สาวน้อยจอมเปิ่น

ลำดับตอนที่ #2 : นายใหญ่

        หลังจากที่จอมเปิ่นเข้ามาอยู่ในบ้านอัคราได้5วัน  จอมเปิ่นก็สามารถที่จะเรียนรู้และทำงานบ้านได้อย่างคล่องแคล่วและว่องไว  แต่มีหลายครั้งที่จอมเปิ่นมักจะทำข้าวของเสียหายเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง

"โอ้ย..อีกแล้วเหรอเนี้ย"

จอมเปิ่นอุทานออกมา เมื่อลำใยได้ยินจึงวิ่งเข้ามาดู

"วันนี้อะไรอีกละเปิ่น เอ็งนี่มันจริง ๆ เล้ย ระวังหน่อยสิ ถ้านายใหญ่กลับมาส่งสัยได้ไล่เอ็งออกแน่"

ลำใยเตือน

"ก็ฉันแค่จะหยิบกรอบรูปขึ้นมาปัดฝุ่น แต่มือฉันมันดันไปโดนอีกอันนี่จ๊ะ เดี่ยวฉันเอาไปซ่อมให้ รับรองนายใหญ่ไม่รู้หรอกจ๊ะ ฉันหนะซ่อมเก่งนะพี่ลำใย"

"ไม่ต้องเลย ไม่ต้อง เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ  เดี่ยวข้าให้ต่อมันซ่อมให้เอง  ถ้าเอ็งซ่อมอะนะ มีหวังพังทั้งอันแน่"

"โถ...ไม่เชื่อฝีมือกันเลยนะ"

"ก็ไม่เพราะเชื่อฝีมือเอ็งเหรอ จานชามถึงได้แตกไปหลายใบนะ"

ลำใยหันมาพูดแล้วหันกลับไปทำงานต่อ

"งั้นเดี่ยวเปิ่นขึ้นไปทำความสะอาดห้องนายใหญ่เลยนะจ๊ะ อีกไม่กี่วันนายใหญ่ก็จะกลับมาแล้ว"

จอมเปิ่นเสนอด้วยความกระตือรือล้น

"ตามใจเอ็งเฮอะ แล้วอย่าไปทำข้าวของห้องนายใหญ่เสียหายอีกนะ ของยิ่งราคาแพง ๆ อยู่ ถ้าเอ็งทำแตกสักชิ้นเดียว ข้ารับรองได้เลยว่า เอ็งทำงานใช้หนี้หัวโตแน่จอมเปิ่น"

ลำใยเตือน

"จ้า...รับรองด้วยฝีมือของจอมเปิ่นคนนี้เลยละ"

จอมเปิ่นวิ่งขึ้นไปที่ห้องของนายใหญ่  เพราะไม่เคยเข้าไปข้างในห้อง
ได้แต่ทำงานอยู่ด้านนอก  เลยไม่รู้ว่าข้างในห้องนั้นกว้างใหญ่โอโถงนัก
จอมเปิ่นได้เห็นจึงอุทานออกมา

"โอ้โห..ทำไมมันถึงได้กว้างยังงี้เนี้ย ใหญ่กว่าบ้านเราซะอีก  พี่ใยนี่ก็เก่งเหมือนกันแฮะ ทำความสะอาดซะเกลี้ยงเลย แล้วนี่เราจะเริ่มจากตรงไหนดีเนี้ย"

จอมเปิ่นกำลังคิดว่าจะทำความสะอาดตรงไหนก่อนดี แล้วสายตาก็มาหยุดอยู่ตรงเตียงนอน


"ตรงเตียงนี่ก่อนดีกว่า "

จอมเปิ่นเริ่มทำความสะอาดด้วยความคล่อง รวดเร็ว จนเมื่อลำใยเข้ามาตรวจความเรียบร้อย

"ไงเรา...เสร็จบ้างหรือยังนะ"

"ตรวจเช็คได้เลยจ๊ะ รับรองความสะอาดโดยนักทำความสะอาดมือหนึ่งของโลก..จอมเปิ่น..โฮ๊ะ ๆ ๆ"

จอมเปิ่นทำท่าทางประจำตัว ลำใยสายหน้าให้กับความทะเล้นของเด็กสาว แล้วเดินตรวจงานไปเรื่อย ๆ 

"อืม...เรียบร้อยดี  แล้วไม่มีอะไรเสียหายใช่ไหม"

