ห้องใต้ดิน 「อย่าเข้ามานะ」

ลำดับตอนที่ #13 : บทความรีเควส ตอนที่ 1

 Chimpanzé 

Quest : ฝันร้ายในวันนั้น

By Michael Ricard Ricardo

+++++++++++++++++++++++++++++

หนาวเหน็บ โดดเดี่ยว และอ้างว้าง

นี่คือสิ่งที่ข้ารับรู้ได้เป็นครั้งแรกที่ลืมตาขึ้นมามองโลกใบนี้ บริเวณรอบตัวข้ามีแต่ขี้เถ้า ฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่วจนแทบหายใจไม่ออก รอบๆตัวข้ามีแต่โครงกระดูกมนุษย์กระจัดกระจายเกลื่อนกลาด สีสันรอบตัวข้ามีแต่สีเทากับสีดำเท่านั้น

เท้าเล็กเดินเหยียบหัวกะโหลกอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เสียหลักล้มลงไปนอนกองกับพื้นซะก่อน ตัวข้าเดินมาเรื่อยๆจนกระทั้งลานกว้างแห่งหนึ่ง พอหันกลับไปมองสถานที่ที่ข้าได้เพิ่งลงมาก็พบว่าเป็นปราสาทรูปหัวกะโหลกมนุษย์ และมีดาบเล่มใหญ่เสียบทะลุใบหน้า

 
 

“หิวแล้วแฮะ”

ปีกค้างคาวสีดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นก่อนจะกระพือปีกพาตัวข้าลอยขึ้นสูเหนือน่านฟ้าและบินออกไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ข้าบินห่างออกมาจากปราสาทมาเรื่อยๆและมารู้ตัวอีกทีข้าก็ได้บินมาถึงเขตพรมแดนระหว่างโลกปีศาจและโลกมนุษย์ซะแล้ว ข้าจึงตัดสินใจเก็บปีกเข้าและก้าวเดินข้ามพรมแดนนั่นไป

บรรยากาศโลกมนุษย์ตอนนี้อยู่ในช่วงเวลากลางคืน รอบๆตัวข้ามีแต่ผู้คนเดินจับจ่ายซื้อของกันเบาบาง ตัวข้าเดินไปตามถนนหนทางอย่างเงียบเชียบ สายตาสีแดงสอดส่องหาเหยื่อในยามค่ำคืนนี้

“พ่อครับ แม่ครับ ซื้อขนมปังให้ผมหน่อยสิฮะ”

“ได้จ๊ะลูกรักของแม่”

“เย้!”

เสียงคุยกันที่ดังขึ้นทำให้ต้องแอบเหลียวหลังไปมองอยู่แวบหนึ่ง ความรู้สึกแปลกใหม่ที่พุ่งเข้ามาจู่โจมจิตใจทำให้ข้าเริ่มรู้สึกแปลกๆ

เหงา? เสียใจ?

ภาพที่แลดูอบอุ่นที่ข้าไม่เคยเห็นและได้รับมาก่อนในดินแดนปีศาจทำให้หัวใจของข้าเริ่มรู้สึกว้าเหว้ พอหันไปทางอื่นเพื่อที่จะลบความฟุ้งซ่านออกไปแต่ก็เจอแต่สิ่งที่ข้าไม่อยากเห็นตามเดิม

พี่กับน้อง?

พ่อกับแม่?

แน่นอนว่าปีศาจอย่างข้านั้น เกิดมาโดยไม่มีพ่อแม่หรือพี่น้อง ตัวข้านั้นเติบโตมาด้วยจิตใจอันเน่าเฟ่ะของมนุษย์ที่ข้าค่อยดูดกลืนกิน ความตาย ความว้าเหว้ สองสิ่งนี้ข้าน่าจะชินได้แล้วด้วยซ้ำ!! นี่อย่าบอกนะว่า ตัวข้าเริ่มจะคล้ายมนุษย์เข้าไปแล้วทุกที?

หึ! ตลก

ตัวข้าเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงซอยแห่งหนึ่ง ข้าเดินเข้าไปเพื่อจะไปนั่งพักผ่อนเอาแรงเพื่อที่จะได้สยายปีกบินกลับปราสาท แต่เดินไปได้ไม่ทันไร ตัวข้าก็ดันเดินไปชนกับคนๆหนึ่งเข้าอย่างจัง

“เฮ้ย! ยัยหนู”

น้ำเสียงที่ดูห้าวและดุดันทำให้ข้าต้องเงยหน้าขึ้นไปดู ก็พบว่าเป็นชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ใบหน้าข้างซ้ายมีรอยแผลจากการโดนฟัน รวมถึงท่าทางที่ดูน่ารำคาญนั้นทำให้เกิดรู้สึก อยากจะฆ่าขึ้นมา

“ถอยไป ไอ้สวะ”

“นี่แกว่าไงนะ---“

หัวหลุดออกจากบ่าของชายคนนั้นพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูดออกจากร่างไหลอาบพื้น ซวยแล้วไง กะจะไม่ฆ่าคนแต่ก็พลาดไปซะแล้ว งั้นเราเอาร่างของหมอนี่เอาไปทำสตูที่ปราสาทดีกว่า เป็นการทำลายหลักฐานไปในคราวเดียวกันด้วย

“อ๊า!!!!”

เสียงร้องที่ดังขึ้นทำให้ข้าต้องหันไปมองตรงปากทาง ผู้หญิงคนนั้นมองมาทางข้าด้วยสายตาที่ตกใจและหวาดกลัวสุดขีด ท่าทางแบบนั้นมันทำให้ใจของข้าเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

มากกว่านี้...มากกว่านี้

“เห็นแล้วสินะ”

“ไม่น----“

หัวของผู้หญิงคนนั้นหลุดจากบ่าอีกรอบ ท่าวันนี้ก็โชคดีไม่ใช่น้อย ได้อาหารมาตั้งสองที่ภายในเวลาเดียวกัน แบบนี้จะได้ไม่ต้องออกมาบ่อยๆเพื่อหาของกิน

คิดดังนั้นตัวข้าก็กางปีกออกก่อนจะร่ายมนตร์อำพรางตัวและจับขาของอาหารทั้งสองและทะยานบินขึ้นน่านฟ้าหายไปกับความมืดมิด

TBC.