คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SS.1 : Unagi
ณ ตึกฝึกแห่งหนึ่งของกลุ่มเอฟ
“เอาล่ะทุกคนมาครบกันแล้วเนอะ ในคาบเรียนของฉันให้จับคู่กันตั้งแต่คาบเรียนที่เรียนแล้วก็ไปประจำที่ได้เลยนะคะ”
“ดีใจจังเลยที่ได้อยู่กับโซมะคุง” เมงุมิดูดีใจมากเลยนะเนี่ย
”อื้ม!! มาพยายามกันเหอะ เอ๊ะ” เสียงการกระทบกันของรองเท้า แถมมีการเหยีบเท้ากันเกิดขึ้นด้วย
”จะสิบวิแล้วนะ คงไม่ใช่การเผลอเหยียบหรอกมั้ง” โซมะคุงนายพูดได้หาเรื่องมาก
”แน่นอน ชั้นตั้งหน้าตั้งตาคอยนายที่ค่ายนี้มาตลอด ยูคิฮิระ โซมะ ชั้นคนนี้นี่แหละจะเป็นคนที่จะขยี้นายเหมือนรองเท้าคู่เมื่อกี้ยังไงล่ะ" พูดแล้วฝ่ายคนผมทองก็เหมือนที่ไฟเป็นภาพประกอบยังไงก็ไม่รู้ ดูเหมือนนายจะจำฉันไม่ได้นะ
"งั้นหรอ ยินดีด้วยฉันเข้าใจแล้วล่ะ แต่ช่วยเอารองเท้าออกไปก่อนเหอะ!!" โซมะคุงงง555 จังหวะโบ๊ะบ๊ะมากเลยครับ
"ค่าทุกคน ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็มาถามฉันคนนี้นะคะ" ดูใกล้จะเริ่มแล้วรุ่นพี่ที่อยู่ข้องหน้าห้องก็ได้แกะซองขนม และนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์โดยที่คุณเธอได้ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้บอกหัวข้อแก่นักเรียนเลย
"เออ....ฮินาโกะเซมไปครับผมไม่ได้มีคู่ตอนจับคู่ครั้งแรกงั้นผมขอทำคนเดียวนะครับ แล้วก็โจทย์เดิมสินะครับ แล้วก็เซมไปครับยังไม่ได้บอกหัวข้อกับพวกนักเรียนเลยนะครับ ขอตัว" ไม่ว่าเปล่าเจ้าก็กำลังจะเปิดประตูออกไปจริงๆ แต่ที่ยังไม่ไปก็คือรอฟังคำอนุญาตจากคู่บทสนทนาอยู่
"ได้สิจ๊ะฮิโระคุง แล้วก็โจทย์เดิมค่ะ เอ๊ะจริงด้วยงั้นจะบอกตอนนี้เลยนะครับ โจทย์คืออาหารญี่ปุ่นค่ะ ส่วนวัตถุดิบคือสวนข้างนอกเลยค่ะ กำหนดเวลาภายในสองชั่วโมงนี้ งั้นเริ่มได้ค่ะ" พอกล่าวจบก็เกิดความวุ่นวายเล็กน้อยของนักเรียน แต่เพื่อความอยู่รอดจึงไม่มีใครสนมุ่งออกไปหาวัตถุดิบทันที
"ยูคิฮิระดีล่ะ เรามาดวลกันดีกว่า เชฟอินุอิครับช่วยมาตัดสินได้ไหมครับ" ไม่ว่าเปล่าก็ไปถามความสมัครใจของผู้ติดสิน
"เอาไว้วันหลังก็แล้วกันนะจ๊ะ ตอนนี้ไปหาวัตถุดิบดีกว่าเนอะ"
"เห้ยๆไม่น่าไปถามเลยนะเสียบรรยากาศสุดๆ" รู้สึกว่าเสียงหน้าใครบางคนจะแตกแถวนี้นะ