ลำใยหันมาถาม

"แหม..ใครมันจะซุ่มซ่ามกันอยู่ตลอดละ"

"ก็เอ็งไง  ถ้าเรียบร้อยแล้วก็ปิดห้องซะ เดี่ยวข้าจะลงไปช่วยป้าหนอมทำกับข้าวก่อน "

"รับทราบเจ้าค่า"

จอมเปิ่นลากเสียงยาวตามหลังลำใยไป  
จอมเปิ่นเดินตรวจดูความเรียบร้อยภายในห้องอีกครั้ง แล้วก็หันไปเห็นกระดาษสีขาวยื่นออกมานอกหนังสือตรงชั้นวางหยัง เลยคิดจะเดินไปเก็บให้เรียบร้อย  จอมเปิ่นหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูจึงพบว่า เป็นรูปของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาน่ารัก หน้าเอ็นดู กำลังยืนเล่นอยู่กับเจ้าเหมียวขนฟูน่ารักทีเดียว จอมเปิ่นคิดไปเองว่าเด็กในรูปนั้นคงจะเป็น ลูกของนายใหญ่เป็นแน่ จึงคิดจะลงไปถามป้าหนอมให้รู้เรื่อง แต่แล้วทันใดนั้นเอง

"นี่เธอกำลังทำอะไรนะ เธอเป็นใคร แล้วเข้ามาในห้องนี้ได้อย่างไร"

จอมเปิ่นค่อย ๆ เอารูปเก็บไว้ที่เดิมของมัน แล้วหันหน้าไปทางต้นเสียง
จึงพบว่าต้นเสียงนั้นเป็นผู้ชายคนหนึ่ง  รูปร่างสูง  ผิวขาว หน้าตาหล่อเหลาเอาการ  แต่ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งนั้น ทำให้หน้าที่ดูหล่อเหลากลายเป็นหน้าที่ดุดันไปทันที ชายคนนั้นยืนผงาดอยู่ที่หน้าประตูห้อง จอมเปิ่นถอนหายใจแล้วถามกลับไปว่า

"แล้วนายหละเป็นใคร เข้ามาได้อย่างไง  อ้อ..! ฉันรู้แล้วนายต้องเป็นขโมยแน่ ๆ เลยใช่ใหม ดีละฉันจะโทรเรียกตำรวจเดียวนี้ละ"

จอมเปิ่นทำท่าลุกลี้ลุกลน มองหาโทรศัพท์ เมื่อเห็นแล้วก็รีบวิ่งไปโดยไม่ได้ดูว่าข้างหน้ามีโต๊ะวางขวางอยู่ จึงวิ่งชนเข้าอย่างจัง จอมเปิ่นล้มลงร้องโอดโอย

"โอ้ย! ..โอ้ย...เจ็บจัง"

มฤเคนทร์  อัครา ยืนมองพร้อมกับกุมขมับส่ายหน้า  ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาจอมเปิ่น  พร้อมกับย่อตัวลงข้าง ๆ จอมเปิ่นแล้วพูดขึ้นว่า

"ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้  รวมทั้งห้องนี้ด้วย  เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่ใช่ขโมย  แล้วทีนี้จะบอกฉันได้หรือยังว่าเธอเป็นใคร เฮอะ...ยัยซุ่มซ่าม"

ชายหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดังลั่น

จอมเปิ่นเอามือปิดหูหันหน้าหนี  พอสิ้นเสียงของมฤเคนทร์จอมเปิ่นจึงหันมาพูดว่า

"นายนี้นะเป็นนายใหญ่  ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ  ข้อหาที่นายบุกรุกบ้านของนายใหญ่ท่าน "

"เจ็บแบบนี้แล้วยังจะอวดเก่งอีก"

มฤเคนทร์มองจอมเปิ่นด้วยสายตาเย็นชา

"ใช่...ฉันอวดเก่งแล้วจะทำไมละ  แต่ที่ทำเนี้ยก็เพื่อที่จะปกป้องทรัพย์สินของบ้านนี้หรอกนะ ฉันจะไม่ให้นายเอาอะไรไปได้แม้สักชิ้นเดียว"

