(Fic Naruto ) Naruto The paradise of Atlantis ผจนภัยดินแดนแอตเลนติส

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 21 สามนินจาจากหมูบ้านโคโนฮะ

     เช้าวันนี้เป็นเช้าที่อากาศสดใส่เป็นพิเษศ แต่วันนี้เป็นวันหยุดพิเศษของครอบครัวอุซึมากิ-นามิคาเซะ เพราะพวกเข้าจะเดินทางไปพักร้อนที่ทะเลกัน

"เอาล่ะทุกคนวันนี้พวกเราไปพักร้อนที่ทะเลกัน" มินาโตะตะโกนบอกลูก และภรรยาจากข้างนอกบ้าน

"จาเดียวจะออกไปขอเตรียมอาหารอีกนิดหนึ่ง นารูโตะ ซากุระเตรียมข้าวของเสร็จหรือยัง" คุชินะจัดอาหารใส่ปิ่นโต พลางตะโกนถามลูกทั้งสองที่อยู่บนห้อง

"ค่ะหนูกำลังเตรียมชุดว่ายน้ำและ เสื้อผ้าอยู่เดียวพวกหนูจะลงไปค่ะ" ซากุระ ตะโกนบอกผู้เป็นแม่ขณะที่เธออยู่บนห้องเตรียมข้าวของเสื้อผ้าต่าง

"ผมเตรียมของเสร็จแล้วครับ" นารูโตะตะโกนขึ้นมา

"โอเคถ้าเตรียมเสร็จแล้วมาเจอกันที่ท่าเรือน่ะ" มินาโตะตะโกนบอกลูก ๆ สองสามีภรรยาช่วยกันขนของขึ้นเรือ ส่วนบรรดาลูกทั้งสองก็ขนสัมภาระมาที่เรือที่จอดอยู่ตรงทะเลสาปพอดี

     หลังจากที่ขนข้าวของกันมาเสร็จแล้วเรือของมินาโตะก็ได้แล่นออกจากทะเลสาปและไหล่ไปตามแม่น้ำทางเดิมที่พวกเขาเคยใช้สัญจรกันไปจับปลาที่ป่าชายเลนมา สองฝากฝั่งแม่น้ำนั้นก็ดูสาวยงามตามปกติของมันฝูงสัตว์นักล่าไม่ว่าจะเป็น หมีดำ และสุนัขป่าต่างพากันออกล่าหาอาหารกันอย่างปกติ

     เรือได้แล่นผ่านแม่น้ำสายใหญ่ ไปตามปกติจนกระทั้งเรือได้มาถึงป่าชายเลน ก่อนที่จะแล่นออกไปปากอ่าว มินษโตะเลี้นวเรือไปทางซ้ายและแล่นเรียบชายฝั่ง เด็กทั้งสองต่างกวาดตามอง หาดทรายสีขาวและน้ำทะเลสีครามอันแสนสวยงามด้วยความสนใจ  ท้องฟ้าอากาศปลอดโปล่งลมเย็นสะบาย แสงแดดสาดส่องลงมา เหล่านกนางนวลต่างโฟบินออกหาอาหารการกิน

     เรือได้แล่นมาจอดบนชายหาดแห่งหนึ่งซึ่งชายหาดนี้คือชายหาดที่มินาโตะและคุชินะมาเกยตื่นนั้นเอง  ชายหาดที่มีความสวยงามทรายสีขาวสะอาด น้ำทะเลใส่จนเห็นปลา และหมู่ก้อนหินขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ บริเวณนี้ เรือจอดเทียบท่า ก่อนที่ทั้งสีจะช่วยกันขนของลงจากเรือทั้งหมด

     เมื่อขนของลงมาจากเรือเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็จัดแจ้งปูเสื่อ และ กางล่ม หลังจากที่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสี่ก็ได้เข้าไปในพุ่มไม้เพื่อเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำนารูโตะและมินาโตะสองพ่อลูกใส่กางเกงใน ส่วนซากุระและคุชินะส่วมใส่ชุดบิกีนี หลังจากที่เปลี่ยนเสร็จแล้ว ทั้งสี่ก็ออกมาทำกิจกรรมตามปกติ

