คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : `♥BBUOSOHM 06 ; Shadow of ... [100%]
ตอนที่ 6
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวโคตรๆ แต่สำหรับชมรมการแสดงของผม(ของผมซะงั้น ฮ่าๆๆ) ทุกอย่างที่ได้เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วก็ออกมาได้เกือบสมบูรณ์เต็มที่แล้วครับ เท่าที่ดูงานนี้เป็นงานที่โอเว่อร์จริงๆ นอกจากจะทำการปรับปรุงโรงเรียนครั้งใหญ่เพื่อการนี้โดยเฉพาะ แล้ววันนี้ยังเตรียมซุ้มมาจัดแสดงนับไม่ถ้วน ซึ่งรวมของโรงเรียนเรานี่ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่จากข้างนอกนี่ดิ๊ ไม่รู้ว่ามาจากกี่ชมรมกี่โรงเรียนกัน ไอ้พื้นที่ตรงบริเวณทางเดิน และใต้ตึกเรียนทั้งหมดตอนนี้ถูกกินไปเป็นวงกว้างเลย มีแต่ซุ้มหลากสีกับสัมภาระต่างๆ นานาผุดขึ้นให้พรึ่บเลยครับ (ยังกับเอางานจัดแสดงของชมรมกับตลาดนัดโครงงานมารวมกันให้มั่ว) แถมตอนนี้ก็เหมือนเกิดจลาจนย่อยๆ กันขึ้น ไม่สิ.. ต้องบอกว่ามันเกิดมาตั้งแต่เมื่อวาน เพราะไม่ว่าจะเป็นนักเรียนจากโรงเรียนเรา หรือโรงเรียนอื่นก็เตรียมการกันหามรุ่งหามค่ำตั้งแต่เมื่อวาน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ผู้ชายผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนแปลกๆ กำลังวิ่งกันให้วุ่นไปหมด ดูท่าทางปวดหัวดี -_-‘’ ในใจก็คิด จัดเยอะขนาดนี้ แล้วผู้ว่าจะเดินดูหมดเหรอวะ ?
ผมที่แวะออกมาจากชมรมมาดูสถานการณ์เลยคิดว่าถ้าอยู่แถวนี้ต่อไปต้องหลงทางแน่ๆ เลยหันหลังเดินกลับดีกว่า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อหันไปชนเด็กผู้หญิงคนนึง(ใส่ชุดนักเรียนแปลกๆ แบบนี้ ไม่ใช่โรงเรียนแถวนี้แน่ล่ะ เหอๆ กระโปรงแดงมาเลยอ่ะ) ที่หอบของสำหรับใช้ทำกิจกรรมมาเต็มสองมือ และมันก็ดันหล่นมาหมดเลย เฮ้ยยยยย ขอโทษษษษ !!
“ขอโทษครับ หล่นหมดเลยอ่ะ”
ผมก้มลงไปช่วยเก็บของที่ส่วนมากเป็นแผ่นพับกับกระเป๋าใบเล็กๆ สำหรับแจกในงาน ที่หล่นซะกระจัดกระจายมั่วไปหมด
“ไม่เป็นไรค่ะ เราเก็บเองก็ได้”
“เราช่วยเก็บดีกว่า ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาจริงๆ นะ แฮะๆ” ผมรวบแผ่นพับเข้าด้วยกันก่อนจะส่งกลับคืนให้
“อ้ะ ขอบคุณค่ะ”
เธอยิ้มหวานให้ผมก่อนจะลุกขึ้นยืน ซึ่งทำให้ผมต้องลุกขึ้นยืนตาม อืมม... จะว่าไปก็เป็นผู้หญิงที่สวยไม่เบาเลยนะเนี่ย
“ไปก่อนนะครับ เชิญตามสบาย”
ผมโบกมือให้ก่อนจะหันหลัง เตรียมเดินออกมา
“เดี๋ยวก่อนสิ เธออยู่โรงเรียนนี้ใช่มั้ย ? ช่วยพาเราไปหลังอาคารปิยะหน่อยสิ เมื่อกี้เราเพิ่งเดินไปเอาของที่รถตู้มา แต่ลืมไปแล้วว่ากลับยังไง”
“อ้อ... อาคารปิยะ อยู่หลังอาคาร.....อ่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราพาไปก็ได้”
“จริงเหรอออ ขอบคุณมากเลยยย !”
