คำสาปรักร้อยพันภพ

ลำดับตอนที่ #4 : คฤหาสถ์หินอ่อนและเหล่าสหาย

เมื่อเขาพาเธอกลับไปที่บ้าน ซึ่งน่าจะเรียกกว่าคฤหาสถ์ซะมากกว่า ขนาดของมันพอๆ จะให้เธอทำเขาวงกตได้เลย หญิงสาวได้แต่ทำปากหวอ ตะลึงในความงามและใหญ่โต ตัวบ้านทั้งหลังทำจากหินอ่อน เสาแต่ละต้นสลักสวยลายวิจิตรแถมขนาดยังใหญ่กว่าตัวเธอซะอีก

“กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ นายท่าน” หญิงสูงอายุนางหนึ่งออกมาต้อนรับเซส ผมสีน้ำตาลมวยเก็บไปไว้ด้านหลัง เธอย่อกายทำความเคารพ

“อืม...ข้ากลับมาแล้ว โดน่า” ชายหนุ่มยิ้มทักก่อนที่จะเอ่ย

“นี่โดน่า ข้าพาน้องสาวบุญธรรมกลับมาด้วย เธอชื่อ เอมิเลีย ฝากดูแลด้วยนะ”  โดน่าทำหน้าประหลาดใจก่อนที่จะหันมามองหญิงสาวเต็มตา และเธอยิ้มเหมือนหนึ่งว่าเธอเข้าใจแล้ว โดน่าเป็นแม่นมและแม่บ้านอาวุโสของที่นี่ เธอเลี้ยงดูเซสมาตั้งแต่เล็กๆ จึงรักเซสเหมือนลูกแท้ๆ ของเธอ

     เซสได้บอกนัดแนะกับเอมี่ไว้ก่อนหน้าที่จะกลับบ้านแล้วว่าเธอต้องเปลี่ยนชื่อ เพื่อกันคนอื่นจำได้ หญิงสาวอ้าปากจะค้าน ก็ได้แต่คิด ‘เขาคงคิดว่าเราหนีออกจากบ้านแน่ๆ ถึงได้ให้เปลี่ยนชื่อ เพื่อคนที่ตามจะได้ตามไม่ถูก แต่ครั้นจะอธิบายเรื่องการมาของเรา เดี๋ยวเขาจะพาเข้าโรงพยาบาลบ้าแทนพากลับบ้าน ปล่อยให้เขาคิดแบบนั้นไปละกัน’

“โดน่า พาเอมิเลียไปอาบน้ำที แล้วเอาชุดของเอมิเลียให้เธอด้วย แต่งให้สวยนะ วันนี้เรามีงานฉลองกัน” เซสยิ้มพลางหันมามองเอมี่นัยน์ตาระยิบ

‘ชุดของเอมิเลีย’ เอมี่ขมวดคิ้วครุ่นคิด ‘ฉันเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก เขาเตรียมชุดได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ’ แต่พอโดน่าจับมือของเธอ เอมี่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมอง

“มานี่สิคะ ท่านเอมิเลีย ข้าจะพาท่านไปอาบน้ำ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น

หลังจากเอมี่อาบน้ำเสร็จแล้ว โดน่านำชุดมาให้เปลี่ยน เป็นชุดกระโปรงบานยาวสีครีมอ่อน แขนเสื้อเป็นระบายลูกไม้สีชมพู โดน่าหวีผมสีดำสลวยประบ่าของเอมี่

“สวยมากคะ ท่านเอมิเลีย” โดน่ากล่าวอย่างชื่นชม แววตาของเธอที่มองเอมี่มีทั้งดีใจระคนเศร้า เอมี่ไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่เขินแล้วก็ยิ้มแก้มแทบปริ

     เมื่อเธอมาถึงห้องอาหาร ภายในตกแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยสไตล์ยุโรป เรียบ และสง่า โต๊ะอาหารตั้งอยู่กลางห้อง โต๊ะยาวที่มีที่นั่งถึงสิบที่ บนโต๊ะมีอาหารวางเต็มไปหมด อาหารถูกจัดวางอย่างปราณีตบรรจง ทำให้เห็นถึงฝีมือคนปรุงได้เป็นอย่างดี  เซสเชิญให้หญิงสาวนั่งข้างๆ แววตาของเขาจ้องมองเธออย่างอ่อนโยนแฝงเศร้าแว่บหนึ่งก่อนที่จะเป็นปกติ

“คอยก่อนนะ วันนี้เรามีแขก” เขาเอ่ยเบาๆ เอมี่พยักหน้า คิดในใจ ‘ใครจะมากันนะ ถึงได้เตรียมต้อนรับอย่างดีขนาดนี้’ แต่ตอนนี้เอมี่สนใจอาหารตรงหน้ามากกว่า กลิ่นอาหารที่โชยหอมหวน ทำให้ท้องของเธอเป็นพายุคลั่ง ก็ตั้งแต่เธอกระเด็นมาอยู่ที่นี่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย

