Secret รู้จักฉันดีหรือยังมบ117. [MarkBam]

ตอนที่ 3 : #02 sweeT lullaby

#02 sweeT lullaby

ภาพของร่างบางที่นั่งอึนอยู่บนเตียงใหญ่ เสื้อยืดสีขาวคอย้วยจนเห็นไหปลาร้าและผมที่ฟูชี้โด่งไปคนละทางเหมือนภาพวาดชั้นดีเพราะตัวละครในภาพนั่งนิ่งแบบนี้มาได้ซักพักแล้ว แบมแบมปิดปากหาวค่อยๆทิ้งตัวลงนอนต่อแต่แผ่นหลังยังไม่ทันได้แตะเตียงนุ่มๆก็มีมือใหญ่มาแตะหลังก่อน

"โอ๊ะ!" แบมแบมหันขวับไปมองเจ้าของมือ อีกคนใส่เสื้อฮู้ดสีดำต่างจากสูทเมื่อคืนแล้วก็กางเกงยีนส์สีซีด จ้องมาที่แบมแบมนิ่ง ส่วนร่างบางก็จ้องกลับไป

"คุณไม่ควรนอนต่อนะครับ" มาร์คเอ่ยเสียงนิ่งบอกอีกคนที่ถ้าปล่อยมือจากแผ่นหลังบางนี่ต้องล้มลงเตียงไปแน่ๆ

"ทำไมถึงยังไม่กลับ เราคิดว่าคุณกลับไปแล้ว"

แบมแบมถามอีกคนพร้อมกับลุกขึ้นยืนบนเตียง เตรียมจะลงแต่เนื่องจากเพิ่งตื่นทำให้การทรงตัวลำบากข้อเท้าเล็กเสียหลัดจนทำให้เซมาโดนมาร์คที่ยืนอยู่ด้านล่าง

"โอ๊ะๆๆ ระ-เราขอโทษ!" มือขาวจับหมับเข้าที่ไหล่หนาของบอดี้การ์ดหนุ่มส่วนมาร์คก็คว้าเข้าที่เอวบางเพื่อรับอีกคน ตั้งสติได้ร่างบางจึงถือโอกาสผละออกก่อนแล้วเอ่ยขอโทษอีกคน

"ไม่เป็นไรครับ"

"ละ-แล้วคุณยังไม่กลับจริงๆหรอ" เกาแก้มที่แดงขึ้นเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามย้ำคำถามเดินไปอีกที เป็นคำถามที่อีกคนยังไม่ตอบกลับมา

"เมื่อคืนคุณบอกว่าหน้าที่ผมหมดเวลาบ่ายสาม"

"...."

"เพราะงั้นคุณรีบอาบน้ำเถอะครับ อีกครึ่งชั่วโมงผมจะเป็นคนไปส่งคุณและเพื่อนของคุณที่บ้าน" แบมแบมพยักหน้า ยืนพับผ้าห่มวางไว้บนเตียงใหญ่ตบปุ๊ๆให้มันแฟ่บลงก่อนยกยิ้มบางต้อนรับเช้าวันใหม่อย่างสดชื่นแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้มาร์คมองการกระทำนั้นแล้วลอบยิ้มเบาๆ

"ฮืม~ missing your face~~" เสียงร่างบางที่ฮำเพลงในห้องน้ำทำให้ผู้มาเยือนคนใหม่งง เป็นเพื่อนกันมาเกือบสิบปีไม่หยักรู้ว่าเเบมเเบมร้องเพลงเพราะ

"แฮ่!"

"เฮ้ย! X!!" แบมแบมเบิกตากว้างที่เกิดเสียงขึ้นข้างหลังพร้อมกับมือปริศนาที่จับไหล่ เมื่อรู้ว่าเป็นใครเเล้วจึงใช้แปรงสีฟันเคาะลงที่หน้าผากใสนั่นทีหนึ่ง

"เจ็บนะเว้ย!"

"เออ กูก็ตกใจเหมือนกัน"

ยองแจเบะปากมองไปยังแบมแบมที่บีบยาสีฟันลงบนแปรงแล้วชวนคุยเรื่องอื่นต่อ

"นั่นบอดี้การ์ดมึงหรอ หล่อเนอะ" กระซิกไหล่บางของแบมแบมเบาๆ

"อืม"

"อืมนี่คือเค้าเป็นบอดี้การ์ดมึง หรือเค้าหล่อ"

"...."

"...."

"ทั้งสองอย่าง" ยองแจและแบมแบมต่างยิ้มให้กันผ่านกระจกตรงหน้า เป็นเพื่อนกันมาแต่ไหนแค่ไรรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว

ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกัน ยองแจบอกว่ากินข้าวแล้วจึงยอมอยู่ในห้องนอนแล้วให้แบมแบมออกไปหาบอดี้การ์ดชั่วคราวของตัวเองที่ไม่กี่ชั่วโมงจากนี้ก็จะหลุดพันธะออกจากกัน

แบมแบมเดินออกจากห้องปิดประตูเรียบร้อย กวาดสายตาไปรอบห้องที่เงียบราวกับไม่มีใครอยู่ ก่อนจะสะดุดกับร่างหนาที่ยืนทำอะไรซักอย่างกับโต๊ะอาหาร

"ทำอะไรหรอครับ หาอะไรหรือเปล่าให้เราช่วยหามั้ย?" มาร์คหันมามองแบมแบมที่เลิกคิ้วถามตัวเอง ก่อนตะเอ่ยบอกจุดประสงค์ของตัวเอง

"ผมแค่วางอาหารให้คุณ" แบมแบมพยักหน้าก่อนอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามมาร์คแล้วเริ่มลงมือรับประทานอาหารทันที สักพักรู้สึกว่ามันเริ่มแปลกๆ

ก่อนเงยหน้าขึ้นมองมาร์คที่มองมายังตนอยู่ก่อนแล้ว

"มีอะไรกับเราหรือเปล่า"

