สาวน้อยจอมเปิ่น

ลำดับตอนที่ #3 : ชื่อจริง

"เผด็จการชะมัดเลย  ไหนป้าบอกว่านายใหญ่ของป้าใจดีไง"

จอมเปิ่นเข้ามาในครัวหลังจากที่ลงมาจากตึกใหญ่

"เผด็จการอะไรของเอ็งฮะเปิ่น  ป้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

ป้าหนอมพูดออกไปด้วยความงุนงง  ในคำพูดและอาการของหลานสาว  พอดีกับที่ลำใยเดินตามมาติด ๆจึงได้ยินที่สองป้าหลานพูดเลยพูดขึ้นว่า

"จะอะไรซะอีกละป้า ก็ไอ้เปิ่นนะมันไปหาว่านายใหญ่เป็นขโมย "

"ตายละเอ็ง...แล้วนี่นายใหญ่กับมาเมื่อไหร่ทำไมข้าไม่เห็นรู้เรื่อง"

ป้าหนอมพูดด้วยความตกใจพร้อมกับเอามือจับไว้ที่หน้าอก

"เกือบตายละป้าแต่เปิ่นยังไม่ตาย ใครจะไปรู้ละว่านายใหญ่ของป้าจะกลับมาวันนี้  อีกอย่าง  บอกตามตรงนะ เปิ่นนึกว่านายใหญ่จะเป็นคนที่แก่กว่านะ  ก็ใครมันจะไปรู้ละเห็นเรียกกันนายใหญ่ ๆ เราก็นึกว่าแก่แล้วสะอีก"

จอมเปิ่นพูดความคิดของตนออกมา

"เอ็งนี่นะ ชั่งนึกชั่งเดาเสียจริง  ทำไมเอ็งไม่มาถามป้าก่อน  แล้วนี่ท่านจะโกรธมากหรือเปล่าก็ไม่รู้" ป้าหนอมทำท่ากลุ้มใจขึ้นมาทันที

ลำใยจึงพูดสวนขึ้นมาว่า

"ไม่โกรธแล้วละจ๊ะป้า  เพราะฉันขอประทานอภัยโทษให้มันแล้ว  อีกเรื่องนะป้า ท่านถามชื่อจริงของไอ้เปิ่นมันด้วยละ แต่มันไม่ยอมบอก ท่านเลยจะไล่มันออกถ้าไม่ไปบอกท่านในวันพรุ่งนี้"

"ตายละ  ..แล้วนี้จะทำอย่างไรกันถ้าท่านไล่เอ็งออก  เอ็งจะไปอยู่ไหน"

ป้าหนอมอุทานออกมาด้วยความกังวลใจอีกครั้ง

"วันนี้ฉันตาย สองครั้งแล้วนะจ๊ะป้า"
จอมเปิ่นพูดล้อขึ้นมา

"เอ็งอย่าเพิ่งมาล้อข้าเล่นตอนนี้นะ ทำไมเอ็งไม่บอกท่านไปว่าเอ็งชื่อจริงว่าอะไร"
ป้าหนอมพูดขึ้นด้วยความกังวล

จอมเปิ่นเลยแก้ตัวออกไปว่า
"ก็เปิ่นไม่ชอบชื่อนี้นี่ป้า มันดันไปเหมือนกับใครบางคนที่เปิ่นไม่ชอบ"

"โถ..เปิ่นเอ้ย..เปิ่น..ป้าจะบอกอะไรให้นะ สิ่งที่เราบอกว่าไม่ชอบ  มัน
ทำให้เราเป็นทุกข์นะลูก ถ้าเป็นสิ่งไม่ดีไม่งามนั้นก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เป็นชื่อที่พ่อกับแม่ของเอ็งตั้งใจจะให้เอ็งชื่อ  อย่าลืมสิว่าผู้หญิงคนนั้นเค้าก็เคยมีบุณคุณกับครอบครัวของเอ็งนะ
จำแต่สิ่งที่ดี ๆซิลูก เราอย่าไปจำไอ้สิ่งที่ไม่ดีของคน ๆนั้น  มันบั่นทอนจิตใจเราเปล่าๆนะ"

