คำสาปรักร้อยพันภพ

ลำดับตอนที่ #2 : พานพบ

“อือ........” หญิงสาวคราง แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น

“อูย...เจ็บจัง ”  เธอค่อยๆลุกขึ้นอย่างลำบาย เธอมองไปรอบๆ อย่างงงงวย

“ที่นี่....เมื่อกี้เราอยู่ที่พิพิธภัณฑ์อยู่นี่” เธอถามตัวเองอีกที เพราะสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้า บัดนี้คือทุ่งหญ้ากว้างสุดลุกหูลูกตา ท้องฟ้าสีสดใสไม่มีเค้าของฟ้าฝน  หญิงสาวยังคงงง คิดว่าเธอคงกระเด็นออกมาไกล แต่พิพิธภัณฑ์ที่อยู่ในตัวเมือง จะมีทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ได้อย่างไร

“นั่นใคร” เสียงต่ำๆ น่ากลัวดังขึ้นมา หญิงสาวหันไปมองก็เห็นชายหน้าตาน่ากลัว รูปร่างสูงใหญ่  มีหนวดเครารุงรัง แต่งกายแปลกตา ยืนจ้องมองเธออย่างดุดัน ก่อนที่ประกายตานั่นจะเปลี่ยนเป็นสัตว์ร้าย

“ผู้หญิง” ชายคนนั้นจ้องมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า เสยะยิ้ม  พลางคิดว่า ‘ผู้หญิงคนนี้แต่งตัวแปลกๆ แต่หน้าตาพอใช้ได้ สาวต่างถิ่นยิ่งขายได้ราคางามด้วย’ ว่าแล้วก็ฉุดกระชากพร้อมคำรามให้ไปกับตน เอมี่ตื่นตกใจ ร้องตะโกนพร้อมทั้งดิ้นรน

“ปล่อยนะ จะทำอะไร” หญิงสาวโวยวาย

“เงียบนะ จะพาไปกินของดีๆ อยู่สบายๆ” ชายแปลกหน้าคำรามเสียงดัง มือก็กระชาก

“ไม่.........ช่วยด้วย...ช่วยด้วย.....” เอมี่สู้สุดฤทธิ์ ปากก็ตะโกนลั่น หวังให้มีใครผ่านมาช่วยเธอ

“เงียบนะ” ‘เพี้ยะๆๆๆ’ ชายแปลกหน้าเริ่มลงมือเมือเห็นอีกฝ่ายดิ้นรน หญิงสาวเจ็บระบมที่หน้า แต่ก็ไม่ยอมแพ้

‘เรื่องอะไรจะยอมให้เขาทำฝ่ายเดียว เจ้าคนเลว’  เอมี่ดิ้นสุดชีวิต ทั้งกัด ทั้งถีบ หาทางสลัดให้พ้นจากมือหยาบช้า

“โอ้ย...ฤทธิ์มากจริงนะ นังนี่” ชายร่างใหญ่เริ่มหมดความอดทน เงื้อหมัดหมายจะทุบตีให้หญิงสาวยอมจำนน

“หยุดนะ...” ชายร่างใหญ่หยุดหมัดแล้วหันมาหาต้นเสียง ก็พบชายหนุ่มหน้าตาดี เสื้อผ้าที่ใส่บ่งบอกได้ถึงฐานะที่ไม่ธรรมดา ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ

“ปล่อยนางซะ” ชายหนุ่มผู้มาใหม่เอ่ยเสียงกร้าว

“เจ้ามายุ่งอะไรด้วย” ชายร่างใหญ่จ้องเขม็ง

“เจ้ารังแกหญิงชาวบ้าน ไม่ว่าใครก็ต้องยื่นมือเข้าช่วย”

“ดี...อยากช่วยนักใช่ไหม ข้าจะให้เจ้าสมหวัง” ชายร่างใหญ่เงื้อหมัดชกเข้าที่ร่างชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มว่องไว หลบหมัดได้อย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตา ชายหนุ่มก็ใช้ดาบจ่อไปที่คอหอยของฝ่ายตรงข้าม  ชายร่างใหญ่ตกตะลึง ทรุดฮวบอ้อนวอนขอชีวิต จนไม่เหลือความดุร้ายที่เห็นเมื่อชักครู่ ชายหนุ่มไม่อยากจะสังหารคน จึงละดาบออกมาเก็บเข้าฝัก

“เจ้าไปได้..คราวหลังอย่าให้ข้าเจอเจ้ารักแกใครอีก ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้าอีก” ชายหนุ่มจ้องหน้าฝ่ายปราชัยด้วยแววตาเย็นเฉียบดุจ ราชสีห์จ้องหนุ

“ข้า.ไม่...กล้าอีก...แล้ว.........ท่าน” ชายร่างใหญ่ละล่ำละลัก แล้วรีบวิ่งหนีจนแทบจะเรียกว่า บินไปเลย

เอมี่นั่งมองเหตุการณ์ ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว  ในใจคิดว่า ‘ที่นี่มันที่ไหนกัน’

ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาว แล้วค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ๆ อย่างช้าๆ  เอมี่สะดุ้งถอยกรูด ชายหนุ่มจึงหยุดแล้วนั่งชันเข่า ทิ้งระยะไม่เข้าใกล้หญิงสาวมากนัก เพื่อไม่ให้เธอหวาดกลัวมากกว่าเดิม