สาวน้อยจอมเปิ่น

ลำดับตอนที่ #1 : จอมเปิ่นเข้ากรุง

ติ้งตอง ๆ
เสียงออดหน้าบ้านอัคราดังขึ้น

"ลำใย เอ็งไปดูสิว่าใครมา"

ป้าหนอมหัวหน้าแม่บ้านบอกให้ลำใยเดินไปดูที่หน้าบ้าน
เมื่อลำใยเดินไปถึงหน้าบ้านก็เห็นเด็กสาวหน้าตาดี สะอาดสะอ้านถักเปียเรียบร้อยจึงเปิดประตูออกไปถาม

"มาหาใครละเรา"

จอมเปิ่นได้ยินดังนั้นจึงตอบไปว่า

"มาหาป้าหนอมจ๊ะ แก่อยู่หรือเปล่าจ๊ะ"

ลำใยได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นว่า

"อยู่สิ..เราที่เป็นหลานป้าหนอมใช่หรือเปล่า"

"ใช่จ๊ะ ฉันชื่อจอมเปิ่นจ๊ะ"

"เออ..ชื่อเอ็งนี่แปลกดีแฮะ เปิ่นสมชื่อหรือเปล่าละ ..มา ๆ เข้ามาก่อน ป้าแกกำลังรออยู่พอดี"

ลำใยพูดพร้อมกับเปิดประตูออกกว้างให้เด็กสาวเข้ามาในบ้าน จอมเปิ่นเดินตามลำใยเข้าไปพอมองเห็นตัวบ้านปุบก็ร้องเสียงหลง

"โอ้โห..นี่บ้านหรือวังนะน้า ป้าหนอมกับน้าทำความสะอาดกันแค่ 2คนเองเหรอ"

ลำใยได้ยินจอมเปิ่นเรียกน้าจึงหันมาแนะนำตัวเอง

"ข้าไปเป็นน้องแม่เอ็งตั้งแต่เมื่อไหร่  เรียกข้าว่าพี่ลำใยก็พอยะ"

"จ๊ะๆ พี่ลำใย"

จอมเปิ่นหน้าจ๋อยเดินตามลำใยเข้าไปในครัว เมื่อเจอป้าหนอมจอมเปิ่นก็รีบวิ่งเข้าไปกอดแล้วกล่าวคำทักทาย

"สวัสดีจ๊ะป้าหนอม เปิ่นคิดถึงป้าจังเลย"

ป้าหนอมเห็นหลานสาวกอดจนแน่นจึงพูดขึ้นว่า

"โอ้ย..ข้าหายใจหายคอไม่ออกแล้ว เอ็งปล่อยข้าสะทีสิว่ะไอ้เปิ่น"

"แหม..ก็คนมันคิดถึงนี่จ๊ะ เอ้านี่..แม่ฝากมาให้ป้านะจ๊ะ น้ำพริกอ๋องสูตรเด็ดของแม่ใจ"

จอมเปิ่นผละออกแล้วหันไปหยิบกระปุกน้ำพริกอ๋องยื่นให้แทน

"ขอบใจ ..แล้วนี้เอ็งไม่โทรไปบอกแม่เอ็งหน่อยเหรอว่ามาถึงแล้ว"

ป้าหนอมหันมาถามพร้อมกับหยิบกระปุกน้ำพริกไปเก็บ

"บอกสิป้า แต่เปิ่นกะว่าจะเขียนจดหมายไปบอกนะ โทรศัพท์มันเปลืองตังค์"

ป้าหนอมเดินมาหาจอมเปิ่น เอานิ้วจิ้มที่หน้าผากแล้วผลักเบา ๆ

"เอ็งนี่ยังขี้งงไม่เปลี่ยน เดี่ยวเอ็งขึ้นไปบนตึก เลี้ยวขวามีโทรศัพท์อยู่ตรงนั้น ไปโทรหาแม่เอ็งซะ  ถ้าไม่กล้าเดี่ยวป้าให้ลำใยมันไปเป็นเพื่อน"

"แล้ว..."จอมเปิ่นพูดแล้วหันไปมองบนตัวบ้าน

"ไม่มีใครอยู่บนตึกหรือป้า ถ้าคุณผู้หญิงหรือว่าคุณผู้ชายมาเจอเข้า ฉันกลัวว่าจะโดนเอ็ดนะ"

ป้าหนอมนั่งลงข้างจอมเปิ่นพร้อมทั้งอธิบายความเข้าใจผิดของหลานสาว

"คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายท่านเสียไปตั้งนานแล้ว ที่นี้ก็มีแต่นายใหญ่อยู่คนเดี่ยว แต่ตอนนี้นายใหญ่ท่านไปยุโรปอีกอาทิตย์นึงถึงจะกลับ แล้วถึงนายใหญ่จะอยู่ท่านก็ไม่เอ็ดเอ็งหรอก  ท่านใจดีมาก"

จอมเปิ่นได้ยินดังนั้นจึงพูดว่า

"โถ..น่าสงสารนายใหญ่ท่านนะป้า ลูกหลานตายจากไปหมด ท่านคงเป็นคนแก่ที่ขี้เหงาน่าดูเลย ฉันชักอยากจะเห็นหน้านายใหญ่ท่านแล้วสิป้า คงเป็นคนแก่ที่ใจดี แล้วก็อบอุ่นใช่ใหมป้า   เออ...เอาเป็นว่าเดียวฉันไปโทรศัพหาแม่ก่อนนะจ๊ะแล้วเดียวเราค่อนมาคุยกันต่อ"

