คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : `♥BBUOSOHM 05 ; Don't ...understand [100%]
ตอนที่ 5
“วันนี้หนูน้อยหมวกแดงต้องเอาผลไม้กับยาสมุนไพรไปเยี่ยมคุณยายที่บ้านกลางป่านะ... แม่จัดตะกร้าไว้เรียบร้อยแล้ว หนูน้อยหมวกแดงพร้อมหรือยังจ๊ะ ? ”
“.....................”
“หนูน้อยหมวกแดง ?”
“.....................”
“หนูน้อยหมวกแดง ...หนูน้อยหมวกแดง !!”
“คะ...ครับ”
โป๊ก !
“หนูน้อยหมวกแดงบ้านแกพูดครับเหรอออ !!”
“โอ้ยยย เจ็บนะมึงง” ผมหันไปมองค้อนใส่ไอ้พริ้ง ที่ยืนหน้าบูดอยู่ข้างๆ พลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ ที่มันเอาหลังแหวนมาเขกหัวผม อย่างโคตรเจ็บ !!
“แกตั้งใจซ้อมหน่อยเหอะะะ วันนี้มันก็วันศุกร์แล้วนะ เหลือเวลาอีกอาทิตย์เดียวเองเนี่ยยยย”
“เออๆ กูขอโทษ คราวนี้จะตั้งใจซ้อมแล้ววว มาๆ”
“ฉันว่าแกไม่ไหวแล้วว่ะ เมื่อกี้ก็บอกจะตั้งใจซ้อมแล้วก็เป็นเหมือนเดิมอยู่ดี คราวก่อนซ้อมครึ่งหลังไปแล้วยังดีกว่านี้เลย ทำไมพอมาซ้อมรวมแล้วทำไมทำไม่ได๊ว้าาาาาา เซ็งจริงๆ แกไปพักเหอะ.. ทุกคนก็ไปพักกันด้วย !” พริ้งประกาศ ก่อนจะไล่ให้ทุกคนที่กำลังซ้อมอยู่ไปพัก(อีกแล้ว) เหมือนบางคนจะดีใจที่ได้พัก แต่บางคนก็ขัดใจที่พักเป็นรอบที่ล้านแปดในรอบวัน ผมเลยได้แต่ก้มหัวงกๆ ขอโทษพวกพี่ๆ เพื่อนๆ ยกใหญ่ โชคดีที่ผมมีความน่ารักเป็นทุนเดิม พวกเค้าเลยยิ้มตอบให้แล้วโบกไม้โบกมือให้อย่างไม่โกรธ(คนหล่อก็เงี้ยอ่ะครับ ฮ่ะๆๆ)
แต่พอมาคิดๆ จริงๆ จังๆ แล้วเหมือนผมเป็นคนทำให้มันชะงัก อืมมม....มันก็รู้สึกผิดแฮะ
ที่ผมซ้อมติดๆ ขัดๆ คงเป็นเพราะผมไม่คุ้นเคยกับการแสดงล่ะมั้ง แถมบทก็ยังแปลกๆ ด้วย -_-‘’ ไม่สิ โคตรของความแปลกเลยยย ผมจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ ละกัน........อ่า.. ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งห่างไกลจากตัวเมือง มีเด็กสาวตัวเล็กน่ารักนามว่าหนูน้อยหมวกแดง วันนี้หนูน้อยหมวกแดงได้รับมอบหมายจากคุณแม่ให้ไปเยี่ยมคุณยายที่กำลังป่วย ระหว่างที่หนูน้อยหมวกแดงกำลังเดินทางไปหาคุณยายที่บ้านกลางป่า เธอก็ได้เจอหมาป่าเจ้าเล่ห์กำลังจะทำร้ายซินเดอเรลล่า(หืมม ??) หนูน้อยหมวกแดงเลยได้ใช้พริกไทยที่พกติดตัวมาโรยใส่ตัวหมาป่าทำให้มันฉุนและวิ่งหนีไป ซิลเดอเรลล่ารู้สึกขอบคุณหนูน้อยหมวกแดงเป็นอย่างมาก เธอกำลังมาเก็บผลไม้ในป่าพอดี เลยคิดว่าจะนำผลไม้ไปเยี่ยมคุณยายกับหนูน้อยหมวกแดงด้วย พอพวกเธอทั้งสองเดินทางต่อ ก็ได้ไปเจอหมาป่าตัวที่สองกำลังจะเขมือบโนไวท์(หาาา ??) ทั้งหนูน้อยหมวกแดงกับซินเดอเรลล่าเลยร่วมมือกันช่วยสโนไวท์จากเงื้อมมือหมาป่า ด้วยการช่วยกันยกหินก้อนใหญ่ปาใส่หัวหมาป่าจนมันมึน แล้วรีบหนีกันออกมา สโนไวท์รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณกับหนูน้อยหมวกแดงและซินเดอเรลล่ามาก จึงคิดว่ายาสมุนไพรที่เธอเพิ่งมาเก็บเมื่อกี้น่าจะเป็นประโยชน์กับคุณยายของหนูน้อยหมวกแดง จึงร่วมเดินทางกันมาด้วย(เย้ยย ???) แล้วทั้งสามคนก็เดินไปตามทางจนถึงบ้านกลางป่า ปรากฏว่าพอทั้งสามเข้าไปในบ้าน ก็เจอหมาป่าอีกตัวกำลังจะทำร้ายคุณยายอยู่พอดี เลยร่วมแรงร่วมใจกันถือไม้ฟืนเข้าไปรุมฟาดหมาป่าจนมันต้องหนีไป และช่วยคุณยายจากหมาป่าอีกตัวได้สำเร็จ ข้อคิดจากเรื่องนี้คือการร่วมแรงร่วมใจเป็นหนึ่งเดียว ช่วยกันแก้ไขปัญหาต่างๆ ได้ดีกว่าคนๆ เดียว(แน่ะ นอกจากมั่วแล้วยังมีข้อคิดด้วยอ่ะ เมพจริงงงงงละครเวทีคุณธรรม - -.) หลังจากนั้นก็มีช่วงเต้นปิดการแสดงอีกด้วย(เกือบสิบนาทีเห็นจะได้ โฮกป่ะครับบบ)
T^T แล้วคุณคิดว่าผมจะทำได้ป่ะล่ะะะะะ แค่แสดงก็จะตายห่าละ ยังจะมีบทแปลกๆ พวกนี้อีก !! ให้ผมแก้ผ้าวิ่งรอบโรงเรียนยังจะง่ายกว่ามั้ยอ่ะ ??? (แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะ - -.)