ป้าหนอมสอนหลานสาวด้วยความรักใคร่และเอ็นดู  จอมเปิ่นถอนลมหายใจออกมาเบาๆ 

"เปิ่น..เปิ่น  ขอโทษนะป้า ที่ทำให้ป้าต้องกังวลใจ  ทีหลังเปิ่นจะไม่ทำอีกแล้วจ๊ะ  พรุ่งนี้เปิ่นจะไปบอกนายใหญ่ท่านว่าเปิ่นชื่อจริงว่าอะไร"

หญิงสาวเดินเข้ามาสวมกอดผู้เป็นป้าด้วยความรู้สึกผิด ป้าหนอมยกมือขึ้นลูบศรีษะหลานสาวของตนด้วยความเอ็นดู เวลาผ่านไปสักพักจอมเปิ่นจึงลูกขึ้นนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม  ลำใยเดินมายืนข้างๆ พร้องกับถามจอมเปิ่นว่า

"แล้วตกลงเอ็งชื่อจริงว่าอะไรเหรอ บอกข้าก่อนก็ได้นะ"

จอมเปิ่นเห็นท่าทางอยากรู้ของลำใยเลยคิดจะแกล้งให้ความอยากรู้นั้นมากขึ้น

"เรื่องอะไรละพี่ลำใย ถ้าอยากรู้นะพรุ่งนี้หลังจากที่บอกนายใหญ่แล้วเปิ่นจะลงมาบอก  ไปละ"

พูดจบจอมเปิ่นก็วิ่งออกไปด้านนอก แต่ไม่ทันจะไปถึงไหน ผู้เป็นป้ากับลำใยก็ได้ยินเสียงดัง  "โคล้ม"

ทั้งสองพากันไปดูที่ต้นเสียงก็พบว่าจอมเปิ่นนั้น วอ่งหนีลำใยจนไม่ทันดูว่าด้านข้างมีกะละมังวางอยู่ จอมเปิ่นสะดุดกะละมังกระจายไปไหนต่อไหน สักพักทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงจอมเปิ่นร้องครวงครางอยู่ข้าง ๆ

"โอ้ย..อู้ย..อีกแล้วเรา ไม่หน้ารีบเลย เจ็บชะมัดเลย"

ป้าหนอมกับลำใยพากันส่ายหัวให้กับความซุ่มซ่ามของหญิงสาว
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนตื่นขึ้นมาแต่ชาวเพื่อจะทำหน้าที่ของตน  เว้นแต่จอมเปิ่นเพียงคนเดียวที่ยังนอนหลับสบาย และไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา 

"ก๊อก ๆ ๆ เปิ่นเอ้ยเปิ่น  ตื่นได้แล้ว เอ็งจะไปถึงไหนฮึ" ป้าหนอมเดินมาตามหญิงสาว  สักพักประตูจึงเปิดออกต้อนรับผู้เป็นป้า 

"ไงเอ็ง นอนลืมบ้านลืมเมืองเลยนะ"เมื่อผู้เป็นป้าเดินเข้ามาในห้องจอมเปิ่นจึงเดินไปหยิบของเตรียมจะไปอาบน้ำเปลียนเสื้อผ้า

"เมื่อคืนเปิ่นปวดหัวทั้งคืนเลยจ๊ะป้า เลนนอนไม่ค่อยจะหลับ มาหลับเอาตอนรุ่งสางนี่ละจ๊ะ"จอมเปิ่นหันมาพูดกับผู้เป็นป้า