จอมเปิ่นรีบผละเดินออกไปโดยที่ยังไม่ทันได้ยินป้าหนอมพูดตามไล่หลัง

"ดูมัน  คิดว่านายใหญ่เป็นคนแก่ แก่ที่ไหนกันยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวอยู่เลย"

ป้าหนอมพูดกับตัวเองแล้วหันไปทำงานที่ทำค้างไว้อยู่ ป้าหนอมทำงานจนลืมไปว่าจะพูดอะไรต่อกับจอมเปิ่น
ส่วนทางด้านจอมเปิ่นนั้นพอโทรศัพเสร็จก็ไปจัดข้าวของของตนจนลืมเรื่องที่คุยค้างไว้กับป้าหนอมเหมือนกัน
ตกตอนเย็นทุกคนมาพร้อมหน้ากันในห้องครัว  ป้าหนอมจึงแนะนำจอมเปิ่นให้ทุกคนรู้จัก

"ไหน ๆ ก็อยู่กันครบแล้วฉันจะแนะนำหลานสาวให้รู้จัก นี่จอมเปิ่นหลานสาวข้า มันจะมาทำงานแทน นังติ๋ม ส่วนนั้น ตาสนคนขับรถ แล้วนั้นก็ละออเมียตาสนเค้า  นั้นก็เจ้าต่อลูกชายตาสนกับแม่ละออ  แล้วนี่ก็ลำใยเอ็งคงรู้จักมันแล้ว"

ป้าหนอมแนะนำสะยาว  จอมเปิ่นได้ที่ป้าพูดก็หันไปทักทายทุกคน

"สวัสดีจ๊ะทุก ๆ คน เออ...ที่ทำหน้าแปลก ๆนี่จะว่าชื่อฉันมันแปลกใช่ไหมจ๊ะ ไม่ต้องแปลกใจกันหรอกจ๊ะ ชื่อเนี้ยพ่อฉันตั้งให้ คงเห็นตอนเด็ก ๆ ฉันชอบทำอะไรซุ่มซ่ามแล้วก็ทำตัวเปิ่น ๆ มั้งจ๊ะ" 

จอมเปิ่นอธิบายซะยืดยาว  ต่อลูกชายตาสนจึงพูดขึ้น

"อธิบายสะยาวเลยนะเรา  ชื่อไม่เข้ากับหน้าเลย ตาโต ผมหยิก แบบนี้ แล้วนี่เราเรียนจบอะไรมาละ"

"อ้อ..ฉันจบ ม.6 นะจ๊ะ ไม่ได้เรียนต่ออะไร พอดีป้าหนอมแกก็เรียกให้มาช่วยงานนี่ละจ๊ะ"


จอมเปิ่นตอบคำถามจนจบ

"แล้วไม่คิดจะเรียนต่อเหรอ พี่ว่าเรานะยังมีอนาคตอีกไกลนะ เอายั่งงี้ไหมละ เรียนไปทำงานไป ไม่เห็นจะเสียหาย เรียนที่เดี่ยวกับพี่ก็ได้นะ จะดู ๆ ให้ ป้าหนอมว่าดีไหมครับ"

ต่อพูดแนะนำ พร้อมกับหับไปถามความเห็นป้าหนอม
ป้าหนอมจึงหันมาพูดกับจอมเปิ่นว่า

"ก็ดีเหมือนกันนะ  ป้าก็ไม่อยากให้เอ็งทำงานเป็นคนรับใช้ไปตลอดหรอก เรียนจบมีงานมีการทำที่มันดีกว่านี้ แม่เอ็งเค้าจะได้สบาย  แต่เอ็งก็ต้องขยันหน่อยก็เท่านั้นเอง  เอ็งจะไหวหรือเปล่าละ"

จอมเปิ่นได้ยินดังนั้นก็ดีใจพูดขึ้นว่า

"ดีจ๊ะป้า เปิ่นก็อยากเรียนอยู่พอดี  เปิ่นรับรองเลยว่าเปิ่นจะตั้งใจทำงาน แล้วก็เรียนให้จบ เปิ่นจะไม่ทำให้ป้า แม่ แล้วก็ทุก ๆ คนผิดหวังเลยจ๊ะ  แต่ว่า ..นายท่านจะอนุญาตหรือจ๊ะ  เสียงานท่านเปล่าๆ"

"โอ้ย..เรื่องนั้นนะเอ็งลืมไปได้เลย  นายใหญ่ท่านใจดี ดูอย่างเจ้าต่อสิ นายใหญ่นะท่านเป็นคนส่งเรียนทั้งหมดเลยนะ  พวกเราจึงรักท่านแล้วก็อยู่กับท่านไม่ไปไหนยังไงละ"

ตาสนพูดขึ้นมา

"ใช่  นายใหญ่ส่งพี่เรียน แล้วยังบอกอีกว่าถ้าพี่เรียนจบก็จะรับเข้าทำงานที่บริษัท ของท่านด้วยละ  ท่านนะมีบุญคุณกับเรามากนะ  พี่อยู่ที่นี้มาตั้งแต่เด็กๆ เจอนายใหญ่เอ็ดไม่กี่ครั้งเอง แต่ที่ท่านเอ็ดนะก็เพราะเป็นห่วง"

ต่อพูดเสริม

"นายใหญ่นี่ใจดีจริง ๆ เลยเนอะ "ลำใยพูดเสริมขึ้นอีกคน
ทุกคนพูดคุยกันด้วยความสนุกสนาน จนเมื่อทุกคนกินข้าว และทำงานเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วจึงแยกย้ายกันไป