เวลามองเธอยิ้มแล้วรู้สึกโลกสดใสจังเลยแฮะ ยิ้มแล้วตาหายไปเลย ฮ่าๆๆ
“แฮะๆ ไปกันๆ”
ผมยิ้มตอบก่อนจะเดินนำหน้ามา เอาเป็นว่าทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีสักวันนึงละกันครับ หึหึ เพิ่งรู้สึกถึงความเป็นคนดีจริงๆ ก็วันนี้แหละ
เดินวนไปวนมาอยู่สักพักก็ถึงครับ เหอๆ ก็บอกแล้วไงว่ามันงงๆ ไอ้ซุ้มเยอะแยะแบบนี้ผมเคยเจอที่ไหนอ่ะ (เยอะจนทางเดินเหลือนิดเดียวเมื่อกี้เดินเตะถุงอะไรแถวหน้าตึก 2 ก็ไม่รู้อ่ะ ของใครขอโทษนะครับ ก็ขวางทางเดินเองอ่ะ T^T) เจอครั้งล่าสุดก็งานจัดแสดงชมรมใช้พื้นที่แค่หน้าตึกภาษาต่างประเทศแค่นั้นเอง
“ถึงแล้วเหรอ ?”
เธอหันมาถามผม ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ผมก็เลยมองตาม พลันเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงที่ใส่ชุดกระโปรงแดงแบบเดียวกันสามสี่คนเดินออกมาพอดี โบ๊ะหน้าขาว ปากแดง ดูแล้วน่ากลัวจังอ่ะ =[]=;
“ออยยยย ฉันบอกให้เธอไปเอาแค่แผ่นพับกับของทดลองทำไมเพิ่งมาเนี่ย รอตั้งนานนน ขึ้นอืดกันหมดแล้ววว” อ่อ คงเป็นพวกเพื่อนๆ กันนี่เอง ..ผู้หญิงที่เดินมากับผมนี่ชื่อออยสินะ
“รู้งี้ฉันไม่น่าให้แกไปเอาเลยยย -__-‘’ ” ผู้หญิงอีกคนนึงพูดแทรกขึ้นก่อนจะถอนหายใจ ท่าทางทุกคนดูรีบร้อนกันมากครับ
“ก็ฉันหาทางมาไม่เป็นน่ะแก เดินหลงอยู่ตั้งนาน.. เนี่ยได้คนนี้มาพามา”
เย้ยยยย แล้วอยู่ดีๆ ดึงผมเข้าไปกลางวงทำไมล่ะเนี่ย !?
เลยได้แต่ปั้นยิ้มแหยๆ ทุกคนให้อย่างไม่รู้จะทำยังไง
“เฮ้ยยย ไปเอามาจากเนี่ย ขอได้มั้ยอ่ะ ตัวเล็กน่ารักจังเลยย ชื่ออะไรอ่ะคะ ????”
ถามไม่ถามเปล่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ทำไม ผมกลัวนะเฮ้ย T T !
“บะ... บุชอ่ะครับ ^^;;;”
“ชื่อน่ารักจัง มอ.ไหนแล้วอ่ะเนี่ยยย ?”
“ม...มอ.ห้าครับ”
“งั้นก็เท่ากันเลยสิ แหม เหมาะเจาะจัง !” เธอพูดไม่พูดเปล่า เอามือมาลูบห้นาผมเล่นด้วย
“แฮะๆ ..” T T;
ผมตอบเสียงค่อย และรู้สึกได้ว่าเหงื่อหยดเล็กๆ บนใบหน้าเริ่มผุดโผล่ขึ้นมาดูโลก อยากจะหายตัวไปให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ ฮืออออ
“ไม่ได้ๆๆๆ พวกเธอกลับไปทำงานเลย บุชของฉันย่ะ ! นี่ของ ! ฉันเอามาให้แล้ว กลับเข้าไปเตรียมได้เลย รีบๆ อยู่นี่”
ออยดึงผมออกห่างจากกลุ่มเพื่อนปากแดงของเธอ แต่ผมเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยย ??
“แหมมมม นี่ถ้าไม่รีบนะ หึ ! ไปๆ พวกเราไปล้างของกันก่อน”
แกนนำกลุ่มเพื่อนปากแดงที่เป็นเด็กผู้หญิงตัวอวบๆ หน่อย รับของจากออยก่อนจะพากันเดินออกไป ..เฮ้ออออออ โล่งสักที อึดอัดมานาน
“ถึงกับถอนหายใจเลยเหรอ คิกๆ เพื่อนๆ เราน่ากลัวใช่มั้ย”
“อืมๆๆ” ผมพยักหน้าตอบไปอย่างไม่ลังเล แต่เฮ้ยยย รู้สึกเสียมารยาทว่ะ ! “เปล่าๆๆ ความจริงไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ…คือ.. คือว่า”
“ไม่เป็นไรๆๆ เรายังว่างั้นเลย อิอิ”
อ้อ -_-'' ถ้าเธอยังว่างั้นเราก็โอเคแล้วล่ะ ฮ่ะๆๆ สงสัยจะน่ากลัวจริงๆ
“งั้นก็ต้องขอบคุณออยมากๆ นะ ที่ช่วยเราไว้ เราว่าเรากลับก่อนดีกว่าอ่ะ”
“งืมๆ เราก็ขอบคุณบุชมากที่พาเรามา เรายิ่งป้ำๆ เป๋อๆ ถ้าไม่ได้บุชพามาคงเดินหลงอยู่แถวนั้นแน่ๆ เลย บ๊ายบายจ่ะ หวังว่าจะได้เจอกันใหม่”
“อ่ะครับ บ๊ายบาย”
เธอยิ้มก่อนจะโบกมือให้ผม ท่าทางออยจะเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ดูไม่มีพิษมีภัย และยังคงยืนยันคำเดิมว่าเป็นรอยยิ้มของเธอทำให้โลกสดใสดีจริงๆ ...
