คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 จุดเริ่มต้น
ตอนที่1 จุดเริ่มต้น
ณ เวิลด์แห่งหนึ่ง… นามว่าอิควลเวิลด์ เป็นเวิลด์ที่แสนจะสงบสุขและรุ่งโรจน์ ภายใต้การปกครองของ ‘มาเธอร์’ ผู้ที่มีพลังแห่งการสร้างและการทำลาย จึงได้ชื่อว่าเป็นทั้งบิดาแห่งทุกสรรพชีวิต มารดาแห่งเวิลด์นี้ และเทพแห่งการสร้างสรรค์และความเป็นไปได้ทั้งมวล
ส่วนที่บอกว่าเป็นทั้งบิดาและมารดานั้น เป็นเพราะว่าเจ้าตัวเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนผู้หญิงมาก จึงยากสำหรับบางคนที่จะเรียกท่านว่า ‘เขา’ เพราะว่ามันเหมือนกำลังพูดกับผู้หญิงมากกว่าผู้ชายน่ะสิ แถมเจ้าตัวก็ยังชอบทำตัวเหมือนแม่คนเสียด้วยสิ คงเพราะว่าเป็นคนที่มีนิสัยอ่อนโยน เห็นอกเห็นใจคนอื่น ชอบช่วยเหลือ และดูแลคนอื่นมากล่ะมั้ง
โดยมอนสเตอร์ภายในเวิลด์นี้ มีตั้งแต่มังกร สัตว์วิเศษ์ทั้งหลาย ไปจนถึงหุ่นยนต์ยักษ์เลยทีเดียว และยังมีนักดาบ นักเวทย์ เหล่าครึ่งคนครึ่งสัตว์ หรือครึ่งคนครึ่งพืช เอาง่ายๆ เวิลด์นี้มันมีหมดทุกอย่างนั้นแหละ!
“ไหนๆ เด็กน้อยสองคนที่พูดถึงน่ะ?” ร่างบางในชุดคลุมสีขาวแซมแดงม่วง ดวงตาสีเทาเปล่งประกายอย่างตื่นเต้น ในขณะที่เส้นผมสีน้ำตาลยาวจรดพื้นพริ้วไหวไปตามสายลม
โดยรอบกายร่างบางเต็มไปด้วย... เอ่อ... นึกตัวอะไรออกก็มีตัวนั้นนั้นแหละ
“ทางด้านนี้ครับมาเธอร์” ร่างเหล็กใหญ่ของหุ่นยนต์กล่าวพลางผายมือไปยังโดมแก้วคริสตัลยักษ์ที่มีร่างเหล็กเล็กของหุ่นยนต์สองร่างที่กอดกันแน่นพลางตัวสั่นด้วยความกลัวอยู่ภายใน โดยร่างหนึ่งเป็นหุ่นยนต์รูปร่างคลายมนุษย์สีเหลืองแซมดำมีดวงตาเป็นเลนส์สีฟ้า และอีกร่างหนึ่งเป็นหุ่นยนต์ที่เหมือนมนุษย์ ซึ่งเจ้าตัวมีผมสีบลอนด์ทองยาวมัดรวบไว้สูงและดวงตาสีฟ้าเดียวกันกับหุ่นยนต์อีกตัว โดยเจ้าตัวเล็กสวมชุดเกราะสีแดงเอาไว้
“ อ้า~ น่ารักจังเลย~” ร่างบางว่าด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน ก่อนจะเดินไปยกโดมแก้วคริสตัลยักษ์นั้นขึ้นราวกับว่ามันเบาเหมือนปุยนุ่น แล้วส่งให้กับหุ่นยนต์ตัวใหญ่สองตัวที่ยืนอยู่ข้างๆตน
“ม มาเธอร์ครับช่วยรอเดี๋ยวก่อน-“ ไม่ทันที่หุ่นยนต์ร่างใหญ่ที่สุดจะกล่าวจบ
“แง้!~~~~~~” ร่างเล็กสองร่างก็เริ่มพากันร้องไห้เสียงดัง ทำให้ร่างอื่นรอบๆพากันปิดหู ส่วนเครื่องจักรรอบข้างก็พากันทำงานผิดปกติไปหมด ทำให้ทุกอย่างอยู่ในสภาะหยุดชงัก...
