คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 :ปฏิบัติการ "พาแจจุงกลับบ้าน" 1
Chapter 1 : ปฏิบัติการ “พาแจจุงกลับบ้าน” 1
กิ๊ก....
มือบางกดเปิดไฟที่อยู่ด้านข้างประตูไม้เก่าๆ แสงไฟเล็กน้อยก็เพียงพอสำหรับห้องเล็กๆห้องนี้ที่มีเพียงเตียงเล็กๆตั้งอยู่มุมห้อง กับตู้เสื้อผ้าไม้เก่าๆที่ดูเหมือนจะมีอายุมากกว่าเจ้าตัวซะอีก และห้องน้ำเล็กๆที่ผ่านการใช้งานมานานปี แต่อย่างน้อยที่สุดห้องเล็กๆห้องนี้ก็มีหน้าต่างบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นท้องฟ้ากว้างยามค่ำคืนที่เค้าชอบล่ะนะ
“พ่อฮะ แม่ฮะ ตอนนี้พ่อกับแม่คงกำลังมองดูผมอยู่ข้างบนใช่มั๊ยฮะ ข้างบนนั้นสวยมั๊ย ผมอยู่ที่นี่เหงามากเลยฮะ แล้วก็หนาวมากด้วย มือของผมไม่ได้รับความอบอุ่นมานานมากแล้วล่ะฮะ ผมอยากกลับไปที่บ้านของเราจัง แต่ว่าผมไม่มีเงิน ตอนนี้ผมอยู่ไกลจากบ้านมากเลย ผมสัญญานะว่าวันหนึ่งผมจะกลับไปที่นั่นให้ได้ ผมจะเข้มแข็ง ต่อให้วันพรุ่งนี้อากาศจะหนาวกว่านี้ หรืออะไรจะเกิดขึ้นกับผม ผมจะเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้ พ่อฮะ แม่ฮะ ผมรักพ่อกับแม่นะฮะ”
หยดน้ำตาไหลรินมาจากดวงตาคู่สวย อีกค่ำคืนที่ต้องอยู่เพียงลำพัง ถึงแม้จะเป็นเวลานานหลายปีแล้วแต่ร่างบางก็คงยังไม่ชินกับความหนาวเหน็บและโหดร้ายของความเดี่ยวดาย ภาพการจากไปของคนที่รักยังคงติดตรึงอยู่ในใจจนทำให้ฝันร้ายทุกๆคืน ไหล่บางที่มักตั้งตรงพร้อมแบกรับปัญหาที่หนักหน่วงกลับสั่นเทาและอ่อนแอตามแรงสะอื้นยามเมื่ออยู่คนเดียว
และนี่ก็เป็นอีกคืนที่แจจุงต้องหลับไปพร้อมกับหยาดน้ำตา
.
.
.
ซ่า...ซ่า...ซ่า
สายน้ำเย็นฉ่ำจากฝักบัวไม่ได้ช่วยดับความร้อนในจิตใจของร่างสูงได้เลยแม้แต่น้อย
ยองอุง แจจุง ตอนนี้นายไปอยู่ไหนกันนะ
เปลือกตาหนาปิดลงหวังช่วยบรรเทาอาการปวดหนึบในหัวสมอง
ขอโทษ....ถ้าฉันรู้ว่าฉันบอกนายไปแล้วนายจะหายไปแบบนี้ ฉันจะเก็บความรู้สึกของฉันเอาไว้
ฉันจะคิดกับนายแค่เพื่อนอย่างนี้นายอยากให้เป็น ฉันจะยอมห่างออกมาเพื่อไม่ให้นายลำบากใจ
ฉันขอโทษแจจุง ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้
ฉันจะไม่บอกว่าฉันรักนาย.....
.
.
.
