คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SS.1 : Okasan
ดูเหมือนว่าของในตู้เย็นวันนี้จะโล่งหน่อยนะเนี่ย งั้นทำอะไรง่ายๆก็แล้วกัน โชคดียังมีเนื้อหมู แล้วก็ข้าว ทำทงคัทสึก็แล้วกัน
“อ่ะนี่ทงคัทสึด้ง หวังว่าจะชอบกันนะ พอดีของตัวเย็นมันไม่ค่อยมีเท่าไหร่ก็เลยทำได้แค่นี้แหละ ขอใหเทุกคนเพลิดเพลินไปกับมันนะ”
พูดจบทุกคนในหอพักนี้ก็ต่างชิมด้งชามนี้ ตัวทงคัทสึนั้นผ่านการทอดมาพอดีไม่อมน้ำมันเกินไป ตัวหมูก็หมักมาอย่างดี คลุกกับเกล็ดขนมปังได้ครบทุกส่วน ส่วนข้าวนั้นก็มีรสจางๆของบ๊วยดอง ทำให้ตัดกับหมูทงคัทสึแก้เลี่ยนได้
“อร่อยยยย เป็นทงคัทสึที่สมบูรณ์แบบมาเลยไม่มีข้อติเลย” ผู้หญิงผมยาวสีม่วงเข้มได้พูดออกมา
“อืม สมกับเป็นโคอินัวร์แห่งโทสึกิจริงๆ วัตถุดิบแค่นี้ก็สามารถรังสรรค์เมนูที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ได้” อิชิกิเซมไปยังไม่มูฟออนจากฉายาผมนะครับ
“เอาหล่ะเริ่มจากชั้นก่อนก็แล้วกันโอดะคุง เราชื่อโยชิโนะ ยูกิ เรียกว่ายูกิเฉยๆก็ได้โอดะคุง”
“อ่างั้นยูกิจังเรียกผมว่าอากิไม่ก็ฮิโระก็ได้ครับทุกคนเลยนะ”
“ส่วนชั้นชื่อซาคากิ เรียวโกะ เรียนเรียวโกะเฉยๆก็ได้เช่นกันนะ ส่วนผมน้ำเงินที่นั่งอยู่ตรงโซฟาชื่อ ทาโฮโดโระ เมงุงมิ จ๊ะ” ชื่อเหมือนคนที่ผมเคยรู้จักจังเลยนะครับ ส่วนอีกคนนี่รังสีแม่นี่ออกมาเต็มๆเลยนะครับเนี่ย แต่ก็ยังมีความกลัวอยู่ พรสวรรค์ใช้ได้นะ เดี๋ยวค่อยไปฝึกปรือให้ก็แล้วกัน
“ส่วนผมชื่อ อิบุซากิ ชุน ส่วนตนที่ใส่แว่นชื่อ มารุอิ เซ็นจิ ส่วนอีกสองคนไปหาไม้อยู่น่ะถ้ากลับมาแล้วจะแนะนำให้” ดูสุขุมจังแต่เอ๊ะกลิ่นนี่มัน
“อืม ว่าแต่ชุนนายทำของรมควันหรอ กลิ่นตืดมากเลยนะเนี่ย”
“อย่างงั้นหรอ ผมว่าดับกลิ่นดีแล้วแท้ๆนะ”
“ไม่หรออิบุซากิ เธอดับกลิ่นได้ดีแล้วเพียงแต่เจ้านี้มันจมูกสุนัขน่ะ”
“คุณยายผมไม่ใช่สุนัขนะครับ”
“เอาเหอะๆ พวกนายอยากไปจัดปาร์ตี้ย่อยก็แล้วแต่ชั้นขอตัวไปนอนก่อนนะ” ว่าแล้วคุณฟูมิโอะก็ออกไปจากห้องนี้จริงๆ
“งั้นผมก็ไปพักผ่อนก่อนนะครับวันนี้ยุ่งทั้งวันเลย พวกคุณต้อนรับโซมะเลยก็แล้วกัน”
“อ้าวไปซะเเล้วว่าแต่ รุ่นพี่อิชิกิคะ ที่บอกว่าเจอกันเมื่อปีที่แล้วอยู่โรงแรมชื่อยังไงหรอคะ”
“คำตอบนั้นต้องรอตอนไปฝึกค่ายแล้วก็จะรู้เองล่ะ ยูกิจัง เอาล่ะพี่คนนี้ขอตัวก่อนนะเดี๋ยวจะไปฉลองด้วยนะ”