“แกเป็นไรวะบุช ดูเหมือนไม่ค่อยอะเลิร์ทเลยอ่ะ ! สมาธิก็ไม่มี เวลาซ้อมก็เอาแต่เหม่อ ถามจริงแกเป็นไร ???” พริ้งในชุดนักเรียนซึ่งตอนนี้หลุดลุ่ย(หลังจากซ้อมเต้นมา ดิ้นซ้ายทีขวาทีซะแทบขาดใจ) เดินมาหยุดอยู่หน้าผมก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“ไม่รู้ดิ ...กูขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนต้องลำบากอ่ะ ซ้อมต่อไม่ได้ก็เพราะกู เสียเวลาก็เพราะกู กูมันไม่ดีเองอ่ะ เปลี่ยนตัวตอนนี้ไม่ทันแล้วเหรอวะ”
“บ้าเหรอแก ซ้อมไปกันจะเสร็จละ เหลือแต่รวมนิดเดียวเองงงงง อีกอาทิตย์เดียวก็จะงานแล้วนะเว้ยยย อย่าเพิ่งท้อดิ๊ ขอร้องล่ะช่วยฉันเหอะ” พริ้งพูดรัวๆ ด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ผมเห็นท่าทางแบบนั้นของมันก็รู้ว่าพยายามมาและเหนื่อยกันมามาก
ในเมื่อผมเองตกลงไปแล้วจะปฏิเสธกลางคันได้ยังไงกันเนอะ
“โอเคว่ะ กูจะช่วยเต็มที่ละกัน !!”
ผมยิ้มตอบ แต่ไอ้พริ้งกับทำหน้าแหยๆ เหมือนไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ อะไรมึงงงง
“ทำหน้าแบบนั้นหาเรื่องกันเหรอวะ กูตั้งใจช่วยนะเนี่ย” ผมหันไปจ้องมันเขม็ง แต่ดูท่าไอ้พริ้งจะยิ่งหยีหน้าหนักกว่าเดิม
“เหรอออออ” เสียงกวนตีนมากถึงมากที่สุด -_-‘’
“ก็เออดิ !! นี่มึงเห็นกูเป็นใครเนี่ย ? บุชเชียวนะเว้ยยยย ทำได้ทุกอย่างสบายมาก”
“โฮะๆๆ ฉันเชื่อก็ได้” ถึงมันพูดแบบนั้นก็ยังทำหน้าไม่ค่อยเชื่ออยู่ดี เจริญเถอะยัยคนนี้ !! “ถ้าอยากช่วยพวกเราจริงๆ ..อันดับแรกแกก็ทำใจให้เลิกเหม่อถึงใครให้ได้ก่อนเหอะ เดี๋ยวซ้อมอีกรอบแล้วจะได้กลับบ้าน”
“ใครบอกกูเหม่อถึงใคร๊ เปล่าาาาาาาา”
“เออย่ะ งั้นก็เรื่องของแก จัดการชีวิตตัวเองให้ดีๆ นะ ฉันไปหาน้งหาน้ำกินก่อน หิวมากกกก”
ไอ้พริ้งลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมนั่งมึนอยู่คนเดียว
ผมไม่ได้เหม่อถึงใครสักหน่อย ....จริงๆ นะ
.........................
...............
..........
แต่ถ้าคิดอีกแง่ของความเป็นจริงก็....
จะหลอกตัวเองไปทำไมวะ ?
ใช่ ผมกำลังคิดถึงบูมอยู่.. แม่งไม่รู้เป็นเชี่ยไร คิดถึงแต่มันอยู่ได้ อยากเอาอะไรมาทุบหัวตัวเองจริง !
หลังจากวันนั้น.. เมื่อเกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา นับจากคืนนั้นผมกับบูมก็เปลี่ยนสถานะกลายเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน เพราะไม่ว่าผมจะเดินผ่านหรือเจอมันที่ไหนในโรงเรียน นอกโรงเรียน ตอนกลับบ้าน ตอนเช้า ทั้งๆ ที่ผมพยายามจะทักหรือยิ้มให้ทุกครั้ง แต่บูมก็พยายามเดินหนีหรือเข้าไปคุยกับเพื่อนคนอื่นทุกครั้งเหมือนกัน ออนเอ็มหรือออนไฮฯ ผมทักไปมันก็ไม่จะเคยตอบกลับ จนช่วงวันสองวันที่ผ่านมาผมเองก็เลยเมินมันตอบ ..ไม่อยากคุยกันก็ไม่ต้องคุยกันดิ แม่งอารมณ์เสีย มีอะไรแทนที่จะพูดกับผมตรงๆ มัวแต่หลบหน้ากันอยู่นั่น
.
.
.
