คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : `♥BBUOSOHM 02 ; Dream [100%]
ตอนที่ 2
ตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก ตกอยู่ในชั่วโมงแห่งความรัก เธอทำให้ฉันต้องมาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วันที่ได้พบเจอ…
ผมนั่งฟังเสียงรอสายเพลงภวังค์ของสกายคิก เรนเจอร์มาประมาณสิบรอบแล้ว บูมก็ยังไม่รับโทรศัพท์ผมสักที มันก็เพราะดีหรอก แต่ให้มานั่งฟังซ้ำๆ ในเวลาเครียดๆ แบบนี้ก็ไม่เอาเหมือนกันนะ -_-‘’ ผมรอนานจนสงสัยว่ามันนอนไปแล้วหรือเปล่า แต่ก็น่าจะไม่เพราะนี่เพิ่งจะสี่ทุ่มนิดๆ เอง ปกติมันก็ไม่ได้หลับเร็วอะไรนี่นา(เอ๊ะ หรือผมเข้าใจผิดไปเอง ??) ทำไมไม่รับวะะะะะ
“ทำไมไม่รับวะเนี่ยยยย !! ปาโทรศัพท์ทิ้งแม่งงงง” เครียดจนอยากปาจริงๆ แต่ไอโฟนเครื่องนี้ซื้อมากะตั้งแต่มันยังแพงๆ เลยต้องชักมือกลับไว้ก่อน ใจเย็นไว้บุช... เย็นไว้ๆ
“กูเห็นมึงบอกจะปามาเกือบครบสิบรอบแล้วนะ ไม่เห็นปาซักที ป๊อดดดดด !!” ยังมีหน้ามาบอกอีกกก ถ้าไม่แกล้งกูตั้งแต่เมื่อกี้ก็ไม่ต้องมานอนไม่หลับอยู่แบบนี้หรอกโว้ยย
“แล้วที่กูต้องมานั่งเครียดแบบนี้เพราะใครวะ !? ไม่ใช่เพราะมึงเหรอสาดดด ถ้าจะปาก็ปาใส่หัวมึงแหละ”
“อ้าว หนูบุชชี่โกรธ ฮ่าๆๆ โกรธหน้าแดงเลยว่ะ” ไอ้คิงนั่งขำตัวงออยู่บนเตียงซะเสียงดังไม่กลัวป๊ากับม๊ามันตื่น แกล้งกูมันสนุกใช่มั้ย T^T
“ขำเหรอมึง รอกูเคลียร์ทางนี้เสร็จ จะเคลียร์กับมึงต่อ -_-”
ไอว๊อนท์โนบาเด้ โนบาเด้ บ๊องชู้ว(แป๊ะๆ).ไอว๊อนท์โนบาเด้ โนบาเด้ บ๊องชู้ว(แป๊ะๆ). นันดารึ๊นซารัมมึนชิ๊นลอ นีกาอานีย๊อนชิ๊นลอ ไอว๊อนท์โนบาเด้โนบาเด้โนบาเด้โนบาเด้.
“เฮ้ยยยย โทรมาแล้ว !! มึงเงียบๆ ก่อนนะ”
ผมไม่ปล่อยให้เสียงริงโทนเพลงโนบอดี้ที่ผมร้องเองอัดเอง(โคตรจะภูมิใจ ฮ่าๆ) ดังอยู่นานนักก็รีบกดรับสายทันที (ได้ยินเชี่ยคิงพึมพำเบาๆ ว่าเพลงเกาหลี ทำไมร้องสำเนียงเขมร ?? พ่อมึงสิ๊ ! ออกจะเพราะขนาดนี้ ไอ้หูเสื่อมมม !!)
“อ่า...บูม บูมเหรอ” เสียงผมตะกุกตะกักเล็กน้อย ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยวะ ไม่ได้ไปทำอะไรสักหน่อย !
“อืมมม โทรมามีไร ??” เสียงมันยังฟังดูสดใสเหมือนเคย กำลังคุยกับคนที่เพิ่งบอกรัก(กรายๆ)ไปเมื่อกี้ แต่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยเนอะ -_-‘’
“เมื่อกี้...เรื่องที่กูเม้นไฮฯ ให้มึงอ่ะ...คือ...........มันไม่ใช่นะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด กูอยู่บ้านไอ้คิง มันกวนตีนแกล้งกูอ่ะ ย้ำ...อย่าเข้าใจผิดอ่ะ”
“........................”
อย่าเงียบโว้ยยย กูรู้สึกแปลกๆ นะ !!
“........................”
