ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สอบกับการเดิมพันครั้งสุดท้าย
หลัาสมัรสอบและำระเิน่าสอบเรียบร้อยและ้ออ่านหนัสือเรียมสอบอย่าหนัลอสามั่วโมที่ผ่านมานหน้าาเริ่มเป็นเ็เรียนึ้นมาหน่อย ึ่ในวันนี้เป็นารสอบ้อเียนามใบประาศในารสอบ
หอประุมอโรเรียนอามี้อนลายเป็นสนามสอบ้อเียน ุผู้สมัรไ้รามำนวนอผู้สมัรไว้ ารสอบ้อเียนมีพันๆ้อ มีทั้หมแปวิาหลั ้อแ่ับวามเียบมีแ่เสียลมหายใับเสียปาาที่เียนำอบอยู่ บรรยาาศเป็นไป้วยวามเร่เรีย มีวามสิ้นหวับ้า หรือแม้ระทั้อมยิ้มน้อยๆอบานที่เียน้อสอบแบบสบายๆ
รรมารทีุ่มสอบวามอเ็ที่สอบอยู่เพื่อหานทุริในารโ้อสอบ ารลอ้อสอบ ถ้ามีารพบเอะถูลาออไปโยไม่ให้สอบโรเรียนแห่นี้อี นี่เป็น้อลอผู้เ้าสอบโยารเ็นสัา่อนารเ้าสอบ
“เป็นไบ้า ทำไ้บ้าไหม ฟาเรน”เอาถามฟาเรนเมื่อเห็นหน้าาอฟาเรนอย่านหมอาลัยายอยาอย่าน่าสมเพ
“อย่าถามัน!”ฟาเรนะอใส่้วยวามหัวเสีย
สสัยไปไม่รอ เอาิพราหัวเราะำไม่ให้เสียเล็รอออไปไ้
“แล้วแหละ เอา เป็นไ” ฟาเรนยิำถามลับใส่เอา เอาส่ยิ้มเือๆส่ให้แล้วอบว่า
“สบายๆ”
สบายๆเหรอ ใรว่าสบายๆ โทย์เป็นพันๆ้อเนี่ยน่ะ แว่าสบายๆ ันเียนแทบระอัเลืออยู่แล้ว!
“ั้น..ันไปถาม พารอน็แล้วัน”ฟาเรนหันไปหาพารอนที่ำลัเิน วหน้าเ็มไป้วยรอยยิ้มอย่านไปถ่ายทุ์เส็
“...ไพารอนารสอบเป็นไบ้า...”ฟาเรนทั
“่ายๆมา่ะุฟาเรน”พาเรนอบหน้าระรื่นโว์นิ้วโป้ทั้สอมือออมา “แล้วุฟาเรนหละ่ะ”
“อย่า..ถาม..ัน”
แมุ่บอว่า ‘่ายมาๆ่ะ’มัน่ายนานั้นเลยหรือไหา!ฟาเรนเริ่มปวหัวี๊ วามหวัสุท้าย เมร่า!แ้อบอว่า ันมันอ่อนปวเปีย ันไม่มีปัาทำไ้
ใ่!