“.....มึงมีเรื่องอะไรอยากจะบอกกับกูหรือเปล่า ??”
.
.
“ก็ไม่มีนี่......................”
.
.
หรือ...อาจจะเป็นเพราะผมเองก็ได้ที่ผิด... ทั้งๆ ที่บูมถามออกมาแบบนั้น และเหมือนผมจะรู้ว่ามันหมายถึงอะไร.. แต่ผมกลับไม่กล้า
ที่เรื่องทั้งหมดมันแย่แบบนี้คงเป็นเพราะผมเอง....
ไม่มีสิทธิ์ไปโทษใครได้หรอก
..............
ผมเอามือขยี้หัวตัวเองแรงๆ ทีนึงอย่างไม่กลัวผมเสียทรง จะเสียก็เสียไปไม่แคร์ละ อารมณ์เสีย หงุดหงิด ปวดหัวววว !
พลันลดสายตาลงมองไปที่มุมห้องใกล้ๆ ซึ่งเป็นที่เก็บของของชมรม ผมเห็นน้องผู้ชายตัวเล็กๆ คนนึงกำลังดึงๆ อะไรอยู่ไม่รู้ตรงใต้ตู้เก็บของ ..ซึ่งดูเหมือนไอ้ลังสีน้ำตาลๆ ที่วางไว้หมิ่นๆ ข้างบนกำลังจะหล่นลงจากแรงสะเทือนข้างใต้ตู้
“เฮ้ยยยยย น้อง !!!”
ด้วยความที่ผมเป็นสุภาพบุรุษสูงมั้ง ? ทำให้กระโจนเข้าไปรวบตัวน้องเค้าเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแล้วใช้หลังเป็นกำบัง ก่อนที่ลังจะหล่นลงมาโดนน้องเค้าพอดิบพอดี ผลที่ได้ก็คือลังมันหล่นใส่หลังผมดังบึก ! คิดดูดิครับว่ามันจะเจ็บมั้ย T^T โอ้ยยยเหี้ยมาก หลังจะเคล็ดมั้ยเนี่ย ไอ้นี่มันคือะไรว้ะ ??? ทำไมมันหนักยังกับช้างงง
“บุช !! น้องเบส !!”
หลังจากที่ผมเจ็บกันไปแล้วทุกคนก็เพิ่งตกใจกัน หึหึ เจริญ - -. ทุกคนวิ่งมามุงจนผมงง ก่อนจะปรบมือให้อย่างเสียงดังโคตรลั่นออกไปนอกห้อง
“กรี๊ดดดดดด น้องบุชเท่ น้องบุชสุภาพบุรุษสุดๆ !!!” หลังจากเสียงกรี๊ดของพี่นัทตี้(พี่กระเทยร่างบึ๊กคนนึงในชมรม) เสียงโห่หิ้วต่างๆ ทั้งหลายทั้งแหล่ก็ตามมากันใหญ่ เอิ่ม....ผมหน้าบางอายเป็นนะ /////
“อะ....เอ่อ พี่ฮะ...ปล่อยผมก่อนก็ได้..” น้องตัวเล็ก(กว่าผมตี๊สสสสนึง = =.)ดิ้นคลุกคลักในวงแขนผม จนทำให้ผมคิดได้ว่าผมกอดน้องเค้าไว้นี่หว่า.. เลยทำให้ต้องรีบปล่อยแล้วเด้งตัวลุกขึ้นยืนทันที
“อ่า...อ่ะครับ แฮะๆ ^^ ” ผมฝืนยิ้มให้น้องเค้าทั้งๆ ที่โคตรเจ็บหลังเลย อูยยยย ไม่ไหวแล้วแฮะ...
“ขอบคุณพี่บุชมากนะฮะ.. ถ้าไม่ได้พี่ผมแย่แน่เลย ขอบคุณจริงๆ” อ้าวว รู้จักผมด้วยแฮะ ดังตั้งแต่เมื่อไหร่วะ(อ้อ จำได้ว่าเมื่อกี้ก็เพิ่งตะโกนลั่นห้องกันไปไง !) แต่จะว่าไปดูดีๆ แล้วน้องเค้าก็ดูน่ารักดีเหมือนกันนะ ตาโต ตัวเล็กแล้วก็ขาว.. อ่าเฮ้ย ! แต่ผมไม่ได้คิดอะไรน้ะ อย่าตีความมั่วๆ กันเชียว !!
“ไม่เป็นไรครับน้อง เห็นว่ามันกำลังจะหล่นพอดีเลยเข้าไปช่วย ถ้าหล่นโดนน้องคงเจ็บแย่แน่เลย มันหนักเหมือนกันนะ... เล่นเอาพี่เจ็บ ฮ่ะๆๆ”
ผมหัวเราะเบาๆ ด้วยความนอยมาก ตอนนี้อยากไปห้องพยาบาลแล้วเนี่ย T T’
“พี่ว่าน้องบุชไปห้องพยาบาลดีกว่าค่ะ คงเจ็บหลังมาก ดูท่ายืนสิ ยังโงนเงนๆ เลย เดี๋ยวล้มๆ ไปจะว่ายังไง” โหยยย โดนใจครับพี่นัทตี้ !