ผมยืนมองรอยยิ้มนั้นนิ่ง แม้ว่าเธอจะเดินออกไปแล้วแต่ภาพนั้นยังคง.. ซ้อนทับกับรอยยิ้มของใครบางคน
รอยยิ้มที่ทำให้โลดสดใส .....ยังมีอยู่อีกคน
..แต่คงจะไม่ได้เห็นอีกแล้ว รอยยิ้มที่เป็นของมึง......
ผมเดินกลับมาที่ห้องชมรมอย่างมึนๆ (เมื่อกี้เตะอะไรไปอีกแล้วไม่รู้)
โห มาถึงก็ตกใจเลย ทำไมรองเท้าหน้าห้องเยอะงี้อ่ะ เมื่อกี้ตอนออกไปมีไม่ถึงสิบคู่เลยนี่หว่า ตอนนี้เกือบยี่สิบ มากกว่านั้นด้วยมั้ง
แล้วอยู่ๆ ก็มีอะไรโผล่พุ่งออกมาจากประตู
“บุชชชช แกไปไหนม๊าาาา !!??”
“เฮ้ยยยย ไอ้พริ้งง”
ต่างคนต่างตกใจครับ ก็แน่ล่ะ !
อยู่ๆ มันก็ใส่ชุดกระโปรงสุ่มยาวๆ สีเทาคาดผ้ากันเปื้อนสีแดง กับใส่แว่นตาไม่มีเลนส์ โหยยยย เด๊ะเลยย !
“มึงเล่นเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายด้วยเหรอเนี่ย ??”
เพี้ยะะะ
โดนมันโบกหัวกลับมาที เจ็บนะเว้ยยย หัวกูไม่ใช่ของเล่น !
“โอ้ยยยย เชี่ยยย กูไม่ชอบนะเล่นหัวอ่ะ ! ผมเสียทรง สาดดดด” อารมณ์เสียเฮียเซ็งง หงุดหงิดเลยนะเนี่ย แม่งงงง เหวี่ยงๆ
“อะไรอะไร๊ !! แกก็รู้ฉันเล่นเป็นแม่หนูน้อยหมวกแดงยังจะกวนตีนอีก แล้วนี่ชุดก็ยังไม่เปลี่ยนจะให้ฉันตะโกนบอกมั้ยว่าต้องทำยังไง ?? เรามีแสดงรอบเช้ากับรอยบ่ายนะยะ รอบเช้าอีกแป๊บเดียวก็จะเริ่มแล้ว ผู้ว่ากับผอ.มาดูด้วยนะ ถ้ายังไม่อยากถูกตบหัวอีกรอบ ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ !!!!”
“เออน่า กูรู้ มึงอย่างเสียงดังดิอายเค้า ชู้วๆๆ”
“งั้นก็รีบไปเปลี่ยนชุดเด่ะ !!”
พริ้งท้าวสะเอวพลางทำหน้าหงุดหงิดเต็มที่ แถมตะโกนเสียงดังอีก โอ้ยยย ซึ้งเลยไม่มีใครน่ากลัวเท่ายัยนี่
“ไปแล้วๆๆ เสียงดังทำไมอ่ะ เค้ามองกันหมดแล้ว T T”
รู้สึกว่าผมอารมณ์เสียใส่ไม่ถูกคนว่ะ ลืมไปว่ามันคือไอ้พริ้ง ผมเลยได้แต่เดินก้มหน้าก้มตาไปหาพี่นัทตี้เพื่อลงทะเบียนยืมชุด(ก็ไปยืมเค้ามา ก็ต้องลงทะเบียนกันหน่อย ปกติไม่มีอย่างนี้เลยนะเนี่ยยุ่งยากจัง)
ทันทีที่ผมเดินเข้าไปพี่เค้าก็ผละออกมาจากบันทึกยืมชุด แล้วหันมาทักผมซะดิบดี(ไม่เหมือนไอ้พริ้ง - -.)