"พี่นารูโตะ ลงมาเล่นน้ำเร็วสิ" ซากุระโบกมือเรียกพี่ชาย

"ได้เลย พี่มาแล้ว "

      นารูโตะไม่รอช้ารีบวิ่งลงไปในทะเลทันที่ และเล่นสาดน้ำทะเลใส่ซากุระอย่างสนุกสนาน ทางด้านมินาโตะเองก็กำลังเตรียมท่าน้ำยากันแดดให้ผู้เป็นภรรยา

"วันนี้ ช่างสงบจริงๆ เลย  ว่าไมที่รัก" คุชินะนอนหงายลงบนเสื่อ โดยมีผู้เป็นสามีเอามือที่หยาบกรานทาน้ำยาลูปผิวขาวอันนุ่มนวล อย่างทะนุทะนอม

"ก็ช่างสงบดีจริง ๆ ได้เห็นลูกเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน และเราสองคนก็นอนอาบแดดอย่างสะบายอันนี้ถือว่ามีความสุขมากแล้วล่ะ" มินาโตะ พูดพลางลูปไล่ไปตามลำตัวของผู้เป็นภรรยา

     เด็กทั้งสอง ว่ายน้ำแข่งกันอย่างสนุกสนานตามภาษาเด็ก ๆ นารูโตะนั้นดูจะว่ายน้ำเร็วอย่างมากจนน้องสาวว่ายตามไม่ทัน

"ว่ายตามพี่ให้ทันสิซากุระ " นารูโตะว่ายนำหน้าซากุระไปก่อน

"ไม่ยอมแพ้หรอกหนูจะต้องชนะพี่ให้ได้"

     เด็กสาวไม่ยอมแพ้พยายามว่ายน้ำตามพี่ชายอย่างรวดเร็ว แต่ผลสุดท้ายทั้งสองถึงกับหอบและหมดแรงจึงตัดสินใจกลับเข้าฝั่ง เพื่อไปหาพ่อแม่

"อ้าวเป็นอะไรไปว่ายจนเหนื่อยเลยหรือ" มินาโตะพรางแกล้งถาม

"ฮ่อย เราเล่นกันจนเหนื่อยเลยครับ"

"หนูก็ด้วยค่ะพี่ว่ายเร็วกว่าหนูอีกนะเนี้ย"

     เด็กทั้งสองต่างหอบด้วยความเหนื่อยอ่อน มินาโตะมองดูสภาพลูก ๆ แล้วรู้สึกหัวเราะอย่างมากที่ลูก ๆ อยู่ในสภาพเหนื่อยอ่อนและหมดสภาพ

"เอาล่ะไหน ๆ ก็เล่นกันจนเหนื่อยแล้วมา มาพักกินข้าวก่อนเถอะ "

"ครับ/ค่ะ"

     ทั้งสี่ ต่างหยิบปิ่นโตออกมาแล้วมานั้งล้อมวงกินกันอย่างเอร็ดอร่อย อาหารวันนี้มีตั้งแต่ข้าวหน้าปลาแซวมอน พักขมอบชีส เสื้อหมูทอด ทั้งสี่ต่างกินข้าวอย่างอเร็ดอร่อย และนอนพักผ่อนอาบแดดอย่างสบาย ไปได้ซัก 2 ชั่วโมง

     มินาโตะตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปได้สองชั่วโมง และใช้สายตาสีน้ำทะเลกวาดตามองไปทั่วทิศขระที่ลูกเมียของเขานั้นกำลังหลับอยู่อย่างสบาย เขากวาดตามองไปทั่วไม่พบอะไรมากนัก แต่แล้วสายตาของเขาก็หยุกลงเมื่อเขาพบกับ ร่าง 3 ร่างลอยเข้ามาใกล้ชายฝั่งมากขึ้น

"นั้นมันอะไรกัน"