มาร์คส่ายหน้าก่อนจะเดินออกจากโต๊ะอาหารไปนั่งโซฟากลางห้อง ร่างบางมองตามอีกคนอย่างนึกสงสัยแต่ก็ไม่ใส่ใจมาก ส่ายหน้าเบาๆก่อนก้มหน้ารับประทานอาหารต่อจนหมด ลุกขึ้นเอาจานไปล้างจนเสร็จสรรพแล้วเดินไปหาอีกคนที่ก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่

"อีกชั่วโมงหนึ่งจะหมดหน้าที่บอดี้การ์ดของผม"

มาร์คเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่ แบมแบมถือโอกาสสำรวจอีกคน ร่างกายภายใต้ฮู้ดนั่นคงมีแต่กล้ามแต่คงไม่มากเพราะมาร์คก็ไม่ใช่คนที่ดูตัวหนาเท่าไหร่หุ่นดีมากกว่า ใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่โดนผมหน้าม้าปกปิดหน้าผากไว้ ผมมาร์คเวลาไม่เซ็ทแล้วดูเหมือนวัยรุ่น(?)ทั่วไป ใบหน้าที่มีอีกคนดูใสและไม่มีรอยอะไรตามที่หน้าที่อย่างนี้ควรจะมีรอยบนใบหน้า

"ผมไม่คิดว่าหน้าผมจะน่ามองขนาดนี้" ร่างบางสะดุ้งตื่นจากความคิดตัวเอง สบตากับอีกคนที่มองมายังตนก่อนจะเสมองไปทางอื่น เกาแก้มแก้เขินแล้วเอ่ยตอบ

"อะแฮ่ม! คะ-คือเราแค่ ช่างมันเถอะ" มาร์คมองร่างบางตรงหน้าที่ยืนทำตัวไม่ถูก ทำเป็นมองไปทางอื่นแล้วนึกขำ

"จะกลับบ้านเลยมั้ยครับ"

"อื้ม ไปเรียกเพื่อนก่อนนะ" มาร์คพยักหน้าตอบรับเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อฮู้ดก่อนจะยืนขึ้นคว้ากุญแจรถที่แขวนอยู่บนผนังข้างประตูแล้วออกมารออยู่หน้าห้อง ส่วนแบมแบมก็เดินเข้าไปหายองแจในห้อง

"โหหหห ไปนอนบ้านมึงมั้ย" ภาพที่แบมแบมเห็นคือยองแจกำลังนอนแผ่กลางเตียงอ้าขากว้างเสียจนล่อแหลม แบมแบมทนไม่ไหวเข้าไปตีขาอีกคนเบาๆ

"อะไรของมึงเนี่ย! ไอ้แบม!"

"จะกลับมั้ยบ้านอ่ะ บ้านมึงอ่ะ" แบมแบมพูดพลางเก็บโทรศัพท์ตัวเองไว้ในกระเป๋าเสื้อ

"เออๆ"

ทั้งสองคนพากันออกจากห้องก็เจอมาร์คอยู่หน้าห้องรอกันอยู่เเล้ว พากันเดินลงไปยังชั้นล่าง มาร์คอ้อมตัวไปเปิดประตูรถทางด้านหลังให้แบมแบมและยองแจได้ขึ้นนั่ง ยองแจขึ้นนั่งแต่แบมแบมไม่ได้ขึ้นเดินไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับแล้วจัดการปิดประตูเอง มาร์คมองอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจปิดประตูรถให้ยองแจแล้วเดินมาขึ้นฝั่งคนขับของตัวเอง

สตาร์ทรถเเล้วขับไปยังเส้นทางที่ได้รับมา นั่นก็คือที่อยู่ของคุณยองแจนั่นเอง บรรยากาศภายในรถเงียบแต่ไม่ได้อึดอัดมาก แบมแบมหันมองยองแจด้านหลัง อีกฝ่ายคอพับไปเสียเเล้ว ก่อนจะหันมองหน้ามาร์คแล้วมองออกไปด้านนอกรถ พลางนึกถ้าหากมาร์คไปส่งตัวเองเสร็จก็คงหมดภารกิจของอีกคนเเล้ว แล้วเราก็คงไม่ได้เจอกันอีก

คิดไปคิดมาไม่นานรถก็เคลื่อนตัวมาถึงบ้านยองแจเรียบร้อย อีกคนโดนแบมแบมปลุกแล้วบอกว่าถึงบ้านเเล้ว ขอบคุณมาร์คเสร็จสรรพแล้วเดินลงรถเข้าบ้านอย่างสะลืมสะลือ แบมแบมเห็นภาพนั้นละขำเบาๆก่อนจะเลื่อนสายตามามองมาร์คที่มองมายังเขาอยู่เเล้ว

"เอ่อ- ออกรถสิ" แบมแบมพูดสั่งมาร์ค ส่วนตัวเองก็มองไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม มาร์คออกรถตามคำสั่งของอีกคน ขับมาได้ไม่นานรถซีดานสีดำด็เคลื่อนตัวมาถึงยังบ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นที่พักอาศัยของร่างบางคนที่อยู่ข้างๆนี่แหละ

แบมแบมพรูลมหายใจออกก่อนจะเปิดรถแต่ก่อนจะเปิดกลับมีแรงตระตุกจากแขนอีกข้างก่อน ร่างบางหันมองอีกคนที่จับเเขนตัวเองไว้ ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนมาใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจกลิ่นมินต์ของอีกคน แบมแบมไม่ได้ขยับตัวหนี

"หึ" มาร์คหัวเราะในลำคอก่อนจะจับเข้าที่คอขาวของอีกคนแล้วผละออก แบมแบมจับเข้าที่คอตัวเองก่อนพบโพทอิทสีเขียว ข้อความบนนั้นทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าหวานค่อยๆคลี่ออก

"ขอบคุณที่มาส่งนะ" แบมแบมลงจากรถแล้วมองรถที่เคลื่อนตัวออกจากบ้านตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านที่มีเเต่ความเหงาด้วยรอยยิ้มที่แสนน่ารักของเจ้าตัว

'คิดว่าอาจจะไม่ได้เจอกันอีก mtmtmt1993'

รถซีดานคันหรูเมื่อครู่ถูกเข้ามาจอดยังองค์กร มาร์คหลับตาลงคลายความเหนื่อยล้าที่เข้ามาครอบงำ