กริ๊งงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ด้านนอกทำให้ร่างสูงหลุดจากห้วงคิด ก่อนปิดฝักบัวแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินออกไปรับโทรศัพท์ที่แผดเสียงดังอยู่บนเตียง
“ฮัลโล ยุนโฮ เจอแจจุงแล้วเหรอ แล้วเมื่อไหร่จะกลับล่ะ รู้มั๊ยว่าชางมินแกล้งจุนซูใหญ่เลย พวกฉันทำงานกันเหนื่อยมากแต่นายคิดจะอู้เหรอ เดี๋ยวสิจุนซุฉันกำลังคุยอยู่นะ/พี่ยุนโฮชางมินแกล้งผม พี่ฮะ ช่วยผมด้วย”เสียงเอะอะโวยวายดังมาตามสาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้ยูชอนคงจะเหนื่อยกับการดันเจ้าตัวเล็กที่แรงเยอะให้ออกห่างจากมือถืออยู่แน่ๆ
“ก็ยังไม่ถึงกับเจอหรอก ถ้าเจอเมื่อไหร่ฉันจะรีบกลับทันทีเลย ขอโทษที่ทำให้พวกนายต้องเหนื่อย ไว้กลับไปฉันจะพาพวกนายไปเลี้ยงข้าวนะ ฝากด้วยนะยูชอน”
ความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้น้องๆต้องเหนื่อย โดยที่เค้าเป็นหัวหน้ากลับไม่ได้ช่วยอะไรเลยแล่นเข้ามาในใจ
“ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า นายก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะกัน ฉันไม่อยากฟังแจจุงบ่นเวลากลับมา ทางนี้ก็ไม่เหนื่อยหรอก นอกเสียจากว่าเรื่องชางมินกับจุนซูนะ เอาน่า พักผ่อนเยอะๆล่ะแล้วก็พาแจจุงกลับมาไวๆนะ แล้วเรื่องทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไม่ต้องเป็นห่วง”เสียงอบอุ่นของเพื่อนรักเหมือนน้ำที่รดลงบนต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
“ขอบใจ...ยูชอน อืมๆ บาย”มือหนากดวางสายก่อนจะโยนมือถือลงบนเตียงแล้วล้มตัวลงนอนตาม
“คิม แจจุง ยองอุง แจจุง คิม แจจุง ยองอุง แจจุง ทำไมถึงได้เหมือนกันอย่างนี้นะ”
เสียงพึมพำค่อยๆเบาลงพร้อมกับเจ้าของใบหน้าคมที่เข้าสู่นิทรา
.
.
.
“แจจุงมาแต่เช้าเชียว วันนี้ร้านเปิดตอนเย็นนี่นา”เถ้าแก่ร้านทักลูกน้องคนโปรดอย่างอารมณ์ดี
ใบหน้าหวานไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มให้เหมือนเช่นเคยแล้วเดินไปช่วยพยุงลังอีกฝั่งแทน
“ไม่ต้องช่วยหรอกฉันยังไหวอยู่น่า นายไปนั่งเฉยๆเหอะ ยังไม่ถึงเวลางานนายนี่”เมื่อต่างคนยังไม่ยอมปล่อยจึงเกิดศึกชิงลังกระดาษระหว่างเจ้านายกับลูกน้องขึ้น ศึกเล็กๆที่สร้างรอยยิ้มให้ลูกน้องคนอื่นๆรวมไปถึงร่างสูงที่เพิ่งมาถึงด้วย
“เล่นอะไรกันอยู่ครับ”เสียงนุ่มถามพร้อมรอยยิ้มที่เจ้าตัวมั่นใจว่าหวานสุดๆ
แผนที่ 1 ตีสนิท.........