“ฉันก็ว่าแกไปเหอะ นี่ก็เย็นมากแล้ว ซ้อมต่อไปไม่ไหวหรอก พวกฉันจะซ้อมเต้นกันอีกหน่อย ส่วนแกกลับบ้านไปได้ละ”
“จะดีเหรอวะพริ้ง เดี๋ยวกูกลับมาซ้อมต่อก็ได้นะ”
“ไม่ๆๆ ไม่ต้องเลย แกกลับไปเลยก็ได้ เอากระเป๋าไปเลยยย”
เหมือนผมถูกไอ้พริ้งไล่ -_-‘’ ตกลงมันหวังดีให้ผมไปห้องพยาบาลหรือว่าอยากให้กลับๆ บ้านไปกันแน่วะเนี่ย ? แต่ก็ดีเหมือนกันอยากพักแล้วเนี่ย ไปทายาก่อนแล้วค่อยกลับบ้านก็โอเคเนอะ
“อืมๆๆ งั้นกูไปนะ บ๊ายบายครับทุกคนนน” ผมหันไปยิ้มให้ทุกคนในชมรมอีกครั้ง และทุกคนก็ยิ้มตอบผม ฮ่าๆๆ บอกแล้วก็คนมันหล่ออ่ะ !!
“งั้นผมพาพี่บุชไปห้องพยาบาลเองฮะ ! พี่ต้องมาเจ็บตัวเพราะผม ผมไปด้วยดีกว่า” น้อง...อ่า... รู้สึกตงิดๆ ว่าชื่อเบสตะโกนโพล่งขึ้นมาซะเสียงดัง
“ไม่เป็นไรหรอกน้อง แค่ห้องพยาบาลพี่ไปเองได้น่า รบกวนเปล่าๆ ...”
“ไม่ต้องเกรงใจฮะ ทีพี่ช่วยผมยังช่วยได้เลย ! ไปกันเถอะ ผมพาไปเองงงง ^^ ”
หลังจากพูดจบประโยคน้องเค้าก็คว้าแขนผมลากออกมาจากห้องชมรมอย่างรวดเร็วปานแสง เฮ้ยยยย ไอ้เด็กตัวเล็ก(กว่าผมนิดดนึง)แค่นี้ทำไมแรงเยอะอ่ะ ? ผมเลยต้องปล่อยให้เลยตามเลยไปแต่โดยดี สัจธรรมที่ได้วันนี้คือขนาดน้องที่ตัวเล็กกว่าผมก็ยังแรงเยอะกว่าได้ =[]= !!
50%
นอกจากนั้นน้องเบสแรงเยอะเว่อร์แล้วยังวิ่งเร็วอีกด้วย ด้วยความที่คนลากวิ่งแบบโคตรของโคตรเร็ว ไอ้ผมคนถูกลากก็เลยต้องวิ่งตาม โห่ยยยย เหนื่อยชิบหาย ! หลังก็ยิ่งปวดๆ อยู่ T T
พวกเราสองคนมาถึงห้องพยาบาลก็รีบถอดรองเท้าไว้แล้วเข้าไปทันที
ปกติผมไม่ได้เข้ามาที่นี่บ่อยนักหรอก เพราะส่วนมากก็ไม่ค่อยเป็นอะไร(ผมเป็นคนแข็งแรงนะจะบอกให้ ถ้าวันนี้ไม่โดนอะไรก็คงไม่มาหรอกครับ ) แล้วก็ไม่อยากมาเท่าไหร่ด้วย เพราะผมไม่ค่อยชอบกลิ่นยาเอาซะเลย
ผมเดินเข้าไปพร้อมกับน้องเบส ก่อนจะฟิดฟัดจมูกนิดนึง ได้กลิ่นยา ฉุนจริง -*-
“อาจารย์หาย ?? ...ท่าทางอาจารย์จะไม่อยู่ในห้องนะฮะ” น้องเบสบอกหลังจากที่ชะเง้อมองหาอาจารย์อยู่ครู่ใหญ่ แต่สงสัยคงไม่เจอ
ปกติอาจารย์เวรห้องพยาบาลเค้าก็จะอยู่จนถึงทุ่มนึงเลยนี่นา หรือว่าวันนี้ทุกคนยุ่งๆ อาจารย์ก็เลยพลอยยุ่งไปด้วยกันนะ..
“งั้นพี่ว่าพี่กลับไปทายาที่บ้านก็ได้.. ไปกันดีกว่าเนอะ”
“ไม่ได้หรอกฮะ มาถึงที่นี่แล้วก็ทาไปก่อนเลยสิ ผมทาให้ก็ได้ไม่มีปัญหา !” น้องเบสยังพูดตะโกนซะเสียงดังเหมือนเคย แต่จะให้น้องเค้าทาให้มันแปลกๆ มั้ยอ่ะ = = ?
“พี่ว่าไม่ดีมั้ง จะหกโมงแล้ว กลับบ้านกันดีกว่า”
“ก็ทายาก่อนไงฮะ พี่จะได้ไม่ปวดหลังมากกก”
“ไม่ต้องก็ได้ พี่เริ่มๆ หายปวดแล้วอ่ะ ^^; ”
โกหก T^T ตอนนี้มันปวดหนักกว่าเก่าอีก โอยยยย ...
“โกหก !” เย้ยยย ทำไมรู้ล่ะะะะ !?? “มันจะหายอะไรเร็วแบบนั้นได้ไงฮะ มานี่เลย มานั่งนี่” น้องเบสลากผม(อีกแล้ว) ให้มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียงที่ปกติเอาไว้ให้คนป่วยนอนนั่นแหละครับ เตียงในห้องพยาบาลจะแบ่งเป็นสองฝั่ง ซึ่งจะขาวดูสะอาดสะอ้านอยู่เสมอ อืมม.. เค้ารักษาความสะอาดกันยังไงนะ ที่ห้องนอนผมนี่ไม่เคยใช้ผ้าปูที่นอนสีขาวเลยรู้เปล่า เพราะมันเปื้อนง่ายและผมก็ทำเปื้อนทุกที...
ช่างเหอะ ที่รู้ๆ ตอนนี้คือผมกำลังถูกจับกดให้นอนลงบนเตียง
เฮ้ยยยย =[]= !!!
