส์”
หล่อนกล่าวขอบคุณเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ร่างน้อยเดินขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีอาฆาตที่แผ่ออกมาจากนักเรียนหญิงคนอื่น
เขาเดินมาจนถึงห้องเรียนปี 11-B ที่ต้องทำการสอน มือหนาเปิดประตูเข้าไปก็พบว่านักเรียนหญิงบางส่วนจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่หลังห้อง นักเรียนชายจับกลุ่มกับเล่นเกมในมือถือ เมื่อพวกเขาเห็นว่าอาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกลับไปนั่งที่ของตนเองตามระเบียบ เพอร์ซิวัลเดินมาที่หน้าห้อง ชอล์กสีขาวถูกหยิบขึ้นมาและเขียนชื่อเขาเป็นภาษาอังกฤษลงไปในกระดานดำ
“สวัสดี อาจารย์ชื่อเพอร์ซิวัล เกรฟส์ จะมาสอนห้องของพวกเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ อาจารย์เกรฟส์”
นักเรียนทุกคนต่างมีสีหน้าตื่นเต้นและดีใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นว่าเขาจะมาสอนพวกเขา เกรฟส์เปิดโอกาสให้นักเรียนซักถามอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับตัวเขาเพื่อทำความรู้จักและคุ้นเคยต่อกัน
“อาจารย์เกรฟส์มีแฟนยังค่ะ?”
“ยังไม่มีครับ”
ใบหน้าของนักเรียนหญิงทั้งห้องเห่อแดงอย่างเห็นได้ชัด อ่า...ยกเว้นเด็กผู้หญิงผมสั้นสีดำที่นั่งอยู่ริมหนังต่างท้ายห้องสินะ หล่อนถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเสหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างแทน ราวกับว่ากำลังมองหาใครคนหนึ่งอยู่
แต่จะว่าไป เขาเองก็เพิ่งสังเกตนะ ที่โต๊ะเรียนตัวหนึ่งข้างๆของเด็กผู้หญิงคนนั้นมันไม่มีคนนั่งอยู่เลยนี่น่า แถมยังดูสกปรกกว่าโต๊ะอื่นยังไงก็ไม่รู้ด้วย
“นักเรียน โต๊ะตัวนั้นมีคนนั่งมั้ย?” นักเรียนทุกคนหันไปมองโต๊ะตัวที่ว่างเปล่าก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
“มีคนนั่งอยู่ แต่ไม่ทราบว่าตัวคนนั่งไปไหนน่ะครับ”
นักเรียนชายอ้วนคนหนึ่งยกมือขึ้นตอบ แต่แววตาของเขากลับฉายแววสนุกสนานปิดไม่มิดพร้อมกับพรรคพวกของเขาอีกสามสี่คนด้านหลังด้วย
“สงสัยเขาคงจะโดดเรียนน่ะ”
“ช่ายๆ หมอนั่นขี้เกียจเรียนจะตาย”
แอดดดดด
ประตูห้องเรียนถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของนักเรียนชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าตกกระสวมแว่นตาหนาเตอะ เสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยสเวกเตอร์แขนสั้นสีเหลืองแก่ตามแบบยูนิฟอร์มของโรงเรียน กางเกงนักเรียนและรองเท้าหนังสีดำ ถ้าสังเกตดีๆจะเห็นว่าที่กลุ่มเรือนผมสีชานั้นมีผงสีขาวติดอยู่นิดหน่อยด้วย กลิ่นหอมอ่อนปนกลิ่นฉุนคล้ายเครื่องเทศที่ลอยออกมาจากตัวของเด็กชายตรงหน้าทำให้จมูกของอัลฟ่าอย่างเขาพอจะรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นโอเมก้า สิ่งมีชีวิตที่มีสถานะต่ำต้อยที่สุดในสังคม
“ขอโทษทีเข้าห้องช้าครับ อาจารย์”
เด็กคนนั้นเอ่ยขอโทษเขา นัยน์ตาสีมรกตใส่ใต้เลนต์แว่นตาขุ่นมัวก้มมองต่ำลงพื้น มือข้างที่จับสายสะพายของกระเป๋าเป้กำแน่น
“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็มาทันก่อนฉันจะเริ่มสอนพอดี”
ร่างสูงโปร่งกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนจะพาตัวเองกลับไปนั่งที่ประจำของตนเอง มือเรียวปัดฝุ่นที่อยู่บนโต๊ะและเก้าอี้ออกเพื่อไม่ให้เสื้อผ้าของเขาเปื้อนฝุ่น เมื่อเกรฟส์เห็นว่านักเรียนมากันครบแล้วก็เริ่มทำการเช็คชื่อทันที
“พอร์เพตติน่า โกลด์สทีน”
“มาค่ะ”
เด็กผู้หญิงผมสั้นสีดำที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างแถวหลังสุดยกมือขึ้นขานรับ เขาเช็คชื่อมาเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงรายชื่อสุดท้าย
“นิวตัน สคามันเดอร์”
“มาครับ”
เด็กชายสวมแว่นคนนั้นเอ่ยขานอย่างเก้งๆกังๆเหมือนคนไร้ความมั่นใจ วินาทีนั้นเขาได้ยินเสียง ‘ชิ’ ‘จิ๊’ ออกมาจากปากนักเรียนบางคนด้วย แต่ไม่รู้ว่าต้นเสียงมาจากใคร
เมื่อเช็คชื่อเสร็จแล้ว เขาก็ให้นักเรียนทุกคนหยิบหนังสือวิชาคำนวนขึ้นมาเพื่อที่จะทำการเรียนการสอนหลังจากที่แนะนำตัวกันไปแล้ว คาบเรียนในวันนี้เขาก็สอนนักเรียนไปอย่างใจเย็นเพื่อไม่ให้นักเรียนรู้สึกเบื่อหน่ายกับการสอน พอสอนเสร็จก็ให้งานมาเล็กน้อยพอสังเขป
“ทำเสร็จอย่าลืมมาส่งอาจารย์ที่ห้องพักครูก่อนเลิกเรียนนะ”
“ครับ/ค่ะ”
นักเรียนบางคนพอทำงานเสร็จแล้วก็ทยอยกันเข้ามาถามเรื่องโน้นเรื่องนี้(ซึ่งจุดนี้เกรฟส์ก็ไม่ได้ว่าอะไร) หัวข้อส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับประเทศบ้านเกิดของเขาหรือไม่ก็เรื่องราวสัพเพเหระต่างๆ คุยกันไปได้สักพักก็หมดคาบเรียนคาบที่สองแล้ว ซึ่งเขาต้องไปสอนนักเรียนปี 10 ห้อง C ต่ออีก สายตาคมหยุดลงที่โต๊ะตัวเดิมที่หลังห้องอีกครั้ง แต่ต่างออกไปจากคราวนี้คือตัวเจ้าของโต๊ะไม่อยู่เสียแล้ว
+ To be continue +
________________________________________________________
ขออนุญาตรีไรท์เนื้อเรื่องนิดหน่อย คงไม่ว่าอะไรกันนะครับ #กราบขอโทษนักอ่านทุกท่าน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คุณครูลูกศิษย์ด้วยอ้ะ
รอติดตามนะคะ ~