้อเป็นอย่านั้นแน่
ฟาเรนหันไปทาวามหวัสุท้าย “เมร่า...ารสอบเป็นไบ้าเหรอ”
“อย่าถามัน...”เมร่าอบ
เมร่า แเป็นเพื่อนที่ีสำหรับัน ันว่าแล้วแ้ออบอย่าี้
“ใรทำไม่ไ้ ็โรโ่แล้ว!”เมร่าอบ้วยน้ำเสียหนัแน่น
ใ่! ใรทำไม่ไ้็โรโ่...เฮ้ย! แว่าอย่านี้แสว่า แสว่า แ้อทำไ้ แทำไ้แหเลย
ไม่ริ้.......................... ฟาเรนนัุ่มศีรษะนเอ ารระทำนั้นเรียสายาาเพื่อนทั้สาม้วยวามประหลาใับารระทำที่น่าสสัย
“เป็นอะไรอมัน”เมร่าว่า “อารม์แปรปรวนัน่ะ” พรามอฟาเรนนัุ่มหัวบ่นว่าไม่ริ ไม่ริอย่านเสียสิ
ารรับประทานอาหารลาวันเป็นไป้วยวามหวั? เพราะระหว่าารินอาหารแบบินไม่ลในะที่ะรรมารำลัรว้อสอบอผู้สมัรสอบทั้หลายอว่าที่นัเรียนมัธยมปลายปีหนึ่และมัธยม้นปีหนึ่แบบไม่มีเวลาิน้าวินปลาัน
ว่าที่นัเรียนใหม่่าระวนระวายับารประาศผมสอบที่ะประาศอีสอั่วโมที่ะถึ ารรรมารรวสอบระาษสอบอย่ายันันแ็ พราบิัวให้หายเมื่อยแล้วเปลี่ยนท่านั่าารนั่ที่ยาวนาน อว่าที่วาเอาไว้ไม่มีารเปลี่ยนแปลว่าเยถูหยิบมาิน ในเมื่อระาษำอบที่ยัไม่ไ้รวยัเหลือเป็นปึหนาทั้นั้น
ในัวอาารให่ึ่เป็นอาารศูนย์ลาอโรเรียนอามี้อนที่ลายเป็นสถานที่ในารรว้อสอบ่าวุ่นเห็นนวิ่ไปมานเือบนันบ้า ว่าวุ่ยวายนาไหน
แ่เ็บาลุ่มำลัปาหิมะันเล่นอยู่อย่าสบายใ
“Headshot! เ็มๆ” เสียหัวเราะบันอเอา หันไปทาเมร่าที่สามารถปาหิมะไ้แม่น เ้าัวยัทำหน้าอโทษโพยพาย
“อโทษทีันไปั้ใ....”
“โอ้ย! ยัยเมร่าแอย่าบัอา เอาอแินไปะ!”เสียะโนโหวเหวาฟาเรนที่ำลัปั้นหิมะให้เป็นบอลลูเล็ๆระับมือ เหวี่ยบอลหิมะไปหาเมร่าที่บัอาปาหิมะโนหัวเ็มๆ
หิมะลอยระลิ่ว หมายะให้โนหัวอเมร่าแ่ลับปา้ามหัวผ่านไป
“ว้าย!”เสียแหลมๆัึ้น้วยวามใัาทา้านหลัอเมร่า
“Headshot อีแล้ว!”เอาล่าว้วยวามบันพราะโูนที่โนบอลหิมะอฟาเรนปาใส่ เป็นหิสาวผมสีำ ับนัยน์าสีทอเปล่ประายใบหน้ารูปไ่แ้มาวอมมพูเปล่ปลั่ผิวายเรียบเนียนั่หิมะาว วัยประมาเียวันเป็นนัเรียนที่สมัรสอบเ้าโรเรียน หิสาวผู้โร้ายปัหิมะาวที่อยู่บนศีรษะอย่าโมโหพราึาใส่ฟาเรนผู้โยนหิมะ
“ใส่ล้าปาหิมะใส่ัน!”หิสาวผมสีำะโนอย่าอารม์เสีย
“อโทษทีันไม่ไ้ั้ใ”ฟาเรนอโทษ้วยวามระ่าอาย
“แล้วมันหายไหม!”หิสาวรหน้าว่าอย่าเอาเรื่อ “เ้านโสโร!”
“พูอย่านี้ะหาเรื่อหรือไ!”ฟาเรนเปลี่ยนาารอโทษเป็นารอารวาท
“ันพูอย่านั้นแล้วทำไม ‘ยัยหัวแมลวัน’”หิผมสีำพราี้ไปยัผมอฟาเรนที่เป็นเส้นผมสีเียวทั้โ้นผมถึปลายเป็นสีเียวทั้หม
“พูอย่านี้็สวยสิ!”
