คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2+specialเต้กั้ง
Chapter 2
[Aon]
หลังจากที่ผมคุยโทรสัพท์กับไอเต้เสร็จ ผมก็เดินเข้าไปในห้างเลยทันที ผมกะซื้อของให้ไอเต้ด้วย ซื้อของใช้เข้าห้องตัวเองด้วย ดูจากจำนวนของน่าจะนานอยู่นะเนี่ย ผมเดินซื้อของไปเรื่อยๆ ผมก็มาเดินมาถึงร้านกีต้าร์ร้านนึง ผมเดินเข้าไปในร้าน ผมไปสะดุดตากะกีตาร์สีน้ำตาลอันนึง ผมชอบกีตาร์อันนี้มาก แต่ดูราคาแล้ว เป็นแสนเลยแฮะ โหราคาสูงจัง T-T ต้องเก็บเงินกี่ปีวะเนี่ย T-T (ผมคิดในใจ) สักพักมีคนเข้ามาทัก
“พี่ชอบกีตาร์อันนี้หรอ”
“อือๆ มันดูเท่ห์ๆดีอะ… อ้าวดิว” ผมตอบคนถามไป ทีแรกผมยังไม่ได้มองว่าใครถามผมนะ มัวแต่สนใจกีต้าร์อันนั้นอยู่ แต่พอหันไปมองดิวนี่หว่า
“หวัดดีพี่อ้น พี่สนใจจะซื้อกีตาร์ตัวนี้ไหม ถ้าสนเดี๋ยวผมจองไว้ให้”
“นี่ร้านของพี่ชายดิวเอง”
“อ่อ พี่สนใจกีตาร์ตัวนี้นะ กว่าพี่จะซื้อได้ ต้องใช้เวลาเก็บตังนานหน่อยอะ รอไหวไหม”
“รอได้ๆพี่อ้น”
“อืมๆ ขอบใจมากๆ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ เด๋วต้องไปซื้อของต่ออีก”
“พี่มาคนเดียวหรอ?”
“อือๆ ทีแรกเพื่อนพี่จะมาด้วยแต่มันมาไม่ได้แล้วอะดิ”
“ให้ผมเดินเป็นเพื่อนมะ?”
“ไม่เป็นไรๆ เด๋วก็ซื้อเสดละ”
“พี่รอตรงนี้แปปนึงนะ”
ดิวเดินไปหาคนในร้าน คุยอะไรกันบางอย่าง คนในร้านพยักหน้า สักพักดิวเดินกลับมาหาผม บอกผมว่าจะเดินเป็นเพื่อนด้วยให้ได้ ผมก็ตอบโอเคๆ ตามใจๆ แล้วพวกผมก็เดินซื้อของกันจนเสร็จ ใช้เวลานานเหมือนกันนะเนี่ย ตอนนี้บ่ายกว่าๆละ ดิวเลยชวนผมกินข้าว
“พี่อ้นๆ กินข้าวกัน ผมหิวละ”
“เออดีๆ กุก็หิวละ” สรรพนามเริ่มเปลี่ยน
“แล้วเอาร้านไหนดีอะ”
“เอ่อ…. เอาร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นละกานง่ายดีๆ”
“โอเคคับ”
พวกเราก็นั่งทานก๋วยเตี๋ยวกันไปคุยกันไปเรื่อยๆ ทำให้ผมรู้จักดิวเยอะขึ้นเลยแฮะ ผมเพิ่รู้นะเนี่ยว่าดิวเป็นคนเหนือเหมือนกานตึคนละจังหวัด(ผมอยู่เชียงใหม่ ดิวอยู่ลำปาง) คราวนี้ผมได้อู้คำเมืองสนุกเลย นานๆจะเจอคนเหนือเหมือนกัน และมีอะไรหลายๆอย่างที่เราชอบเหมือนๆกัน ชอบเล่นกีต้าร์ ชอบเพลงrockเหมือนกานด้วย อะไรจะเหมือนกันขนาดนี้นะ 555 แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ เราคุยถูกคอกันมาก จนกินข้าวเสร็จ กำลังจะเตรียมตัวกลับ
