ตอนที่ 1 : #00 beGin
#00 beGin
(ด้านบนกำลังลงมา3คน) เสียงจากเครื่องฟังในหูทำให้ผู้ใส่ขมวดคิ้ว
"X!" ก่อนเคลื่อนย้ายตัวเองไปหลบซ่อนตรงใต้โต๊ะใหญ่ในมุมห้อง กดเครื่องฟังให้แน่นขึ้นแล้วดึงกระสุนในชุดสูทราคาแพงออกมาใส่ปืนกระบอกสั้น เตรียมพร้อมสำหรับงานที่กำลังจะเกิดในอีกสิบวิข้างหน้า
(ต้องการกำลังเสริมมั้ย) เสียงปลายสายดูเคร่งเครียดเล็กน้อย ถ้าในเวลาปกติอีกคนคงสู้ไหวแน่ๆแค่สามคนแต่บาดแผลบนไหล่กว้างที่มีเลือดไหลซึมอยู่ตอนนี้ทำให้ร่างหนาอ่อนแรงไม่น้อย
"คิดว่าไหว" เสียงทุ้มเอ่ย
ปัง! เสียงกระทืบบานประตูขนาดใหญ่ดังขึ้นทำให้คนที่หลบอยู่มองไปทางต้นเสียง
(ดูท่าจะตัวใหญ่กว่าที่คิดแฮะ) ถ้าถามว่าคนในเครื่องฟังรู้ได้ไงว่าคนที่กำลังเดินทั่วห้องนี้ตัวใหญ่ก็คงจะยกความดีความชอบให้ฝ่ายผลิตอุปกรณ์ขององค์กรที่ผลิต'คอนเเทคเลนส์มอง' เมื่อผู้สวมใส่สวมไปกับดวงตาของตนแล้วคนในองค์กรที่ควบคุมการดูก็สามารถมองเห็นได้
"ซื้อผัดไทยร้านเดิมไว้ให้ด้วย" เสียงจากร่างสูงทำให้คนที่เปล่งเสียงในเครื่องฟังยกยิ้ม เพราะมันเป็นคำบอกกลายๆว่า 'เขาจะปลอดภัยกลับไป' ปลายนิ้วยาวกดเบอร์โทรของร้านอาหารโปรดแล้วกรอกเสียงบอกชื่อเมนูตามคำสั่งของอีกคน
"มันอยู่ไหนวะ!" ชายร่างใหญ่เดินเตะทุกอย่างไปทั่วห้อง จนสายตาหยุดมองโต๊ะใหญ่ที่มีรอยหยดเลือดประปราย มันแสยะยิ้มก่อนจะหันไปพยักหน้าให้คนที่เหลือกระจายไปตามมุม
(เหมือนมันจะเห็นนายแล้ว เตรียมปะทะในอีก3วิ)
3
2
1
"อ๊ากกกกกก!" ร่างหนาที่อยู่ใต้โต๊ะเมื่อกี้กลิ้งตัวออกมาข้างนอก ยืนขึ้นเต็มตามความสูงแล้วซัดหน้าคนที่อยู่ใกล้สุดด้วยรองเท้าราคาแพงที่เพิ่งเบิกจากกองกลาง
อีกสองคนที่เหลือไม่รอให้ร่างสูงอยู่นิ่งคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจับตัวจากด้านหลังอีกคนง้างมีดที่อยู่ในมือกะแทงลงตรงท้องอีกแผล หึ!แต่ขอโทษนะ พอดีฉลาดกว่า
กึก! จัดการโขกหัวไปด้านหลังเต็มเเรงหลุดออกจากพันธการจนทำให้มีดที่จะแทงลงบนเป้าหมายกลายเป็นเเทงบนพวกเดียวกัน
"อ๊ากกกกก!" ร่างหนาลอบยิ้มก่อนจะเบนมือขวาที่ถือกระบอกปืนไปทางอีกคนที่เพิ่งฆ่าเพื่อนร่วมงานตัวเองไป
"มาตัวต่อตัวมั้ย!" พี่ยักษ์ร่างบึ้มตะโกนเสียงดัง