กรึก เสียงเปิดประตูได้เกิดขึ้น
“ไม่คิดว่าเปิดประตูก่อนที่เจ้าของห้องมันจะเสียมารยาทมั้งหรอครับ อิชิกิเซมไป”คนเขาอุสาห์ว่าจะได้นอนพักบนเตียงนอนสบายๆ
“ก็นะอากิคุง ไม่สิโซว์จัง หรือว่า คุณลำดับที่ศูนย์ดีหล่ะ” เปิกประเด็นได้ตรงประเด็นมากเลยครับเซมไป ผมขอนับถือ
“เจาะประเด็นได้ดีมากเลยนะครับ ว่าแต่อันดับศูนย์ที่โรงเรียนนี้มีจริงหรอครับ ไม่ใช่ว่ามีแค่สิบอันดับหรอครับ” สถานการณ์ตอนนี้ต้องรอดเท่านั้น
“แน่ใจของอากิคุง จริงอยู่ที่พวกรุ่นพี่รินโดจะยังไม่รู็จักนายตอนเจอกันวันนี้ครั้งแรก แต่ผิดกับชั้นที่รู้จักกับนายตั้งแต่ม.1 เห็นปฎิกิริยาที่พวกรุ่นพี่สภามีต่อนายตั้งแต่ตอนนั้มันก็มีแต่ความเคารพแล้วนะ และถ้าให้ชั้นคาดการณ์สาเหตุที่นายไม่รับตำแหน่งอันดับสิบเพราะว่านายอยู่ตำแหน่งนี้อยู่แล้วสินะ”
“โห๋โนจับได้สิแล้วนะครับซาโตชิคุงไม่สิอิชิกิเซมไปดีกว่า ตอนนี้ก็คงเหมาะกว่านะ555 ตอนแรกก็กะจะเซอร์ไพรส์พวกโซมะไปทีละเรื่องล่ะนะ เช่นเรื่องอยู่ในสภาหัวกะทิตอนงานแข่งฤดูใบไม้ร่วง ส่วนเรื่องอันดับก็ตอนที่พวกคุณที่ไปถึงแปดคนสุดท้ายจะได้ไปจิบน้ำชากับพวกสิบหัวกะทิ เสียแผนหมดแล้วนะครับ อิชิกิเซมไป”
“5555 ตอนที่อยู่ในห้องนั้นชั้นเองก็ตกใจเหมือนกันนะไม่คิดว่าจะเป็นนายนะเนี่ย รังสีตอนที่อยู่ห้องนั้น ต่างจากตรงนี้ลิบลับเลยแหละ เอาเถอะจริงๆแล้วเธอมีความลับมากกว่านี้ใช่ไหมอากิคุง”
“แน่นอนอยู่แล้วสิครับ ไม่งั้นเสียชื่อผมจะตายไป555”
……………………………………………………….
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดด
“ว่าไงฮิโระ โทรหาพ่อมีเรื่องอะไรหรอ” น่าแปลกนะเนี่ยทำไมอยู่ดีๆลูกชายของตนจะโทรมาหา
น่ะ ส่วนใหญ่ก็คงเป็นปัญหาที่หาทางแก้ได้ยากสุดๆ ไม่ก็ต้องการรู้อะไรบางอย่างแน่นอน
“พ่อครับตระกูลอิชิกิเป็นอะไรกับตระกูลเราหรอครับ”
“อิชิกิหรอ ไม่ใช่คนที่มาอาบน้ำเป็นคนแรก ตอนทำอาหารชุด 50 จานน่ะหรอ”
“ใช่ครับ พอดีผมค่อนข้างสนใจน่ะ”
“ถ้าทางตระกูลโดจิมาก็เป็นพันธมิตรกันนะแหละ แต่ถ้าฝั่งป๊าซี้แน่นปึ๊กเลยหล่ะ ใช่ไหมคุณ”
“อือ ใช่แล้วหล่ะว่าแต่อิชิกิมีปัญหาอะไรหรอ”
“ห๊ะป๊าครับสบายดีไหมครับ อยู่กับพ่อหรอเนี่ย มันก็จริงอยู่แหละครับที่มีปัญหาแต่ก็ไปทางที่ดีแหละ พอดีว่าผมคิดว่าว่าที่ผู้นำคนต่อไปเป็นคนที่น่าสนใจดีนะครับ สงสัยตอนนี้คงสืบเรื่องผมจน่าจะรู้เรื่องผมหมดแล้วล่ะครับ”