"เห่ยสุดๆไปเลยครับพี่5555" 'เอ๊ะพี่'และนี้คือเสียงความในใจของโซมะและเมงุมิ เพราะว่าทั้งสองยังไม่รู้เลยว่าคนที่มาท้ากันอย่างโต้งๆนั้นเป็นใคร แต่ก่อนที่จะไปเดินหยิบอุปกรณ์ตกปลานั้น
"อ้าวโซระคุง ฮะฮะ ยังไม่ไปกันอีกหรอครับ แล้วอีกสองคนเป็นใครกันหรอครับถึงไปชี้หน้าโซมะคุงเขาน่ะ" โกหกทั้งเพอากิเอ๋ยเป็นการโกหกหน้าตายำด้แนบเนียนสุดๆ ดูเหมือนเขาจะจำเราไม่ได้จริงๆด้วยหรอกมั้ง
"อ๋อกำลังจะไปแล้ว ส่วนสองคนนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะเห็นยังไม่แนะนำตัวให้ฟังเลย อ่าวไปซะแล้ว นั้นชั้นก็ไปบ้างก็แล้วกัน ป๊ะเมงุมิ" ยังน่ารักเหมือนเคยเลยนะพี่น้องสองคนนั้น
"อืม"ดูเหมือนทุกคนจะออกไปจากห้องนี้แล้วล่ะนะ
"มาเร็วเหมือนเคยเลยนะฮิโระคุง สมแล้วที่อยู่ที่นี่มานานไม่ทำให้ผิดหวังเลยนะ วันนี้จะทำอะไรให้ทานงั้นหรอจ๊ะ" พูดไปพลางเคี้ยวขนมไปนะครับเซมไปชิวเหลือเกิน
"ผมว่าจะทำเมนูง่ายๆน่ะครับ เพราะว่าต้องรีบไปจัดการตารางงานภาคบ่ายด้วย อีกอย่างอยากไปเช็คความเรียบร้อยให้มันเพอร์เฟ็คด้วยครับ เอาล่ะมาเริ่มทำกันเถอะ"
ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครมาเลยซักคน ทำให้พื่อนที่ครัวตอนนี้ตกเป็นของอากิฮิโระแต่เพียงแต่เพียงผู้เดียว เมนูที่จะทำวันนี้คือ อูนางิ หรือ ปลาไหลญี่ปุ่นนั้นเอง โดนการผ่าปลาไหลนั้นใช่ว่าใครจะทำได้เพราะว่าต้องถูกผ่านการฝึกมีดมาอย่างดี ต้องรู้จักวัตถุดิบ 'ฮิโระจังช่วยทำให้ดูหน่อยสิว่าตำแหน่งหัวกะทิอันดับศูนย์นั้นเธอไม่ได้มาเพราะตระกูลที่แท้จริงของรุ่นพี่โอดะ'
ขั้นตอนแรกการทำเมนูนี้คือต้องปรุงซอสก่อนเพื่อเวลาผ่าปลาไหลแล้ว จะได้ทำการย่างได้เลย ตึก!! ตอนนี้อากิคุงได้ทำการเสียบแท่งเหล็กเพื่อการยึดปลาไหล่แล้ว ฟรึบ! การผ่าของอากินั้นช่างรวดเร็ว มันช่างเป็นการผ่าที่งดงามจริงๆปลาไหลนั้นถูกแบ่งครึ่งได้เท่ากันพอดี ตอนนี้นั้นก็เริ่มทำการย่างแค่กลิ่นปลาไหลก็หอมแล้ว
พออากิเอาซอสที่ทำการเตรียมไว้เมื่อกี้มาราดและย่างไปพร้อมกันนั้นช่างหอมเหลือเกิน กลิ่นของซอส ปลา และกลิ่นไหม้ของถ่านไม้ ช่างเข้ากับบรรยากาศตรงหน้าที่เหมือนภาพวาดหายากที่ประเมินค่าของคนที่เป็นตำนานกำลังทำอาหารอยู่!!