ร่างหนาหมุนปืนในมือเตรียมสอดเข้าในสูท
"คิดไปคิดมาไม่ดีกว่า ปัง!" จบเสียงปืนคนที่รอดชีวิตเพียงคนเดียวในนี้ก็เดินออกมาทันที
"เคลียร์" ปลายเท้าเดินไปสบายไปเรื่อยๆลงมาชั้นต่ำสุดจนถึงประตูรถซีดานสีดำที่วาววับถึงเเม้จะดูเป็นซีดานปกติแต่แท้จริงแล้วเป็นรถกันกระสุนที่หนาแน่นมากที่สุดคันหนึ่ง
ปลายเท้าเหยียบคันเร่งจนปลายเข็มชี้เลข120แต่เห็นแบบนั้นอีกคนก็ยังไม่คิดผ่อนลง
(เดี๋ยวก็ตายหรอก ศพไม่หล่อหรอกนะความเร็วแบบนั้นน่ะ) ร่างหนายกยิ้มเเผ่วเบาแล้วทำหน้านิ่งตามปกติ ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มตอบกลับอีกคน
"ก็บอกว่าจะรีบไปกินผัดไทยไง" ยางรถบดเบียดบนถนนนานนับสามสิบนาทีก็ถึงองค์กรลับที่เขาทำงานอยู่ เคลื่อนตัวรถไปยังโรงจอดรถหยิบเสื้อสูทที่เปรอะเลือดมาพาดแขนแล้วเดินเข้าประตู กดปุ่มลิฟต์ตัวเลขตรงหน้าแสดงเป้าหมายที่ชัดเจน
ชั้นใต้ดินชั้นที่หนึ่งเป็นชั้นสำหรับกลุ่มเทคโนโลยีทันสมัยต่างๆที่ถูกออกแบบโดยคนในองค์กร แต่ถ้าเป็นห้องโถงกว้างริมสุดเป็นห้องที่เอาไว้สำหรับคุยประชุมงานต่างๆหรือภารกิจใหม่ที่ได้รับ
เมื่อมือเรียวผลักบานประตูเข้าไปนัยน์ตาคมประสานกับแววตาเรียบนิ่งเเต่สื่อความซุกซนในนั้น
เจ้าของโค้ดเนมMT(เอมที)วางสูทลงบนโต๊ะ แล้วพิงสะโพกสอบกับโต๊ะขนาดใหญ่ที่อยู่กลางห้อง
ร่างบางยิ้มเล็กน้อยเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่เตรียมมาไว้รออีกฝ่ายเดินมาหยุดตรงหน้า
"ผัดไทยเกือบเป็นหมันเเล้ว" MTลอบยิ้มมุมปาก
"แช่งอยู่หรือไง"
"อืม ก็นิดหน่อย" ร่างบางใช้ผ้าสีขาวที่ชุบน้ำสะอาดหมาดๆเช็ดแผลตรงหัวไหล่อีกคนที่โดนมีดเฉี่ยวเล็กน้อย ก่อนวางลงแล้วหยิบผ้าที่ชุบน้ำเกลือมาเช็ดรอบๆแผล
ผงะไปเมื่อหันมองกล่องปฐมพยาบาลแต่ไม่มีครีมฆ่าเชื้อ
"สงสัยJ7(เจเซเว่น)เอาไปแฮะ" สิ้นเสียงร่างบางที่ทำแผลอยู่ บานประตูก็ถูกเปิดออกด้วยร่างหนาของอีกคน
ทั้งสองคนหันไปมอง
"มองทำไม, อ่ะ!เอาครีมมาคืน" คนตัวเล็กพยักหน้ารับครีมมาทาให้แผลแล้วปิดแผลให้อีกคนให้เรียบร้อย
"ไอ้มาร์ค, ได้ภารกิจใหม่ในเมลยัง" เเจ็คสัน หรือโค้ดเนมลับJ7เอ่ยถามอีกคนที่เพิ่งทำภารกิจใหม่เสร็จไปหมาดๆ
"ยัง"
"เช็คเมลด้วย ครั้งนี้นอกประเทศว่ะ" มาร์คขมวดคิ้ว
"ที่ไหน ใคร?"
