คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Can You Remember 2
“ เชียร์ ๆ ๆ ทางนี้ ๆ จองโต๊ะไว้ให้แล้ว ” วันแรกของการเปิดเรียนดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษโดยการจับจองที่นั่งตามมุมต่าง ๆ ของตนเองและจองเผื่อ ๆ เพื่อนสนิทของตน
“ โหย…นั่งไกลแท้ เธอหน่ะจองมองเห็นมั้ยยัยน้ำทิพย์ ”
“ เออ เห็นอยู่ ๆ หน่องเช้งงงง ทางนี้ ๆ ” และที่ตื่นเต้นที่สุดคงจะเป็นน้ำทิพย์ที่ดูจะรุกรี้รุกรนมากกว่าใคร ๆ เช้งที่พึ่งเดินเข้าห้องมาเมื่อได้ยินสัญญาณเรียกก็รีบวิ่งเข้ามาวางกระเป๋าเพราะกลัวจะมีคนมาวางเสียก่อน
บรรยากาศของความคิดถึงลอยอบอวลไปทั่วห้องหรืออาจจะทั้งโรงเรียน กลุ่มนักเรียนชายที่ชอบใช้กำลังก็ต่างถือบอลมุ่งหน้าตรงไหนยังสนามกลางโรงเรียน ส่วนกลุ่มที่เหลือก็ต่างนั่งจับเข่าคุยกันถึงกิจกรรมต่าง ๆ ที่ตนได้ทำมาในช่วงซัมเมอร์
กรี๊งงงงง!!!
ไม่นานเสียงออดเข้าแถวก็ดังขึ้น แต่ละคนต่างถอนรากถอนโคนตัวเองลุกขึ้นจากพื้นหรือเก้าอี้เพื่อรีบลงไปเข้าแถวให้ทันเวลา
การเข้าแถวเป็นไปอย่างราบรื่น ผอ. ก็มาพูดเทศนาอีกตามเคย อาจจะบ่นนู้นนี่นั้นบ้าง ใช้เวลาไปประมาณ 20 นาที แต่ละสายชั้นก็แยกย้ายกันเข้าห้องเรียนไป
“ วิชาแรกครูจากมา Homeroom ใช่มั้ย ”
“ ไม่รู้อ่า แต่ยังไม่อยากเรียน TT TT ”
เสียงคุยเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อนักเรียนเริ่มทยอยเข้าห้องมา แต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อเห็นครูประจำชั้นทั้งสองท่านเดินเข้ามา “ ห้องสกปรกมากเลย ทุกคนยกเก้าอี้ขึ้นก่อนนะแล้วช่วยกันทำความสะอาด ถูกปิดมานาน ฝุ่นเต็มห้อง ”
นักเรียนทุกคนได้ยินคำพูดของคุณครูก็ทำตามโดยไม่ได้บ่นอะไร แต่ละคนเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดที่พอจะหาได้มาและช่วยกันชำระล้างห้องเรียน
กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาเกือบหมดไป 1 คาบ คุณครูพูดแนะนำตัวบลา ๆ อีก ก็ครบ 1 คาบพอดี คาบต่อไปเป็นวิชาคณิตศาสตร์พื้นฐาน คุณครูประจำชั้นก็รีบออกจากห้องไปเพราะกลัวจะเลทคาบของคุณครูท่านอื่น
“ นี่ ๆ ขอยืมลิควิดหน่อย ” เสียงที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นทำให้เชียร์ต้องหยุดจดงานชั่วคราวแล้วหันไปมองตามทิศทางของเสียง
เมื่อดวงตาได้จับจ้องใบหน้าคมเข้มคิ้วหนาพลันต้องหยุด เวลารอบกายเหมือนช้าลงแทบจะหยุดเดิน สายตาที่ออกแนวกวน ๆ ถูกส่งออกมาอย่างไม่ปิดบัง แต่ทุกอย่างต้องหยุดลงเมื่อคำถามเดินถูกถามซ้ำขึ้นมาอีกที
“ เอ่อ มี ๆ ” เชียร์ยื่นลิควิดให้ไป แล้วนั่งจดงานต่อ แต่สายตาก็มักจะแอบเหลือบมองหาคน ๆ นั้นเสมอ
ปัก !!!