"โอ้~เจ้าตัวเล็กของแม่~ โปรดอย่าร้องไห้ครวญคราง~" แต่มีเพียงร่างบางเท่านั้นที่ก้าวเดินเข้าไปหาร่างเล็กทั้งสองโดยไม่สะทกสะท้านอันใดเลย พลางร้องเพลงขับกลอมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ความกลัวจะหายจาง~ แม่จะดูแลเจ้าไม่ให้ห่าง" ร่างบางมาหยุดอยู่ตรงหน้าทั้งสองร่างเล็ก ก่อนจะนั่งลงกับพื้น
"จะขออยู่เคียงข้างกาย~ ไปจนสุดหนทาง~ ไม่ไกลห่างร่างเจ้าไปไหน~" ร่างบางดึงร่างเล็กทั้งสองเข้ามาสู่อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยน
"จนกว่าความกลัวของเจ้าจะหายซ่าง~ และผอยหลับในอ้อมอกข้า~" ร่างบางลูบแผ่นหลังเล็กทั้งสองเป็นวง
"ฮึกๆๆ" สองร่างเล็กสูดดมเบาๆก่อนจะหยุดร้องไห้และมองที่เจ้าของดวงตาสีเทา
"ช่วยบอกข้าหน่อยได้ไหมว่าพวกเจ้าชื่ออะไรกัน?" ร่างบางถามพลางยิ้ม
"..." แต่ร่างเล็กกลับพากันเงียบนิ่ง
"หือ? พวกเจ้ามีชื่อไหม?" ร่างบางถามอีกครั้ง ซึ่งได้รับคำตอบเป็นกันส่ายหัวไปมา
"งั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า.... บี ลิตเติ้ลบี เพราะสีของเจ้าดูเหมือนผึ้งตัวน้อย" ร่างบางว่าพลางจุมพิตที่หัวของหุ่นยนต์คล้ายมนุษย์สีเหลืองแซมดำ ก่อนจะหันไปทางร่างเล็กอีกร่าง
"ส่วนเจ้าก็.... โรส โรสเซโด้ เพราะเจ้ามีชุดเกราะเหมือนสีกุหลาบแดง" ร่างบางว่าพลางจุมพิตที่หัวของหุ่นยนต์เหมือนมนุษย์ในชุดเกราะสีแดง
"ส่วนถ้าจะเรียกก็ต้องเรียกว่า บีกับโรส ฟังดูเป็นไงบ้าง?" ร่างบางถามทั้งสองอีกคราว
"บี..." ร่างคล้ายมนุษย์ทวนตาม
"โรส..." ตามด้วยร่งเหมือนมนุษย์ทวนต่อ
"ใช่ๆ ชอบหรือเปล่าล่ะ?"
