คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : `♥BBUOSOHM 04 ; A little question [100% & ตอบคอมเม้น]
ตอนที่ 4
เวลาผ่านไปได้เกือบอาทิตย์ ชีวิตผมก็ยังเรื่อยเปื่อยเหมือนเดิม ไปโรงเรียน(แต่ไม่ค่อยได้เรียน)แล้วก็กลับบ้าน ...ไปโรงเรียน(แต่ไม่ค่อยได้เรียน)แล้วก็กลับบ้าน...มีอยู่แค่นี้ -_-‘’ แต่ที่สงบสุขได้กว่าที่เคยเป็น คงต้องขอบคุณไอ้พริ้งมันจริงๆ ที่ลากตัวผมจากชมรมเทควันโด้ ไปช่วยงานโรงเรียนของชมรมการแสดงโดยได้รับการยินยอมเรียบร้อย(ปกติผมอยู่ชมรมเทควันโด้ ก็ไม่ได้ช่วยอะไรใครมากมายหรอกครับ - -.) อาจารย์ป้ารู้เข้า เลยเว้นโทษตายให้ผมอย่างช่วยไม่ได้ อ่ะโถ๊ะ ! ก็คงมันมีดวงอ่ะ ฮ่าๆๆ ที่อาจารย์ป้าต้องเลี่ยงโทษให้ผม คงเป็นเพราะว่างานนี้เป็นงานที่เป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนมาก เลยต้องให้กำลังใจนักเรียนที่ร่วมงานอย่างเต็มที่ นอกจากจะเป็นงานโรงเรียนแล้วก็ยังเป็นงานประจำปีของอำเภอ ของจังหวัดที่เอามาผนวกเข้าด้วยกันอีกด้วย เวลาเตรียมก็ไม่ใช่จะเยอะอะไรมาก ทุกคนเลยต้องเร่งกันทำงานและพยายามงานให้ดูมีประสิทธิภาพมากที่สุด ปีแรกมั้งครับที่ผมเคยเห็นงานใหญ่ขนาดนี้
ส่วนไอ้ที่ผมจะแสดงมันคือละครเวทีเรื่อง หนูน้อยหมวกแดง เวอร์ชั่นรีมิกซ์. อยากจะว่า โคตรของโคตรของโคตรรวมความมั่วไว้เลยยยย ตอนแรกก็คิดว่าคงมีหนูน้อยหมวกแดงมีหมาป่าธรรมดาๆ แต่ปรากฏว่าบทออกมาแล้วมั่วได้อีกอ่ะ แถมยังมีซินเดอเรลล่ากับสโนไวท์ด้วย มันโผล่มาจากไหนวะ T^T?? ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ผมคงไม่ตอบตกลงง่ายๆ หรอก กูจะเล่นยังไงวะเนี่ยยย
คิดแล้วก็ได้ปลง ถือว่าช่วยโรงเรียนอย่างจริงๆ จังๆ สักครั้งในชีวิต !
“เชี่ยบุชชชชอู้ !! พอไปเป็นหนูน้อยหมวกแดงแล้วมึงไม่สนใจทางนี้เลยนะเว้ย !”
“เออๆ ได้ใหม่แล้วลืมเก่า เดี๊ยะๆ”
เสียงไอ้ต้ากับไอ้เฟิร์สดังมาแต่ไกลลิบ ปลุกผมที่นั่งมึนอยู่ให้ตื่นจากภวังค์(แห่งการอู้) เห็นพวกมันกำลังช่วยแบกของอะไรอยู่ก็ไม่รู้หลายลังเลย เออ...จะว่าไปแล้ว ผมถูกเรียกมาก็มาช่วยชมรมจัดของนี่หว่า เห็นทางโรงเรียนบอกว่าสั่งของเข้ามาใหม่ เพราะงานนี้ผู้ว่าฯกับรองผู้ว่าฯ ก็จะมาเป็นประธานพิธีเปิดงานด้วย แถมเค้าอาจจะมาเดินดูนู้นดูนี่ เลยทำการเปลี่ยนของใหม่เสียหมด อืมม..เจริญครับ ถ้าผู้ว่าฯไม่มาคงไม่ได้ของใหม่ใช้(ผมล้อเล่นน่ะ แฮะๆ)
“มาๆ กูช่วย ให้ยกไรบ้าง” ผมรีบวิ่งไปยิ้มแผล่ให้พวกมันที่กำลังยกลังสีน้ำตาลๆ คาดว่าน่าจะใส่ของเก่าซึ่งกำลังจะเอาไปขายต่ออยู่ อืมม...ความจริงผมเองก็อยากช่วยเหมือนกัน นี่มันจะหกโมงแล้วยังไม่ได้กลับบ้านกันเลย อากาศก็ไม่รู้จะหนาวไปไหน อยู่นานๆ ไม่ดีแน่ๆ
“ตัวเล็กๆ อย่างมึงไหวแน่เปล่า เดี๋ยวลังทับ”
โหยยยย เชี่ยเฟิร์ส !! เดี๋ยวสับก้านคอแม่งงง
กูรู้กูผิดที่เกิดมาตัวเล็ก ผิดที่เกิดมาไม่สูง ถึงอย่างนั้นกูก็หล่อกว่าพวกมึงละก๊านนน !!
“งั้นกูไม่ช่วยพวกมึงละสัด ไปยกกันเอาเองเลย กลับบ้านแล่ว”
“งอนอีกแล้วอ่ะะะะะะ ไรว้าาาาาาาาา”
ผมก็แค่ไม่พอใจต่างหาก ชอบคิดกันไปว่างอนอยู่เรื่อยเลย
“กวนตีนนะไอ้ต้า พวกมึงๆ ก็ด้วย -.-”
ผมชี้ไปทั่วอย่างคาดโทษ เพราะไอ้พวกที่กำลังยกของ จัดเก็บของ ปัดกวาดทั้งหลายทั้งแหล่แม่งหัวเราะผมกันหมดเลย จริงๆ เลยไอ้พวกนี้
“โอ๋ๆๆ ไม่งอนครับเด็กดี ถ้ามึงอยากช่วยไปหาไอ้ไอค์ตรงมุมโน้นนนน แล้วแบกลังเก็บโต๊ะมาละกัน”
“ลังเก็บโต๊ะ !!?? โคตรหนักเหอะมึง !! กูกะไอ้ไอค์ยกกันสองคนไม่ไหวหรอกกกก ปัดนี่หว่า มึงนี่ชั่วววว”
ไม่ค่อยเลยยยยย ลังเก็บโต๊ะมันซ้อนกันตั้งหลายตัว หนักกว่าไอ้ลังสีน้ำตาลๆ นี่ตั้งหลายเท่า บอกกูตัวเล็ก แล้วให้ไปยกของหนัก ซึ้งใจจริงๆ !!
“แฮะๆๆๆๆ งั้นมึงพาไอ้โก้กับไอ้คิงไปยกด้วยดิ รู้สึกว่ามันจะไปซื้อเสบียง ก็รอแป๊บนึงละกัน พวกกูยกของต่อละ แบกมานานนนนน”
เออ.... ไอ้สองคนนี้นี่โง่หรือโง่วะครับ ยืนแบกลังคุยกับผมอยู่ตั้งนาน แทนที่จะเดินไปก่อนเนอะ คิดได้ยังไงเนี่ย...