“น้องเบสสสส จะทำไรพี่อ่ะ !!?”
ผมแหกปากตะโกนหลังจากรู้ว่าถูกกดให้นอนคว่ำหน้าลงบนเตียง ก็ตกใจอ่ะสิครับ !
“ผมก็จะทายาให้พี่ไง...ฮึบ !”
แล้วก็ถลกเสื้อผมขึ้นถึงกลางหลังอ่ะ !!!
ตั้งตัวไม่ทันนะเนี่ยยยย จะทำอะไรบอกกันล่วงหน้านิดนึงก็ได้น้องงง
“โห เสื้อพี่ขาดนิดๆ เป็นริ้วเลย มีรอยเหมือนอะครูดๆ บนหลังพี่ด้วยแหละ แดงเลย เจ็บตรงนี้ป่ะฮะ ?” ว่าแล้วน้องเบสก็เอามือมากดตรงหลังผม
โดนพอดี !
“โอ้ยยยย ! น้องเบสเบาๆ หน่อยดิครับ พี่ปวดตรงนั้นมากกก ไม่ไหวแล้วเนี่ย ทายาเลยก็ได้นะ”
พี่ไม่ขัดแล้วครับ จะทำอะไรก็ทำให้เต็มที่เลยไม่แอ๊บละเว้ย ขอให้หลังหายปวดก็พอ ไม่งั้นมีหวังได้เดินกระหย่องๆ กลับบ้านแน่ๆ เลย T^T
“ได้เลยยยยย !”
หลังจากน้องเบสบอกเสร็จ ก็หายวับไปใต้โต๊ะที่ลิ้นชักเก็บยาทันที ก่อนจะปล่อยผมนอนคว่ำหน้าเปิดหลังไว้อยู่อย่างนั้นพักนึง(พัดลมก็เป่าหลังผมสิครับ เริ่มหนาวแล้วแฮะ - -.) น้องเค้าจึงเดินกลับมาพร้อมกับยาหลอดเหลืองๆ ส้มๆ ที่ผมจำได้ว่าตอนปวดขาก็เอามาทาบ่อยๆ ผมชอบตอนยาออกฤทธิ์นะ เพราะมันจะเย็นๆ แสบๆ ดี แต่เสียอย่างเดียวคือมันเหนอะหนะไปหน่อยเท่านั้นแหละ น้องเบสบีบยาออกมาใส่มือพอประมาณ(มั้ง ? จากมุมนี้ผมมองอะไรไม่ถนัดเลย) ก่อนจะละเลงซะทั่วหลัง ซึ่งตอนแรกผมคิดว่าน้องเค้าจะทายาแบบรุนแรงๆ ซะอีก(แบบตอนลากผมไงครับ วิ่งตามแทบไม่ทันแน่ะ) แต่ก็คิดผิดแฮะ น้องเค้าค่อยๆ ใช้มือบีบเน้นตามจุดต่างๆ บนหลังผมอย่างระมัดระวังพอสมควร อืมมม.. น้องเบสมือนิ่ม ฮ่ะๆๆ ยาก็ช่วยทำให้รู้สึกเย็นดี ผ่อนคลายจัง น้องเค้าไปเป็นหมอนวดได้เลยนะเนี่ยยยย
“ผมนวดเก่งใช้ม้าาาา ??”
“โอเคเลยครับ ท่าทางเชี่ยวชาญนะเรา” ผมตอบเสียงอู้อี้ เพราะหน้ายังซุกกับหมอนใบโตอยู่
“ก็เป็นเด็กดี เวลาว่างๆ นวดให้พ่อกับแม่บ่อยๆ นี่ฮะ”
โอ๊ะ ทำไมถึงเอาเวลาว่างไปทำอะไรที่มันเป็นประโยชน์จัง เป็นเด็กดีเกินไปแล้วมั้งงง ทีผมล่ะไม่เคยหรอก(พ่อกับแม่ก็อยู่บ้านท่านสิ ผมอยู่หอนะ จะให้ตามไปนวดได้ไง ถึงยังงั้นก็กตัญญูไปมาหาสู่กันบ่อยๆ นะครับ !)
“ถ้างั้นแวะมานวดให้พี่บ้างก็ได้ ฮ่าๆๆๆ”
“นวดกับพี่แล้วได้เงินเปล่า ผมนวดให้พ่อแม่ห้านาทีสิบบาท ยายผมนาทีละห้าบาทเลยนะ ฮ่าๆๆ”
=______________= เด็กสมัยนี้เนอะ !
“งั้นพี่ไม่เอาละ เปลืองว่ะ !”
“ฮ่าๆๆๆ ก็ไม่ได้หวังอยู่แล้วฮะ !” หลอกด่าพี่ทางอ้อมว่างกใช่มั้ยครับน้อง - -
“งั้นพี่ให้นาทีละยี่สิบเลยยย เอาเปล่า ???”
“เอาดิ !!”
“ล้อเล่น ฮ่าๆๆๆ” หลังจากผมหัวเราะจบ หน้าน้องเบสที่กำลังยิ้มแป้นอยู่ก็หุบยิ้มลงอย่างรวดเร็ว
“พี่บุชบ้า ! จี้เลยยยย”
น้องเบสเปลี่ยนจากใช้มือนวดมาใช้มือจี้เอวผมแทน กร๊ากกก กูบ้าจี้เห๊อะ !!
“ฮ่ะๆๆๆ... โอ้ย พอแล้วครับ ฮ่าๆๆ ไม่เอาแล้วอ่ะ ฮ่ะๆๆ เฮ้ยยย พอ !”