จอมเปิ่นพูดน้ำเสียงจิงจัง พร้อมกับค่อย ๆลุกขึ้นยืน แต่ทว่าขาเจ้ากำดันเจ็บแปลบขึ้นมา  จนต้องลงไปนั่งกองที่พื้นอีกครั้ง มฤเคนทร์เห็นแล้วก็อดสมเพทไม่ได้  เค้าทำหน้าเหมือนกับจะยิ้มเยาะหญิงสาวยังไงยังงั้น

"ฉันรู้นะนายกำลังดูถูกฉันละสิ  คอยดูนะฉันลุกได้เมื่อไหร่นายเสร็จฉันแน่" 

จอมเปิ่นพยายามลุกอีกครั้งแล้วก็สำเร็จ จอมเปิ่นเดินกระเพกไปที่โทรศัพท์  พร้อมกับยกหูขึ้นพร้อมที่จะโทร  แต่ชายหนุ่มกับพูดขัดขึ้นมาก่อน

"เธอไม่คิดจะถามคนในบ้านคนอื่นๆก่อนเหรอว่าฉันเป็นใคร"

"อ้อ...ฉันถามแน่  แต่ต้องหลังจากที่ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว"

"ฉันว่าเธอไปเรียกคนอื่น ๆมาก่อนดีกว่า  แล้วเธอก็จะรู้ความจริงทั้งหมด" 

มฤเคนทร์แนะหญิงสาวอีกคร้ง

"กลัวใช่ใหมละ...ก็ได้  ฉันจะไปเรียกคนอื่น ๆมา ทีนี้นายดิ้นไม่หลุดแน่"

จอมเปิ่นเดินผ่านชายหนุ่มไปที่หน้าห้อง  พอดีกับที่ลำใยจะเดินขึ้นมาตามจอมเปิ่นอยู่พอดี

"อ้าว..พี่ลำใย มาพอดีเลย ฉํนจับขโมยได้นะพี่ ไปดูกันเร็ว"

จอมเปิ่นเดินเข้าไปจูงแขนลำใยให้เดิรตามกันไป ลำใยได้ยินจอมเปิ่นพูดว่าขโมย จึงถามไปว่า

"ขโมยที่ไหนของเอ็งฮะ จะขึ้นมาปล้นบ้านตอนกลางวันแสก ๆ"

"จริง ๆ พี่ ขโมยที่นี้นะแหละ ไปเร็ว"

ลำใยยอมเดินตามจอมเปิ่นเข้าไปในห้อง
เมื่อลำใยเห็นขโมยที่จอมเปิ่นว่านั้นก็เกือบจะขำ ออกมาถ้าไม่เห็นสีหน้าของมฤเคนทร์เสียก่อน
ลำใยจึงพูดขึ้น

"นายใหญ่  นายใหญ่กลับมาเมื่อไหร่ค่ะ  ทำไมไม่ได้ยินเสียงรถเลย"

จอมเปิ่นได้ยินคำว่านายใหญ่ก็หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยที่เดียว

"นายใหญ่เหรอพี่ลำใย" จอมเปิ่นหันมาถามเพื่อความแน่ใจ

"ก็ใช่นะสิ  เนี้ยแหละนายใหญ่  ตัวจริงเสียงจริง ไม่ใช่ขโมยอย่างที่เอ็งคิดหรอก"

ลำใยหันไปอธิบายให้จอมเปิ่นฟัง

"ลำใยต้องขอโทษแทนเด็กคนนี้ด้วยนะค่ะนายใหญ่ พอดีแกเป็นหลานป้าหนอมนะค่ะเพิ่งมาทำงาน ยังไม่รู้อะไรเป็นอะไร  ขอโทษท่านสะสิ"

ลำใยพูดกับนายใหญ่เสร็จก็หันไปพูดกับจอมเปิ่นต่อ
จอมเปิ่นได้ยินดังนั้นจึงพูดขึ้น

"ขอ..ขอโทษด้วยค่ะที่ดิฉันเค้าใจท่านผิด"

จอมเปิ่นพูดด้วยความรู้สึกผิด และโทษในความเปิ่นของตัวเองอยู่ในใจ เธอไม่คิดจริง ๆว่าเค้าจะเป็นนายใหญ่ 

"ขอโทษ...ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ"

มฤเคนทร์พูดออกมาในที่สุด  ท่าทางของเค้าตอนนี้ดูน่ากลัวพิกลในสายตาของจอมเปิ่น  ทั้งที่หน้าตาของเค้าก็หล่อเอาการ  แต่พอเวลาโกรธนั้นจอมเปิ่นรู้สึกขนลุกอย่างไงบอกไม่ถูก  จอมเปิ่นจึงทำเป็นใจดีสู่เสือ  พูดออกไปว่า