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะจากข้างนอกทำให้ต้องลืมตาขึ้นมอง แต่ก็ต้องกรอกตาเมื่อเห็นคนที่ยืนแป้นยิ้มอยู่ข้างนอก

"ว่า" มาร์คลดกระจกลงก่อนจะเอ่ยถามอีกคน

"มาเกือบเย็นนะเราอะ ไปทำหน้าที่จริงป่าวววว" แจ๊คสันเเซวมาร์คที่เข้าองค์กรซะบ่ายสาม

"ยุ่งหน่า"

"เฮ้! มาร์ค"

สำเนียงอเมริกันเปร่งออกจากน้องเล็กที่เดินเข้ามาสมทบด้วยอีกคน มาร์คมองสองคนสลับกันก่อนจะลงจากรถแล้วสาวเท้าเข้าไปในองค์กร

"เป็นไงวะ"

"อะไร"

"อ้าว ก็คุณหนูแบมไง"

มาร์คตวัดสายตามองไปยังเเจ็คสันที่พูดจาไม่เคลียร์อาจจะทำให้อีกคนเสียหายได้ ทั้งเเจ็คสันและยูคยอมหลบสายตามาร์คที่มองมาจนมาร์คต้องหลับตาลงแล้วพรูลมหายใจออกอีกครั้ง

"หมดหน้าที่เเล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั้น"

ร่างหนาเดินนำไปยังห้องประชุมขององค์กร ที่นี่ไม่ได้ใหญ่เท่าที่LAแต่ก็ไม่ได้เล็ก เพียงพอต่อคนห้าสิบกว่าคนได้อยู่ ที่นี่ไม่ได้มีเเค่ทีมLion King แต่มีทีมเเพทย์ ทีมประดิษฐ์เครื่องมือ รวมถึงบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ทุกที่

มาร์คไม่ได้คิดที่จะย้ายไปนอนอยู่นอกองค์กรเหมือนที่LAขอให้ตัวเองปรับตัวให้เข้ากับที่นี่ก่อนก็แล้วกัน

"พี่น่ะ!" เจ้าของโค้ดเนมYi(วายไอ) พูดกับเเจ็คสัน

"อะไร พูดมากหน่า เดินไป"

แจ็คสันผลักไหล่น้องเล็กที่สูงกว่าตัวเองให้รีบเดินไปที่นัดหมาย

มาร์คผลักประตูเข้าไปยังห้องประชุม กวาดสายตามองคนในที่อยู่ในห้องเเล้วก็กลับมาทำหน้านิ่งตามฉบับเจ้าตัว เพราะในนี้ไม่ได้มีเพียงทีมตัวเอง

"(ก้มหัว)" มาร์คก้มหัวเชิงขอโทษที่เข้ามาช้า แล้วตามๆมาด้วยเเจ็คสันเเละยูคยอมที่เข้ามา พอเข้ามากันครบเเล้วเจบีที่นั่งเก้าอี้ตรงกลางก็เริ่มเอ่ยขึ้น

"ต่อไปนี้ทีมLion King จะมาอยู่ที่องค์กรเอเชีย หน้าที่หรือภารกิจที่ได้รับมาผมจะเป็นคนตัดสินเอง"

"...."

"ทีมอื่นจะไม่มีหน้าที่หรือธุระอะไรกับทีมLion King ทั้งนั้น ยกเว้นทีมเเพทย์ เพื่อความปลอดภัยของทีม"

"ทีมLion King มีเราไม่มีหัวหน้าทีมแต่มีพี่ใหญ่คือMT(เอ็มที)" สิ้นเสียงเจบีมาร์คก็ลุกขึ้นก้มหัวลงอีกครั้งแล้วนั่งลงตามเดิม

"J7(เจเซเว่น)หน่วยลงพื้นที่ Yi(วายไอ)น้องเล็กหน่วยลงพื้นที่ จินยองทีมแพทย์จากทีม และผมBu(บียู) ทั้งนี้ทั้งนั้นเราไม่อนุญาตให้ใครทราบชื่อจริงของทางเรา และถึงแม้คุณจะรู้กันทางเราก็ไม่อนุญาตให้เรียกเด็ดขาดเพื่อความเป็นส่วนตัวของเรา" ทั้งห้องที่ไม่ได้อยู่ในทีมLion King พยักหน้าเพื่อบอกว่าเข้าใจดี

หัวหน้าทีมแพทย์ยืนขึ้นก่อนจะเริ่มพูดแนะนำทีมของตัวเองต่อ หลังจากนั้นทีมประดิษฐ์เครื่องมือก็เเนะนำต่อจนถึงทีมสุดท้าย

"โอเคครับ ขอบคุณทุกคน แล้วเรามาร่วมงานกันอย่างสันติและผ่านมันไปอย่างเรียบง่าย" เจบีเอ่ยขึ้นทั้งหมดจึงปรบมือแสดงความยินดี

มีหลายคนในห้องที่แสดงสายตาชื่นชมเพราะทีมLion King คือทีมที่ใหญ่และเเข็งแกร่งที่สุดในองค์กรจริงๆ ใครๆก็อยากร่วมงานด้วยทั้งนั้นแต่พอได้มาร่วมงานด้วยจริงๆก็เพิ่งรู้ว่านอกจากความสามารถที่โดดเด่นแล้วหน้าตาของทั้งทีมก็โดดเด่นไม่แพ้กัน

ทีมอื่นๆเริ่มเคลื่อนตัวออกจากห้องไปหมดแล้วเหลือไว้เพียงทีมLion King ที่นั่งนิ่ง(?)อยู่ในห้องกัน

"ฉันรายงานภารกิจตั้งเเต่ที่ส่งนายที่คอนโดคุณแบมแล้วนะ" เจบีเอ่ยบอกมาร์ค

ร่างหนาคิ้วกระตุกมองไปที่เจบีก็รับรู้ว่าที่อีกคนพูดคือความจริง แล้วทำไมตาแก่นั่นถึงยังรอเขาไปรายงานอยู่กัน ไม่ใช่ว่ารู้ตั้งเเต่เจบีแล้วหรอ

"ฉันไม่อนุญาตให้นายไปอยู่ข้างนอกองค์กรนะ MT"

