ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3
(Special: เปเปอร์ )
“เอาไป เชิญไปสวีตกันต่อเหอะ” ดูยัยนั่นท่าทางคิดว่าผมกับน้องเมจิจะไปออกเดตกันแน่เลย ดูทำหน้าเข้าสิอย่างกับถ้าสามารถเขมือบผมได้คงเขมือบไปนานและ ฮ่าๆๆ งั้นเล่นให้สมบทบาทหน่อยละกัน
“งั้นเราไปกันเถอะครับน้องเมจิ”
และเพื่อสมบทบาทผมก็เลยจับมือน้องเมจิและเดินไป ผมแอบเหลือบกลับไปมองเห็นยัยนั่นทำหน้าหงุดหงิดแล้วมีความสุขจริงๆ
พอพ้นสายตาเฟอร์แล้วผมก็ปล่อยมือน้องเมจิทันที
“อ๊ะ พี่เปเปอร์ ปล่อยมือเมจิทำไมคะ จับนานๆได้คะ เมจิไม่ถือ >.<”
“พี่ว่าเรารีบไปกันเถอะครับ เด๋วพวกเพื่อนๆพี่รอนาน ^^”คิดถูกคิดผิดนิ ที่จับมือน้องเค้า = =
“ก็ได้ค่ะT^T”
ผมพาน้องเมจิไปยังลานสนามบาสเกตบอลของชุมชนข้างโรงเรียน พอมาถึงผมก็เห็นพวกเพื่อนๆของผมมารออยู่แล้วสรุป ผมมาสายสุด = = ว่าแต่ทำไมคนมันเยอะอย่างกับมาดูศึกมวยกันเลย
“เห้ย ไอ้เปอร์ไมมาสายนิ”ไอ้เพนซ์ทักผมคนแรก
“อ่อ พอดีมีธุระนิดหน่อยว่ะ แล้วไอ้พวกนั้นมากันหรือยัง”ผมตอบพลางพยายามมองหาไอ้พวกแรพบิท
“ไอ้พวกนั้นยังไม่โผล่หัวมาเลยสักคน แล้วไอ้ธุระนิ ผู้หญิงหรือเปล่าวะ *0*”ไอ้เพนซ์พูดอย่างสนอกสนใจ มันน่าโดนเตะสักที
“เด๋วแกจะโดนมิใช่น้อย สถานการณ์อย่างนี้ยังมาสนใจเรื่องพวกนั้นอีก”ไอ้แฟรนด์พูดพร้อมกับกำหมัดเหมือนจะเอาจริง
“เห้ย ไม่พูดแล้วก็ได้วะ แค่นี้ก็ไม่ได้ งอนและ เชอะ T3T”งอนเป็นเด็กๆไปได้นะไอ้เพื่อนเวร
“ฉันหล่ะหมั่นไส้กับไอ้กับการทำปากอย่างกับเด็กไม่ได้ของดั่งใจของมันจริงๆ”แฟรนด์พูดพร้อมกับทำหน้าเหนื่อยหน่าย
“พวกมันมากันแล้ว”เป็นครั้งแรกที่เพื่อนผมอย่างไอ้ไพนส์จะพูดบ้าง
พวกมันมากัน 8 คนกะจะมารุมพวกผมเลยหรอเนี่ย ไอ้หัวหน้าตัวก็เท่ากับลูกแมว ยังคิดจะมาทำกร่างอีก และไอ้พวกลูกน้องของพวกมันอย่างกับขาดสารอาหารมากันอ่ะครับ แค่ไอ้แฟรนด์คนเดียวก็สบายแล้วหล่ะครับ
“พวกแกพร้อมตายกันหรือยัง”ไอ้หัวหน้าแกงค์พูดอย่างมั่นใจว่าครั้งนี้ต้องชนะแน่ๆ
“พวกฉันว่าพวกนายต่างหากหล่ะที่พร้อมตายกันหรือยัง”ผมพูดพร้อมกับทำหน้าตายียวนกวนประสาทมัน
“หนอยแหนะแก ย้อนหรอ งั้นพวกเราลุยกันเลย” ไอ้หัวหน้าก้างปลาสั่งลูกน้องพร้อมกับกระโจนมาที่พวกเรา
“น่าเบื่อชะมัด”ไอ้แฟรนด์พูดพร้อมกับเดินไปหาพวกมันอย่างไม่กลัวอะไร
และเพียงแค่ 5 นาที พวกมันก็ล้มระเนระนาดกันเป็นแถว เหอะๆ อนาถชะมัด
“ว้าวพี่ๆวีคเนสเทห์มากๆเลยค่ะ”