“บุช !!!”
ผมหันกลับไปมองตามเสียงเรียก เห็นไอ้ไอค์กวักมือเรียกผมยิกๆ อยู่ทางหน้าห้องชมรมที่มีลังเก็บโต๊ะอยู่เกือบสิบ(ตายโหงแล้วกู = =) ผมเดินเข้าไปหาอย่างตะลึงๆ ไอ้ของหนักๆ พวกนี้มันจะเยอะไปไหนเนี่ย ??? ท่าทางหลายปีที่ผ่านมาไม่เคยรู้สึกเลยว่ามันเยอะได้ขนาดนี้
“เฮ้ยเยอะว่ะมึงงง จะต้องแบกออกไปวันนี้หมดป่ะเนี่ยย =[]=??”
“หมดเด้ ! พรุ่งนี้เค้าจะเอาของใหม่เข้ามาให้ไง เราต้องเอาของเก่าไปส่งก่อน จะได้สั่งของใหม่เข้ามาเยอะๆ แล้วยัดเข้าแม่งทีเดียวเสร็จเลย คืนนี้อย่างต่ำสองทุ่มแน่ๆ ว่ะ” ไอ้ไอค์ส่ายหัวอย่างยอมรับชะตากรรม
อืมมม กูก็ยอมรับด้วยคนดิ T T’
“มาช่วยยกกันก่อนเลยดีมะ จะได้เสร็จเร็วๆ” ผมรีบชวน ไม่ต้องไปกงไปกลัวมันหรอกครับว่าจะหนัก ขอกูกลับบ้านเหอะ !!
“บ้าเหรอ !! แต่ละอันงี้โคตรหนักเลย รอไอ้พวกนั้นมันยกของเบาๆ กันเสร็จก่อนแล้วค่อยมาช่วยกันยกดีกว่า ยกกันแค่นี้กูว่าไปไม่รอด” ก็จริงของมันว่ะ
“เออๆ งั้นนั่งพักเอาแรงกันก่อนดีกว่า”
เฮ้ออออ ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นก่อนที่ไอค์จะนั่งลงตาม
ผมแอบเห็นแว่บนึงที่มันหันมามองหน้าผม ก่อนจะถอนหายใจเช่นเดียวกัน
อะไรของมึง ???
“บุช...” มันเรียกผมด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอยประหลาด จนผมงง
ปกติไอ้ไอค์มันจะเป็นคนร่าเริง ออกไปทางเพี้ยนๆ หน่อยๆ ไม่ใช่เรอะ แต่วันนี้มาแปลกว่ะ
“หืมม ? มีไรอ่ะ ???”
“มึง....มึงกับน้องบูมเป็นไงบ้างแล้ววะ ??”
โผล่มาเรื่องนี้ได้ไง ?? ทั้งๆ ที่หลายวันมานี้ผมก็พยายามควบคุมตัวเองให้คิดถึงเรื่องนี้น้อยลง พยายามคุยกับบูมน้อยลง พยายามไปเจอหน้าให้น้อยลง... ส่วนเพื่อนๆ ก็เลยไม่ค่อยได้ล้อกัน แล้วไหงวันนี้ไอ้ไอค์มันเอามาถามผมได้ล่ะเนี่ย
“ก็....ก็ไม่เป็นไงอ่ะ เป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมแหละ จะเป็นไงไปได้วะะะะ”
“แน่ใจเหรอว่าแค่นั้นอ่ะ ???”
“เอออออ จะให้เป็นไรอ่ะ”
“เอาดีๆ ดิ๊วะ ใครๆ เค้าก็รู้ว่ามึงอ่ะชอบบูม... มีแต่มึงอ่ะปอดไม่ยอมรับ กูก็เลยยังไม่ค่อยเชื่อเต็มร้อยเพราะยังไม่ได้ยินจากปากมึง เลยถามตรงๆ นะ.... ตกลงมึงชอบน้องบูมจริงป่ะ ??” แต่ครั้งนี้มันมาแปลกกว่าทุกทีจริงๆ
น้ำเสียงและแววตาของไอค์ดูจริงจังกว่าทุกที ถึงแม้จะไม่ได้มากมายอะไร แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความตั้งใจที่มันต้องการหาคำตอบ และบางสิ่งบางอย่างที่เพื่อนผมคนนี้ต้องการบอกออกมา....
“แล้วมึงจะถามไปทำไมอ่ะ ??”
“เหอะน่า.... บอกมาเร็วๆ”
ทำไมต้องคาดคั้น !! ไม่เคยเจอแบบนี้เลยแฮะ จะให้ตอบไปยังไงดี....
ความจริงเป็นยังไง ผมเองเข้าใจความรู้สึกตัวเองดีที่สุด แต่.................ถ้าจะให้บอกกับใคร...แล้วมันก็
“เอ่อ..........ไม่รู้ดิ” คำตอบไม่มีอะไรจะเสียจริงๆ -_-‘’
“ไม่รู้นี่แปลว่ามึงชอบจริงๆ ใช่ป่ะ ???” มันไม่หันมามองผมแต่หันไปทางอื่น เหมือนกับช่วยคลายความกดดันให้ผม แต่มันก็.....
“ก็....ก็กูไม่รู้อ่ะ”
“ตอบแบบนี้ก็แปลว่าชอบจริงๆ อ่ะแหละ ถ้าไม่ได้ชอบมึงก็คงตอบว่าไม่ได้ชอบไปละ ไม่มัวมาตอบคลุมเครืออะไรอยู่แบบนี้หรอก”
=_____________=;; รู้ทันนนนน
เพื่อนผมแต่ละคนนี่เก่งกันทั้งนั้นเลยเนอะ !!??
“เออๆๆๆ มึงจะคิดยังไงก็เรื่องของมึง ไม่เถียงละ”
“อืมมม... ในที่สุดมึงก็ยอมรับ” ไอค์ยิ้มออกมาเล็กๆ แลดูน่าถีบจริงๆ -_______-
“ว่าแต่ถามไปทำไมเนี่ย ??”
ถ้าเหตุผลกวนตีนล่ะก็นะ...หึหึ มึงจะได้รับการลงทัณฑ์ ...
“มึงเคยได้ข่าวป่ะ ว่าน้องบูมกิ๊กอยู่กับเด็กกรุงเทพฯ อ่ะ ??? ”
40%
“ ???? ”
“ทำหน้าแบบนั้น ???”
“.....................”
“ไม่รู้ชัวร์เลยดิ”
“อะ...อืม............ จริง...จริงเหรอวะ ??”
ผมกำลังงุนงง ไอ้บูมเนี่ยนะกิ๊กกับเด็กกรุงเทพฯ ?? ทำไมผมถึงไม่เคยได้ข่าวหรือได้ยินอะไรมาเลยล่ะ หรือเป็นเพราะว่าช่วงนี้ผมกับมันไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่...ก็เลยไม่รู้เรื่องอะไร ? หื้มมม จะว่าไปก็เป็นเวลาแค่ไม่กี่วันเอง จะเป็นไปได้ไง !?
