[Fic Rockman Zero] The Guardian Nurse Angelo (yaoi)

ตอนที่ 9 : ตอนที่8 ฮาร์เปีย และหญิงสาวปริศนา

ตอนที่8 ฮาร์เปีย และหญิงสาวปริศนา

"ฉันคิดว่านี้เป็นแผนของฮาร์เปีย..." ไซเบอร์เอลฟ์สีฟ้ากล่าว

"ที่นายเคยเล่าว่าเป็นลูกคนโต?" ร่างสีแดงที่ยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่กล่าว

"ใช่... ฮาร์เปียรู้ดีว่าแองคุงน่ะรักไซเบอร์เอลฟ์มากขนาดไหน"

"แล้วนายคิดว่าพวกนั้นจับแองเจโล่ไปทำไม?"

"ก็... แองคุงอยู่มานานกว่า100ปี เขามีมันสมองของนักวิทย์ พยาบาลแสนสุดจะแม่พระของปวงประชา พี่ชายสุดดุแต่เป็นที่รักของเด็กๆ แล้ว... รู้สึกว่าจะเป็นแม่สุดรักสุกหวงของก็อปปี้เอ็กซ์ด้วยสิ"

"อันสุดท้ายยังไงนะ?"

"อืม... ซิเอลบอกว่าก็อปปี้เอ็กซ์น่ะรักแองคุงเหมือนแม่น่ะ"

"งั้นฉันคิดว่าแองเจโล่คงจะปลอดภัยดี"

"ใช่ แองคุงน่ะปลอดภัยแน่... แต่คืนนี้นายน่ะเสร็จฉันแน่ หึๆ" เอ็กซ์ยิ้มอย่างชั่วร้าย

"เอ็กซ์ ไม่ใช่เวลานะ" เซโร่ว่าพลางถอยห่างจากไซเบอร์เอลฟ์

"อืม~" เปลือกตาของร่างสีขาวค่อยๆเปิดออก แล้วลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะพบว่าตนเองอยู่บนเตียงในห้องเก่าของตน ส่วนตัวเขาก็อยู่ในชุดคลุม?

"ชุดคลุมหรอ?" แองเจโล่ถามตัวเอง ก่อนจะสำรวจตัวเองต่อ แล้วก็พบว่าตนไม่ได้มัดผม

ไม่นานประตูห้องของเขาก็ถูก

"ตื่นแล้วหรอ?" โดยร่างหนึ่งที่เปิดประตูเข้ามา

"เลกะ?" แองเจโล่หันไปยังเจ้าของเสียงแล้วก็ต้องแปลกใจเล็กน้อย เพราะคนที่เข้ามาควรจะเป็นร่างสีคราม แต่กลับเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลดวงตาสีแดงแทน

"มองอย่างกับเห็นผี" เด็กหนุ่มกล่าวเสียงนิ่ง

"เลกะ... ทำไมไม่ใส่ชุดเกราะล่ะ?"

"ก็... ช่างมันเถอะ! ลุกขึ้นมาได้แล้ว!" คนโดนถามหน้าขึ้นสีขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะดึงแองเจโล่ขึ้นจากเตียง แล้วลากออกจากห้องไป

"ด เดี๋ยวสิเลกะ!" แองเจโล่พยายามจะเดินให้ทันอีกฝ่าย แต่น่าแปลกที่เขาไม่สามารถทำได้ เขาจึงต้องวิ่งแทน



ในที่สุดแองเจโล่ก็ถูกลากมาจนถึงห้องนั่งเล่น ที่มีร่างอีกสี่ร่างนั่งรออยู่ บอกตามตรงว่านี้เป็นครั้งแรกที่เขาโดนลากจนหอบ

"พี่แอง!!!" โดยไม่รีรอ ร่างสี่ร่างที่ว่าก็กระโจนมาสวมกอดเขาเต็มแรง จนคนโดนกอดตกใจ แต่ที่ตกใจมากกว่าคือการที่ร่างทั้งสี่ไม่ได้สวมเกราะ

"น้องฮาร์ป? เลเวียจัง? หนูเฟฟน์? แฟนธ์คุง?" แองเจโล่มองทั้งสี่อย่างสงสัย

"พี่ออกไปทำไมครับ! รู้ไหมครับว่าพวกผมเป็นห่วงแค่ไหน!" เด็กหนุ่มผมบลอนด์ทองดวงตาสีเขียวกล่าวอย่างเคืองๆ

