คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SS.1 : Terrine
ได้เวลาที่จะต้องไปห้องมารุอิแล้วสินะ พวกคุณพ่อก็ยังไม่เสร็จธุระที่คุยกับพวกชิโนมิยะเซมไปเลย งั้นฝากข้อความไว้กับป๊าก็แล้วกันว่าจะออกไปห้องเพื่อนก่อน ถ้าเสร็จธุระแล้วจะกลับมา
ปกติถ้าพวกโซมะเล่นเกมไพ่อยู่ต้องมีเสียงโหวกเหวกโวยวายมากกว่านี้สิ แล้วทำไมบรรยากาศดูเงียบผิดปกติจัง สงสัยคงเพลียแล้วสลบกันหมดแล้วมั้ง ช่างเหอะยังไงก็ลองเข้าไปดูก่อนก็แล้วกัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาตเข้าห้องนะครับ อ้าวพวกยูกิจังหลับกันแล้วหรอครับ ไหนบอกว่าจะมาฟังเรื่องของผมไงครับ" จริงๆเลยยูกิจัง ทั้งที่บอกว่าอยากมาฟังเรื่องของผมมากที่สุดดันหลับซะได้
ใช่แล้วจ้ะอากิคุง งั้นมาเล่าให้พวกฉันฟังก็ได้จ้ะ แล้วค่อยไปเล่าให้พวกยูกิฟังทีหลัง"
"เอางั้นก็ได้ครับ"
"งั้นก็เริ่มตั้งแต่ที่ผมเป็นเชฟของที่นี่เลยนะครับ ตอนเด็กๆประมาณสี่ห้าขวบได้ ผมเห็นพ่อของผมทำอาหารน่ะครับ ก็เลยชอบทำอาหารตั้งแต่นั้นมา แล้วช่วงนั้นผมว่างครับคุณพ่อที่รู้จักกับหัวหน้าโดจิมา (จริงๆเป็นคนเดียวกัน) ก็แนะนำให้มาฝึกประสบการณ์ที่โรงแรมที่นี่ครับก็เริ่มตั้งแต่เด็กเก็บจานนั่นแหละครับจนผมได้เรียนรู้ประสบการณ์จากการไปช่วยหั่นผักบ้าง ไปรับออร์เดอร์ลูกค้าแทนพี่พนักงานบ้าง ก็เลยไต่เต้าได้เป็นเชฟใหญ่ครับ ประมาณสิบปีเลยนะครับถึงจะได้ไปอยู่ตำแหน่งนั้น ท้อสุดๆเลยล่ะบางครั้ง เพราะฉะนั้นทุกคนห้ามท้อกับค่ายนี้นะครับ ถ้าทุกคนพยายามผลก็เป็นไปตามที่หวังเอง"
"สะ..สุดยอด อากินายนี่เหมือนฉันเลยนะ แต่ว่าของฉันเป็นแค่ร้านอาหารเล็กๆเอง ต่างจากนายที่ต้องทำอาหารหลายแบบทำให้นายมีความหลากหลายมากกว่าของฉันอีก"
"ไม่หรอกครับโซมะคุงคุณค่าของร้านอาหารไม่ได้วัดกันที่ระดับหรอกครับ มันดูกันที่ความใส่ใจของพวกเราเหล่าเชฟที่ทำอาหารและมอบความสุขให้ผู้ได้ทานมากกว่า ทำให้เราไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงระดับของร้านเลยครับ" คมมากอากิวันนี้นายมาในลุคของรุ่นพี่ที่เคยผ่านอะไรพวกนี้มาก่อนสินะ5555
"ว่าแต่อากิผมคิดว่าการที่ได้เป็นเชฟโทสึกิเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้นายได้ฉายานั้นหรือเปล่า?"