“ถ้ามึงถามว่าจริงมั้ย กูตอบได้ว่าโคตรจะจริง ! ไม่งั้นกูไม่กล้าเอามาบอกมึงหรอก ได้ข่าวว่าตอนนี้สองคนนั้นกำลังคุยๆ กันอยู่... ที่รู้มาได้ก็เพราะไอ้ฝั่งนู้นมันเป็นเพื่อนกูเอง สนิทเลยยย เพราะมันเองก็เคยอยู่ที่นี่แต่ย้ายไปเมื่อสองปีที่แล้ว มันอยู่ห้องอื่นมึงคงไม่รู้จัก... ตอนมันโทรฯมาบอกครั้งแรกก็ตกใจอยู่ แต่ท่าทางเหมือนมันจะปลื้มน้องบูมอยู่จริงว่ะ มันบอกว่าบูมเองก็เล่นด้วย... อืมมม มึงไม่ต้องเป็นห่วงอะไร เพราะมันก็เป็นคนดีอยู่เหมือนกันอ่ะ...........”
“.......................”
“มันดีใจมากที่วันงานโรงเรียน ผนวกกับงานของจังหวัดด้วย โรงเรียนมันเลยได้ถ่อมาจากกรุงเทพฯ มาจัดงานที่นี่ คงเป็นโอกาสที่สองคนนั้นจะได้เจอกัน....”
“.......................”
“ไม่ต้องมานั่งมึน ! ก็เลยมาบอกมึงก่อนนี่ไง เป็นห่วงความรู้สึกมึงเหมือนกัน....อะไรเป็นอะไรก็รู้ๆ กันอยู่”
“.......................”
“บุช..............ถ้ามึงจะทำอะไรก็รีบๆ ทำเข้านะเว้ย ตอนนี้มันยังไม่ได้สายอะไรมากมาย รีบตัดสินใจเหอะว่ะ ไม่ได้อยากให้ใครเสียใจโดยเฉพาะมึง” ไอค์ตบไหล่ผมเบาๆ พลางยิ้มให้ ผมรู้สึกดีใจที่มีเพื่อนดีๆ แบบนี้ ไม่ใช่แค่ไอค์แต่กับทุกๆ คน
“อืม...กูจะพยายาม” ผมยิ้มตอบ ก่อนจะต่อยแขนมันเบาๆ ทีนึง เป็นเชิงหยอกเล่น
“หมัดเบา ฮ่าๆๆ ....นั่งนานๆ แล้วยุงกัดว่ะ”
“ตบดิ”
“บาป กูไม่ชอบฆ่าสัตว์” โถ๊ะพ่อใจบุญ ! งั้นเชิญนั่งคันไปคนเดียวเห๊อะ
“มึงนี่ -.- ”
“ฮ่าๆๆ”
“....................”
“....................”
แล้วก็เงียบ
...........................
ผมรู้สึกเหนื่อยหัวใจเกินกว่าจะสั่งให้ร่างกายตอบโต้เล่นกับไอค์ได้เหมือนอย่างเดิม เหมือนมันก็รู้ดีเลยนั่งปัดยุงอยู่นิ่งๆ ...รู้สึกว่าสมองหนักทั้งๆ ที่ปกติมันก็ไม่ค่อยจะมีอะไร อืมม... แบบนี้หมายความว่าไงครับ ? ผมกำลังรู้สึกเศร้าเพราะคำพูดของไอค์เรื่องบูมเมื่อกี้อยู่หรือเปล่า ? แต่ผมรู้ตัวดีว่ากำลังรู้สึกไม่พอใจ...ไม่ได้เล็กน้อยเสียจนลืมมันไปง่ายๆ ทว่ามันหนักหนาจนทำให้รู้สึกหงุดหงิด นี่ผมเป็นคนที่มีความรู้สึกบ้าๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....
ตั้งแต่เมื่อไหร่ หาคำตอบไม่ได้เลยแฮะ.....
หลังจากนั้นไม่นานพวกเราก็ร่วมแรงร่วมใจกันกับคนในชมรมที่เหลือ ยกลังเก็บโต๊ะออกไปวางโบ๊ะไว้หน้าโรงเรียนได้เสร็จ ต้องขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันจริงๆ เพราะแต่ละคนบ่นอยากกลับบ้านกันเหลือเกินนน ไม่รู้จะอะไรหนักหนา เดี๋ยวสิบนาทีบ่นสิบนาทีบ่น(ถึงผมเองจะอยากกลับเหมือนกัน แต่มันบ่นกันมากจนผมรู้สึกรำคาญเว่อร์เลยอ่ะ - -.) กำลังใจในการกลับบ้านเลยทำให้งานเสร็จเร็วยิ่งขึ้น ถึงแม้จะเหนื่อยไปนิดก็เหอะ พวกเราทั้งหมดตัดสินใจแยกย้ายกันกลับบ้านทันทีเมื่องานเสร็จ ส่วนงานย่อยๆ ที่เหลือเอาไว้จัดการกันวันอื่น ผมก็เลยได้เออออตามไป เพราะดูหน้าแต่ละคนไม่ไหวแล้วจริงๆ -_-‘’
“บุชชชชช วันนี้มึงจะกลับหอหรือไปนอนบ้านกูเนี่ยย ??”
ยังไม่ทันปาดเหงื่อเสร็จไอ้คิงก็วิ่งเข้ามากระโดดกอดคอผมทันที อยากจะบอกว่าให้กูได้ตั้งตัวนิดนึงเหอะ !!
“ไม่รู้ดิ วันนี้กูอยากกลับบ้านว่ะ” หมายถึงหอที่ผมอยู่นั่นแหละครับ ผมชอบเรียกติดปากว่าบ้านเป็นประจำ จนเพื่อนๆ ผมมันก็รู้กันหมดแล้วว่าบ้านกับหอมันอย่างเดียวกัน ไม่แปลกใช่มั้ย แฮะๆ
วันนี้รู้สึกอยากนอนพักแฮะ.... เลยว่ากลับบ้านดีกว่า
แต่เหมือนคำตอบผมจะไปสะกิดต่อมดีใจอะไรของมันสักอย่าง
“ดี !! วันนี้ป๊ากูบอกจะซื้อพิซซ่าถาดใหญ่มาฝากด้วย !! มึงไม่ต้องไปดีละ เดี๋ยวมีส่วนแบ่งงง มึงกลับหอมึงไปเหอะ ไปๆๆ กลับดีๆ อ่ะ”
โหยยยย ไอ้ชั่ว !!
ทีงี้ล่ะรีบไล่เลยนะมึงงง หรือผมจะเปลี่ยนใจไปบ้านมันดีวะ หมั้นไส้แม่ง
“เดี๋ยววววว กูเปลี่ยนใจไปบ้านมึงละ ไปแย่งกินพิซซ่า เดี๋ยวจะขอป๊ามึงหมดเลยยยยย กูรู้ป๊ามึงใจดีกับกูเหมือนเป็นลูกชายคนที่สอง หึหึ ....แล้วมึงอดแดกแน่ !”
