คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
3
ณ ตอนนี้ ในปากของฉันกำลังเต็มไปด้วยปลาหมึกแห้งของฝากจากระยอง ก็ไอ้พี่เดชน่ะสิ ไปเที่ยวระยองหลายวัน กลับมาได้ของกินของฝากมากเต็มเลย นี่คงกะจะให้ฉันกินจนแก่ และถึงแม้ฉันจะได้ชอบไอ้พี่เดชอะไรนี่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันจะไม่ชอบของฝากพวกนี้นี่นา
เฮ้อ นานเกินไปแล้วนะ เมื่อไหร่อีตาบ้าหื่นกามนั้นจะออนเอ็มสักที แต่พอคิดอีกมุม จะรอเค้าทำไมกัน
เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้ว ฉันก็ปิดคอม ปิดไฟเข้านอนแต่ก็นอนได้ไม่กี่นาที ก็ต้องลุกขึ้นมาปอดคอมใหม่
อีตาบ้านั่นออนแล้ว
บูริน หมูบินได้ : ทำไมเพิ่งออน
ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย จะไปอยากรู้ทำไม จำไว้สิว่าเธอชื่อ หมู เป็นผู้ชายน้า
Sunshine : ไปกินเหล้ามา เมาหน่อยๆ
บูริน หมูบินได้ : ทำไมไม่ไปนอนล่ะ
Sunshine : นอนไม่หลับ แล้วนายล่ะ
บิน หมูบินได้ : เรื่อยๆอ่ะ
Sunshine : จริงสิ วันนี้เราเจอแฟนนายด้วย น่ารักชิบหาย ดูต๊องๆ เอ๋อๆดีว่ะ
อุ้ย มาชมกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ ก็เขินหมดดิ
บูริน หมูบินได้ : จริงเหรอ ที่ไหนล่ะ
Sunshine : แฟนนายเป็นเพื่อนกับเพื่อนเรา
บูริน หมูบินได้ : ไม่ใช่แฟนนายเองหรอกเหรอ
Sunshine : เฮ้ย ไม่ใช่ เพิ่งรู้จักกันเอง ยังไม่ได้คบกันเลย
รีบแก้ตัวทันทีเลยนะ เหอะๆ...ผู้ชาย
บูริน หมูบินได้ : ผู้หญิงเขาจะคิดอย่างนั้นเหรอ
Sunshine : ก็ไม่รู้ แต่เราก็ยังไม่ได้ตกลงว่าจะคบกันนี่
Sunshine : จริงสิ วันนี้เราเห็นแฟนนายดูคลิปเกย์ด้วย ผู้หญิงคนนี้รสนิยมแปลกนะเว้ย
อ๊าย อีตาบ้า อย่าเข้าใจผิดดิ นั่นไม่ใช่มือถือฉันนะ อีกอย่าง ฉันก็เพิ่งดูคลิปโป๊จริงๆจังๆครั้งแรกก็ครั้งนี้แหละ
บูริน หมูบินได้ : จริงเหรอ ปกติเขาไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เลยนะเว้ย
Sunshine : มิน่า พวกนายถึงไม่เคยมีอะไรกัน
บูริน หมูบินได้ : เฮ้ย คนนี้เรารักจริง
โอ้โห หลงรักตัวเองว่ะ แมนสุดๆ
Sunshine : นายเป็นผู้ชายจริงๆรึเปล่านี่
ตายล่ะ นี่ถ้าเขาจับได้ล่ะจะทำยังไง
บูริน หมูบินได้ : ก็จริงดิ คนนี้เรากะถึงขั้นแต่งงานเลย
Sunshine : เรื่องแบบนี้ มันตั้งอยู่บนพื้นฐานของความปลอดภัยและความยินยอมของทั้งสองฝ่าย
บูริน หมูบินได้ : ถ้านายรู้จักเธอดี นายจะรู้เองว่าทำไมเราถึงทะนุถนอมเธอไว้
