คำสาปรักร้อยพันภพ

ลำดับตอนที่ #1 : ข้ามมิติ

                  กรี๊ง…..

หญิงสาวเอื้อมมือควานหาต้นตอของเสียง แล้วหยิบมาดูอย่างงัวเงีย

“ตายแล้ว” หญิงสาวตาลุกโพลง

“สายแล้ว” ว่าแล้วรีบกระหืดกระหอบ จัดแจงอาบน้ำแต่งตัว ใช้เวลาทำลายสถิติทุกครั้งที่ผ่านมา

“สายอีกแล้ว ทันไหมเนียะ” หญิงสาววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

‘เมื่อคืนก็ตั้งตามปกติแล้วนี่นา ทำไมมันดังช้าอย่างนี้ หรือว่าถ่านจะหมด ไว้กลับถึงบ้านก่อนเถอะ จะชำระความซะ’ หญิงสาวเคืองอยู่ในใจ  เจ้าหล่อนวิ่งผ่านเข้ารั้วของมหาวิทยาลัย ...เข้าตึก....ขึ้นบันได..อย่างรวดเร็ว  และได้เห็นนักศึกษายืนรอเวลาเข้าห้องสอบอยู่เต็มไปหมด เธอหอบหายใจพักใหญ่

“เอมี่... นึกว่ามาไม่ทันซะแล้ว” เสียงใสๆ แว่วมาทำให้หญิงสาว  หันไปหาต้นเสียง พร้อมกับยิ้มแหยๆ ที่แท้ก็ พลอย เพื่อนสนิทของเธอนี่เอง

“สายเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ” เจ้าของเสียงใสยังแซวหน้าระเหี่ยใจ

“แหม...ก็มาทันแล้วไง” หญิงสาวตอบแก้ทันควัน

“นี่มันสอบปลายภาคนะจ๊ะ ถึงแม้บ้านเธอจะอยู่ใกล้ติดมหาวิทยาลัยก็เถอะ แต่เธอเล่นตื่นซะสายป่านนี้ เดี๋ยวก็ไม่ได้สอบหรอก” เพื่อนสาวเตือนอย่างอดไม่ได้

“จ้าๆๆ...ต่อไปไม่มีอีกแล้ว อาจารย์พลอย” หญิงสาวย่นจมูกล้อเลียน เพราะเพื่อนเธอช่างพูด ช่างเตือนเหมือนอาจารย์ไม่มีผิด

“ยังมีอีกรึไง นี่มันสอบปายภาคปีสุดท้ายแล้ว ไม่มีโอกาสหน้าแล้วจ๊ะ” ทั้งคุ่หัวเราะกันสนุกสนานก่อนที่เสียออดสัญญาณการเริ่มสอบจะดังขึ้น......

หลังจากสอบเสร็จ เอมี่และเพื่อนๆ ร่วมชั้นเริ่มทยอยออกจากห้องสอบ

“เฮ้อ....สอบจบซะที ในที่สุดก็จบแล้ว  เย้.........” เอมี่ดีใจจนเพื่อนสนิทชักหมั่นไส้

“จะได้ตื่นสายได้เต็มที่ใช่มะ” พลอยเอ่ยอย่างรู้ทัน

“ทำเป็นแสนรู้” เอมี่ค้อนขวับเข้าให้

“นี่เราจะไปเที่ยวฉลองที่ไหนดี” หญิงสาวร่วมชั้นคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“นั่นสิ...ที่ไหนดีนะ....” อีกคนเริ่มสมทบ