"ไม่เลยครับชุนฉายานั้นเหมือนเป็นปลอกคอผมเสียมากกว่า ไม่มีใครรู้ครับว่าเป็นเชฟของโทสึกิในระดับชั้นม.ต้นมีแต่ม.ปลายเท่านั้นที่จะรู้จักผมในฐานะนี้ อีกอย่างที่ผมได้ฉายานี้มาก็คงตอนที่อยู่ม.หนึ่งล้วนๆเลยครับ ซึ่งผมไม่ได้เก่งขนาดนั้นไม่ถึงขั้นที่จะเรียกว่าคิโนอัวร์ด้วยซ้ำ ชื่อนั้นคงเหมาะกว่าคุณเอรินะมากกว่าอีก ว่าแต่ฮะฮะไม่ไปนอนหรอครับมันดึกแล้วนะครับ ปกติเวลานี้ฮะฮะจะไปนอนแล้วไม่ใช่หรอ"
"พอดีว่าฉันกังวลในห้องเรียนตลอดเลย กลัวว่าตัวเองจะทำพลาด แต่วันนี้ฉันสามารถซัพพอร์ตโซมะคุงได้ ถึงแค่จะนิดหน่อยก็ทำให้รู้สึกมั่นใจขึ้นมาบ้าง และรู้สึกตื่นเต้น เอ่อ แล้วก็โซมะคุงให้คำแนะนำดีๆ ฉันไม่ได้เก่งอะไรเลย" เหมือนคำสารภาพรักจังเลยครับฮะฮะ
"ไม่หรอกเพราะว่าถ้าทาโดโคระไม่รวบรวมวัตถุดิบที่ถูกต้องมา ฉันคงทำไม่ได้และเธอก็ทำอาหารมาได้สมบูรณ์แบบมากไม่ใช่หรอ" ซีนพระเอกมากครับโซมะคุง
"นั้นสิมั่นใจหน่อยเมงุมิจัง เธอทำได้แน่" เรียวโกะจังก็ให้กำลังใจไปพลาง ทำหน้าง่วงไปพลาง
"ได้เวลาที่ผมต้องไปนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะครับทุกคนแล้วก็ขอให้วันพรุ่งนี้ทุกคนโชคดีนะครับ"
"อืม กลับห้องปลอดภัยนะ ฮิโระคุง"
"ครับ ฮะฮะ อย่ากังวลไปเลยนะครับ ฮะฮะของผมน่ะเก่งที่สุดแล้ว ไปล่ะครับ โอ๊ยขอโทษครับทาคุจัง? ไม่สิทาคุมิ นายมาทำอะไรแถวนี้"
"ฮี่จังเรียกเหมือนเดิมเถอะนะเรื่องที่ผมไม่ได้ทักฮี่จังผมมีเหตุผลนะ ที่ผมผ่านมาแถวนี้เพราะว่าผมลืมของไว้อยู่บ่อน้ำร้อนน่ะเลยไปเอา"
"เรื่องนี้เราค่อยคุยกันหลังจบค่ายนี้เถอะครับ นี่ก็ดึกแล้วฝันดีนะครับ" วิ่งสิครับรออะไร ว่าแต่เหตุผลอะไรกันนะ
แกร็ก
"ขออนุญาตเข้าห้องครับคุณพ่อ ป๊า ยังไม่เตรียมนอนกันอีกหรอครับ มันดึกแล้วนะครับ" ยังนั่งเซ็นต์งานเอกสารกันอยู่เลย พักหน่อเถอะครับคนทางนี้เป็นห่วง
"ก็รอคุยเรื่องลูกน่ะสิ ถ้าคุยเสร็จก็กะว่าจะนอน เอาล่ะฮิโระนี่คือจดหมายที่คนฝั่งนั้นเตือนมาว่าให้ระวังตัวไว้ให้ดี มันเป็นเพียงคำเตือนเท่านั้นแต่ลูกก็ระวังตัวไว้นะลูก แล้วก็นี่คืออีกฉบับหนึ่งคือเชิญลูกไปงานตัดสินภัตราคารตอนที่เค้าให้หยุดพักผ่อนก่อนงานแข่งฤดูใบไม้ร่วงพอดีน่ะ"
"เรื่องนั้นผมตกลงครับ แต่ว่าไอ้จดหมายเตือนนี้เพราะว่าผมยังไม่ไปสินะ แค่ตอนนั้นเล่นเอาผมเข้าไอซียูแล้วผมคิดว่าจะรามือไปแต่ไหนได้ยังกล้าที่จะมาขู่อีกนะครับ แต่ว่าผมจะไปถอยแล้วตอนนี้ผมแกร่งพอที่จะปกป้องทุกคนได้แล้วครับพ่อ เพราะฉะนั้นหลังจากงานแข่งบลูเสร็จผมคงต้องกลับสู่ตระกูลจริงซะแล้วล่ะครับ"
