คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : Begin......
Begin................
.
.
.
“จะให้ฉันบอกนายอีกกี่ครั้งนายถึงจะยอมเชื่อว่าฉันไม่ใช่เค้า”
“นายเป็นอะไรไปแจจุง นายจำตัวเองไม่ได้รึไง”
“ให้ตายเถอะ...ฉัน ไม่ ใช่ ยองอุง แจจุงเข้าใจมั๊ย”
“มันไม่ตลกเลยนะ นายจะโกรธอะไรฉันนักหนา ฉันขอโทษ ต่อไปฉันจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับนายอีกก็ได้ถ้านายต้องการ แต่ขอร้องกลับบ้านเราเถอะนะ ชางมิน จุนซูแล้วก็ยูชอนรอนายอยู่ เราทุกคนเป็นห่วงนาย ….แจจุง”
“ฟังให้ชัดนะ ยูโนว์ ยุนโฮ ฉันไม่ใช่ยองอุง แจจุงที่นายตามหา”
“ฉันคือ คิม แจจุง ”
.
.
.
“แจจุงไปบอกลูกค้าคนที่นั่งหลังร้านที ว่าเราจะปิดร้านแล้วนะแล้วพอนายเก็บร้านเสร็จก็กลับบ้านได้เลย”
“ครับ”มือบางวางผ้าเช็ดโต๊ะแล้วเดินไปหลังร้านตามคำสั่งของเถ้าแก่
“นี่...นี่ๆ ร้านจะปิดแล้วนะ กลับบ้านนายได้แล้ว”นิ้วเรียวจิ้มๆไหล่คนที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะ
อ่า...ทำไมเค้าต้องมานั่งปลุกอีตานักร้องดังบ้าด้วยเนี่ย
“นี่ๆ ยุนโฮ”นิ้วเรียวเปลี่ยนจากตำแหน่งไหล่ไปเป็นหน้าผากของคนที่ไม่ยอมตื่นแทน
“อืม..”หมีขี้เซาลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย แล้วใช้มือขยี้ตาเหมือนเด็กๆ
“กลับบ้านได้แล้ว ร้านปิดแล้ว”ร่างบางเดินผละจากหมีที่สมองสั่งการช้าผิดปกติไปปิดประตูร้านก่อนจะเดินย้อนกลับมาเพื่อเดินออกทางหลังร้าน
“นายอยากจะนอนที่นี่ก็ตามใจ ระวังนะตอนกลางคืนจะมีคนมานอนด้วย”
“เฮ้...แจจุงรอด้วยเซ่”
ท่ามกลางทางเดินที่ทอดยาวมีเพียงแสงไฟที่ลอดออกมาจากหน้าต่างของบ้านเรือนที่ตั้งอยู่ข้างทางเท่านั้น สายลมเย็นพัดมาเป็นระยะให้คนตัวเล็กต้องยกมือขึ้นมากอดอกบรรเทาความหนาวอย่างช่วยไม่ได้
“เมื่อไหร่นายจะเลิกตามฉันสักที ไม่กลัวแฟนคลับเห็นแล้วรุมทึ้งรึไง”
“จนกว่านายจะยอมกลับไปกับฉัน”คำตอบที่ทำให้เรียวขาเล็กหยุดเดินแล้วหันไปเผชิญหน้ากับคนที่มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเค้าในหลายวันที่ผ่านมา
“ยุนโฮฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใ.../ฉันรู้ว่านายคือคิม แจจุง”พูดแทรกขึ้นมาก่อนจะรีบอธิบายให้ร่างเล็กที่เริ่มพองลมที่แก้มอย่างไม่พอใจได้เข้าใจเหตุผลที่เค้าต้องมาตามเจ้าตัวสักที
“ตอนนี้แจจุงหายไป ฉันไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน แล้วฉันก็เจอนาย นายเหมือนเค้ามาก มากเสียจนฉันคิดว่าเป็นคนคนเดียวกัน ทั้งหน้าตา รูปร่างหรือแม้กระทั่งน้ำเสียง ต่างกันก็แค่สีผม นายก็รู้ว่าดงบังชิงกิต้องก้าวต่อไป แฟนคลับทุกคนกำลังรอพวกเราอยู่ แต่ตอนนี้ไม่มียองอุงแจจุง พวกเราจะเป็นดงบังชิงกิได้ยังไง ฉันอยากให้นายกลับไปกับฉัน กลับไปในฐานะยองอุง แจจุง ขอร้องล่ะแจจุง แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วฉันจะทำทุกอย่างที่นายต้องการ ได้โปรด...”ร่างสูงทรุดลงไปนั่งคุกเข่าขอร้องคนตัวเล็กที่ดูจะอึ้งกับการกระทำของหัวหน้าวงดงบังชิงกิ