"ช่างสวยงามจริงๆเลยนะคะฮิโระจัง ถึงจะเป็นอาหารเมนูธรรมดาแต่รสชาติต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน เแาล่ะจะทานแล้วนะคะ" หลังจากที่ฮินาโกะเซมไปไปทานอูนางิเข้าไป ก็ไม่ได้รับเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
"สมบูรณ์แบบมากค่ะ ทั้งการผ่าปลาไหลของฮิโระจังทำให้เนื้อของปลาไหลไม่ช้ำเลย การเสียบไม้ที่แบ่งได้เท่ากันพอดี การควบคุมไฟอย่างพอเหมาะทำให้ปลาไหลสามารถชูกลิ่นออกมาได้อย่างหมดจด และที่สำคัญนั้นก็คือซอสราดที่ปรุ่งออกมาสมบูรณ์แบบทั้งๆที่ควรจะใช้เวลาเคี่ยวหลายชม. นี่แหละรสชาติของต้นตำหรับ!! สุดยอดจริงฮิโระจัง"
ไม่สามารถหาข้อตำหนิได้จริงๆฮิโระจังเนี่ย เป็นคนที่น่ากลัวมาเลยนะเนี่ย สมแล้วจริงๆที่เป็นผู้สืยทอดของสองตระกูลนี้ นับถือเลยจริงๆ
"แล้วจะกลับโรงแรมตอนไหนหรอจ๊ะฮิโระจัง จะกลับพร้อมเซมไปหรือว่าเรียกรถมาแล้ว"
"อ๋อผมเรียกรถออกมารับครับ แค่ก็คงอีกซักพักกว่าจะมาอีกอย่างผมยังอยากดูคนนั้นให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็พอ"
"เริ่มกลับมากันแล้วสินะ"
………………………………………………………
"หึ มีแต่คนเอาปลาทำอาหารสินะ ไม่คิดที่จะหาอย่างอื่นบ้างเลยหรอ ที่นี่มีทั้งเป็ด ไก่ กระต่ายหลายหลายเชียวล่ะ" พูดจาได้น่าหมั่นไส้เหมือนเดิมเลยนะครับเนี่ย
"อิซามิ เริ่มได้" หลังจาการบอกสัญญาณของคนผมทอง คนที่ดูเหมือนจะเป็นน้องได้เริ่มทำการหั่นเป็ดแยกออกเป็นส่วนๆ อย่างชำนาญ จากนั้นก็ได้ส่งต่อให้คนเป็นพี่ การใช้มีดของคนพี่นั้นทางรวดเร็วกว่าน้องอยู่หลายเท่า และก็ยังคงความสวยงามได้อยู่
"ถอยหน่อยสิยูคิฮิระ" หลังจากที่คนผมทองได้ขอทางโดยการจับไหล่ของโซมะ หึ ดูเหมือนจะรู้แล้วนะโซมะว่าคนๆนี้ก็เข้าครัวมาพอกับนายเหมือนกัน
"ลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อ ทาคุมิ อัลดินี่ ส่วนน้องชายฝาแฝดของฉันชื่อ อิซามิ อัลดินี่ ยินดีที่ได้รู้จัก" หลังจากนั้นทาคุมิก็ได้หยิบ มีดที่มีลักษณะจำเพาะออกมา
"ว้าว Mezzaluna หรือ พระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ไม่เห็นมานานแล้วนะเนี่น เนอะ ทาคุจัง อิซามิคุง" ได้เวลาต้องรื้อฟื้นความจำกันหน่อยแล้วสิ ทาคุมิคุง ไม่สิ ทาคุจัง
"ขอโทษนะชื่อนั้นชั้นเอาไว้ให้คนที่- เห้ยฮี่จังมานี่ได้ไงแล้วๆๆ" คือทาคุจังครับผมน่ะยืนอยู่นานมาก อีกอย่างผมพูดบนเวทีไม่เคยรับรู้เลยหรอครับ!!