“สวยมากเลยเอมี่” เซสยิ้มอย่างอ่อนโยน เอมี่ยิ้ม หน้าแดง ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอเพิ่งจะเห็นเซสใส่ชุดอัศวินอย่างสง่างาม ตาสีน้ำทะเล จมูกโด่งเป็นสัน รูปร่างบึกบึนสูงใหญ่แบบชาวตะวันตก

“เฮ้ เซส โชคดีจริงมาทันเวลาพอดี หอมจังเลย” เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมๆ กับชายแปลกหน้าเดินเข้ามาอย่างร่าเริง ทำหน้าตาทะเล้น โดยมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเคียงข้าง และมีชายร่างผอมเดินตามมาอีกคน

“ท่านพี่นี่ละก็ พูดอะไรน่าเกลียด” หญิงสาวข้างๆ เอ็ดหน้านิ่วใส่ ทำให้ชายผู้พี่ยิ้มกว้าง ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

“เฮ้...เซส นี่นายพาสาวที่ไหนมาเนียะ ก้าวหน้าใหญ่แล้ว” ชายร่างผอมแซวบ้าง แต่พอพวกเขาเห็นหน้าเอมี่ชัดๆ ก็ตะลึงนิ่งกันหมด แล้วหันมามองหน้ากันเอง แล้วก็หันกลับไปมองเซสราวกับอยากจะถามอะไร แต่เซสผายมือเชิญให้ทุกคนนั่ง เอมี่จ้องมองเหล่าผู้คนที่มาใหม่อย่างสงสัยที่พวกเขาแสดงออกมา

     เอมี่สังเกต ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เป็นพี่ของหญิงสาว ท่าทางสง่า เข้มแข็ง หญิงสาวข้างๆ ก็สวยเหลือเกิน ผมสีทองเป็นลอนสลวย นัยน์ตาทั้งคู่เป็นสีอเมธิสม่วงสวย หน้าตาน่ารักราวกับรูปแกะสลัก ชายร่างเล็กก็หน้าตาคมสัน ผมสีน้ำตาลอ่อน ตาสีน้ำตาล ตั้งแต่เธอมาที่นี่ เอมี่เห็นผู้คนที่อาณาจักรนี้มีผมสีทอง หรือไม่ก็สีน้ำตาลทั้งสิ้น มีแต่เธอเท่านั้นที่มีผมสีดำ เธอก้มหน้าเหล่ตาไปยังโดน่า ‘ฉันไม่สวยซักหน่อยโดน่า’ แค่เธอเห็นหญิงสาวที่มาใหม่ ความภูมิใจที่โดน่าชมก็สลายหมด จริงๆ แล้วเอมี่ไม่ใช่คนสวยชนิดชายใดมองต้องตะลึงงัน แต่เธอน่ารักแบบเรียบๆ ไม่มีจริตมารยา ซึ่งโดน่าก็ชอบเธอก็ตรงนั้น

“เออนี่... ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามา ก็อยากจะแนะนำใครให้รู้จัก” เสียงนุ่มๆ ของเซสเรียกสติของเอมี่กลับมา

“นี่.....น้องสาวบุญธรรมฉัน ชื่อ เอมิเลีย”  พอทุกคนได้ฟังก็หันมามองหน้ากัน

“ช่างเหมือนจริงๆ” ชายร่างผอมเอ่ย  เซสยิ้มแล้วหันมาทางหญิงสาว

“เอมิเลีย นี่เพื่อนๆ ของข้า  นี่ โซม่า เป็นอัศวินเช่นข้า” เซสผายมือไปทางชายร่างสูงใหญ่

“ใช่...เราจบโรงเรียนเดียวกัน ยินดีที่ได้รู้จัก เอมิเลีย” โซม่ายิ้มหลิ่วตาให้ติดตลก ทำให้เอมิเลียยิ้มขำ

“แล้วนี่....น้องสาวของเขา ธีน่า”  เซสผายมือไปทางหญิงสาวผู้น้อง

“ข้าว่า..นางเหมือนแม่ข้ามากกว่านะ ทั้งจู้จี้ ขี้บ่น” โซม่าทำหน้าเก๊กเข้ม แล้วก็ทำหน้าบูดเบี้ยว

“โอ้ย....” โซม่าถูกหยิกที่ท่อนแขน

“ท่านพี่” ธีน่าขมวดคิ้ว ตาเขียวใส่ โซม่าลูบท่อนแขนไปมา ทำหน้าประมาณว่า ‘นี่ไง ดุชะมัด’ แล้วทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ต่อจากนั้น เซสก็ผายมือแนะนำคนสุดท้ายไปที่ชายร่างผอม

“นี่ดีน เขาเป็นจิตรกร”

“สวัสดี เอมิเลีย” ดีนพยักหน้าให้อย่างสุภาพ

“สวัสดีคะ” หญิงสาวพยักหน้าตอบ

“เอาหละทุกคนคงหิวแล้ว ทานกันเถอะ” เซสนำร่อง

“เพราะข้าได้ยินเสียงท้องใครบางคนโวยวายใส่ข้าอยู่” แล้วเซสก็เหล่หันมามองหญิงสาวข้างๆ แล้วยิ้มมุมปากเล็กๆ เอมี่มองค้อนใส่พร้อมกับท้องของเธอประท้วงโครมคราม