ถ้าใครไม่รู้คนคิดว่าผมเจ้าเข้าไปแล้ว ไอ้เด็กนี่ !! โอ้ยยย คิกๆ กร๊ากก ไม่ไหวแล้ววว
พลัก ..
เสียงพลักประตูเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดังพอที่ทำให้พวกผมสองคนหันไปสนใจคนที่เปิดประตูเข้ามาได้ เสื้อนักเรียนสีขาวกับกางเกงสีน้ำตาลเปื้อนฝุ่น เหมือนเพิ่งกลับจากการเล่นล้มลุกคลุกคลานบนพื้นมา .. พร้อมกับใบหน้าที่ผมคุ้นเคย หากแต่หลายวันที่ผ่านมานี้ช่างรู้สึกห่างเหินกันเหลือเกิน
บูม ...
ผมเห็นมันเปิดประตูเข้ามา ก็เด้งตัวลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าเห็นอะไรไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่ตอนนี้ผมขอละเรื่องนั้นไว้ก่อน ที่สำคัญคือตอนนี้ผมเห็นเข่าขวาบูมถลอก เป็นรอยยาวจนเลือดไหลซิบๆ ออกมาจากแผลเป็นทาง จนดูน่ากลัว
“มึงไปโดนไรมา ??”
ทันที่ผมเอ่ยปากถามจบ มันก็หันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้อง... แล้วเรื่องอะไรที่จะให้มันเป็นแบบนั้นล่ะ ผมรีบลุกขึ้นก่อนจะกระชากแขนบูมกลับเข้ามาในห้องใหม่ แต่เหมือนผมจะใส่แรงมากเกินไปหน่อยจนมันอุทานออกมาเบาๆ
“โอ้ย..”
“เฮ้ย โทษๆ เจ็บมากเปล่าวะ ?”
“.....................”
แต่สิ่งที่ตอบผมกลับมาก็คือความเงียบเหมือนเคย
“มึงมานั่งนี่เลย”
ผมพามันมานั่งบนเตียงที่ผมเคยนอนอยู่เมื่อกี้ ดูท่าทางแล้วก็คงยังไม่อยากคุยกับผมอยู่ดี เฮ้อ ..
“น้องเบสทำแผลเป็นเปล่าครับ ??” ผมหันไปถามน้องเบสที่ยืนอึ้งอยู่ข้างๆ ไม่รู้ตกใจอะไรของเค้าแฮะ
“กะ....ก็พอทำเป็นฮะ แต่.....แต่ว่าผมกลัวเลือด”
กำเวร -_-‘’
“งั้นไม่เป็นไรครับ ถ้ากลัวเบสออกไปก่อนก็ได้นะ ขอบคุณมากที่ช่วยทายาให้พี่”
“ครับ ผมคงต้องรีบไปแล้ว เห็นเลือดแล้วหายใจไม่ค่อยออก” น้องเค้าหน้าซีดลงทันที ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปเลย(น้องเบส : เอ๊ะ ทำไมตัดบทผมง่ายๆ งี้ล่ะ วันหลังเอาผมมาใหม่นะฮะ !) คือความจริงผมก็พอทำเป็นนะไอ้ล้างแผล แปะผ้าก๊อตเนี่ย แต่ว่าไอ้คนที่นั่งอยู่มันคงไม่อยากให้ผมทำให้สักเท่าไหร่เนี่ยสิ ...
“อาจารย์ไม่อยู่ งั้นกลับก่อนนะ”
บูมเตรียมจะลุกขึ้นอีกแล้ว เจ็บแล้วยังเล่นตัวอีกเชี่ยนี่
“เดี๋ยวกูทำแผลให้เอง มึงนั่งรออยู่นี่เลย ...ห้ามลุกอ่ะ” ผมบอกมัน ก่อนจะย้ำประโยคสุดท้ายเสียงแข็ง แล้วเดินออกมาหาแอลกอฮอล์กับทิงเจอร์ไอโอดีน อืมมม.. เหมาะเจาะ ! อยู่บนโต๊ะนี่พอดี รวมทั้งผ้าก๊อตกับสำลีด้วย ผมรีบหยิบมันไปวางไว้ตรงหน้าบูมก่อนจะย่อเข่าลงนั่ง มองแผลใกล้ๆ แอบน่ากลัวแฮะ..
“ไปโดนไรมาวะเนี่ย เจ็บน่าดูสิ ล้างแผลก่อนนะ”
“ไม่เอา แสบ !”
บูมตะโกนลั่นหลังจากบอกว่าล้างแผล โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้วนะมึงยังจะกลัวแสบอีก -*-
“โห่ ! กล้าๆ ดิมึงงง” ผมหยดแอลกอฮอล์ลงบนลำสีก่อนจะปาดไปทั่วแผลตามแนวยาว
“โอ้ยยยยย มึงเบาๆ ดิกูแสบนะะะะะะะะะะ”
“หึหึ แค่นี้ร้องเสียงหลง”
“ก็กูแสบอ่ะ !”