“อย่างงั้นหรอ ได้ข่าวว่าซาโตชิคุงก็อยู่หอเดียวกับลูกหนิ ก็คงจับได้ง่ายแหละลูก แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องอย่างอื่นพวกป๊าป้องกันไว้ให้อย่างดีแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนนะลูกวันที่เข้าค่ายก็มาก่อนล่วงหน้าด้วยล่ะ จะได้เตรียมตัว ชักสนุกแล้วสิ หึหึ”
“นี่คุณก็ไปสอนลูกให้ชอบแกล้งทำไมกันเล่า อีกอย่างไปแปรงฟันได้แล้วครับพึ่งทานขนมไปเองนะครับ” พอคุณพ่อบ่นคุณแม่เนี่ยน่ารักจังนะ
“จร้าๆๆ งั้นป๊ากับพ่อไปก่อนนะลูก ฝันดีจ๊ะ”
“ครับ ราตรีสวัสดิ์ทั้งสองเลยนะครับ”
……………………………………………………………
เมื่อคืนนอนหลับฝันดีจังเลยเรา มีคุณพ่อกับคุณป๊ามาบอกฝันดีด้วย แต่เอ๊ะดูเหมือนทุกคนตื่นกันหมดแล้วนะเนี่ย ดีนะที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ทำให้ไม่ต้องมีเรียน
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ อากิคุง” เสียงเหมือนนางฟ้าเลยนะ ทำไมมันใสขนาดนี้
“เช่นกันครับ เมงุมิจังแล้วทำไมทุกคนถึงเครียดอะไรกันหรอครับ”
“อ๋อก็ฮิโระนายรู้ใช่ไหมว่ารุ่นพี่อิชิกิน่ะเป็นสิบหัวกะทิอันดับเจ็ด ชั้นเลยอยากจะถ้าแข่งโชคุเงิคิกับรุ่นพี่น่ะ” เครรู้เรื่องเลยครับโซมะคุง รู้เรื่องเลย
“5555 โซมะคุงผมว่าอย่าดีกว่าเลยนะครับตอนนี้ถึงโซมะคุงจะเลือดร้อนขนาดไหน แต่ว่าใจเย็นก่อนนะ โชคุเงคิน่ะจะต้องได้รับการยินยอมจากทั้งสายใช่ไหมล่ะ เป็นไปได้ยากมากที่อิชิกิเซมไปจะตอบตกลง อีกอย่างนะไม่เคยมีใครกล้าจะแย่งอันดับตรงไปตรงมาเลยล่ะ”
“ไม่ต่างจากนายหรอกอากิฮิโระ นายในตอนนั้นก็เลือดร้อนพอๆกับยูคิฮิระนั้นแหละ มีใครไหนกันไม่มาเข้าเรียนเพราะไปแต่โชคุเงคิจนพ่อของนายต้องลางานแล้วมาเทศนานายอ่ะนะ อีกอย่างช่วงนั้นคงเป็นรั่นเดียวเลยมั้งที่มีสิบหัวกะทิมาท้าแข่งเจ้านี้แล้วบอกว่า ถ้าชนะจะยกตำแหน่งให้เลย”
“ห๊ะจริงหรอ ฮิโระ สุดยอดนายคือต้นแบบฉันคนต่อไปแน่นอน”
“อย่าดีกว่าครับโซมะคุงอีกอย่างผมก็ปฎิเสธไปด้วย ว่าทานเสร็จจะไปไหนหันหรอครับ”
“อ๋อว่าจะไปสวนผักของรุ้นพี่อิชิกิน่ะจ๊ะ ไปไหมอากิคุง”
“ไปครับ!!!”
………………………………………………………………………………………
เดินออกมาจากหอได้ประมาณสิบนาทีก็เจอะกับสวนผักหลายสิบชนิด มันช่างตระการตาจริงๆนะเนี่ย สมกับเป็นอิชิกิเซมไป
“เอาหล่ะทุกคนก็แยกกันไปเก็บผักที่มันได้ที่แล้วก็แล้วกันนะ”
“ครับ/ค่ะ!!!”
