ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 18 ท่องป่าชายเลนและจับสัตว์น้ำ
นับตั้งแต่พวกแฟรี่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ใน ไร่นาของพวกเรา ที่นี้ก็เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์พวกสัตว์และนกก็มีบ้างที่เข้ามากินพืชผลในไร่นาของพวกเรา แต่ก็ดีที่มีพวกแฟรี่ค่อยช่วยไล่และเป็นหูเป็นตาให้พวกเรา จากสัตว์รบกวน และพืชผลในไร่นาก็มีความสดใหม่ และสวยงาม แต่พี่นารูโตะ นั้นคงจะมีปัญหากับเหล่าแฟรี่นิดหนึ่ง
"นี้นายนะ อย่าเอากางเกงในฉันไปน่ะ"
นารูโตะรีบวิ่งไล่ตามเหล่าแฟรี่เด็กซึ่งมาแอบแกล้งนารูโตะโดยการขโมยกางเกงใน ขณะนารูโตะเล่นน้ำอยู่ที่ทะเลสาป ตอนนี้นารูโตะกลายเป็นชีเปลือย วิ่งไปทั่วไร่นา
"แน่จริงนายก็วิ่งตามให้ทันดิ" แฟรี่เด็กผู้ชายแรบลิ้นใส่นารูโตะ
"หน่อยแน่งั้นต้องเจอนี้หน่อยแล้ว" ไม่รอช้านารูโตะเขวี้ยงก่อนหินไปใส่แฟรี่แต่ปรากฏว่าพลาดเจ้าแฟรี่หลบทันและบินหนีอย่างรวดเร็ว
"5555 นายพลาด"
เจ้าแฟรี่ตัวนั้นพูดจาท้าทายนารูโตะจน ทำให้นารูโตะทนไม่ไหวที่อยากจะฆ่ามันจริง
"ถ้านายอยากได้อ้านี้เอาไปซะ"
ฟึบ
เจ้าแฟรี่เด็กโยนกางเกงในใส่หน้านารูโตะจนทำให้นารูโตะสะดุดหินลงไปนอนกองกับพื้น
"555 บอกแล้วนายอ่อน ลาก่อนน่าไอ้อ่อน " เจ้าแฟรี่พูดจาเยอหยั่นก่อนจะบินหนีไป ทิ้งความแค้นให้กับนารูโตะ
"ฮึย ฝากไว้ก่อนเถอะนาย คราวหน้าจะเด็ดปีกนายให้บินไม่ได้เลยคอยดู" นารูโตะตะโกนด้วยความโกรธ
"นารูโตะนี้มันอะไรกัน !! " เสียงอันทรงอำนาจดังขึ้นทำให้นารูโตะหันไปก็พบกับแม่ที่ทำสีหน้าไม่พอใจในสภาพของลูกชาย
"คือ คือ ผมอธิบายได้นะครับ" นารโูตะพูดด้วยความใจสั่น
โป้ก
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว นี้ลูกมาเล่นวิ่งเปลือยกายไปทั่วสวนไร่นาโดยไม่อายฟ้าอายดิน แบบนี้มันทุเรศมาก และไปอาบน้ำใหม่เดี่ยวนี้และรีบมาช่วยแม่ทำงานได้แล้ว" คุชินะเขกกำปั่นลงบนหัวลูกชายของเธอก่อนจะสั่งให้ไปอาบน้ำใหม่ นารูโตะทำหน้าบึงตึงกลับไปอาบน้ำใหม่อีกครั้ง แล้วไปช่วยแม่ทำงานในไร่นาเหมือนเดิม
*******
งานในไร่นายังคงดำเนินไปตามปกติไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก นารูโตะเองก็ดูไม่ค่อยเข้ากับเหล่าแฟรี่มากเท่าไหล่นักเนื่องจากพวกมันมักชอบแกล้งและแหย่นารูโตะเป็นประจำ วันนี้พ่อของเราได้เรียกพวกเรากับแม่มาที่ทะเลสาป