“อ้าววว งั้นเองเหรอ... เมื่อกี้กูตกใจหมดเลย ฮ่าๆๆ”
“อืม...... แค่ตกใจก็ดีละ กูก็ว่ามึงคงไม่คิดอะไรมากหรอก ฮ่ะๆๆ เนอะ !?”
“อืม.... กูก็ไม่ได้คิดอะไร”
“........................”
“........................”
ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจ ทำไมมันเป่าสากอย่างนี้ล่ะ ถึงแม้เมื่อกี้จะดูเหมือนคุยกันอย่างปกติและหัวเราะอยู่ด้วยกัน แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่... มันแปลกๆ หาคำตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไร ??
“เงียบไมอ่ะมึง... เออๆๆ วันนี้เป็นไงบ้างวะ ตอนบ่ายเดินผ่าน เห็นอยู่ห้องมึงเทสย่อยวิชาอะไรไม่รู้อ่ะ หน้าเคร่งกันทุกคนเลย ทำได้เปล่า ?”
“อืม......”
“ทำได้เหรอ เก่งว่ะะะะะะะ ยิ่งเป็นตอนบ่ายๆ เวลากูเทสย่อยทีไรหลับทุกที ฮ่าๆๆ”
“อืม..........”
“ไอ้เฟิร์สบอกว่าวันนี้ตอนกูโดดคาบเช้า อาจารย์เช็คชื่อหมดเลย เดี๋ยวได้แห่กันไปบอกอาจารย์ป้าแน่ๆ เซ็งงง พรุ่งนี้ต้องโดนแน่เลย ไม่อยากไปโรงเรียนเลย”
“เหรอ......”
=________________=
ถามสิบคำ ตอบกลับมาหนึ่งคำ อะไรของมึงเนี่ยยยยยย ??? ไม่พอใจอะไรกันทำไมไม่บอก จนปัญญา สงสัยคิดมากเรื่องนั้นจริงๆ ด้วย เชี่ยคิงนะมึงงงง (พอผมหันไปมอง ก็เห็นมันกำลังนั่งหัวเราะคิกคักๆ อยู่ครับ หึหึ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย !!)
“เป็นไรป่ะเนี่ย ไม่ค่อยพูดเลย นั่งขี้อยู่เหรอมึง -_-;” คำถามสิ้นคิด เผื่อมันจะฮาบ้าง ด่าผมกลับมาบ้างอะไรบ้าง แต่ทว่า...
“เปล่า......”
เหมือนจะไม่ได้ผลแฮะ โอ้ยยย หนักใจ ใครก็ได้บอกที ว่าผมควรจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้
“มีอะไรก็พูดกันมาตรงๆ ดิ ไหนบอกไม่คิดมากไง กูว่ามึงคิดชัวร์เลย”
“เปล่า”
“งั้นมึงก็บอกมาดิ๊เป็นไร ? อารมณ์เสียนะเว้ย”
“................”
เงียบหาพ่อมึงเหรอ สาดดดด
จะด่าออกไปอยู่แล้ว แต่ไม่ได้...เราเป็นฝ่ายผิดที่ไปบอกมันแบบนั้น(ความจริงก็ไอ้เชี่ยคิงนั่นแหละ ตัวดีเลย -_-‘’) บุชครับ ใจเย็นๆ ครับ...อย่าตบะแตก
“อืมมมม... งั้นเรามาเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่าเนอะ ฮ่ะๆๆ” ผมพยายามหัวเราะเฝื่อนๆ หลังจากที่สงบลงนิดหน่อยแล้ว หึหึ กัดฟันพูด
“ฮะ...ฮะ...เฮ้ยยย !!”
เฮ้ย.... อะไร?
.
.
.
.
.
“โอเว่อร์แล้วอ่ะ !!!!!!!!!!!!! ชีวิตสุดท้ายด้วย เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะทำลายสถิติแล้วอ้ะ !!!! โห้ยยยย !!!”
ฮึ =[]=;;??
“อะไรของมึงอ่ะ ???” ผมถามออกไปอย่างงงๆ เพราะอยู่ดีๆ มันก็ตะโกนเสียงดัง(มากกก) ทะลุลำโพงโทรศัพท์มือถือผมออกมา จนผมต้องเอาหูออกห่างจากโทรศัพท์ ถ้าแก้วหูกูแตกขึ้นมารับผิดชอบเปล่าวะ !? โอ้ย แสบบบบ แต่ว่าถ้ามาลองคิดๆ ดูแล้ว
ไอ้โอเว่อร์ ชีวิตสุดท้าย...ทำลายสถิติ ?? มันคุ้นๆ อยู่นะ คุ้นเหมือนผมมั้ย ??