"พี่รู้ไหมค่ะว่าหนูเหงามากเลยนะ! ตอนที่พี่ไม่อยู่น่ะ!" เด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลดวงตาสีฟ้ากล่าวน้ำตาคลอเบ้า

"พี่รู้ไหมครับว่าผมน่ะคิดถึงพี่มากเลยนะ! อย่าไปแบบนี้อีกนะครับ!" เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลดวงตาสีแสดว่าพลางสะอื้นเล็กน้อย

"พี่แองครับ อยู่กับพวกเราอย่าไปไหนอีกนะครับ" เด็กหนุ่มผมสีบลอนด์ทองดวงตาสีครามเข้มจนเกือบดำกล่าวด้วยสายตาวิงวอนที่ปนไปด้วยความเศร้า

"ทุกคน..." แองเจโล่กอดกลับร่างทั้งสี่อย่างอ่อนโยน

"เอาล่ะๆ กอดกันมานานพอแล้ว=_= ปล่อยให้แองเจโล่พักบ้างเถอะ" ชายหนุ่มที่มองดูเหตุการณ์อยู่กล่าวพลางดึงแองเจโล่ออกมาจากอ้อมกอดของร่างทั้งสี่ แล้วพาเขาไปนั่งที่โซฟาในห้อง ก่อนเจ้าตัวจะเดินไปยังห้องครัว

"เอ่อ... ทำไมวันนี้ทุกคนแต่งกันแบบนี้ล่ะครับ?" แองเจโล่ถามหลังจากที่ร่างทั้งสี่นั้นกันกระจายไปตามโซฟาภายในห้อง โดยฮาร์เปียนั่งกับแฟนธ่อม และเฟฟเนอร์นั่งกับเลเวียธาร

"ก็พี่ชอบแบบนี้มากกว่าไม่ใช่หรอคะ?" เลเวียธารถาม

"แบบนี้?" แองเจโล่เอียงคอมองอย่างสงสัย

"ก็พี่เคยบอกนี้ครับ ว่านานๆทีพวกเราน่าจะมาดื่มชากันแล้วก็ผ่อนคลายคุยอะไรเล่นกันเหมือนกับมนุษย์ธรรมดาน่ะ" แฟนธ่อมตอบ

"เอ๊ะ? แต่ว่าคนที่ผมพูดเรื่องนั้นด้วยน่ะ..."

"ครับ! เป็นความคิดของมาสเตอร์ครับ!" เฟฟเนอร์ว่าอย่างกระตือรือล้น

"ม มาสเตอร์หรอ?" 'เลกะอะนะ?'

"แถมมาสเตอร์ยังเป็นคนทำขนมเองด้วยนะครับ" ฮาร์เปียว่าด้วยรอยยิ้ม

"หรอครับ..." 'เลกะทำขนม? จะกินได้ไหมเนี้ย?...'

ในไม่กี่นาทีต่อมา ชายหนุ่มดวงตาสีแดงก็เดินเข้ามาพร้อมรถเข็นที่เต็มไปด้วยชุดน้ำชาและขนมอบ

"หอมจัง~" เฟฟเนอร์เริ่มน้ำลายสอ

"ฮะๆ หนูเฟฟน์ก็^^" แองเจโล่หัวเราะก่อนจะลุกขึ้นไปช่วยชายหนุ่มเสิร์ฟน้ำชาและขนม

"ว้า~♡ พายแอปเปิ้ลจ้า~" เลเวียธารตาเป็นประกายเมื่อเจอเข้ากับขนมหวานของโปรด

"กินได้ใช่ไหมเลกะ?" แองเจโล่กระซิบกับร่างข้างๆ

"อาจจะอร่อยไม่เท่าที่เจ้าทำ... แต่ก็... กินได้แหละน่ะ" คนโดนถามก็เบือนหน้าหนีเล็กน้อยพลางตอบอย่างอายๆ

"ครับๆ" แองเจโล่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ใจจริงอยากจะลูบหัวอีกฝ่ายมาก แต่ถ้าทำก็กลัวว่าจะถูกสงสัย

"พี่แองไม่ทานหรอครับ? อร่อยมากเลยนะครับ" แฟนธ่อมกล่าวก่อนจะยกชาขึ้นดื่ม

"ไม่เป็นไรครับ พวกเธอท่านเถอะ"

"แน่ใจหรอครับพี่? มีทาร์ตไข่ของโปรดพี่ด้วยนะ" ฮาร์เปียทำเสียงยียวน

"อึก! ท ทาร์ตไข่..." แองเจโล่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ 'ของโปรดตลอดชีวิต~ อยากกินอะ!'