"ผมโกรธแล้วนะทาคุจัง!! ผมออกจะปรากฎตัวบ่อยตอนปฐมนิเทศผมก็ได้ขึ้นเวที เมื่อตอนเช้าผมก็ได้พูด จริงไหม อิซามิคุง ทาคุจังอ่ะสนใจแต่โซมะคุงอ่ะ ผมจะงอนแล้วนะ!!" เอาล่ะสิครับเดดแอร์ทุกคนครับทำอาหารต่อเหอะไม่ต้องสนใจผ๊ม!! โดยเฉพาะบุคคลๆหนึ่ง
"ฮินาโกะเซมไปครับ กำลังพิมพ์อะไรอยู่หรอครับ ถ้าเป็นเรื่องที่ผมคาดไว้แล้วเซมไปส่งไปหาพวกชิโนมิยะเซมไปแล้วก็.... งานนี้มีคนอดกินขนมที่ผมจะทำให้กินพรุ่งนี้นะครับ"
"ม่ายยยน๊าาาา ฮิโระจังอย่าทำกับเซมไปอย่างงี้เลยขนมของฮิโระจังอร่อยที่สุดแล้ว ให้เซมไปกินเหอะนะ" หลังจากที่ฮินาโกะเซมไปได้โอดครวญไปเรื่อยๆ ก็ได้มีสายแทรกเข้ามา
"ครับคุณเลขามาแล้วใช่ไหมครับ ครับขอบคุณครับกำลังออกไปครับ งั้นเซมไปผมขอตัวนะครับดูเวลาให้ดีไม่งั้นอาจโดนชิโนมิยะเซมไปจวกก็ได้นะครับ"
"เดี๋ยวฮี่จังฟังชั้นอธิบายก่อนสิ นะๆครับ" ทาคุจังห้ามใช้ไม้นี่ทั้งๆที่รู้อยู่ผมแพ้ ไม่ได้!งานสำคัญกว่าเราต้องรีบไปได้แล้ว
"ผมยังงอนทาคุมิ อัลดินี่ครับ ตอนนี่มีแต่สนใจยูคิฮิระน่ะ ผมมันก็แค่เพื่อนเก่าแล้วสินะ งั้นเพื่อนเก่าคนนี้ขอตัวนะครับ"
ปัง!!!!!!
"55555พี่หมดสภาพเลยล่ะ ผมบอกแล้วว่าให้รีบไปหาฮิโระก็ไม่เชื่อผมยืนเก๊กอยู่ได้ เห็นไหมเขาเรียนชื่อจริงเลยน่ะ" ขอร้องนะอิซามิอย่าพึ่งมาซ้ำเติมพี่คนนี้เหอะ ตอนนี้เจ้าตัวก็ไม่อยู่แล้วสินะ เห้อออสุดท้ายเราก็ได้มาเจอกันจนได้นะฮี่จัง
"ว่าแต่นายรู้จักอากิด้วยหรอทาคุมิ แถมเรียกว่าอะไรนะทาคุจัง ชื่อน่ารักชะมัดเลย"
"หยุดล้อฉันได้แล้วยูคิฮิระ ไปทำอาหารของตัวเองได้แล้ว"
……………………………………………………
หึย หลังจากที่ผมอารมภ์ดีมานานพอมาเจอพฤติกรรมของทาคุจังแล้ว ผมอารมภ์เสียจริงๆ ลืมกันได้ไงอ่ะไหนสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ลืมกันอ่ะตอนอยู่อิตาลีเมื่อสี่ปี่ที่แล้ว!!