จินยองหรือคนที่ทำการผลิตอุปกรณ์ต่างๆในองค์กร คนที่พูดในเครื่องฟัง คนแฮคระบบต่างๆ และคุณหมอขององค์กร ถ้าให้พูดง่ายๆก็คืองาน20%ของที่นี่คือของร่างบางนี้ทั้งหมด เดินออกจากบทสนทนาปล่อยให้สองหนุ่มได้คุยกัน
"เกาหลีใต้, แบมแบม หลานประธานาธิบดี"
"คนที่ต้องจัดการ?" แจ็คสันนั่งบนเก้าอี้ข้างมาร์ค วางขาบนโต๊ะประชุม การกระทำนี้โดนดุบ่อยๆจากหัวหน้าเเต่มันก็ยังทำ มาร์คถอนหายใจ
"ไม่มี, แค่ปกป้อง"
"อืม"
บรรยากาศในห้องเงียบอีกครั้งแต่ไม่ได้ดูอึดอัด มาร์คเช็คเมลตามที่คนนอนหลับตาพูด เมลที่ส่งจากบอสพวกเขามาเมื่อชั่วโมงที่เเล้วถูกเปิดเช็ค
สัญญาว่าจ้างที่ระบุไว้ชัดเจนว่าต้องเป็นคนขององค์กรเท่านั้นเเละสัญญาจะมีอายุแค่24ชั่วโมงนับตั้งเเต่เท้าเหยียบสนามบินเกาหลีใต้ ก่อนที่จะขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้งเมื่อในสัญญาระบุไว้ว่าต้องเป็นหัวหน้าฝ่ายปฏิบัติการทีมLion King เท่านั้น ซึ่งคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่เป็นเจ้าของผัดไทยที่ยังไม่เเตะซักเส้นนั่นเเหละ
"เจาะจง?" มาร์คเอ่ยถาม
"อือ พรุ่งนี้ประชุม, อีกสามวันเดินทาง" แจ็คสันตอบ พลันสายตาไปเห็นจานผัดไทยที่วางอยู่ ตาลุกวาวทันที
"ของกู" กึก!มือที่หมายจะเอื้อมไปจับซ้อมขึ้นมากินชะงัก
"แบ่งกูหน่อยก็ได้~" J7ทำเสียงอ้อนเบาๆ
MTกรอกตาแล้วเดินไปหยิบจานผัดไทยตรงหน้าอีกคนมาไว้กับตัว เดินออกจากห้อง ทิ้งให้คนข้างหลังนิ่งอึ้งกับความขี้งกของตน
ร่างหนาเดินตรงมาที่ลิฟต์อีกครั้ง แล้วเเทรกกายเข้าไปกดชั้นบนตามที่อยู่ของตนเอง พอประตูลิฟต์เปิดออกก็ทอดขายาวๆนั่นตามทางไปเรื่อยจนถึงบันไดใหญ่กลางองค์กร ก่อนเดินขึ้นไปเเล้วผลักประตูบานหนึ่งที่มีชื่อระบุชัดเจน
MT Lion King
ตามจริงที่พักในองค์กรไม่บ่อยหรอกที่อีกคนจะมานอนเพราะเจ้าตัวมีเพ้นเฮาส์สุดหรูอยู่ แต่หากวันไหนปฏิบัติภารกิจจนดึกหรือเกือบเช้าอย่างครั้งนี้ก็ทำให้ต้องนอนที่นี่อย่างเลี่ยงไม่ได้
ห้องคลุมโทนโมโนเหมาะกับนิสัยเจ้าตัว เครื่องเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น ถ้าผลักประตูอีกบานหลังเตียงนอนจะเป็นห้องฟิตเนต
เจ้าของร่างสูงไม่คิดอะไรมาก ถอดคอนเเทคเลนส์ออกแล้วเดินไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำ ถอดเสื้อกางเกงออกหมดเหลือเพียงอันเดอร์แวร์สีเข้มแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ผ่อนคลายร่างกายจากอาการล้าที่ทำงานหนักมาทั้งวัน
เปิดน้ำอุ่นในอ่างแล้วลงไปแช่ทันที เปลือกตาหลับลงพลันนึกถึงอาชีพที่ตนทำอยู่ตั้งเเต่เด็ก