“ไปพิพิธภัณฑ์ยุโรปโบราณไหม” เอมี่เสนอพร้อมนัยน์ตาแวววาว

เพื่อนๆ ในกลุ่มมองหน้ากัน เพราะรู้ว่าเจ้าหล่อนชอบวัตถุโบราณมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“นี่เราอุตส่าห์จบแล้ว หาที่มันบันเทิงกว่านี้ไม่ได้เหรอ เช่น ทะเล น้ำตก เดินป่า หรือไม่ก็สวนสนุก  พิพิธภัณฑ์นะ เราไปกันเป็นสิบแล้วนะ” เพื่อนในกลุ่มแซวหน้าเข้ม เล่นเอา เอมี่นิ่งเงียบไป แต่พอเห็นหน้าจ๋อยๆ ของเพื่อนก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่

“ตาลล้อเล่นนะ ถ้าเอมี่อยากไปก็ไปกันสิ ทะเล น้ำตก พวกนั้นมันไม่ได้หนีไปไหนอยู่แล้ว แต่พิพิธภัณฑ์นี่เอมี่ไม่เบื่อเลยนะ”

เอมี่ทำหน้าหวอที่ถูกแกล้ง ขมวดคิ้วก่อนที่จะหัวเราะตาม

เมื่อเหล่าสาวๆ ไปถึงพิพิธภัณฑ์ยุโรปโบราณ จู่ๆมีฝนตกหนักเป็นพายุอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทุกคนพากันวิ่งเข้าไปหลบภายในตึกของพิพิธภัณฑ์ ที่นี่เป็นที่รวบรวมโบราณวัตถุสมัยยุโรป มีตั้งแต่อาวุธ เสื้อเกราะ รูปวาดต่างๆ ไปจนถึงเครื่องใช้ประจำวัน  เอมี่เดินมองอย่างสนอกสนใจ ทั้งๆที่เธอมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เบื่อเลย และแล้วเธอก้มาหยุดอยู่ตรงที่ภาพเขียนติดฝาผนังภาพหนึ่ง  เธอยืนจ้องตาไม่กระพริบ เป็นรุปวาดสีน้ำมันของหญิงสาวคนหนึ่ง เธอใส่เสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์ ผมดำยาวสลวย ดวงหน้าของเธอช่วยสวยเหลือเกิน สวยจนไม่คิดว่าเป็นมนุษย์ เธอน่าจะเป็นนางฟ้า แต่ดวงตาของเธอกลับเศร้าสลดจนคนที่ยืนดูต้องสะท้อนใจ

“มีอะไรเหรอ เอมี่...” เสียงใสๆ ทำลายความเงียบสงัด เอมี่สะดุ้งแล้วหันมาหาคนพูด

“ไม่มีอะไรจ๊ะ พลอย” หญิงสาวเอ่ย แล้วหันกลับไปสนใจภาพวาดต่อ

“เหรอ... เห็นยืนตะลึงมองรูปนิ่งเลย นึกว่ามีอะไรซะอีก” เพื่อนสาวมองอย่างใครรู้

“โอ้โห...สวยจังเลย มีคนสวยขนาดนี้ในโลกด้วยเหรอนี่” คนพูดตาโตไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

“อืม...สวยจริงด้วย แต่ดูเธอเศร้าๆ อย่างไรก็ไม่รู้” เอมี่มองแววตาสีนิลในภาพวาดคู่นั้น เหมือนถูกดูดเข้าสู่ภวังค์

“แหม... เอมี่ทำเป็นรู้ดีไปได้ แต่เอ....รูปสวยขนาดนี้ ทำไมเราไม่เคยเห้นมาก่อนเลยนะ สงสัยเพิ่งมารึเปล่า”

“งั้นมั้ง” หญิงสาวจ้องรูปไม่วางตา ในหัวใจรู้สึกแปลกๆ มันรวดร้าว โหยหา เศร้าจับหัวใจ ทำไมเธอถึงเศร้าได้ขนาดนั้นนะ

ทันใดนั้น ไฟฟ้าก็กระพริบ ติดๆ ดับๆ แล้วสายฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงเข้ามาที่หอภาพที่ๆ เอมี่ยืนอยู่ หญิงสาวกระเด็นกลิ้งไปหลายสลบแล้วก็สลบไป