คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
SF Jundong
“ุนฮเว ็แ่นโ่นนึ”
“ย่าห์
ูุนฮเว ลุึ้นมาิน้าวไ้แล้ว” เสียปรอทแอฮยออีแล้วรับ ะะโนทำไมนะ บ้านอเรา็มีแ่2น
ใ่แล้วรับ
บ้านอเรา
ผมและฮยอแ่านัน
อายุเหรอ นหล่อไม่บออ่ะรับ รู้แ่ว่าุนเน่นนี้หล่อ็พอ(ไร์วรเ้าเรื่อนะ5555) เราแ่านันมา2ปีแล้วรับ
ผมและฮยอรัันั้แ่สมัยเรียน พอเรียนบผมเลยอฮยอแ่าน พ่อับแม่อฮยอ็อบผมรับ
เพราะผมหล่อ นิสัยีมา (เหรอ้ะ ไร์อยาเอาน้ำรสานุนเน่มารู้ไหม555)
็อย่าว่าอ่ะนะ
แ่านมา2ปี ผมอยามีลูสันไว้เิมเ็มรอบรัวอเรา
แ่เหมือนับฮยอะไม่เห็น้วย
ฮยอบอผมว่าเายัไม่พร้อมที่ะมีลู
เายัรัีวิวัยรุ่น ยัรัารเที่ยวลาืน
ารออไปสัสรร์ับเพื่อนๆ ฮยอรัารเที่ยว
แ่ผม็รัเา ผมอยามีลูับเา
อยามีรอบรัวที่สมบูร์แบบ แบบที่ว่ามีลูไรี้555
“อีนานไหมุนฮเว” อ้าว พล่ามะลืมลุาที่นอน เอาแล้วไุนฮเว
“ร้าบบบ
ลุแล้วร้าบบบบบ” เห้อ ไปอาบน้ำีว่ารับ เะมาสัยาย่อ
-----------------------------------------------------
หลัาฮอยอาบน้ำเสร็
“ุนฮเว
ันมีเรื่อะบอ”
ฮยอพูหลัาที่ผมนั่ลบนเ้าอี้เรียมิน้าว
ว่าแ่เามีอะไรอ่ะ
สีหน้าเ้าแลูเรียๆนะ
“ุนฮเว
ือ...ันท้อ..” ห้ะ อะไรนะ นี่ผมไ้ยินไม่ผิใ่ไหม
รี้
ุนฮเวอยาะรี้
“ริเหรอ
เมื่อี้นายว่าไนะ”นหล่อ้อรับ ีใมา เมียผมท้อ
อ้า
ุนฮเวอยาะรี้เป็นภาษาปลาุรับ(ไร์นอเรื่ออีแล้ววว)
“ันท้ออือ่ะ
ออไปื้อยาให้หน่อยิ” !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อะไรัน
วามฝันับผมสลายทันที นหล่อะรี้
“ิมฮยอ!!!!!!!”
นั่น
ูฮยอิรับ แล้ผมยัไม่พอ ยัะหัวเราะอี
นี่ถ้ายัไม่หยุหัวเราะ
ะอลแล้วนะเว้ยยยยยย
Donghyuk Part
“5555ล้อเล่นน่า” โอ๋ๆ ูหน้าุนฮเวสิรับ
เหมือนอุรัอุัไ้อเล่นเลยอ่ะอนที่ผมบอว่าท้อ เห็นแล้วำมารับ
แทบะหัวเราะออเป็นภาษาอูเลยอ่ะ
“ิส์”
เอาแล้วไรับ นี่อลผมเหรอ อะไรันแล้นิเียวเอ ย้ำนะ
นิเียวริๆ ผมรู้รับว่าุนฮเวอยามีลูแ่ผมยัไม่พร้อมนี่นา
“โอ๋เอ๋ๆ
้อน้า” ผมพูพร้อมเินไปนั่บนัอุนฮเว
ฮยออ่อยใ่ไหมไร์
(ไร์็ไม่รุนะ5555)
“ุนฮเว
ันมีเรื่อะบอ” ผมพูแล้วเอามือล้ออุนฮเวเอาไว้
ราวนี้มีเรื่อะบอริๆนะรับ
ไม่ไ้ล้อเล่นเหมือนเมื่อี้แล้ว
“ะบออะไรล่ะ
ท้ออื ท้อเสีย หรือท้อผู” นั่นไมาเป็นุ ถ้าผมเป็นแบบนั้นริ
้อไปนอนในห้อน้ำล่ะรับ เฝ้าห้อน้ำไปเลย
แหม
ูุนฮเวทำหน้าทำาิ ิว่าหล่อรึไ (หล่อมา่า-ไร์เอ)
“ือว่า
ืนนี้ะไปปาร์ี้านวันเิฮันบินฮยออ่ะ” ผมพูพลาทำหน้าอ้อนๆใสุ่นฮเว
หวัว่าเพราะเาะให้ผมไปนะ ผมรับปาฮยอเาไว้แล้ว้วยอ่ะิ
.......................................