“อ้าวววว น้องบุชมาแล้วเหรอคะ มาทางนี้เลยยย หนูน้อยหมวกแดงเป็นตัวเอกของเรื่องพี่เลยขอยืมเค้ามาสามตั้งชุดแน่ะ น้องบุชเลือกเลย”
พี่นัทตี้ผายมือไปทางชุดสีแดงๆ ซึ่งก็น่าจะต้องให้ผมใส่ในวันนี้อ่ะนะ โห ! มีสามชุดหายคนต้องอิจฉาแน่ๆ ฮ่าๆๆ
“ชุดแรกเป็นผ้าคลุมกับหมวก ไม่มีเสื้ออ่ะ น้องบุชเปลือยอกเลยยย อร๊ายย ชุดที่สองเป็นชุดคลุมมีฮู้ดแต่บางๆ พอเห็นถึงเนื้อในแบบเซ็กซี่ให้อารมณ์ร้อนแรง โฮะๆๆ ชุดที่สามเป็นแบบชุดคลุมเหมือนกันนะคะ แต่แบบยุ่ยๆ ขาดๆ ออกแนวเซ็กซี่เหมือนกัน แอร๊ยยส์ เลือกเลยค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเอาบันทึกยืมอีกเล่มมาก่อน”
=_________________=;;;
คงไม่มีใครอิจฉาแล้วล่ะ ให้ใส่แบบนี้นี่ฆ่ากูเหอะครับ !!
“พี่นัทตี้ ผมไม่เอาแบบนี้อ่ะ ไม่มีแบบอื่นเหรอออ เอาแบบมิดชิดหน่อยอ่ะครับ”
“ทำไมล่ะ ?? พี่เลือกให้สามชุดเหมาะกับน้องบุชจะตาย ว่ามั้ยทุกคนน ???”
“ช่ายยยย !!” แล้วพี่ๆ กะเทยอีกหลายๆ คนในชมรมก็ตะโกนตอบรับเป็นอย่างดี ช่วยมีใครสงสารบุชสักคนเหอะครับ !
ในที่สุดผมก็เลือกใส่ชุดขาดๆ ยุ่ยๆ มา เพราะมันดูดีที่สุดแล้ว(?) ก็อีกสองชุดแม่งเห็นหมดไส้หมดพุงเลยนี่หว่า ! จะขอให้ใส่เสื้อไว้ข้างในก็ไม่ได้ พี่พวกนี้ช่างแกล้งผมกันจ๊างงงง เนื้อหนังมังสาขาวๆ ของผมออกมาโต้แดดโต้ลมหมด คงเป็นหนูน้อยหมวกที่พิสดารสุดๆ จริงๆ เหอๆ ขนาดคนแสดงเป็นหนุน้อยหมวกแดงยังต้องใส่ชุดแบบนี้เลย -_-‘’
ตอนนี้แปดโมงครึ่งแล้ว ทุกที่ทำกิจกรรมเลยไม่ได้เข้าแถวหน้าเสาธง ซึ่งวันนี้ถือเป็นกรณีพิเศษ ลานหน้าเสาธงก็เต็มไปด้วยซุ้ม เลยให้นักเรียนทุกคนไปเข้าแถวกันหน้าห้องโฮมรูมแทน พวกเราเองก็ยืนเคารพอยู่หน้าห้องชมรมเลย ง่ายดี (ก็ไม่รู้จะไปหาห้องโฮมรูมที่ไหนนี่นา)
โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่ได้ขึ้นไปแสดงบนหอประชุมสุนีย์ แอร์ๆๆๆ ฮ่าๆๆ ก็เย็นสบายเลยสิ ! อืมม หมายถึงถ้าเป็นเวลาปกตินะ แต่นี่ดูชุดที่ใส่ดิ๊ ต้องหนาวแน่เลย T^T พวกเราทั้งหมดที่เป็นนักแสดงและเป็นสตาฟท์ได้เดินทางจากห้องชมรมไปที่หอประชุมก่อนเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงครับ ระหว่างทางก็ยังวุ่นวายเหมือนเดิม เพราะทุกซุ้มก็กำลังเตรียมการขั้นสุดท้ายกันอยู่ คงใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ เพราะคิวต่อจากงานเปิดที่หอประชุมก็คือการเดินทุกนิทรรศการทุกอย่างข้างล่าง
อา.... เหมือนผมจะเห็นออยอีกแล้วแฮะ เธอกำลังวิ่งวนไปวนมาอยู่ ท่าทางจะหลงอีกแล้ว เฮ้อออ
แต่ผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจ เมื่อมีผู้ชายต่างโรงเรียนคนนึงฉุดแขนเธอไว้ ก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เธอเองก็ยิ้มตอบ ก่อนจะแกล้งหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน แล้วเดินจับมือกันออกไป...
คงเป็นแฟนกันล่ะมั้ง ท่าทางเหมาะสมกันดี
เท่าที่เห็นตอนนั้น ผมคิดเพียงแค่นั้นจริงๆ ...