"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะไปหนิ" เจบีพยักหน้า

"เราจะยังไม่รับภารกิจหรอก ให้พักก่อนสองวัน รวมวันนี้ด้วย"

"อย่าตลกหน่า Bu" เเจ็คสันครวญครางเพราะงานแต่ละอย่างที่พวกเขาทั้งทีมทำนั้นมันไม่มีภารกิจไหนที่ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากซักนิด เวลาพักแค่สองวันก็เหมือนกับตดยังไม่ทันหายเหม็นก็ต้องกลับมาทำงานต่อ

"ไม่ตลก"

"(ˉ(∞)ˉ) / (ˉ(∞)ˉ)"

ทั้งน้องเล็กและแจ็คสันทำสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะกลับมาทำหน้าตามเดิมเพราะได้รับสายตาดุจากจินยองที่นั่งฝั่งตรงข้าม

"ห้องพักของเราจะอยู่เชื่อมกันห้าห้องและไม่มีกล้องวงจรปิด จะมีทั้งส่วนกลางของห้องตัวเองและส่วนกลางของห้องพวกเรา"

"ที่นี่มีเครื่องมือทันสมัยทุกอย่างเหมือนLAเพราะฉะนั้นพวกนายก็คงไม่ค่อยลำบากเรื่องนี้" ยูคยอมกดสวิตซ์ตรงหน้าตัวเองก่อนเเสงเลเซอร์จะโผล่ออกมารอบห้อง อืม..แสงเลเซอร์ของที่นี่เร็วใช้ได้

"ห้องนี้เป็นห้องที่อยู่ภายในห้องของจินยองอีกทีเพราะจินยองต้องการห้องทดลองไว้" ทั้งหมดพยักหน้าเเล้วเเยกย้ายกันเข้าห้องตัวเองทันทีหลังจากที่ทัวร์ห้องนอนของตัวเองเสร็จ

มาร์คทิ้งตัวลงนอนเตียงขนาดกว้างที่มีผ้าปูสีแดงตามสีที่ชอบ หลับตาได้ไม่นานก็มีเสียงการเเจ้งเตือนจากโทรศัพท์หรูขึ้นมาเสียก่อน

ⒷⒶⓂ²

ⒷⒶⓂ² : Hey!

ⒷⒶⓂ² : I'm BamBam

XCIIIヅ : .....

มาร์คตอบกลับไปแค่จุดห้าจุด อีกฝ่ายอ่านอย่างรวดเร็วเหมือนอยู่ในห้องแชทอยู่เเล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีกครจะตอบอะไรมา มาร์คจึงกดปิดอีกครั้ง แล้วเตรียมตัวไปอาบน้ำ

ติ้ง!

ⒷⒶⓂ² : จำเราได้ใช่มั้ย

มาร์คมองข้อความที่เด้งขึ้นมาแล้วหัวเราะในลำคอ เพิ่งจากกันไม่ถึงชั่วโมงเลยถ้าเขาจำอีกคนไม่ได้ก็คงต้องไปเช็คสมองเสียหน่อยมั้ง ขยี้ผมสีสว่างตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนที่เดิม สงสัยวันนี้คงไม่ได้อาบน้ำเสียแล้วมั้ง

XCIIIヅ : จำได้

ⒷⒶⓂ² : เราชื่ออะไร

XCIIIヅ : คุณหนูแบมแบม

ⒷⒶⓂ² : ปล่าวเสียหน่อย คุณไม่ได้เป็นบอดี้การ์ดเราแล้วนะ ไม่ต้องเรียกเราว่าคุณหนูแล้ว

XCIIIヅ :ครับ คุณหนู :)

ⒷⒶⓂ² : เอ๊ะ!!!

มาร์คยิ้มพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไงอยู่ เสียงกอกแกกหน้าห้องทำให้มาร์คละสายตาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมมองไปยังประตูที่กำลังจะถูกเปิดออก

"Hey! MT Let's go to the beach tomorrow."

เป็นแจ็คสันที่พรวดเข้ามายังห้องของมาร์ค อีกคนโดนสายตาดุจากมาร์คแต่ก็ไม่ได้สนใจแถมยังพูดถึงเเพลนท่องเที่ยวพรุ่งนี้ที่เพิ่งคิดสดร้อนๆเมื่อกี้กับยูคยอมน้องเล็ก

"ไปทำไม"

"ไปชายหาดคงไปดูเขาแสดงละครสัตว์มั้ง โอ้ะๆอย่ามองแบบนั้น ไปหาดทั้งทีก็ต้องไปเล่นเซิร์ฟซี่"

"อืม"

"ไปจริงดิ" แจ็คสันทำหน้าไม่เชื่อที่อีกคนยอมไปง่ายๆ

"เออ"

"Yesssss"

พอมาร์คตอบตกลงแจ็คสันจึงรีบออกจากห้องแล้วไปพูดเอะอะอยู่ข้างนอกกับคนที่เหลือ มาร์คส่ายหัวก่อนจะออกไปแจมกับข้างนอกโดยไม่ลืมบอกคนที่อยู่ในห้องแชทเมื่อกี้

XCIIIヅ : ผมขอไปคุยกับทีมก่อน

ⒷⒶⓂ² :อื้ม

"เนี่ย หาดเซิร์ฟที่ยางยางอ่า ผมว่าน่าจะสนุกนะ" ยูคยอมเสนอสถานที่ให้กับพวกพี่ทั้งสี่คนที่นั่งรวมตัวกันหลังจากตกลงกันว่าพรุ่งนี้จะไปพักผ่อน

"นายอยากไปหรอ"

"อื้ม ผมคิดว่านะ"

ยูคยอมมองพวกพี่ทั้งสามคนที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาแต่แจ็คสันกลับยิ้มเห็นด้วยกับความคิดของน้องเล็ก แต่ถึงแม้พวกพี่ๆไม่อยากไปแค่ไหนยูคยอมก็เชื่อว่าพวกพี่เขาต้องยอมตามใจน้องเล็กอย่างเขาเเน่