เพื่อดงบังชิงกิแล้ว....ยอมทำทุกอย่างสินะ
เพราะนายคือลีดเดอร์...นายถึงต้องทำทุกอย่างสินะ
แต่ขอโทษนะ....ฉันไม่สามารถทำตามที่นายขอร้องได้ ฉันคือคิม แจจุง ไม่ใช่ยองอุง แจจุง
“ยุนโฮ...ฉันขอโทษ”เสียงหวานแผ่วเบาราวเสียงกระซิบแต่มันกลับชัดเจนในห้วงคิดของอีกคน
มือบางออกแรงดึงร่างสูงที่ดูเหมือนจะไม่ยอมลุกจากตรงนั้นถ้าเค้าไม่ตอบรับ
“ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ ฉันจะขอร้องนายจนกว่านายจะยอมกลับไปกับฉัน”น้ำเสียงแน่วแน่ที่ทำให้คนข้างๆแอบอมยิ้ม
“นายจะเอาเวลาที่ไหนมาตามฉัน ไม่ต้องซ้อมเต้นซ้อมร้องเพลงรึไง”ถามกลับด้วยน้ำเสียงเหนือกว่าจนใบหน้าคมเครียดขึ้นมาเล็กน้อย
ใช่สิ...เค้าต้องถ่ายแบบ แล้วยังต้องไปอัดเสียงอีก แล้วเค้าจะเอาเวลาที่ไหนมาตามเจ้าตัวเล็กที่ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาเนี่ย
ก่อนที่หมีจะเครียดจนขนร่วงไปหมดซะก่อน ความคิดที่ดูจะเข้าท่าที่สุดในโลกก็แวบเข้ามาในหัว เรียกรอยยิ้มที่มุมปากได้เป็นอย่างดี มือไวเท่าใจคิดมือหมีๆก็กดโทรศัพท์ไปหาผู้จัดการทันที
“ผู้จัดการครับ ผมขอเวลาตามหาแจจุงเพิ่มได้มั๊ยครับ ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าแจจุงอยู่ที่ไหน ครับๆจะรีบพากลับไปให้เร็วที่สุด ขอโทษนะครับที่ทำให้ลำบาก หวัดดีครับ”โกหกคำโต ทั้งๆที่เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้แจจุงไปอยู่ที่ไหน แล้วกรรมก็ตามสนองเค้าราวกับติดจรวดเมื่อมือบางตรงเข้ามาบีบคอพร้อมกับเขย่าไปมา
“นายมันแย่ที่สุด นายทำให้ชีวิตฉันวุ่นวาย นายมันแย่ๆ”
“แค่กๆ หายใจไม่ออกแจจุง”เสียงหัวเราะคิกคักของร่างบาง กับเสียงไอแค่กๆของร่างสูงทำให้ทางเดินที่เคยเงียบสงัด กลับมีชีวิตชีวาอย่างประหลาด
“กลับบ้านนายไปได้แล้ว แล้วฉันก็หวังว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้เจอนายนะ”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ในส่วนลึกของหัวใจกลับมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
นานมาแล้วที่ไม่ได้หัวเราะอย่างนี้ นานมาแล้วที่รู้สึกว่าทางเดินกลับบ้านมันช่างไกลนัก นานมาแล้วที่รู้สึกเหงา โดดเดี่ยว และเหน็บหนาว แต่วันนี้กลับอบอุ่น เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า มีความสุขที่ได้แกล้ง บอกกับตัวเองว่าอาจเป็นเพราะเค้าเป็นนักร้องดัง เลยทำให้เราได้รู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษ ถึงแม้ว่าทุกอย่างที่เค้าทำมันต้องการสิ่งตอบแทน แต่ก็อดดีใจไม่ได้
นายทำบ้าอะไรกับฉันห๊ะ...ยุนโฮ
“อืม ไปแล้วนะ บาย”
ร่างสูงละออกมาจากประตูไม้ก่อนเดินกลับย้อนทางเดิมไปโรมแรมของตัวเอง
พรุ่งนี้ฉันจะเริ่มปฏิบัติการ “พาแจจุงกลับบ้าน” รอฉันก่อนนะ จุนซู ยูชอน ชางมิน พี่ชายคนนี้จะพาพี่แจจุงของพวกนายกลับบ้านเอง
*****TO Be Con……******
ความคิดเห็น