55%
ในที่สุดสิ่งที่เราตั้งใจเตรียมกันมาก็ไม่เสียหลาย เพราะการแสดงรอบเช้าผ่านไปได้ด้วยดี เย้ ! (ผมล่ะติดใจอย่างนึง คนดูข้างล่างแม่งก็ฮาตอนผมออกมาเกือบทุกฉาก เป็นอะไรกันวะครับ ? หรืออาจจะเป็นเพราะชุดเวรนี่กับแป้งเด็กแคร์ขาวๆ ที่โบ๊ะหน้าผมยังกับผีจูออนเมื่อกี้นี้(ผมไม่ได้เป็นคนอยากโบ๊ะบ๊ะมาเองสักหน่อย ก็ไอ้พริ้งสั่งอีกอ่ะแหละ T T’’) ก็เป็นไปได้ แต่มันก็ไม่ได้ง่ายเลยกับการต้องแสดงอะไรประหลาดๆ ต่อหน้าคนดูอีกหลายคน -_-‘’ ทั้งเพื่อนที่รู้จัก ทั้งคนต่างโรงเรียน แล้วก็ยังมีผอ.กับท่านผู้ว่าฯ แวะขึ้นมาดูแว่บนึงตอนจบเรื่อง (แวบนึงจริงๆ ! ก็รู้ว่าคิวยาวนะท่าน แต่ช่วยสนใจดูนานๆ หน่อยก็ได้นะครับ อุตส่าห์ตั้งใจ T^T) ที่จริงแล้วก็ยังวางใจไม่ได้เพราะมีรอบบ่ายอีกรอบ ถึงตอนนั้นก็คงจะผ่อนคลายขึ้นแล้วล่ะครับ คงไม่กดดันเท่าไหร่อ่ะนะ เพราะผอ.กับท่านผู้ว่าฯ ก็คงวนเวียนอยู่แถวสุ้มข้างล่าง (ซึ่งผมคาดว่าคงจะเดินไม่หมดหรอก ) เลยจะไม่ขึ้นมาดูอีกแล้ว ฮ่าาาา ! โล่งขึ้นมาเปราะนึง
เพี้ยะะะ
“โอ๊ยยย เจ็บ !!”
อยู่ๆ ใครไม่รู้แม่งก็มาตบหัวอ่ะ สาดดด !
“ใครวะ ! ....”
“บุชชช !!” เสียงแหลมๆ กับหน้าแบ๊วๆ ของมันที่ผมเห็นแล้วต้องหุบปาก -_-‘’ คงรู้นะว่าใคร “แกอย่ามาอู้ ช่วยเก็บของหน่อยสิยะ ไม่ใช่มัวยืนระลึกชาติอยู่กลางเวทีคนเดียว เดี๋ยวรอบสองต้องใช้ต่อนะเว้ยของพวกนี้อ่ะ เร็วๆๆๆ เดี๋ยวดนตรีไทยจะขึ้นต่อแล้ววว”
“ครับๆๆ ไอ้พริ้ง ได้ครับ ไม่อู้แล้วครับ (._.)”
“ดี !” ว่าแล้วมันก็หันไปสั่งคนอื่นต่อ “ไอ้วี ! มึงมาช่วยเก็บของเดี๋ยวนี้ บลาๆๆ ....” พอมันบ่นจบแล้วพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้วีมาทันที สงสารมึงจัง -_-‘ แท้จริงหารู้ไม่ว่านี่แหละวิธีการอู้อย่าแนบเนียนของไอ้พริ้งมัน มัวแต่ใส่ชุดแม่เลี้ยงใจร้าย ยืนสั่งคนอื่นให้ทำนู้นทำนี่อยู่กลางเวที ตัวเองไม่เห็นมาช่วยเก็บบ้างเลย !! แต่ผมก็ได้แค่เก็บความคิดไว้ในใจเงียบๆ ไม่อยากมีเรื่องกับมัน เลยก้มเก็บของต่อ
โหยยยย แล้วใครแม่งแอบกินขนมแล้วทิ้งไว้หลังผ้าม่านวะแสดดด ถ้ามันหมดแล้วผมจะไม่ว่าเลย แต่นี่ดันเสือกหกออกมานอกถุงอีก ไม้กวาดก็ไม่มี เก็บไปก่อนละกัน ไว้ค่อยไปล้างมือ ผมก้มลงไปเก็บเศษขนม พอดีกับที่เห็นกลุ่มเด็กผู้ชายใส่ชุดเทควันโด้ประมาณสิบกว่าคน วิ่งตรงมาทางนี้ มากันครบเลยทั้งไอ้คิง ไอ้เฟิร์ส ไอ้ไอค์ ไอ้ต้า ไอ้โก้ แล้วก็พี่ๆ น้องๆ ในชมรมอีกหลายคน หน้าระรื่นมาเชียวนะพวงมึง หึหึ ไม่ค่อยได้ทำอะไรนิ ดีจริงๆ T^T
“เฮ้ยๆๆ มาดูๆๆ !! แล้วจะเชื่อกูว่าหนูน้อยหมวกแดงแม่งงงน่ารัก ฮ่าๆๆ” เชี่ยคิงเริ่มเปิดฉากชี้มาที่ผมคนแรกเลย
“เออเฮ้ย ! น่ารักจริงๆ นะเนี่ย ตัวก็เตี้ยๆ เหมาะดีว่ะ” หลอกด่ากูใช่ป่ะต้า โอเคซึ้ง !