     มินาโตะไม่รอช้า รีบลุกออกจากที่แล้วรีบวิ้งลงไปในทะเลและไปที่ร่าง 3 ร่างนั้นก่อนจะรีบดึงร่างทั้งสามขึ้นมา บนบกอย่างรวดเร็วด้วยความทุรักทุเร ร่าง 3 ร่างที่ดึงขึ้นมานั้นเป็นเด็กที่ดูมีอายุราว 13 ปี เป็นชายสองหญิงหนึ่ง คนหนึ่งผมสีขาวใส่ผ้าปิดปาด แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีเทาและมีดาบเล็กอยู่ข้างหลัง อีกคนเป็นเด็กผมสีดำ สวมแว้นดำน้ำใส่เสื้อสีน้ำเงินคอปกลายส้ม คนสุดท้ายเป็นเด็กผู้หญิงผมสั้นสีน้ำตาล ใบหน้าดูหน้าตาหน้ารัก บริเวณข้างแก้มมีปานสีม่วงลากยาวถึงคาง ใส้เสื้อสีน้ำตาล กางเกงสีเทาและมีผ้าสีชมพูผูกอยู่ที่เอว  เด็กทั้งสามมีสิ่งเดียวเหมือนกันคือ พวกเขามีผ้าที่คาดหน้าฝากและมีตราสัญลักษณ์ของหมู่บ้านโคโนฮะงาคุเระ

"อย่าพึงเป็นอะไรไปน่ะพวกเธอ" มินาโตะรีบใช้คาถาแยกร่างออกมาเป็นสามและเริ่มทำการปั้มหัวใจและภายปอดทั้งสาม

"มินาโตะเกิดอะไรขึ้นน่ะ แล้วเด็กทั้งสามนี้เป็นใครกัน" คุชินะร้องด้วยความตกใจ หลังจากที่ตื่นขึ้นมา

"ท่านพ่อพวกเขาเป็นใครกันค่ะ"

"เดียวพวกเขาคือ"

     นารูโตะและซากุระตื่นขึ้นมาก็เห็นพ่อกำลังช่วยเด็กทั้งสามอยู่แต่นารูโตะสังเกตุที่ผ้าคาดหน้าฝากก็รู้ได้ทันที่ว่าพวกเขาเป็นใครเพราะพ่อของพวกเขาเคยให้ดูผ้าที่คาดหน้าผากมาก่อน

"อย่าพึ่งพูดอะไรมากพ่อขอช่วยพวกเขาก่อน" มินาโตะตะโกน และพยายามปั้มหัวใจเด้กทั้งสามอยู่

แค้ก แค้ก  แค้ก ฟูๆๆๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

     เด็กทั้งสามสำหรักพ้นน้ำออกมาและหายใจเข้าปอดราวกับขาดอากาศหายใจมานาน ก่อนที่จะนอนสลบลงไปอีกครั้งอย่างไม่ได้สติ ทำให้ทั้ง ทั้งสีถึงกับตะลึงงั้น

"เราต้องพาพวกเขากลับไปที่บ้านแล้วล่ะ วันนี้วันหยุดขอพับไปก่อนน่ะลูก" มินาโตะหันมาบอกลูกทั้งสอง "เอาล่ะมาช่วยกันขนขึ้นเรือ"

"มาฉันช่วย"

     คุชินะใช้คาถายกร่างทั้งสามให้ลอยขึ้นก่อนจะนำลงไปไว้ในเรือ ทั้งสี่ต่างเดินทางขึ้นเรือ นารูโตะและซากุระรู้สึกหน้าหง่อยไปเลยที่วันนี้ วันหยุดพักร้อนของพวกเขาต้องพับไปก่อน แต่เด็กทั้งสามที่พ่อช่วยไว้นั้นกลับสร้างความสนอกสนใจให้เด็กทั้งสองอย่างมาก ขณะที่เรือแล่นกลับไปตามแม่น้ำร่างเด็กทั้งสามต่างนานสลบไสร่ โดยมีเด็กทั้งสองต่างดูด้วยความสนอกสนใจ