ย้อนความหลังเสียนิด ตอนนั้นผมไปอิตาลีกับคุณพ่อแล้วก็ป๊าเพราะว่าทั้งสองมีธุระเกี่ยวกับตระกูลอยู่ที่นั้น ตอนนั้นก็เด็กอยู่ล่ะนะประมาณ ป.6 เห็นจะได้มีอยู่วันหนึ่งระหว่างรอคุณพ่อกับป๊าทำธุระอยู่ก็เจอกับร้านของทาคุมินั้นแหละ ตอนนั้นลูกค้าไม่ค่อยเยอะทำให้ทาคุมิออกมารับออเดร์
ตอนนั้นก็ตกใจอยู่แหละ เพราะว่าทาคุมิกับอิซึมิตอนนั้นน่ารักมาก!! เป็นเด็กที่นิสัยดีมากรื่นเริงตลอดเลย ทำให้ผมมาร้านนี้ในวันที่คุณพ่อกับป๊าออกไปทำธุระเลยล่ะ ไปหาบ่อยมากจนเราเป็นเพื่อนสนิทกันถูกคอเลยล่ะ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่อิซึมิโดนแดกดันจากทางผู้ใหญ่ตอนแรกก็ว่าจะรีบไปปลอบอยู่หรอก แต่ว่าให้ทาคุมิจัดการก่อนดีกว่า ส่วนผมจะเป็นตัวสรุปเอง
ต้องขอบคุณทั้งสองจริงๆนั้นแหละที่เป็นเพื่อนกลุ่มแรกของผม กลุ่มต่อไปก็คงพวกเซมไปตอนอยู่มอหนึ่ง และหอเคียวคุเซย์ปัจจุบันตามลำดับ แต่ยังไงสุดท้ายผมก็รักทุกคนนั้นแหละดีใจจริงๆที่ได้เป็นเพื่อนกัน
แต่ว่ามีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ผมต้องห่างจากสองคนนั้นก็คือวันที่ผมโดน 'ลอบทำร้าย' ที่เกี่ยวกับตระกูลถึงขั้นรุนแรงผมอยู่ไอซียูหลายวันเลยล่ะ ทำให้ช่วงนั้นตอนที่อยู่มอหนึ่งต้องห่างจากพวกทาคุมิ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ผมได้ขอไปแลกเปลี่ยนสองปี เพื่อให้ชัวร์แล้วว่าคนพวกนั้นจะไม่ทำลายคนสำคัญของผม ทำให้บางครั้งผมต้องมองพวกเขาจากที่ห่างๆอย่างไรล่ะ
ตอนนี้แขกที่จะมาตัดสินในรอบเย็นก็มาแล้วสินะ ทุกอย่างดีเยี่ยมพร้อมหมดทุกอย่างได้เวลาไปรายงานผมแล้ว
"หัวหน้าโดจิมาครับตอนนี้ทางเราได้ตรวจเช็คหมดแล้วครับ คนที่จะมารับประทานก็มาตรงตามจำนวนชุดแรกเพียยงพอแล้วครับ ส่วนอีกส่วนหนึ่งกำลังตามมา ตอนนี้พวกที่ไปสอบตึกต่างๆกำลังกลับมา ยกเว้นรถของคุณอุอิโนะที่อาจจะมาช้าตอนนี้คุณชิโนมิยะกำลังประสานให้อยู่ครับ เท่านี้ก็ครบแล้วครับ" เกร็งเหมือนกันนะเนี่ยที่มาผู้คนละสรรพนามกับคุณพ่อย่างนี้
"ขอบใจมากนะ เชฟโอดะไปพักซักครู่เถอะเดี๋ยวเธอก็ต้องไปทำเหมือนกัน" ก่อนจากันคุณพ่อก็ได้กระซิบว่า 'เก่งแล้วลูก พักผ่อนให้เต็มที่วันนี้ก็มานอนกับพวกพ่อก็แล้วกัน' แหนะถึงผมจะขึ้นมอ.ปลายแล้วแต่ก็ชอบที่จะนอนสามคนกันนะครับ เพราะว่าสาเหตุหนึ่งก็คงวันเกิดเหตุนั้นแหละ55