“ันสวยอยู่แล้ว ไม่ำเป็น้อให้นอย่าเธอ่วยหรอ”
ฟาเรนเริ่มสิแผันิ้วัรอบแรบเป็นที่หวาเสียวว่าะเิอะไรึ้น่อไป ใบหน้าอฟาเรนส่สายาอำมหิยิ้มสแสร้ส่ให้หิวาสีทอสวยนั้น แ่หิาสีทอนั้นไปมีแววารลัวเลยสันิ
“หยุเลยฟาเรน...เธอน่ะ”เอาพูพราสะเสียหัวเราะไม่หายี้ไปทาหิผมำ “ุหนูอนายทุนเโมอา สิน่ะ”
“เธอเป็นุหนูเอาระูลาโอรินสินะ”เโรสล่าวพรามอเอา้วยปลายหาา้วยารูถูอย่าเห็นไ้ั
“ใ่ ยัยุหนูบ้าุ๊า.....”เอาบฟันพูอย่าหมั่นไส้เ็มที
“เรื่อันับยัยนั่นยัไม่บแอย่าแส่”ฟาเรนโวยวายแ่มือบาอใรบานมาปิปาแล้วล็อแนเอาไว้
“เราเป็นส่วนเินไปแล้วอนนี้”เมร่าล่าวระิบ้าหูฟาเรน
“เมออ้าเยออ้าน เอี๋ยวอี้ ‘เมร่าแปล่อยันเี๋ยวนี้’”ฟาเรนทำเสียอู้อี้เล็รอามือเมร่า็้อเียบลเมือมีเออาล่มเล็ที่เมร่าึออารอรอเท้าบู๊สีำมี่อที่อ้วยวามรำา
“หึ หึ หึใ่แล้วทำไมถึันะบ้าุ๊าแล้วเี่ยวอะไรับเธอ้วย”เโรสพูพราฝืนยิ้มหวานส่ให้เอา แล้วยัิ้วอย่าท้าทาย
“black mail ไ๊ะ...”เอายิ้มเ้าเล่ห์ส่ให้ “โนานี้ยัเล่นุ๊าอยู่ไ้ ...ใรไ้ยินเ้าอายเาาย”พรายัิ้วส่ลับไปให้อย่าผู้ไ้ัยนะ เมื่อเอาเหลือบเห็นปิิริยาอเโรสที่ึ้นสีหน้า้วยสีแ่ำ้วยวามอายับวามโมโหเรียมที่ะรี๊ แ่เอาไ้เินหนีออมา่อน
เมื่อยัยเโรสรี๊ึ้นมา หูอาะับไป้าหนึ่ไ้
“อะไรัน...เ็น่ารัๆทะเลาะันแล้วรู้สึะน่ารัว่าอี”เสียทุ้มๆาายหนุ่มนหนึ่
“โริป่าวแ...อบเ็ทะเลาะัน”เสียทุ้มอายหนุ่มัึ้นมาอีเสีย
“อะไรันเรียว ็น่ารัรินิ”เสียอายหนุ่มนแรัึ้นอี พราส่สายระยับระยับให้เรียวเพื่อนายที่อยู่้วย
เรียวายหนุ่มผมสีเินเปล่ประาย นัยน์สีเียวที่หล่นวูพราถอนหายใให้ับเพื่อนายที่อยู่้วย “แล้วมันน่ารัรไหนอแ...”
“ทั้หมแหละ ไ้ฟัารโ้ว่าทีที่ปราเปรื่อแล้วรู้สึาบึ้ริๆ...โยเพาะเ็ที่ะเ้าใหม่น่ารัทั้นั้นเลย”
“อยารู้ัับเ็ใหม่นแรอนายไหม...รานอส”เรียวว่าพรายิ้มอย่าเ้าเล่ห์ พรามอเพื่อนายที่ื่อรานอสเป็นายหนุ่มวัยเียวันผมสีำสนิท นัยน์าสีน้ำเินออี้เล่นหน้าาีทีเียว
“อยาสิ”รานอสอบทันวัน
“ย่อมไ้...”เรียวว่าบส่ถีบไปที่บั่นท้ายอรานอสอย่าส่าาม นระเ็นออาที่อนนนับสาวผมสีน้ำเินอย่าั
โป๊!.....
