ป่าแห่งความฝัน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

วิ่ง วิ่ง วิ่ง สัญชาตญาณบอกให้ฉันหนีต่อไป ฉันไม่รู้ว่าฉันมาอยู่ที่ป่าแห่งนี้ได้อย่างไร
ฉันไมรู้ว่าเจ้าสิ่งชั่วร้ายที่กำลังไล่ตามฉันตอนนี้มันคือตัวอะไรและฉันไม่รู้ว่าฉันจะต้องหนีไปอีกนานเเค่ไหน ฉันรู้เพียงแค่ว่าฉันเหนื่อย....ฉันกลัว "โอ๊ย!"ด้วยความรีบร้อน ทำให้ฉัน
สะดุดก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งอย่างรุนแรงและล้มลง เจ้าสัตว์ชั่วร้ายนั่นตามฉันเร็วขึ้นทุกที
ไม่สิ!ฉันจะเอาชีวิตของฉันมาทิ้งไว้ที่นี่ไม่ได้นะ ฉันจะต้องหนีสิ! ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี
พยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ข้อเท้าที่เจ็บปวดของฉันไม่มีเรียวแรงจะลุกขึ้นเลยแม้แต่
น้อย "โฮกกกกก"เจ้าตัวประหลาดที่ดูคล้ายกับหมาป่าตัวใหญ่ขนรุงรังตามฉันมาทัน 
มันตะปบกรงเล็บของมันลงมาที่ขาขวาของฉันอย่างไร้ความปรานี "ช่วยด้วย...ได้โปรด!"
ฉันตะโกนร้องขอความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีมนุษย์
สักคนอยู่ในป่าลึกแบบนี้ เจ้าตัวน่ารังเกียจอ้าปากงับแขนที่โบกไปมาในอากาศของฉัน
กลิ่นเลือดคาวคลุ้งชวนสะอิดสะเอียนโชยมาจากแขนและขาที่บาดเจ็บของฉัน
ฉันอ้าปากส่งเสียงร้อง แต่ลำคอที่แห้งเป็นผุยผงกลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาสักนิด
ฉันควานมือข้างที่เป็นปกติไปมากับพื้นก่อนที่ฉันจะเจอก้อนหินขนาดกลางหนึ่งก้อน
ฉันกำมันไว้ในมือแน่นและเหวี่ยงไปที่ดวงตาของเจ้าสัตว์ร้าย มันร้องครวญครางด้วยความ
เจ็บปวดเเละปล่อยกรงเล็บออกจากขาของฉัน ฉันไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอย 
เสี้ยวเวลาที่ฉันหนีเจ้าสัตว์ร้ายนั่นไป มันกระโจนเข้ามางับเส้นผมของฉันอย่างรวดเร็ว
และมันก็ลากฉันไปกับพื้นดินที่เย็นชืด น่าสมเพชที่สุด!น้ำตาแห่งความเจ็บปวดกับน้ำตา
แห่งความสมเพชไหลพรั่งพรูอาบแก้มทั้งสอง ฉันสมเพชตัวเองที่ไม่มีปัญญาหนี.....
สมเพชเจ้าสัตว์ร้ายนี้ที่ทำร้ายฉัน......พระจันทร์สีซีดถูกกลุ่มเมฆสีดำหนาทึบลอยมาบดบัง
ก่อนที่ลมหายใจจะขาดห้วง....ฉันเห็นเจ้าสัตว์ร้ายที่น่ารังเกียจกำลังกัดกินขาท่อนแขนของฉัน...ดวงตาวาวโรนจ์ของมันมันฉันด้วยความดูถูกเหยียดหยาม.......
ณ มหานครนิวยอร์ก โบโรฮ์บรุกลิน*
เวลา8:30นาฬิกา(ตามเวลาท้องถิ่นของสหรัฐอเมริกา)
"อีกแล้ว...ทำไมกันนะ"ฉันตั้งคำถามกับตัวเองในกระจกพร้อมกับจ้องมองดวงตาสีฟ้า    สดใสของฉัน....หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันฝันร้ายติดต่อกันมาหลายคืน
จนวันนี้ฉันกำลังตัดสินใจที่จะไปพบจิตแพทย์ เพราะฉันคิดว่าฉันกำลังจะเป็นบ้านะสิ!
คงไม่มีคนที่จิตใจปกติฝันร้ายติดต่อกันแบบนี้หรอกจริงไหม? ตอนนี้ฉันรู้ว่าคุณเริ่มอยากรู้
ชื่อของฉันแล้วใช่ไหม.....ฉันชื่อฟอเรนซ์ ไนซ์เจิลหญิงสาวที่มีความสุขกับอาชีพนักเขียน
อิสระของตัวเอง ฉันรักการเดินทางไปสถานที่ต่างๆเพื่อหาแรงบัลดาลใจในการเขียนหนังสือ ฉันมีชื่อเสียงมากมายในวงการนักเขียนและวงการหนังสือ ชีวิตของฉันกำลังไปได้
ด้วยดี แต่มันอาจจะจบลงถ้าหากฉันกลายเป็นโรคประสาท.....ฉันไม่อยากจบชีวิตที่งดงาม
นี่ด้วยการเข้าไปในสถานบำบัดจิต...ฉันไม่อยาก...."ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันจะต้องหนีจาก
ฝันร้ายนี่ให้ได้"ฉันสัญญากับตัวเอง...

*โบโรฮ์บรุกลิน=เขตปกครอง1ใน5ของนิวยอร์กถ้าแยกเป็นเมืองใหญ่อันดับ4ของสหรัฐอเมริกา