ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2
ตอนที่ 2
ในห้องน้ำ
“อ๊วกกกกก”= =
จะไม่ให้อ๊วกได้ไงคะ เล่นกินแป๊บซี่น้ำปลาไปตั้งหลายอึก T^T
คิดแล้วแค้นค่ะ จะแก้แค้นก็ไม่เคยสำเร็จ ไมไอ้ลิงนั่นมันถึงฉลาดนัก ฮือๆๆ ไม่เป็นไรครั้งหน้าต้องไม่พลาดแน่ๆ หุๆ อ๊ะรีบเข้าห้องเรียนดีกว่าสายแล้ว
“หายไปไหนมา ประภัสสร เธอเข้าห้องสายตั้ง 10 นาที”แวกก ทำไมฉันลืมไปเลยว่าคาบนี้เป็นคาบของอ.พรสมัย อาจารย์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ที่เข้มงวดเรื่องระเบียบเป็นอย่างมาก ฉันจะรอดไหมนิ
“คือขอโทษค่ะ หนูแวะไปส่งของให้อ.ประภาพรมาค่ะ”โกหกเรื่องทางการหน่อยจะได้ฟังขึ้น อิอิ (หนูๆอย่าเลียนแบบฉันนะคะ) เพราะขืนบอกความจริงไป คงต้องซัดทอดยาว และคงอับอายถ้าเพื่อนๆรู้ว่าฉันกินไอ้นั่นแน่ๆ = =
“งั้นคราวหน้ามาเร็วๆหน่อยละกัน กลับไปนั่งที่ซะ”อ.ไมทำเสียงดุอ่ะคะ หนูกลัว = =
และเมื่อฉันมาถึงที่นั่งก็เจอไอ้ตัวต้นเหตุให้ฉันเข้าห้องเรียนสาย หนอยแหนะ ดูมันทำหน้าสิ ช่างกวนอะไรอย่างนี้
“หายไปไหนมาครับ คุณเมท โกหกไม่เนียนเลยนะครับ”หนอยแหนะ เข้ามาแล้วก็ทำให้หงุดหงิดเลยนะ - -**
“ไปไหนก็เรื่องของฉัน”
“ไม่ได้นะครับ เรื่องของคนของผม ผมต้องรู้ทุกเรื่องนะครับ^^”ไอ้ลิงพูดพร้อมกับอมยิ้ม
“ถ้าฉันไปขี้มา ต้องรายงานไหมคะ”- -*
“รายงานก็ดีนะครับ ^^” แหมะ ประชดเฟ้ย
“ ฉันประชดเฟ้ย“
“^^”
“คู่นั้นตั้งใจฟังอาจารย์ด้วย มองหน้ากันอยู่ได้ เด๋วฉันหักคะแนนจิตพิสัยทั้งคู่ดีไหมนิ”
ง่ะ ขอโทษคร่า T0T
“เห้อออ จบคาบนี้สักที”บิดขี้เกียจนิดๆ มะกี้แอบนอน แง่มๆ
“ตั้งใจเรียนจังเลยนะเธอ^^”แหนะ ไอ้ลิงแขวะ
“ใช่ ถ้าไม่ตั้งใจเรียนจริงไม่อยู่ห้องนี้หรอกจ่ะ^^” หุๆๆ
“น้ำลายเธอยืดอยู่อ่ะ = =เช็ดหน่อยก็ดีนะคร๊าบบ”
“จริงหรอ”เอามือป้ายปาก แง๊น่าอายที่สุด
“ฮ่าๆๆๆ เธอนี่ตลกจริงๆเลย หลอกง่ายจริงๆ กร๊ากๆๆ”ไอ้ลิงหัวเราะ = =
“นาย หลอกฉันหรอ O.O”
“ใช่ ไงครับ ยัยเอ๋อ ฮ่าๆๆๆ”
“แกตายแน่ ไอ้ลิงกัง”
“โอ๊ะโอ OoO”
ฉันหยิบกระเป๋าของฉันแล้วตั้งใจจะฟาดใส่เปเปอร์ แต่แล้วก็มีคนขัดจังหวะสักก่อน
“เฟอร์เธอจะทำอะไรเปเปอร์หน่ะ O_O”ยัยแครอทขัด
“ฉันจะฆ่ามานน”โกรธมากก อย่าหลบนะ
“ช่วยผมด้วยคร๊าบบบบ *0*”แหนะ ทำตาเว้าวอนหรอ
“เฟอร์ใจเย็นๆสิ ค่อยๆคุยกันอย่าใช้กำลังกันเลยนะ0.0”แครอทเว้าวอน