มันเริ่มตั้งเเค่ที่พ่อมาร์คก่อตั้งองค์กรลับขึ้นมาเพื่อปกป้องทุกคนจากคนที่จะทำร้าย แต่ไม่เหมือนตำรวจเพราะงานที่ทำนั้นจะทำเเค่งานที่ใหญ่โตหรืองานที่กระทบต่อแวดวงกว้าง มาร์คโตมากับสิ่งนั้น จนโตพอสมควรจึงขอพ่อเข้าองค์กร
อืม....ถ้านับก็ราวๆ10กว่าปีมาเเล้ว แต่เพิ่งได้ลงสนามเมื่อ5ปีที่เเล้ว องค์กรใหญ่อยู่ยุโรปและมีองค์กรย่อยๆไปอีกทุกทวีป
มาร์คหัวหน้าปฏิบัติการทีมLion King คือทีมที่แข็งแกร่งที่สุด และเป็นทีมที่ทางรัฐต้องการกำจัดมากที่สุด ถูกแล้วล่ะ องค์กรลับนี้ไม่ได้สร้างเพื่อหนุนใครเเละไม่ได้ให้ใครมาหนุน อยู่อย่างอิสระ บางครั้งก็จ้องเล่นงานรัฐบ้างตามโอกาสที่คัน
มาร์คส่ายหัวเรียกสติตัวเองที่คิดอะไรเพลินไป รีบอาบน้ำแล้วเข้านอนทันที อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเห็นแสงอาทิตย์แล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
แสงแดดที่ลอดผ่านม่านกระทบเปลือกตาสวยและริมฝีปากกระจับ จมูกโด่งเป็นสัน ผิวหน้าที่ปรากฏรอยเล็กๆเพราะงานที่ทำ เจ้าของหันหน้าหนีมุดหน้าลงกับหมดใบโต ไม่สนใจเสียงที่ดังอยู่หน้าห้อง
"มาร์ค!!! อีก10นาทีประชุม!" เสียงใสของจินยองบอกคนที่อยู่ในห้อง พอไม่มีเสียงตอบกลับจึงขยับเเว่นตาแล้วทำหน้ามุ่ย เดินออกจากจุดนั้นมุ่งหน้าไปยังห้องประชุมเมื่อวาน
"สายไป2นาที" เสียงทุ้มต่ำของเจ้าขององค์กรเอ่ยขึ้น มาร์คยักไหล่เดินไปนั่งที่ประจำของตัวเองที่มีiPadวางอยู่ เปิดแผนผังอะไรซักอย่าง สอดสายตาทั่วห้อง J7อยู่ จินยองอยู่ Bu(บียู)อยู่ ขาด1
"Yi(วายไอ)" มาร์คถามหาคนที่ขาดหายไป
"น่าจะกำลังมา" Bu คือโค้ดเนมของเจบี ผู้ที่ตอบคำถามไปเมื่อกี้
"ขออนุญาตครับ" ร่างสูงขาเรียวของน้องสุดในทีมLion King ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกล่าวคำขอ ก่อนเดินไปนั่งที่ประจำ
"เริ่มนะครับ" Buเอ่ย พอคนนั่งหัวโต๊ะพยักหน้าจึงยิ้มรับ ก่อนจะอธิบายแผนภารกิจใหม่คร่าวๆ
"ประธานาธิบดีเกาหลีใต้ต้องการให้ทีมLion Kingไปทำภารกิจสำคัญที่เกาหลีใต้ โดยต้องการให้MTเป็นบอดี้การ์ดของหลานชายตัวเองในอีก2วันที่จะถึง นั่นก็คืองานการกุศล มีการประมูลของที่มีมูลค่าสูงเพื่อนำไปมอบให้มูลนิธิเด็กด้อยโอกาสทั่วเอเชีย"
มือเรียวกดรีโมทให้หน้าจอในiPadแต่ละคนเปลี่ยนไปอีกหน้าแสดงของที่ควรจดจำไว้
"โดยทางสัญญาได้ระบุไว้ชัดเจนเเล้ว นั่นหมายความว่าเรามีเวลาเพียง24ชั่วโมงในการขโมยของประมูลที่มีมูลค่าที่สุดในงานการกุศลครั้งนี้ให้ได้ เพื่อนำกลับไปคืนให้ทางรัฐ"
แจ็คสันขมวดคิ้ว มองไปทางคนพูด ทวนคำพูดนั้นช้าๆก่อนเอ่ยถาม
"ทำไมต้องคืนให้รัฐ?"
