คู่แท้ soulmate

เนื้อเรื่อง

                แสงแดดสีส้มตอนเย็นส่องลอดผ่านตามต้นไม้ในสวนสาธารณะย่านใจกลางเมือง ล้อม

รอบด้วยผู้คนที่มาออกกำลังกาย มันน่าจะเป็นภาพที่อบอุ่น แต่ไม่ใช่เด็กผู้หญิงชั้นประถม ที่นั่งอยู่

ตรงชิงช้าเพียงลำพัง 

"แสงดาวรอพ่อนานหรือเปล่าลูก"  ชายหนุ่มวัยกลางคนตะโกนเรียกชื่อลูกของตน  

แสงดาวยิ้มด้วยความดีใจ หลังจากที่นั่งรอที่สวนสาธรณะตั้งแต่เลิกเรียน แสงดาวอาศัยอยู่กับพ่อ

เพียง2คน เนื่องจากแม่ของแสงดาวจากโลกไปตั้งแต่แสงดาวอยู่อนุบาล มันอาจจะโหดร้ายเกินไป

สำหรับเด็กผู้หญิงอย่างแสงดาว แต่พ่อของแสงดาวก็พยายามทดแทนสิ่งที่ขาดหายไปของแสง

ดาวอย่างเต็มที่ 

"เลิกเรียนแล้วไปรอพ่อที่เดิมนะลูก" พ่อของแสงดาวขับรถออกไปด้วยรอยยิ้ม

แสงดาวเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยร่าเริงทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนมากนักบ่อยครั้งในโรงเรียนที่แสงดาวต้อง

นั่งอยู่เพียงลำพัง หลังเลิกเรียนแสงดาวจะเดินไปที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียนนั่งรอที่ชิงช้าตัว

ประจำ

                
                   ดวงอาทิตย์ที่ให้แสงอ่อนๆในตอนเย็นเริ่มที่จะค่อยๆหายไปจนทำให้แสงไฟในสวน

สาธารณะส่องสว่างขึ้นมาแทน ในเวลานี้ทำให้จิตใจของแสงดาวเริ่มที่จะเกิดความกลัว ที่พ่อของ

แสงดาวยังไม่มารับ จากความกลัวนี้ทำให้แสงดาวร้องไห้ แม้จะพยายามกลั้นไว้แค่ไหนก็ตาม 

"หิวเหรอจ๊ะหนู" ชายชราดูสุขุม ยิ้มให้กับแสงดาวอย่างอบอุ่น พร้อมกับมานั่งชิงช้าข้างๆแสงดาว

"ไม่ต้องร้องนะหนู คงรอพ่อกับแม่ล่ะซิ แย่จริงๆเย็นแบบนี้ปล่อยลูกทิ้งไว้คนเดียวได้อย่างไง ไม่

เป็นไรเดี๋ยวตาจะอยู่เป็นเพื่อนหนูเอง" ชายชราพูดปลอบแสงดาวและยิ้มให้ด้วยความอบอุ่น แต่แสง

ดาวก็ยังไม่หยุดร้องไห้

"คงหิวล่ะซิ อ่ะตาให้" ชายชราหยิบแอปเปิ้ลออกจากย่าม

"ไม่ต้องกลัวตาวางยานะตารับรองตารับรอง" พร้อมกับกัดแอปเปิ้ลที่จะให้แสงดาว

"โอ้ย" ตาร้องเสียงหลง แสงดาวหันมาดูด้วยความตกใจ 

"ไม่มีอะไรหนู ตาลืมไปว่าตาไม่มีฟันกัดแอปเปิ้ลแล้วล่ะ" ตายิ้มกว้างเห็นเหงือกแดง แสงดาวเริ่มที่

จะมีรอยยิ้ม พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่เงียบไป

"เดี๋ยวตาจะให้ลูกใหม่" ชายชราหยิบแอปเปิ้ลลูกใหม่ออกจากย่าม

"ขอบคุณค่ะคุณตา" แสงดาวไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนหยิบแอปเปิ้ลจากมือคุณตา

                
                วันเดือนปีผ่านไปยิ่งทำให้มิตรภาพของคนต่างวัยเพิ่มพูนมากขึ้น ชายชราจะอยู่เป็นเพื่อน

กับแสงดาว

ทุกครั้ง จนกระทั้งวันจบชั้นประถมศึกษา

"คุณตาค่ะ บ้านของคุณตาอยู่ไหนค่ะ" ชายชรามีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน

"ทำไมเหรอหนู ตาก็อยู่แถวๆนี้เหละมานั่งเป็นเพื่อนหนู แล้วก็ให้แอปเปิ้ลหนูกินทุกวัน" ชายชรายิ้มให้

แสงดาว

"เอ่อ......... คือว่าหนูคงไม่ได้มาที่นี้ทุกวันแล้วล่ะค่ะ หนูต้องย้ายโรงเรียนไปเรียนชั้นมัธยมที่อื่น"

พอคำพูดของแสงดาวสิ้นสุด ชายชราและแสงดาวก็อยู่ท่ามกลางความเงียบ ภายใต้สีหน้าที่เศร้า

หมองของทั้งคู่เป็นเวลานาน

"คุณตาค่ะวันนี้ยังไม่ได้ให้แอปเปิ้ลหนูกินเลยนะ" แสงดาวพูดสะอื้นพร้อมกับมีหยดน้ำตา

"นั้นซินะ คงหิวล่ะซิ ไม่ต้องร้องไห้นะ"