"ชอบๆๆๆ!" ร่างเล็กพูดพร้อมกัน
"เห๋~ พวกเจ้าเป็นฝาแฝดรึ”
"ดูออก?" ร่างเล็กเอียงหัว
"ใช่สินะคิกๆ" ร่างบางหัวเราะ
ณ วังสีขาวสง่าซึ่งเป็นใจกลางของอิควลเวิลด์
"ยินดีต้อนรับกลับครับมาเธอร์" ร่างในชุดคลุมสีขาวแปดร่างเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าร่างบางที่อุ้มสองร่างเล็กอยู่
"ขอบใจพวกเจ้ามาก แล้วเลโออยู่ที่ไหน?" ร่างบางกล่าวพลางยิ้ม ก่อนจะถามหาใครคนหนึ่ง
"ทางด้านนี้ครับมาเธอร์" เด็กหนุ่มที่มีหูและหางแบบสิงโต และปีกคู่ใหญ่สีขาวในชุดเกระสีขาวเดินเข้ามาหาร่างบาง
"ยินดีต้อนรับกลับครับมาเธอร์ นั้นน้องชายใหม่ของข้าหรือ?" เด็กหนุ่มกล่าวพลางจ้องที่ร่างเล็กทั้งสอง ซึ่งมองเขากลับอย่างกลัวๆ
"อืม~ ใช่แล้วล่ะ นี้คือบีหรือลิตเติ้ลบีกับโรสหรือโรสเซโด้" ร่างบางว่าพลางกระชับแขนรอบร่างเล็กทั้งสอง
"สวัสดีเจ้าตัวเล็ก ตั้งแต่นี้ไปข้าคือพี่ชายของพวกเจ้า ชื่อเลโอ" เด็กหนุ่มกล่าวพลางลูบหัวทั้งสอง
"พี่ชาย?" บีเอ่ย
"เลโอ?" โรสว่าต่อ
"ใช่ นั้นข้าเอง" เลโอยิ้มอ่อน
"แล้วเหล่าสตาร์แซฟไฟร์ทั้งสามของข้าไปไหนหมดเสียแล้วล่ะเลโอ?" มาเธอร์ถามด้วยความสงสัย พลางส่งร่างเล็กทั้งสองให้เด็กหนุ่มครึ่งสิงโต
"โอเมก้ากับแอลฟ่ายังซ้อมดาบกันอยู่ ส่วนคลีโอแอบหนีไปเที่ยวครับ" เลโอตอบพลางรับบีกับโรสมาอุ้มแนบอกด้วยแขนข้างเดียว
"ไม่จริงเสียหน่อย! ข้ามิได้หนีเที่ยวนะมาเธอร์!" อยู่ๆร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่
“งั้นเจ้าไปไหนมาไม่ทราบล่ะคลีโอพัตรา?” เลโอถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“อย่ามาเรียกข้าว่าคลีโอพัตรานะ! เลโอวิง!” เด็กหนุ่มผมยาวสีน้ำเงินดวงตาสีทองมีลายหน้าปัดนาฬิกาเลขโรมันกล่าวอย่างเคืองๆ
“เรื่องของข้าสิเจ้าหนูพรมลิขิต” เลโอกล่าวอย่างปัดๆพลางเดินออกไปพร้อมกับและโรส แต่ก่อนจะไปก็ใช้มือข้างที่ว่างอยู่เชยคางเด็กหนุ่มอีกคนให้เงยหน้ามองตาตน พร้อมกับใช้ปลายหางที่มีขนฟูๆแบบสิงโตลูบไล้ไปทั่วพวงแก้มของเจ้าของเรือนสีน้ำเงินยาว
“เชอะ!” คลีโอทำแก้มป่องไม่พอใจด้วยใบหน้าขึ้นสีจัดด้วยความเขินนิดๆ เอ่อ… น่าจะเขินจัดมากกว่า
“อุ้ย~ ดูเหมือนนักดาบพรมลิขิตจะหลงรักราชสีห์นภาขาวเข้าแล้วสิ~” ร่างบางเจ้าของดวงตาสีเทากล่าวอย่างล้อเลียน
“ม มิใช่นะมาเธอร์! พูดอะไรของท่านน่ะ!” คลีโอหน้าขึ้นสีจัดกว่าเดิม
"อ้าว ก็วันนี้เห็นไปเก็บดอกไม้มาให้เลโอแล้ววางแผนจะสารภาพรักนี้น่า"
"น นี้ท่านอ่านใจข้าอีกแล้วงั้นหรือมาเธอร์!"
"คิกๆ ก็ข้าอยากรู้นี้น่าว่าเจ้าเก็บดอกไม้มาทำไม"
"มาเธอร์อ่า!"