"อือ เอาดี" เจบีเอ่ยบอก ส่วนคนที่เหลือก็พยักหน้าเห็นด้วย

"เราจะค้างกันที่-" ยูคยอมพูดยังไม่ทันจบเสียงของจินยองก็เอ่ยขึ้นแทรกเสียก่อน

"ไม่ได้ เราค้างไม่ได้ นายก็รู้ยูคยอม"

"อ่าาาา จริงด้วยแฮะ"

แจ็คสันลูบหูน้องเล็กที่คงจะเสียใจไม่น้อยที่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดทั้งทีแต่ไม่มีโอกาสได้นอนพัก

"เราค่อยกลับมางานที่แม่น้ำฮัน" มาร์คเอ่ยบอก

พูดถึงรายละเอียดกันอีกนิดหน่อยก็ได้ข้อตกลงว่าพวกเขาทั้งห้าคนจะไปพักผ่อนกันที่หาดเซิร์ฟยางยางแล้วค่อยกลับมาเดินเล่นแม่น้ำฮันตอนเย็น เป็นอันหมดวันหยุดอันเล็กน้อยของพวกเขาที่ได้รับมา

ท้องฟ้าเปิดแสนสดใสที่มีนกตัวเล็กบินว่อนอยู่บนหัว สายลมที่พัดเบาๆและแสงแดดอ่อนๆทำให้อารมณ์ในเช้านี้ของผู้ชายทั้งห้าคนดีไม่น้อย

ทั้งห้าคนมองชายหาดเม็ดทรายสีขาวละเอียดที่วิบวับและน้ำทะเลที่สุดลูกหูลูกตาอย่างตื่นเต้น บนพื้นผิวน้ำมีนักเซิร์ฟหลายคนกำลังโต้คลื่นกันอย่างเมามัน

"Like in LA" มาร์คเอ่ย

"WOW It is clearly paradise."

ยูคยอมน้องเล็กที่ดูตื่นเต้นกว่าทุกคนเอ่ยขึ้น มันคือสวรรค์ของคนที่ชอบชายหาดจริงๆ สายตาที่เป็นประกายของยูคยอมส่องไปทั่วชายหาดสีขาวก่อนเจอเข้ากับของบางอย่าง

"เล่นเซิร์ฟกัน!"

พี่ทั้งสี่คนตกลง แล้วพากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำของที่นี่ พอแต่งกายพร้อมเล่นเซิร์ฟเสร็จก็มานั่งรวมกลุ่มกับคนอื่นที่ฟังคนที่คาดว่าจะเป็นครูเซิร์ฟสอนวิธีการเล่น

"ในนี้มีใครเคยเล่นเซิร์ฟบ้างแล้วครับ" เสียงเข้มของอีฮยองจูครูสอนเซิร์ฟเอ่ยขึ้นถามนักท่องเที่ยวที่มาพักผ่อนแล้วสนใจการเล่นเซิร์ฟ

มีบางคนที่เคยเล่นกัน ซึ่งเเน่นอนทีมLion King ต้องเคยเล่นกันอยู่แล้วเพราะทักษะทางน้ำคือสิ่งที่พวกเขาก็ต้องเรียนรู้มันเช่นกัน แต่ว่าเเค่เล่นเพื่อให้พอเล่นได้ ซึ่งพักหลังๆมานี้เหมือนความรู้พวกนั้นจะหายไปแล้วเพราะตารางงานที่ยาว จึงส่ายหัวตอบกลับไปกันเพราะจะได้เริ่มเรียนรู้พื้นฐานกันใหม่

"โอเค งั้นเราจะเริ่มฝึกกันเลยนะครับ"

ทั้งหมดพากันไปยังบอร์ดที่ถูกวางไว้กลางหาดทราย จินยองดึงเว่นที่อยู่บนผมมาสวมเพราะแสงแดดที่เริ่มเเรงขึ้น ครูสอนเซิร์ฟเอ่ยบอกว่าจุดนอนบนเซิร์ฟแล้วให้ทุกคนนอนลงไปกัน

"โอเคนะครับ สิ่งที่สำคัญก็คือทุกคนจะต้องนอนคว่ำลงในที่เดิมเสมอนะครับ" ทั้งหมดพยักหน้า

"งั้นทุกคนลองลุกขึ้นยืนแล้วกระโดดจากนั้นลองนอนลงที่เดิมนะครับ ต้องนอนให้ได้ตรงที่เดิมเสมอนะครับ"

ทั้งห้าหนุ่มที่ดึงดูดสายตาทุกคนในหาดลองทำตามที่ครูเซิร์ฟบอก แล้วก็ยังทำออกมาได้ดี

"อย่างที่2ก็คือเราจะเรียนเรื่องการตีเเขนครับ" แจ็คสันยิ้มกว้างกับคำพูดของครูเพราะเรื่องนี้แจ็คสันเก่งที่สุดในบรรดาทักษะต่างๆของเสิร์ฟ

"ลองยื่นมือออกไปข้างๆดูครับ แล้วยกขึ้นนะครับเวลาลงน้ำอย่าให้ติดพื้นผิวน้ำเด็ดขาด ยกร่างกายส่วนบนขึ้นครับ ยกหัวขึ้นเเล้วลองพายดู ไม่ให้ขยับร่างกายส่วนบนนะครับ"

เจบีลองพายตามที่ครูบอกแล้วก็ผ่านไปได้ดี มาร์คที่ส่วนบนเเข็งแกร่งอยู่แล้วก็ยังคงทำได้ดีในตอนนี้ แจ็คสันที่เก่งในเรื่องนี้อยู่แล้วก็สามารถทำได้อย่างมืออาชีพอย่างสบายๆ จินยองที่ทำท่าพื้นฐานเหมือนในหนังสือเรียนเลยยิ่งผ่านไปได้ง่าย ส่วนน้องเล็กอย่างยูคยอมนั้นได้รับคำชมจากครูเซิร์ฟว่าเก่งมากก็เผยยิ้มกว้างเห็นฟันออกมา

"1 1 2 2 3 3 โอเคๆ ต่อไปจะลองท่ายืนบนบอร์ดดูนะครับ" นักเรียนทั้งหมดลุกขึ้นนั่งบนบอร์ดเพื่อฟังสิ่งที่ครูจะสอนต่อไป

"เวลายืนบนบอร์ด ถ้าลุกขึ้นยืนเร็วเกินไปจะทำให้เสียสมดุล ลองนอนลงแล้วกางแขนออกลุกยืนแบบหันข้างเท้าข้างหนึ่งมาด้านหน้านะครับ 1 2 3"

"โอเคๆ นอนลงครับ มาลองท่าสมดุลนะครับ พาย พายๆๆ พายอีก อัพ! โอเค กางแขนออกตั้งสมดุลแล้วยืนครับ GOOD!"