สนุกจังเลยได้คุยกับทุกคนที่นี่แล้วรู้สึกมีความสุขจัง เค้าไม่ถืออะไรเลย มีแต่กับว่าเพื่อนที่จะทำอาหารไปด้วยกัน นี่แหละปณิธานอันแรกที่เรากลับมาเรียนที่นี่
“เป็นไงบ้างหล่ะหอเคียวคุเซย์ตอนนี้ เหมือนกับสมันก่อนเลยเนอะ”
“อืม ทั้งตอนนั้นและตอนนี้มันอบอุ่นเหมือนอยู่กันเป็นครอบครัวเลยครับ แต่ต่างกัรตรงที่ตอนนั้นผมไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันเลย มีแต่พวกเซมไปนั้นแหละที่เป็นทั้งเพื่อนแล้วก็ครอบครัวผมน่ะ”
“เห๋ อากิคุงพูดอย่างงี้ชั้นก็ซึ้งเป็นเหมือนกันนะ แต่ว่านายเนี่ยพูดเหมือนตัวเองแก่จังเลยนะ อากิคุงแท้ที่จริงแล้วนายอ่อนกว่าเจ้าพวกนั้นตั้งหนึ่งปีนะ”
“มันก็จริงครับเซมไปที่อายุผมน้อยกว่าเจ้าพวกนั้น แต่ประสบการณ์ที่ผมไปเผชิญมาก็คงทำให้ผมตระหนักได้ล่ะมั้งครับ อีกอย่างคุณปู่ก็ได้บอกว่ารุ่นนี้เป็นรุ่นแห่งอัญมณี ซึ่งผมก็มีหน้าที่ดูแลและคอยชี้แนะรุ่นพวกนี้อยู่แล้วล่ะครับ”
“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะอากิคุง ยังคอยเป็นห่วงคนอื่นเสมอเลย ถ้าพวกคิโระเซมไปมาได้ยินเข้าคงร้องไห้วิ่งไปบอกพวกนาโดคิเซมไปอีแน่ๆ”
“แค่คิดก็สยองแล้วครับ แต่ก็คิดถึงจริงๆนั้นแหละ อีกนานกว่าจะถึงงานเลี้ยงรุ่นของปีนี้นะครับ”
“นั้นสินะตั้งหน้าตั้งตารอเลยล่ะ”
“ว่าแต่ผมได้ยินมาว่าก่อนที่โซมะจะท้าเซมไปแข่งโชคุเงคิ ก็ได้แข่งขันกันมาก่อนแล้ว”
“อือเทคนิคที่ใช้เป็นเทคนิคของฝรั่งเศสที่ไม่ใช่ร้านชุดอาหารธรรมดาจะเอามาทำบ่อยครั้งได้ เพราะฉะนั้นคนสอนทุกเรื่องก็ต้องเป็นพ่อของโซมะ”
“สงสัยคงเป็นคนที่เจ๋งจริงนั้นแหละ แรงมุ่งมั่นก็สูงใช้ได้สมแล้วที่ต้องการอันดับหนึ่ง แต่จะสู้สึคาสะเซมไปได้หรือเปล่าก็อีกเรื่อง”
“5555 คงต้องเป็นอาหารนำพาไปล่ะนะ”
“ทุกคนนนนมาทานข้าวเที่ยวกันค่ะ เราได้เตรียมอาหารมาให้แล้ว”
“โอ๊ะ ฮะฮะ[แม่ของตน] แงงงงวันนี้เป็นอะไรหรอครับ” ก็เมงุมิกลิ่นอายความอบอุ่นเยอะมากเลยอ่ะแหะๆๆ อยู่ด้วยแล้วโคตรมีความสุข
“วันนี้เป็นข้าวปั้นหลากรสจ๊ะฮิโระคุง” รอยยิ้มนั้นเข้ากับชุดปลูกผักของเธอเสียจริง
“แต่จะว่าไปนะมิคุเหมือนอากาศที่บริสุทธิ์ของหอเราเลยเนอะโซมะ” ยูกิจังผมเห็นด้วยที่สุดเลยครับ!!!