"เพราะทางคนประมูลมันทุ่มงบไม่อั้นเพื่อส่งไปขายต่อในราคาที่สูงขึ้น ฉะนั้นต้องคืนให้รัฐแล้วทางนั้นสัญญาว่าจะนำกลับไปคืนในที่ของมัน"
"แล้วทำไมMTต้องเป็นบอดี้การ์ดด้วย?" Yi ถาม
"แบมแบม หลานประธานาธิบดีได้รับการ์ดเชิญให้เข้าร่วมงานครั้งนี้ด้วย, ทำให้ทางนั้นห่วงความปลอดภัยของหลานตัวเอง"
ทั้งหมดพยักหน้าเป็นอันว่าภารกิจนี้ทีมLion King ทุกคนรับทราบ
"ขอคาเรกเตอร์" จินยองที่เงียบมานานเอ่ยถาม
"MT(เอมที)บอดี้การ์ดสุดเข้มของคุณแบมแบม
J7(เจเซเว่น)นักธุรกิจหนุ่มชื่อว่า 'เจสัน' ผู้เข้าประมูล
Yi(วายไอ) บริกรเสิร์ฟเครื่องดื่ม"
"ส่วนนาย จินยองผู้รายงานการเคลื่อนไหวทุกอย่างและอยู่ในองค์กรสาขาเอเชีย"
ทั้งหมดพยักหน้าอีกครั้งแล้วมองไปที่คนนั่งอยู่หัวโต๊ะ
"อะแฮ่ม! โอเค ฉันก็มีข่าวมาบอกพวกนายเหมือนกัน"
"พวกนายLion King ต้องไปประจำที่สาขาเอเชียเป็นเวลาหนึ่งปี" เจบีเตรียมอ้าปากเถียงเเต่คนที่พูดเมื่อกี้ก็ทำนิ้วชี้ไว้ที่ปาก
ทำให้ต้องถอนหายใจ ขมวดคิ้วมองไปยังจุดรวมสายตาของทุกคนในทีม
"จุๆๆ พวกนายไม่มีสิทธิปฏิเสธ และสาขาที่นายไปนั้นBuต้องเป็นหัวหน้าองค์กรฝั่งเอเชีย"
ทั้งห้องเปลี่ยนจุดรวมสายตาไปที่เจบีแทน เจบียกมือจับขมับ ส่วนเเจ็คสันหัวเราะร่าเมื่อสมองเริ่มประมวลผลทุกอย่าง ยูคยอมหยับหูฟังขึ้นมาสวมทันทีเพื่อเป็นการตัดขาดจากโลกภายนอก ส่วนจินยองลุกขึ้นขอตัวออกจากห้องก่อนเพราะมีเคสด่วน
"พ่อคิดจะทำอะไร" สายตาคมกริบสบสายตากับคนที่อายุเยอะกว่า
"หัวหน้าดีกว่ามั้ย"
"ผมไม่มีเวลานานหรอกนะ ตาแก่รีบพูดมา"
รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าเมื่อครู่เลือนหาย
"ไอ้นี่!"
"เร็ว" มาร์คเร่ง
"ก็เเค่จะบอกว่าหนูแบมแบมน่ารักดี" มาร์คคิ้วกระตุกมองรอยยิ้มพิลึกนั่นแล้วออกไปแต่ก็ไม่ลืมทิ้งท้ายให้คนที่แก่ในห้องได้คิ้วกระตุกแทน
"แก่เเล้วหัดกินยาบ้าง"
______________________________
#Seรู้จักดีมบ.
-ธัญญะ-
______________________________
@forevergot713
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น่าตาม มาต่อเร็วววว