"เอางั้นหรอ ลูกพร้อมแล้วใช่ไหมที่จะเจอศึกหนักน่ะ เพราะพ่อคิดว่าอีกฝ่ายคงเอาชีวิตจริงๆแล้วล่ะนะ ระวังตัวด้วยส่วนคนอื่นเดี๋ยวพ่อจัดการเอง"
"งั้นเข้าก่อนกันเถอะ อากิคุงยังมีป๊ากับพ่อเราอยู่นะลูกห้ามทำอะไรเกินตัวเข้าใจไหม
"ครับ" ใครจะไปคิดล่ะว่าวงการอาหารที่ภายนอกดูขาวสะอาดดูไม่มีพิษอะไรเพราะว่าเป็นแค่การรวมกลุ่มของเชฟเท่านั้น แต่ใครจะไปรู้ว่าแท้จริงแล้วมีอะไรมากกว่านั้น เพราะว่ามันยังมีบุคคลกลุ่มๆหนึ่งที่ยัง จะโค่นล้มตระกูลเก่าแก่ที่ยังเป็นรากฐานของวงการอาหาร และ รากฐานของประเทศอยู่อย่างไรล่ะ คนอื่นอาจคิดว่าก็แค่ตระกูลเก่าแก่ที่สืบทอดแค่อาหารประจำตระกูลเท่านั้น มีภัตราคารให้สืบทอด
แต่แท้จริงแล้วใครจะไปรู้ว่าบางตระกูลน่ะมันครอบคลุมไปทุกอย่าง มีทั้งอำนาจที่เหนือกว่าการเมืองทำให้ใครหลายๆคนต้องการที่จะโค่นล้มเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจที่สูงสุด และตัวอย่างตระกูลที่เก่าแก่นั้นก็คือ โดจิมา และ โดเอะสึ ยังไงล่ะ
.........................................................................................................................
ค่ายฝึกวันที่สอง เวลา 9.00 น.
"อรุณสวัสดิ์ ชั้น ศิษย์เก่ารุ่นที่ 79 ชิโนมิยะน่ะ งานนี่จะให้ทำอาหารที่ชั้นคิดตามสูตรที่แจกไปให้เลย ซึ่งนั้นก็คือ Terrine ที่ทำมาจากผักเก้าชนิด งานนี้ให้ทำเดี่ยวและห้ามปรึกษากันเด็ดขาด เอาล่ะเริ่มทำได้" ยังขี้เก๊กเหมือนเดิมเลยนะครับเซมไป ตอนนี้เริ่มทำในส่วนของเราดีกว่า
การทำอาหารของผมดูจะราบรื่นดี แต่ดูเหมือนฮะฮะของผมจะได้ดอกกะหล่ำที่ช้ำมานะ จะใช้กรดเพื่อเพิ่มความหวานก็ไม่ได้ เพราะว่าชิโนมิยะเซมไปก็บอกว่าห้ามเปลี่ยนแปลงสูตรเด็ดขาด เอาไงดีฮะฮะโดนไล่ออกแน่ๆ จะไปช่วยก็ไม่ได้เดี๋ยวโดนเซมไปเอาสันมือมาฟาดอีก แต่ว่าเรายังมีโซมะนี่นา หึ งั้นเอาตามนั้นก็แล้วกัน
"เสร็จแล้วครับ ชิโนมิยะเซมไป"
"อืม โอดะ อากิฮิโระผ่าน" ได้พักแล้ววววว โอ๊ะนั้นมันพ่อนี่นา
"พ่อครับถ้าสมมุติว่าเราขอท้าโชคุเงคิกับศิษย์เก่าได้ไหมครับ"
"ไอ้ได้มันก็ได้อยู่หรอแต่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าตัวด้วยว่าจะตอบตกลงหรือเปล่า อีกอย่างอาจารย์ชาเปลทราบคงโดนบ่นอีกนาน แล้วใครจะถ้าโชคุเงคิงั้นหรอ"