“กูไม่ติดใจอะไรมึงเลยนะเว้ย ยกเว้นเสื้อมึงอ่ะ คิดไง อารมณ์ไหนถึงใส่วะ ฮ่าๆๆ ฮาวุ้ย” เหยยยย พวกมึงอย่าเข้าใจผิดกันเด่ะวะ ! กูไม่ได้เป็นคนอยากใส่สักหน่อยย TOT รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
“น่ารักว่ะ หนูน้อยหมวกแดงคนนี้ น่าลักไปฆ่า ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ” หลังคำพูดของเชี่ยโก้ทุกคนแม่งก็หัวเราะร่ากันใหญ่ เกิดมาเป็นพระเอกก็งี้แหละครับ ถูกแกล้งประจำ (เสียงใครแว่วๆ บอกว่าเสี่ยว อย่าให้รู้นะ...)
“สัด เดี๋ยวพวกมึงจะโดนมิใช่น้อย -.-” ผมคาดโทษ ก่อนจะชูนิ้วกลางใส่พวกมันไปรอบๆ เอ่อ.. ยกเว้นพี่ๆ ในชมรมไว้หน่อย ผมไม่กล้า แฮะๆ
“ฮ่าๆๆๆ แม่งโกรธแล้วฮาว่ะ ! หน้าเป็นลิงเลยย” ไอ้ไอค์ก็เป็นไปกับเค้าด้วย ดีจริงๆ เพื่อนนนน -_- “ฮ่าๆๆ... ฮ่า...” แต่เสียงหัวเราะฮ่าๆ ของพวกมันก็ต้องขาดหายไปเมื่อ...
“นี่พวกแก ! อย่ามาพาไอ้บุชมันอู้สิ่ แต่เออ ! มาแล้วก็ดีช่วยกันเก็บเศษกระดาษข้างล่างเวทีหน่อยเลย กระดาษข้างหลังไม่พอต้องใช้ เก็บแล้วเอามารวมตรงนี้ เข้าใจนะ เร็วๆๆ !!!” ทุกคนเจอไอ้พริ้งตวาดกลับ แล้วก็ชี้นิ้วสั่งเหมือนกัน มันหันมาแวบนึงแล้วก็หันไปชี้โบ๊ชี้เบ๊สั่งตรงอื่นต่ออีก ณ ตอนนี้ผมล่ะรู้สึกสะใจหน้าไอ้พวกที่แกล้งผมไว้เมื่อกี้จริงๆ สลดกันขึ้นมาทันที กร๊ากกก
“เร็วดิพวกแก เก็บๆ เร็วๆ !!”
ไอ้ผู้หญิงจอมบงการ(ชื่อดูโคตรนางมารร้าย เหมาะกับมันดีมาก - -.) หันกลับมาแว๊ดต่อ หลังจากที่เห็นพวกไอ้คิงยืนมองหน้ากันสลอน ไม่มีใครช่วยเก็บตามที่มันบอกสักคน
“โอ้ยยยยย ช่วยกันหน่อยไม่ได้รึไง นี่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนะ จำได้มะฉันยังไปช่วยพวกแก........”
“พอ ! หยุด ! จบบบ เออๆ พวกกูเก็บเอง มึงเลิกพูดนะกูเวียนหัวววว”
“ดีมากจ่ะเพื่อนๆ ^_________^”
และแล้วพวกมันทั้งห้าก็มีชะตากรรมเดียวกันผม ปากก็บ่นขมุบขมิบ แต่มือก็ต้องช่วยกันเก็บเศษกระดาษเอฟเฟ็กที่โปรยไว้บนพื้นข้างล่างเวที ส่วนพี่ๆ น้องๆ คนอื่นในชมรมที่ตามมาด้วยก็สลายโต๋กันไปตั้งแต่ไอ้พริ้งมันเริ่มเปิดปากแว๊ดรอบแรกแล้วครับ (เซนส์ดีจริงๆ ว่ะพวก ! วันหลังผมคงต้องให้ไอ้พวกนั้นสอนแล้วแหละ T T)
“ยี๋แหวะ ไอ้เหนียวๆ หนึบๆ ตรงนี้มันอะไรวะ แหยะ หยึ๋ย” ผมแอบเห็นไอ้คิงที่ก้มๆ อยู่ข้างล่างทำหน้าแหยนิดๆ เหมือนเพิ่งไปเหยียบขี้หมามา ฮาจังว่ะ ฮ่าๆๆ สงสัยมือมันจะไปโดนเจลล้างมือที่เอามาเป็นเอฟเฟ็กเหมือนกัน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันใช้ทำไม และใช้เพื่อทำอะไร เพราะมีการแสดงตลกๆ สั้นๆ หลังละครของพวกเราจบด้วย อาจจะเป็นตอนนั้นล่ะมั้ง ? (ไม่ต้องถามนะครับว่าทำไมเอฟเฟ็กมันเยอะจังวะ และไปสรรหามาจากไหน ใครเป็นคนคิด ? ...นั่นสิ ผมก็หาคำตอบอยู่เหมือนกัน แถมของแต่ละอย่างที่เอามาใช้ไม่ได้สร้างสรรค์เล้ยย = =;) นั่นๆๆ ไอ้ต้าทำแหยๆ มันก็คงไปหยิบโดนอะไรแปลกๆ เหมือนกัน ฮ่าๆๆ สะใจจจจ ถึงจะแอบสงสารนิดๆ ก็เถอะ แต่เมื่อกี้พวกมึงแกล้งกูไว้ก็เงี้ยย
“ทำไรอยู่จ๊ะบุช...”