“นั้นสิชุดนั้นก็เหมือนเป็นชุดปกติที่เมงุมิใส่อยู่เลย”
“แหะๆ มาทานกันดีกว่าค่ะ”
รสชาติของข้าวปั้นของเมงุมินั้นดป็นข้าวปั้งที่อบอุ่นจริงๆ มีลูกเล่นให้ตื่นตาตื่นใจไปกับทุกคำที่สัมผัส ความใส่ใจในแต่ละขั้นตอนนี้ใช่ว่าใครจะทำได้ เป็นคนที่ใส่ใจว่าใครไปทำอะไรมาแล้วควรทานอะไรเพื่อให้ดีต่อร่างกายมากที่สุด อ่าเมงุมิเธอนี่มีของจริงๆสินะ สมแล้วที่ผมจับตามองอยู่
“อร่อยมาเลยเมงุมิจัง เธอตื่นแต่เช้ามาเตรียมให้พวกเราสินะ”
“อื้ม ใช่แล้วเรียโกะจัง พอดีคิดว่าถ้าทุกคนทำงานหนักๆก็ควรหาอะไรรองท้องแต่ก็อิ่มด้วยน่ะก็เลยเลือกข้าวปั้น ที่มีข้าวจะทำให้อิ่มเร็วขึ้นน่ะจ๊ะ” โห๋รังสีคุณแม่นี่มันอะไรกันครับ
“นี่แหละนะอาหารของเมงุมิจัง เป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นเสมอเลยนะ” ถูกต้องแล้วครับอิชิกิเซมไป!!!
“ฮะฮะของผมมมม แงงผมจะปกป้องฮะฮะเองครับ!!”
“เอ๊ะขอบใจนะจ๊ะ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอฮิโระคุงก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ครับ!”
………………………………………………………………………………
กลับมาจากการเก็บผัก ผมก็หมดแรงแล้วครับดีนะที่พรุ่งนี้วันจันทร์ไม่มีเรียน แต่ดูเหมือนตอนบ่ายจะมีเคลียร์เอกสาร กับไปหาคุณปู่สินะ แต่ก็ไม่มีอะไรมากแค่ไปประชุมเฉยๆเอง ได้เวลาพักผ่อนแล้ว!!!
สรุปแล้วผมไม่ได้ไปเคลียร์เอกสารครับ เพราะผมตื่นสาย!! โห๋หายากนะเนี่นที่ผมตื่นสายเนี่ย ตอนนี้รีบไปหาคุณปู่ดีกว่า
“ขออนุญาตครับ!”
ครืดดดดดดดด
“มาแล้วสินะอากิฮิโระ มาก่อนสิตอนนี้คนอื่นยังไม่มาหรอก”
“ครับ” หลังจากนั้นผมก็ไปหยิบชามาชงให้คุณปู่ทานระหว่างรอผู้บริหารมาครบองค์ประชุม โดยที่นั่งในการประชุมคือ สองแถวหน้ากระดานหันหน้าเข้าหากัน ส่วนทางฝั่งซ้ายก็จะมีโต๊ะตรงกลาง เป็นของคุณปู่ ส่วนข้างซ้ายของคุณปู่ก็จะเป็นที่นั่งของผม ส่วนทางขวาก็เลขาของคุณปู่ แต่เอาจริงๆแล้วที่ข้างของผมควรเป็นของอันดับหนึ่งล่ะนะ แต่ว่าตอนนี้สึคาสะเซมไปกำลังนอนจมกองเอกสารอยู่มั้ง5555 ผมขอโทษนะครับที่ตื่นสาย
“สวัสดี นาคิริ เอรินะ ไม่เจอกันนานนะ”แล้วคนสุดท้ายที่วันนี้มานั่งแทนลำดับหนึ่งก็คือ หลานสาวของผอ.หรือ ว่าที่ผอ.โรงเรียนนี้คนต่อไปนั้นเอง ตามมาด้วยเลขาล่ะนะ
“เช่นกันค่ะ ท่านโอดะ” ดูเหมือนยังเกรงกลัวผมเหมือนเดิมล่ะนะ ไม่เคยเปลี่ยนจริงๆ
“เอาหน่าเอรินะไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอกทำใจให้สบายๆ” ผมเองก็ดูเป็นการหักหน้าหล่อนอยู่หรอกที่มานั่งตรงนี้ ถ้าเรียงใหม่เจ้าตัวควรมานั่งอยู่นี่ก็เหอะ
“ได้เวลาแล้วก็เริ่มประชุมได้!!!” ไปแล้วครับเวลาอิสระของผมช่วงเย็น
………………………………………………………………
ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดด
“ว่าไงอากิคุงโทรมาดึกดื่นเชียว”