“แครอท ไมไปช่วยไอ้ลิงนั่นหน่ะ เธอเพื่อนฉันนะ = =”
“ฉันกลัวใบหน้าเขาจะเสียโฉมอ่ะ= = แล้วถ้าเธอทำอะไรเขา เธออาจจะเป็นอันตรายได้นะ แฟนคลับของเปเปอร์เธอก็รู้นิว่าเยอะขนาดไหน”
จริงด้วย อีหมอนั่นแฟนคลับเยอะมากเลย และถ้าหากฉันเผลอตัวไปทำร้ายเขา ใบหน้าที่ไร้ความสวยของฉันอาจจะต้องยับเยินไปกว่านี้แน่ๆ คิดแล้วก็กลัวนะนี่
“งั้นพอก่อนก็ได้ แต่ถ้ามีคราวหน้าอีก ไอ้ลิงแกไม่รอดแน่ = =”
“กลัวแล้วคร๊าบบ *0* แต่ยังไงเย็นนี้เธอห้ามเบี้ยวนะ เรายังมีสัญญาต่อกันอยู่นะครับ” ใช่สิฉันเป็นรองหมอนั่นอยู่นิ
“รู้แล้วน่ะ ฉันไม่เคยผิดสัญญาใครอยู่แล้วแหละ”
“แน่ใจหรอ ทีตอนเที่ยงยังคิดจะเบี้ยวอยู่เลยนิครับ คุณเฟอร์ฟิวใช่มะ เห็นเพื่อนๆคุณเรียกกัน”
“อันนั้นฉันลืมย่ะ และเฟอร์ฟง เฟอร์ฟิวน่ะไม่ใช่ชื่อฉัน ฉันชื่อเฟอร์เซียเรียกให้มันถูกหน่อย”
“พอแล้วๆทั้งคู่ นี่ฉันยังอยู่ตรงนี้อยู่เลยนะ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว -*-“แครอทขัด
และฉันกับไอ้ลิงก็หยุดสงครามประสาทชั่วคราว เห้ออ แค่ตอนกลางวันยังทำแสบกับฉันไว้มาก ตอนเย็นฉันจะรอดถึงบ้านไหมนิ กลุ้ม= =
15.00 น
อ๊อดดดดด
เห้ออ ทุกทีได้ยินเสียงออดเลิกเรียน ฉันจะรู้สึกกระดี๊กระด๊า ลั๊ลลากลับบ้าน แต่วันนี้กลับกัน ฉันไม่อยากให้ถึงเวลาเลิกเรียนเลย
“เมทครับ ถือเป้ให้ผมหน่อย^^”
ว่าแล้วก็งานเข้าเลย และไอ้เป้นี่มันสะพายหลังไม่ใช่หรอ แล้วเอามาให้ฉันถือทำไม - -* แต่เถียงไปก็เหนื่อยเปล่าๆ สู้เงียบๆรีบๆทำให้มันเสร็จๆไปวันๆดีกว่า = =
เราเดินมาตามทางสวนของโรงเรียนโดยไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่ง
“พี่เปเปอร์ >.< เมจิรอตั้งนานค่ะ อ๊ะ แล้วพี่สาวคนนี้เป็นใครทำไมมากับพี่เปเปอร์ได้คะ”หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มถามอย่างสงสัย มองมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาต
และฉันจะมีชีวิตรอดกลับไปไหมนิคะ
“อ๋อ เป็นคนรับใช้ชั่วคราวของพี่เองแหละครับ แหะๆ ขอโทษที่ให้รอนะครับ น้องเมจิ”เอ๊ะ ไอ้ลิงเรียกอย่างนี้ฉันเสียหายหมด ดูสีหน้าของยัยเมจงเมจิกสิ เหมือนกำลังกลั้นหัวเราะฉันอย่างนั้นเลย = =
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง เมจิก็ว่า พี่เปเปอร์คงไม่มีรสนิยมต่ำไปชอบยัยหน้าจืดนี่หรอกนะ หุๆ”
“งั้นวันนี้เธอทำงานแค่นี้แหละ หมดหน้าที่เธอและขอเป้คืนด้วยครับ ^^”ไอ้หล่อพูดพร้อมกับเลิกคิ้ว ช่างกวนประสาทสุดๆ = =