"พวกเขามาที่ได้อย่างไรกันพ่อ " นารูโตะหันกลับไปถามพ่อ

"พ่อเองก็ไม่รู้เหมือนกัน นึกไม่ถึงว่าจะมีนินจาโคโนฮะลอยมาติดอยู่บนแผ่นดิน เหมือนพ่อกับแม่เปียบ" มินาโตะพูดขณะใช้เวทมนต์พายเรือ

"แล้วพวกมาติดอยู่ที่ได้อย่างไรกัน เพราะเราเป็นมนุษย์กลุ่มเดียวบนพื้นทวีปนี้นิ" ซากุระถามโดยที่ยื่นหน้าดูเด็กทั้งสามอย่างพินิจพิเคราะห์

"คงไม่ใช้ว่าไปเจอพายุแบบเดียวกับพวกเราน่ะ" คุชินะยังคงไม่ลืมพายุมหาโหดนั้นที่ทำให้มาติดอยู่ที่นี้

"เรารู้อะไรมากว่านี้ไม่ได้หรอก ต้องรอให้สามคนนั้นพื้นก่อนค่อย สอบถามพวกเขาตอนนี้ทำได้เพียงแค่ให้พวกเขาพักผ่อนไปก่อน " มินาโตะพายเรือต่อไปโดยหักหลบโขดหินที่แกะสลักเป็นรูปหมาป่า กันขวางทางอยู่กลางแม่น้ำ

     ตอนนี้การจะเข้นข้อมูลคงทำได้ไม่ค่อยมากนัก เรือแล่นต่อไปจนมาจอดที่ทะเลสาป มินาโตะและคุชินะช่วยกันจัดการแบกร่างเด็กทั้งสามขึ้นบก และจัดแจ้งเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งสามเป็นชุดนอนสีขาวและนำไปนอนบนเตียงนอนของลูก ๆ และของมินาโตะ โดยให้แฟรี่ที่เก่งด้านการแพทย์เข้ามาดูแลอย่างใกล้ชิด

********

     มานตาของเด็กชายผทสีขาวโพรนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง เข้าค่อยๆ ดันตัวขึ้นมาและกวาดตามองไปทั่วห้องที่ดูกว้างใหญ่อย่างมาก ตอนนี้ภายในใจของเขาคิดได้อย่างเดียวคือเข้ามาอยู่ในบ้านของใครคนใดคนหนึ่งเข้ามองไปทางซ้ายก็พบกับเพื่อนทั้งสองของพวกเขากำลังตื่นขึ้นมา และก็กำลังกวาดตามองไปทั่วอย่างงงง่วย ทั้งสามต่างจับเสื้อผ้าของตนเองกลับผมว่ามันถูกเปลี่ยนไปเป็นชุดสีขาวสะอาด

"ที่นี้มันที่ไหนกันคาคาชิ ดูไม่คุ้นตาเลยนะ" เด็กชายผมดำพูดขึ้นโดยที่ยังมองไปทั่วห้อง

"ฉันเองก็ด้วย นี้พวกเราตายแล้วหรือ" เด็กสาวถามขึ้นมาพรางสำรวจร่างกายตนเอง

"ยังไม่รู้เหมือนกันว่าแต่" เด็กชายผมขาวชะเงื้อมองออกไปนอนหน้าต่างข้างๆ กลับผมกับสวนพักและทุ่งดอกไม้ที่สวยงามรวมทั้งมีมนุษย์ตัวจิ๋วมีปีกบินเต็มไปหมดทั่วสวน เขาเองก็คิดอย่างเดียวนี้พวกเขามาสวรรค์หรือเปร่า (ที่นี้มันสวรรค์หรือเปร่า หรือว่าเราตายแล้วกันแน่)

"อ้าวฟื้นแล้วหรือ" เสียงหนึ่งพูดดังขึ้น ก่อนจะมาร่างของเด้กหนุ่มเดินเข้ามา ทั้งสามหันไปมองร่างที่เดินเข้ามากลับพบว่าเป็นเด็กหนุ่มอายุราว 16 ปีผมสีทอง ตาสีฟ้าดุจน้ำทะเล แต่ดูแล้วหน้าจะสูง 186 ซม. ร่างกายบึกบึนกำยำแข็งแรงกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ และมือที่ใหญ่โตและแข็งแกร่ง

