คำสาปรักร้อยพันภพ

ลำดับตอนที่ #3 : อัศวินแห่งเอพารอล

“เจ้าไม่เป็นไรนะ” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน  สายตาที่จ้องมองมา แสดงถึงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ จนหญิงสาวรู้สึกถึงความอบอุ่น เมื่อความเครียด ความกลัวถูกปลดปล่อย แถมมีคนปลอบอยู่ข้างๆ ทำให้เอมี่ถึงกับปล่อยโฮระลอกใหญ่  ทำเอาชายหนุ่มตกใจ ทำอะไรไม่ถูก จึบโอบไหล่เธอเบาๆ

“เจ้าไม่เป็นไรแล้ว เจ้าปลอดภัย” หญิงสาวสะอื้นยกใหญ่ จนตอนนี้ท้องฟ้าฉายแสงสีส้มอมแดง แสงแห่งยามเย็นได้มาเยือน เอมี่รู้สึกดีขึ้นมาก เงยหน้ามามองเห็นชายหนุ่มซึ่งมองมาด้วยสายตาเป็นห่วง เธอเพิ่งรู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าหล่อเหลาเอาการ ผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล แต่งกายด้วยชุดแบบยุโรปโบราณ เมื่อนึกว่าถูกชายหนุ่มนี้โอบไว้ ทำให้หญิงสาวหน้าแดง

“ขอบคุณคะ” เสียงของเธอยังเครือ

“ไม่เป็นไร มันเป้นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว อืม... บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหน นี่ก็เย็นแล้ว เดี๋ยวข้าจะพาไปส่ง”

‘บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหน’เอมี่สะท้อนใจ  จริงด้วยเธออยู่ที่ไหน  เธอจึงเอ่ยถามเขา

“ที่นี่มันที่ไหน ไกลจากกรุงเทพมากรึเปล่า”  ดวงตาเธอสั่นระริกด้วยความกลัว... กลัวคำตอบของเขา

“กรุงเทพ” ชายหนุ่มนิ่วหน้า ครุ่งคิด

“ข้าไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้เลย  เจ้ามาจากที่นั่นรึ”

เอมี่นิ่ง ‘ว่าแล้วเชียว ของจริงหรือนี่ เพราะดูจากการแต่งกายของคนที่นี่ ทุ่งหญ้านี่อีก กรุงเทพไม่มีทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ขนาดนี้ซะที่ไหนแต่เจ้าหล่อนก็ยังหลอกตัวเอง คงไม่ใช่อย่างที่เขาเรียกกันว่า ข้ามมิติ หรอกนะ ของอย่างนั้นมันมีแต่ในนิยายเท่านั้นนี่นา’ หญิงสาวนั่นแข็งทื่อจนชายหนุ่มรู้สึกหวั่นใจ

“เจ้าไม่เป็นไรนะ” เอมี่กระพริบตาถี่ๆ เหมือนให้หลุดจากฝันร้าย ‘ใช่แล้ว นี่ฉันฝันไป พอกระพริบตา ฉันก็จะตื่นทุกอย่างก็จะกลับมาเหมือนเดิม’ แต่พอลืมตาขึ้นภาพตรงหน้าก็ยังเหมือนเดิมจริงๆ แถมยังสบตากับหนุ่มมาดเข้มตรงหน้าซะด้วย เมื่อชายหนุ่มเห็นเธอไม่เป็นไรก็วางใจ และแนะนำตัวขึ้น

“ข้าชื่อเซส เป็นอัศวินแห่งอาณาจักร เอพารอล แล้วเจ้าหละ” เซสเอียงหน้าเล็กน้อย ยิ้มบางๆ จนหญิงสาวใจเต้น

“ฉันชื่อเอมี่” หญิงสาวเอ่ยเบาๆ  แต่ชายหนุ่มมีสีหน้าตกใจ เขาใช้นิ้วเช็ดหน้ามอมแมมของหญิงสาวจนเห็นหน้าตาชัดเจนขึ้น เซสร้องเรียกเอมี่อย่างลืมตัว แล้วสวมกอดเอมี่อย่างลืมตัว

“โอ้ว.....ในที่สุดข้าก็ได้เจ้าคืนมา ขอบคุณเหล่าเทพ ขอบคุณเหล่าเทพ” เซสตะโกนอย่างดีใจ สวมกอดเอมี่แนบแน่นราวกับกลัวว่าจะเสียของสำคัญไป จนรู้สึกว่าหญิงสาวดิ้นอยู่ในอ้อมแขน

“ข้าขอโทษ เจ้าอึดอัดใช่ไหม เอมี่” ชายหนุ่มจ้องมองด้วยรอยยิ้มละไม แถมเรียกชื่อเธอซะด้วย

หญิงสาวค้อนขวับเข้าให้ ‘เกือบขาดอากาศตายแล้ว’ ‘เขาได้ใครกลับคืนมา ฉันเหรอ ไม่มั้ง เราเพิ่งพบกันเองนี่นา’

 “จริงสิ เอมี่ เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”  เซสเอ่ยขึ้นทำให้เอมี่ลืมความคิดแปลกๆเมื่อครู่ไป

“ฉันก็ไม่รู้ จำได้ว่ายืนอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ จากนั้นฟ้าก็ผ่า แล้วฉันก็มาอยู่ที่นี่” หญิงสาวสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก แววตาเธอดูวุ่นวายใจ แล้วเธอก้รู้ว่ามันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เขาคงว่าเธอบ้าแน่ น้ำตาเธอเริ่มเอ่อ

เซสมึนงงไม่น้อยไปกว่าเธอ อะไรคือพิพิธภัณฑ์ ฟ้าผ่าที่ไหนนี่มันหน้าร้อน ฝนก็ไม่ได้ตกแล้วมันจะมีฟ้าผ่าได้อย่างไร แต่เมื่อเขามองแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน หวาดกลัวและประกายน้ำตา จึงคิดว่าเธอคงหนีออกจากบ้านด้วยเหตุผลบางอย่างที่บอกไม่ได้ และไม่อยากให้ให้เขาพาเธอกลับบ้าน จึงแต่งเรื่องแปลกๆ มาหลอกเขา แต่เขาก็ไม่อาจทิ้งเอมี่ไว้คนเดียวได้

“หากเจ้าไม่มีที่ไป จะไปพักบ้านข้าก่อนก็ได้นะ” เอมี่จ้องมองเขาด้วยสายตาหวาดวิตก ‘จะให้เราไปอยู่กับผู้ชายที่เพิ่งจะเห็นหน้าไม่ถึงวันได้ไง’ ชายหนุ่มเหมือนอ่านความคิดเธอออก จึงเอ่ยว่า

“ไม่ต้องเป็นห่วง ด้วยเกียรติของอัศวิน ข้าขอสาบานว่าจะไม่ทำอันตรายเจ้า”

เมื่อเห็นความสุภาพกับดวงตาอันอบอุ่นนั่น ทำเอาหญิงสาวซาบซึ้ง แต่เธออยากกลับบ้าน ‘บ้าน’ เธอจะกลับอย่างไร พลันน้ำตาเธอก็เริ่มเอ่อ เธอไม่มีที่ไปแล้ว จึงได้แต่พยักหน้า