“เชี่ยบุช โหดร้ายว่ะะะะะะะ !! ถ้าทำงั้นนะ T^T”
“ฮ่าๆๆๆ ไปกันเลย” ผมรีบฉุดมันเดินออกมาจากตรงนั้น แต่เหมือนมันจะไม่ยอมผมง่ายๆ ที่จริงผมก็ล้อมันเล่นไปงั้นอ่ะแหละครับ
“สาดดดดดดด วันหลังค่อยไปดิมึง ป๊ากูยิ่งชอบลำเอียงอยู่อ่ะ”
มันดิ้นเหมือนเป็นเด็กๆ ที่จริงคิงมันก็ไม่ได้หวงของกินอะไรนักหรอกครับ แต่เวลาผมไปบ้านมันตอนป๊ากับม๊ามันซื้อของอะไรมากก็จะชอบแบ่งให้ผมทุกที คงเพราะเห็นว่าเป็นแขกมั้ง ? คิงก็เลยอดไปตามระเบียบ อย่างครั้งที่แล้วก็ไก่เคเอฟซีหนึ่งกระบุง รู้สึกว่ามันจะได้กินไปชิ้นเดียวเองมั้ง นอกนั้นผมกวาดเรียบ ฮ่าๆๆ(ก็เค้าให้นี่ครับ ไม่รับได้ไง คึคึ)
“เออที่จริงกูลืมบอกกก ป๊ามึงชวนกูตั้งแต่หลายวันก่อนแล้วว่าให้กูไปเพราะจะซื้อพิซซ่าถาดใหญ่มา ป๊ามึงบอกให้กูไปช่วยกินว่ะ ถ้าไม่ไปก็ผิดคำพูดดิ๊ !!”
“เฮ้ย จริงอ่อออออ T^T ??”
“หึหึหึ” ไม่จริงหรอกครับ ไอ้ประโยคข้างบนนี่โม้ทั้งดุ้น แกล้งมึงนี่สนุกว่ะ ฮ่าๆๆ
“บุช !! ไอ้พริ้งวิ่งมาตามมึงอ่ะ หน้าเหี้ยมมาก ! สงสัยเรื่องหนูน้อยหมวกแดงว่ะ ข้างหลังๆๆ”
เหยยยยย ได้ยินชื่อแล้วเสียวสันหลัง !!
มันตามมาถึงที่นี่เลยเรอะ นี่มันจะเว่อร์ไปแล้วนะ เรื่องหนูน้อยหมวกแดงเอาไว้ทีหลังได้มั้ยยย ??? ผมหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดๆ แต่ก็ไม่เห็นใครแถวนี้แม้แต่คนเดียว หมาสักตัวยังไม่มีเลย อ้าว..... แล้วไหนไอ้พริ้งอ่ะ ???
ไม่เห็นจะมี !!
อืมมม..............รู้สึกเหมือนถูกหลอก
“ไอ้เชี่ยคิงงงงงงง มึงนะ !!”
ผมตะโกนไล่หลังเพื่อนตัว(โคตร)แสบที่วิ่งออกไปไกลโขจนจะถึงหน้าประตูโรงเรียนละ ไวจริงนะมึงงง มันหันมามองก่อนจะแลบลิ้นให้อยู่แป๊บนึงแล้ววิ่งออกจากโรงเรียน ที่จริงกูก็ไม่ได้จะไปแย่งกินจริงๆ หรอกกก สงสารเด็ก ฮ่าๆๆ
แล้วผมก็มองไปรอบตัวๆ อีกครั้ง มืด....วังเวง
....เออ กูจะมายืนทำไมวะสองทุ่มกว่าแล้ว เค้ากลับบ้านกันไปหมดละ
คิดได้แบบนั้นผมก็เลยรีบออกมาจากโรงเรียนเช่นกัน นักเรียนคนสุดท้ายเลยมั้งเนี่ย เหอๆ -_-‘’ ความจริงแล้วหอที่ผมอยู่ก็ไม่ได้ไกลจากโรงเรียนมากเท่าไหร่ครับ แต่ดูเหมือนจะไกลกว่าหอคนอื่นเค้าหน่อย เหตุผลที่ผมไม่เลือกอยู่หอที่ใกล้โรงเรียนมากๆ เพราะมันวุ่นวายน่าดูเลย ยิ่งตอนเช้าจะมาโรงเรียนยิ่งแล้วใหญ่ เลยไปเช่าอยู่หอแถวหน้าปากซอยดีกว่า บางทีขี้เกียจเดินผมก็เอามอร์’ไซค์มาขับไปก็สบายดีเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ผมมักจะขี้เกียจทุกอย่าง แล้วไปนอนบ้านไอ้คิงบ่อยๆ(ก็มันใกล้กว่า แถมโคตรสะดวกเลยยย นี่เดินไปนี่ก็ผ่านหน้าบ้านมันนะ จะแวะเข้าไปเอาพิซซ่าแล้วค่อยกลับบ้านดีมั้ย กร๊ากกก)
ผมเดินไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะมืดแต่แถวนี้ก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรครับ ผู้คนยังเดินกันพลุกพล่าน รถลาเองก็วิ่งแล่นผ่านไปมาตลอดเวลา แสงไฟจากร้านลวงต่างๆ ข้างทางรวมไปถึงไฟทางก็ส่องสว่างเลยดูไม่มีอะไรน่ากลัว
ไอว๊อนท์โนบาเด้ โนบาเด้ บ๊องชู้ว(แป๊ะๆ).ไอว๊อนท์โนบาเด้ โนบาเด้ บ๊องชู้ว(แป๊ะๆ). นันดารึ๊นซารัมมึนชิ๊นลอ นีกาอานีย๊อนชิ๊นลอ ไอว๊อนท์โนบาเด้โนบาเด้โนบาเด้โนบาเด้.
เสียงริงโทนดัง ตกใจเล็กๆ จนถึงปนกลางแฮะ..... (เอ๊ะ ใครว่าเสียงโนบอดี้ผมลาวอีก เพราะจะตายยยยย)
Boom
Calling ........
บูมโทรมา ???
ผมรีบกดรับสายทันที เพราะก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้ไม่รับสายอยู่แล้วมั้ง ??? (แล้วไอ้ที่พยายามมาหลายวันนี่คืออะไร๊)
“ว่าไง โทรมานี่มีไรเปล่า ??”
“โห ถามงี้เลยยยยย ก็จะโทรมาบอกให้มึงช่วยมากวนมะม่วงให้หน่อย........” ช่วยกวนมะม่วง ? นี่มันเอาจริงป่ะเนี่ย -_- ”ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า !!”
กวนตีนเหมือนเดิม !!
“เออ แล้วตกลงโทรมานี่มีไร กูกำลังจะกลับบ้านเนี่ย ไว้ถึงบ้านแล้วโทรหาโอเคบ่ ???”
ตอนนี้มันเหมือนไม่รู้สึกอยากคุยอะไรเลย คงเป็นเพราะหลายวันที่ผ่านมานี่ไม่ได้คุยกันมานาน ด้วยเหตุที่ว่าผมเองก็คอยหลบหน้ามันอยู่บ่อยๆ ด้วย(ไม่อยากให้ตัวเองคิดอะไรเลยเถิดไปไกลอีกเป็นรอบที่สองครับ) บวกกับที่ช่วงนี้งานเยอะๆ กันแทบทุกคน(ก็มันเทอมสองนี่ครับ เกลียดเทอมนี้จริงๆ)เลยเพิ่งคุยกันยาวๆ เมื่อกี้นี้เองมั้ง ??
“ไม่ต้องรอถึงบ้านแล้ว คุยกันที่นี่แหละ....”
“คุยกันที่นี่ยังไง ??”