=____________=;;
เอิ่มมม เสียงเย็นๆ แบบนี้...
“เก็บขยะไงพริ้งจ๋าา” แฮะๆ ก็เก็บอยู่จริงๆ นะ
“เก็บขยะไรยะ ? เก็บขยะแล้วนั่งหัวเราะคิกคักๆ อย่างนี้เหรอ ! แล้วฉันก็เห็นแกนั่งปั้นจิ้มปั่นเจ๋อ เก็บไอ้ถุงขนมบ้าบอนี่มาจะสิบนาทีและ ยังไม่เสร็จอีกกก จะอู้ใช่มั้ยยยย แว้ดๆๆๆ”
มาเป็นชุด... -_-‘’ สงสัยเมื่อเช้ายัยนี่กินนกหวีดแทนข้าวมั้ง
ถ้าพวกคุณๆ ไม่มาเป็นผมคงไม่รู้หรอก เสียงมันแหลมบาดจิตน่ากลัวขนาดไหน มันทำให้รู้ทันทีว่าถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปต้องไม่ดีแน่ๆ ... ไม่ดีจริงๆ
“เออๆๆ ตรงนี้เสร็จละ พอดีขนมเปราะมือ ..เฮ้ยพริ้ง กูลงไปล้างมือนะ เดี๋ยวมา !”
“จะอู้ใช่มั้ยบุช บุชชช บุชชชชชช-------”
แล้วผมก็รีบออกประตูข้างเวทีมาพอดี โดยมีเสียงโหยหวนของมันตามหลังมาเป็นเอฟเฟ็ก (อันนี้ก็เอฟเฟ็กเหมือนกันสินะ -_-;) ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อคลุมของใครสักคนที่ใช้แสดงละครออกมาจากตรงนั้นด้วย ให้ผมใส่ชุดขาดๆ นี่เดินเทิ่งๆ กลางคนเยอะแยะ อายเค้าสิครับ ! โชคดีเพราะตรงที่ผมนั่งมันอยู่ใกล้ประตูมากก เลยหลบหนีได้เร็ว วะฮะฮ่า รู้ไม่ทันบุชคนนี้ซะแล้วยัยนาง
ผมรีบวิ่งลงบันไดหอประชุมแล้วตรงไปที่ล้างมือข้างหลังทันที อืมมม ...แต่ท่าทางมันจะใช้การไม่ได้เพราะเป็นที่ปักหลักของซุ้มงานศิลป์อะไรสักอย่างไปแล้ว นั่งล้างจานสีกันอย่างเอาเป็นเอาตายเลยแฮะ บางคนสาดน้ำเล่นกันก็มี เหอๆ ผมยืนมองอยู่นานแสนนาน (เพราะพยายามจะอู้เต็มที่ - -.) ก่อนจะเลี้ยวกลับ แล้วตรงไปที่อาคาร 5 ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอประชุมนัก เพราะห้องน้ำที่นั่นสะอาดดีครับ สะอาดที่สุดแล้วแหละ กะไว้ว่าพอล้างมือเสร็จก็จะลงมาเดินๆ เล่นดูงานต่อสักชั่วโมง ..ไม่ดีๆ จนถึงบ่ายเลยดีกว่า
หลังจากล้างมือเสร็จผมก็ก้าวขาออกมาจากห้องน้ำอย่างไม่คิดอะไรมาก ความจริงอยากจะล้างนานๆ ด้วยซ้ำแต่รู้สึกสงสารโรงเรียนไงไม่รู้ ต้องมาเปลืองน้ำเพราะการอยากอู้งานของผมเนี่ย -_-‘’
แต่ต้องชะงักขากลับ
เพราะได้ยินเสียง...