"เรียกพวกเรามามีอะไรหรือหรือพ่อ" นารูโตะถาม ขณะมองผู้เป็นบิดากำลังเตรียมแห่จับปลา ถังไม้ และกระช่อนขนาดใหญ่
"วันนี้พวกเราจะไปป่าชายเลนกัน จะไปด้วยไหม เพราะเราจะได้ไปเรียนรู้การจับปลากัน" มินษโตะพูด
"จริงหรือค่ะท่านพ่อหนูอยากจับปลามานานแล้ว" ซากุระพูดขึ้น
"ใช้แล้วจ่ะลูกวันนี้เราจะไปจับปลา และกุ้ง ปู กันคุชินะเธอจะไปด้วยไหม" มินาโตะถามคุชินะผู้เป็นภรรยา ซึ่งคุชินะก็พยายามครุงคิดดีว่าจะไปหรือไม่ไปดี
"อืม งั้นฉันไปก็ได้ งานในไร่นาฉันให้พวกแฟรี่ดูแลเอง ไม่ต้องห่วงหรอก มาเถอะมายกของขึ้นเรือกัน"
"โอ้"
สี่พ่อแม่ลูกต่างช่วยกันยกของขึ้นเรือกัน เรือเป็นเรือขนาดกลางไม่ใหญ่มากนัก หลังจากที่ขนขึ้นเสร็จแล้ว มั้งหมดก็ได้แล่นเรือออกจากทะเลสาป ผ่านช่องเขากว้าง เมื่อออกมาจนถึงแม่น้ำแล้วก็หันออกไปทางซ้ายและแล่นไปตามแม่น้ำ
ระหว่างสองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิดและ แม่น้ำสายนี้มีความกว้างใหญ่มาก ในน้ำนั้นมีปลาแหวกว่ายไปมาอย่างอิสระ ซากุระชะเหงื้อหน้าออกมาดูปลาในแม่น้ำที่แหวกว่าย ด้วยความสนใจ
"ระวังลูกด้วยก็ตกน้ำหรอก" คุชินะเตือนลูกสาวพลางจับซากุระเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอร่วงลงน้ำ
"ค่ะหนูเข้าใจค่ะหนูจะระวังให้ดีค่ะ" ซากุระรับปากแม่
"จริงสิพ่อกับแม่เคยมาเที่ยวแถวนี้ก่อนหรือเปล่า" นารูโตะถามบิดาซึ่งกำลังใช้เวทพายเรือ
"เคยแต่ไม่ได้ล่องเรือหรอกน่ะ แถวนี้เป็นพื้นที่ที่เงียบสงบมากสัตว์ป่าก็มีจำนวนมาก แม่น้ำนี้จะพาเราออกไปสู่ปากอ่าวทะเล ตรงบริเวณปากอ่าวนั้นจะมีป่าชายเลน ตรงนั้นมีความสมบูนณ์อย่างมาก" มินาโตะยังคงใช้เวทมนต์พายเรือต่อไป โดยที่สายตายังคงไม่ละจากทางน้ำ
"แล้วที่โลกนินจามีป่าชายเลนไหมครับ" นารูโตะพรางถามบิดาของตน
"มีสิลูก แต่ที่นี้สวยและสมบูรณ์กว่ามากและมีปู ปลา กุ้ง หอยมากมาย " มินาโตะพูด ในขณะที่เรือยังคงแล่นไปตามน้ำ
ตอนนี้พวกเขาได้มาถึงบริเวณแม่น้ำแห่งหนึ่งซึ่งมีทางยกอยู่ทางขวามือ แต่มินาโตะเลือกจะตรงต่อไปโดยไม่สนใจทางแยกเรือยังคงแล่นต่อไปเลือย แสงแดดจากฟากฟ้าสาดส่องลงมายังพื้นผิวล่าง ทำให้มินาโตะต้องสวมหมวก ส่วนบรรดาภรรยาและลูก ๆ ก็หาผ้าบนเรือมาห่มกันแสงแดด แต่อากาศก็ไม่ได้ร้อนมากยังคงมีความเย็นสบาย
