คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Can You Remember 4
เช้าที่สดใส แต่มันไม่ใช่ของเด็กห้อง ม.4/2 แต่ละคนล้วนนั่งติว นั่งอ่าน นั่งทำแบบฝึกหัดวิชาฟิสิกส์ ที่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้จะมีการสอบท้ายบท จำนวน 4 ใช้เวลา 2 ชม. ด้วยจำนวนข้อแค่นี้ แต่เวลาที่ให้มา หลาย ๆ คนคงจะเดาออกว่า ความยากง่ายของข้อสอบจะอยู่ระดับไหน
“ ครูมาแล้ว ๆ !!! ” เสียงหัวหน้าห้องตะโกนขึ้นเหมือนเสียงความตายใกล้เข้ามา แต่ละคนวิ่งแตกตื่นเก็บสมุดหนังสือนั่งประจำที่ของตัวเอง
ไม่นานอาจารย์ที่อยู่ในชุดผ้าไหม รองเท้าแตะ!! ผมซอยสั้นก็เดินแบกปึกข้อสอบเข้ามาโดยไม่พูดไม่กล่าวอะไรเลย มาถึงก็เดินแจก ๆ ๆ ข้อสอบด้วยตัวเอง
“ เชียร์ ๆ ข้อ 1 ทำไง ” เพื่อนสาวต่างกลุ่มกระซิบกระซาบถามหาวิธีทำข้อสอบข้อแรก เชียร์ก็ได้แต่ก้มมองแล้วรีบประมวลวิธีทำอย่างรวดเร็ว
“ ก็เค้าให้กราฟมาใช่มั้ย s กับ t อ่า ก็ลองเช็คสูตรดู แล้วดูว่าตัวแปรไหนยังไม่มีก็เอาอีกสูตรหา อ่านโจทย์แล้ววงว่าเค้าถามหาอะไร ”
“ บ้า เขาเป็นกราฟ a กับ t ” ทั้งเพื่อนสาวและเชียร์ต่างนิ่งงันได้สักครู่กับได้ยินเสียงเพื่อน ๆ ดังมาจากข้างหลังด้วยอารมณ์โอดครวญ
“ ข้อสอบคนละชุด! ” แค่เพียงประโยค ๆ เดียวแต่กลับสามารถทำให้ทั้งห้องหน้าซีดได้ไม่ยาก เชียร์ที่อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นจนมือสั่นพยายามที่ระงับอารมณ์ของตัวไม่ให้เป็นตัวขัดขวางการทำข้อสอบ
เชียร์ไม่สนใจสิ่งแวดล้อมใด ๆ ทั้งสิ้น สายตาจับจองไล่อ่านโจทย์อย่ารวดเร็วแข่งกับเวลา ไม่นาน มือบางที่จับปากกาอยู่ก็เริ่มขีดเขียนวิธีทำต่าง ๆ ตามคำสั่งที่รับตรงมาจากสมองน้อย ๆ ที่มีอยู่ ระหว่างที่ทำสายตาก็เหลือบมองรอบห้อง สภาพแต่ละคนที่นั่งขีดเขียนโต๊ะบ้าง หลับบ้าง ชะโงกหน้าดูข้อสอบกันบ้าง รอยยิ้มน้อย ๆ ก็ปรากฏขึ้นพร้อมสายหัวเบา ๆ ให้กับสภาพเพื่อน ๆ ในห้องของตน
“ ยากได้อีก ตกแน่เลยอ่าฉัน ” เช้งบ่นหน้ายู่วิ่งมากอดแขนเชียร์เขย่าไปเขย่ามา เจ้าตัวไม่รู้จะทำเช่นไรได้แต่ยืนไว้อาลัยให้เงียบ ๆ ในใจ
คนสุดท้ายของกลุ่มได้เดินออกมาจากห้องด้วยหน้าตาอาลัยไม่แพ้คนอื่น ๆ “ ตาย ๆ ๆ ๆ อ่านมาก็เข้าใจนะ แต่ทำไมพอทำข้อสอบทำไม่ได้เลยอ่า TT TT ” อัญชนาเดินออกมาพร้อมกับมือที่ขยี้หัวตัวเองที่ฟูอยู่แล้วให้มันฟูมากกว่าเดิมอีก
“ เอาน่า ครั้งหน้ายังแก้ตัวได้ หิวแล้ว แคลอรี่หมดไปกับการทำข้อสอบเจ๊แก ” เชียร์ยืนบ่นนิดหน่อยก็เดินดุ่ม ๆ เดินลงบันไดไป แต่ละคนเห็นก็รีบใส่รองเท้าแล้วก็เดินตามกันไป
“ เดี๋ยวพวงเองไปซื้อข้าวกันก่อนเลย เขาซื้อน้ำก่อนแล้วจะตามไป ”
“ ได้ ๆ เร็ว ๆ นะ ” เชียร์เดินออกจากกลุ่มไปมุ่งหน้าไปยังร้านขายน้ำที่คิวยาวพอควร แต่เจ้าตัวก็เดินไปต่อแถวโดยไม่ได้สนใจอะไร
“ เอา โอวัลตินผสมนมสด 10 บาทครับ ” เชียร์ยืนเขย่งเท้ายื่นเงินให้คนขายเนื่องจากความสูงไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไหร่ ก่อนจะเดินก้มหน้าเอาเงินยัดใส่กะเป๋ากางเกง
“ อ่าวเฮ้ย!!! ไอ่ #@&%? แบงค์ ” เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมชักมือที่ถือน้ำกลับมาไว้กับตัว เพราะชายหนุ่มคู่กัดบังอาจมาแอบดื่มน้ำโดยพลการโดยไม่ได้ขออนุญาตจากเจ้าของแม่แต่น้อย