"ค่ะ..ขอโทษ  ดิฉันคงพูดได้เท่านี้  อีกอย่างแม่เคยบอกดิฉันว่า  *คนเราถ้าทำผิดต้องรู้จักขอโทษ  แล้วคนที่ยกโทษให้นั้นก็จะมีจิตใจที่ยิ่งใหญ่  นายใหญ่ว่าจริงไหมค่ะ"

เมื่อจอมเปิ่นพูดเสร็จเธอเห็นเค้ายิ้มที่มุมปากนิดนึง แค่นิดเดียวเท่านั้นจริง ๆ แล้วเค้าก็ทำหน้าขึงขังดังเดิม  เค้าพูดขึ้นมาว่า

"นี่เธอกำลังจะสอนฉันเหรอ  สงสัยฉันต้องลงโทษเธอสะหน่อยแล้ว"              

ลำใยได้ยินดังนั้นจึงพูดแสรกขึ้นมา ด้วยความกลัวว่าเค้าจะโกรธมากกว่านี้

"ยกโทษให้มันเถอะค่ะนายใหญ่  จอมเปิ่นมันเพิ่งมาจากบ้านนอก มันยังไม่รู้อะไรมากนะค่ะ  นะค่ะ ลำใยขอร้องนะค่ะ"

มฤเคนทร์มีสีหน้าที่อ่อนลง เค้าพยักหน้าแล้วตอบว่า

"ตกลง  ฉันจะไม่เอาความ  เมื่อกี้เธอบอกว่าเด็กคนนี้ชื่ออะไรนะ"

เค้าหลี่ตาลงถามลำใยออกไปด้วยความไม่แน่ใจ

"ชื่อจอมเปิ่นค่ะ "

ลำใยตอบออกไปอีกครั้ง  จอมเปิ่นรอฟังว่าเค้าจะพูดอะไรต่อไป

"แล้วชื่อจริงของเธอละ ชื่ออะไร"

"ดิฉันมีแค่ชื่อเดียวค่ะ  ชื่อนี้เป็นทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นของดิฉันค่ะ"

จอมเปิ่นตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ไม่พอใจนั้นเอาไว้

"ฉันให้เวลาเธอจนถึงวันพรุ่งนี้ ไปหาคำตอบมาว่าเธอชื่อจริงว่าอะไร แล้วมาบอกฉันที่ห้องทำงาน  หลังเวลาอาหารว่างตอนบ่าย  ถ้าเธอให้คำตอบกับฉันไม่ได้  เธอก็ทำงานที่นี้ไม่ได้เหมือนกัน  ตอนนี้พวกเธอออกไปได้แล้ว" 

จอมเปิ่นได้ยินคำพูดของเค้าก็อ้าปากค้าง งงงันกับสิ่งที่เค้าพูด หญิงสาวได้แต่มองหน้าชาย  หนุ่มด้วย สายตาไม่พอใจ

"เออ.แต่ว่าดิฉัน.............."จอมเปิ่นพูดได้แต่นั้นเค้าก็สวนขิ้นมาว่า

"ฉันบอกให้ออกไปได้แล้ว "

เค้าทำสีหน้าเหมือนจะโกรธ  สองสาวยอมออกไปแต่โดยดี เค้ามองตามแผ่นหลังบอบบางของจอมเปิ่น  แล้วถามตัวเองในใจว่า ทำไมถึงได้อยากรู้ชื่อจริงของหล่อนนัก ทั้ง ๆที่ไม่สำคัญอะไรสำหรับเค้าเลย เค้านึกไปถึงดวงตาที่หวานคม  ริมฝีปากที่ชั้งเจรจาของหล่อน ใบหบ้ารูปไข่ที่เวลาโกรธนั้นดูน่ารักน่ามองไปอีกแบบ  มฤเคนทร์รีบสะลัดความคิดนั้นทิ้งไป  เค้าต้องเป็นบ้าแน่ ๆ ที่มัวแต่มาชื่นชมเด็กในบ้านทั้ง ๆที่เค้าก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

                    -------------------------------------------------------

*อ้างอิงจาก  หนังอินเดียเรื่องฟ้ามิอาจกั้นรัก