"จบแล้วครับ ต่อไปก็สามารถเล่นได้แต่ยังไม่อนุญาตให้เล่นโดยไม่มีคนคุมนะครับ เพราะพวกคุรเพิ่มฝึกกัน"

คนเริ่มเเยกย้ายกันไปแต่เเจ็คสันกลับเดินเข้าไปหาครูฝึกแล้วกระแทกไหล่ตัวเองกับไหล่ครูเหมือนเป็นการขอบคุณกลายๆ น้องเล็กและมาร์คเจบีจินยองยิ้มให้กับภาพที่พี่เเจ็คสันดูสนิทกับทุกคนไปหมด

"Work Hard Play Hard" มาร์คตะโกนบอกเพื่อนร่วมทีมตัวเอง

คลื่นน้ำเล็กที่พัดมายังหาดสีขาวละเอียดเหมือนเป็นการต้อนรับนักเซิร์ฟอย่างทีม Lion King

แจ็คสันกระโดดลงบนบอร์ดแบบไม่กลัวอะไร ต่างจากมาร์คที่ถือบอร์ดค่อยๆก้าวลงน้ำช้าๆ ยูคยอมน้องเล็กก็ค่อยๆนอนบนบอร์ดที่มีคนคุมคอยจับให้ ส่วนจินยองและเจบีก็นอนลงบนบอร์ดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

"กลัวมีฉลามจังเลย อ๊ากกก!" แจ็คสันค่อยๆเคลื่อนบอร์ดไปใกล้น้องเล็กแล้วตะโกนบอก ล้อยูคยอมที่กลัวฉลาม

เจบีพายบอร์ดอย่างรวดเร็วเหมือนรวบรวมพลังมาไว้วันนี้หมดจนชนบอร์ดของมาร์คและจินยองหลายครั้ง แต่กลับยิ้มจนเห็นฟันเม็ดข้าวโพดออกมา

"สนุกจังเลย" มาร์คยิ้มกว้างเห็นฟันซี่คมเพื่อเป็นการยืนยันว่าวันนี้เป็นวันที่สนุกจริงๆ

"ลองนั่งดูครับ ลองนั่งดูกัน" ครูเซิร์ฟที่ยืนอยู่ข้างน้องเล็กเอ่ยบอกทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรวมถึงทีมLion King ทันทีที่ยูคยอมได้ยินก็ลุกนั่งทันทีตามด้วยคนอื่นๆ

"ถ้าจะหมุนบอร์ดในท่า(นั่ง)นี้ ลองใช้ขาข้างหนึ่งหมุนเป็นวงกลมใหญ่ๆดูครับ"

ยูคยอมน้องเล็กที่มีเอเนอร์จี้ล้นหลามลองทำตามที่ครูบอกแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิมเพราะทำตามที่ครูบอกได้ เเจ็คสันเจบีมาร์คและเจบีก็เริ่มทำตามที่บอกกัน

"วู้ววววว" เสียงของมาร์ค

"วู้ววววว" ตามมาด้วยเสียงแจ็คสันที่ลองนอนบนบอร์ดใช้มือพายแล้วลองนั่งตามที่ครูบอกเมื่อกี้

"พวกเรามาอยู่ที่นี่กันเถอะ!"

"พี่เขาจะอยู่ที่ทะเลนี่เสียแล้ว ฮ่าๆๆๆ" ยูคยอมหัวเราะเเจ็คสันที่พูดออกมาว่าจะมาอยู่ที่นี่

"โอเคนะครับ เราจะซ้อมลุกขึ้นยืนกัน ผมจะดันบอร์ดให้นะครับ ถ้าผมบอกว่าอัพให้ทุกคนยืนขึ้นกันนะครับ" ครูเซิร์ฟจับปลายบอร์ดมาร์คมาใกล้ตนเพื่อทดสอบให้คนอื่นเห็นกัน

"โอเคนะครับ ไปครับ"

ครูเซิร์ฟดันบอร์ดมาร์คให้ไปด้านหน้าแล้วออกสั่งว่า'อัพ' มาร์คลองยืนขึ้นดูแล้วก็เป็นไปตามคำคาดการที่ว่าต้องล้มแน่ๆเลย ร่างหนาของมาร์คโอนอ่อนตามแรงที่ลุกขึ้นยืนเร็วเกินไปทำให้เอนไปทางซ้ายจนล้มลมทะเล

"ว้าวววว" จินยองอ้าปากกว้างมองมาร์คที่ลองยืนเมื่อกี้ดู ถึงแม้จะตกแต่ก็ยังดูเท่ได้อยู่

คนต่อไปเป็นจินยอง

"ไปๆๆๆ อัพ!"

จินยองลุกขึ้นยืนตามที่ครูบอกแต่ทรงตัวได้ดีกว่ามาร์คเพราะองศาการอ้าแขนที่มากกว่าทำให้อยู่บนบอร์ดได้นานกว่ามาร์คนิดหนึ่งแต่ก็ล้มลงอย่างเช่นมาร์ค

"ว้าววว ลงน้ำเท่มากเลย" ยูคยอมชมจินยองที่ล้มลงน้ำด้วยท่าหมุนตัวแล้วหน้าคว่ำลงน้ำ

คนต่อไปแจ็คสัน

"ไปๆๆๆ อัพ!"

