ผจญภัยในโลกแห่งความฝัน

ข้อมูลเบื้องต้น

      นิยายเรื่อง......ผจญภัยในโลกแห่งความฝัน   
ณ.หอพัก รรประจำแห่งหนึ่ง มีหญิงสาวผู้หนึ่งเธออายุ 18 ปี เธอมีชื่อว่า ลิลลี่ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ลลิตา ทางบ้านเธอส่งให้เธอมาอยู่โรงเรียนประจำเพราะอยากให้เธอเก่งในด้านต่างๆ
   ในคืนหนึ่งเป็นคืนที่ทุกคนนอนหลับกันอย่างรวดเร็วเนื่องจากวันรุ่งขึ้นจะต้องไปโรงเรียนแต่เช้า ยกเว้นลิลลี่ที่เธอนอนพลิกตัวไปมาและถอยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
   เมื่อเธอตื่นมาอีกครั้งเธอจึงได้ยินเสียง กรี้ง กรี้ง กรี้ง เป็นเสียงออดโรงเรียนของเธอเพื่อใช้เรียกเด็กๆไปรวมกันในจุดต่างๆ และได้ยินเสียงประกาศดังมาจากโรงอาหาร  ขอให้นักเรียนทุกคนเก็บของมีค่าทุกชิ้นใส่กระเป๋าณรงค์มารวมตัวกันที่โรงอาหารพร้อมกันค่ะ เมื่อสิ้นเสียงประกาศทุกคนต่างแตกตื่นและลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจัดของใส่กระเป๋าอย่างไรเธอเองก็จัดของอย่างงงๆไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
     หลังจากที่ทุกคนจัดของกันเสร็จแล้วผู้ดูแลหอพักจึงพาเด็กๆลงจากหอ ณ ตอนนั้น ทุกคนดูเร่งรีบมากๆ บางคนก็ตื่นเต้นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
  .....ณ โรงอาหาร . ..
ทุกคน มารีบเร็วเข้าแถวแยกหญิงและชายเลยนะคะ ขณะที่ทุกคนกำลังจัดแถวให้เด็กๆอยู่นั้นเธอสังเกตเห็นรถบัสเป็นจำนวน 2 คันมีอยู่ 2 ชั้นณที่โรงอาหาร มีพวกคุณครูและเจ้าหน้าที่ดูแลหอพัก
   เมื่อจัดแถวเรียบร้อยแล้วคุณครูจึงบอกให้เด็กๆนำสัมภาระใส่ไว้ในใต้ท้องรถทุกคนทำตามอย่างว่าง่ายและเดินขึ้นรถไปอย่างเป็นระเบียบ ทุกคนเอาของมาให้พวกครูนะคะเดี๋ยวครูจะเอาไปใส่ที่ใต้ท้องรถและเดินตามกันมาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่ส่งเสียงเอะอะหรือเสียงดังนะคุณครูเอ่ย
   เมื่อขึ้นรถมาแล้วภายในรถมีเบาะนั่งคู่ 2 ที่ลิลลี่เธอได้นั่งอยู่กับคาเรน คุณครูได้บอกกับเด็กๆว่า คบแล้วใช่ไหมคะหาที่นั่งได้ครบทุกคนแล้วใช่ไหมงั้นเราออกเดินทางกันได้เลยถ้าทุกคนง่วงสามารถหลับได้เลยนะคะ ลิลลี่เธอสงสัยว่าตอนนี้กี่โมงแล้วเธอจึงเปิดนาฬิกาจากโทรศัพท์ดูก็พบว่าตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยงคืนเธอแปลกใจมากคุณครูบอกว่าถ้าใครง่วงสามารถหลับได้เลยเธอและเพื่อนจึงถอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
  เด็กๆ  ถึงแล้วค่ะ แต่เดี๋ยวคุณครูจะให้ลงไปทีละคนนะคะเริ่มจาก แถวหน้าสุดที่นั่งเบาะด้านนอกลงไปก่อนตามด้วยอีกคนคือเบาะในสุดนะคะ เริ่มจากทางซ้ายก่อนนะคะแล้วค่อยมาทางขวา 
 เมื่อทุกคนลงมากันครบแล้วตามด้วยคุณครู และคุณครูพูดว่า เดี๋ยวจะแจกสัมภาระให้กับนักเรียนคืนนะคะย้ำ ห้ามวางสัมภาระเอาไว้ที่ไหนเด็ดขาดไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าคุณคงไม่เตือนนะ ครับ/ค่ะ