“เฮ้ยยย ชู้วววว กูแอบแม่เล่นเกมอยู่เนี่ย !! ลืมตัวตะโกนเลยอ่ะ ไม่รู้แม่กูจะตื่นรึเปล่า T^T ถ้าตื่นล่ะซวยเลยยย”
บูมลดระดับเสียงจนกลายเป็นเสียงตะโกนโหมดกระซิบไปเรียบร้อย หึหึ เป็นแบบที่คิดไว้เลย กำลังเล่นเกม !! แม่งงงงงมึงไม่ได้ฟังที่กูพูดเลยใช่มั้ยเนี่ย ? แต่แทนที่ผมจะโกรธ กลับหลุดยิ้มออกมาอย่างประหลาดในความ อืม...ติ้งต๊องของมัน ฮ่ะๆๆ
“นึกว่าทำไรที่แท้เล่นเกม เกมไรอ่ะ สนุกมากเลยเหรอ ?”
“มาริโอ้แอดแวนซ์เจอร์ทรี...สนุกโคตรเหอะมึง กูเล่นใหม่ก่อน ตัวผู้หญิงชมพูๆ ใช้ดีสุดเลย มันลอยได้ด้วยแต่ก็ไม่ผ่านซะทีว่ะ ทำไงดี ? อ๋อออ !! ก็ใส่สูตรโกงดิ๊ ไม่อยากๆ !!” ผมได้ยินเสียงก๊อกแก๊กๆ ลอดเข้ามาเหมือนมันกำลังพิมพ์อะไรลงไปอยู่ ก่อนจะตามด้วยเสียงดังแป้กอีกหนึ่งที “เจอแล้ววววววววว ...เย้ยยย เว็บนี้เข้าแล้วไวรัสเด้ง สัด !! TT^TT”
“.....................”
“อืมมมม ได้ละ...สูตรโกงไม่ตาย เทพเลย ! ฮ่าๆๆๆ”
ผมนั่งยิ้มพลางฟังเสียงที่สดใสเป็นเอกลักษณ์ของมันอย่างเงียบๆ ...พลางคิดเลยเถิดไปไกลเหลือเกิน ว่าถ้ามีบูมอยู่ข้างๆ กายตอนนี้จะมีความสุขมากแค่ไหนกันนะ...ถ้าเกิดเสียงสดใสที่ดังก้องอยู่ในหัวใจของผมตอนนี้ จะกลับกลายเป็นความจริง...
แล้วผมจะมีความสุขมากแค่ไหนกัน ความฝัน...มันคงเป็นไปได้แค่ความฝัน
แค่ความฝันเท่านั้นเอง...
“มึงอ่ะ ! เงียบทำไม อย่าเงียบดิ มันหลอนนนน นั่งอยู่คนเดียวด้วยเนี่ย”
“ก็...กำลังฟังใครบางคนเพ้อเจ้ออยู่ ฮ่าๆๆ ปัญญาอ่อนไปแล้วครับน้องเรา พูดอยู่คนเดียวก็ได้”
“โถ๊ะ ! อ่อนไม่อ่อนก็เรียนเก่งกว่ามึงอ่ะ ไม่เคยติดศูนย์เป็นสิบตัวเหมือนมึงด้วย ฮ่าๆๆๆ”
พูดเรื่องปัญญาอ่อนอยู่แล้วไมมันกลับมาที่เรื่องเรียนได้วะ !? แพ้เชิงเลยงานนี้ -_-‘’ เออออ ไอ้คนเรียนเก่ง เก่งไปหมดทุกอย่างเลย ! (ไม่รู้จะประชดยังไงแฮะ ก็มันเรียนเก่งจริงนี่หว่า วุ้ย !)
“มึงกำลังนินทาอะไรกูในใจอยู่เปล่า ?”
“เก่งว่ะ ....ถือว่าถูกอยู่ หึหึ” เรื่องเดามันแม่นจริงๆ ครับ ว่างๆ กูจะให้มาดูดวงนะ !