"แล้วตอนนี้ยังปวดอยู่หรือเปล่าถ้า ยังปวดอยู่ก็นอนพักไปก่อนก็ได้  เดียวป้าจะให้ลำใยมันเอาข้าวต้มร้อน ๆ มาให้"
ผู้เป็นป้าถามด้วยความเป็นห่วง 

"ตอนนี้ดีขึ้นแล้วละจ๊ะ  กินยาอีกสักเม็ดสองเม็ดก็คงหาย ทำงานได้สบายเลย"
จอมเปิ่นพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเอ็งละกัน เดี่ยวป้าจะต้มข้าวต้มไว้ให้ อาบบน้ำอาบท่าเสร็จแล้วก็รีบ ๆออกไปกินข้าวกินยา"

ผู้เป็นป้าพูดจบก็เดินออกจากห้องไป  จอมเปิ่นจึงรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ  เวลาผ่านไปไม่นาน จอมเปิ่นเดินมาที่ห้องครัวที่ประจำของทุกคน  ยกเว้นนายใหญ่  จอมเปิ่นเดินมานั่งตรงที่ ที่ว่างอยู่ ต่อเดินไปหยิบข้าวต้มที่ป้าหนอมเตรียมไว้ให้พร้อมกับพูดขึ้นว่า

"กินเยอะ ๆละ ยัยซุ่มซ่าม จะได้หายเร็ว ๆ"

"ขอบใจจ๊ะ  เปิ่นจะกินเยอะ ๆเลย"

จอมเปิ่นตอบออกไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"แล้วนี่ไปทำอะไรมาถึงได้จับไข้แบบนี้ "เป็นต่อถามขึ้น

 แต่แทนที่จะเป็นจอมเปิ่นที่เป็นคนตอบ กลับเป็นลำใยที่ตอบแทน

"ก็มันดันวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ หกล้มลงไปนะสิ  ดี..สม..อยากไม่บอกชื่อจริงข้าก่อนดีนัก จับไข้เลย"

"ชื่อจริงอะไรกัน  พี่ไม่เห็นเข้าใจที่พี่ลำใยพูดเลยเปิ่น"ต่อถามแบบงง

"อ้อ..ก็ชื่อจริงอย่างเช่น เอ็งมีชื่อจริงชื่อต่อลาภไง  ไอ้เปิ่นมันก็มีชื่อจริงเหมือนกัน"

"แล้วทำไมเปิ่นต้องบอกชื่อจริงกับเอ็งด้วยละนังลำใย  มันจะบอกใครหรือไม่บอกใครก็เป็นสิทธิของมันนะ"

ละออพูดสมทบขึ้นมาอีกคน

"จริงจ๊ะที่มันเป็นเรื่องของมัน  แต่ถ้านายใหญ่ท่านอยากรู้มันก็ควรจะบอกท่านไม่ใช่เหรอน้าละออ"ลำใยลอยหน้าลอยตาพูด

"แล้วนายใหญ่ท่านจะอยากรู้ไปทำไม "ตาสนเสริมขึ้นอีกคน

"อยากรู้ไปแล้วละน่า ลุงรู้ไหมว่า  ถ้าไอ้เปื่นมันไม่ยอมบอกชื่อจริงท่านนะท่านจะลงโทษมันขั้นเด็ดขาด ดีไม่ดี อาจโดนไล่ออกเลยนะทุกคน"

สิ้นเสียงของลำใยก็เป็นเสียงขันน้ำที่ป้าหนอมโยนลงมาดังโคล้ม  คนที่ตกใจสุดก็เป็นลำใยแค่คนเดียว ลำใยเลยโวยป้าหนอมทันที่เหมือนกัน

"อะไรกันป้าหนอม  อยู่ ๆก็โยนขันลงมาแบบนี้นะ  ดีนะที่มันไม่มีน้ำ ถ้ามีนะ"ลำใยหยุดอยู่แค่นั้น