 ลิลลี่เธอตกตะลึงกับสถานที่นั้นเพราะมันคุ้นๆแต่เธอนึกไม่ออกว่ามันคือที่ไหนเธอได้แต่ยืนงงสงสัยว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรและสงสัยว่าทำไมคุณครูต้องพามาที่นี่หนูนี่อาจเป็นการมาทัศนศึกษาแต่คุณครูอยากเซอร์ไพรส์ทุกคนหรือเปล่านะ คาเรนเอ่ย อย่าสงสัย
 นักเรียนคะ เดินมาเป็นคู่นะคะห้ามส่งเสียงดังห้ามพูดคุยกันแม้แต่นิดเดียวไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าคุณครูไม่เตือนนะคะ
 เด็กๆจับมือกันอย่างเป็นคู่และไม่มีใครเอ่ยปากพูดสักคำเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวของเขาานั่นเอง
  เมื่อมาถึงภายในสถานที่นั้นลิลลี่เธอก็เห็นเป็นหลังคาสามเหลี่ยมเป็นประตูเพื่อที่จะเดินเข้าไปแต่คุณครูกล่าวว่านักเรียนคะเดินเข้าไปทีละคนนะเดินเข้าไปเรื่อยๆห้ามหยุดพักเด็ดขาดและเมื่อเดินเข้าไปห้ามหันหลังกลับมามองเด็ดขาดเมื่อเดินพ้นประตูเข้าไปแล้ว 
    เมื่อถึงตาลิลลี่เดินเข้าไปเธอก็พบว่าภายในดูกว้างมากและสวยสะอาดตาพื้นจะนุ่มๆเหมือนปุ๋ยขนมสายไหม เธอเดินเข้าไปเรื่อยๆก็พบกับผู้คนที่แต่งตัวสวยสดงดงามและเธอก็มองมาที่ตัวเองจากที่เธอใส่แต่ชุดนอนแต่ตอนนี้กลับกลายเปลี่ยนเป็นชุดผ้าไทยที่หรูหรา
  เธอเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ และในขณะที่เธอเดินนั้นเธอรู้สึกหิวน้ำเป็นอย่างมากเธอจึงต้องการที่จะหาน้ำดื่มอย่างเร่งด่วนและแล้ว......
เธอก็เจอกับ ลำธารน้ำไหลเชี่ยวและเจอกับชายผู้หนึ่งแต่งตัวดูเป็นผู้ดีและมีอิทธิพลมากๆ
  แม่มาถึงลำธารเธอพูดกับชายพวกนั้นว่า  สวัสดีค่ะพอดีตอนนี้หนูหิวน้ำมากหนูขอดื่มน้ำจากลำธารนี้ได้ไหมคะ......ชายผู้นั้นพูดขึ้นว่า..ลำธารนี้เป็นของข้าข้าดูแลอยู่เจ้าล่ะเป็นใครเจ้าจะมากินง่ายๆอย่างนั้นหรือชายผู้นั้นเอ่ย
 ...แล้วหนูต้องทำยังไงบ้างคะถึงจะได้กินน้ำจากลำธารแห่งนี้  หญิงสาวเอ่ย
ฉันมีสิ่งหนึ่งให้เธอทำถ้าเธอทำได้เธอจะได้ดื่มน้ำจากลำธารแห่งนี้
  ฉันต้องทำยังไงบ้างคะหญิงสาวผู้นั้นเอ่ยอย่างตื่นเต้น 
 เธอเห็นครูน้ำตรงนั้นไหมชายผู้นั้นเอ่ยถาม 
  เห็นค่ะหญิงสาวตอบ เธอเห็นไหมว่าตรงนั้นน้ำไม่สะอาด ฉะนั้นฉันจะให้เธอทำความสะอาดคูน้ำตรงนั้นถ้าเธอทำเสร็จเมื่อไหร่เธอจะได้กินน้ำจากลำธารนี้ทันที ชายผู้นั้นเอ่ย
   ได้ค่ะ หญิงสาวตอบหลังจากนั้นเธอลงมือทำความสะอาดคูน้ำอย่างพยายามในคูน้ำนั้นมีทั้งกลิ่นเหม็นเน่าและมีขยะ  เธอเริ่มทำความสะอาดจนเสร็จเรียบร้อยจนคูน้ำน้ำสะอาด
  เสร็จแล้วค่ะ หญิงสาวเอ่ย มานี่เลยถ้าเสร็จแล้วเธอชวนดื่มน้ำอย่างมีความสุขได้เลยนะชายผู้นั้นเอ่ยพร้อมกับยกนิ้วให้
  ขอบคุณค่ะ  เมื่อเดินมาเรื่อยๆเธอรู้สึกเมื่อยมากๆและอยากพักผ่อนมากๆเดินมาอีกไม่กี่ก้าวเธอเห็นบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่งเธอรู้คุ้นตามากแต่นึกไม่ออกว่ามันคือที่ไหนกันแน่
  เธอจึงกะว่าจะไปพักผ่อนที่บ้านหลังนั้นก่อนเมื่อหายเหนื่อยแล้วจะเดินต่อ 
