ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ขอดูแลตลอดไป :)
นภัทรพาวิชญาณีมาที่ห้องพักในร้านนน เขาค่อยๆประคองเธอที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัวและน้ำตาที่ไหลรินออกมา
"เจ็บไหม" นภัทรพาเธอนั่งลงบนโซฟาก่อนที่จะมองไปบนตัวของเธอที่มีรอยจ้ำแดงเต็มไปหมด
วิชญาณีส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอไม่พูดอะไรตั้งแต่ออกมาเธอได้แต่ร้องไห้หลั่งน้ำตา
"ไม่ต้องร้องแล้วนะ กันขอโทษนะที่ดูแลพี่แก้มไม่ดี" เขาใช้มือปาดน้ำตาที่เอ่อล้นบนหน้าเธออย่างแผ่วเบา
"ขอบคุณนะกัน ถ้าไม่ได้กันช่วยไว้ พี่ก้คง.." นภัทรรีบใช้มือปิดปากเธอไว้ก้เธอจะพูดต่อไป
"ไม่เอา ไม่พูดถึงมันแล้วนะ มันผ่านไปแล้วให้มันผ่านไป"
เธอพยักหน้าเป้นการตอบรับ
"นอนพักซักหน่อยนะ คนดีของกัน" เขาช่วยประคองเธอเอนนอนลงบนโซฟา ก่อนที่จะประทับรอยจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนที่เธอจะเข้าสู่นิทรา
...
"ช่วยด้วยๆๆ กันช่วยด้วย ปล่อยนะ" ขณะที่วิชญาณีหลับอยุ่เธอก้ละเมอตะโกนออกมา ทำให้นภัทรที่นั่งเฝ้าอยุ่ต้องรีบวิ่งเข้าไปดู
"พี่แก้มๆๆๆ พี่แก้มเป้นไร" หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมาและโผเข้ากอดนภัทรทันที
"กันอย่าทิ้งพี่ไปนะ พี่กลัว"เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
" กันจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน กันจะดูแลพี่เองนะ" นภัทรกระชับกอด้แน่นขึ้นเพื่อให้ความอบอุ่นแก่หญิงสาว
"กันสัญญานะ" เธอดันตัวนภัทรออกและจับมือเขาขึ้นมากุมไว้
"กันสัญญา" เมื่อเธอได้ยินเธอจึงมีแรงที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"พี่แก้มพักผ่อนต่อเถอะนะ ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องนั้นอีกแล้วนะ กันอยุ่ข้างพี่แก้มเสมอ" นภัทรเอนตัวเธอลงอีกครั้ง และก้มไปจุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอเพื่อให้ความอบอุ่นและแสดงสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีก
"ฝันดีนะพี่แก้ม" เขาถอนริมฝีปากออกและส่งเธอเข้านอนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
...เวลาผ่านล่งเลยไปก้หลายปี
" พี่แก้มมมมมม " เสียงของวราวุธเรียกพี่สาวในชุดสีขาวดังขึ้น
" มานี่ๆๆๆๆ " เขากวักมือเรียกเธอ และใช้ผ้าปิดตาเธอไว้
"เห้ย ตั้มดล่นไรเนี่ย" เธอโวยวายพยายามดึงผ้าออก
"นี่พี่แก้ม เฉยๆหน่าาาา เดินตามผมมา" วราวุธมัดผ้าเสร็จก็จูงมือเธอเดินไปตามทาง
"จะไปไหนนนนน"
"ตามมาเหอะหน่าาาาาา"
ทั้งสองเดินมาตามทางเรื่อยๆ ระหว่างทางวิชญาณีได้กลิ่นหอมของดอกไม้นาๆชนิด ทำให้เธอเดินไปยิ้มไป
"ถึงแล้วพี่แก้มมมม" วราวุธหยุดเดินยืนอยุ่ตรงที่ใดสักที่หนึ่ง
"เปิดตาได้แล้วนะ" วราวุธบอกก่อนจะค่อยๆวิ่งออกไปอย่างเบาๆ
วิชญาณีค่อยๆเปิดผ้าออกและลืมตาขึ้นมา เธอก้ต้องยิ้มกับความสวยงามของดอกไม้นาๆชนิดที่จัดแต่งเหมือนดั่งสวนดอกไม้ในความฝัน แต่เธอก้ต้องงงเพราะเธอไม่พบใครเลย แม้แต่วราวุธที่พาเธอมา
"ตั้ม ตั้มอยุ่ไหนอ่ะ " เธอตะโกนหาด้วยความสสงสัย ก่อนที่เธอจะหันไปเจอชายหนุ่มในสูทสีขาวคนหนึ่งเดินออกมาจากม่านดอกไม้
"กันน" เสียงของเธอเรียกเขาอย่างแผ่วเบา
"ชอบไหม" เขาเดินเข้ามาจับมือเธอและถามอย่างอ่อนหวาน
"กัน กันทำอะไรอ่ะ" เธอถามอย่างตกใจเมื่อชายหนุ่มหน้าเธอ คุกเข่าลงไป
"พี่แก้มมม เราก้ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแยะ เลยเนอะ ทั้งสุข ทุกข์ เศร้า เราก้ผ่านมันมาได้ตลอด จะเป้นไรมั้ย ถ้ากันอยากจะ... " เขาหยิบกล่องเล็กๆจากกระเป๋าข้างหลังของกางเกงออกมา
"อยากจะขอดูแลพี่แก้มตลอดไป" เขาหยิบแหวนออกมาส่งให้วิชญาณี
เธอได้แต่ยิ้มเขินก่อนที่จะพูดตอบไปว่า
"จะให้ดูความสวยงามของแหวนอีกนานมั้ย หรือว่ารอให้แหวนมันลอยเข้านิ้วเอง"
นภัทรยิ้มออกมากับคำพูดของธอ เขารีบจับมือข้างซ้ายเธอขึ้นมา และสวมแหวนไปที่นิ้วนางทันที
"ขอบคุณนะพี่แก้ม ทไวใจี่ให้ผมดูแลพี่ตลอดไป" พอเขาพูดจบ เขาก้จู่โจมช่วงชิงความหวานจากริมฝีปากของเธอทันที โดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัววว
"ฮิ้วววววววว" ชายหนุ่มอีกสองคนปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับเสียงแซว
เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออก ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านมาและกลิ่นหอมของดอกไม้เขาสวมกอดเธออย่างแนบแน่นเพื่อแสดงให้เห้นว่า 'เขาจะรักและดูแลเธอผู้เป้นที่รักตลอดไป'
**จบแล้วน้าาาา ขอบคุณสำหรับการติดตามและกำลังใจที่ส่งให้ไรท์มากๆนะค้าาาา**
*รักรีดทุกคนน้าาาา ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ฝันดีนะค่ะทุกคนนนน*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น