มาถึงจุดนี้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ชายชื่อหมูจริงๆ อยู่ดีๆก็รู้สึกรักตัวเอง ห่วงตัวเองขึ้นยังไงก็ไม่รู้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยชอบความคิดของเขาที่มีกับฉันเท่าไหร่ แต่ก็รู้สึกดีที่ได้คุยกับเขาอย่างบอกไม่ถูก
หลังจากนั้นมา ซันก็กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพวกเรา ไม่ว่าจะกินข้าว หรือเลิกเรียน เราก็มักจะเจอเขาอยู่เรื่อย ฉันหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ รู้สึกผิดกับแบมบูที่คิดแบบนี้ แต่ก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้จริงๆว่าอยากเจอเขา เขาทั้งร่างเริง สดใส ดูดีตลอดเวลา มองเท่าไหร่ก็เพลินจนกลัวจะมีใครมาสังเกตเห็นสายตาของฉัน ฉันต้องหยุดเรื่องนี้ให้ได้ ต้องหยุดความรู้สึกแบบนี้ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากว่านี้ ฉันต้องทำให้ได้
หลังเลิกเรียนวันนี้ ฉันตัดสินใจกลับห้องทันที ข้ออ้างก็คือง่วงนอน แต่เมื่อกลับมาได้ไม่เท่าไหร่ ยัยจูลี่ก็โทรมมาตามฉันจนได้
“ไงจูลี่”
“แกไปหาแบมบูเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
“ฉันง่วงอ่ะแก แกไปคนเดียวได้มั้ย”
“นะๆ มาเป็นเพื่อนหน่อย”
“แล้ว...พี่ซันล่ะ”
“แบมมันบอกว่า พี่ซันไปเตะบอลกับเพื่อน มันเลยไม่มีเพื่อนไปกินข้าวเย็นด้วย”
“โอเค”
“ฉันอยู่หน้าหอแกละเนี่ย ลงมาเดี๋ยวนี้เลย”
คนเรานะ มารออยู่หน้าหอละ ยังจะมาทำฟอร์มโทรมาอีก นี่ไม่คิดว่าฉันจะปฏิเสธแกได้เลยใช่ม่ะ
ทันทีที่ฉันเดินออกมาหน้าหอ จูลี่ก็ยิงคำถามใส่ฉันโดยทันที เขารู้ว่าฉันหลีกเลี่ยงที่จะพบซัน แน่ละ เขารู้ด้วยว่าฉันคิดยังไง ถึงแม้ฉันจะปฏิเสธโดยอ้างเหตุผลเป็นร้อยแปดพันประการ ยัยนี่ก็หาข้อมาลบล้างได้หมด
เมื่อเราเดินมาจนถึงลานซ้อมลีดของแบม หัวข้อสนทนาทั้งหมดเป็นอันต้องยุติ
“วันนี้ไม่ได้ซ้อมลีดเหรอย่ะ”
จูลี่ถามขึ้น ในขณะที่ตาจ้องมองไปลีดผู้ชายอย่างจะเขมือบเขาทั้งตัว
“วันนี้แค่ประชุมเฉยๆ ไปกันเถอะ”
“ไปไหน”
“ไปดูพี่ซันเตะบอล”
“หา !!!”
ฉันร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น ไหนว่าจะไม่ได้เจอซันไง
“อะไรกันแบมบู ไหนว่าเราจะไปกินข้าวกันไง”
“ก็แวะไปดูพี่ซันเตะบอลก่อน พวกสาวๆยิ่งชอบไปเกาะแกะพี่แกอยู่ด้วย”
ฉันส่งสายตาให้จูลี่ช่วยฉันที พลีสสส
“นี่ แบมบู เธอก็รู้นิสัยผู้ชายดีไม่ใช่เหรอ เขาไม่ชอบให้เราไปยุ่งวุ่นวายตอนเขาอยู่กับเพื่อนๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ตอนที่เขาเตะบอลนะ”
“จริงสิ อ้าว แล้วทีพวกแม่สาวๆที่ชอบไปนั่งเฝ้าพวกผู้ชายเตะบอลล่ะ”
“เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นนะ เธอเริ่ดกว่า”
ฉันช่วยเสริมอีกแรง
“อืม มันก็จริงอ่ะนะ งั้นแค่ไปแอบดูแล้วกัน”
ว่าแล้วยัยแบมก็วิ่งนำหน้าพวกเราไปเลย ฉันล่ะหมดคำจะพูดกับเธอจริงๆ และแทนที่เธอจะพาเราไปหลบที่ดูที่ดีๆหน่อย แต่ดันพาเรามาหลบอยู่หลังถังขยะเนี่ยนะ
“เกมจบละ เรากลับกันเถอะ เหม็นจนทนไม่ไหวล่ะเนี่ย”
จูลี่ออกความเห็น ซึ่งเป็นความเห็นที่ดีมากตั้งแต่ที่เธอเคยพูดมา
แต่เมื่อจะหลังกลับยัยจูลี่ดันทำถังขยะล้มซะงั้น หันมาหมดทั้งสนามเลยสิคราวนี้
“จิ๊บ”
เสียงร้องเรียกดังมาแต่ไกล
“หึหึ พี่เดช”
งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ
เปรียบดั่งลมมฤตยูโถมเข้าใส่เมื่อเห็นหน้าหนวดเครายังกะโจรห้าร้อยของไอ้พี่เดช ตามหลังมานั้นคือ พ่อเทพบุตรสุดหล่อ ยิ่งเหงื่อออกผมเปียกก็ยิ่งเท่ ที่สำคัญหน้าขาวใสเกลี้ยงเกลาเหลือเพียงแต่ไรหนวดเขียวคมเข้มเท่านั้น
ไม่น่าเชื่อว่าสองคนนี้จะมาเป็นเพื่อนกันได้
“จิ๊บมาดูพี่เตะบอลเหรอ”
แหม คนอะไรจะหลงตัวเองถึงเพียงนี้ เรื่องอะไรฉันต้องมาดูนายเตะบอลด้วย ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มๆ
“มาดูผมเตะบอลเหรอ”
พ่อเทพบุตรถามขึ้นบ้าง(ถามแบม) ก็ใช่น่ะสิ มาดูนายเตะบอล ดูนานแล้วด้วย เล่นเก่งนี่
“เปล่าซะหน่อย แค่แวะผ่านมา เตะบอลนานแล้วเหรอ บังเอิญจังเลยนะ”
ยัยแบมจ๊ะ จะตอแหลก็ไม่เนียนเลยนะจ๊ะ
“งั้นเหรอ พี่ว่า พี่ก็บอกแบมแล้วนี่ว่าพี่มาเตะบอลกับเพื่อน ไม่เชื่อใจกันหรือยังไง”
“ไม่ใช๊” ขึ้นเสียงสูง “บอกตอนไหนอ่ะ แบมจำไม่ค่อยได้ ช่วงนี้ยิ่งหลงๆลืมๆอยู่ด้วย แล้วจะไปไหนต่ออ่ะ ไปกินข้าวด้วยกันป่ะ”
นายซันเลิกคิ้วอย่างรู้ทัน ดูก็รู้ว่าเขาไม่ได้โง่ขนาดจะเชื่อคำพูดของแบมบู
“คงไม่หรอก จะไปกับเพื่อนน่ะ ใช่มั้ยเดช”
“เออ ฉันว่า เราไปทานกับพวกน้องๆก็ได้นี่ ไหนๆก็เจอกันแล้ว ใช่มั้ยจิ๊บ”
แผนสูงนะพี่เดช ฉันไม่เคยไปกินข้าวด้วย ก็หาโอกาสไปกับเพื่อนฉันเลยเหรอ
“ไปกันเยอะๆก็ดีเหมือนกันนะ ไปกันทั้งทีมฟุตบอลเลย”
จูลี่ มากไปไหม ใจคอจะเอาทั้งทีมฟุตบอลเลยเหรอย่ะ
“โอเคๆ งั้นจิ๊บกับจูลี่ไปรถพี่แล้วกัน”
พี่เดชพูด สีหน้าดีใจสุดๆ
“งั้นฉันขอไปรถแกด้วย ไปทางเดียวกัน จะใช้รถหลายคันไปทำไม จริงมั้ย”
นายซักล่าวพร้อมกับหันไปมองแบมบู ดูก็รู้ว่าเขาไม่พอใจที่แบมบูทำแบบนี้ นี่แหละน้าที่เขาว่า จะรักต้องเชื่อใจกัน ถ้าไม่เชื่อใจกัน ก็คงไปกันไม่รอด บรรยากาศมันชักจะยังไงๆแล้วสิ
ความคิดเห็น