“มึงก็ลองหันขวาดูหน่อยดิ๊ !!”
ผมหยุดเดินแล้วหันขวาไปตามที่บูมบอก ไล่สายตาจากฟุทบาทออกไปถึงถนนที่มีรถวิ่งผ่านไปมา และหยุดอยู่ที่ฟุทบาทฝั่งตรงข้าม .....เด็กผู้ชายใส่ชุดนักเรียนยืนยิ้มแป้น มือซ้ายถือโทรศัพท์มือถือแนบหู มือขวาโบกไม้โบกมือให้ผมอย่างเป็นมิตร
บูมนั่งเอง
“มึงนี่โผล่มาแบบแปลกๆ ว่ะ” ผมพูดลอดผ่านลำโพงโทรศัพท์เป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะตัดสายทิ้ง แล้วยัดโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋าเหมือนเดิม
ผมข้ามฝั่งได้แล้วก็ไปตบหัวมันทีนึง -..- โทษฐานโผล่มาแบบแปลกเกิน
“โหยยยย พี่ไรวะตบหัวน้อง ไอ้ซุยยยย”
“ไม่รู้ว่ะ อยากตบ”
“ตอบได้กวนตีนจริงๆ พี่ วันหลังไปพูดแบบนี้กับอาจารย์ป้าบ้างนะ ฮ่าๆๆ”
=________=;; ทุกทีเลยอ่ะ ทำไมต้องเอาอาจารย์ป้ามาเล่นนน ได้ยินชื่อก็เครียดแล้วเนี่ยยย
“มึงพอเลยๆ เลิกพูดถึงอาจารย์เค้าเหอะ เดี๋ยวเจอจริงๆ นี่ไม่ไหวนะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ” บูมหัวเราะอย่างร่าเริงเหมือนเคย แม้ว่าผมจะเคยเครียดยังไงก็ตาม เสียงหัวเราะนั้นทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหลายเท่าตัว โคตรแปลกเหลือเกิน.... พวกเราหยุดตบหัวกันอีกสักสองสามที(แม่งงง น้องก็ตบพี่ ไอ้ซุยกว่าาาาาาาาา)ก่อนที่พวกเราทั้งสองคนจะคิดได้ว่าควรกลับบ้าน เลยเดินไปตามทางฟุทบาทอย่างช้าๆ
“วันนี้ทำไมมึงกลับบ้านดึกอ่ะ มาเรียนพิเศษเหรอ ??”
ผมหันไปถามบูม เพราะรู้สึกว่าวันนี้มันกลับบ้านดึกจริงๆ สองทุ่มจะสามทุ่มแล้วเนี่ย
“อืมมม เริ่มเรียนอาทิตย์ที่แล้วอ่ะ มาติวภาษาญี่ปุ่น”
“อ๋ออออ ไอ้ที่บอกไว้ว่าอยากสอบชิงทุนไปญี่ปุ่นอ่ะเหรอ ถึงกับต้องมาติวกันพิเศษเชียว ท่าทางจะเอาจริงแฮะ”
“เอาจริงเด้ !! ที่ผ่านมาเห็นกูเล่นๆ เหรอไงเนี่ยยยย”
“ก็เปล่าๆ ฮ่ะๆๆ ไปๆ อย่ามัวคุยจะได้รีบกลับบ้าน”
ผมเร่งเดินเร็ว แต่บูมกลับหยุดเดินขึ้นมาเฉยๆ
“เออบุช....... ก็เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่อยากกลับบ้านว่ะ............”
“อ้าว ทำไมอ่ะ ???” ผมขมวดคิ้ว ปกติเห็นมันอยากกลับไปโอ๋แม่ที่บ้าน แล้วก็ไปนั่งเล่นเกมปัญญาอ่อนอะไรที่บ้านไม่ใช่เรอะ
“ก็วันนี้แม่ไม่อยู่อ่ะ พ่อก็ไม่อยู่ ทุกคนไม่อยู่ ไม่มีใครอยู่เพราะไปทำงานกลับดึกกันหมดเลย.... กลับบ้านไปตอนนี้ก็อยู่บ้านคนเดียว....... เลย...เลยไม่อยากกลับ”
“หื้มมมม ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวอ่อออ !!??”
“อะ....อื้อ”
ฮ่าๆๆ ผมเห็นหน้ามันตอนนี้แล้วฮา อยากจะขำ !! บูมหน้างิ่ดตัวหดเหลือสองนิ้วเลยล่ะครับ เหตุผลผมเข้าใจดีว่าเพราะอะไร
“มึงกลัวผี ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว ฮ่าๆๆๆ !!” ได้ทีให้ผมหัวเราะเยาะมันบ้างละ กร๊ากกก ผมจำได้เวลามันอยู่บ้านคนเดียวจะชอบโทรไปบ่นกับคนนู้นคนนี้เค้าซะทั่วไปหมดเลย มีอยู่หลายครั้งที่มันโทรมาบ่นกับผม พูดเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมาประมาณเกือบสิบรอบเห็นจะได้(คงหาเรื่องคุยไม่ได้แต่ก็ยังจะคุยอ่ะนะ -_-.) พอแม่มาเท่านั้นแหละ ทำเสียงโคตรดีใจแล้วรีบวางเลย เหอๆ
“เอออออ ก็กูกลัวแล้วไมอ่ะ อยู่บ้านคนเดียวมันวังเวงนี่หว่า !”
“ฮ่ะๆๆ โอเคๆ งั้นอยากไปไหนอ่ะ ไปเที่ยวกันก่อนกลับบ้านก็ได้”
ไม่รู้ว่ามันอยากจะไปเที่ยวกับผมหรือเปล่านะ เผลอลืมตัวชวนไปอีกแล้ว..... แต่ก็เอาเหอะเนอะ ผมเองก็ยังอยากอยู่กับบูมต่อเหมือนกัน...อา เริ่มคิดอะไรแปลกๆ อีกแล้ววววว (ทุบหัวตัวเองสองที !)
“เฮ้ยย !! กูจำได้ว่าคราวนั้นมึงสัญญาไว้จะเลี้ยงหนมกู !! ไปเลยยยย เลี้ยงติมโลดดด”
“ถือว่าจำแม่นอยู่ กูคำไหนคำนั้นพูดแล้วไม่คืนคำ เลี้ยงก็เลี้ยง จัดไป !!”
พวกเราก็ไม่ได้ไปไหนกันไกลหรอกครับ เดินออกมาถึงหน้าปากซอยใหญ่แล้วเลี้ยวมานิดนึงก็ถึงร้านไอติมละ จะว่าไปที่ใกล้ๆ โรงเรียนก็มีแต่ไม่อยากเดินย้อนกลับไป(ถ้าย้อนไปอีกรอบ คงไม่ได้กลับบ้านกันพอดีวันนี้ = =.) ที่เลือกมาที่นี่ก็อีกเหตุผลนึง เพราะร้านเค้าดูน่ารัก สบายตา บรรยากาศก็ดี เป็นอีกร้านในดวงใจที่ผมมากับเพื่อนประจำเลย ;)
บูมคงอยากกินติมมากมั้ง -_-; รีบลากผมเข้ามาในร้านแล้วก็พานั่งแถวๆ ใกล้กับหน้าต่างกระจกติดกับหน้าร้านทันที อา....คนในร้านเยอะกว่าที่คาดไว้แฮะ มีหลายโต๊ะอยู่ ทั้งนั่งกินเป็นครอบครัว แล้วก็เป็นคู่ๆ หลังจากที่พี่พนักงานสาวเดินเข้ามารับออเดอร์ ซึ่งผมกับบูมสั่งช็อกโก้บราวนี่ซันเดย์ไปเหมือนกัน(เป็นไอติมที่ถ้วยโคตรใหญ่เลย ฮ่าๆๆ จะหมดมั้ยวะ ???)