"นายเป็นใครน่ะ และที่นี้คือสวรรค์หรือเปร่า" เด็กผมดำถามขึ้น

"สวรรค์พูด บ้าๆ น่ะที่นี้ไม่ใช้สวรรค์หรอกที่นี้คือ เกาะเอนิออส อยู่ห่างจากดินแดนแอตแลนติสไม่ไกล พอดีฉันเจอพวกเธอลอยมากับน้ำก็เลยรีบช่วยขึ้นมาน่ะ จริงสิฉันลืมแนะนำตัวฉันชื่อ อุซึมากิ-นามิคาเซะ มินาโตะ ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เอง"

มินาโตะแนะนำตัว ยังไม่ทันใดลูกทั้งสองของมินาโตะก็เดินเข้ามาในห้อง

"ผมชื่อ อุซึมากิ-นามิคาเซะ นารูโตะ"

"หนูชื่อ อุซึมากิ-นามิคาเซะ ซากุระค่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักพวกเธอเช่นกัน" เด็กสาวผมน้ำตาลพูดพลางยิ้มให้เด้กทั้งสอง เธอรู้สึกถูกชะตาเด็กสาวผมชมพูยังไงยังงั้น

"โทษที่ลืมแนะนำตัวไปเด็กทั้งสองนี้คือลูกของฉันเองน่ะ"

"ลูกของคุณ !!"

     เด็กทั้งสามถึงกับพูดประสานเสียงกันทันที่เพราะนึกไม่ถึงว่าเด็กทั้งสองวัย 4 ขวบกลาง ๆ จะเป็นลูกของเด็กหนุ่มวัย 16 แต่ที่แนแน้ คิดเสียว่าเป็นลูกบุญธรรมไปก่อนแล้วกัน

"จริงสิพวดเธอมีชื่อว่าอะไรหรือ ฉันกับลูกๆ ฉันอยากรู้จักพวกเธอทั้งสามเหมือนกัน" มินาโตะถามเด็กทั้งสาม

"งั้นผมก่อนเลย ผมชื่อ ฮาตาเกะ คาคาชิ ครับผม" เด็กผมสีขาวนามว่าคาคาชิแนะนำตัวพลางเก้าหัวไปด้วย

"ผมชื่ออุจิวะ โอบิโตะ ครับ" เด็กผมดำนามว่าโอบิโตะแนะนำตัว

"หนูชื่อ โนฮาระ รินค่ะ" เด็กสาวผมสีน้ำตาลนามว่า รินแนะนำตัว

"แล้วพวกเธอมาจากหมู่บ้านโคโนฮะใช้ไหม เพราะฉันเห็นสัญลักษณ์บนผ้าที่คาดหน้าผากของพวกเธอ"

"ใช้แล้วครับ พวกเราเป็นคนของโคโนฮะครับ/ค่ะ"

     คำพูดของมินาโตะ ที่ถามเด็กทั้งสามนั้น ตอบอย่างพร้อมเพรี่ยงกันเพราะพวกเขาคือ คนของหมู่บ้านโคโนฮะนั้นเอง เด็กหนุ่มเองก็ไม่เชื้อสายตาตัวเองเหมือนกันที่ไม่รู้ว่าจะได้มาเจอกับชาวโคโนฮะที่พลัดมาติดอยู่ที่นี้

"โอเค ในเมื่อแนะตัวเสร็จฉันขอเชิญให้พวกเธอลงมากินข้าวข้างล่างเถอะพวกเราเตรียมอาหารดี ๆ ไว้ให้แล้ว ตามมาสิ" มินาโตะพูดพลางเดินหันหลังพาลูก ๆ ออกไป