“ใรว่ะ ให่มาาไหนันหา!”หิสาวรหน้าว่าพราลูบหัวอย่าเ็บปว
“โทษทีน้อสาวที่ทำให้เ็บัว พี่ื่อรานอสอยู่มอปลายปีสอ”รานอสแนะนำัวในะลูบศีรษะไป้วย
“ปีสอเหรอ....”เสียเล็ๆอบลับแ่ไม่ใ่เสียอสาวผมน้ำเินที่ระโมนเ้า
“ใ่ปีสอ”รานอสอบทันวัน
“ไปเถอะเอา อยู่ับนเสียสิแล้วมันไม่ี”เมร่าับมือเอาที่ลูบหัวอยู่เพื่อูออไปให้ห่า หันไปมอฟาเรนทีุ่ยับรุ่นพี่ปีสอที่พึ่รู้ัันอย่าสนุสนานเ้าัววัมือเรียเพื่อนสาวที่ำลัออห่าพราส่เสียเรีย
“นี่เมร่า...พี่เาื่อรานอย...”
“รานอส”รานอสแย้
“เหรอ....พี่เาอยู่ปีสอ เมื่อี้โนเพื่อนื่อเรียวถีบส่มา”ฟาเรนว่า่อนหัวเราะบัน
ยัยเนี่ยสืบ่าวเร็วีแหะ เมร่าิแล้วถอนหายใ
ทารานอสยืนมอเ็สาวทั้สามนึอยาอบุเรียวเพื่อนเฮวยที่ทำให้เาไ้รู้ัับเ็น่ารั น่ารั
เสียัึัเมสาวที่ำลัมุล้อมระานบอร์แผ่นให่มันเป็นารประาศผมสอบที่ทุนรออยเหล่าว่าที่นัเรียนไ้รวรายื่ออนาบอร์ผู้ที่ไ้ผ่านารทสอบอย่า่อ
“แไม่ผ่าน”เสียล่าววาาเ็าะานพร้อมับเสียถอนหายใอย่าเหนื่อยอ่อน
“แว่าไน่ะ...ันไม่ผ่านั้นหรอ”เสียล่าวอีเสียล่าวอย่าไม่เื่อ และสิ้นหวั
“แ้อทำใ ฟาเรน”เอาลูบหลัฟาเรนอย่าปลอบโยน เมร่าับมือฟาเรนพราุระาฟาเรนให้เินาม
“เฮ้ย! แะพาันไปไหน”ฟาเรนร้อโวยวายสะบัมืออเมร่าออ
“พาแไปสอบ...”เมร่าล่าวแ่ทำให้ฟาเรนเิวามุน
“สอบ..สอบไ้ไในเมื่อันไม่ผ่าน”
“ือ...ว่าารสอบอโรเรียนนี่มีสอแบบ่ะ าที่ันไ้ยินมา”
“แสว่าที่เธอหานไป่วลาวันเพราะไปสืบเรื่อพวนี้....”ฟาเรนิ้วมว
“็นิหน่อย่ะ...็ันิว่าุฟาเรนะสอบ....”ไม่ผ่าน พารอนเือบหลุำหลัออมามือระุบปาไว้ทัน
“แล้วลสอบอะไร”ฟาเรนล่าวอย่าใ้วามิ
“อย่าลืมสิ ที่นี่เ่ทั้้านารเรียนและีฬา แ่ในารสอบวันนี้เป็น้านารเรียนยัไม่สอบเ้า้านีฬา ะเห็นว่าวันนี้ารสอบเ้าำนวนนมันน้อยประมาสอร้อยว่านเอในเมื่อทุปีมีนัเรียนใหม่สี่ร้อยว่าน แล้วอีสอร้อยว่านไปไหนล่ะลอิสิฟาเรน..”เอาอธิบาย
“....”ไม่มีำอบอฟาเรน
“โ่!”เอาว่า
“ี่เ่า...”เมร่าว่าบ้า
“ใ้วามิให้สิ่ะ...”พารอนว่า่อ
ฟาเรนใ้วามินเริ่มปวหัวเริ่มล่าวมั่วั่ว “ั้นสอบอีหรอ...”
“ถู!”เอาว่า “แเริ่มลาึ้นมาบ้าแล้ว”เอาีนิ้วอย่าถูใ
“แ่ปีนี้สอบเรื่อารเินป่า่ะ”พารอนว่าแล้วยิ้มเือๆส่ให้
“ไม่ใ่...”ฟาเรนว่าเหื่อเริ่ม
“ป่าแห่วามโร้าย...ป่าร้อยร้าย”เมร่าว่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น