“หล่อบาดตาแถมยังเทห์สุดๆ ฉันอยากจะเป็นลม”
“สุดยอดไปเลยครับรุ่นพี่ *-*”
บรรดานักเรียนโรงเรียนผมที่มาดูต่างปลื้มที่พวกผมล้มพวกแรพบิทได้
ผมเดินไปหาหัวหน้าแกงค์ที่ตอนนี้ยับเยินมากเมื่อเทียบกับพวกผม
“แค่นี้ใช่ไหม มีอะไรอีกไหมคร๊าบบ”ผมพูดกับไอ้หัวหน้าแกงค์อย่างรู้สึกสงสารนิดๆ ฮ่าๆ
“ฝากไว้ก่อนเหอะแก ครั้งนี้ฉันแพ้แต่ครั้งหน้าพวกนายไม่รอดแน่”
“มันน่าอัดให้พูดไม่ได้ตลอดไปดีไหมนิ”ไอ้แฟรนด์พูดพร้อมกับเตรียมจะยำมันให้คาที่
“พอก่อนดีกว่าแฟรนด์ แค่นี้มันก็เละพอแล้วหล่ะ”ผมพูดพร้อมกับมองสภาพอันยับเยินของมัน ดูมันยังไม่เข็ดอีก
และเมื่อผมหันหน้าไปมองทางร้านไอศกรีมที่เปิดใหม่ตรงข้ามกับสนาม ก็เห็นเฟอร์มองมาที่ผมและก็รีบกลับไปคุยกับเพื่อนของเธอต่อ ดูแล้วตอนนี้เธอคงกำลังมีความสุขกับไอศกรีม แต่ทำไม เห็นแล้วหงุดหงิดจัง ต้องขัดขวางความสุขของยัยนี่ซะแล้วสิ = =
“พี่เปอร์คะ วันนี้ไปส่งเมจิที่บ้านได้ไหมคะ น้องกลัวพวกมันจังเลยค่ะ นะคะ”น้องเมจิขอร้องผม แต่ผมมีอะไรต้องทำแล้วนี่ครับ = =
“วันนี้พี่คงไปส่งน้องไม่ได้แล้วหล่ะครับ พี่มีธุระด่วนต้องไปทำ งั้นพี่ฝากให้พี่เพนซ์ไปส่งแทนนะครับ เห้ย ไอ้เพนซ์ ฉันฝากแกไปส่งน้องเมจิให้หน่อยได้ไหม”ผมถามไอ้เพนซ์ พลางมองไปยังร้านไอศกรีม
“ได้สิคราฟ ดีซะอีกผมจะได้มีเพื่อนกลับบ้าน ไกลับกับสาวสวยซะด้วย ว้าว *0*”ไอ้เพนซ์ตอบ ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนรัก ^^
“แต่พี่เปอร์คะ เมจิอยากกลับกับพี่นิคะ T^T”เมจิยังพยายามที่จะให้ผมไปส่งอยู่
“ไว้ครั้งหน้าละกันนะครับ วันนี้พี่ไปส่งไม่ได้จริงๆ ฝากด้วยนะเพนซ์”ผมพูดพลางมองไปยันร้านไอศกรีม ดูยัยนั่นหัวเราะทีไรแล้วทำไมมันถึงอยากจะเข้าไปก่อกวนทุกทีเลยนิ
“งั้นเปอร์ ฉันกลับก่อนนะ โชคดีเว้ยเพื่อน”ไอ้เพนซ์พูดเสร็จก็กอดคอน้องเมจิและเดินจากไปอย่างมีความสุข
“งั้นพวกเราก็กลับก่อนละกัน บาย”ไอ้แฟรนด์บอกลาและก็ลากไอ้ไพนส์ไปด้วย
จะว่าไปพวกเพื่อนๆของผมนี่ก็ใช้ได้เหมือนกัน เพราะเวลาสุขเราก็สุขไปด้วยกัน ทุกข์เราก็ทุกข์ไปด้วยกัน ดูอย่างวันนี้สิครับ ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไปผมคิดว่าอาจจะไม่ชนะก็ได้ อย่างนี้ใช่ไหมครับที่เขาเรียกว่าเพื่อนแท้
เอาหล่ะตอนนี้ก็เหลือผมคนเดียวแล้ว เฟอร์เซีย เธอไม่มีทางทานไอศกรีมอย่างสงบแน่ ฮ่าๆๆ
(จบ Special : เปเปอร์)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น