"พ่อรอดูต่อไปดีกว่านะครับ ในที่สุดเวลานี้ฮะฮะของผมก็จะได้พัฒนาตัวเองแล้วสินะ" ถึงโซมะจะไม่ท้าโชคุเงคิผมก็จะท้าเอง ถ้าเซมไปไม่ตอบรับผมก็หาทางดึงฮะฮะให้อยู่รอดมาได้อยู่ดี
"ยูคิฮิระ โซมะ ผ่าน" ผ่านแล้วสินะโซมะสมกับเป็นนายจริงๆ
"ทาโดโคโระ เมงุมิ ไม่ผ่าน" ฮะฮะช็อกไปแล้วครับ ไม่ผิดที่จากที่ผมคาดไว้จริงๆด้วย
"ไม่น่าพอใจเลยนะครับ นั่นเป็นอุบัติเหตุที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่ใช่รึไง การที่จะมาโทษทาโดโคระว่าหยิบกะหล่ำที่ช้ำไปนั่นทำไมไม่โทษเชฟที่ถือว่าเป็นนายจ้างล่ะครับว่าดูและวัตถุดิบไม่ดี" โซมะครับสุดยอดไปเลยครับ เอาให้จุกๆไปเลย ชิโนมิยะเซมไปหน้าเริ่มถอดสีแล้ว
"หึ จะบอกเอาไว้ให้นะที่มีพวกผักที่ช่ำอยู่น่ะมันคือสิ่งที่ชั้นจงใจเอาไว้อยู่แล้ว ถ้าเชฟจะจะเคลื่อนไหวช้าอ่อนปวกเปียกขนาดนี้ ก็อย่าเป็นเชฟเลยดีกว่า"
"แต่ทาโดโคโระก็ได้แก้จุดอ่อนนั้นแล้วไม่ใช่หรอครับ"
"เชฟก็คือชั้น มีลูกจ้างที่ไหนมาเปลี่ยนสูตรของเชฟกันห๊ะ แล้วก็ลูกจ้าง ถ้านายเถียงชั้นอีกชั้นจะไล่ออกนายเพิ่มดีไหม" ยังจำเรื่องนั้นฝังใจอยู่สินะครับชิโนมิยะเซมไป เพราะอย่างนี้ไงล่ะทำให้คุณยังอยู่กับที่
"พอได้แล้วโซมะคุง ฉันไม่เป็นไรเดี๋ยวโซมะคุงถูกไล่ออกไปด้วย นะ เพราะงั้นพอเหอะ ไม่ต้องห่วงชั้นแล้วนะ" หน่อยชิโนมิยะเซมไปครับ กล้าทำฮะฮะของผมร้องไห้อย่างงั้นหรอครับ
"ชิโน- พ่อครับห้ามผมทำไมหรอครับ"
"ใจเย็นก่อนฮิโระ ดูสถานการณ์ก่อนถ้าเราออกไปตอนนี้ทั้งสองคนจะไม่มีความกล้าอีกเลยนะ" อึก...จริงด้วยที่เราทำไปทั้งหมดก็จะเสียแผนได้
"เอ่อรุ่นพี่ชิโนมิยะครับ กฎของโทสึกิเนี่ยได้กำหนดไว้ไหมครับว่า สามารถให้ศิษย์เก่าโชคุเงคิกับศิษย์ปัจจุบันได้ ถ้าผมชนะช่วยยกเลิกการไล่ออกของทาโดโคโระด้วยนะครับ" ติดกับ!! ในที่สุดก็ขอท้าแล้วสินะโซมะคุง
"โชคุเงคิ เหอะเป็นคำที่น่าคิดถึงจริงๆ โชคุเงคิกับคนที่ไม่ใช่นักเรียนเนี่ยไม่เกิดขึ้นมาก่อนเลยนะ แต่ว่าโชคุเงคิต้องยอมรับจากทั้งสองฝ่ายไม่ใช่หรอ ซึ่งทางชั้นของปฎิ-"
"น่า อย่ารีบร้อนนักสิดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องที่น่าสนใจขึ้นมาแล้วสิเนี่ย ชิโนมิยะ"
"คุณโดจิมา แล้วก็ไอ้เด็กเ- หึย" นี่ตัวเองพลาดไปได้ยังไงกัน ไปเรียกเจ้าเด็กนั้นด้วยคำอย่างนั้นมีหวังโดนคุณโดจิมาสวดเหมือนตอนนั้นหรอก แค่คิดก็สยองแล้ว
.........................................................................................................................