 เมื่อมาถึงหน้าบ้านเธอเห็นหญิงชราผู้หนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านตามลำพัง
   เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า สวัสดีค่ะหนูขอพักอาศัยอยู่ที่นี่สักพักนึงได้ไหมคะหนูเดินมาไกลและรู้สึกเหนื่อยมากๆ 
 คุณยายผู้นั้นพูดว่า บ้านหลังนี้เป็นบ้านของฉันฉันดูแลอยู่และเธอเป็นใครเธอมีสิทธิ์ที่จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หญิงชรากล่าว
หนูแค่จะมาพักแค่หายเหนื่อยค่ะถ้าหายเหนื่อยแล้วหนูจะรีบออกไปทันทีตอนนี้หนูหลงทางหนูไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนค่ะ หญิงสาวเอย
 งั้นก็ได้ถ้าเธออยากพักให้หายเมื่อยเธอก็ต้องทำตามที่ฉันบอก 1 อย่างถ้าเธอทำสำเร็จฉันจะให้เธอพักให้หายเหนื่อยหรือว่าจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ หญิงชรากล่าว ได้ค่ะ จะให้หนูทำอย่างไรบ้างคะ หญิงสาวเอยถาม ่
  ถ้าเห็นภายในบ้านนั้นไหมมันสกปรกทั้งบ้านเลยและก็มีผุพังด้วยถ้าเธอซ่อมแซมและทำความสะอาดฉันจะให้เธออยู่นานแค่ไหนก็ได้หรือจะอยู่ถาวรเลยก็ไม่ว่า หญิงชรากล่าวอย่างสุภาพ
ได้ค่ะหนูทำได้หญิงสาวเอ่ยยังตื่นเต้น 
 หลังจากนั้นเธอก็เริ่มทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูและซ่อมแซมบ้านโดยนักตะปูมาต่อใช้ค้อนทุบให้ติดกันตรงรอยผุพังเมื่อซ่อมเสร็จเรียบร้อยเธอก็ได้พักหายเหนื่อยตามที่เธอต้องการ
แต่.....เอ๊ะ........ในบ้านเราไม่มีอาหารนี่นา เธอมีเงินอยู่แค่ 50 บาทในตัวที่จริงรีบไปหาอาหารอย่างรวดเร็วเพราะเดี๋ยวจะไม่เสียก่อน
  เดินมาสักพักถ้าเห็นตลาดแห่งหนึ่งมีเซเว่นตั้งอยู่ และดูคุ้นเคยกับสถานที่นั้นมากๆ
  เมื่อเธอเดินเข้าไปในตลาด เธอก็เจอร้านยำร้านหนึ่งเธออยากกินมากแต่คนขายหายไปไหนไม่รู้และเขียนไว้หน้าร้านว่าถ้าอยากกินยำได้เลยตามใจชอบราคา 60 บาทแต่ถ้าเงินไม่เพียงพอคุณต้องทำความสะอาดเพิ่มและดูแลลูกค้าจนจบ เธออ่านแล้วเธอก็ทำตามเพราะไม่มีทางเลือก
    เมื่อเธอทำครบหมดแล้วเธอจึงออกจากตลาดและหาที่นั่งกินยำแต่ก็ไม่มีเธอจึงกลับบ้านเพื่อไปรับประทานยำ
  หลังจากที่เธอกินเสร็จเธอก็นำทำให้ล้างและเตรียมตัวจะเข้านอนพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางต่อในขณะนั้นเธอก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา
หวัอ...................เล่นเสียงสัญญาณเตือนภัยที่เตือนว่าทุกคนต้องไปซ่อนหรือตอนนี้กำลังมีเหตุ เธอรีบตามฝูงชนนั้นไปและเจอกับเจ้าของลำธารเจ้าของบ้านพวกเขาเรียกให้เธอไปหลบพวกเขาเหล่านั้นบอกทางหนีให้เธอรีบหนีออกไปอย่าวงว่องไว
   หลังจากนั้นเธอก็สะดุดกับก้อนหินก้อนหนึ่งเธอจะล้มลงในขณะที่เธอล้มเธอก็ได้ยินเสียง ขณะนี้เวลา...5:30 น ได้เวลาตื่นนอนแล้วค่ะ...เป็นเสียงฮอดบอกเวลาของโรงเรียนเธอนั่นเองเธอจึงลืมตาขึ้นมาพบว่าเธออยู่บนเตียงของหอพักและกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่นั่นเอง
................................

      จบบริบูรณ์