"ทำไม  เอ็งจะทำไมข้าฮะนังลำใย อิ่ม ๆกันแล้วก็ลุกไปทำงานทำการของเอ็งสะ มาพูดแต่เรื่องของคนอื่นมันสนุกนักหรือไงกัน ไป ไปได้แล้วงานเอ็งรอท่าอยู่แล้วนั้นนะ  เปิ่นอีกคนขึ้นไปช่วยนังลำใยมันทำความสะอาดบนตึก  เสร็จแล้วจะได้มาช่วยข้าทำอาหารให้นายใหญ่ท่าน ไป"

ทุกคนต้องรีบลุกจากตรงนั้นเมื่อป้าหนอมเริ่มที่จะโกรธขึ้นมาจริง ๆ ลุงสนกับละออเดินกลับไปหลังบ้านเพื่อที่จะช่วยกันทำสวน ต่อลาภไปเรียนหนังสือ ลำใยกับจอมเปิ่น เดินขึ้นไปทำความสะอาดบนตึก 
      เวลาผ่านไปสักพักจอมเปิ่นกับลำใยก็ทำความสะอาดชั้นล่างเสร็จเรียบร้อยทั้งสองคนเดินขึ้นไปบนชั้นสองแล้วไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของผู้เป็นนายใหญ่ของบ้านทั้งสองมองหน้ากันไปมา  แล้วจอมเปิ่นก็เป็นคนพูดขึ้นก่อน

"ท่านคงยังไม่ตื่นหรอกมั้งพี่ลำใย  เราไปทำห้องอื่นก่อนเถอะ"

"ท่านตื่นแล้ว  เมื่อเช้าต่อมันเอาอาหารขึ้นมาให้ท่าน  นี่คงทานเสร็จแล้ว  เอ็ง..เข้าไปเก็บถาดอาหารก่อนเดียวข้าไปทำห้องข้าง ๆเอง" 

ลำใยพูดจบทำท่าจะเดินออกไป  แต่จอมเปื่นรั้งแขนเอาไว้ก่อน

"อะไรกันพี่ลำใย  ท่านทานอาหารบนที่นอนเนี้ยนะ ทำตัวอย่างกับราชานอนอยู่ในฮาเร็มแบบนั้นแหละ  อุ๊บ.."

ลำใยรีบเอามือปิดปากจอมเปิ่นทันที่เพราะกลัวว่าคนในห้องจะได้ยินที่จอมเปิ่นพูด

"เดียวท่าท่านได้ยินเข้านะ  ข้าจะไม่ช่วยเอ็งเลยนังเปิ่น  ปากดีนักเอ็ง"

"โฮ..ท่านไม่ได้ยินหรอกน่า  กินอาหารเช้าเสร็จคงหลับคาถาอาหารไปแล้วมั้ง"

"เดี่ยวเถอะนะ..เอ็งนี่มันลองของจริง ๆเลย"

ลำใยพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ

     ทั้งสองคนพูดกันอยู่นอกห้องโดยลืมไปว่าคนนั้นห้องนั้นได้ตื่นนานแล้ว  แล้วพอดีกับที่ผู้เป็นนายกำลังออกไปข้างนอกพอดี  ก็ได้ยินที่สองสาวพูดกันหน้าห้องของเค้า  มฤเคนทร์ยืนฟังอยู่นานแล้วนาน จนได้ยินตั้งแต่ต้นจนถึงเดียวนี้  ชายหนุ่มตัดสินใจเปิดประตูออกไปทันที  สองสาวที่ยืนอยู่ข้างนอกถึงกับตะลึงงันกันเลยทีเดียว  คำถามที่ผุดขึ้นมาในความนึกคิดของจอมเปิ่นในตอนนี้คือ  มฤเคนทร์ได้ยินที่ตนว่าเค้าหรือเปล่า ยังไม่ทันได้นึกอะไรต่อจากนั้น  มฤเคนทร์ก็พูดขึ้นทันที