“พี่อ้นกลับไงอะ”
“พี่เอารถมาอะ เด่วพี่ต้องไปโรงบาลต่อ”
“ห๊ะ พี่เป็นอะไร ทำไมต้องไปโรงบาล”
“พี่ไปหาเพื่อนพี่อะดิ มันไปชนคนอื่นเข้า ไม่รู้คนที่โดนชนเป็นไงบ้าง แล้วไม่รุเพื่อนพี่เคลียร์เรื่องจบยัง”
“โอเคๆ งั้นผมกลับไปร้านก่อนนะ เจอกันคับ บายๆ”
“บายๆ”
ผมเดินไปที่รถผมที่ลานจอดรถ ผมเอาของต่างๆใส่ในรถ ทำไมของเยอะจังวะ ผมบ่นในใจ ไอเต้นะไอเต้ ของเยอะละยังมีเรื่องอีก ไม่รู้มันเป็นยังไงบ้าง ว่าแล้วไปหามันดีกว่า
Special taekang part (ย้อนกลับไปchapter1)
[Tae]
วันนี้ผมมีนัดเดินซื้อของกับอ้น ทีแรกผมกะจะไปเพื่อนที่คณะ แต่พวกมันดันไม่ว่างนี่สิ ผมก็เลยชวนอ้นแทน เรื่องนัดนี่ผมบอกเลยว่าไม่เคยสาย ดังนั้นผมจึงชอบบ่นคนที่ชอบมาสายบ่อยๆ จนเพื่อนๆผมบอกว่า ถ้าเมิงสายบ้าง พวกมันจะเอาคืน 555 ระหว่างที่ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยนั้น…
โครม!!!
“เฮ้ย งานเข้าแล้วไง”
ผมเผลอขับรถไปชนใครสักคนเข้าน่ะสิ ผมเดินลงไปดู เห็นเป็นผู้ชายอายุราวๆ20ได้ นอนสลบอยู่ ผมเดินไปสำรวจรอบๆตัว โชคดีได้แผลนิดหน่อย ตาบวมๆแฮะ ร้องไห้มาหรอเนี่ย หน้าคุ้นๆจัง พาไปโรงบาลก่อนดีกว่า เหมือนผมลืมอะไรไปรึป่าวนะ ช่างมันเหอะ สนใจเรื่องตรงหน้าดีกว่า
.
.
.
ตอนนี้มาถึงโรงบาลละ ผมอยู่หน้าห้องตรวจคับกำลังรอผลและรอให้เขาฟื้นขึ้นมา สักพักไออ้นโทรมา นั่นไงผมลืมนัดของไออ้นจนได้ มันบ่นผมตายแน่(เป็นไปตามDialogueในchapter1เลย) แล้วในระหว่างที่ผมคุยโทรศัพท์อยู่ ผมสังเกตว่า พวกนางพยาบาลเขากระซิบกันจังเลย มีอะไรรึป่าวเนี่ย ผมเลยเดินไปถามพวกเขา
“มีไรกันรึป่าวคับ”
“อ่อ เห็นเขาบอกกันมาว่า มีดาราโดนรถชน ได้แผลนิดหน่อยน่ะค่ะ ตอนนี้สลบอยู่”
“ ห๊า ดารา อย่าบอกนะว่าที่เพิ่งเข้าห้องตรวจไปเมื่อกี้”
“ใช่ค่ะ”
“อ่อคับๆ” ว่าแล้ว ทำไมหน้าตาคุ้นๆ ดาราเนี่ยเอง เฮ้ย เราชนดารานิหว่า งานไม่เข้าตายรอวะเนี่ย
ผมนั่งรอสักพักคุณหมอก็ออกมา บอกว่าคนไข้ฟื้นแล้ว ผมเดินเข้าไปในห้อง เขาตกใจเล็กน้อยที่เห็นผม แล้วถามผมขึ้นมาว่า
“เอ่อ คุณคือใครคับ?”