แจ็คสันพองลมในปากพายมือไปแล้วลุกขึ้นยืนตามที่ครูบอกแต่เหมือนลุกขึ้นยืนไม่ตรงจังหวะทำให้เท้าด้านซ้ายติดริมเกินไปจนกลายเป็นท่ากระโดดออกด้านข้างแทน เรียกเสียงหัวเราะจากผู้คนแถวนั้นได้ดี

จากนั้นเจบีจึงขอลองบ้าง พายแขนไปเรื่อยๆแล้วลุกขึ้นยืนเอง สองขาแกร่งของเจบีสามารถยืนได้นานกว่าคนอื่นๆแต่ก็ล้มไปลงเเบบเดิมในเวลาไม่นาน

ตกน้ำแล้วก็ตกอีก ลุกขึ้นยืนลองใหม่อีกครั้งแต่ก็ยังตกอีก นี่แหละหนาที่เขาบอกว่าถ้าอยากให้เก่งต้องทำแบบสม่ำเสมอแต่พวกเขาเคยฝึกเมื่อสองปีที่แล้วและเล่นครั้งล่าสุดก็สองปีที่แล้วเหมือนกัน ไม่แปลกที่จะตกน้ำเหมือนลูกหมาขนาดนี้

แต่ถึงแม้จะเป็นเเบบนี้แต่ก็สามารถสร้างเสียงหัวเราะให้กันได้ เพราะLion Kingที่อยู่ตรงนี้คือทีมของวัยรุ่นธรรมดาที่มาเที่ยวกับเพื่อนเท่านั้น ต้องเก็บเกี่ยวห้วงแห่งความสุขเอาไว้เพราะเมื่อผ่านวันนี้ไปแล้วพวกเขาก็คงต้องกลับไปทำงานหนักอีกครั้ง

*หลายคน(ที่เป็นigot7)อาจจะคุ้นๆกับเหตุการณ์นี้ เพราะเราอ้างอิงจากGOT7 'HARD CARRY 2' ep.2 ที่ไปชายหาดกันค่ะ แต่ไม่ได้เหมือนมากนะคะ

"ว้าาาาา เหนื่อยจัง"

ร่างเล็กของผู้ชายสองคนพากันเดินมานั่งตรงที่นั่งที่ตรงหน้าคือแม่น้ำฮันอันแสนกว้างขวาง แบมแบมสวมฮู้ดสีชมพูกางเกงยีนส์สีซีดพร้อมสวมแมสให้เรียบร้อยเพราะต้องพรางตัวเพื่อไม่ให้แฟนคลับเห็นเพราะถ้าเห็นแล้วละก็แม่น้ำฮันจะต้องแตกแน่ๆ

ส่วนยองแจก็สวมเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงขาสั้นสามส่วนเหมือนอยู่บ้านแต่ก็มีแมสด้วย ที่ยองแจไม่ได้ปกปิดตัวเพราะว่าเขาเป็นเพียงแค่เชฟเท่านั้น แต่ก็พอมีคนรู้บ้างว่าเป็นเพื่อนกับร่างบางข้างๆนี่เพราะฉะนั้นพกแมสติดตัวไว้แหละดีแล้ว

เสียงพูดว่าเหนื่อยเมื่อกี้เป็นเสียงของแบมแบมที่พูดขึ้นมาเพราะว่าเพิ่งเลิกจากงานถ่ายแบบใหม่ที่รับเข้ามากระทันหันเพิ่งได้เลิกงานเมื่อกี้ก็ชวนเพื่อนอย่างยองแจออกมาเดินเล่นทันที

"เหนื่อยก็พักบ้างไอ้เเบม มึงก็ตัวแค่นี้ปล่าววะ" ยองแจลูบหัวเพื่อนผ่านฮู้ดเบาๆ

"อืม กะว่าจะพักแหละ แต่ขอเคลียร์ทุกอย่างให้เข้าที่ก่อน อึนซอกฮยองก็เหมือนจะอยากพักเหมือนกัน" ร่างบางเอ่ยถึงเมเนเจอร์หรือผู้จัดการที่เหมือนเป็นคนในครอบครัวไปแล้ว

"...." ทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไรออกมาต่อจากนั้น เกิดความเงียบท่ามกลางเสียงของผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ สายตาสีสวยของแบมแบมมองไปยังภาพตรงหน้าที่เป็นกลุ่มนักดนตรีเปิดหมวกเล่นสไตล์Easy Listening

มีผู้ชายนั่งเช็คสายกีตาร์เตรียมดีดเพลง ส่วนผู้หญิงก็จับไมค์ขึ้นเตรียมร้องเพลง เสียงดนตรีที่บรรเลงขึ้นจากกีตาร์ของผู้ชายตรงหน้าทำให้แบมแบมผ่อนคลายเผลอยิ้มออกมา

"When you're down and troubled

And you need some love and care" เสียงใสของผู้หญิงคนนั้นเอ่ยร้องเพลงท่อนแรกอย่างช้าๆเนิ่บๆ

"....."

"And nothing, nothing is going right
Close your eyes and think of me

And soon I will be there
To brighten up even your darkest night

....

You just call out my name"

You've Got a Friend - Carole King

เพลงนี้เป็นอีกเพลงที่เราชอบมากๆเพราะมันสื่อถึงความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนได้ดีมากเลย

"รู้ใช่มั้ยเวลามึงรู้สึกเหงาน่ะ เเค่เรียกชื่อกูเลยนะเว้ย"

"มึงจะรีบวิ่งมาหากูเลยหรอวะ"

"ปล่าว แค่จะทดสอบว่าเสียงมึงดังแค่ไหน"

แบมแบมและยองแจต่างหัวเราะกันออกมา เสียงหัวเราะใสๆของผู้ชายร่างบางทั้งสองคนกลืนเข้าไปกับเสียงผู้คนอื่นๆแต่มันกลับดังในหัวใจของทั้งสองอย่างดีอย่างดังฟังชัด

แบมแบมก็เป็นเพียงเด็กที่เดินตามฝันตัวเองมาตั้งเเต่เด็กๆ จนวันนี้กลายเป็นไอดอลที่เป็นที่รู้จักไปทั่วโลกแล้วตั้งเเต่เด็กๆก็มียองแจเป็นเพื่อนแค่คนเดียวและถึงแม้แบมแบมจะไปได้ไกลแค่ไหนแต่ไม่เคยลืมเพื่อนอีกคนซักนิด