ศึกชิงลังหยุดกะทันหัน ร่างบางเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“นายมาทำไม”มือบางยอมปล่อยออกจากลังแล้วเดินมาเท้าสะเอวตรงหน้าร่างสูง
“ก็จะพานายไปกินข้าวไง ฉันมาอยู่ที่นี่ตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่ได้เที่ยวรอบเมืองเลย นายเป็นเจ้าของบ้านช่วยพาฉันทัวร์หน่อยได้มั๊ย มีร้านอาหารอะไรอร่อยๆบ้าง เอ๋...แต่ที่นี่อากาศดีกว่าโซลเยอะเลยน้า”
“ไม่ว่างฉันต้องทำงาน นายอยากเที่ยวก็ไปหาคนอื่นแทนแล้วกัน”ยักไหล่ให้อย่างไม่ใส่ใจแต่ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินไปแย่งลังจากเถ้าแก่ต่อ เสียงสวรรค์ที่ทำให้ร่างสูงยิ้มอย่างมีชัยก็ดังขึ้น
“ไปเถอะแจจุง ยังไม่ถึงเวลาเข้างานนี่น่า พาคุณเค้าไปเที่ยวชมเมืองที่แสนสวยนี่เถอะ”
แจจุงอยากจะปฏิเสธใจจะขาดแต่เมื่อหันไปเห็นหน้าเถ้าแก่ที่พร้อมจะตัดเงินเดือนเค้าทุกเมื่อ
ในที่สุดร่างบางก็ต้องยอมจำใจออกมาร่างสูงจนได้
ให้ตายเถอะ...ฉันไม่อยากพาหมีเที่ยวชมเมืองซะหน่อย
พองลมที่แก้มอย่างไม่พอใจก่อนจะหันไปเรียกคนข้างหลังที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีจนหน้าหมั่นไส้
"นี่ แถวนี้มีร้านแกงกิมจิอร่อยๆมั๊ย ฉันไม่ได้กินมาหลายวันแล้ว อยากกินชะมัด"
"อ๊า....เมืองนี้อากาศดีจังเลยน้า ก็มันอยู่ไกลจาโซลนี่เนอะ นานๆได้พักผ่อนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน และที่สำคัญไม่มีใครจำฉันได้ด้วย"ร่างสูงว่าพลางยืดแขนยืดขาอย่างสบายอารมณ์ผิดกลับคนตัวเล็กข้างๆที่บ่นอะไรงุบงิบอยู่คนเดียว
"ก็นายมันไม่หล่อไงเลยไม่มีใครจำได้"เสียงหวานบ่นแผ่วเบาหวังไม่ให้คนข้างๆได้ยิน แต่คิดผิดซะแล้วคิม แจจุง
เพราะหูหมีน่ะ...ดีเกินคาด โดยเฉพาะเรื่องของตัวเอง
"นายว่าไงนะ แจจุง"เสียงเรียบๆของยุนโฮเล่นเอาแจจุงทำหน้าเลิกลั่ก รีบแก้ตัวยกใหญ่
"ป่าว ฉันแค่พูดว่าฉันนึกร้านที่มีแกงกิมจิอร่อยๆออกแล้ว ไปเถอะ เดี๋ยวคนเยอะนะ เร็วเซ่"มือบางฉุดมือหนาให้เดินตามอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงว่ายุนโฮจะกินเค้าแทนแกงกิมจิน่ะซิ
"นายน่ะ โกหกไม่เก่งหรอก"ยุนโฮพูดขึ้นมาลอยๆราวกับไม่ได้สนใจอะไร แต่คนที่ถูกอ้างอิงถึงหันกลับไปมองด้วยความไม่เข้าใจ
"ตานายมันฟ้อง มองอะไรเล่า ฉันหล่อรึไง"คำพูดที่ทำให้อุณหภูมิบนใบหน้าคนตัวเล็กพุ่งขึ้นสูงจนถึงจุดเดือด
"หล่อตายล่ะ"แลบลิ้นให้หนึ่งทีก่อนวิ่งนำหน้าคนตัวสูงกว่าราวกับเด็กๆ
"ชักช้าอดกินแกงกิมจิไม่รู้ด้วยนะ"เสียงหวานตะโกนเรียก ทำให้ร่างสูงต้องรีบวิ่งตาม
แล้วคนสองคนก็วิ่งไล่จับกันไปตามทางเดินเล็กๆของหมู่บ้าน ความสุขเล็กๆที่เกิดขึ้นโดยที่คนสร้างไม่รู้ตัว
คิม แจจุง.....ฉันจะพานายกลับบ้านให้ได้
**************To Be Con..........****************
ความคิดเห็น