“นั่นไงเป๊ะ กูเดาอะไรไม่เคยผิดหรอก เค้าเรียกว่าเรียนเก่งแล้วเซนส์ยังเทพอีก ไม่อยากชมตัวเองเลยยยย...ฮ่าๆๆๆ เฮ้ยยย !! ผ่านด่านสี่แล้วอ่ะ ทำได้ไงวะเนี่ย !? นอกจากเซนส์เทพแล้วก็เล่นเกมเทพอีก... มึงๆๆ แค่นี้ก่อนนะ กูจะไปตั้งใจเล่นเกมแล้ว” มันพูดรัวๆ อย่างรีบร้อน ทำเอาผมอึน อยู่ดีๆ จะไปก็ไปซะงั้น.... ฮั่นแน่... คุณกำลังคิดว่าผมแอบเสียดายล่ะสิ ผมบอกได้ว่าคุณคิดผิด ! เพราะไม่มีใครรู้หรอกว่าการที่นั่งโทรศัพท์กับใครสักคน แต่มีเพื่อนเกรียนๆ อย่างไอ้เชี่ยคิงนั่งหัวเราะ พลางทำท่าล้อเลียนเป็นระยะๆ อยู่ข้างๆ มันน่าอึดอัดแค่ไหน -_-‘’ ไม่มีความสุขเลยจริงๆ นะ
“เออๆ ไปตั้งใจเล่นเกมเหอะ เล่นจบเมื่อไหร่บอกนะ จะพาไปเลี้ยงหนม แต่กูว่ามึงคงทำไม่ได้ ฮ่าๆๆ”
“ดูถูก ! คอยดูเหอะ มึงจะต้องเลี้ยงหนมกูจนกระเป๋าแห้ง อืม.... หวัดดีโว้ยย !!” บูมพูดจบ ก็รีบตัดสายทิ้งไป แต่ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อเลยซักแอะ เชี่ยคิงก็วิ่งหน้าตั้งมาประกบก่อนและ ตลอดเลยมึง ไม่เคยพลาด
“ว่าไงวะเพื่อน ?? คุยกันหวานชื่นนนนหน้าบานเป็นจานทรูเลย ท่าทางคืนนี้มึงจะฝันดีนะเนี่ย กร๊ากกกกกก” เสียงหัวเราะมึงได้อีกว่ะ ท่าทางเก็บมานาน -_-;;;
“หวานชื่นกับผีสิ๊ !! กูเครียดดดด ดีนะที่มันไม่คิดอะไรมาก ถ้ามันคิดว่ากูบอกงั้นจริงๆ กูคงทำอะไรไม่ถูกแน่เลยว่ะ”
“อ้าว มึงก็คิดงั้นจริงๆ นี่ -..- ”
ผัวะะะะ
ตบแม่งสักทีจะหุบปากมั้ย ไม่ใช่เวลาเล่นนะมึงงง
“อ้าวววเวร ตบกูอีกไอ้เชี่ยนี่ แค่พูดไปตามความจริงก็ผิดเนอะ เพื่อนใครวะ ปอดแหกไม่ยอมรับความจริง รักก็บอกว่ารักเด้ บอกไปเลย !”
“เลิกพูดได้ละ ก่อนมึงจะโดน” ผมไม่ได้ขู่นะ คราวนี้จะเอาจริง
“ภูริณัฐรักธราทรัพย์ครับ ! ขานรับกันหน่อยสิแม่ยก ฮิ้ววววววววๆๆๆ”
ทนไม่ไหวละะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ !!!
“อย่าเอาหน้าหล่อๆ ของมึงมากวนส้นกู เดี๋ยวจับปล้ำแม่งงงง เดี๋ยวเหอะ !!!”
“ฮะ..เฮ้ยยยย ไอ้บุช =[]=!!!”
มันต้องเล่นไม้นี้ เชี่ยคิงถอยกรูดติดผนังห้องทันทีครับ ฮ่าๆๆ อยากให้ทุกคนมาเห็นหน้ามันตอนนี้จริงๆ ยิ่งกว่าเห็นผีอีก ซึ่งแน่นอนว่าที่พูดไปผมล้อเล่นนะ (อย่าคิดมากเซ่!! กับไอ้คิงที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นกับมันหรอก หืมมม ??...ได้ยินใครบอกแว่วๆ ว่ากับบูมก็ไม่แน่ ...บ้าเหรอครับ...บ้าจังเลยยย -.-)
“คิงคร้าบบบ ^_______________^ ”
“มึงอย่ายิ้มแบบนั้นดิ กู...กูกลัวนะ”
“กลัวอะไร๊ มานี่จุ๊บทีดิ๊ จุ๊บบบบบ”
ผมเขยิบเข้าไปใกล้มันก่อนจะเอามือทั้งสองข้างตะปบไหล่มันแรงๆ ผมหรี่ตาลงแล้วค่อยๆ จ้องมองไปหน้าที่ซีดเผือดเป็นไก่ต้มของมัน อยากขำจะตายห่า ! แต่หลุดไม่ได้ว่ะ ผมจิกตาอีกทีก่อนจะไล้มือลงมาผ่านชุดนอนของมันแผ่วๆ (เยาวชนอายุต่ำกว่าสิบแปดปีควรได้รับคำแนะนำ ได้ข่าวกูก็ยังไม่ถึงนี่หว่า !!) ทีแกล้งกูล่ะสนุกนะมึง กูแกล้งกลับบ้างแล้วเป็นไงบ้างล่ะ ฮี่ๆๆ
“เชี่ยบุชชชชชชชชช !! ใจเย็นๆ มึง อย่าๆๆๆๆ...กูยอมแล้ววววอ๋า T[]T!!”