“ทนดิวะ แล้วแม่งเดินไงให้ล้มล่ะ”
“กูวิ่งงงง”
“นั่นแหละ เซ่ออออ” เถียงดีนัก ผมเลยเช็ดแอลกอฮอล์ตรงแผมันไปอีกที
“โอ้ยยยยย แสบบบบบบ”
“ฮ่าๆๆ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงร้องแปลกๆ ของมันหรือว่า ดีใจที่มันยอมพูดกับผมตั้งหลายคำกันแน่ แต่มันทำให้ผมเผลอหลุดยิ้มออกมา... ถึงแม้อาจจะเป็นแค่รอยยิ้มของผมคนเดียวก็ตาม
หลังจากที่ทำแผลเสร็จด้วยความวุ่นวาย เพราะบูมมันร้องโอดโอยอยู่ตลอดเวลาทั้งตอนล้างแผล ตอนทายาไปจนถึงตอนที่แปะผ้าก๊อตแม่งยังร้อง จนผมแทบไม่มีสมาธิเลย(ทำไมทำแผลไอ้นี่มันยุ่งวุ่นวายกว่าคนอื่นๆ เค้าวะ ? ถึงงั้นผมก็เต็มใจนะ ..) ก่อนลงมือแปะเทปอะไรสักอย่างที่มันเอาไว้ติดผ้าก๊อตโดยเฉพาะอ่ะครับ(ไม่รู้ชื่อ)ชิ้นสุดท้ายทาบทับลงบนหัวเข่าขวาของบูมซึ่งซ้อนผ้าก๊อตไว้ด้านล่าง
“เสร็จแล้ววว เพี้ยงๆๆ ..หายไวๆ นะมึง”
ผมเป่าลมใส่แผลมันเบาๆ พลางพูดเหมือนตอนที่แม่พูดตอนเด็กๆ
“ขอบคุณนะ..” บูมพูดเสียงค่อย ก่อนจะก้มหน้ามามองผม ที่นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างล่าง
“ไม่เป็นไร ..ทีมึงยังเคยบอกว่าเป็นห่วงกูเลย ทำไมกูจะห่วงมึงบ้างไม่ได้”
“........................”
“........................”
ผมกับบูมนั่งจ้องตากันอยู่เนิ่นนาน ผมไม่เห็นอะไรนอกจากความหวาดกลัว..ในสิ่งที่ผมไม่รู้ จากแววตาคู่นั้น.. จนคือบูมที่เผ็นฝ่ายหันหน้าไปทางอื่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า
“........................”
“หลายวันมานี่มึงเมินกู” ผมหลุบสายตาลองมองพื้นอย่างหมดแรง พอมาถึงตอนนี้แล้วรู้สึกว่าวันนี้ช่างเหนื่อยเหลือเกิน.. เหนื่อยเกินกว่าจะสรรหาคำพูด
“........................”
“มีอะไรทำไมไม่บอกกันตรงๆ วะ ?”
“........................”
“เพราะอะไรเหรอ กูทำอะไรให้มึงไม่พอใจก็บอกมาได้เลย ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็ขอโทษมึงสำหรับทุกอย่างที่เคยทำไว้ละกัน”
“........................”
“ทำไมอ่ะบูม ??”
“........................”
“มึงอย่างเงียบแบบนี้ดิ”
ความเงียบไม่มีที่สิ้นสุด ผมโคตรเกลียดความรู้สึกกดดันแบบนี้ที่สุด.. ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ไม่อยากจริงๆ
“........................”
“..เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมกันได้มั้ย ??”
“เหมือนเดิมเหรอบุช เหมือนเดิม..คือแบบไหนอ่ะ เหมือนเดิมกูกับมึงเป็นอะไรยังไม่รู้เลย เพื่อน พี่น้อง คนรู้จัก หรืออะไร หรืออะไรอ่ะ ?? กูบอกตรงๆ กูไม่รู้จริงๆ.. แล้วจะให้ไปเป็นเหมือนเดิมยังไงวะ ? ต้องเป็นยังไงต้องเป็นแบบไหน ??”
เหมือนกับความในใจที่ถูกเก็บไว้นานถูกส่งผ่านออกมาให้ผมได้รู้.. ทางคำพูด สายตาและน้ำเสียงที่ดูสับสนจนผมสัมผัสได้
“..ถ้างั้นก็บอกกูมาเลยบูม กูต้องทำยังไง ?”
“........................”
“ถ้าเป็นสิ่งที่มึงต้องการ กูก็จะทำให้”
“........................”
“........................”
“ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปสักพักเหอะ ..”
..............
..........
“ตกลง”
ถ้าเป็นสิ่งที่มึงต้องการ กับอีแค่การเมินกันไปวันๆ ไม่ได้พูดคุยกัน ทำให้เหมือนกับคนไม่รู้จักกันทำไมกูจะทำให้ไม่ได้ แค่มึงต้องการ... ไม่ต้องสนใจกูหรอกว่าต้องทนทรมานแค่ไหน ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร
หลังจากพายุลูกใหญ่ครั้งนี้ที่ยังไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่ ...สำหรับผม จะยังมีฟ้าหลังฝนที่สว่างสดใส รออยู่หรือเปล่านะ ?