“ฟัันีๆนะิมฮยอ”
“ไม่.
“ไห้”
“ไป”
“เ็”
“า”
ุนฮเวเน้นทีละำ
ัๆ้า มันทำให้ผมลำบาใอ่ะ
“แ่ันรับปาฮยอเาไปแล้วอ่ะ”
หลัาที่ผมพูบ็เิวามเียบทันที
ุนฮเวไม่ไ้อบอะไร
เาทำแ่เพียมอผม้วยสายาที่แบบ
บอไ้ำเียว
น่าลัวรับ
ผมำลัะลุออาัุนฮเว
แ่มือหนาอุนฮเวึผมไว้ให้นั่บนัเหมือนเิม
พร้อมเอามือมาอเอวอผมไว้อี้วย
“รู้ไหมไม่ให้ไปเพราะอะไร” ุนฮเวเอ่ยึ้นมาหลัเิวามเียบมาสัพั
เหุผลทีุ่นฮเวไม่อบให้ผมออไป้านอ
เาเยบอผมแล้วรับ
เาบอับผมว่า……..
..........เาหว…..
..........เาห่วผม…..
..........เาหึผม…….
........เาไม่อบให้ผมไปเอผู้ายนอื่น…….
โยเพาะๆนๆนั้นเป็นฮันบินฮยอ้วยล่ะ็
ือว่า ฮันบินฮยอเย(แล้)ามีบผมรับ เพื่อทสอบุนฮเว ว่าะมั่นับผมไ้แ่ไหน
เาเยูบผมในานรับปริาเพื่อเยาะเย้ยุนฮเว้วยล่ะ
แ่ผมะทำยัไไ้ล่ะ ในเมื่อเาเป็นลูพี่ลูน้ออผม
ใ่แล้วรับ
ผมับฮันบินฮยอเป็นลูพี่ลูน้อัน
อย่าไปบอุนฮเวล่ะรับ
(เะไร์บอเอ5555
“ไม่้อทำหน้าเป็นหมาหอยเลยนะ”
อะไรัน ไม่ให้ผมไปปาร์ี้แล้วยัะมาว่าผมเป็นหมาหอยอี
ฮยอนนี้โรธมาๆรับ บอเลย
“...ฮึ...”
นั่นไรับน้ำามาแล้วรับ
อนำเสนอ
แอิ้บายิมฮยอ มีเอฟเฟเป็นน้ำารับ555
“โอเ
ให้ไป็ไ้” ผมหันไปมอหน้าุนฮเว้วยวามใรับ
แ่ในใ
เย้ วู้วววววว สำเร็รับบบ
แผนนี้มัะใ้ไ้เสมอเวลาผม้อารอะไร
ถ้าเาไม่ามใผม ผม็ะบีบน้ำาแล้วามมา้วยารทีุ่นฮเวะปลอบผมเสมอ
(ทำไมฮยอร้ายัวะ
ไร์็ว่าั้น) ุยับัวเอ555
“..ริเหรอ...”
แอิ้ฮยอมาเ็ม
“แ่ให้ถึแ่4ทุ่มนะ
ร่อเวลา้วย” แผนอฮยอสำเร็แล้ว
เย่ๆๆๆๆ
ห่านบินฮยอ ผมไ้ไปแล้ว
หลัาทีุ่นฮเวพูบ
ผมับเา็นั่ิน้าว้วยัย
ผมอัวออมาื้ออวัให้ฮันบินฮยอ่อน
ุนฮเว็ไม่ไ้ว่าอะไร มั้นะ5555
เาบอให้ผม่อยๆเินเี๋ยวะสะุอะไรล้มเอาที่ริเาห่วลัวว่าผมะเป็นลมมาว่า เมื่อวัน่อนผมเป็นลมในห้อน้ำรับ
ือมันเป็นอะไร็ไม่รู้อ่ะ ู่ๆหน้าผม็มืไปเลย แ่ยัีทีุ่นฮเวมา่วยทัน
ไม่ั้นผมเป็นผีเฝ้าห้อน้ำแน่นอนรับ
เอาเป็นว่าุนฮเวเป็นห่วผมแล้วันโน้ะ
อ่า
ผมไ้อวัแล้วล่ะรับ เป็นนาฬิา้อมือรับ
2ทุ่ม
านวันเินฮันบินนนนนนน
Hanbin Part
ฮยอเหมือนะเหนื่อยๆนะรับ
ผมว่าเหมือนหน้าเาีๆนะ
“ฮยอ
เป็นอะไรรึเปล่า” ผมถาม้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นไรหรอรับ