“งั้นมึงไปนอนห้องอื่นดีกว่ามั้ย เพื่อความปลอดภัย ก่อนจะถูก...กูปล้ำ”
“ฮึ่ย ! ใจเย็นนนน กู...กูไปแล้ว ไม่อยู่แล้วอ้ะ!! บายว่ะเพื่อน” มันค่อยๆ เขยิบตัวออกไปจากเตียงช้าๆ ในขณะที่สายตายังคงจ้องมาทางผมอย่างหวาดกลัวเป็นที่สุด พอมือมันคว้าเข้าที่ลูกบิดประตูได้แล้วก็รีบชิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเวลาไม่ถึงห้านาที กร๊ากกกก
มึงเกรียนมากูเกรียนกว่า อย่าว่ากัน คตินี้ใช้ได้เสมอเมื่อมีเรื่องให้จำเป็นต้องใช้ครับ
………………………………….
.......................................
.........................
แล้วห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ซึ่งตอนนี้ผมกำลังยึดครองมันเอาไว้ พลางปิดตาลงจมอยู่กับความมืดมิด ประโยคที่คิงบอกกับผมเมื่อกี้แว่บเข้ามาในหัว ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ไม่คิดจะใส่ใจกับมันเลยสักนิด...
อ้าวววเวร ตบกูอีกไอ้เชี่ยนี่ แค่พูดไปตามความจริงก็ผิดเนอะ เพื่อนใครวะ ปอดแหกไม่ยอมรับความจริง รักก็บอกว่ารักเด้ บอกไปเลย !
.
.
มึงพูดถูกทุกอย่าง ...
เป็นกูเองที่ไม่กล้าอะไรเลยแม้แต่จะยอมรับในสิ่งที่คิด เป็นกูเองที่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง...เหตุผลแค่เพียงเพราะว่ากลัวที่จะต้องสูญเสียความสุขในวันนี้ไป...ก็แค่นั้น ผมคิดว่าแค่ได้อยู่แบบนี้ก็ดีเท่าไหร่ ได้แค่นี้มันก็มากเกินไปแล้ว.....
กลัวเหลือเกินว่าความสุขที่เคยมีในวันนี้ จะหายไป...
...เพราะผมมันก็แค่คนขี้ขลาดคนนึง ที่ไม่กล้าเผชิญหน้า..แม้กระทั่งหัวใจของตัวเอง
ตืดดด ตืดดด....
เหมือนผมจะเผลองีบไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆ สั่นเป็นสัญญาณเตือนว่ามีข้อความเข้ามาใหม่จะปลุกให้ตื่น ผมพลิกตัวก่อนจะคว้ามันมากดเปิดดูแทบจะทันที...
กูเล่นเกมจบแล้วนะ โหยๆ กว่าจะผ่าน แต่ก็ผ่านแล้ว
อย่าลืมพาไปเลี้ยงหนมด้วย !!
จาก : Boom
18/11/2008
1:12 น.
ทำไมมันเก่งจังเลยวะ เล่นแป๊บเดียวผ่านแล้ว -_-‘’ (ไม่น่าไปสัญญาแปลกๆ หาเรื่องเสียเงินไว้เลย คิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้วแฮะ เหอะๆ) ผมกดยิกๆ เข้าเมนูข้อความก่อนจะส่งตอบกลับไปเช่นกัน
เก่งจังว้ะ เล่นจบโคตรไว มึงโม้ป่ะเนี่ย ??
แต่ก็สัญญาไว้แล้ว เซ็งเลย วันหลังจะพาไป
กูง่วงละ ฝันดีนะ : )
ตัวเลือก
.
.
ส่ง
.
.
รอไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมาอีกฉบับ...
ฝันดีนะ : D
จาก : Boom
18/11/2008
1:15 น.
…………...
คงเป็นเพราะมึงแหละมั้ง ที่ทำให้คืนนี้กูนอนหลับฝันดี...