"นี่พวกเธอสองคนว่างมากหรือไง ถึงได้มายืนคุยอยู่แบบนี้  ลำใยเธอไปทำความสะอาดห้องอื่นก่อน ส่วนเธอ..จอมเปิ่น..เข้ามาเก็บถาดอาหารที่ห้องฉัน  แล้วทำความสะอาดให้เรียบร้อย  ทำคนเดียวห้ามมีใครช่วย"

ลำใยเดินไปทำความสะอาดตามที่ชายหนุ่มสั่ง  ส่วนจอมเปิ่นได้แต่ยืนนิ่ง ๆอยู่แบบนั้นจนมฤเคนทร์ต้องพูดซ้ำขึ้นมาอีก

"นี่เธอ..ยืนอยู่ทำไม  ทำไมไม่เข้าไปเก็บถาดอาหารตามที่สั่ง"เค้าพูดเสียงห้วนๆ

"เออ..เออค่ะ จะเก็บเดียวนี่ละค่ะ"

จอมเปิ่นตอบออกไปไม่เต็มเสียงนัก  แต่ก็ยังไม่ขยับตัวเข้าไปในห้อง

"นี่เธอ..ทำไมยังไม่เข้าไปอีก"

"เออ...คือท่าน ท่านยืนขวางทางดิฉันอยู่ค่ะ"

จอมเปิ่นพูดออกไปยากเย็น

มฤเคนทร์หลีกทางให้จอมเปิ่นเดินเข้าไป  จอมเปิ่นเดินไปยืนอยู่กลางห้องไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดีก่อน พลันสายตาก็มองไปเห็นถาดอาหารที่ทานเสร็จแล้ววางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง  จึงเดินไปหยิบเพื่อที่จะเอาไปล้างเก็บที่ในครัวแต่ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นออกนอกห้อง  เสียงมฤเคนทร์ก็ดังขึ้นทันที

"นั้นเธอจะไปไหน  ยังไม่ได้ทำความสะอาดห้องเลย"

"เรื่องมากจริง" 

จอมเปิ่นนึกขึ้นในใจ พร้อมกับหันหน้ามาตอบมฤเคนทร์

"ดิฉันจะเอาถาดลงไปล้างแล้วเดียว  จะขึ้นมาทำความสะอาดต่อนะค่ะ"

"ยังไม่ต้องหรอก  เอาถาดวางไว้ตรงนั้น  แล้วเข้ามาทำความสะอาดให้เสร็จ"

มฤเคนทร์สั่งเสียงเฉียบ

"ค่ะ"
จอมเปิ่นตอบออกไปพร้อมกับวางถาดอาหารไว้ด้านนอกข้างประตูห้องของเค้า  แล้วเดินกลับเข้าไป  หมายที่จะเข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก  จะได้ไม่ต้องทนให้มฤเคนทร์มานั่งตนอยู่แบบนี้  เค้านั่งอยู่มุมโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่ไม่ไกลเตียงนอนนัก  มฤเคนทร์มีที่ทำงานในบ้านสองที่  ที่หนึ่งอยู่ที่ห้องด้านล่าง  อีกที่หนึ่งอยู่ที่ห้องนอนของเค้า  เผื่อเวลาที่ทำงานดึก ๆเค้าเกิดง่วงขึ้นมาจะได้ไม่หลับที่ห้องทำงานด้านล่าง  นอนที่ห้องได้เลย  แต่ยังไม่ทันที่จอมเปิ่นจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ  ก็ได้ยินเสียงของมฤเคนทร์ดังขึ้นอีกครั้ง

"เดี่ยว"

"คราวนี้อะไรอีกละ"
จอมเปิ่นนึกในใจปรับสีหน้าที่บูดบึ้งให้เป็นปกติแล้วจึงหันไปหาตนเสียง

"นายใหญ่มีอะไรหรือค่ะ"