"ม ไม่เป็นไร พวกเธอทานกันให้อิ่มเถอะ^^; เดี๋ยวผมไปชาร์ตแสงเอา" 'ฮือๆ ทาร์ตไข่จ้าT^T'

"..." เหล่าผู้พิทักษ์หันมามองหน้ากันอย่างหนักใจ เล่นเอาทั้งห้องตกลงสู่ความเงียบงัน

"แองเจโล่... เจ้าไม่ได้อยู่ที่นี้ในฐานะผู้พิทักษ์... แต่เป็นเชลย..." ร่างข้างๆเขากล่าวเสียงเย็นชา ต่างจากดวงตาที่ฉายแววปวดร้าวอย่างเห็นได้ชัด

"หะ?" แองเจโล่เบิกตาเล็กน้อย

"เราไม่รู้ครับ... ว่าเซโร่ทำอะไรกับระบบของพี่ พวกนักวิทยาศาสตร์ก็บอกว่าระบบของพี่มันไม่มีอะไรผิดปกติด้วย" ฮาร์เปียว่าพลางขมวดคิ้ว

"แน่นอนครับ ระบบของผมปกติดีทุกอย่าง มันเป็นแบบนี้มา100ปีแล้ว และก็จะเป็นแบบนี้ต่อไป ตามที่นายท่านเซโร่ได้ตั้งโปรแกรมเอาไว้" แองเจโล่กล่าวอย่างหนักแน่น ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของทั้งห้าร่าง

"เฮ้อ~ ถ้ายังเป็นแบบนี้กันอยู่อีกล่ะก็ ผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน" แองเจโล่ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหยิบทาร์ตไข่ไปหนึ่งลชิ้นจากจานบนโต๊ะ ก่อนออกจากห้องไป















ห้องทดลองของนีโออัลคาเดีย

"ท่านแองเจโล่! มาทำอะไรที่นี้ครับ!?" นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งกล่าวอย่างตกใจ ก่อนนักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆจะพากันตกใจด้วย

"ไม่ต้องเรียกท่านหรอกครับ มาสเตอร์ให้ผมอยู่เป็นเชลยไม่ใช่หรอ?" แองเจโล่ว่าพลางเดินเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าเฉยเมย

"งั้นทำไมคุณถึงมาที่นี้ล่ะ?" นักวิทยาศาสตร์อีกคนถาม

"มาหาอะไรเล่นแก้เบื่อนิดหน่อยน่ะครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่สร้างอาวุธหรือหนีออกไปหรอก ไม่ต้องกังวลไปนะ^^;" แองเจโล่กล่าวพลางเหงื่อตก เมื่อเห็นคนรอบข้างทำสีหน้าลำบากใจ

"อย่าพยายามทำสองอย่างหลังนะค่ะ ไม่งั้นพวกเราลำบากแน่"

"ครับๆ" แองเจโล่ว่าพลางเดินไปดูของต่างๆภายในห้อง ก่อนสะดุดตาบวกอึ้งกับร่างหนึ่งที่นอนอยู่ในแคปซูลเข้า จนนิ่งข้างไปนานสองนาน จนนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งสังเกตุเห็นปฏิกิริยาของร่างสีขาวจึงเข้าไปกล่าวว่า

"นั้นน่ะเป็นร่างจำลองที่พวกเราสร้างขึ้นครับ"

"ร่างจำลอง?" แองเจโล่หันมาถามพลางเอียงคอมองคนพูดอย่างงงๆ

"ครับ พวกเราใช้ข้อมูลที่รวบรวมได้สร้างมันขึ้นมา เผื่อจะทำให้ฝ่ายต่อต้านสับสนกับตัวจริงแล้วเข้าไปแทรกแซงได้"

"มันหรอ..." แองเจโลกล่าวเบาๆพลางคิ้วกระตุกตรงคำว่า'มัน'

"แต่ถึงแม้ว่าพวกเราจะสร้างมันออกมาได้เหมือนตัวจริงก็ตาม พวกเราก็ไม่สามารถทำให้มันขยับได้อย่างที่ควร ถ้าจะให้พูดตรงๆมันก็คงแค่ขยะราคาแพงเท่านั้นล่ะครับ"

"ถ้างั้นผมขอร่างนี้ได้ไหมครับ?" แองเจโล่ถามด้วยรอยยิ้มที่เหลืออด 'กล้าดียังไงถึงได้พูดออกมาแบบนั้น...'