70%
เช้าวันต่อมา ผมตื่นตอนเก้าโมงเช้าเด๊ะ ไม่มีเศษวินาที...อ้อ เว่อร์ไป
อืมมม....นั่นแปลว่าผมไปโรงเรียนไม่ทันแน่ๆ -_______-‘’ มานอนบ้านไอ้คิง เผลอคิดว่าใกล้โรงเรียนเลยหลับสบายไปหน่อย(อีกเหตุผลหนึ่งก็คือเมื่อคืนนอนหลับฝันดี ฮ่าๆๆ) กะจะโวยมันอยู่ละที่ไม่ยอมปลุก แต่ปรากฏว่าพอเดินลงมาข้างล่างก็อีหลอบเดียวกันเลยครับ ไอ้คิงกำลังนอนหลับสบายน้ำลายยืด กอดหมอนข้างอยู่บนโซฟา พอผมปลุกก็เสือกแหกปากร้องว่า อย่าปล้ำกูๆ เอออออ !! กูไม่ปล้ำหรอก มึงหลอนจัดขนาดนั้นเลยเหรอวะ ท่าทางจิตตกของมันเริ่มทำให้ผมรู้สึกผิดอยู่นิดๆ ถึงจะแอบฮาก็เหอะ หึหึ
สุดท้ายพวกเราสองคนก็เลยรีบทำภารกิจส่วนตัวทุกอย่างให้เสร็จภายในเวลาอันรอดเร็ว และรีบบึ่งมาโรงเรียนทันที ผมใช้วิธีประจำในการลักลอบเข้าโรงเรียนเวลามาเรียนสาย นั่นคือการปีนรั้ว ฮ่าๆๆ ผมใช้สเต็ปเทพกระโดดข้ามมาอย่างคล่องแคล่ว ส่วนคิงมันเป็นเด็กดีครับ เห็นงี้ก็เหอะ มันไม่ค่อยได้มาปีนรั้วกับผมบ่อยนักหรอก ล่าสุดก็ครั้งที่แล้วที่ผมไปนอนบ้านมันนั่นแหละ(พอคิดดีๆ แล้วก็เหมือนผมพามันซวยเลยเนอะ -_-;;)
“มึงอ่า พากูซวยทุกรอบเลยว่ะ”
นั่นไง...
แต่คราวนี้ผมไม่เถียงหรอก เพราะมันดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงแฮะ
หลังจากเข้าห้องเรียนหลังจากที่เพื่อนเรียนกันมาได้สองคาบ ก็พอรู้ว่าวันนี้อาจารย์ป้าไปงามสัมมนาที่ต่างจังหวัด โคตรจะดีใจเหอะ !! รู้สึกแฮปปี้ในการเรียนขึ้นมาทันที ฮ่าๆๆ จากวิชาประวัติศาสตร์ที่เคยหลับทั้งคาบ พอรู้ข่าวก็เลยหลับแค่ครึ่งคาบหลังครับ ผมตั้งใจเรียนขึ้นใช่ม้า ??
พอผ่านช่วงเช้าไปได้(ซึ่งผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในการนั่งหลับ) ก็ได้ลงไปพักเที่ยงสักที ผมกับเพื่อนๆ ในห้องอีกกลุ่มใหญ่เดินลงมาถึงโรงอาการก่อนจะกวาดสายตาไปทั่ว หิวๆๆ ข้าวเช้าก็ไม่ได้กินมา อะไรตกถึงท้องตอนนี้ย่อยได้หมดแล้วมั้งเนี่ยยยย อา....กินอะไรดี วันนี้รู้สึกอาหารโรงเรียนน่ากินผิดปกติ ฮ่าๆๆ
ตัดสินใจได้ละ !
“สุกี้ร้านป้าชะม้อย !”
“เชี่ยบุช !! มึงแซงงงง”
“เปล่าาาาาาาาาเหอะ ไอ้เอ็มมึงดูดีๆ ดิ๊ เชือกรองเท้ากูหลุดแล้วมันกระเด็นมาอยู่ก่อนหน้าที่มึงจะเดินมาเมื่อกี้พอดีเนี่ย เห็นป่ะๆๆ ??” มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะครับ ดูเชือกรองเท้าผมดิ๊เลยมาตี๊สนึงจริงๆ !! แต่ไอ้เอ็มแม่งทำหน้าตาโคตรไม่เชื่อเลย
“มึงมั่วแล้วแหละบุช...”
“มั่วไรมึง ดูเหมือนกูจะกวนตีน แต่คราวนี้เปล่าจริงๆ หิวจริงๆ นะเนี่ย” คราวนี้ผมไม่ได้กวนตีนจริงจริ๊งงงง ใครเชื่อผมมั่งเนี่ย T^T
“งั้นมึงลองเพ่งลงมองดีๆ แล้วจะเห็น.... ก้มลงไปเลย ดูๆๆๆ”
หืมมมม ?? ผมก้มลงมองตามที่มันชี้ อืมม ผมก็มาก่อนมันอ่ะถูกแล้ว ไม่เห็นต้องเพ่งอะไรมากเลย
“ป้า ! เอาเหมือนเดิม ยี่สิบเลย”
=[]=! อ้าวเหี้ย
“สัดเอ็มมมมม !!” หลอกให้เผลอแล้วก็สั่งก่อนเฉยเลย นิสัยว่ะ !!