“ทวนรายการ ช็อกโก้บราวนี่ซันเดย์สองที่นะคะ ^^’ ”
“ครับ ^_____^ ” ผมยิ้มตอบพี่เค้า ก่อนที่พี่พนักงานจะอมยิ้มนิดๆ พลางหันหลังเดินกลับไปทางเคาท์เตอร์
“โหยยยย ไม่ค่อยเลยว่ะมึง มีการไปยิ้มยั่วพี่เค้าด้วยอ้ะ !! ทำบ่อยอ่ะดิ”
“บ้านมึงสิ กูเห็นพี่เค้ายิ้มให้ก็เลยยิ้มตอบแค่นั้นแหละะะ” จะให้ผมไปทำหน้าบึ้งใส่เค้าเหรอครับ -_-‘’ เอ๊ะ ไอ้นี่นิ !
“เออๆๆ เชื่อก็ได้ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวพี่เค้าเดินมาเสิร์ฟกูยิ้มให้เค้ามั่งดีกว่า มึงก็อย่าลืมยิ้มกว้างๆ นะ”
“เดี๋ยวเค้าหาเราสองคนบ้า อยู่เฉยๆ บ้างก็ได้เหอะ - -. ”
“เค้าจะว่ามึงคนเดียว เพราะรอบแรกก็ยิ้มรอบสองก็ยิ้มไง !”
เอ้อ ! เป็นเรื่องเป็นราวเป็นตุเป็นตะ ผมกำลังคุยกับคนเพ้อเจ้อ เหอะๆ
“เพ้อหนักแล้วมึง เค้าจะว่ามึงแหละ ยิ้มแล้วหน้าเหมือนโรคจิต”
“ใครว่าโรคจิต มีแต่คนบอกกูยิ้มแล้วน่ารักกกกก เดี๋ยวปั๊ดเอาแก้วน้ำเขวี้ยงใส่หัวววว” ดูท่าทางมันจะจริงจังกับเรื่องความมั่นใจในหน้าตาของมันมากครับ ที่จริงก็ไม่เถียง...น่ารักก็ด้ายยยย
“หืมมม ถ้ากูยิ้มแล้วโรคจิตนะ มึงก็หน้าเหมือนลิงอ่ะ ฮ่าๆๆ”
บูมว่าหน้าผมเหมือนลิงงงงง ลิงอะไรหน้าหล่อขนาดนี้ ไม่มี๊ !!!
“โห๊ะ ! ไม่มีลิงที่ไหนหล่อเหมือนกูหรอกเว้ย หึหึหึ”
“มึงอ่ะหน้าลิง -3- ”
“มึงก็โรคจิต”
“ไอ้พี่หน้าลิง”
“ไอ้น้องโรคจิตตต”
“หน้าลิงงงงง ลิ๊งงงง”
“โรคจิตตตตต ไอ้ของเสื่อมมม”
“เฮ้ยยย เรียกไอ้ของเสื่อมนี่น่าเกลียดว่ะ !!” จนในที่สุดมันก็ต้องโวยก่อน กร๊ากกก แพ้กูซะเหอะะะะะ(ความมั่นใจในการเถียงกลับคืนมา หลังจากถูกไอ้พริ้งแย่งไปหมด )
“ไอ้ของเสื่อมมมมมมมมมม”
“กูเอาแก้วเขวี้ยงจริงๆ ละมึงงงง”
“เฮ้ยยยย มีน้ำ !!!”
เหมือนสงครามย่อมๆ แม่งเกือบเอาน้ำมาราดหัวววว นี่เล่นแรงนะเนี่ย เดี๋ยวผมเสียทรง ฮู้วววว อุตส่าห์เซ็ทไว้สำหรับทั้งวัน เชี่ยยยยย ผมเลยได้ทีเอากระเป๋า(แบนๆ)ฟาดใส่หัวมันบ้าง แต่ด้วยความที่แบนมั้ง เลยดูมันไม่เจ็บเลยสักนิด ....จนในที่สุดก็ต้องสงบกันทั้งคู่เมื่อพี่เค้ามาเสิร์ฟไอติม ได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้ทั้งคู่เลยครับ อายไม่มีอะไรจะเสีย ในมือผมกำลังถือกระเป๋า ส่วนไอ้บูมถือแก้ว น้ำหกอีกกก เจริญมากกกกกกกกก
ผมกับบูมเลยต้องพักสงครามไว้ชั่วคราวแล้วนั่งกันยัดไอติมช็อกโก้ ซึ่งโคตรอร่อยเลยยย ผมชอบมาก ! ดูเหมือนบูมก็โคตรชอบไม่ต่างจากผม เลยนั่งตักกันอย่างเงียบๆ ไม่นานมันก็ราบเป็นหน้ากองเหมือนไม่เคยมีอะไรอยู่ในถ้วย ความสามารถจริงๆ ครับ ฮ่ะๆๆ พวกเราเรอกันอีกคนละสองที แล้วก็เปิดศึกต่อนิดหน่อย(คราวนี้มันเอาถ้วยกับช้อนมาจะฟันผม โอ้ยยย คิดได้ !! เกรงใจพี่เค้านิดนึงเห๊อะ) แต่ผมไม่เล่นด้วย รีบเดินไปจ่ายเงินทันที(แค่นี้กูก็อายคนในร้านเค้าไม่ไหวแล้วววว)
“มึงรีบออกมาจากร้านไมเนี่ย ยังจุกๆ อยู่เลย ไม่นั่งเล่นย่อยกันแป๊บก่อนอ่า โห่วววววว”
ยังมีหน้ามายังงี้อีกกก T[]T !! ผมมากับเด็กที่ไหนเนี่ยยย กูจะพ่นไฟฟฟฟฟ แต่พอเห็นมันทำหน้าเบ้ใส่พลางเดินเตะกระป๋องบนพื้นไปมา ผมก็ต้องถอนหายใจแล้วพูดกับมันดีๆ
“พอเหอะบูมกลับบ้านกันดีกว่า สามทุ่มครึ่งแล้วกลับดึกไปแล้วมั้งงงง ป่านนี้พ่อแม่มึงกลับบ้านแล้วแหละ ไปๆๆ รีบๆ กูไม่ไปส่งนะง่วงงงง”
หลังจากที่ผมพูดกับมันดีๆ ก็เหมือนว่าอะไรๆ จะดีขึ้น แต่ว่า...หนังท้องตึง หนังตาหย่อนเป็นเรื่องจริง ตอนนี้เริ่มจะหย่อนแล้วแฮะ...
“เออออ ถ้ามึงไปส่งกูเกรงใจตายละ พามาเลี้ยงติมอีกเนี่ย ยังไงวันนี้ก็........ขอบคุณมากนะ !!”