ณ ที่ทำงาน
แกร็ก
"อ่าวคุณฮิโรชิมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรอครับ" พอพวกผมซึ่งประกอบไปด้วย ผม โซมะ และ ฮะฮะ แต่ว่าป๊ามาทำอะไรเนี่ยอย่าบอกนะว่าพ่อโทรตามน่ะ
"อ๋อพอดีรุ่นพี่โดจิมาโทรมาบอกน่ะสิว่าเกิดเรื่อง" นั้นไงเดาอย่างอื่นทำไมไม่ถูกบ้างเนี่ย คิดได้อย่างนั้นก็ได้ส่งสายตาอำมหิตไปให้คนที่ได้ชื่อว่าพ่อ โดยที่เจ้าตัวดูจะรู้แล้วนะว่าผมแอบตะโกนร้องในใจมาว่า 'พ่อตามป๊ามาทำไมครับ ถ้าป๊ารู้ว่าผมสนับสนุนเรื่องนี้ด้วยเดี๋ยวโดนบ่นอีกนะครับว่าใช้อำนาจในทางที่ผิดน่ะ'
"อืมก็อร่อยไม่ใช่หรอคะ อาหารของทาโดโคโระ แบบนี้ก็ให้เค้าผ่านก็ได้ไม่ใช่รึไง รุ่นพี่ชิโนมิยะคนหัวรั้น เจ้าคนหัวดื้อ เจ้าคนหลงตัวเอง เจ้าคนชอบทำเป็นเท่" เอาอีกครับฮินาโกะเซมไปเอาอีก!!
"เงียบสักทีฮินาโนะ"
"ข-ข-ข-ขอโทษค่ะ" รู้สึกเจ็บหัวแทนเลยแฮะ
"คุณโดจิม่างานนี้ผมได้รับอำนาจเต็มที่นะครับ"
"แน่นอนชิโนมิยะ ชั้นไม่ได้มีปัญหากับการมอบงานและการประเมินของนาย แต่เขาก็พยายามแก้ไขสถานการณ์ได้ดีไม่ใช่หรอ ไม่คิดว่าความกล้านั้นคู่ควรให้ประเมินหรอ?"
"ไม่คิด ไม่คิดเลยสักนิด"
"แต่ชั้นคิดด้วยค่ะ"
"อืม ดูเหมือนผลโหวตจะเสมอกันนะ"
"เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้เจ้าพวกนี้ รุ่นพี่โดจิมะเองก็เหมือนนักเลงหัวโตที่ชอบเสนอความคิดพิเรนทร์นะครับ" จึกรู้สึกเหมือนมีเสียงหัวใจคนหนึ่งกำลังแต่สลายนะครับพ่อ5555
"เอ๋อ ก-ก-ก็ไม่มีทางเลือกเนอะ โชคุเงคิอย่างไม่เป็นทางการนี้ชั้นจะรับผิดชอบเอง คิดซะว่าเป็นการต่อสู้ข้างทาง แต่เราจะไปขัดกับโปรแกรมค่ายฝึกไม่ได้ วันนี้หลังจากงานช่วงบ่ายเสร็จสิ้น พวกเธอทั้งสองคนจะได้ดวลกับชิโนมิยะ"
"เฮ้เดี๋ยวสิครับ คุณโดจิมาทำไมผมต้องเข้าร่วมเรื่องเหลวไหลพรร์นี้ด้วย"
"ยอมรับซะ ชิโนมิยะ" เอิ่บ..พ่อครับทำหน้าอย่างงั้นคนอื่นก็กลัวหมดสิครับ โดยขณะนั้นเองชิโนมิยะเซมไปก็ได้หันไปทางรุ่นพี่โอดะเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างนัยๆ พราะว่าตอนสตาร์แชร์ในสมัยของชิโนมิยะเซมไปนั้นเจ้าตัวได้ไปฝึกกับร้านของป๊าผมและกลายเป็นครู-ศิษย์กันนั้นเอง
"เห้อ ยอมรับไปเหอะ โคจิโร่เจ้าพวกนี้มันหัวรั้นจะตาย" ทำไมรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆนะ
"ก็ได้จะทำตามเมอร์ซิเยอร์ทั้งสองก็แล้วกัน โอเคร ยูคิฮิระ ถ้านายชนะการไล่ออกของทาโดโคโระก็จะถูกยกเลิก แต่ถ้าแพ้ฉันจะไล่นายออกไปด้วยทันที ปัง!!!" เสียงเปิดประตูที่ดังสนั่นหวั่นไหว ก็ถูกผู้ชายผมสีชมพูเดินผ่านไปจบลับสายตา