     เด็กทั้งสามไม่รอช้าต่างลุกออกจากเตียงและลงไปข้างล่างทั้งสามกลับพบว่าบ้านหลังดีแสนเรียบง่ายและสวยงามดูอบอุ่นอย่างมาก ทั้งสามเดินลงบันได้มายังห้องครัวก็พบกับเด้กสาววัย 15 ปี หน้าตาหน้ารัก ผมยาวสีแดง ดวงตาสีมหาสมุทร ใส่ชุดผ้ากันเปือน กำลังทำอาหารอยู่ โดยที่โต็ะ นั้นกลับพบสามพ่อลูกมานั้งรออยู่แล้ว

"เอาล่ะมานั้งเลย ตอนนี้อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว " คุชินะพลางพูดขึ้นและยก หมอซุปครีมเห็ดมาวางบนโต๊ะ กลิ่มข้างมันช่างหอมหวาน ต่อเด็กทั้งสามคนอย่างมาก ทั้งสามนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนที่คุชินะจะตักซุปมาราดลงในถ้วย หลังจากที่ราดเสร็จแล้วทั้งหมดต่างกินซุปอย่างเอร็ดอร่อย รสชาติของซุปนั้นทำให้ คาคาชิ ริน โอบิโตะ ถึงกับหลงไหล่ไปตาม ๆ กันถึงรสความอร่อยของซุป

"จริงสิ ฉันลืมแนะนำตัวไปฉันชื่อ อุซึมากิ-นามิคาเซะ คุชินะ" คุชินะแนะนำตัว

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ แต่ผมสงสัยอย่างหนึ่งครับผม" คาคาชิถามพลางตักซุปเข้าปาก

"อะไรหรือ " คุชินะพูดขึ้น

"คือ....เด็กสองคนนั้นใช้ลูกพวกคุณหรือเป็นลูกบุญธรรมหรือเปร่าครับ" คาคาชิถามคุชินะ

"อ่อ นารูโตะซากุระนั้นเป็นลูกของฉันกับมินาโตะ ยังไงล่ะ" คุชินะพูดพลางยิ้ม

"อุบ หาลูกของพวกคุณ" โอบิโตะถึงกับเกือบพ่นซุปออกมา "แล้วพวกคุณมีลูกกันตอนอายุเท่าไหล่เนีย"

"อืม ก็ประมาณ อายุ 12 นั้นแหละ"

     คำพูดของเด็กสาวผมแดงทำให้เด็กทั้งสามถึงกับตะลึงไปตาม ๆ กันเพราะนึกไม่ถึงว่าเด็กสาวอายุ 12 จะตั้งท้องได้เพียงนี้  รินเองก็ไม่เชื้อสายตาเหมือนกันว่าเด้กสาวรุ่นพี่อย่าง คุชินะในวัย 12 ปีจะสามารถคลอดลูกได้เพียงนี้ เพราะคนที่ตั้งท้องในวัยนั้นถือได้ว่าอันตรายมาก ๆ

"จริงสิแล้วที่โคโนฮะเป็นอย่างไรบ้าง พวกเธอเป็นลูกศิษย์ของใครหรือ" มินาโตะถามพลางตักซุปเข้าปาก

"หมู่บ้านของเราก็ปกติดี แต่ตอนนี้หมู่บ้านนินจาต่าง ๆ กำลังเกิดความขัดแย้งมากขึ้น อาจเกิดสงครามโลกนินจาตอนไหนก็ได้เหมือนกัน อ่อ พวกเราเป็นศิษย์ของจิไรยะครับ" คาคาชิพูด

     คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้มินาโตะและคุชินะเองก็เริ่มกังวลขึ้นมาเพราะหมู่บ้านในโลกนินจากำลังเกิดความขัดแย้งกันอย่างรุนแรงจนเกิดการต่อสู่กัน อย่างที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วในสมัยสงครามโลกนินจาครั้งที่ 2 ที่ได้ทำลายแคว้นอุซึชิโอะ จนสูญสิ้น

"จิไรยะหรือโอ้ ตาเซียนลามกนี้เอง ฉันรู้จักดีฉันเคยเป็นศิษย์ของเขามาก่อน"