หลายร้อยปีต่อมา
ระหว่างทางกลับบ้านหลังเลิกเรียนของเด็กชายสี่คน…
ถ้าจะมีอะไรที่เขาไม่พอใจที่สุดในตอนนี้ล่ะก็... ก็คือการที่มีเด็กผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้สองคนมาตีคู่กับเพื่อนสนิทของเขานี้ล่ะ! เด็กชายวัยเจ็ดขวบเรือนผมสีดำดวงตาสีฟ้าได้แต่โอดครวญอยู่ในใจ
“ริวโตะคุงเป็นอะไรไปน่ะ?” เด็กชายเรือนผมสีเขียวน้ำเงินดวงตาสีแดงประกายทองวัยเดียวกันกล่าวพลางมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
“ม ไม่เป็นไรหรอกไอคุ ฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อยเองน่ะ” เจ้าของชื่อหันมากล่าวพลางถูที่หลังคอ
“จริงหรือ? แต่ริวโตะคุงดูอารมณ์ไม่ดีสุดๆเลยนะ” ไอคุว่าพลางมองที่ริวโตะพร้อมกับขมวดคิ้ว
‘ก็แหงล่ะ! ฉันลาป่วยไปวันเดียว! กลับมานายก็มีเพื่อนใหม่ที่ไหนไม่รู้ว่าควงด้วยตั้งสองคน!’ ริวโตะคิดในใจ
“คุณนากามูระคงไม่ชอบพวกผมล่ะมั้งไอคุ” เด็กชายเรือนผมสีฟ้าดวงตาสีแดงกล่าวเสียงค่อย แต่ก็ดังพอที่ทั้งกลุ่มจะได้ยิน
“ป เป็นงั้นหรอเคย์?” ไอคุทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ม ไม่ใช่แบบนั้นนะ!” ริวโตะพยายามแก้ตัว
“นากามูระคุงคงแค่ยังไม่ชินกับการแบ่งนายกับคนอื่นน่ะ ปกติพวกนายอยู่ด้วยกันแค่สองคนใช่ไหมล่ะ?” เด็กชายเรือนผมสีเหลืองแซมแดงดวงตาสีน้ำตาลไร้ประกายกล่าวพลางลูบหัวของไอคุเป็นการปลอบ
“อ อย่างั้นหรอคิอิโระ” ไอคุหันไปเอียงคอมองริวโตะอีกครั้งด้วยความสงสัย
“อ อ่า! ประมาณนั้นล่ะ! ฉันแค่ยังไม่ชินที่มีเพื่อนเพิ่มน่ะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่ชอบจินกุจิคุงกับอาคาอิคุงเสียหน่อย^^” ริวโตะยิ้มพลางเหงื่อตก
“เห็นชัดจะตายไปว่านายไม่ชอบพวกผม=_=“ เด็กชายผมสีฟ้ากล่าวหน้าตาย
“ริวโตะคุงไม่ชอบเคย์กับคิอิโระหรอ?” ไอคุมองริวโตะด้วยน้ำตาที่ขู่จะออกมาจากดวงตาคู่โต
“ม ไม่ใช่! เพื่อนนายก็เป็นเพื่อนฉันเหมือนกันนะ! ฉันจะไม่ชอบเพื่อนนายได้ไงล่ะ” ริวโตะกล่าวอย่างลำบากใจ ‘จริงๆก็ไม่ชอบนั้นแหละ แต่แค่เจ้าจินกุจิมันคนเดียวนะ เพราเจ้านี้มันทำท่าเหมือนจะหลอกใช้ความเป็นเพื่อนของนายน่ะสิ’ ริวโตะเสตามองไปทางอื่นพลางคิดในใจ
