stage:ฝ่าด่านมรณะ

ลำดับตอนที่ #3 : Pilot

Pilot

ยามเที่ยงของกรุงเทพมหานคร ดวงอาทิตย์อยู่ตรงกลางศีรษะแผดแสงเจิดจ้าโดยไร้ก้อนเมฆกำพัง กอปรกับรอบๆด้านก็เต็มไปด้วยตึกสูงนับสิบๆชั้นตั้งเรียงรายอยู่ทั้งสองฝากของถนนจนไม่มีแม้แต่ช่องจะให้สายลมพัดผ่านแถมบริเวณด้านหน้าของอาคารเหล่านี้ยังมากไปด้วยร้านค้าต่างๆทังที่เป็นห้องแถวและแผงลอยบนฟุตบาท บนถนนเองการจราจรก็ยังคงติดขัดปล่อยควันดำออกมาทั่วไปหมด นี่คือสภาพโดยปกติของมหานครที่เป็นศูนย์กลางของประเทศที่มีชื่อว่ากรุงเทพในปัจจุบันนี้ ที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีสภาพไม่ต่างกัน ยิ่งในเวลาพักกลางวันแบบนี้ด้วยแล้วคลื่นมนุษย์ปริมาณมหาศาลก็กำลังแห่กันออกมาจากตึกรอบด้านและเดินเบียดเสียดกันจนแน่นฟุตบาทและร้านอาหาร ทุกคนต้องการใช้เวลาพักให้คุ้มค่าที่สุดก่อนที่จะต้องกลับไปเผชิญกับงานที่กองอยู่เต็มโต๊ะในช่วงบ่ายวันนี้ ทุกคนยังคงก้มหน้าก้มตาทำแต่เรื่องเดิมๆ เพื่อตัวเองโดยไม่สนใจสิ่งรอบๆตัวเลยแม้แต่น้อย

ในมุมตึกเล็กๆที่แทบจะไม่มีแสงส่องผ่านไปถึง เพราะถูกตึกสูงทั้งสองด้านบังแสงเอาไว้จนหมดนั้น ภายในได้เกิดเรื่องน่ากลัวที่จะส่งผลกระทบต่อชีวิตประจำวันของทุกๆคนให้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแต่ถึงอย่างนั้นทุกๆคนก็ยังคงเดินผ่านมุมตึกนี้ไปอย่างน่าตาเฉย อาจจะเป็นเพราะเคยเดินผ่านทุกวัน หรือเพราะมันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจไปกว่าที่ๆจะเอาขยะไปทิ้ง เป็นที่ซุกหัวนอนของพวกคนจรจัดแต่ในเวลาที่อากาศแบบนี้เชื่อเถอะคงไม่มีใครเข้าไปนอนหรอก ใช่มันเป็นแค่มุมตึกเป็นเพียงมุมมืดเล็กๆ ที่มีอยู่มากมายในมหานครใหญ่ที่เต็มไปด้วยแสงสีแห่งนี้ หรือว่ามันเป็นความสงบก่อนที่พายุลูกใหญ่จะมา ใช่อากาศร้อนแบบนี้อีกไม่นานฝนก็คงจะตกและคงหนักทีเดียว และเมื่อฝนเริ่มตกประกายสายฟ้าสว่างวาบขึ้นบนท้องนภาสะท้อนลงมาสู่มุมมืดและส่องให้เห็นถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน ความลับแห่งมหานครกำลังจะถูกเปิดเผยพร้อมๆกับหยาดฝนที่ตกลงมาสู่พื้นและค่อยๆไหลผ่านรองเท้าของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาคนแล้วคนเล่า เพียงแต่ว่าน้ำฝนที่ไหลผ่านเท้าพวกเขาในวันนี้ มันกลับไม่ได้มีสีเดิมอย่างเช่นทุกวัน มันกลับมีสีแดงผสมอยู่ด้วยซึ่งถึงแม้ว่าจะเจือจางไปเพราะปริมาณน้ำฝนที่มีมากกว่า แต่ถ้าสังเกตดีๆแล้วสีแดงที่ผสมมากับน้ำฝนนั้นมันคือสีของเลือดอย่างไม่ต้องสงสัย