ผมแ่เพลียๆน่ะ”
“เหรอ
ไปนั่พัในบ้าน่อนไหม”
“็ีเหมือนันรับ”
ผมว่าเหมือนฮยอะไม่ไหวเลยอ่ะ
แ่ะทำยัไไ้ในเมื่อเาบอเอว่าไม่เป็นไร
ผมัอะไรไม่ไ้รับ ทำไ้แ่เพีย่วยพยุเาเ้ามานั่ในบ้าน
ร่าสอร่าที่ำลัโอบันเ้าไปในบ้านนั้น
หารู้ไม่ว่าไ้มีสายาู่หนึ่้อมออยู่
“ถ้าไม่ไหวเรียนะ”
ผมพู้วยวามเป็นห่ว หลัา่วยพยุฮยอมาที่โฟา
“ร้าบบบบบบบบบบบบ”
เสียใสเอ่ยอบผม
ผมเินออมาหน้าบ้านที่เป็นสถานที่ัปาร์ี้รับ
เอ้ะ
นั่นใรอยู่รรั้วบ้านอผมน่ะ รูปร่าเาเหมือนุนฮเวเลย แ่ไม่ใ่มั้
อย่าุนฮเวนี่นะะมาานวันเิผม เป็นไปไม่ไ้
เวลาผ่านไปสัพันระทั่
เพล้
เสียแ้วแัึ้นมาาในบ้าน ทำให้ฮันบินที่เป็นเ้าอานวันเิ แล้วเมื่อเ้าไป็ไ้พบับร่าอฮยอเป็นลมอยู่ในรัว
ในมือฮยอมีเศษอาบเลือแ้วอยู่
“ฮยอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
JunHoe Part
เหอะิมฮยอ
ผมโมโหมารับที่เห็นฮยอับฮันบินเินโอบันเ้าไปในบ้าน
ไหนเยบอว่าะไม่ไห้มีเรื่อราวเหมือนเมื่อสมัยเรียนไ ทำไม ทำไมฮยอทำอย่านี้ับผม
เราแ่านันแล้วนะ ทำไมเายัไปเินระแนะระแหนืมฮันบินอยู่ หรือว่าฮันบิน
เป็นเหุผลที่ทำให้ฮยอไม่อยามีลูลูับผม เหอะ อยูแล้วันิมฮยอ
ลับบ้าน นายะไ้เอับอะไรบ้า
Donghyuk Part
“อ..อะไรนะรับ”
“ยินี้วยนะน้อาย
นายท้อไ้เือนว่าแล้วล่ะ”
หลัาที่ผมื่นมาที่โรพยาบาล
ผมเอฮันบินฮยออยู่้าๆเีย เาบอว่าผมเป็นลมในห้อรัว ผมำลัะไปหาน่ำื่ม
แ่ว่าหน้ามืแล้วเป็นลมไป แถมโนแ้วบา้วย
แ่อะไรือารที่ผมื่มาแล้วเาบอว่าผมท้อ
มันือเรื่อริใ่ไหม
ผมีใมานร้อไห้ออมา ฮันบินฮยอปลอบผมอยู่นาน
เาบอว่าเา็ีใเหมือนันที่รู้ว่าผมท้อ เา็อยาอุ้มหลานเหมือนัน
ุนฮเวะ้อีใแน่ๆเลยที่รู้ว่าผมท้อ
ุนฮเวอยามีลูมา
ผม้อรีบลับบ้านไปบอเาแล้วล่ะ
5ทุ่ม
หลัาฮันบินมาส่ฮยอที่บ้าน
อา
ุนฮเวะหลับไปแล้วสินะ ไฟถูปิไปแล้ว
ผมทำไ้เพียย่อเ้าบ้านให้เบาที่สุ
ุนฮเว้อโรธผมน่ๆเลยที่ลับมา้า แ่ผมไม่ผินะ ผมรวร่าายและทำแผลอยู่ที่โรวพยาบาล
ผมะ้อพูให้ร่าสูเ้าใ
หลัาที่ผมเิน้าวเท้าเ้ามาในัวบ้าน
ไฟในห้อนั่เล่น็สว่าึ้น
พร้อมับร่าอุนฮเวที่ยืนออมอผม้วยสายาที่น่าลัว
ใ่
อนนีุ้นฮเวูน่าลัวมาสำหรับผม
“ือ...ัน...”
ผมำลัะอธิบายแ่ว่า.....