“ถ้าริวโตะคุงไม่ชอบคิอิโระกับเคย์ก็ไม่เป็นไร… เดี๋ยวผมจะแบ่งเวลาเอา” ไอคุมองออกไปอย่างเศร้าๆไป “ผมคิดว่าเราสี่คนจะเป็นเพื่อนกันได้เสียอีก… คิก!” ก่อนจะพูดประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้ายิ่งกว่า แต่ดันหลุดหัวเราะออกมาเสียอย่างนั้น
“ไอคุ… นายช่วยเลิกแสดงละครเศร้าทีได้ไหมเนี้ย! เจ้าบ้า!” ริวโตะว่าพลางคว้าไหล่ของไอคุให้หันหน้ามาทางตน
“ฮะๆๆๆๆ!!! โดนจับได้แล้วสิเรา ฮะๆๆๆ!” ไอคุหัวเราะทั้งน้ำตา
“งั้นเมื่อกี้นายแค่แสดงงั้นหรอ?” คิอิโระถามด้วยสีหน้าที่ดูไม่เชื่อ
“ถ้านายไม่หัวเราะเมื่อกี้นะ ผมคงเชื่อสนิทใจเลย” เคย์กล่าวพลางมองไอคุด้วยสายตาไม่เชื่อเช่นกัน
“ใช่ไหมล่ะ! เจ้าหมอนี่มันตีบทแตกเก่ง!” ริวโตะว่าพลางท้าวเอว
“เห็นด้วยอย่างยิ่ง” ในขณะที่เด็กชายอีกสองคนตอบอย่างพร้อมเพรียง
“แต่แบบนี้พวกนายสามคนก็เข้ากันได้แล้วสินะ^^” ไอคุว่าพลางหัวเราะ
“หะ?” เด็กชายสามคนหันมามองหน้ากันอย่างสับสน
“ฮะๆ^^ รีบไปทำการบ้านกันเถอะ!” ไอคุว่าจบก็ออกตัววิ่งไป
“เดี๋ยวสิ! รอด้วยไอคุ!”
มีเทียร์เรลเวิลด์…
“แล้ว… นี้เจ้าแอบหนีไทม์รูเลอร์มาอีกแล้วรึ?“ มังกรสีขาวม่วงกล่าวกับร่างเล็กในชุดเกราะสีขาวดำแซมแดง
"เปล่าเสียหน่อย! ข้าแค่ออกมาโดยไม่ได้บอกก็เท่านั้น" ร่างเล็กว่าพลางถอดหมวกสีขาวดำแซมแดงที่ประดับด้วยอัญมณีสีม่วงใสต่อด้วยผ้าคลุมหัวสีดำคลิปแดงออก ทำให้ผมสีขาวยาวเกือบถึงพื้นใต้หมวกหลุดออกมาและสยามออกไปทั่วแผ่นหลังเล็ก
“นั้นแหละที่เรียกว่าแอบหนีออกมาน่ะ” มังกรสีขาวม่วงว่าพลางหรี่ตามองร่างเล็ก
“เชอะ! ก็อยู่ในวังไทม์มี่มันเหมือนติดคุกเลยนี้น่า" ร่างเล็กว่าพลางแก้มป่องด้วยความไม่พอใจ
"แล้วใยเจ้าไม่บอกเจ้าตัวเล่า? ไม่เช่นนั้นเจ้าคงจะถูกคุมตัวต่อไปอีกนาน"
“ไทม์มี่อะนะจะฟังข้า?” ร่างเล็กว่าพลางขมวดคิ้ว
“ข้าเชื่อว่าไทม์รูเลอร์จะฟังเจ้ามากกว่าผู้อื่นใด"
"ทำไมท่านเชื่อเช่นนั้นล่ะเอิร์ธดี้?"
"ยังจะถามอีกรึ! ก็เจ้าเป็นคนโปรดของเจ้านั้นนิ"
"ข้าอะนะ?" ร่างเล็กชี้ตนเองอย่างสับสน
"ก็ใช่สิ! เฮ้อ~ ข้าล่ะปวดหัวกับเจ้าเสียจริงโอเมก้า"
“ก็แหม~ ไทม์มี่น่ะ แค่ข้าขอออกมาเดินเล่นเจ้าตัวก็ยังไม่- หือ?” อยู่ๆน้ำตาของร่างเล็กก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ
“ไม่อะไร? ฮืม? ทำไมเจ้าถึงได้ร้องไห้?”