“บูมตัวจริงน่ารักจัง ! น่ารักกว่าในรูปเยอะเลยยย”
เสียงทุ้มต่ำแกมขี้เล่นดังอยู่ไม่ไกล ทว่าไม่มีอะไรทำให้ผมสนใจได้เท่ากับคำว่า ‘บูม’ ที่มันพูดออกมา บูมเหรอ ? ..แค่หน้าห้องน้ำนี่เอง ตรงทางขึ้นบันได ตรงนี้เอง..
“ไอ้บ้า เฮ้ยยย... จะทำไร ? อย่ามาทำมือปลาหมึกแถวนี้นะเว้ยย เค้าสู้คนนะ”
..................
...........
.....
เสียง..บูม..
“ฮ่าๆๆ อยากกอด ไม่ได้อ่อครับบบบ”
“ไม่ได้ๆๆๆๆ เรารู้จักกันดีแล้วเหรอไอ่บ้า เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยววว”
เสียงสดใสแบบนั้น.. แบบที่เคยพูดกับผม
เสียงบูมจริงๆ ...
.........
“มึงเคยได้ข่าวป่ะ ว่าน้องบูมกิ๊กอยู่กับเด็กกรุงเทพฯ อ่ะ ??? ”
“ถ้ามึงถามว่าจริงมั้ย กูตอบได้ว่าโคตรจะจริง ! ไม่งั้นกูไม่กล้าเอามาบอกมึงหรอก”
ผมค่อยๆ แง้มบานประตูเพื่อมองลอดออกไปให้เห็น ภาพตรงหน้าคือผู้ชายตัวสูงคนนึง กำลังยืนคุยกับผู้ชายอีกคนนึงอย่างสนิทสนม อยู่ข้างบนตรงทางขึ้นบันได.. เหมือนจะเป็นทางย้อนแสงทำให้ผมเห็นหน้าทั้งสองคนไม่ค่อยชัด แต่ผมจำได้ดี แม้แค่แวบเดียวที่เห็น
หนึ่งในนั้นคือบูม... คือบูมจริงๆ
...เป็นอย่างที่ไอ้ไอค์เคยบอก
“มันดีใจมากที่วันงานโรงเรียน ผนวกกับงานของจังหวัดด้วย โรงเรียนมันเลยได้ถ่อมาจากกรุงเทพฯ มาจัดงานที่นี่ คงเป็นโอกาสที่สองคนนั้นจะได้เจอกัน....”
ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมหายใจแรงขึ้น พลางขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม อาจจะเป็นเพราะผมติดใจไอ้หมอนี่อยู่ก็ได้ มันคุ้น ... ผมพยายามมองหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้นชัดๆ แล้วพิจารณาดูว่าเป็นใคร เพราะมันช่างดูคุ้นเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าเป็นคนที่รู้จักกันมานานหรอก แต่เหมือนเพิ่งจะคุ้นด้วยซ้ำ... แม่งใครวะ ... ต้องเคยเจอแน่ๆ...
เคยเจอ.. เคยเจอที่ไหน คิดสิ่.. คิดสิวะบุช ?
ทันทีที่ภาพนั้นแวบเข้ามาในหัว
ภาพที่ออยกำลังวิ่งอยู่ในงาน แล้วอยู่ๆ มีผู้ชายคนนึงผมฉุดแขนเธอไว้ก่อนจะยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร ...ออยยิ้มตอบผู้ชายคนนั้น แล้วเดินจับมือออกไปด้วยกัน....
คนเดียวกันกับผู้ชายคนนั้นนี่หว่า !
100%
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อีดิท100%. ลงจนจบตอนแล้ววววว ไม่รู้จะพูดอะไรเลย ฮ่าๆๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเขียนต่อแบบนี้ ขอโทษทุกๆ คนด้วยนะ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวที่ไม่ได้อัพมาเป็นเวลานานแสนนานจนจำไม่ได้ จะว่าเรียนหนักมันก็เรียนหนักแหละ แต่ไม่ใช่เหตุผลหรอก เพราะเวลาว่างก็มีแต่ไม่ได้มาเขียนต่อเอง กะว่าจะไม่เขียนแล้วด้วยแหละ เพราะรู้สึกว่ามันเขียนออกมาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ขอโทษด้วยน้า m(_ _)m กราบบ
แต่ด้วยความที่รักคู้นี้ก็เลยเขียนต่อมาได้ ไม่รู้จะมีใครอ่านอีกมั้ย แต่ก็จะอัพ แฮะๆ ภาษาอาจจะงงๆ ยังไม่เหมือนเดิม ขอโทษด้วยนะครับ เขียนๆ ต่อไปคงจะเหมือนเดิมเนอะ (รึเปล่า = =;) แฮะๆ สุดท้ายนี้ไม่ว่าจะยังไงก็จะยังเป็นบีบีแฟนเหมือนเดิม bbuosohm : )
ความคิดเห็น