บูมยิ้มกว้างให้ผมเหมือนอย่างเคย ความจริงก็ไม่ได้เหมือนโรคจิตอะไรหรอกครับ แต่ที่บอกไปแบบนั้นเพราะมันยิ้มบ่อยเท่านั้นเอง ฮ่ะๆๆ
“อืมมม ไม่เป็นไรก็กูสัญญาไว้อ่ะ กลับแล้วนะเว้ย บายๆ วันหลังเจอกัน” ผมโบกมือก่อนจะเดินออกมาตามทางกลับบ้าน ซึ่งก็อยู่ตรงหัวมุมหน้านี่เอง
“บุช.....”
เสียงบูมเรียก จนผมหยุดชะงักและหันกลับไปมองใบหน้านิ่งเฉย ที่เดาอารมณ์ไม่ออกของมัน
“ไรอ่ะ ???”
“....................ตลอดเวลาที่ผ่านมา...”
“......................”
“มึงมีเรื่องอะไรอยากจะบอกกับกูหรือเปล่า ??”
“.......................”
เรื่องอะไร... งั้นเหรอ ?
คำถามสองคม ผมเหม่อมองเข้าไปในแววตาคู่นั้นของบูม... มันดูจริงจังและมุ่งมั่นเหมือนกับกำลังเผชิญหน้ากับอะไรสักอย่าง... ที่ผมไม่เข้าใจ
“.......................”
อะไรซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้านั้น อะไรซ่อนอยู่ในคำถามนั้น
สิ่งที่ผมไม่สามารถหาคำตอบได้...
“.....มึงมีเรื่องอะไรอยากจะบอกกับกูหรือเปล่า ??”
บูมถามย้ำด้วยคำพูดเดิม ทว่าผมรู้สึกว่าประโยคนั้นหนักแน่นมากกว่าเก่า จนทำให้ผมรู้สึกอึดอัด
“.......................”
มี
มีอยู่เรื่องเดียว
.
.
.
.
.
กูอยากบอกว่ากูรักมึง อยากตะโกนออกไป
อยากให้มึงได้รับรู้
...................
แต่....
.
.
.
.
“ก็ไม่มีนี่......................”
ผมกัดฟันตอบออกไป... อยากจะต่อยหน้าตัวเองสักร้อยครั้ง ทำไมถึงไม่กล้าสักทีวะบุช...
ผมเคยบอกแล้วว่าผมมันก็แค่คนขี้ขลาดคนนึง...เท่านั้นเอง
100%
+++++++++++++++++++++++++++++++++
อีดิทหนึ่ง.ง้ากกกก ได้ต่อแล้ว !! ฮั่นน่ะ เคยได้ข่าวรึเปล่าว่าพี่บูมกิ๊กอยู่กับเด็กกรุงเทพฯ ??? รอลุ้นว่าต่อไปจะเป็นยังไงละกัน วันนี้ได้มา 40% ก็บุญมากๆ เลยทีเดียว
ที่อยากมาอัพวันนี้ก็เพราะว่าอีกไม่กี่ชม.ก็จะถึงวันครบรอบ 1 ปีบุชบูมแล้ว ณ เวลา 0:10 ของวันที่ 31 ก็จะถึงเวลานั้น ขอให้พี่ๆ ทั้งสองคนรักกันไปให้นานๆ เลย บีบีแฟนคลับทุกคนเป็นกำลังใจให้พี่ๆ เสมอ ^____^
07/01/10
ปฏิบัติการตอบคอมเม้นมาแล้วววว
ดองไว้ตั้งหลายตอนกว่าจะได้มาตอบเนอะ แฮะๆ - -.
129|010
ฮ่าๆๆๆ ไปค่ายก็คงไม่มีเวลาเขียนหรอก ตอนไปค่ายอยากจะบอกว่ามึนมากกก ปวดขาได้อีกอ่ะ ลุกนั่งๆ ทั้งวันเลยยยยย พอกลับมาก็แอบคิดถึงค่ายอีก 555 5 แต่ตอนนี้มีเวลาเขียนต่อแล่ววว
L
โอ้วววว กำลังจะปิดคอมพอดีเลยเหรอ ถ้าจะอัพนะก็อัพตอนดึกๆ ประจำอ่ะแหละ เพราะว่าตอนกลับมาถึงบ้านจะเรื่อยเปื่อยก่อน สักประมาณชั่วโมงกว่า แล้วค่อยปั่นนิยาย 555 5 เลยอัพสี่ทุ่มกว่าเกินเวลาปิดคอมทุกทีเลย ขอโทษทีที่อีก 50% มันไม่เลี่ยนเน้อ มันออกๆ แนวเศร้านิดๆ T T’
010.|`parinda;*Sn★
แทงคิ้วปริปริมากมายที่แวะมาโหวตวอยซ์ เม้นอะไรให้อยู่บ่อยๆ เลย ส่วนโปรเจคก็ลุล่วงไปด้วยดีเนอะ 555 5 ดีใจจังอ่ะ ส่วนค่ายที่ลพบุรีก็ไม่เจอลิงสักตัว แปลกมั้ย ? 555
Mindshim
ฮ่าๆๆๆ ฟิคเรื่องนี้เพื่อนพี่บุชทุกคนเค้าเชียร์บุชบูมกันหมดเลย มีแต่พี่บุชที่ยังไม่กล้า รอต่อไป วันบอกรักมันต้องตรงกับความจริงสิ ><
chao918@gmail.com
อ่ะนะ 5555 5 ออกไปในแนวเกรียนๆ กันจริงๆ ด้วย แต่พี่เค้าก็น่ารักนะ อยากเขียนให้ออกมาดูมีหลายอารมณ์ ><
Haagen Dazs
โหยยยย เจอนะเข้าไปเต็มเลยแฮะ ขอบคุณครับที่แวะเข้ามาอ่านติดตามกัน ไปค่ายอากาศหนาวจริงๆ ตอนกลางคืนต้องห่มผ้าเลย รักทุกคนเหมือนกัน ^^
MosSz
ดูท่าทางงานเยอะมากเลยอ่ะมอส ชีวิตเด็กวัยเรียนอย่างพวกเรานี่วุ่นวายเนอะะะะะ ส่วนเรื่องความสูงพี่บุชเพื่อนพี่เค้าทุกคนรู้ดี เลยล้อกันจนชินนนน (ในฟิคอ่ะนะ 5555 5 เรื่องจริงยังไม่ทราบ)
PPHc34
ช่วงเข้าค่ายนั่นไม่ได้อัพหลายวันจริงๆ แฮะ พอกลับมาก็นอนสลบ รวมๆ ไม่ได้อัพติดกัน 5 วันเลยได้มั้ง แฮะๆ โทษทีน้ออออ
oong♪fong♪
มีคนรักพี่พริ้งด้วย ดีใจจัง 555 5 นั่นสิน่าจะรับมุกกันเร็วๆ หน่อยเนอะ หุหุ
รันมารุ
ฮ่าๆๆ ไม่ต้องมัวแอบปลื้มอยู่เลย ปลื้มเลยดีกว่า รู้สึกมีความสุขที่ได้เป็นแฟนคลับคู่นี้จริงๆ ><’
NAMMAN
อ่า...ขอบคุณที่รักกัน แต่ว่าเข้าค่ายขอให้เจออาร๊ายยยย ???