100%
+++++++++++++++++++++++++++
{ดิทครั้งนี้ดูยาวเกินเลยปรับเป็นคลอเดียนิว 14 ครับ : ) ,, }
อีดิท 50%. เมื่อวานนี้นั่งปั่นมาอย่างมึนมากกกก ปวดหัวแบบจะระเบิด ท่าทางเรียนวิทย์มากไปอ่ะ(สงสัยเหมือนที่กอฟบอกจริงๆ แฮะ) = =. หลังจากกลับมาอ่านดูวันนี้เลยเหมือนเผลอปล่อยอะไรแปลกๆ ไปเยอะ เลยได้ทำการแก้ไขบางประโยคที่ดูขัดๆ เรียบร้อยแล้วเน้อ ถ้ามันยังขัดอยู่ก็คือว่าแก้ไม่ออกแล้ว - -
. ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรเลยเนอะ ไร้สาระดีจริงๆ แค่เปิดตัวละครสำคัญใหม่หนึ่งคน น้องเบส ^^’’ (ยิ้มอย่างมีเลศนัย ฮ่าๆๆ) อีก 50 เปอร์จะเป็นยังไงตามต่อไปนะครับ อาจจะไม่ได้มีฉากหวานๆ ของพี่บุชกับพี่บูมไปอีกนาน (ล้อเล่นน่ะ คงมีบ้าง ฮ่าๆ)
อ่า... มีหนึ่งคอมเม้นถามว่า
ความคิดเห็นที่ 408 จากคุณ BBFC
มีคำถาม ฮะ ~ > <
๑. ฟิคนี้อ้างอิงจากเรื่องจริงขนาดไหนฮะ ? ( แบบว่า ..พี่เค้าเล่าเรื่องให้ฟังแล้วแต่งเพิ่ม รึยังไง ? )
๒. จริงๆแล้ว พี่บูช พี่บูม ใครเมะ ใครเคะ ? ( เพื่อนๆถามมา แล้วตอบไม่ถูก , )
๓. ไรทท์เตอร์กินอะไร ทำไมน่ารักแท้ ?!! ใจดีด้วย ,
แบบว่า ขยันมาอัพบ่อยๆเน๊อ .. คนอ่าน คิดถึง
ชอบเรื่องนี้จริงๆฮะ ~ :'' )
รัก BB มากก , { คิคิ~}
ตอบให้เลยละกัน ^^
ข้อ1.ถ้าจะถามว่าฟิคเรื่องนี้อิงเรื่องจริงแค่ไหน คงประมาณ 50-60% เห็นจะได้ ไม่น่าจะสูงไปกว่านั้น คือความจริงแล้วกะว่าจะถามพี่เค้าไปเป็นข้อมูลมาเขียน แต่เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่กล้า กลัวรบกวนเวลาส่วนตัวพี่เค้าเกิน เลยได้แต่สืบเสาะเอง เท่าที่รู้ก็ได้เรื่องมาหลายอย่างเหมือนกัน ดังนั้นเราจึงเอาไปผนวกกับข้อมูลอื่นๆ ที่ได้มาจากที่ต่างๆ เช่นบอร์ดไทยบอยเลิฟ หรือไฮไฟว์ แล้วก็ข้อมูลสถานที่จริง(จากพลอย) ข้อมูลลักษณะตัวละครอะไรต่างๆ แต่ส่วนที่เสริมเข้ามา ก็เช่น เพื่อนๆ ของพี่บุชพี่บูมอะไรประมาณนั้น แล้วเรื่องพล็อต เราจะคงเหตุการณ์สำคัญๆ เอาไว้ แต่ส่วนการดำเนินเรื่องส่วนใหญ่ จะจินตนาการขึ้นมาเอง เพื่อให้เนื้อเรื่องดำเนินได้ คงเป็นไปตามนี้ครับ ฮ่าๆๆ (ตอบยาวไปมั้ยเนี่ย = =.)
ข้อ2. อ่า...... อันนี้ XD ถ้าในความจริงยังไม่ทราบแน่ชัด แต่จากโดยรวมทุกคนเชียร์ให้พี่บุชเมะ พี่บูมเคะกันหมด ด้วยเหตุผลอะไรหลายๆ อย่างก็น่าจะเป็นไปตามนั้น(ฟิคเรื่องนี้ก็เช่นกัน หุหุ) แต่ที่ขัดๆ กันก็มีอยู่บ้าง เลยยังฟันธงอะไรลงไปไม่ได้ ฮ่าๆๆ
ข้อ3. โอ้ววว จริงดิ กินข้าวเหมือนคนธรรมดานี่แหละ XD กร๊ากกก เขิน ขอบคุณมากๆ เลยที่ร่วมเป็นเพื่อน รักบุชบูมไปด้วยกันนะ : ) ขอบคุณมากๆ ที่แวะเข้ามาอ่านฟิคเล็กๆ เรื่องนี้
ปล.อีก 50% คงจะได้มาอัพเร็วๆ นี้ ไม่ได้อยากอัพช้าเหมือนกัน T T’
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อีทิทเมื่อครบ 100% . 10% ที่มาต่อน้อยเนอะ แต่ใจความเยอะอยู่น้า ตอนนี้เป็นตอนที่ใช้เวลานานมากเลยทีเดียวกว่าจะเขียนจบ - -. หลังจากติดลมบนกับการเล่นเกม แฮะๆ T T ขอโทษนะ ต่อไปนี้ก็จะมาอัพให้เร็วขึ้นกว่านี้อีก จะไม่คิดเกมมากแล้วว T^T และที่หายไปก็คือไปเขียนฟิคสั้นมาเรื่องนึงด้วย แฮ่! เป็นฟิคของพี่บุชกับพี่บูมอีกเช่นกัน หลายๆ คนคงได้อ่านกันแล้วล่ะมั้ง ? ลงไว้ที่บอร์ดใหญ่ ใครยังไม่ได้สมัครบอร์ดใหญ่ตามโลดเลยยย ที่ลิงค์นี้ http://www.bushb8m.ipbfree.com/ (ประกอบไปด้วยรุปพี่บุชพี่บูม คลิปฮาๆ น่ารักๆ เพื่อนๆ ชาวบีบีแฟนและอีกมากมายยย เค้าเองก็จะเอาฟิคสั้นไปลงที่นั่นบ่อยๆ แหละ 55) อย่าลืมตามไปกันนะ : )
ปล.แอบเห็นใครสักคนถามว่าตัวละครประกอบมีจริงมั้ย ? คำตอบคือไม่มีนะครับ สมมุติเอา แฮะๆ ไม่กล้าเอาจากเรื่องจริงมาแฮะ กลัวพี่ๆ เค้าว่าเอาอ่ะ = =;;
ความคิดเห็น