"โย้วอากิชิ่งไปไม่บอกพวกฉันเลยนะเจ้าทาคุมิโวยวายใหญ่เลย"
"งั้นหรอครับโซมะคุง ว่าแต่หอเคียวคุเซย์ผ่านหมดไหมครับ"
"ผ่านหมดทุกคุณเลยจ๊ะฮิโระคุง แต่ว่าฮิโระคุงได้พักบ้างไหมเนี่ยต้องดูแลตั้งหลายอย่าง"
"ไม่เหนื่อยเลยครับฮะฮะ มันเป็นหน้าที่ของผมหนิ แต่ว่าให้ทาคุจังโวยวายไปก่อนก็เเล้วกันกลับจากค่ายค่อยคุยกัน อีกอย่างวันนี้ตอนเย็นผมก็ต้องไปอธิบายให้พวกคุณฟังด้วย ไม่มีช่องว่างที่จะคุยกันหรอก โอ๊ะได้เวลาแล้วหรอเนี่ยไปรวมตัวกันได้แล้วนะ"
"เอาล่ะทุกคนภารกิจในตอนเย็นก็คือ การทำชุดเสต็ก 50 ชุดให้แก่แขกที่พวกเราเชิญมานะครับ มีเวลาหนึ่งชั่วโมง ต่อจากนี้เชฟเซคิโมริจะเป็นคนดูและต่อนะครับ เอาล่ะเริ่มได้"
เวลาได้เริ่มแล้วผมก็คงต้อเริ่มแล้วเหมือนกันสินะ ประสบการณ์ที่ผมเจอมาทำให้แค่นี้สบายๆอยู่แล้วล่ะแต่ว่า วันนี้เรารีบทำหน่อยก็แล้วกันอยากแช่บ่อน้ำร้อนใจจะขาดแล้ว
"โดอะ อากิฮิโระ ครบ 50ที่แล้ว สอบผ่าน" ท่ามกลางเสียงตกตะลึงของเพื่อนนักเรียนทุกคนเพราะนี่ผ่านมาแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น ก็ครบตามที่กำหนดแล้ว
"โห๋อากินายนี่สุดยอดจริงๆเลยนะเนี่ย ดีแหละเหลืออีกห้าจานแล้วฉันจะตามไปนะ"
"จะรอนะครับ"
……………………………………………………
ณ บ่อน้ำพุร้อน
"โอ๊ะพ่อครับแล้วก็ป๊าด้วยยังแช่น้ำกันไม่เสร็จอีกหรอครับ"
"ก็มารอลูกนั้นแหละอีกอย่างก็อยากเห็นด้วยใครจะเสร็จเป็นคนแรก กะไม่ผิดจริงๆด้วยว่าเป็นลูก เอาล่ะมาพักผ่อนรอคนถัดไปกันเหอะ คุณก็เหมือนกันหยุดขัดตัวได้แล้วครับ"
"ว่าแต่อากิลูก ลูกได้เห็นทาคุมิคุงยังโตขึ้นแล้วหลาอขึ้นเยอะแล้วเนอะ เหมาะกับลูกมาเลยฮิฮิ"
"ป๊าครับหยุดชงผมกับทาคุจังเหอะครับดูหน้าพ่อด้วย ถึงผมจะรู้สึกกับเค้าแค่ฝ่ายเดียวแต่ใช่ว่าเค้าจะมารู้สึกตอบกลับผมนะครับ วันนี้ก็มีแต่เรียกยูคิฮิระมาท้าแข่งกันหน่อยไม่เห็นผมเลยอ่ะ"
"หน่าอย่างอนไปเลยทาคุมิคุงอาจมีเหตุผลก็ได้นะลูก"
ครืดดดดดดดด
"บ่อน้ำพุจะเป็นของชั้นคนเดียว อะเร๊ะมีคนอยู่ด้วยหรอแล้วนั้น อากิ!!"