“ทีใครทีมันเว้ยยย อาทิตย์ที่แล้วมึงก็หลอกกูวิธีเนี้ยย”
“มึง !”
“ไม่ต้องเถียง ....ป้าครับเอาเผ็ดๆ นะ”
T____________T
แล้วผมก็ต้องเดินคอตกกลับมาต่อแถมอีกรอบ ! เพราะไอ้พี่ม.6 ที่อยู่ข้างหลังหน้าตาโคตรโหดอ่ะ ไม่กล้าพูดด้วยเลย กลัวถูกจับกิน ฮืออออ ดูพวกแม่งดิ อยู่ข้างหน้าๆ ได้ซื้อกันไปหมดแล้วเนี่ย สวรรค์เข้าใจมั้ยผมหิว T T’
ต่อแถวรอสิบนาทีผ่านไป คนแม่งไม่น้อยลงเล้ยย
โครกกกกครากกกกกกกกก
ไม่ต้องแสดงออกขนาดนั้นก็มั้ยไอ้ท้องบ้า -_-‘’ ดีนะที่โรงอาหารเสียงดัง กลบเสียงท้องร้องผมมิด อดทนรออีกนิด จะถึงแล้ว.....จะถึงแล้ว
จะถึงแล้ว !!
“บุช !!! แกไปกับฉันหน่อยยยยยยยย”
อยู่ก็มีใครบางคนมาฉุดผมออกจากแถวซะงั้น ผมจำเสียงแปร๋นๆ ของเธอได้ดีทีเดียว
“เหยยยยย อะไรของมึงเนี่ยไอ้พริ้ง ???”
“มานี่เร็ว ด่วนมากกกกกกกกกก มาคุยกันก่อน”
“โอ้ยยยย มึงให้กูแดกข้าวแดกน้ำนิดนึงก่อนได้ป่ะ หิวโคตรไม่ไหวแล้ว T^T เห็นใจกูเหอะ”
“ไม่ได้ !!!!!” แล้วพริ้งก็ตะโกนด้วยเสียงแปดหลอดจนผมต้องเอามืออุดหู มันจะอะไรกันหนักกันหนาวะเนี่ย ?? เฮ้ยยย... น้องอย่าเพิ่งแซงแถวดิ น้องงง !!!
“เห็นมั้ย แกออกแถวละ ต้องไปต่อแถวใหม่เสียเวลาอีก ไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้ว มานี่หน่อยยย”
“โหยยยย กูหิวไส้จะขาดเป็นท่อนนน” ผมพยายามส่งเสียงอ้อนวอนกลับไปเบาๆ เพราะตอนนี้ไม่อยากใช้พลังงานมากแล้ว หิวววว
“ไม่ได้ !!!!!!!”
“TT________TT”
ยัยผู้หญิงถึกที่หน้าตาน่ารัก ถึงแม้จะตัวไม่ได้สูงไปกว่าผมเลย แต่แรงมากกว่ามหาศาล มันฉุดผมจนต้องเดินตามต้อยๆ เหมือนทุกทีที่มันต้องการ วันนี้กูไม่มีแรงอยู่มึงยังจะแกล้งกูอีกนะ จำไว้เลยยย T^T’
ผมถูกลากมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องชมรมการแสดงที่ผมไม่เคยแม้แต่จะเฉียดเข้ามาใกล้แม้สักครั้งเดียว
หืมมมม ? มาทำไมเนี่ย ???
“มึงพากูมาที่นี่ทำไมอ่ะ ??” ผมเลิกคิ้วขึ้นถามอย่าไม่เข้าใจ แต่พริ้งกระตุกยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“เดี๋ยวก็รู้จ่ะ.............”
ท่าทางแบบนั้นของเธอคนนี้ ทำให้ผมชักเริ่มรู้สึกไม่ดี -_-‘’
“ทุกคน ! เค้าพาหนูน้อยหมวกแดงมาให้แล้วววววว !!”
พอเปิดประตูเข้าไปทุกคนก็หันมามองทางผมเป็นสายตาเดียว พี่ผู้หญิงที่กำลังจัดกองเอกสารอยู่ตรงมุมนู้น พี่ผู้ชายที่กำลังยกของอยู่ตรงนั้น พี่กะเทยที่กำลัง เอ่อ.....เต้นสะบัดอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ตรงนู้น หันมามองผมกันหมด และทุกคนพูดเป็นประโยคเดียวกันว่า......
