แก๊งค์ป่วน- ก๊วนหอพัก

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อเสือสาวพบสิงห์หนุ่ม

ตอนที่  1  เมื่อเสือสาวพบสิงห์หนุ่ม

"อะไรนะแม่! แม่จะทำอย่างนี้กับหนูไม่ได้นะ" พิมรดาโวยวายใส่ผู้เป็นมารดาที่นั่งเงียบบนโซฟาตัวโปรดภายในห้องรับแขกที่สุดแสนจะอลังการ

"ยัยพิม ใจเย็น ๆ หน่อยซิลูก  แค่แม่บอกว่าจะส่งหนูไปอยู่โรงเรียนประจำแค่นี้  โวยวายยังกับแม่จะให้หนูไปโรงฆ่าสัตว์อย่างนั้นแหละ"  พิมลพันธ์ปรามลูกสาวคนเก่งที่เอาแต่เปล่งเสียงร้องโวยวายไม่ยอมหยุด

"ไม่เห็นจะต่างกันที่ตรงไหนเลย  ระหว่างโรงฆ่าสัตว์กับโรงเรียนประจำ  แม่ปล่อยให้หนูไปโรงฆ่าสัตว์ยังดีซะกว่าอีก  หนูไม่ไปนะแม่  เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมจริง ๆ ด้วย"

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปอยู่อเมริกากับแม่  ตกลงมั๊ย  ยังไง ๆ  แม่ก็ไม่ยอมให้หนูอยู่บ้านคนเดียวเป็นอันขาด"  พูดได้เท่านี้พิมลพันธ์ก็เงียบ  ปล่อยให้ลูกสาวนั่งคอตกหลังจากที่ได้ฟังคำขาดจากมารดา

"แต่...  หนูก็ไม่อยากไปอเมริกานี่คะ  แม่ก็รู้หนูยังคิดถึงคุณยายอยู่  ถ้าไปอเมริกาหนูก็ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณยายที่สุสานซิคะ  และการไปอยู่โรงเรียนประจำก็จะทำให้หนูไม่ได้ไปเยี่ยมคุณยายด้วย"

"แม่ยังไม่ได้บอกหนูเหรอว่าโรงเรียนที่แม่จะให้หนูย้ายไปอยู่คือเซนต์มารี-แทแรส" 

"หา!  ถ้าอย่างงั้นหนูก็สามารถไปเยี่ยมคุณยายตอนไหนก็ได้ซิคะ  โอเคค่ะ  ย้ายเลยค่ะแม่  หนูยอมทุกอย่างขอแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ  คุณยาย  มีโอกาสไปเยี่ยมบ้างเท่านั้นก็พอแล้ว" 

เป็นเพราะพิมรดาอยู่กับคุณยายมาตลอด  ตั้งแต่เธอลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้  เนื่องจากมารดาของเธอทำงานอยู่ที่อเมริกาและคุณยายของเธอไม่ยอมให้หลานสาวตัวน้อยขึ้นเครื่องบินไปอเมริกาพร้อมกับมารดา  จนกระทั่งเมื่อต้นปีนี่เองที่คุณยายของเธอเดินทางไปสู่อีกโลกหนึ่ง  จึงทำให้คุณพิมลพันธ์ จำเป็นจะต้องมาดูแลและจัดการเรื่องลูกสาวให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินทางกลับ

เซนต์มารี-แทแรส  โรงเรียนประจำของนักบวชคาทอลิกที่มีชื่อเสียงมายาวนาน  ที่ซึ่งร่างกายอันปราศจากลมหายใจของคุณยายของเธอได้พักผ่อนอยู่ภายใต้สุสานอันสง่างาม  แวดล้อมไปด้วยเพื่อน ๆ  ที่ไร้ลมหายใจเช่นเดียวกัน

"โอ๊ย!  เดินยังไงเนี่ย  ไม่ยอมดูตาม้าตาแมวเลยเหรอไง  ชนคนยังไม่ขอโทษอีก"  ด้วยความที่มัวแต่ดีใจที่จะได้ไปพบคุณยาย  พิมรดาจึงรีบวิ่งออกจากห้องเรียนจนกระทั่งไปชนเข้ากับเจ้าของเสียงที่น่าเกรงขามคนนี้

"ขอโทษ... "  เมื่อเงยหน้าขึ้นมองคนที่ถูกชน  พิมรดาก็ต้องอึ้ง

"อ้าว...พิม...  ย้ายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย  ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน  จะได้จัดปาร์ตี้ต้อนรับ"

"ปาร์ตี้บ้าอะไร  แล้วก็อย่ามาเรียกชื่อเรานะ  เราไม่รู้จักนายจำไว้ด้วย"  พิมรดาตะโกนใส่หน้าภาคิน  หนุ่มหล่อประจำโรงเรียนที่เธอเพิ่งจะวิ่งชนเมื่อตะกี้นี้

"โอ๊ย!  แก้วหูจะแตก  อยู่ใกล้ ๆ  แค่นี้ยังตะโกนอีก  ยังกับเราอยากทักตัวเองนักนี่  ถ้าไม่เห็นว่าเคยเป็นแฟนกันมาก่อน  จ้างให้ก็ไม่ทัก"

"นี่..นาย..."  พิมรดาแทบอยากเข้าไปกระชากคออีตาภาคินขี้เก๊ก  จอมกวนมาต่อยซักทีสองที  แต่ก็ต้องระงับไว้เพราะไม่อยากให้เพื่อน ๆ  ที่นี่ตกใจกับพฤติกรรมอันก๋ากั่นของตน

"ฝากไว้ก่อนเถอะ"  หลังจากกล่าวอาฆาตไว้แล้ว  ก็รีบวิ่งแจ้นไปที่สุสานหลังโรงเรียนทันที



สวัสดีค่ะ  เพื่อน ๆ  พึ่งลองแต่งเรื่องยาวเป็นครั้งแรก  ไม่รู้ว่าจะถูกใจเหรอเปล่า  ถ้ามีข้อแนะนำอะไรก็ช่วยเม้นต์หน่อยนะคะ  ยินดีน้อมรับทุกข้อความ  ขอบคุณค่ะ