NAMMAN
ทำไมชื่อเดียวกับคห.ล่างเลยหว่า หรืออันนั้นจะเป็นเวอร์ชั่นไม่ได้ล็อกอิน ถึงจะเวอร์ไหนก็ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกันน้า ><
ploy_bbfc
อ่า...จำได้สิพลอย คุยกันอยู่บ่อยๆ 555 5 แต่เขียนๆ ไปนี่ฮาจริงๆ เหรอ ความจริงก็อยากให้มันไม่ค่อยเครียด แต่ก็มีเรื่องเครียดจนได้เนอะ แล้วจะไปสอบถามข้อมูลมาใหม่น้า 55
• BB
ไปเอาชื่อนี้มาจากปริแน่ๆ อ่ะ = =; เด็กอนามัยสู้ๆ เหอๆ....
สาวก_แฮร์รี่_พอตเตอร์
กรี๊ดได้เลย 555 5 เชียร์สุดใจขาดดิ้นเหมือนกันเลยนะนิ
มานุดโก๊บ
น่ารักๆ จงเจริญด้วยคนนน ฮิ้วววววว ><
only_siwon
ครับบบ ไรต์เตอร์ชื่อนะ เพิ่งเข้ามาอ่านก็ขอให้ติดตามพี่บุชกับพี่บูมไปนานๆ ทั้งในความจริงแล้วก็ในฟิคน้า XD
KHIM !!
ฮ่าๆๆ น้องวิภาวิ้งจริงๆ เอาน่า....น้องเค้ามาสร้างสีสันเล็กๆ น้อยๆ - -;;; แฮะๆ ส่วนเรื่องการอัพ ต่อไปนี้จะมาอัพบ่อยๆ เลยยย(ถ้าไม่ติดอะไรซะก่อน -.-)
Fo12talEz
งั้นเขินด้วยคนสิ 55555 5 เขินนนน ><
129|010
วันอาทิตย์ที่แล้วก็ยังปวดขาอยู่เลยอ่ะ แฮะๆ เลยไม่ได้มาอัพ ขอโทษที ตอนนี้อัพต่อแล้ววว (_ _);
PALMDESU____*
ขอบคุณที่รออ่านกันนะ อัพแล้วก็อย่าลืมแวะเข้ามาติดตามนะะะะ ขอบคุณจริงๆ ;D
Love RyeoWookKi*~
พี่บุชจะเอายังไง ???? ก็คงเป็นแบบนี้แหละ 555 5
MosSz
อัพแล้วววววว ในขณะที่ได้อัพฟิคเป็นเวลาที่ดีใจที่สุดในรอบวันเลย 55
PPHc34
50หลังก็ใช้เวลาปั่นนานเหมือนกัน แฮะๆ ขอบคุณที่ติดตามกันนะ ^^
010.|`parinda;*Sn★
นั่นอ่ะดิ ขนาดได้เป็นนายกยังไม่ต้องใช้คริตศาสตร์เลยอ่ะ แล้วเด็กๆ อย่างพวกเราจะเรียนไปให้เหนื่อยสมองทำไม๊ T T’ ไม่เข้าจายยยยย ที่ปริปริถามไว้เป็นจริงแล้ว เหมือนตอนนี้จะจบเศร้านิดๆ แฮะ = =;
MosSz
น้องโอ่งเค้าตาไวใจเร็ว 5555 5 ช่วงหลังๆ ก็สงสารพี่บุชเช่นกัน อารมณ์รักอ่ะนะ แต่ก็ไม่กล้าบอก ต้องเก็บเอาไว้ เฮ้ออออ T^T เมื่อไหร่จะได้รักกันสักที ~~
Of-Nightmare
สงสารเช่นเดียวกัน แต่ก็นะ รักแล้วต้องสู้ !! ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านน้อออ ><
The Dark Fog
อารมณ์นั้นเลย แอบชอบคนใกล้ตัว -0- จะต้องเก็บต่อไปอีกนานแค่ไหน ~~
129|010
อ๋า พี่บุชด้วยคน ~~~ XD
Minii
สู้ๆ อยู่แล้นนน ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกัน ติดตามเรื่องราวของพี่บุชกับพี่บูมต่อด้วยกันนะ ;)
FC บุชบูม ๆ
อย่างที่บอกไป คงเป็นเพราะพี่บุชรุกเร็วเกิ๊นนนน พี่บูมตั้งตัวไม่ทันนิ
MOOM' YONG
ชอบก็แวะเข้ามาบ่อยๆ จะขอบคุณมากครับบบ 55 55
NAMMAN
พี่บุชรุกแต่พี่บูมไม่รับ 555 55 เป็นงั้นจริงๆ นะเนี่ยยย อ่า...เค้ายังสวีทกันได้มากกว่านี้อีก ><
Contact
อ่า....ขอบคุณที่แวะเข้ามาครับบบบ อย่าลืมติดตามต่อเน้อออ ^^
Rainbow _AloH@
นั่นสิเกือบแล้วววว เกือบแล้วเชียว แต่ก็นะยังไม่มีอะไรในกอ.ไผ่ ขอบคุณที่ชมครับบ ง้ากก ><
PALMDESU____*
ใจเต้นไปด้วยเลยเหรอเนี่ยยยย ลุ้นเหมือนกันตอนเขียนออกมา 5555 ลุ้นว่าจะเขียนจบตอนเมื่อไหร่ จะถูกไล่ไปนอนหรือยัง แฮะๆ (เพ้ออะไรออกไปเนี่ยยยยย)
Of-Nightmare
ส่วนมากที่อัพตอนกลางวัน ก็จะเป็นพวกแก้คำผิดหรืออะไรอย่างนี้อ่ะเนอะ ขอโทษที่ทำให้เข้าใจกันผิด แฮะๆ
LadY_s
อัพแล้วน้าาาาาาา ตอนล่าสุดอ่านหรือยังหว่า จะมาอัพบ่อยๆ เลย ;)
BelOLEV
ช่ายยยย เรื่องจริงพี่เค้ารักกันมากมาย เขินๆ ><’
~luvsuju~
ตัวจริงก็น่ารัก ในฟิคก็น่ารัก 5555 55 น่ารักจริงๆ คู่เนี้ยยย
อีดิทหลังจากตอบเม้น. และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่เราได้ตอบเม้นกัน 555 5 ขอบอกว่าที่เม้นไว้ในตอนที่แล้วตอบทุกคนนะครับ แทบทุกคห.เลยด้วยมั้ง ;)
เมื่อวานได้มาอัพตอนนี้ดีใจมากเลยทีเดียว = =; ถึงจะอยู่เกินไปจนถึงสี่ทุ่มสี่สิบ แต่ก็นอนกันหมดแล้วไม่มีใครมาว่า แบบว่าโชคดีอ่ะ สวรรค์เป็นใจให้อัพฟิค 555 5
พี่บูมพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร. คาดว่าหลายๆ คนน่าจะเดาออกกันเนอะ ?? รอดูต่อว่าจะเป็นยังไง หึหึ........
ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะได้มาอัพต่อเมื่อไหร่ แต่ก็คงเร็วๆ นี้แหละ(ถึงช่วงนี้จะงานเยอะ แต่ก็จะมาปั่นนะ T T’ ) ;D รักทุกคนนนนน
ความคิดเห็น