[FIC]GunGam\\แกล้งนักรักซะเลย

ลำดับตอนที่ #12 : ความจริงในใจ

"แท่ม แท เด แด่ม แทม แทม แทม แท๊มมมม"นภัทรพาทั้งสามเดินมา เขา ผายมือไปที่โต๊ะอาหารที่เขาได้จัดเตรียมเอาไว้ 

"โห่ นี่พี่เตรียมหรอ" เมื่อวราวุธเห้นอาหารที่มากมายตรงหน้า

"เอาหน่าา หยุดมาเที่ยวสักที ถือว่าเป้นการฉลองเปิดร้านใหม่" นภัทรเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร

"ก้ดีนะ ถ้างั้นเริ่มเลยเนอะ หิวล่ะ" จารุวัฒน์รีบเดินมาทันที

"ฮ่าๆๆๆๆ"

"โอเค ถ้างั้นมากินกันเลยยยย"

ทั้งสี่ทานอาหารกันอย่างสนุกสนานรวมทั้งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กันอย่างหนัก

"โอ้ยๆๆ นี่เบาๆกันหน่อย" วิชญาณีเตือนสติหนุ่มทั้งสามเมื่อเธอดห้นพวกเขาเมากันอย่างหนัก

"วันเดียวหน่าาา พี่แก้ม"นภัทรตอบพลางกอดคอหญิงสาว

"ว่าไปก้ดึกแล้วนะ ผมเริ่มไม่ไหวล่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะ" จารุวัฒน์ลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องพัก

"เห้ย พี่โดมรอผมด้วยย" วราวุธรีบลุกและเดินตามเขาไป

"อ่าว ไปหมดเลยหรอ"

"ย้างงงงงง ยังเหลือผมอยุ่ไง" นภัทรพูดยิ้มหวานและซบลงที่ไหล่ของหญิงสาว

"นี่!!!กันก้พอได้แล้ววว เมาแล้วนะ" เธอผลักหัวของเขาออก

"ก้ได้"

"ไปขึ้นห้องงกัน " วิชญาณีลุกขึ้นและดึงตัวของนภัทรขึ้นมา

"อุ้ยยย ชวนผมขึ้นห้องด้วย" นภัทรพูดอย่างทะเล้น

"ทะลึ่ง!!!" วิชญาณีตีไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ

"พี่แก้มม ประคองผมไปหน่อยยยย" นภัทรเดินเข้าไปเกาะแขนและเอาหน้าถูกับแขนของเธออย่างหน้าเอ็นดู

... เมื่อถึงห้องงพัก

"อ่ะ ห้องพักซะนะ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน" วิชญาณีพาเขามานอนบนเตียงและจะเดินไปที่ห้องเดิน แต่ถูกดึงแขนจากคนบนเตียง จึงทำให้เธอล้มทับตัวของนภัทรอยู่

"นี่กันๆปล่อยพี่ พี่จะไปอาบน้ำ" เธอทุบไปที่หน้าอกของเขาเบาๆ

ฟุบ!! นภัทรพลิกตัวของเธอลง ทำให้ตอนนี้วิชญาณีอยู่ล่างร่างของนภัทร

"กัน..." วิชญาณีเรียกเขาอย่างตกใจ

"พี่แก้ม ฟังผมนะ"

"แต่กันจะพูดอะไรก้นั่งดีๆซิไม่เห้นต้องม."เธอพูดไม่ทันจบ ก้ถูกริมฝีปากของคนข้างบนประกบเข้ากับริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน

เธอหลับตาปรือไม่กล้าซบตาคนตรงหน้า เธอรับรู้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านปากของนภัทร จนเขาถอนริมฝีปากออก 

เธอค่อยๆลืมตาขึ้น จนตอนนี้ดวงตาทั้งคู่จ้องมองกันอยุ่

"พี่แก้ม ผมรักพี่แก้มนะ ผมหวง ห่วง ผมไม่อยากให้พี่อยุ่ใกล้ใคร หรือว่าใครอยุ่ใกล้พี่นะรุ้ไหม ผมหึง ผมไม่รุ้ว่าพี่จะคิดยังไง แต่แค่อยากจะให้พี่รุ้ไว้ ว่าผมรักพีมากนะ" นภัทรพูดความรู้สึกทั้งหมดที่มีด้วยเมา และเขาก้ประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเธออีกครั้ง ตอนนี้วิชญาณีตกอยุ่ในภวังค์ภายใต้รสจูบของนภัทร เธอหลับตาลงอีกครั้งไม่มองหน้าเขา ทำให้เขาจูบเธออย่างเนิ่นนาน จนเธอสะดุ้งขึ้นและรีบผลักตัวของนภัทรออกและพบว่าเขาได้หลับไปแล้ว

เธอลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปนั่งที่ริมทะเล เธอพยายามทบทวนความรู้สึกของตนเอง และคำที่นภัทรพูดกับเธอ เธอกำลังสับสนว่าสิ่งที่นภัทรพูดออกมานั้น มันเป็นเพราะฤทธิ์ของความเมาหรือเขาพุดออกจากใจจริง ตอนนี้เธอยังไม่อยากจะคิดอะไรให้มันเกินเลย เพราะเธอกลัวจะเสียความรู้สึกดีๆ และความเป้นพี่น้องที่มีให้กันมาอย่างเนิ่นนาน แต่ใจลึกๆของเธอก้ยังคงรุ้สึกดีมากกับนภัทรที่เกินคำว่าพี่น้อง แต่เธอแค่ยังไม่แน่ใจตนเอง




**นี่แหละน้าาา ที่เค้าว่ากันว่า คนเมามักพูดความจริง**