“ยินดีต้อนรับหนูน้อยหมวกแดง !!!”
หนูน้อยหมวกแดง ???
หมายถึงใคร !!??
“ไม่ต้องงงไปหรอก ฉันหมายถึงแกแหละเพื่อนบุช ฮี่ๆๆ”
“กู ???” ผมชี้หน้าตัวเอง พลางกระพริบตาปริบๆ
“อื้มมมมมม ^______________^”
ไม่เอาเหอะ T^T หนูน้อยหมวกแดง...หนูน้อยหมวกแดงเนี่ยนะ หมายความว่าไง ใครก็ได้ช่วยบอกให้กระจ่างที เอาให้เคลียร์อ่ะเฮ้ย แต่ยังไม่ทันได้เจรจาอะไรกัน ก็มีอีกเรื่องนึงเข้าแทรกกลางคันเสียก่อน...
“พี่บุชชชช !! แฮ่กๆ....แฮ่ก....” เด็กผู้หญิงคนนึง ดูเหมือนจะอ่อนกว่าผมเล็กน้อย วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าพลางก้มลงหอบหายใจแฮ่กๆ รู้สึกเหนื่อยแทนจัง
“มีไรให้ช่วยครับน้อง ?” ผมถามออกไปตามมารยาท ทั้งๆ ที่ในใจก็เกรงๆ อยู่
“เพื่อนหนูมาสารภาพรักพี่อ่ะ !! เฮ้ย มึงออกมาดิ๊ !!!”
สารภาพรัก ?? เฮ้ยยย เอากันกลางแจ้งงี้เลยเหรอ ?
หลังจากที่น้องผู้หญิงคนนั้นตะโกนก็มีใครบางคนเดินออกมาจากหลังเสาตรงนั้น... มันทำให้ผมตกใจซ้อนสาม
ผมเห็น..............
“พี่บุชจ๋าาาาาาาา”
น้องผู้หญิงอีกคนที่รูปร่างเหมือนตุ่มกับโอ่งมังกรผสมกัน เธออ้วนและดำ(มากกกก) เธอกระโดดเข้ามาเกาะแขนผม ที่ตัวเล็กกว่าเกือบสิบเท่า ให้ตายเถอะซาร่า กูจะเป็นลม T^T!!!!
มันไม่จบแค่นั้นสิ.... ผมเห็นบูมกำลังเดินถือสมุดกองโตผ่านมาแถวนี้พอดี... อืมมม เหมาะเจาะกันจังเลยเนอะ !! วันนี้มันวันอะไรเนี่ยยยยย
100%
++++++++++++++++++++++++++++++++
ต่อแล้วววว นิดเดียวเองอ่ะ (อย่าเพิ่งด่ากัน T^T เพราะนี่ 30% ไง) ปั่นสุดๆ ไม่มีสาระอีกต่างหาก ถูกไล่ไปนอนแล้วด้วย
ข้อผิดพลาดทุกๆ อย่างทุกอย่าง แก้พรุ่งนี้ ={{}}= ไม่ไหวแล้ววววววว บ๊ายบาย จุ๊บๆ
อีดิท2.
โฮกกกกก มาดิทแบบเต็มๆ สักหน่อย ทำไมชอบเขียนอะไรให้พี่บุชงานเข้าตลอด ฮ่าๆๆ คงเพราะไม่รู้จะใส่อะไรลงไปดี พล็อตก็มีแค่คร่าวๆ จะเอาแต่ฉากหวานๆ ก็กลัวจะเลี่ยนเกิน(รู้สึกว่าเยอะแล้วด้วย -..-)
เมื่อวานปั่นตอนนี้กันสุดๆ เลย จนได้มาอัพ ดีใจมากก!!(กว่าจะปิดคอมก็สี่ทุ่มยี่สิบ ถูกด่าเลย ฮ่าๆๆ ขำๆ -_-;;;;) วันนี้ไปตัดผมมาด้วย เซ็งมาก เอ๋อเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ เพราะจะไปเข้าค่ายวันที่ 23-25 สามวันนั้นคงไม่ได้มาอัพกันเลยล่ะ =w=; จะพยายามปั่นตอนใหม่มาลงให้ภายในพรุ่งนี้ ไม่รู้จะได้เต็มตอนหรือเปล่าเลยแฮะ = =; เม้นก็ยังไม่ได้ตอบ การบ้านก็เยอะ แถมจะเข้าค่ายอีก มึนจริงๆ ไปก่อนนะทุกคน บ๊ายบายย เจอกันใหม่เมื่ออัพ =3=
ความคิดเห็น