"ไงมาช้ากว่าที่คิดนะ ไปทำอะไรมาล่ะ แต่ช่างเหอะมาแช่น้ำได้แล้ว"
"แล้วคนพวกนี้คือใครหรอ"โซมะได้ลงมาในบ่อนี้ก็ได้เข้ามาใกล้อากิและกระซิบถามคำถาม แต่มีหรือจะรอดพ้นจากผู้ใหญทั้งสอง
"ก็คนนั้นชื่อโดวจิมา งิน เป็นหัวหน้าของผมอยู่ที่นี่น่ะ ส่วนคนนี้ คุณฮิโรชิเดี๋ยวซักคาปนึงนายก็ได้เจอนั้นแหละ ทั้งสองเป็นศิษย์เก่าของโทสึกิด้วยนะ"
"โห๋สวัสดีครับผมชื่อ ยูคิฮิระ โซมะครับฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"
"จร้า"
"แต่นายเนี่ยถือว่าเป็นคนแรกเลยนะที่มาที่นี่ถ้าไม่นับอากิฮิโระล่ะนะ ปีก่อนก็มีเด็กคนหนึ่งมาเร็วกว่านายอีเป็นคนร่าเริงมากเลยล่ะนะ"
"ทำไมรู้สึกว่าจะเป็นรุ่นพี่อิชิกิยังไงก็ไม่รู้"
"ก็ใช่น่ะสิครับ"
ครืดดดดดดด
"ยูคิฮิระครั้งต่อไปชั้นจะไม่แพ้แน่ อ๊ะคุณโดวจิมา แล้วก็คุณฮิโระชิ แล้วก็ฮี่จัง!!?"
"ชิ ขนาดเป็นประตูเข้ามาชื่อแรกก็เป็นยูคิฮิระอยู่ดีนะครับทาคุมิ อย่างงี้ผมจะหายงอนง่ายได้ไงกัน ผมก็ตัวนะครับ โซมะเจอกันที่ห้องมารุอินะ"
"โอ๊ส!"
"ทางนี้ก็ขอตัวเหมือนกัน ทั้งสองคุยกันต่อเหอะ"
…………………………………………………
Talk
เอาทุกคนกว่าจะได้มาพูดคุยกันนะคะ เดี๋ยวจบ SS.นี้ก็จะมีการตรวจคำผิดยกเซ็ตนะคะ ส่วนแยกซีซั่นยังไงก็คือตามอนิเมะเลยค่ะ ova ก็มีนะคะ!! อาจจะมีกิจกรรมพิเศษด้วยเช่นที่เราเคยกล่าวไปก็คืองานเลี้ยงรุ่นแต่ก็คงอยู่อีกหลายซีซั่นค่ะ5555
ปริศนาน้องเยอะค่ะ จะพยายามเขียนให้ได้ทุกวันนะคะถ้าวันไหนไม่อัพก็คืออ่านหนังสืออยู่นะคะ เวลาเขียนเช่นคืนนี้เขียนตอนสี่วันต่อมก็อัพตอนสี่และเขียนตอนที่ห้าต่อค่ะ
ถ้าจบซีซั่นหกตามอนิเมะแล้วก็จะเขียนไปเรื่อยๆโดยใช้จินตนาการของไรท์เลยค่ะ อย่าเบื่อกันนะคะ ดูเหมือนความรักของน้องจะเริ่มแล้วนะคะ เรื่องนี้ก็เน้นทั้งมิตรภาพ ความรักที่ไม่จำเป็นต้องมีแต่คู่หลันะคะ คู่อื่นก็ตามาสามารถเชียร์ได้หมดเลยค่ะ แต่เราขอพระเอกไว้คนนึงเนอะ555
โปรดคอมเมนต์โดยสุภาพด้วยนะคะเพราะว่าบางคอมเมนต์แย่ๆหรือถ้อยคำนิดเดียวอาจทำให้ไรท์บางคนไม่มีกำลังใจต่อเลยนะคะ เดี๋ยวมาคุยกันใหม่นะคะ
Apr.png
ความคิดเห็น