"เปล่า...แค่อยากให้เธอทำความสะอาดในห้องนี่ก่อน ห้องน้ำไว้ทำทีหลัง" เค้าสั่งออกไป

"1..2..3......10...เย็นไว้จอมเปิ่น เย็นไว้"จอมเปิ่นพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้อย่างอยากเย็น

"แต่ดิฉันเกรงว่าฝุ่นผงอาจจะเข้าหน้าเข้าตานายใหญ่ เออ..นายใหญ่..อาจจะไม่สบายได้" 

ตอบออกไปแล้วคำตอบที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงสุขภาพผู้เป็นนาย แต่ที่จริงแล้วถือเป็นการไล่เค้าออกไปจากห้องกลาย ๆนั้นเอง  แล้วตัวชายหนุ่มเองก็รับรู้ได้ จากน้ำเสียงที่จอมเปิ่นพยายามที่จะพูดมันออกมา ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวที่มีท่าทางเหมือนจะระเบิดเวลา  แล้วเค้าก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของเค้า สาวเท้าเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว ใกล้เข้า ใกล้เข้า หยุด เค้าหยุดเดินใกล้แต่คืบเดียว สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ดวงตากลมโตคู่นั้น  เค้าเห็นแววตื่นตะหนกในดวงตาคู่งามนั้น ยิ้มน้อยๆผุดขึ้นที่มุมปากของเค้า แล้วจอมเปิ่นก็เห็นรอยยิ้มนั้น แต่ ณ เวลานี้จอมเปิ่นคิดแต่ว่า ถ้าเค้าเดินเข้ามาใกล้อีกหน่อยคงได้ล้มลงไปนอนกลิ้งที่พื้นแน่ ๆ จอมเปิ่นไม่ได้รู้ตัวเลยว่าหล่อนไม่ได้ก้าวถอยหลังอย่างที่ตัวเองคิดแต่กลับเอนตัวไปด้านหลังอย่าช้ามากกว่า เอนมาก มากจน

"โอ้ย"

ใช่แล้ว มากจนไม่ได้ระวังตัว หงายหลังล้มลงไปนอนท่าสวยอยู่ที่พื้นต่อหน้าต่อตามฤเคนทร์เลยละ และไม่มีทีท่าว่าชายหนุ่มนั้นจะเดินมาช่วย แต่กลับมีรอยยิ้มเยาะอยู่ที่ใบหน้าเค้าสะมากกว่า

"ฮึ...15นาที ฉันจะให้เวลาเธอ15นาทีเท่านั้น ทำความสะอาดห้องนี้ให้เสร็จ รวมทั้งห้องน้ำนั้นด้วย"

คำพูดของมฤเคนทร์ที่ดูเหมือนคำสั่งนั้นทำให้จอมเปิ่นลืมเจ็บทันที หันมามองเค้าด้วยน่าตาที่ทั้งเจ็บปวดและเจ็บใจไปพร้อม ๆกัน

"15นาที ..15นาทีเนี้ยนะค่ะ ดิฉันไม่ใช่ทศกัณฑ์นะค่ะ จะได้มีสิบมือ สิบหน้า ทำโน้น หยิบนี้ได้ตามใจนะค่ะ แต่ถ้าให้พี่ลำใยช่วยด้วยก็ไหวค่ะ"

จอมเปิ่นต่อรองเค้า

"คำสั่งฉันถือเป็นเด็ดขาด ไม่มีต่อรอง เอาละ..อีก15นาทีฉันจะขึ้นมา เตรียมตัวเรื่องเมื่อวานไว้ด้วยเดี่ยวฉันจะขึ้นมาถาม"

มฤเคนทร์พูดจบหันหลังเดินจะออกไปนอกห้อง แต่ยังไม่ทันที่เค้าจะก้าวพ้นออกไปข้างนอก เค้าก็ได้ยินเสีงของจอมเปิ่นพูดออกมา

"อัญชลีค่ะ  ดิฉันชื่อจริงว่า อัญชลี"