"ก็อย่างว่า หลังจากทำงานเสร็จให้มาชั้นใต้ดินของอาคาร แสดงความกล้าให้พวกเธอให้ได้เห็นหน่อยเถอะ"
"ปัก ปัก ทั้งสองคน!!!" หลังจากที่พวกโซมะออกไปในห้องนี้จึงเหลือแต่ ผม พ่อ ป๊า และ ฮินาโกะเซมไป
"โอ๊ยป๊าครับผมเจ็บนะครับ ผมไม่เกี่ยวซักหน่อยป๊าต่างหาที่คิดเองเอาเอง"
"นี่ฮิโระอย่ามาโบ๊ยพ่อสิ ตัวเองเป็นคนแนะนำป๊าเองไม่ใช่หรอนี่ไงพ่อก็ทำให้แล้ว โอ๊ยคุณเจ็บๆๆๆ" เจ็บไหมครับพ่อโดนดึงหูซะขนาดนั้น
"ยังไม่เข็ดอีกนะ ถ้าอาจารย์ชาเปลรู้จะทำยังไงหัดคิดซะบ้าง แล้วก็ลูกอากิถ้าสมมติว่าพวกโซมะคุงเค้าแพ้ล่ะจะทำไงให้ ลูกอยากเป็นทั้งสองถูกไล่ออกหรอ"
"ป๊าครับผมเชื่อมั่นครับว่ายังไงโซมะกับฮะฮะจะต้องอยู่ต่อ เพราะว่าทั้งสองคือเพื่อนของหนิและทั้งสองด็ถูกยอมรับจากผมด้วย"
"ดีที่มั่นใจอย่างงี้แต่ต่อไปห้ามคิดเองเอาเองแค่สองคนได้ไหม มาบอกป๊าด้วยเข้าใจนะ"
"ค้าบบ/ครับ"
.........................................................................................................................
"อ่าดูเหมือนเราจะรอดมาได้หวุดหวิดเลยนะ ยังไงตอนนี้ก็มาพยายามในภาคบ่ายกันเถอะ ทาโดโคโระ"
"โซมะคุงบ้า ทำไมถึงท้าดวลบ้าๆแบบนั้น โซมะคุงผ่านงานไปแล้วแท้ๆ คนอย่างฉัน...ปล่อยไปได้แท้ๆ ฮึก"
"ทาโดโคโระ บางครั้งเธอก็พูดสำเนียงบ้านเธอออกมาสินะเนี่ย"
"เอามาพูดเรื่องนั้นเอาป่านนี้เนี่ยนะ"
"เอ้าลุกขึ้นได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานสายนะ"
"คอยช่วยเหลือตลอดเลยแท้ๆ คราวนี้ชั้นกลับทำให้มาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ฉันไม่รู้จะขอโทษยังไงดี"
"ไม่เลย นี่เป็นสิ่งที่ฉันตัดสินใจเอง ไม่ต้องขอโทษหรอก อีกอย่าง เหตุผลที่ฉันท้าดวลเขา น่าจะเด่นชัดไม่ใช่หรอ เพราะว่าทาโดโคโระไม่ควรจะออกตอนนี้ไงล่ะ ว่าแต่เหมือนเราลืมใครไปนะ"
"ทุกคนนนนน ลืมผมอากิฮิโระสุดหล่อคนนี้ได้ยังไง แล้วก็ฮะฮะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับถึงยังไงถ้าโซมะคุงเขาไม่ท้า ผมเองนี้แหละจะเป็นคนท้าเอง ฮะฮะไม่ต้องเสียใจไปนะครับยังมีพวกผมอยู่นะ พวกผมที่คอยเป็นครอบครัวที่จะปลอบฮะฮะยังไงล่ะ"
.........................................................................................................................
ความคิดเห็น