“เอาไป เชิญไปสวีตกันต่อเหอะ”ทำไมรู้สึกตงิดๆที่ใจแปลกๆ และดูสิพอใช้งานเสร็จก็ไล่อย่างกับหมูกับหมาเลยนะ และยัยเมจิบังอาจมาว่าชั้นว่ายัยหน้าจืด หน้าหล่อนก็จืดพอกันแหละย่ะ บางทีชั้นอาจจะสวยกว่าด้วยต่างหาก(ชมตัวเองมากไปหน่อยแล้วยัยเฟอร์ = =)
“งั้นเราไปกันเถอะครับน้องเมจิ”
และนายเปเปอร์ก็เดินจูงมือน้องเมจิไปตามทางสวนของโรงเรียน อยากจะรู้จังถ้าปล่อยมือแล้วยัยเมจิจะหลงหรือไง ทางเดินในสวนก็มีคนอยุ่น้อยนิด ขัดลูกตาสุดๆ หึ้ย
เอ๊ะแล้วฉันจะหงุดหงิดไปทำไมนิ ใช่แล้วตอนนี้ฉันควรจะดีใจที่ได้เป็นอิสระสักที ว่าแต่เพื่อนๆฉันกลับกันหมดหรือยังนิ ว่าจะชวนไปกินไอศกรีมร้านเปิดใหม่ข้างโรงเรียน พอดีมีบัตรลด 50 เปอร์เซน อิอิ
เมื่อฉันเดินมาถึงห้องเรียน ก็เห็นแต่ยัยวิปครีมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องคนเดียว อ๊ะ คนอื่นๆหายไปไหนหมดนิ
“เห้ ครีม คนอื่นหายไปไหนหมดหล่ะ”ฉันถาม
“อ๋อ เห็นวันนี้พวกวีคเนสถูกนัดท้าดวลกับพวกแรพบิทคู่แข่งโรงเรียนอังการูมอ่ะ พวกเพื่อนๆก็เลยรีบออกไปดูกันหมดเลย เห็นบอกว่าถ้าแพ้จะต้องส่งน้องเมจิให้พวกมัน พวกวีคเนสเลยอาสาช่วยน้องเค้าอยู่”ยัยวิปครีมพูดพลางอ่านหนังสือเรียนไป
“ว่าแต่เธอไม่ไปดูกับเพื่อนๆหรอ”ฉันถาม เพราะทุกทียัยวิปครีมก็คลั่งไคล้พวกนั้นมาก แต่แปลกทำไมครั้งนี้ถึงไม่ไป
“อ่ะที่จริง ฉันก็อยากไปอยู่แหละ แต่วันนี้ฉันต้องนั่งสรุปบทเรียนไปให้คุณแม่ดู เพราะเทอมที่แล้วฉันก็สอบได้ที่สุดท้ายที่ได้เข้าห้องนี้มา ก็เลยต้องขยันกว่าเดิมหน่อยแหละ แหะๆ”ยัยวิปครีมพูดไปพร้อมกับทำสายตาเศร้าๆ เห้ออ สงสารเพื่อนรัก
“งั้นเสร็จแล้วเราไปกินไอศกรีมร้านข้างๆโรงเรียนกันนะ เห็นเปิดใหม่แล้วอยากไปลองทานดู >.<”
“ได้ๆ แล้วเธอชวนริซ่ากับแครอทหรือยัง O.O”วิปครีมถามพลางจดสรุป
“ฉันไม่เห็นทั้งคู่เลย สงสัยคงไปดูพวกวีคนงวีคเนสด้วยหล่ะมั้ง ไว้คราวหน้าค่อยชวน วันนี้เราไปกัน 2 คนหล่ะกัน”ฉันตอบ คิดแล้วก็โกรธยัย 2 คนนั้นที่ทิ้งยัยวิปครีมให้อยู่คนเดียว ชิ
ว่าแต่ยัยเมจินั่นทำไมถึงได้มีแต่คนแย่งกันหล่ะ แล้วพวกวีคเนสทำไมต้องอาสาไปช่วยยัยนั่นด้วยนะ คิดแล้วก็สงสัยอยู่นิดๆ แต่ช่างเถอะ วันนี้ฉันจะต้องทานไอศกรีมอย่างน้อย 2 ถ้วยเป็นอย่างต่ำ อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น