“ไปสวีทับฮันบินที่ไหนมาล่ะฮยอ”
ร่าสูพูึ้น
“ือ
มันไม่ใ่แบบนั้นนะ”
“ไม่ใ้แบบนั้นแล้วแบบไหนล่ะ
เพราะฮันบินใ่มั้ยนายถึยัไม่อยามีลูับัน”
ไม่
ผมอยาะอบไปแบบนั้น แ่อนนีุ้นฮเวูน่าลัวมา
ผมไม่ล้าเถียอะไรออไปเลยสันิ
“ั้นืนนี้ันะทำให้นายรู้ว่าารที่นายทำให้ันโมโหมันเป็นยัไ”
แหมะ
น้ำาอผมไหลลพื้น ผมไม่ิว่าร่าสูะิแบบนี้
แ่ะทำยัไไ้เมื่อเรื่อมันเป็นอย่านี้แล้ว ผมำลัะบอเาว่าผมท้อแ่ว่าร่าสูอุนฮเว้าวมาับัวผมไว้
“ไม่
ุนฮเวอย่า.....” ผมพยายามะปิเสธ แ่เหมือนะไม่ทัน
ุนฮเวผลัผมลบนโฟา
แล้วระาเสื้อผมออ ูบผมนผมั้ัวไม่ทัน
เาะทำอย่านี้ับผมไม่ไ้นะ ผมำลัท้อ
มันะเป็นอัยรายับลูอเรา
“ับันนายะปิเสธแ่ับฮันบินนายะถวามัวให้ั้นเหรอฮยอ”
น้ำาอผมำลัไหลออมาเพราะำพูที่ทำร้ายิใอผมออมาาปาอร่าสูรหน้า
อนนี้น้ำาอผมไม่มี่าในสายาอเาอี่อไปแล้วล่ะ
ร่าอุนฮเวทับมาที่ผม
ทำให้ผมรู่สึเ็บที่บริเวหน้าท้อ
อนนี้น้ำาผมำลัไหลออมา
เพราะวามเ็บาท้ออผม
“โอ้ย!!!!!”
นั่นเป็นเสียร้อสุท้ายอผม่อนทุอย่าะับลไป
JunHoe Part
ไม่
ฮยอะ้อไม่เป็นอะไร
ฮยอหมสิไปพร้อมับเลือที่ไหลออมาาระหว่าา
มันทำให้ผมรู้ว่ามัน้อเิอะไรึ้นับฮยอแน่ๆ ผมอุ้มฮยอมาที่โรพยาบาล
อนนี้ฮยอเ้าไปในห้อุเิน ผมโทรเรียฮันบินออมา อนนี้ผมิว่า
ิมฮันบินือนที่ผม้อารวาม่วยเหลือมาที่สุ
“มึทำอะไรน้อู”!!!!!!!!!!!!!
หมัหนัๆอฮันบินปะทะลบนหน้าอผม
ผมะไม่สู้เพราะผมผิริๆ
“น้อ?????????” ผมถาม้วยวามุน
“ถ้ามึลาอีสันิมึะรู้ว่าูับฮยอเป็นลูพี่ลูน้อัน”!!!!!!!!
อะไรนะฮยอเป็นลูพี่ลูน้อับฮันบินั้นเหรอ
“แล้วถ้ามึใเย็นว่านี้มึะรู้ว่าฮยอท้อ”
ฮันบินพูแล้วร้อไห้ออมา
อะไรนะฮยอท้อ
ั้นแสว่าเลือที่ไหลออมาือ.....
ผม่าลูัวเอั้นเหรอ
น้ำาอผมไหลออมา ผมำลัร้อไห้โยไม่อายใรทั้นั้นแม้ระทั่ฮันบิน ผม่าลู
ผมทำร้ายฮยอ
“ฮยอท้อั้นเหรอ
ั้แ่เมื่อไร”
“ุ็เพิ่รู้วันนี้พร้อมน้อูแหละ
ฮยอบอว่ามึะ้อีใที่รู้ว่าเ้าท้อ แ่ทำไมมึทำร้ายเ้าแบบนีูุ่นฮเว”
ฮันบินพูพร้อมน้ำาที่ไหลลมา
อนนี้น้ำาอผมำลัไหลออมา
ผมม่อายใรทั้นั้น อให้ผมไ้ร้อไห้ เพื่อระบายวามเสียใอผม
ระหว่านั้นไม่มีใรล่าวอะไรออมา
มีแ่เพียเสียสะอื้นอผมและฮันบินเท่านั้น
“อแสวามเสียใ้วยนะรับ ”
อุ้ยเิอะไรึ้น!!!! เี๋ยวมา่อ อบันไหมอ่ะ
เม้นบอหน่อยนะ ปั่นเสร็ลเลย มีำผิ็แปลันเอานะ555
ที่เหลือเี๋ยวมา่อนะะ อบหรือไม่็เม้นบอันหน่อยน่ะ
ความคิดเห็น