“ไม่ใช่น้ำตาของข้านิ หรือว่าจะเป็นแอลฟ่า… เอิร์ธดี้! ข้าขอตัวก่อนนะ!” ว่าจบร่างเล็กก็เปิดเกจแล้วกระโดดเข้าไปทันที
“อะไรของมัน?” ในขณะที่ที่ร่างใหญ่ได้แต่มองดูอย่างสับสน
ย้อนไปก่อนหน้านี้เล็กน้อย
ลอสท์เวิลด์...
ในพื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความแห้งแล้งและมืดมน แต่กลับมีบางจุดที่มีพืชพันธุ์ไม้งอกงามอยู่เป็นทางยาวไปจนถึงร่างเล็กร่างหนึ่ง
ผมสีบลอนด์ทองยาวของร่างเล็กปลิวไปตามสายลมเช่นเดียวกับเสื้อคลุมสีแดงคลิปด้วยทองที่ตนใส่อยู่ ดวงตาสีขาวสว่างเอาแต่เหม่อมองท้องฟ้าสีหม่น
“แอลฟ่า นั้นเจ้าทำอะไรอยู่?” ร่างใหญ่ของมังกรสีดำแดงแซมเขียวก้าวเข้ามาทักร่างเล็ก
“ดูท้องฟ้า” ร่างเล็กตอบเสียงเรียบ
“มันมีอะไรให้ดูรึ?” ร่างใหญ่มองตามร่างเล็ก
“ข้าเพียงแค่ชื่นชมมันน่ะ” ร่างเล็กว่าพลางหันมายิ้มให้ร่างใหญ่อย่างอบอุ่น
“ท้องฟ้าสีเทาน่าเบื่อหน่ายนี้น่ะรึ?”
“สีเทาก็สวยงามในแบบของมันเอง เหมือนกับดวงตาของคนคนหนึ่งที่ข้ารู้จัก…”
“ดวงตาของใคร?” มังกรว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“หึงรึเดสตี้?" ร่างเล็กหันมามองอีกฝ่ายพลางยิ้มยียวน
"หึงเหิงอะไรเล่า!" ร่างใหญ่โน้มตัวมาตวาดใส่ร่างเล็ก
"คิกๆ เดสตี้หงุดหงิดแล้วน่ารักจัง" ร่างเล็กว่าพลางหัวเราะคิกคัก
"หน็อย... เจ้ามันน่าหงุดหงิดแอลฟ่า!"
"คิกๆ ฮือ?" อยู่ๆร่างเล็กก็รู้สึกถึงความชื้นที่ข้างแก้ม
"นั้นเจ้าร้องไห้รึ! เจ้าใจเล็กขนาดนั้นเลยรึแอลฟ่า!" ถึงปากจะว่าแบบนั้น แต่ก็รู้ได้จากสีหน้านั้นแหละว่าเป็นห่วง
"นี้ไม่ใช่น้ำตาข้านะ" ร่างเล็กว่าอย่างสับสน
"แอลฟ่า!" อยู่ๆเกจก็ถูกเปิดขึ้น พร้อมกับร่างเล็กอีกหนึ่งร่างที่พุ่งตัวออกมาจากเกจนั้นอย่างรวดเร็ว
"โอเมก้า? เจ้ามาที่นี้ทำไม?" แอลฟ่าเดินไปหาผู้มาเยือน
"ข้าร้องไห้น่ะสิ แต่มันไม่ใช่น้ำตาของข้า ข้าเลยคิดว่าเป็นของเจ้า" ผู้มาเยือนว่าพลางท้าวเอว
"ไม่ใช่ของข้าด้วยเหมือนกัน" แอลฟ่าว่า
"งั้นของใครล่ะ?" ร่างเล็กอีกร่างว่าพลางท้าวคาง
"หรือว่า..." แอลฟ่าขึ้น
"จะเป็น..." โอเมก้าต่อ
"คลีโอ" ทั้งสองกล่าวพร้อมกัน
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น