“พอดีว่าผมคงไม่ได้กลับหาสองสามวันฝากบอกเพื่อนๆที่หอด้วยนะครับว่าไม่ต้องเตรียมอาหารให้ผม”
“ได้สิแล้วนายจะไปไหนหรอ”
“พอดีว่าจะไปช่วยสึคาสะเซมไปเคลียร์เอกสารน่ะ อีกอย่างผอชมก็มีงานที่พึ่งได้รับมอบหมายให้จัดการด้วย สองสามวันนี้คงจะเสร็จล่ะครับ”
“เอางั้นหรอเดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นไปช่วยก็แล้วกันนะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
บทสนทานาก็ได้จบไปแล้วเอาล่ะได้เวลาเดินทางไปตึกแล้วสินะ หวังว่าคนที่ทำงานจะไม่กำลังตายนะครับ
ก๊อกๆๆ
“เชิญครับ”
“ขออนุญาตครับ สึคาสะเซมไป”
“โอ๊ะโซว์จังช่วยผมด้วยผมไม่ไหวแล้ว ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งโซว์จังมาโปรด งั้นขอลาไปก่อน แอ็ก”
“เดี๋ยวสิครับเซมไปหลับอย่างงี้ไม่ได้นะครับ!!” ช่วยไม่ได้ล่ะนะตอนนี้ก็คงต้องลากสังขาร พาเซมไปไปนอนก่อนก็แล้วกัน
กว่าจะลากไปห้องพักและเช็คความเรียบร้อยได้ สองทุ่มแล้วหรอเนี่ย ยังดีที่เอกสารยังมีความเรียบร้อยอยู่ไม่งั้นตชคงเสียเวลาจัดเก็บอีก ได้เวลาเคลียร์งานได้แล้ว
ถึงว่าล่ะนะงานสิบหัวกะทิมันก็หนักจริงๆนั้นแหละ ดูจากสภาพอันดับหนึ่งก็ทั้งถูกเชิญไปทำอาหารให้ทานแล้วก็โดนลากมาเซ้นต์เอกสารพวกนี้อีก บุคลิกของสึคาสะเซมไปภายนอกก็ดูเหยาะแหยะนั้นแหละ แต่ถ้าเอาจริงแล้วโคตรน่ากลัว แต่ก็นะไม่มีใครน่ากลัวสู้พ่อผมตอนโกรธได้หรอกนะ และขั้นกว่าคือ ป๊าผมโกรธ อันนั้นขั้นสุดของจริง ทำให้บรรยากาศผมมันคงทนอย่างไรล่ะ
“เช้าแล้วหรอเนี่ย ไม่ได้นอนมากี่ชัวโมงแล้วเนี่ย กองเอกสารก็ดูไปลดลงไปเลยนะ โอ๊ะอิชิกิเซมไปเชิญครับ”
“อรุณสวัสดิ์ยามเช้าครับอากิคุง สภาพอย่างนี้อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้นอน?”
“ก็แหม่เซมไปก็งานมันเยอะหนิ โอ๊ะสึคาสะเซมไปอรุณสวัสดิ์ครับ พักผ่อนเต็มอิ่มเเล้วสินะครับ”
“อืม ขอบใจมากนะโซว์จังที่มาช่วงงานน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ รุ่นไปพักซักวันก็แล้วกันนะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง”
“ว่าแต่เซมไปเอาข้าวกล่องมาสินะครับ”
“อืม พี่คิดว่าอากิคุงคงยังไม่ได้ทานก็เลยเตรียมมาให้” พร้อมทั้งชูกล่องและไปเตรียมน้ำและช้อนส้อม พร้อมมากเลยครับเซมไป
“ว่าไงนะครับโซมะขอโชคุเงคิ ขอร้องล่ะนะโซมะนายนี่มันเลือดร้องจริงๆ เอกสารเกี่ยวกับโชคุเงคิก็ยังไม่ได้ตรวจดูเลย โซมะนายต้องหางานมาให้ผมปวดหัวอีกแล้วหรอ!!! งานผอ.ที่พึ่งสั่งมาจากประชุมครั้งล่าสุด ก็ยังไม่ได้คิดโครงร่างและประสานงานเลย ทั้งที่อีกแค่สองอาทิตย์ก็จะถึงกำหนดการแล้ว โซมะนะโซมะ”
“บ่นซะเป็นตาแก่เลยนะอากิคุง เดี๋ยวช่วงนี้พี่มาช่วยงานทุกวันก็แล้วกัน จะไปตามสภาที่เหลือมาช่วยด้วย”
“ขอบคุณเป็นอย่างสูงครับ งั้นมาเริ่มจัดการเอกสารกันเหอะครับ”
……………………………………………………………………
ความคิดเห็น