#หมู่บ้านอลเวง#

ลำดับตอนที่ #2 : *เพื่อนข้างบ้าน*

ตอนที่ 2 *เพื่อนข้างบ้าน*

เมื่อเธอเลี้ยวรถเข้ามาในซอยที่เพิ่งปรากฏก็ปรากฏหมู่บ้านขนาดใหญ่ให้เห็นตรงปลายสุดข้างหน้า เธอเริ่มรู้ว่าหมู่บ้านนี้มันไม่ธรรมดาเพราะบรรยากาศ เหมือนจะครึ้มฟ้าครึ้มฝนเมื่อเธอสังเกตดูดีๆก็เห็นต้นไม้สูงใหญ่สองต้นใบดกหนาเขียวขจีอยู่ข้างทางใกล้จะถึงหมู่บ้านลำต้นสูงและตรงจนน่าแปลกใจต้นสูงราวๆ 10 เมตรที่น่าแปลกใจยิ่งกว่านั้นคือ เมื่อมองสูงขึ้นไปอีกปลายยอดของต้นไม้นั้นกับมาจรดกันพอดิบพอดีจนดูเหมือนเป็นซุ้มประตูทางเข้าหมู่บ้าน แองจี้ขับเลยไปด้วยความทึ่ง เธอเองก็ไม่นึกไม่ฝันเหมือนกันว่าจะได้มาอยู่ในหมู่บ้านที่ใหญ่โตขนาดนี้ เธอขับรถมาถึงภายในหมู่บ้าน ก็เจอซอย 7 ซอย มีป้ายปักหน้าซอยเป็นชื่อ (ชื่อซอยมีดังนี้ ซอย1 ดวงจันทร์ ซอย2 พระอาทิตย์ ซอย3 เปลวเทียน ซอย4 วังวารี ซอย5 ไร้แสง ซอย6 ไอดิน ซอย7 กลิ่นหมอก) แองจี้ยกแผนที่ดูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจก่อนจะเลี้ยวเข้าไปใน ซอย7 “กลิ่นหมอกๆ..ๆ..อืมซอย7....บ้านเลขที่77/7 หมู่บ้าน เ..ฮ.. เฮซี่ ซอย...กลิ่นหมอก บ้าน...สีครีมหลังคาสี..เทา...สองชั้น ด้านหน้ามีต้น..... ไม้ใหญ่ มีดอกและผลสีดำ) แองจี่เริ่มทบทวนเพื่อเพิ่มความมั่นใจเธอขับรถผ่านบ้านมามากมายแต่ก็ดูบ้านแต่ละหลังแล้วไม่เหมือนกันสักหลัง บางหลังใหญ่ บางหลังเล็กหรือไม่ก็สองชั้น หรือมากกว่านั้น ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นหมู่บ้านจัดสรรญที่แต่ละบ้านเหมือนกัน เดะๆๆ ทุกหลัง แองจี่ขับรถมาจอดหน้าบ้านสีครีมหลังคาสีเทารถสีฟ้าจอดสนิทเธอลงจากรถ แล้วเดินสำรวจรอบบ้านไปทั่วจนไปสะดุดตากับหญิงสาวข้างบ้าน บ้านทางด้านขวาถัดไปนั้นเองแองจี้มองเห็นหญิงสาวอายุราวๆ 20 นั่งอยู่บนขอบหน้าต่างชั้นสองของบ้าน เธอผู้นั้นใส่เสื่อผ้ารัดรูปสีดำสนิด เข้ากับสีของบ้านของเธอ แถมยังตัดผมทรงหน้าม้าไว้ผมยาวประบ่า** สงสัยคงเป็นเด็กพั้งเด็กพังละมัง แองจี้คิด** (**ใช้แทนความคิด**) เพราะนอกจากผมและชุดที่มีสีดำแล้ว เธอผู้นั้นยังแต่งหน้าทาปากด้วยสีดำ เล็บมือ เล็บเท้ายังทาสีดำอีก **เหมือนศพอะนะ** “สวัสดีจ่ะ ฉันเป็นคนย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้เป็นเจ้าของคนใหม่นะ ฉันชื่อ แอเจลิน่า วิลล์ เรียกว่า แองจี่ก็ได้ เธอชื่ออะไรเหรอ” “หนู ซอนย่า พีช ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” **ตายแล้วเป็นเด็กดีมีสัมมาคาราวะขนาดนี้เชียวเหรอ แองจี้คิด** กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (เสียงแองจี้)ทันใดนั้นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากระโดดลงมาจากขอบหน้าต่างชั้นสอง แต่เธอกลับไม่เป็นอะไรเลยแถมยังเดินยิ้มมาหน้าตาเฉย “เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ”ซอนย่าถาม “เธอเป็นคนหรือเปล่าห่ะ” แองจี้ถามกลับ “เปล่าค่ะหนูเป็น ยมฑูต” ซอนย่าตอบกลับแบบหน้าตาย “ล้อเล่นใช่ม่ะ”แองจี้พูดขมใจตัวเอง “เปล่า..ๆ..ๆ ไม่ได้ล้อเล่นค่ะ พูดจริง”ซอนย่าตอบ “อืมๆๆ..เธอจะเป็นอะไรก็ช่างเหอะ”แองจี้พูด **มีจริงที่ไหน ยัย บ๊อง ยมฑูต ต่อให้หัวเราะจนฟันหลุดยังไม่เจอซักตัวเลย** “หนูช่วยคุณขนของเข้าบ้านนะค่ะ”ซอนย่าถาม “ไม่เป็นไรหรอกแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุด สบายมาก”แองจี้ตอบ “งันเสร็จธุระแล้วมานั้งเล่นบ้านหนูนะค่ะ”ซอนย่าชวน “จ๊ะๆๆ”แองจี้รับคำแล้วทั้งสองก็แยกจากกัน แองจี้เดินมาหน้าบ้านอีกครั้ง ก็กลับเห็นต้นไม้ประหลาด ดำทั้งต้น ตรงพื้นมีดอกร่วงอยู่ แองจี้ลองเก็บมาปรากฏว่าดอกหอมมาก....มาก...มาก..อย่างที่ไม่เคยหอมที่ไหนมาก่อน เมื่อพิจารนาดูแล้วมันกลับมีลักษณะคล้ายดอกลั่นทม แต่ตนมีลักษณะคล้ายต้นมะขาม มีใบคล้ายใบบัว หรือมองอีกทีเหมือนจานข้าวมากกว่า มีลูกคล้ายองุ่นเป็นเม็ดๆ ไม่อยู่เป็นพวง แต่ที่แปลกมากกว่านั้นคือมันสีดำทั้งต้น แล้วเธอก็เข้าไปขนของในรถและย่างเท้าเข้าบ้านหลังใหม่ของเธอไป


       ****อ่านแล้วโพสให้ด้วยนะครับ**** ขอบคุณล่วงน่า 555+