"คุณตาบ้า คุณตานั้นแหละร้องไห้ทำไม คุณตาบ้าที่สุดเลย" แสงดาวพูดพร้อมน้ำตาก่อนที่เข้าสวม

กอดคุณตา

"ตาก็อยู่ที่นี้เหละ ว่างเมื่อไหร่หรืออยากปรึกษาอะไรก็มาหาตาได้นะ" ตาจับไหล่ของแสงดาวออก

จากอ้อมอกพร้อมกับลูบที่ศีรษะแสงดาวเบาๆ

วัน คืน และเวลาผ่านไปพร้อมสังคมที่โตขึ้นของแสงดาว ทำให้ความทรงจำที่เคยงดงามในวัยเด็กที่

สวนสาธารณะเริ่มจะเป็นความทรงจำสีจางๆ

"เราเลิกกันเถอะแสงดาว" ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีบอกกับแสงดาวในชุดมหาลัย ก่อนจะเดินหันหลัง

กลับไปโดยไม่สนใจแสงดาวที่ยืนร้องไห้กับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น

ในตอนนี้โลกรอบๆตัวของแสงดาวที่เคยสดใสมีสีสันในช่วงชีวิตวัยรุ่น กลับเหมือนคล้ายจะเป็นสีเทา

ไปซะทุกอย่าง สิ่งที่แสงดาวทำได้ในตอนนี้คือทำใจให้ลืมมันซะที 

สวนสาธารณะในวัยเด็กแล่นเข้ามาในความคิดของแสงดาวเหมือนคล้ายกับถูกปลดคำสาปออกจาก

จิตใต้สำนึก แสงดาวไม่รอช้าที่จะไปสวนสาธารณะแห่งนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างในสวนสาธารณะแทบจะ

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่ชิงช้าตัวประจำของแสงดาว แสงดาวนั่งคิดเรื่องราวในวัยเด็กของแสง

ดาวที่ชิงช้า และความบอบช้ำจากความรักก็ทำให้กลั้นน้ำตาไม่อยู่

"หิวเหรอจ๊ะหนู แอปเปิ้ลสักลูกไหมจ๊ะ" 

เสียงที่ได้ยินตรงหน้าของแสงดาว ทำให้ภาพความทรงจำวัยเด็กชัดเจนยิ่งขึ้น ไม่ว่ากาลเวลาจะล่วง

เลยมานานเพียงใด แต่ชายที่ยืนตรงหน้าแสงดาว ก็คือชายชราในสวนสาธารณะในวัยเด็กของแสง

ดาวแน่นอน

"มานั่งร้องไห้คนเดียวอีกแล้วนะหนู สงสัยจะหิวตาจะให้แอปเปิ้ลกินนะ" ชายชราทำท่าจะหยิบ

แอปเปิ้ลออกจากย่าม

"หนูโตแล้วนะค่ะ"

"หรือหนูมานั่งรอพ่ออยู่ เดี๋ยวตาจะนั่งเป็นเพื่อนหนูนะ"

"หนูไม่เจอหน้าพ่อมา2ปีตั้งแต่เข้ามหาลัยแล้วล่ะค่ะ" แสงดาวหน้าเศร้า

"ไม่มีใครรักหนูจริงสักคน ทุกคนที่หนูรักก็ทิ้งหนูไปหมด แม้แต่พ่อของหนูเอง" แสงดาวพูดเสียงอ่อย

"ตาก็นั่งเป็นเพื่อนอยู่ที่นี่ไง ตาจะอยู่กับหนูตลอดไปนะ" ชายชราพูด

"คุณตาค่ะ คู่แท้มีอยู่จริงหรือเปล่าค่ะ" 

"ความรักก็เหมือนวิญญาณมีอยู่รอบๆตัวเรานี่เหละ เพียงแต่จะสัมผัสถึงมันได้หรือเปล่า" ชายชราพูด

พร้อมกับลูบหัวแสงดาวเบาๆ

"อยากรู้จังคู่แท้ของหนูหน้าตาเป็นอย่างไร" แสงดาวพูด

"ลองวิธีของตาดูไหมล่ะ" 

แสงดาวหันไปมองหน้าชายชราอย่างสนใจ

"มันอาจจะเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อ  หนูจะมองว่าไร้สาระก็ได้นะ"

"อย่างไงค่ะ หนูอยากรู้"

"ในคืนเดือนพระจันทร์เต็มดวงตอนเที่ยงคืน ให้หนูจุดเทียนสีดำหน้ากระจก และนำแอปเปิ้ลมาปอก

เปลือก อย่าให้เปลือกขาดออกจากกันนะ เมื่อปลอกเสร็จคู่แท้ของหนูก็จะปรากฏอยู่ที่หน้ากระจก" 

ชายชราอธิบาย

"บ้าน่ะ นี่มันยุคเทคโนโลยีแล้วนะค่ะ"

ชายชราหัวเราะ ก่อนหยิบแอปเปิ้ลออกจากย่าม  และยื่นให้แสงดาว

 
                    แสงดาวนั่งอยู่หน้ากระจกภายในห้องที่มีแสงสว่างจากเทียนเพียงหนึ่ง

เล่มเท่านั้น แสงดาวนั่งปอกเปลือกแอปเปิ้ลอย่างช้าๆ ทันใดนั้นแสงส่วางเพียงเล็กน้อยในห้องก็หาย

ไป  แสงดาวอยู่ท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงเลือนลางจากพระจันทร์ที่ส่องมาเท่านั้น ภาพที่

กระจกค่อยๆมัวหายไป ในตอนนี้ภาพที่กระจกไม่ใช่แสงดาว

"แอปเปิ้ลสักลูกไหมหนู"