เรือได้แล่นเข้ามายังแม่น้ำ ที่เต็มไปด้วยป่าโกงกางมากมาย เขียวขจี และได้เห็นภูเขากินขนาดใหญ่ไกลออกไป หมู่นกนางน่วนบินออกหาอาหารการกินของมัน ในน้ำนั้นเต็มไปด้วยปลาหลายชนิดมากมายที่แม้แต่นารูโตะกับซากุระไม่เคยเจอมาก่อน ในชีวิต ซากุระพอเคยอ่านหนังสือมาบ้างเกี่ยวกับปลาในป่าชายเลน มาบ้างเหมือนกันแต่นี้นึกไม่ถึงว่าจะมีเยอะมากมายหลากชนิดขนาดนี้
เรือของมินาโตะแล่นมาจอดกลางน้ำ ที่กว้างพอ จะเหวี่ยงแห้จับปลาได้บ้าง แถวนี้มัปลาเยอะมาก รวมทั้งยังมีรั้งของปูและกุ้ง มินาโตะเดินมาที่หัวเรือและหยิบแห่ขึ้นมา
"เอาล่ะเรามาถึงที่หมายแล้ว นารูโตะดูให้ดีน่ะว่าพ่อทำอย่างไรเวลาจับปลา" มินษโตะไม่รอช้าเหวี่ยงลงไปในน้ำโดยมีเหล่าลูกทั้งสองค่อยดูอย่างใกล้ชิด
หลังจากที่เหวี่งแห่ลงไปในน้ำมินษโตะค่อย ๆ ดึงมันขึ้นมา ปรากฏว่าแห่นั้นได้ลากปลาขึ้นมาด้วยซึ่งมีจำนวนทั้งหมด 20 ตัว แต่ละตัวล้วยมีขนาดใหญ่มาก
"สุดยอดเลย พ่อ" นารูโตะชมบิดาของตน
หลังจากที่จับปลาขึ้นมาได้มินาโตะก็ได้แยกมันลงใส่ในถังไม้ ครอบครัวอุซึมากิ-นามิคาเซะ จึงเริ่มการจับสัตว์น้ำในอาณาบริเวณนั้น คุชินะมัดผมของเธอรวมทั้งของบุตรสาวตนเพื่อจะได้ไม่ต้องเปือนดินโคลน ทั้งสี่ต่างพากันลงจากเรือไปจับสัตว์น้ำ คุชินะกับซากุระจับกุ้งปู และเก็บหอย ส่วนนารูโตะกับมินาโตะจับปลา
ทั้งหมดใช้เวลาได้จนถึงบ่ายและได้กลับขึ้นมาบนเรืออีกครั้ง ตอนนี้บน เรือมี ปูม้า ปลา หอยเซลล์ กุ้งยักษ์ที่มีขนาดเท่าเด็กทารก
"ว้าวจับมาได้เยอะเลยน่ะ" มินาโตะพูดชมฝีมือของถรรยา
"ก็มันแน่อยู่แล้วแถวนี้มักุ่งหอบปูปลาเยอะจะตายไป" คุชินะพูด
"และหนูยังจับเก็บหอยด้วยมือของหนูเองด้วยน่ะค่ะ"
"นั้นมันยังน้อยไปซากุระ พี่น่ะจับปลาได้เยอะอีกน่ะเธอนะจิบๆ" นารูโตพูดแซวซากรุะ
"หน่อยแน่ใครว่า จิบฮะไอ้พี่ชาย อยากมีเรืองหรือไงย่ะ" ซากุระทำท่าจะเข้าไปชกปากนารูโตะแต่ดีที่มินาโตะมารั่งเอาไว้
"ใจเย็นก่อนนาน่ะ พี่เข้าแค่พูดเล่นไม่เห็นจะต้องโกรธกันเลย " มินาโตะพูดห้ามศึก "เอางั้นพ่อจะพาชมพวกเราชมป่าชายเลนก่อนไหม ซัก 1 ชั่วโมง"
ดีที่มินาโตะห้ามทัพทันไม่งั้น 2 พี่พ้องคงชกกันไปแล้ว เรือยังคงแล่นไปตามลำน้ำต่าง ๆ จนกระทั้ง
"นั้นมันอะไรน่ะท่านแม่" ซากุระพูดขึ้นพรางชี้ไปตรงข้างหน้า
"มีอะไรหรือลูก"
"นั้นน่ะตรงนั้นค่ะ"