“ ทำไม รังเกียจก็ไปเอาหลอดใหม่นู้น ” แต่กลายเป็นว่าเชลยไม่ได้สนใจใยดีอะไรกับสิ่งที่เชียร์พูดออกมา แต่กลับบอกให้ไปเอาหลอดใหม่ถ้ารังเกียจแล้วก็เดินหายไป ปล่อยให้เชียร์ยืนมองหลอดใส่แก้วของตัวเอง “ การดูดน้ำแก้วเดียวกัน เค้าเรียกว่าการจูบทางอ้อม ”
O////O ใบหน้าขาว ๆ กลับถูกแต่งเติมด้วยเลือดที่มาหล่อเลี้ยงมากกว่าปกติ ก่อนจะรีบเดินไปรวมกับเพื่อน ๆ ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะในโรงอาหาร
ตุบ!!! เสียงวางแก้วน้ำดังขึ้นเรียกความสนใจจากเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่รอบโต๊ะได้เป็นอย่างดี ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงตาม โดยไม่ได้ปริปากพูดอะไรกับใคร
“ ไหนบอกหิวเข้าละ แคลอรี่แกหมดไม่ใช่หรอ ทำไมไม่เห็นมีข้าวสักจาน แล้ว ทำไมไปซื้อน้ำนานจัง ” เพื่อน ๆ ต่างรัวคำถามต่าง ๆ นานาออกมาเพื่อนหวังให้เชลยนั่งอธิบายทุกอย่างมาให้หมดในคราวเดียวจะได้ไม่ต้องเสียเวลา
“ ก็ ไม่ค่อยหิวแล้วละ และก็ร้านขายน้ำคนเยอะไปหน่อย กว่าจะถึงคิวก็เลยนาน ” เชียร์แก้ต่างออกไปโดยเพื่อน ๆ ก็ไม่ได้มีท่าทีสงสัยอะไรอีก ต่างคนก็ต่างนั่งจัดการกับอาหารตรงหน้าให้หมด จะมีคุยกันบ้างเมื่อแต่ละคนนึกเรื่องที่อยากจะเม้าท์ออก แต่เชียร์กลับนั่งจับจ้องไปที่หลอดในแก้วน้ำ จากหน้าที่หายเป็นปกติกลับแดงระเรือขึ้นมาอีกครั้ง
“ ถ้าจะเราดูดเนี่ย จะเป็นการจูบมั้ยนะ แต่ถ้าไม่ดูดก็เสียดายน้ำอ่า ” ( เข้าข้างตัวเอง )
มือที่นั่งกุมเอาไว้ค่อย ๆ คลายออก ก่อนจะเมื่อมือไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะอย่าลังเล ก่อนจับหยิบจับแล้วเลื่อนให้ปลายหลอดค่อย ๆ ใกล้ริมฝีปากมากขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะค่อย ๆ บรรจงดูดขึ้นมา
“ เชียร์ แกเป็นไรมั้ยวะ ดูดน้ำไปหน้าแดงไป ฟินไปปะ ”
“ อ้อ เปล่า ๆ ไม่มีไร ๆ ” สายตาของเพื่อน ๆ ไม่ได้ลดทอนความสงสัยลงเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่มีใครถามอะไรออกไป เพราะคิดว่าถ้าจะบอก เดี๋ยวก็คงบอกออกมาเอง อยู่เฉย ๆ ให้เจ้าตัวได้คิดอะไรส่วนตัวสักหน่อย เดี๋ยวเพื่อนผู้ร่าเริงของพวกเค้าก็คงจะกลับมาเอง
>////< “ แกดูดหลอดนั้นจริง ๆ หรอ อร๊าย ”
“ เบา ๆ หน่อยดิเช้ง ก็มันเสียดายน้ำนิหว่า จะให้ทำไงละ ” เสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนสาวร่วมโต๊ะทานอาหารเรียกความสนใจจากสายตานับสิบคู่ให้พุ่งตรงมายังโต๊ะริมหน้าต่างของทั้งคู่ ก่อนจะเลิกสนใจแล้วหันกลับไปทานข้าวตรงหน้าต่อ เชียร์กับเช้งเลยนั่งคุยกันต่อแต่ก็ลดเสียงลงเพื่อให้ได้ยินกับเพียงแค่สองคน
“ อย่ามา แกอยากอยู่แล้วใช่มั้ย บอกมาเลย ๆ ”
“ ก็นิดหน่อย อย่าล้อดิ แม่งทำไปได้ไงวะสงสัยตัวเองเหมือนกัน 555 ”
“ เรื่องก็ผ่านมานานแล้วนะ แกยังจำอีกหรอ ” มาถึงตรงนี้สายตาที่ร่าเริงมากี้ก็พลันหายไป ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย มือที่วางไว้บนเข่ากลับยกขึ้นมากุมที่น่าอกข้างซ้าย ด้วยสุขภาพที่ไม่ค่อยแข็งแรงเพราะหัวใจเต้นผิดปกติมักจะเจ็บขึ้นมาเมื่อเจอเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ
“ ไม่รู้สิ ก็คงเพราะ มันเจ็บเกินกว่าที่จะลืมมัน ”
ความคิดเห็น