คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 :ปฏิบัติการ "พาแจจุงกลับบ้าน" 2
Chapter 2 : ปฏิบัติการ “พาแจจุงกลับบ้าน” 2
......อะไรคือเหตุผลที่ทำให้เรารักใครสักคนหนึ่ง......
เพราะเค้ารวย
หน้าตาดี
เป็นสุภาพบุรุษ
มีชื่อเสียง
......หรือรักเพราะใจบอกว่ารัก......
เสียงคลื่นกระทบสู่ชายฝั่งดังมาเป็นระยะๆ เหมือนเป็นเพลงขับกล่อมที่ทำให้สองชีวิตตกอยู่ให้ห้วงความคิดของตัวเอง ความเงียบเข้ามาปกคลุมบรรยากาศรอบด้าน
เงียบแต่ไม่อึดอัด.....
“ทำไมคนที่นี่ถึงไม่มีใครรู้จักฉันเลยล่ะ”ถามเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นทรายละเอียด
สงสัยเค้าคงจะอู้อย่างที่ยูชอนว่าจริงๆ ก็ที่นี่มันสบายนี่นา อากาศก็ดีแถมชาวบ้านก็ดูเป็นมิตรอีกต่างหาก ถ้าไม่ติดว่ามีภารกิจที่ต้องตามหาแจจุง เค้าคงคิดว่าตัวเองกำลังพักผ่อนอยู่แน่ๆเลย
ร่างบางหันไปมองร่างสูงที่นอนเกยตื้นอยู่ข้างๆ เวลาที่เที่ยวเล่นด้วยกันทั้งวันทำให้รู้ว่าคนๆนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ตรงกันข้ามกลับใจดี อบอุ่นและน่าอยู่ใกล้ซะอีก ถ้าไม่ติดว่าหลงตัวเองอ่ะนะ
“ก็เมืองนี้นะเหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอกน่ะซิ เราไม่โทรทัศน์และแน่นอนวิทยุที่เราฟังก็เป็นวิทยุของหมู่บ้าน ถึงจะเป็นเหมือนเมืองที่ถูกลืมแต่ฉันกลับไม่คิดอย่างนั้นเลย ทุกคนที่นี่ใจดีแล้วก็อบอุ่น เพราะคนเพียงไม่กี่ร้อยคนทำให้เรารู้จักกันและเป็นเหมือน....ครอบครัว”ประโยคสุดท้ายเสียงหวานแผ่วลงอย่างชัดเจน
ครอบครัวที่เค้าใฝ่ฝันมาตลอด ครอบครัวที่ไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว
“นายอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดเลยเหรอ”
“ป่าวหรอก ฉันถูกพ่อแม่ส่งมาอยู่ที่นี่ตอนที่กิจการของครอบครัวมีปัญหานิดหน่อยอ่ะ แล้วนายจะถามไปทำไมห๊ะ”เสียงหวานตะวาดแว๊ดขึ้นมาทันทีที่รู้สึกว่ายุนโฮถามเรื่องส่วนตัวของเค้ามากไปแล้ว
“งั้นนายก็อยู่คนเดียวน่ะซิ”ตาหมีส่องเป็นประกายชัดเจนจนร่างบางรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก
ถ้านายอยู่คนเดียว....เวลานายกลับโซลกับฉันก็ไม่ต้องมีใครเป็นห่วงสินะ
คิดอย่างถูกใจเมื่อทุกอย่างมันดูง่ายกว่าที่คิดเอาไว้ตอนแรก ตอนนี้ก็มีเพียงเรื่องเดียวคือทำให้แจจุงยอมกลับไปกับเค้าให้ได้เท่านั้นเอง