แต่ครอบครัวของแบมแบมที่พ่อทำงานทูตที่ต่างประเทศทำให้นานๆทีกลับมาบ้าง ไม่ต่างจากแม่ที่เป็นประธานบริษัทเจ้าของเครื่องสำอางแบรนด์ดัง พวกท่านแทบไม่มีเวลาให้เพื่อนตัวเล็กของยองแจซักนิด จนแบมแบมอาจจะลืมความอบอุ่นที่พวกท่านมอบให้

แต่เมื่อใดที่พวกท่านกลับมาก็เหมือนเติมพลังให้เพื่อนตัวเล็กของเขาเหมือนกัน

แสงแดดอ่อนๆที่เคยมีอยู่มอดหายไปพร้อมๆกับพระอาทิตย์เเล้ว คุณพระจันทร์เข้ามาฉาดฉายบนท้องฟ้าทำหน้าที่ส่องแสงสว่างแทนพระอาทิตย์ในตอนเช้า

หนุ่มทั้งห้าคนที่เหนื่อยอ่อนจากการเล่นเซิร์ฟมาทั้งวันพากันเดินเตาะแตะเอื่อยไปเรื่อยๆตามทางเดินที่มีของกินอยู่ประปราย

มาร์คต้วนภายใต้หมวกแก๊ปสีดำและเสื้อยืดสีขาวกางเกงกีฬาสีเทาเดินตามหลังน้องๆที่เดินไปนำหน้า สอดสายตาไปทั่วทุกพื้นที่เพราะอาชีพของเขามันทำให้ต้องระแวงทุกอย่างทุกพื้นที่ที่เคยไป

"มาร์ค นั่นไม่ใช่คุณหนูของนายหรอ"

จินยองที่ถอยหลังกลับมาเพื่อคุยกับมาร์คบอกให้คนที่มัวเเต่มองไปรอบๆจนไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าห่างจากนี้ไม่มากนัก เหมือนกำลังนั่งกินอาหารอยู่ดูจากแก้มตุ่ยที่เคลื่อนไหวตามจังหวะการเคี้ยว

สายตาคมเลื่อนมองไปยังร่างเล็กที่จินยองบอก ถึงแม้อีกคนจะใส่ฮู้ดแต่เขากลับจำได้ดี

"อืม"

"อ่าว ไม่เข้าไปทักหน่อยหรอ"

"ไม่มีความจำเป็นหรอกหน่า" มาร์คขมวดคิ้วตอบจินยอง

"แต่เหมือนจะจำเป็นแล้วนะ"

เจบีเข้ามาร่วมบทสนทนา มองไปยังร่างเล็กสองคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นทำให้ทั้งมาร์คและจินยองหันไปมองตาม ที่ที่ทั้งสองคนอยู่ไม่มีอะไรหรอก แต่ระยะห่างจากนั้นประมาณหนึ่งเมตรเหมือนจะมีคนที่ซุ่มมองอยู่ห่างๆ

ก่อนจะเป็นมาร์คที่เดินไปยังสถานที่นั้นโดยเร็ว เเจ็คสันและยูคยอมที่เดินนำหน้าอยู่มองมาร์คที่เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วก็ได้แต่ทำหน้างง หันกลับไปมองเจบีและจินยองเพื่อรอคำตอบแต่ทั้งสองคนกลับส่ายหน้าแทนคำตอบ

มาร์คเดินผ่านฝูงชนพอถึงจุดหมายจึงนั่งลงข้างๆแบมแบมและสามารถบังร่างบางที่มัวเเต่กินอยู่ให้รอดพ้นสายตาคนคนนั้นได้

"อ้ะ!" แบมแบมหันไปมองยังผู้บุกรุกคนใหม่ที่เข้ามาโดยไม่บอกไม่กล่าว มือบางเกือบจะทิ้งต๊อกบกกีที่อยู่ในมือ ยองแจหันไปมองแบมแบมและบุคคลใหม่ก่อนจะคลี่ยิ้ม

"อยู่เฉยๆนะ"

มาร์คเอ่ยเสียงเรียบมองไปด้านหน้าปกติ ต่างจากแบมแบมและยองแจที่มองตาแป๋วอย่างนึกสงสัยที่จู่ๆอีกคนก็บอกว่าอยู่เฉยๆ แต่ทั้งสองคนก็พออ่านเกมส์ออกจึงตามน้ำไปก่อน

อยู่ได้สักพักก็มีคนอีกสี่คนเข้ามาสมทบ แบมแบมพอจำได้ว่าอีกคนคือทีมเดียวกับมาร์ค แต่ยองแจตกใจเว่อร์เพราะหนึ่งในคนนั้นคือคนที่เป็นแฟนสมมุติของเขาในงานคืนนั้น

"ไปแล้ว"

"อืม"

"เดี๋ยวก่อนๆ มีเรื่องจะอะไรหรอ" แบมแบมถามเสียงใส

"มีคนแอบตามพวกคุณอยู่" มาร์คบอกแบมแบมเบาๆก่อนจะลุกขึ้นปัดก้นก่อนจะเอ่ยลา

"พวกคุณจะไปไหนกันหรอ"

"เราจะไปกินข้าวกัน ไปด้วยกันมั้ยครับ" ยูคยอมเอ่ยชวนแบมแบมและยองแจที่มองพวกเขากับมาร์คสลับกัน แบมแบมยิ้มกว้างก่อนจะรีบพยักหน้ารัวๆ ยองแจก็เออออไปกับเพื่อนร่างบางพยักหน้าตาม

"ไปสิ ไปครับ"

ปิดแมสเเล้วลุกขึ้นยืนข้างๆมาร์ค ลมพัดผ่านพอดีทำให้ฮู้ดที่อีกคนสวมตกลงไป แบมแบมตกใจก่อนจะตกใจยิ่งกว่าเพราะมีมือหนาเลื่อนมือดึงขึ้นมา

"ระวังหน่อย" แบมแบมยิ้มตอบรับก่อนที่ทั้งเจ็ดคนจะร่วมเดินทางไปด้วยกัน ท่ามกลางคนมากมายเเถวนั้น

100%

เราจะมาอัพทุกวันพุธและวันอาทิตย์นะคะ

______________________________

#Seรู้จักดีมบ.

-ธัญญะ-

______________________________

@forevergot713

When you're down and troubled