วัตถุคล้ายปากกาลอยมาตกบนโต๊ะตรงหน้า เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่ได้ทันตั้งตัว เมื่อมองไปก็เป็น ลิควิดของเขานั่นเอง เชียร์หันหน้าไปมองตัวการที่โยนลิควิดมาด้วยอารมณ์เคือง ๆ
“ ส่งมาดี ๆ ไม่ได้หรอ ”
แต่สายตาของเชลยกลับมีความล้อเลียนเพิ่มมากขึ้น แล้วหันหน้ากลับไปจดงานต่อโดยไม่ได้สนใจอีกคนที่พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้พุ่งขึ้นสูงกว่านี้
การเรียนการสอนในคาบแรกหมดลงไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้เชียร์ได้รู้ชื่อของคน ๆ นั้นแล้ว “ แบงค์ ” ชื่อที่ดังแว่วมาจากกลุ่มคนข้าง ๆ ในสมองรีบจดจำชื่อเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ 555 นี่พึ่งรู้จักกันก็หาเรื่องกันแล้วหรอ ”
“ อ่าว ก็มันหาเรื่องเขาก่อนอ่า ทำไงได้ ” ทั้งสองคนออกนอกเรื่องต่างคนต่างพักดื่มน้ำกันแก้คอแห้งจากการเล่าเรื่องราวต่าง ๆ
“ พักเที่ยงแล้วววว เชียร์กินไรดี ๆ ”
“ อยากกินก๋วยจั๊บร้านนั้นอ่า คิดถึง ๆ ”
“ อ้อ เขาจะกินก๋วยเตี๋ยว ปะ ๆ รีบไปเหอะ เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง ” เชียร์และเพื่อน ๆ อีก 4 คนต่างเดินลงอาคารไป มุ่งหน้าไปโรงอาหาร และก็คาดไม่ผิด เด็กนักเรียนทั้ง ม.ต้น ม.ปลาย ต่างเดินขวักไขว่เต็มโรงอาหาร
เชียร์เดินเบียดเสียดคนไปเรื่อย ๆ กว่าจะเจอแถวของร้านที่ตนหมายปองก็ทำเอาเหนื่อยใช่เล่น เชียร์ยืนบิดบัตรอาหารเล่น ๆ จนเกิดรอยแตกแต่ก็ไม่ได้สนใจใยดีอะไร พลันสายตาก็ไปสะดุดกับคน ๆ หนึ่งที่ยืนสั่งอาหารอยู่ถัดจากร้านของตนไป
เชียร์ที่มัวแต่แอบมองไม่ได้ทันสังเกตก็ถึงคิวที่ตนจะต้องสั่งอาหารแล้ว
“ เอาก๋วยจั๊บไม่เอาหนังไก่ครับ ”
“ ไม่เอาไก่? ”
“ ไม่เอาหนังไก่ครับ ” เชียร์สั่งอาหารเสร็จก็ต้องรีบหันกลับไปหาแบงค์ ที่ตอนนี้หายไปแล้ว เสียงถอนหายใจเบา ๆ แก้เซ็งดังลอดออกมา เชียร์หยิบถ้วยจากแม่ค้ายืนเงินให้ก็เดินไปใส่เครื่องปรุงตามที่ต้องการ
“ พวกแกดูดิ สั่งไม่เอาหนังไก่ แกแม่งไม่ใส่เนื้อไก่ให้ด้วยอะ มีแต่เส้น จะกินยังไงวะ ”
“ กิน ๆ ไปเถอะ ป้าแกคงหูตึงและ ”
“ เชียร์ อยากเปลี่ยนถ้วยมั้ยที่มีไก่มั้ย ”
“ อย่าดิ เฮ้ยไม่ละ อาร์ท!!! เดี๋ยวโดน ๆ ” ไม่นานแต่ละคนก็เปิดบทสนทนาและคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะของแต่ละคนถูกกลืนไปกับเสียงพูดคุยมากมายในโรงอาหาร
จะมีอยู่คนหนึ่งที่นั่งคิดอะไรเรื่อยไปคนเดียว โดนได้ไม่ได้สนใจว่ารอบข้างจะเป็นยังไง และเหมือนว่าเสียงที่ดังเหมือนตลาดก็ไม่ได้มีผมกระทบอะไรกับคน ๆ นี้
มันจะใช่มั้ยนะ ความรัก รักครั้งแรกของเรา หรือจะต้องแอบรักอยู่แบบนี้….
ความคิดเห็น