“นายจะทำอะไร บอกไว้ก่อนนะถึงฉันจะตัวเล็กแต่หมัดฉันหนักนะจะบอกให้”กำหมัดเล็กๆโชว์ร่างสูงที่ทำหน้าเหวอสุดๆ
“นายคิดว่าฉันจะทำอะไรนายไม่ทราบห๊ะ”
“จะไปรู้นายเหรอ นายอาจจะคิดอะไรไม่ดีอยู่ในสมองก็ได้”ว่าพลางทิ้งตัวลงนอนข้างๆร่างสูง
ลมเย็นพัดมาเป็นระยะ บวกกับเสียงคลื่นด้วยแล้วก็ทำให้คนสองคนเข้าสู่ห้วงนิทราได้ไม่ยาก
**********************************
“แจจุง....แจจุง”มือหนาสะกิดเรียกคนตัวเล็กเบาๆ
เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีฟ้าก็มืดแล้ว แถมคนที่คอยปลุกก็หลับเป็นตายอยู่ข้างๆอีกต่างหาก
“อืม.....”หันหลังหนีเรียวนิ้วที่น่ารำคาญ
“แจจุง!!!!!”ตะโกนเสียงดังลั่นชายหาด ทำให้คนตัวเล็กต้องลุกขึ้นมานั่งอย่างตกใจ
“เฮ้ย!!!กี่โมงแล้วเนี่ย 3ทุ่มแล้ว ตายแน่ๆฉันไม่ได้เข้าทำงาน เพราะนาย ทำไมนายไปปลุกฉัน”พอตื่นขึ้นมาก็ใส่ร่างสูงใหญ่ ยุนโฮได้แต่อ้าปากจะพูดแต่ก็โดนแจจุงพูดตัดขึ้นมาก่อนจนในที่สุดร่างสูงก็ต้องปิดปากบางๆของแจจุงด้วยมือหนา
“ฉันเรียกนายตั้งนานแล้ว แต่นายก็ไม่ยอมตื่นสักที ส่วนเรื่องทำงานเดี๋ยวค่อยไปอธิบายกับเถ้าแก่พรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้กลับบ้านกันเถอะ”พูดเสร็จก็ลุกขึ้นปัดกางเกงก่อนจะส่งมือให้ร่างบางดึง
นัยน์ตาหวานมองมือที่ร่างสูงส่งมาให้ แล้วลุกขึ้นยืนเองโดยไม่สัมผัสมือของยุนโฮแม้แต่น้อย ทำให้ร่างสูงต้องเก็บมือไปอย่างเก้อๆ
ยุนโฮ....ขอบคุณสำหรับความหวังดี แต่ฉันรับมันไม่ได้แม้จะเพียงเล็กน้อยก็เถอะ ฉันไม่สามารถตอบแทนสิ่งที่นายให้มาได้ ฉันไม่สามารถรู้สึกดีกับใครได้ เพราะฉันไม่อยากยึดติดกับใคร ไม่อยากผูกพันกับใคร ในวันที่เราต้องจากกัน ฉันไม่อยากรู้สึกสูญเสียอีกครั้ง
*************************************
“ขอโทษนะแจจุง ป้าขายที่ดินตรงนี้ให้คนอื่นไปแล้ว ป้าบอกให้คนที่เช่าย้ายออกไปตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันแล้วล่ะ คืนนี้เค้าจะมาทุบตึกแล้ว แจจุงคงต้องหาเช่าที่อื่นแทน ป้าขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า”ถึงปากจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่หัวสมองกำลังทำงานอย่างหนัก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น
แล้วคืนนี้เค้าจะไปนอนที่ไหนล่ะเนี่ย....
มือบางหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กเดินลงมาตามบันไดอย่างช้าๆ ข้าวของเค้าเองก็ไม่มีอะไรมากหรอก แต่ติดตรงที่ว่าตอนกลางคืนอย่างนี้เค้าจะไปหาที่นอนได้ที่ไหนต่างหาก
“นี่ คิดอะไรอยู่”มือหนารั้งแขนบางไว้อย่างทันท่วงที ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดมีหวังร่างบางต้องลงไปนอนกลิ้งกับพื้นถนนแน่ๆ
“เอ๋....ยุนโฮ นายยังไม่กลับโรงแรมอีกหรอ”ดวงตาที่กลมโตอยู่แล้วเบิกกว้างเข้าไปอีกเมื่อเห็นหน้าหมีๆอยู่ตรงหน้า
“คืนนี้นายไปนอนกับฉัน อย่าทำหน้าอย่างนั้นเซ่ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่วันนี้นายพาฉันเที่ยวรอบเมืองล่ะกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยคิดกันต่อว่าจะเอาไง”ไม่รอให้ร่างบางคัดค้านมือหนาเอื้อมไปหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็ก แล้วดึงมือร่างบางให้เดินตาม
“แค่คืนนี้คืนเดียวเท่านั้นนะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะรีบออกไปให้เร็วที่สุดเลย”
ยุนโฮพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะอมยิ้มกับท่าทางจริงจังของร่างบาง
โรมแรมที่ยุนโฮพักอยู่ไม่ไกลจากบ้านเช่าของเค้าเท่าไหร่ เวลาไม่ถึง 10 นาทีทั้งเค้าและยุนโฮก็ถึงโรงแรมแล้ว
“นายน่ะ นอนบนเตียงก็ได้ เดี๋ยวฉันไปนอนตรงห้องรับแขกเอง”มือหนาจัดแจงดันร่างบางไปตรงเตียงนอน แล้วหยิบหมอนอีกใบไปวางไว้ที่โซฟา ก่อนล้มตัวลงนอน
“นายเป็นเจ้าของห้องนายก็นอนบนเตียงไปสิ ฉันนอนโซฟาก็ได้ นี่ยุนโฮ ได้ยินที่ฉันพูดมั๊ย”
“ปิดไฟด้วยนะ”เมื่อคำตอบกลายเป็นคำสั่งให้ปิดไฟ ร่างบางจึงได้แต่พองลมที่แก้มแต่ก็ยอมปิดไฟตามคำสั่งของยุนโฮ
ผ่านไปหลายนาที เสียงหายใจสม่ำเสมอของอีกคนที่นอนอยู่ตรงโซฟาบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวหลับสนิทไปเรียบร้อย แต่เค้านี่สิ จะให้หลับได้ยังไง ในเมื่อยังมีเรื่องให้คิดอยู่ในสมอง ร่างบางเดินไปตรงหน้าต่างบานใหญ่แล้วนั่งลงบอกความในใจเหมือนเช่นทุกคืน
“พ่อฮะแม่ฮะ ผมจะไปอยู่ที่ไหนดี พรุ่งนี้ผมจะเป็นยังไง ทำไมพ่อกับแม่ถึงทิ้งผมไปล่ะฮะ อ่า....ผมสัญญากับพ่อแม่ว่าผมจะเข้มแข็งแต่ตอนนี้ผมร้องไห้อีกแล้วล่ะ พรุ่งนี้ผมคงต้องเดินทางไปที่เมืองอื่นอีกแล้วเหรอฮะ จะมีมั๊ยสักที่ ที่ที่ผมเรียกได้เต็มปากว่าบ้าน จะมีมั๊ยฮะ”
ทุกถ้อยคำซึบซับเข้าสู่หัวใจของร่างสูงที่นอนลืมตาท่ามกลางความมืดอยู่บนโซฟา เสียงสะอื้นยังคงดังต่อไปพร้อมกับใครบางคนที่ไม่ยอมหลับตาเช่นกัน
**************************
“อืม…”ร่างสูงลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ เมื่อคืนกว่าแจจุงจะหลับก็ปาไปเกือบตี 1 ทำให้เขาเองก็หลับไม่ได้เหมือนกัน อยากจะลุกขึ้ไปปลอบ อยากจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ก็กลัวร่างบางจะปฏิเสธความหวังดีจากเค้าแล้วสร้างกำแพงที่เค้าคิดว่าหายไปแล้วขึ้นมาอีกไม่อยากให้แจจุงต้องห่างจากเค้ามากไปกว่านี้อีกนิดเดียว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“แจจุงๆ”เรียกคนตัวเล็กที่ไม่ได้นอนอยู่บนเตียงอย่างที่น่าจะเป็น เตียงถูกเก็บอย่างเรียบร้อย พร้อมกับมีโน้ตๆเล็กๆวางไว้
มือหนาเพียงหยิบขึ้นมาอ่านก่อนรีบไปอาบน้ำแล้วออกจากห้องทันที
“ยุนโฮ....ขอบคุณสำหรับที่นอนเมื่อคืนนี้ แล้วขอโทษที่ฉันช่วยนายไม่ได้ ขอให้นายเจอยองอุง แจจุงเร็วๆนะ
ความอบอุ่น ความใจดีที่นายให้มา ฉันจะเก็บไว้ในความทรงจำ โชคดีนะตาหมี แล้วก็ลาก่อน..........
คิม แจจุง”
*****TO Be Con……******
ความคิดเห็น