คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Can You Remember 3
แป๊ะ!!!
“ โอ๊ย ไอ่แบงค์มันเจ็บนะ ” เชียร์ตะโกนลั่นห้องพร้อมวิ่งไล่ตบหัวเอาคืนคนที่เป็นตัวปัญหา
“ หยุดจีบกันได้แล้วววว ”
เสียงหยอดจากเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ ดูเหมือนจะทำให้ทั้งคู่ที่วิ่งไล่กันหยุดชะงักลง “ ไม่ได้จีบเฟ้ย! ”
เชียร์ที่ได้ยินคำแหย่ของเพื่อนก็รีบสวนคำแก้ตัวกลับแทบจะในทันที แต่สิ่งที่ปิดไม่มิดคือใบหูที่แดงจนแค่มองผ่าน ๆ ก็สามารถที่จะเห็นได้ไม่ยาก
ทั้งคู่วิ่งไล่กันไปเรื่อย ๆ ฝ่ามือถูกยกขึ้นเตรียมพร้อมที่ตีหัวของคนตรงหน้า แต่ก็กลายเป็นว่ามือทั้งข้างถูกจองจำไว้ด้วยฝ่ามือหนา เชียร์นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะเหวี่ยงมือไปมาเพื่อหวังจะให้หลุดแต่ก็ไม่เป็นผล แต่กลายเป็นว่าเหตุการณ์ทั้งหมดต้องหยุดลงเมื่อคุณครูคณิตศาสตร์เดินเข้ามา
การเรียนการสอนที่หนักหนาสาหัสในวันนี้หมดลงไปอย่างรวดเร็ว เร็วขนาดที่เด็ก ๆ ในห้องเก็บเกี่ยวความรู้แทบจะไม่ทัน โดยเฉพาะวิชาฟิสิกส์ ที่คุณครูสอนโดนไม่ได้หันมามองผู้เรียนเลย เขียน ๆ อธิบาย ๆ
“ เฮ้อออ ยังเรียนฟิสิกส์ไม่เข้าใจเลย พรุ่งนี้ก็สอบแล้ว ” เพื่อนสาวหัวฟูบ่นกระปอดกระแปดออกมา พร้อมเอาหัวฟุบลงกับโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย
“ เออ เขายิ่งไม่ค่อยรอดวิชาคำนวณด้วยอ่า ปลง TT TT ”
“ ฉันกลับก่อนนะ ต้องไปเรียนอังกฤษต่อ ” น้ำทิพย์บอกลาเพื่อนพร้อมสะพายกระเป๋าแล้วก็เดินออกจากห้องไป
เชียร์เห็นเพื่อนคนหนึ่งของตนกลับไปก็เลยบอกลาเพื่อน ๆ ที่เหลือกลับบ้านเช่นกัน
ตุบ!
เชียร์กลับมาถึงบ้านก็โยนกระเป๋าใบมหึมาลงบนเก้าอี้โซฟาไม้ขนาดใหญ่ ก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดคอม
“ เชียร์ ไปตลาดกับแม่มั้ย ”
“ ไม่ละครับ วันนี้ลูกไม่ว่าง ” เชียร์ตะโกนกลับลงไปข้างล่างเพื่อหวังให้แม่ได้ยินคำตอบ ไปนานเสียงรถยนต์ก็ดังขึ้นและหายไป เชียร์ยืนฟังเสียงก่อนที่วิ่งไปที่โต๊ะคอมเปิดเฟสบุ๊ค
ตลอดหลายวันที่ผ่าน เมื่อกลับมาถึงบ้านเชียร์มักจะนั่งอยู่หน้าจอคอม เปิดดูรูปของใครบางคนไปเรื่อย ๆ จะมีกดไลค์ให้บ้างนิดหน่อย
“ มีการบ้านไรบ้างนิ? ” แต่ไม่นาน คนที่อยู่ในรูปก็ทักขึ้นมาถามหาการบ้านในวันนี้
“ ก็...มีฟิสิกส์ คณิต ”
“ อื่ม ขอบคุณมาก ”
“ ทำเสร็จแล้วเอามาลอกด้วยนะ ”
“ เองนั่นแหละ ไปทำมา เขาจะลอก ” เชียร์ไม่รู้ว่าตนใช้เวลาในการคุยกับแบงค์นานเท่าไหร่ แต่ก็นานพอที่แม่กลับมาจากซื้อกับข้าวที่ตลาด
เชียร์ใช้เวลาเกือบ 2 ชม. ในการกินข้าวกับครอบครัว อาบน้ำ เล่นกับน้อง ไม่นานร่างบางก็ทั้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน มือคว้าหนังสือนิยายที่อ่านค้างเอาไว้เมื่อคืนมาอ่านต่อ อีกมือก็ควานหารีโมททีวี เชียร์กลัวบรรยากาศที่เงียบสงัด เพราะสมัยเด็กเค้ามักเจอกับเหตุการณ์ประหลาด ๆ บ่อยครั้ง เห็นบ้าง ได้ยินเสียงบ้าง ถ้าถามว่าชินมั้ย ตอบได้ว่าชินแล้ว แต่ใครบ้างอยากเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีก
เชียร์อ่านนิยายได้สักพักน้องก็เข้ามา ทั้งคู่นั่งคุยกันถึงสารทุกข์สุกดิบ เกม การ์ตูน ก่อนที่น้องของตนจะผลอยหลับไป
“ เฮ้อ ” เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังเล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากน้อย ๆ อย่างแผ่วเบา
ตอนนี้ ในหัวกำลังนั่งไล่ทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในวันนี้ “ ได้จับมือกันด้วยแหละ ” เมื่อเจ้าตัวคิดถึงตอนนี้ก็ได้แต่เอาหมอนบนหัวมาปกปิดใบหน้าแดงแจ๋ของตัวเองถึงแม้จะรู้ว่า ไม่มีใครมาเห็นหรอก
ตึ๊ดึง
เชียร์หยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาดู
“ เขาไปนอนละ หลับฝันดีนะ ”
O///O จากที่หน้าแดงอยู่แล้วกับแดงขึ้นมาอีกเพียงเพราะข้อความสั้น ๆ จากคน ๆ หนึ่ง ไม่นานไฟในห้องก็ดับลง ผ้าห่มผืนใหญ่ถูกดึงขึ้นมาเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย ความคิดต่าง ๆ เริ่มเล่นไปในโลกของตัวเอง ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่ตาจะปิดลงช้า ๆ
“ หลับฝันดีนะ แบงค์ ”
ความคิดเห็น