สิ่งที่ซากุรชี้ไปนั้น ทำให้คุชินะสังเกตเห็นพอดี มันมีรูปร่างคล้ายแมวน้ำขนาดใหญ่ที่อ้วนกลมเทอะทะ ครีบมีลักษะคล้ายใบพาย ไม่มีครีบหลัง ไม่มีใบหู ตามีขนาดเล็ก ริมฝีปากมีเส้นขนอยู่โดยรอบ และพวกมันอยู่รวมกันเป็นฝูงจำนวนมาก
"นั้นมันพะยูนนี้" มินาโตะพูดขึ้นอย่าง นึกไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะได้พบและเห็นพะยูน ในช่วงที่มาติดอยู่ที่นี้ใหม่ ๆ นั้น ก็เคยพอพบพวกมันบ้าง แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะมีจำนวนมากมายขนาดนี้
"พวกมันมาทำอะไรแถวนี้หรือ" นารูโตะถามขึ้นขณะที่จองมองไปยังฝูงพะยูน
"ที่นี้เป็นที่อยู่อาศัยของพวกมัน พวกนี้น่ะชอบกินหญ้าทะเลเป็นอาหาร แถวนี้มีหญ้าทะเลเยอะมาก" มินาโตะพูดโดยที่กวาดตามองไปทั่วท้องน้ำที่มีเหล่าพะยูน
ขณะที่ทั้งสี่กำลังดูฝูงครอบครัวพะยูนอยู่นั้น ซากุระก็เริ่มรู้สึกผิดสังเกตุบางอย่างเมื่อพบว่ามีเงาใต้น้ำบางอย่างว่ายอย่างรวดเร็วมาที่ใต้ท้องเรือ โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
โครม
มีบ้างอย่างเข้ามาชนที่เรือทำให้ทั้งสี่ต่างเซไปเซมา จนเกือบจะตกเรือเลยที่เดียวก่อนที่มินาโตะจะตั้งสติได้และจับกาบเรือเอาไว้ แทบไม่ทัน
"ท่านพ่อนี้มันอะไรกัน" นารูโตะพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ
"พ่อไม่รู่เหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่ที่แน่ๆ นี้ไม่ใช้พะยูนแน่นอน"
"แล้วมันคืออะไรล่ะ"
คุชินะพูดขึ้นโดยที่มินาโตะเองก็แถบไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งใดกันแน่ที่พุ่งมาชนเรือของพวกเขา
"พ่อค่ะดูนั้นสิ นั้นมันคืออะไรน่ะ" ซากุระชี้ไปยังต้นไม้ เมื่อมินาโตะมองไปก็พบว่ามันคือ
สิ่งที่เกาะอยู่บนต้นโก่งกางนั้น มันมีลักษณะเหมือน มนุษย์ มีผิวสีเทา ไม่ใส่เสื้อผ้า มือเป็นพังฝืดกำลังถือหอกเอาไว้ มันมีลักษณะรูปกายที่แข็งแรง รวมทั้งยังมีหางเป็นปลา ผมยาวสีเทา ดวงตาสีเทา ดูลักษณะแล้วน่าจะเป็นเพศผู้
"นั้นมันมนุษย์ปลานี้" มินาโตะพูกขึ้นมาทันที่
ตอนนี้ข้างเรือเริ่มมีมือของพวกมนุษย์ปลามาจับขอบเรือ และก็มีบ้างส่วนกระโดนขึ้นมาบนเรือ ซึ่งเป็นมนุษย์ปลาเพศเมียซึ่งมีลักษณะผมสีเทายาว มีหางปลา ทวดทรงดูเพรียว หน้าอกขนาดกลาง ทำให้มินาโตะเอามือปัดให้ลูกทั้งสองมาอยู่ข้างหลัง ส่วนมินาโตะก็ถือไม้พายเตรียมฟาดทางด้านคุชินะก็ชักคุไนออกมาป้องกัน ตอนนี้รอบ ๆ เรือเต็มไปด้วยมนุษย์ปลาจำนวนมากที่นับได้น่าจะมัซัก 20 ตัว มนุษย์ปลานั้นมีความแตกต่างจากพวกเงือกมากตรงที่ พวกเงือกนั้นท่อนบนเป็นคนท่อนล่างเป็นปลา แต่พวกมนุษย์ปลาท่อนบนและล่างเป็นมนุษย์แต่มีหางเป็นปลา รวมทั้งมีสีผิวเป็นสีเทา ไม่ได้ผิวขาวเหมือนพวกเงือก
