คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บ้านเดียวกัน >///
ในบ้านของวิชญาณี
“กัน นี่แกง่วงไปมั้ยเนี่ย ง่วงมากเลยหรอ” วิชญาณีตะโกนใส่นภัทรที่นอนอยู่บนโซฟา
“พี่แก้ม จะเสียงดังทำไมเนี่ย คนจะนอน” นภัทรพูดทั้งๆที่หลับตา
“ไปอาบน้ำ แล้วก้ไปนอนข้างบน ตรงนี้ยุงมันเยอะ เป็นไข้เลือดออกไม่ไปดูแลนะเว้ย” วิชญาณีเดินไปดึงหูนภัทร
“โอ้ยๆ พี่แก้มมมมม” นภัทรร้อง
“เป็นห่วงเค้าหรอออออ” นภัทรพูดต่อแบบยิ้มๆแต่ยังหลับตา
“ห่วงอะไร ไม่อยากให้มีใครโดนยุงกัดตายในบ้านฉันต่างหาก แล้วนี่จะไม่ลืมตามาคุยกันใช่มั้ย” วิชญาณีตะโกนใส่นภัทรอีกครั้ง
“เจ้เสียงดังว่ะ ไปนอนข้างบนก้ได้แต่ไม่อาบน้ำนะ” นภัทรลืมตาขึ้นมามองหน้าวิชญาณี
“สกปรก” วิชญาณีตะคอกใส่
“ไม่มีชุดเปลี่ยน ไม่อาบน้า”นภัทรเอาหน้าไปถูแขนของวิชญาณี
“ใครบอกไม่มี คราวที่แล้ว แกยังไม่เอาชุดคืนไปเลย ไปเลยไปอาบน้ำ เดี๋ยวเอาชุดให้” วิชญาณีพูดจบก้เดินขึ้นไปข้างบน โดยมีนภัทรเดินตามหลัง
“ อ่ะ ชุดไปอาบน้ำซะ” วิชญาณีส่งชุดให้นภัทร
“ไปอาบห้องข้างนอก ฉันจะอาบน้ำ” วิชญาณีรีบบอก ในขณะที่เห็นนภัทรจะเดินเข้าห้องน้ำในห้องของเธอ
“ไม่สวย ยังใจร้ายอีก” นภัทรพูดไว้ก่อนจะเดินออกไป
“มาอยุ่บ้านคนอื่น ยังจะมาด่าอีก” วิชญาณีตะโกนตามหลังนภัทร
เมื่อวิชญาณีอาบน้ำเสร็จก้ไปนอนบนเตียง
“พี่แก้ม นอนรอผมหรออ” นภัทรที่เปิดประตูเข้าหาพูดแซว
“ทะลึ่งล่ะ” วิชญาณีถลึงตาพร้อมชี้หน้านภัทร
“อะไรเนี่ยยยย ผิดที่รึป่าว ห่ะ ที่แกอยู่โน้นไปเลยๆๆ” วิชญาณีพูดไล่คนที่เดินมานอนข้างเธอบนเตียง
“ไม่ไป ตรงนั้นมันแข็งอ่ะ ตรงนี้นุ่มดี ฝันดีนะพี่แก้ม” นภัทรปฏิเสธและรีบพูดตัดบทสนทนา
“กันนนนนน” วิชญาณีตะโกนตอกหูนภัทร
“พี่แก้ม ไม่หยุดตะโกน ผมจูบอ่ะ” นภัทรหันกลับมา ทำให้จมูกของทั้งสองชนกัน
“นอนก้ได้” วิชญาณีดีดตัวเองออกจากนภัทรและพลิกตัวไปอีกทางพร้อมกับอมยิ้มด้วยความเขิน
ส่วนนภัทรก็ยิ้มมีความสุขที่ได้แกล้งวิชญาณีจนจนมุม และเขาก้พูดขึ้น “ฝันดีนะพี่แก้ม”
และทั้งสองก็หลับไปพร้อมรอยยิ้ม
07.00น. เช้าอันสดใส แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านสาดเข้าตาของทั้งคู่
ทั้งสองพลิกตัวพร้อมกัน ทำให้ในขณะนี้ ทั้งสองอยุ่ในอ้อมกอดของกันและกัน และจมูกของนภัทรก็ชนกันหน้าผากของวิชญาณีพอดี
วิชญาณีค่อยๆลืมตาขึ้นและเหลือบตามองคนตรงหน้าที่หลับอยู่ เธอคิดว่านภัทรยังไม่ตื่น(แต่ที่จริงนภัทรแกล้งหลับ )เธอจึงพยายามออกจากอ้อมกอดของนภัทรอย่างเบาที่สุดแต่เขากอดเธอแน่นมาก เค้าจึงตัดสินใจปลุกนภัทร
“กันๆๆ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วว” วิชญาณีเรียกนภัทร “กันตื่นๆๆ”
“ฮาวววววว...เช้าแล้วหรอ” นภัทรแกล้งหาว
“เช้าแล้ววว แล้วก็กรุณาปล่อยฉันด้วยยยย” วิชญาณีดันตัวนภัทรออก
“ไปๆ ไปอาบน้ำ แล้วก้ลงไปกินข้าว เดี๋ยวพี่ไปทำให้” วิชญาณีปลุกนภัทรอีกครั้งก็ลงไปทำกับข้าว
“คร้าบบบบบ แม่”
นภัทรลุกไปอาบน้ำและลงไปกินข้าวเช้าที่วิชญาณีเตรียมไว้
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ มาๆมากินข้าวทำเสร็จพอดีเลย” วิชญาณีเรียกนภัทร
“หอมจังเลยยยยยย น่ากินด้วยยยยย” นภัทรเดินมาสูดกลิ่นอาหารบนโต๊ะ
“กินซะ กินเสร็จแล้วก็กลับได้แล้ว” วิชญาณีลงมานั่งข้างหลังนภัทร
“เอะอะก็ไล่กลับ ชิ” นภัทรงอน
“ไม่ต้องมางอน กินเร็วๆเลย” วิชญาณีสั่งพร้อมชี้ไปที่จานข้าว
“กันมานอนที่นี่บ่อยๆได้ป่ะ” นภัทรถามขึ้นระหว่างกินข้าว
“นี่ยังบ่อยไม่พออีกหรอ ถ้าบ่อยกว่านี้ ก้ย้ายมาอยุ่นี่เลยมั้ย” วิชญาณีตอบกลับเชิงประชด
“ได้หรอ” นภัทรทำแววตาพร่างพราวเป็นประกาย
“ประชด” วิชญาณีหันไปพูดสั้นๆ
และทั้งสองก็กินข้าวต่อจนเสร็จ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เก็บเอง” วิชญาณีบอก เมื่อเห็นนภัทรช่วยเก็บจาน
“ผมช่วยหน่า” นภัทรเก็บจานไปไว้ในอ่าง
“วันนี้เจ้ว่างใช่ป่ะ ไปเที่ยวกันมั้ย” นภัทรชวน
“อารมณ์ไหนเนี่ยยยย” วิชญาณีถามด้วยท่าทางสงสัย
“อยากเที่ยวเว้ยยย ไปป่ะๆๆ จริงจังนะเนี่ย” นภัทรถามด้วยความกดดัน
“ไปก็ได้ อยุ่บ้านก้เบื่อๆ แล้วไปที่ไหนอ่ะ” วิชญาณีตอบตกลง
“ไปถึงก้รู้” นภัทรพูดจบก้ดึงวิชญาณีไปขึ้นรถ
ความคิดเห็น