“ผมชื่อเต้คับ ผมเป็นคนที่ขับรถชนคุณ แล้วมาส่งคุณที่โรงบาลนี้
“อ่อ ขอโทดนะคับ พอดีตอนนั้นผมใจลอยไปหน่อย เลยไม่ได้ดูทาง”
“ไม่เป็นไรคับ ผมเองที่เป็นฝ่ายผิด แค่คุณไม่เป็นไรก็ดีใจแล้ว”
“อ่อคับ”
“ผมถามอะไรหน่อยได้ไหมคับคุณมีไรรึป่าว ดูคุณตาบวมๆนะ เหมือนคุณร้องไห้มา”
“…………….”
”ไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรนะคับ” เขาครุ่นคิดอยู่แปปนึง
“ผมโดนแฟนบอกเลิกอะคับ”
“…………….”
“ผมเป็นดารา แฟนผมลำบากใจที่ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เขาบ้าง บวกกับพ่อแม่ผมไม่ค่อยชอบแฟนผมด้วย เขาลำบากใจมาก สุดท้ายก็บอกเลิกผม”
“อ่อคับๆ เสียใจด้วยจิงๆนะคับ”
“ยังไงๆก็ขอบคุณคุณเต้มากนะคับ ผมต้องไปก่อนล่ะ อยู่ที่นี่นานๆไม่ได้ พ่อแม่ผมเป็นห่วงแย่”
“อ่อๆ โชคดีนะคับคุณ…”
“กั้ง วรกรคับ เรียกกั้งเฉยๆก็ได้นะคับไม่ต้องมีคุณหรอก.
“โอเค เรียกน้องกั้งละกาน”
“ได้คับพี่เต้ ผมไปก่อนนะคับ บายคับๆ”
“บายๆ”
ผมเดินไปที่แคชเชียร์ ประจวบเหมาะที่อ้นโทรมาพอดีว่าถึงโรงบาลละ ผมเลยให้มันมาหาผมที่แคชเชียร์เลย พอผมจ่ายเงินเสร็จ อ้นก็เข้ามาทัก
“ไงเมิง ไปก่อเรื่องอะไรมา”
“กุไปชนดาราเข้าน่ะดิ”
“ห๊า ดารา”
“อือๆ” ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้อ้นฟัง ส่วนเรื่องส่วนตัวของน้องเขา ผมไม่ได้เล่านะคับ
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนแล้วล่ะ”
“กลับไปแล้ว”
“อ่อๆ ดีนะที่เขาไม่เป็นไรมาก ไม่งั้นเมิงงานเข้าแน่”
“ก็เออน่ะดิ ยังไงๆก็ขอโทดเมิงด้วยนะ ที่ไม่ได้ไปตามนัด”
“ไม่เป็นไรๆ กุเข้าใจๆ”
“อือๆ”
“ยังไงๆ ไปเอาของๆมึงที่รถกุด้วยละกาน”
“อือๆ ขอบใจมากๆ” วันนี้ดูอ้นอารมณ์ดีแฮะ มีอะไรรึป่าวนะ ทีแรกนึกว่าจะโกรธเรื่องนัดซะอีก สงสัยเจอเรื่องดีๆมาน่ะสิ ช่างมันเหอะ ตอนนี้ผมเอาของๆผมที่รถอ้นเรียบร้อยแล้วเดินไปที่รถตัวเอง พลางคิดไปถึงหนุ่มที่เจอกันวันนี้
----------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคน ดีใจจังที่มีคนอ่านด้วย เด๋วมาต่อที่เหลือนะ จะพยายามอัพให้ยาวๆนะ ชอบหรือไม่ชอบเม้นได้นะ ส่วนเต้กั้งรอหน่อยนะ ช่วงนี้เป็นเนื้อเรื่องของดิวอ้นอยู่อะ จะมีเต้กั้งมาแจมหน่อยๆ แต่ช่วงหลัง จัดเต็มเต้กั้งแน่นอน ^^
มาต่อแล้วๆ มาต่อด้วยspecail partของเต้กั้ง ทีแรกจะเขียนเป็นมุมมองของอ้นที่ไปหาเต้ที่โรงบาลซึ่งมันค่อนข้างจะสั้น ไรท์เลยเขียนใหม่ แต่เห็นมีคนอยากอ่านเต้กั้ง เยจัดให้ยาวๆเลยจ้า ชอบหรือไม่ชอบบอกได้นะ แล้วก็ขอบคุทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ด้วยนะ ^^
ความคิดเห็น