"พวกเจ้าเข้ามาทำอะไรในเขตน่านน้ำของเรา" มนุษย์ปลาเพศหญิงพูดขึ้นมา ภาษาที่สื่อิออกมานั้นมินาโตะพอฟังได้อยู่มันคือภาษามนุษย์ปลา
"ข้าขอประทานโทษด้วยน่ะ พวกเราแค่พายเรือเข้ามาในอาณาเขตของท่านโดยไม่ได้ตั้งใจพวกเราเพียงแค่จะมาจับปลาเราไม่ได้มารบกวนพวกท่าน" มินษโตะกล่าวขอโทษแต่มนุษย์ปลาเพศหญิงยังคงจองมองหนุ่มน้อยราวกับว่ากำลังมองผู้ที่บุกรุกเข้ามาในอาณาเขต
"แล้วพวกเจ้ารู้หรือเปร่าว่านี้เป็นเขตของเรา"
"ข้าพเจ้าขอโทษด้วยพอดีพวกเราไม่รู้ว่านี้เป็นเขตของพวกท่าน"
ถึงมินาโตะจะพยายามขอโทษฝ่ายตรงข้ามแค่ไหนแต่ดูแล้วพวกเขาคงจะเอาเรื่องอย่างมากเพราะนี้เป็นเขตของพวกเขา
"ก็ได้เรารับคำขอโทษพวกนั้น ส่วนพวกปลาที่เจ้าจับมานั้นเราอนุญาติให้พวกเจ้าจับกลับไปได้ แต่ถ้าเจ้าจะมาหาปลาเจ้าต้องห้ามเข้ามาในอาณาเขตของเราเป็นอันขาด แต่ว่ากันตามตรงเจ้าเป็นใครกันแน่ดูแล้วเจ้าไม่ใช้พวกเอลฟ์ด้วยซ่ำ" มนุษย์ปลาเพศหญิงพูดเตือน
"ข้าชื่อ มินาโตะ ข้าเป็นมนุษย์"
สิ่งที่มินาโตะพูดออกมานั้นทำให้มนุษย์ปลาถึงกับตาโพลงขึ้นมาทันที เพราะคำว่ามนุษย์นั้นเป็นสิ่งที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ถึงใบหน้าของมินาโตะจะดูหนุ่มและงดงามจนเกิดคิดว่าเป็นเอลฟ์ แต่แท้จริงแล้วคือมนุษย์
"มนุษย์หรือ ข้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยด้วยซ่ำ " มนุษย์ปลาเพศหญิงพูด "แต่เจ้านั้นหน้าสนใจนัก"
ไม่ทันไรมนุษย์ปลาเพศหญิงเดินเข้ามาใกล้มินาโตะพรางเอามือมาจับลงบนแพลงอกของเด็กหนุ่มอย่างนุ่มนวล จนมินษโตะรู้สึกเขินอาย แต่คุชินะ นั้นไม่โอเคเลยด้วยซ่ำ เธออยากจะเข้าไปฟันมือและตบนางมนุษย์ปลานั้นซักร้อยที่ โทษฐานที่มาแตะอังผัวของเธอ
"ช่วยเล่าเรื่องราวของเธอให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหมว่าเธอเป็นใครมาจากไหน พวกเราอยากฟังเรื่องของเธอมากเลย" มนุษย์ปลาสาวพูดด้วยเสียงที่เย้ายวน ไม่เหมือนครั้งก่อนที่พูดอย่างเอาเป็นเอาตายในเรื่องเข้ามาจับปลาในถิ่นของเธอ