"เชิญเลยครับ เพราะยังไงเราก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์จากมันอยู่แล้ว" ว่าจบก็เดินออกไป

"เอาล่ะ ไหนดูหน่อยสิ อืม~ เพราะวัสดุไม่เหมือนของร่างจริงสินะ ดูแล้วคงจะหนักเกินไปเลยขยับไม่ค่อยได้ แถมระบบนี้คงจะลอกพวกน้องฮาร์ปมาอีก ไม่แปลกหรอกที่จะมีปัญหา" แองเจโล่ว่าหลังจากสแกนร่างตรงหน้า

"ถ้าทำให้ร่างเบาลงได้ล่ะก็... จริงสิ! ถ้าใช้เจ้านั้น! หึๆ คืนนี้คืนเดียวก็เรียบร้อย" แองเจโล่ยิ้มก่อนจะเข้าไปหาของภายในโกดังเก็บงานประดิษฐ์เก่าๆ

"อืม... แล้วเราจะรู้สึกผิดทีหลังไหมล่ะเนี้ย?"















วันต่อมา....

ทางลับใต้ดิน

เหมือนโชคชะตานำพามาให้สองพ่อลูกอย่างเซโร่และฮาร์เปียได้มาบรรจบพบเจอกันเป็นครั้งแรก...

แต่อนิจา... หลังจากที่เจ้าลูกชายคนโตแนะนำตัวจบ... แทนที่มันจะวิ่งเข้าไปโอบกอดพ่อของตัวเองด้วยความคิดถึง... มันกลับพุ่งเข้ามาจะฟันคอซะอย่างงั้น!!!

_______________

นอกเรื่องแป๊บ

"บรรยายอะไร? พอเหอะ!" เอ็กซ์ว่าจบก็ตบหัวไรท์ไปหนึ่งที

"เจ็บนะเว้ย!" ไรท์จะตบหัวเอ็กซ์กลับ แต่เอ็กซ์หลบทัน

"ว๊ายๆ ไม่โดน" เอ็กซ์วิ่งหนีไป

"อย่าหนีสิเห้ย!" ไรท์วิ่งตาม

"ทำเป็นเด็กๆไปได้นะสองคนนั้นน่ะ" เซโร่ว่าอย่างเอือมๆ

"เอ่อ... ไรท์เป็นเด็กจริงๆครับนายท่าน" แองเจโล่แก้

กลับเข้าเรื่อง!
_______________

"ฝีมือไม่เลวเลยนะนายน่ะ" เซโร่ยิ้มด้วยความถูกใจ

"หึ! ฉันไม่อยากได้คำชมจากปากแกหรอกนะ แต่ฉันจะให้โอกาสแก... ถ้าแกยอมบอกมาว่าทำอะไรกับระบบของพี่แอง" ฮาร์เปียว่าอย่างไม่สดอารมณ์

"ฮะ? ฉันไม่ได้ทำอะไรกับระบบของแองเจโล่เลยนะ หรือเพราะนายก็คิดว่าฉันเป็นคนทำให้แองเจโล่เปลี่ยนไป?" เซโร่ถามพลางขมวดคิ้ว

"หรือไม่ใช่ล่ะ!" ฮาร์เปียตะคอก

"อาจจะใช่ก็ได้ แต่แองเจโล่ก็อาจจะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อ100ปีก่อนแล้วก็ได้ไม่ใช่หรือ?"