คำพูดของมินาโตะทำให้คาคาชินึกคำพูดขึ้นมาได้ทันที่

"เดียวน่ะนายคงไม่ใช้ นามิคาเซะ มินาโตะใช้ไหม เพราะเขาเคยเป็นลูกศิษย์ของจิไรยะมาก่อนที่จะหายสาปศูนย์ไปในทะเลปีศาจ"

คำพูดของคาคาชิทำให้มินาโตะแน้นิ่งไปทันที่ เขาพลางยิ้มอ่อน ๆ ขึ้นมาบนใบหน้า

"ใช้แล้วล่ะ ฉันคือนามิคาเซะ มินาโตะที่จิไรยะพูดถึงอย่างไรล่ะ  "

"เดียวถ้านายคือมินาโตะจริง ๆ นายช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าที่นี้ที่ไหนและ นายมาอยู่ที่นี้ได้กี่ปีแล้ว " โอบิโตะถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ที่นี้ นะหรือ ที่นี้คือแอตแลนติส หรือพูดอีกอย่างหนึ่งมันคือต่างโลกยังไงล่ะ และพวกเราก็ติดอยู่ที่นี้ได้ 4 ปีแล้วล่ะ"

คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้เด้กทั้งสามถึงกับตะลึงแน่นิ้งไปทันที่

"4 ปี!! นายต้องบ้าไปแล้วแน่เลยเพราะในโลกของเรานายหายสาปสูญไปตั้ง 8 ปีได้แล้วละมั้ง"

"หมายความว่ายังไงกัน"

     คำพูดของคาคาชิทำให้มินาโตะ คุชินะรวมทั้งลูก ๆ ถึงกับตะลึงไปในทันที่นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะหายสาปสูญไปนานเพียงนี้แต่เวลาของโลกนี้มันยังไงกันแน้

"งั้นหมายความว่าพ่อกับแม่ของเราต้องมีอายุไม่เกิน 20 นะสิ" ซากุระพูดคุณด้วยความตะลึง

"ใช้แล้ว แต่ทำไมพวกนายถึงอยู่ที่โลกนี้กลับบอกว่ามีอายุเพียงแค่ 16 ปี อย่างนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน" คาคาชิพูดพลางกระดกคิ้ว

"หรือว่าจะเป็นเพราะเวลาของโลกนี้เดินเร็วหรือเปร่า " โอบิโตะพูดขึ้นทำให้ทุกคนหันมามองทันที่ "เพราะฉันเคยอ่านนิยายนินจาท่องต่างโลกมาก่อน ในนิยายพวกเขาบอกว่าเวลาของโลกและต่างโลกนั้นจะมีความแตกต่างกันอย่างมากเพราะต่างโลกหนึ่งวันอาจเท่ากับหนึ่ง ปี ก็เป็นได้"

คำพูดจากปากโอบิโตะอาจดูเพ้อฝัน แต่ก็อาจมีมูลอย่างมากเพราะ เวลาบนโลกนี้อาจแตกต่างจากโลกเดิมอย่างมาก

"โอเค งั้นพักเรื่องพวกนี้ไปก่อนฉันอยากถามพวกนายจริงว่าพวกนายมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไรกัน ช่วยตอบพวกเรามาหน่อยสิ" มินาโตะถามเด็กทั้งสาม

"ได้งั้นผมจะเล่าให้ฟังเอง " คาคาชิพูดขึ้นตอนนี้ทั้งครอบครัวต่างจะฟังเรื่องราวจากปากของเด็กหนุ่มผมสีขาวแล้วอารหมณ์สอดรู้สอดเห็นของเด้กทั้งสองต่างใจจดใจจ่อกับเรื่องราวที่จะได้ฟังต่อไปนี้

****************

แนะนำตัวละครมาใหม่ครับ

3 นินจาจากหมู่บ้านโคโนฮะ

ฮาตาเกะ คาคาชิ

อุจิวะ โอบิโตะ

โนฮาระ ริน