ตอนนี้ครอบครัวอุซึมากิต่างมานั้งจับเข่าคุยกันกับมนุษย์ปลา มินาโตะไม่อาจจะทำอะไรได้มากนอกจากเล่าเรื่องราวของตัวเองรวมทั้งครอบครัวของตน รวมทั้งเรื่องราวนินจาโคโนฮะให้พวกเหล่ามนุษย์ปลาฟังซึ่งพวกมันก็ตั้งใจฟังอย่างสนอกสนใจโดยเฉพาะเรื่องราวโลกของมินาโตะที่ดูหน้าสนใจมากเลยที่เดียว หลังจากที่เล่าเสร็จ
"เรื่องราวของท่านหน้าสนใจจริง ๆ เลย งั้นมาถึงเรื่องราวของพวกเราบ้าง เดิมที่พวกเราไม่ได้อาศัยอยู่แถวนี้หรอกพวกเราอพยพมาจากที่อื่น แล้วมาเจอที่สมบูรณ์แถวนี้ ส่วนพวกพะยูนพวกนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงของพวกเราเอง พวกเราเลี้ยงเพื่อกิน และดื่นน้ำนมของมัน ฉันเป็นหัวหน้าเผ่ามนุษย์ปลาแถวนี้แหละ" มนุษย์ปลาเพศหญิงเล่าเรื่องราวของตนให้ฟัง
"แล้วทำไมพวกท่านถึงห่วงอาณาเขตครับ" นารูโตะถามขึ้นมา ซึ่งมนุษย์ปลาเพศหญิงฟังภาษาของนารูโตะย่อมไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว
"ลูกชายของผมถามว่าทำไม่พวกคุณถึงห่วงอาณาเขตครับ" มินาโตะพูดแทนลูกชาย
"ที่พวกเราห่วงนั้นก็เพราะพวกเราไม่ต้องการให้ใครมาจับปลาในอาณาเขตของพวกเรา หรือเข้ามาทำร้ายเผ่าของเราไงล่ะ"
"ที่พวกเขาพูด ก็คือ พวกเขาห่วงนั้นก็เพราะพวกเขาไม่ต้องการให้ใครมาจับปลาในอาณาเขตของพวกเขา หรือเข้ามาทำร้ายเผ่าของเขาไงล่ะ ลูก"
สิ่งที่มนุษย์ปลาเพศหญิงพูดทำให้นารูโตะ เข้าใจได้ทันที่ว่าพวกเขาต้องการปกป้องครอบครัวและอาณาเขตของพวกเขา
"เรื่องราวที่เธอเล่ามานั้นน่าสนใจมากแต่นี้ก็จะใกล้เย็นมากแล้วงั้นพวกเราเดินทางกลับกันดีกว่า ส่วนพวกเจ้าก็ไปตามทางของพวกเจ้าแล้วกันน่ะ" มนุษยปลาเพศหญิงกระโดดลงไปจากเรือก่อนที่พวกมนุษย์ปลาจะโบกมือลาครอบครัว
"ลาก่อนค่ะไว้เจอกันไหมน่ะค่ะ"
"ลาก่อนครับ"
เด็กทั้งสองต่างโบกมือลามนุษย์ปลา ครั้งสุดท้าย หลังจากที่บอกลาเสร็จแล้วเรือของครอบครัวก็ได้แล่นกลับมายังบ้านเดิมของพวกเขา วันนี้อาหารเย็นมี กุ้งหอบปูปลาที่กินได้ไม่อั่น ถือได้ว่ามือเย็นมือนี้กลายเป็นมือที่กินได้อร่อยสุด หลังจากที่กินเสร็จทั้งสี่ก็ได้เข้านอน ทางด้านซากุระเองก็ยังคงเขียนบันทึกเรื่องราวที่วันนี้ได้เจอมาพร้อมทั้งวาดภาพ ป่าชายเลน กุ้งหอบปูปลา พะยูน และมนุษย์ปลา ไว้อีกด้วย ก่อนที่เธอจะเข้านอนตามปกติ
*********
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น