"อย่ามาพูดเหมือนกับรู้จักพี่แองดีหน่อยเลย! ถ้านายไม่ยอมบอก ฉันก็จะกำจัดนายซะ!" ฮาร์ยเปียพุ่งเข้าใส่เซโร่

"คงยอมให้ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ..." ร่างระหงส์สีแดงพุ่งตัวมาจากด้านหลังของร่างสีเขียว พร้อมกับใช้เซเบอร์สีเขียวจ่อที่คอ และบัสเตอร์กันจ่อหลังของฮาร์เปียไว้

"อะ... อะ..." เซโร่อ้าปากค้างเมื่อเห็นใบหน้าของร่างที่อยู่ข้างหลังร่างสีเขียว

"นี้เธอเป็นใคร!" ฮาร์เปียเหลือบตามองร่างด้านหลัง

"ชื่อของฉันคือบลิส... ฮาร์เปียแห่งสี่จตุรเทพบอกให้คนของนายออกไปจากที่นี้ซะ... แล้วฉันจะปล่อยนาย" เสียงหวานกระซิบที่ข้างหูของร่างสีเขียวอย่างเย็นชา

"เรื่องสิ! บอกไว้ก่อนนะว่าต่อให้เป็นผู้หญิงฉันก็จะไม่ปราณี"

"หือ~ งั้นแปลว่าไม่เป็นห่วงความปลอดภัยของการ์เดี้ยนเนิร์สงั้นสินะ" บลิสแสยะยิ้ม

"ความปลอดภัยของพี่แอง! เธอหมายความว่าไง!" 

"แหม~ ก็ไม่รู้สินะ แต่ฉันขอบอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ได้พูดเล่น...."

"ชิ!" 

ในไม่นานกองทัพของนีโออัลคาเดียและตัวของร่างสีเขียวก็ออกไปจากทางลับใต้ดินจนหมด เหลือไว้เพียงร่างสีแดงสองร่าง

"เธอเป็นใคร?" เซโรว่าพลางใช้เซเบอร์ชี้ไปที่หญิงสาวที่หน้าเหมือนตน แต่ดูจะตัวเล็กกว่า หรือจริงๆก็ประมาณเลเวียธารล่ะนะ

"ชื่อของฉันคือบลิสค่ะ" หญิงสาวตอบหน้านิ่ง

"บลิส? งั้นทำไมเธอถึงได้มีใบหน้าเกมือนกับฉัน?"

"เรื่องนั้นบอกไม่ได้ค่ะ เพราะมันอาจจะทำให้แม่ของฉันลำบากทีหลังได้"

"แม่?"

"ผู้สร้างของฉันค่ะ"

"ทำไมเธอถึงช่วยฉัน? เธอเองก็เป็นหนึ่งในรีซิสแทนท์งั้นหรอ?" เซโร่ถามพลางเอียงคอ

"ถ้าจะให้พูดตามจริงล่ะก็... ตอนนี้ฉันคงอยู่ฝ่ายนีโออัลคาเดียเสียมากกว่าค่ะ"

"ตอนนี้งั้นหรอ?"

"ฉันจะอยู่ฝ่ายเดียวกับแม่ของฉันเท่านั้นค่ะ และตอนนี้ท่านก็อยู่ที่นั้น โดยที่พวกนั้นไม่รู้ว่าท่านได้สร้างฉันขึ้นมา"

"งั้นแม่ของเธออยู่ฝ่ายไหนกันล่ะ?"

"ก็ไม่รู้สิค่ะ ฉันรู้แค่ว่าท่านให้ฉันมาหยุดการต่อสู้นี้เท่านั้น แถมวันนี้มันเป็นวันแรกที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยนี้น่า" ร่างระหงส์ว่าพลางยักไหล่

"วันแรกหรอ? แต่ฝีมือเธอถึงขั้นเข้าประชิดจตุรเทพได้เลยนะ" เซโร่เบิกตาเล็กน้อย

"เพราะฉันมีความเร็วที่มากกว่าเขาหรอกค่ะ อา... วันนี้ฉันคงจะอยู่ได้นานเท่านี้ขอตัวก่อนแล้วกันนะ" หญิงสาวว่าจบก็หันหลังแล้วแดชออกไป

"เฮ้! เดี๋ยว! ใครเป็นผู้สร้างเธอน่ะ!" เซโร่ตะโกนไล่หลังอีกฝ่าย แต่ร่างสีแดงอีกร่างก็ไปไกลเกินกว่าจะได้ยิน

"แบบนี้ก็มีเรื่องให้กังวลเพิ่มขึ้นอีกแล้วสินะ" เซโร่ว่าพลางกอดออก

•
•
•

___________________________